11/2 Routing onder Novell

Transcriptie

1 Troubleshooting 11/2 Routing onder Novell 11/2.1 Inleiding In vroeger dagen had Novell een product genaamd Multi Protocol Router. Hiermee kon een Novell-server worden ingericht als volwaardige router. Meerdere protocollen konden worden gerouteerd; niet alleen IPX/SPX (toen de belangrijkste protocol-stack), maar ook Appletalk en het destijds nog redelijk obscure TCP/IP. In de huidige versies van Novell NetWare is nog steeds de erfenis van "multi protocol router" zichtbaar. Zo kan met de module Inetcfg nog steeds de routering van Appletalk, IPX en TCP/IP worden geregeld. Wanneer uw NetWare-server is opgenomen in een bestaand IP-netwerk, dan is het belangrijk dat, met behulp van Inetcfg en de installatiemodule, de routering goed is geregeld. In dit hoofdstuk leest u hoe u daarvoor kunt zorgen. In het eerste deel zetten we uiteen hoe, in algemene zin, routering werkt, in het tweede deel bespreken we hoe u op een Novell-server de routering kunt regelen. Wat is routing? Voordat we verder ingaan op de mogelijkheden die een router te bieden heeft, willen we eerst vertellen wat routing is. Laten we er voor het gemak van uitgaan dat u, door middel van een router, twee netwerken met elkaar wilt verbinden. Om vervolgens pakketjes van het ene naar het andere netwerk te kunnen routeren, is het noodzakelijk dat elk van de netwerken een uniek netwerkadres heeft. Dit geldt zowel voor IP- als voor IPX-netwerken. Als u Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.1-1

2 gebruikmaakt van IP, dan kan aan het IP-adres met bijbehorend subnetmask worden herkend naar welk netwerk het pakketje moet worden doorgestuurd. Stel bijvoorbeeld dat de computer met het adres /24 wil communiceren met /24. Beide computers bevinden zich op verschillende netwerken; bijvoorbeeld op netwerk en Hoe de communicatie nu gaat verlopen van het en ene naar het andere netwerk leggen we uit in de volgende alinea. Twee soorten informatie nodig Nu zijn er twee soorten informatie nodig om een pakketje van het ene naar het andere netwerk te kunnen doorsturen. Ten eerste moet elke computer weten naar welke andere node het pakketje moet worden verstuurd. Ten tweede moet het tevens altijd een node zijn die op hetzelfde netwerk is te adresseren. Dit heeft te maken met het gebruik van MAC-adressen (hardware-adressen) voor de adressering van andere nodes. MAC-adressen kunnen niet worden gerouteerd, en dus moet een zendende node het adres kennen van een andere node op hetzelfde netwerk, die er dan voor kan zorgen dat het pakketje verder naar een ander netwerk wordt gestuurd. U kunt dit voor elkaar krijgen door middel van de instellingen (setting) van de default router, vaak ook default gateway genaamd, waarmee u het netwerk of de server vertelt naar welk IP-adres alle pakketjes die voor een ander netwerk zijn bestemd, moeten worden doorgestuurd. Als het pakketje door middel van de instelling van de default gateway eenmaal op de router is aangekomen, dan moet deze zijn werk gaan doen. Dit betekent dat de router in zijn routing-tabel opzoekt welke netwerken allemaal bekend zijn. Als het betreffende netwerk in de routingtabel voorkomt, wordt gekeken op welke interface het pakketje moet worden geplaatst om het betreffende netwerk 11/2.1-2 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

3 Troubleshooting te bereiken. Het pakketje kan dan naar dat netwerk worden doorgestuurd. Als het netwerk waar het pakketje naartoe moet niet voorkomt in de routing-tabel, wordt gekeken of er een default route in voorkomt. Als dat het geval is, wordt het pakketje daarnaar doorgestuurd en herhaalt het proces zich op deze default-router. Voorbeeld Om routers op de juiste wijze te configureren, moet u ervoor zorgen dat er een routing-tabel is gedefinieerd. U kunt dit doen door zelf alle routes in te voeren, u kunt er ook een protocol op loslaten dat ervoor zorgt dat het automatisch gebeurt. We zullen zo kijken wat er precies voor nodig is; eerst zullen we het bovenstaande nog eens nader bekijken aan de hand van een voorbeeld. Voorbeeld met twee netwerken. In dit voorbeeld zijn er twee netwerken, namelijk het netwerk en het netwerk We gebruiken natuurlijk adressen uit de private address range om, als we een fout maken, te vermijden dat we er iemand mee lastigvallen. Laten we er voor het gemak van uitgaan dat op beide netwerken gebruik wordt gemaakt van het standaard-subnetmask dat bij de adresklasse hoort. De twee netwerken worden met elkaar verbonden door een router. Deze router is met interface eth0 zo noemen we hier de Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.1-3

4 eerste netwerkkaart even verbonden aan het 10-netwerk en met interface eth1 de tweede netwerkkaart aan het 172-netwerk. In de afbeelding ziet u de IP-adressen en ook de MAC-adressen die bij deze netwerkinterfaces horen. (Zoals u waarschijnlijk al weet, heeft elke netwerkkaart een uniek adres, namelijk het MAC-adres, dat nodig is om nodes op een netwerk te kunnen identificeren, onafhankelijk of u het IP-, IPX- of een ander netwerkprotocol gebruikt.) Verder zijn er twee computers die met elkaar willen communiceren, namelijk de computers met de adressen en Hoe komt nu het pakketje van de ene naar de andere computer? ARP We gaan ervan uit dat de zendende computer is. Deze computer moet dus weten dat de defaultrouter is; dit is immers de computer die nodig is om andere netwerken te bereiken. Om nu daadwerkelijk een pakketje naar deze default-router te kunnen sturen, heeft niet alleen het IP-adres maar ook het MAC-adres nodig dat hoort bij de kaart met IP-adres Om dit te achterhalen, wordt gebruikgemaakt van het hulpprotocol ARP (Address Resolution Protocol), dat over het netwerk Hallo, ik wil graag het MAC-adres van zal gaan roepen hoort dit en beantwoordt deze ARP-request. In het antwoord wordt het MAC-adres meegestuurd weet nu dus dat hij op MAC-niveau een pakketje moet sturen naar adres badbeef2. De volgende afbeelding toont hoe het pakketje waarmee dat gebeurt er uitziet. Structuur van te verzenden pakketjes. 11/2.1-4 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

5 Troubleshooting In de afbeelding ziet u dat het begin (de header) van het (sterk vereenvoudigd weergegeven) pakketje het MACadres is van de node waar het naartoe moet. Vervolgens komt het MAC-adres van de node waar het vandaan komt. Dat is handig, want zo kan de ontvangende partij op eenvoudige wijze zien naar wie het antwoord moet worden gestuurd. Deze MAC-adresinformatie is trouwens ook de enige adresinformatie die de netwerkkaart ziet. De netwerkkaart herkent dus het MAC-adres en haalt op basis daarvan het pakketje binnen. Pas dan wordt het pakketje verder ontleed en komt de IP-informatie boven water. Op basis daarvan ziet de router dat het pakketje moet worden doorgestuurd naar een ander netwerk, namelijk het netwerk Vervolgens kijkt de router in zijn routingtabel om te achterhalen hoe dat netwerk dan wel kan worden bereikt. Daar ontdekt hij dat hij direct aan dit netwerk is verbonden en dat hij, om het pakketje verder succesvol te kunnen doorsturen, het op interface eth1 moet plaatsen. Natuurlijk plaatst hij het ook op dit netwerk weer als pakketje met MAC-adresinformatie. Kortom, in de MACheader staat nu badcafe2 als source MAC-adres en badcafe als destination. Het pakketje is immers opnieuw aangemaakt door de router, vandaar dat zijn MAC-adres als afzender wordt gegeven. Als dat trouwens nodig is, zal de router ook in dit geval gebruikmaken van ARP om te achterhalen wat het MAC-adres van is. In dit nieuwe pakketje wordt wederom dezelfde IP-adresinformatie meegestuurd. Het pakketje blijft uiteindelijk immers afkomstig van Vervolgens zal het pakketje van de kabel halen en aan het werk gaan met de data die erin voorkomt. Kort samengevat is dit wat er allemaal gebeurt als een pakketje door een router wordt gerouteerd. We hebben het echter nog niet gehad over de belangrijkste schakel in dit Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.1-5

6 verhaal, te weten de routing-tabel. Dank zij de routingtabel weet de router immers naar wie het pakketje mag worden doorgestuurd. Laten we een iets ingewikkelder netwerk nemen om duidelijk te maken hoe zo n routing-tabel er kan uitzien. Een complex netwerk. In de afbeelding hiervoor ziet u een voorbeeld van een iets complexer netwerk. Op het lokale netwerk worden drie netwerken ( , en ) door middel van twee routers met elkaar verbonden. Daarnaast is er een router die de verbinding met internet tot stand brengt. Wat is er in elk geval aan informatie nodig, bijvoorbeeld op router 2, om alle pakketjes naar het correcte netwerk door te sturen. Als eerste zal router 2 iets willen weten over de netwerken waarmee hij direct is verbonden, dus de en de Hiervoor hoeft u zelf niets te doen de router is namelijk slim genoeg om de routes naar deze netwerken zelf in zijn routing-tabel te plaatsen. Hij zal echter 11/2.1-6 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

7 Troubleshooting Metriek als u daar tenminste geen voorzieningen voor hebt getroffen uit zichzelf niet ontdekken dat er ook nog een netwerk op het LAN voorkomt. De route naar dit netwerk zal dus in zijn routing-tabel moeten worden opgenomen. Daarbij is het aardig dat router 2 ook nog weet hoe lang het duurt voordat een pakketje op netwerk aankomt. Dit wordt gedaan door het aantal hops, ofwel het aantal tussenliggende routers te tellen. Daarbij telt een router altijd zichzelf mee. Het resultaat hiervan wordt weggeschreven in het metriek, kortom, het metriek om bij netwerk te komen is 2. In dit voorbeeld is het metriek niet zo heel erg belangrijk. Als er echter nog een andere verbinding zou zijn naar netwerk , waarvan het metriek een totaal van 9 bedraagt, wilt u waarschijnlijk liever dat de snelle route, met het metriek van 2, wordt gebruikt. Dat is nu precies de reden waarom gebruik wordt gemaakt van een metriek. We zijn er nu bijna, maar er ontbreekt echter nog een schakel; ons voorbeeldnetwerk is namelijk ook nog eens verbonden met internet. Nu ligt het voor de hand dat u voor deze verbinding liever niet elk netwerk dat op internet voorkomt zelf gaat invoeren. De routing-tabel zou dan namelijk tamelijk complex worden. In plaats daarvan wordt gebruikgemaakt van de default-route. Meestal gebeurt dit door een route naar het netwerk te definiëren. Daarbij heeft de betekenis van alle netwerken die hier verder niet specifiek genoemd zijn. Vervolgens moet nog worden opgegeven op welke interface de pakketjes moeten worden geplaatst om deze default-router te kunnen bereiken. In dit geval dus interface eth1. Nu zijn we er echt bijna helemaal, al is er nog een klein probleempje dat moet worden opgelost. Het is namelijk erg Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.1-7

8 Next hop handig als wordt opgegeven welke router de volgende is op de route naar het uiteindelijk te bereiken netwerk. Als u namelijk gewoon een pakketje loslaat op bijvoorbeeld netwerk , hoe kan dan ooit worden achterhaald door welke computer het pakketje verder in behandeling moet worden genomen? Dit dilemma wordt opgelost door gebruik te maken van de next hop. Hiermee wordt het IP-adres gegeven van de volgende router die het pakketje op zijn weg tegenkomt. Op basis van de zojuist besproken informatie zou de uiteindelijke routing-tabel voor router 2 er als volgt uit kunnen zien: Netwerk Interface Next hop Metric eth eth0 nvt eth1 nvt eth nvt Het kan overigens voorkomen dat een en ander er op bepaalde besturingssystemen net iets anders uitziet; niet elk systeem immers vult deze informatie op gelijke wijze in. Zo is het bijvoorbeeld op een Novell-server niet nodig dat de naam van de netwerkkaart in de routing-tabel wordt opgenomen. Elke individuele computer die op het netwerk voorkomt, moet vervolgens nog worden voorzien van de informatie die nodig is om computers op andere netwerken te kunnen benaderen. Dit gebeurt door middel van de instelling van de default-router. Meestal is het niet nodig om voor een dergelijke instelling elke computer handmatig te bewerken; u kunt gebruikmaken van een DHCP-server. Op de meeste netwerken is wel zo n DHCP-server voorhanden. U 11/2.1-8 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

9 Troubleshooting configureert daarop op welk netwerk welke default-router moet worden gebruikt, en de volgende keer dat de computers op dat netwerk opstarten, worden ze automatisch van deze informatie voorzien. Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.1-9

10 11/ Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

11 Troubleshooting 11/2.2 Opbouw van de routing-tabel Twee manieren Nu we weten hoe de routing-tabel er zou moeten uitzien, bekijken we hoe zo n routing-tabel dan moet worden opgebouwd. Globaal bestaan daarvoor twee manieren. Als eerste kan het statisch, wat betekent dat de routingtabel in elk geval op elke router handmatig moet worden ingevoerd. U kunt zich voorstellen dat dat een behoorlijk omvangrijk klusje kan worden naarmate het aantal routers op uw netwerk groter wordt; gelukkig kunt u het automatisch laten doen door gebruik te maken van een routingprotocol. 11/2.2.1 Routing Protocollen Er zijn verschillende routing-protocollen beschikbaar, want een protocol dat het goed doet op een LAN, hoeft het namelijk helemaal niet zo goed te doen op een WAN of internet. Maar het ligt buiten het bereik van dit hoofdstuk om op dergelijke verschillen in te gaan. Wel noemen we hier de belangrijkste routing protocollen: Routing Information Protocol Een van de meest algemeen gebruikte routing-protocollen die op een IP-netwerk voor dit doel worden gebruikt, is het Routing Information Protocol (RIP). Zo n routing-protocol zorgt ervoor dat de routing-tabellen op alle routers waar het protocol wordt gebruikt, automatisch worden opgebouwd. Het basisprincipe hiervoor is vrij eenvoudig. Elke router werkt dan namelijk als volgt: De router houdt in de gaten of de direct verbonden netwerken nog wel bereikbaar zijn. Elke router communiceert periodiek met zijn naburige routers. Als er een verandering plaatsvindt, wordt deze zo snel mogelijk doorgegeven. Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.2-1

12 Routing onder Novell Als een bepaalde naburige router een tijdje niets van zich heeft laten horen, wordt de informatie over de routes die van deze router is verkregen, uit de tabellen verwijderd; de andere routers gaan er dan namelijk van uit dat de netwerken die door die router werden geadverteerd, niet langer bereikbaar zijn. Beperkingen Zoals gezegd, wordt het Routing Information Protocol (RIP) vooral op kleinere netwerken gebruikt. Dit protocol heeft de volgende beperkingen: Er worden vrij veel pakketjes verstuurd om de informatie up-to-date te houden. De pakketjes die worden verstuurd, kunnen vrij groot worden RIP verstuurt namelijk de hele routingtabel. Het kan een tijdje duren voordat een wijziging tot in alle uithoeken van het netwerk is doorgedrongen. RIP heeft moeite met netwerken waar een ander dan het standaard-subnetmask wordt gebruikt dat bij de adresklasse van het netwerk hoort. RIP kan niet meer dan 15 hops aan; dit betekent dat er tussen het netwerk waar de zendende computer zich bevindt en het netwerk waar de ontvangende computer voorkomt, maximaal 15 routers mogen voorkomen. Van het RIP-protocol bestaan twee versies, t.w. RIP 1 en hoe kan het ook anders RIP 2. In RIP 2 is een aantal verbeteringen aangebracht ten opzichte van RIP 1. Zo is het in RIP 2-netwerken mogelijk gebruik te maken van authenticatie. Dit betekent dat een router alleen wijzigingen kan doorgeven wanneer hij zich heeft bekendgemaakt door middel van een wachtwoord. Daarnaast begrijpt RIP 2 subnetmaskers, wat voor RIP 1 niet het geval is. Dit betekent dat RIP 1 het netwerk /27 niet kan onderscheiden van het netwerk /27. 11/2.2-2 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

13 Troubleshooting OSPF Door gebruik te maken van het protocol Open Shortest Path First (OSPF), kunnen bepaalde tekortkomingen van RIP worden opgevangen. Dit OSPF-protocol is toepasbaar zowel in LAN- als in grote WAN-omgevingen en beschikt over de volgende kenmerken: Het aantal pakketjes dat wordt verstuurd om informatie up-to-date te houden is kleiner dan bij RIP. Niet de gehele routing-tabel, maar alleen wijzigingen daarin worden regelmatig verstuurd. Wijzigingen worden direct doorgegeven aan alle routers die ervan op de hoogte moeten zijn. OSPF telt geen hops, maar maakt gebruik van een metriek, waardoor bijvoorbeeld ook informatie over de snelheid van een verbinding kan worden gecommuniceerd. In complexe omgevingen kan het zeer ingewikkeld zijn om OSPF op de juiste wijze te configureren. Naast RIP en OSPF wordt op internet ook gebruikgemaakt van andere protocollen, zoals het Border Gateway Protocol (BGP) of het Exterior Gateway Protocol (EGP). Dit zijn complexe protocollen die alleen worden toegepast in grote WAN-omgevingen. We gaan er daarom niet verder op in. Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.2-3

14 Routing onder Novell Beheer van de router-configuratie op Windows 2000 Advanced-server. Meer details kunnen worden ingesteld door met de rechtermuisknop op een entry te klikken. 11/2.2.2 Tips voor routing-tabel Nu zult u zich wellicht afvragen welke manier om de routing-tabel te vullen voor uw organisatie het best wordt toegepast. Het is lastig om heel precieze richtlijnen te geven voor wat wanneer moet worden gebruikt. We kunnen wel een paar tips te geven: Beschikt de organisatie over een gering aantal netwerken, dan is een statische opbouw van de routingtabel wellicht het meest voor de hand liggend. Het aantal wijzigingen zal waarschijnlijk immers minimaal zijn, zodat de wijzigingen die voorkomen best handmatig kunnen worden toegepast. Het voordeel van statisch opgebouwde routing-tabellen in een klein netwerk is, dat er geen extra netwerkverkeer door wordt gegenereerd. Als er WAN-verbindingen zijn waarvoor u moet betalen naarmate er meer gegevens over worden ver- 11/2.2-4 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

15 Troubleshooting stuurd, is het aan te raden ervoor te zorgen dat er geen routing-protocol is dat elke 30 seconden de WAN-verbinding opent. Wellicht is dit op te lossen door pakketjes die door het routing-protocol worden gegenereerd, door middel van packet filtering tegen te houden; anders kan worden overwogen de netwerken aan de andere kant van de WAN-link statisch aan de routing-tabel toe te voegen. Als u dit op een router doet, kan deze vervolgens zijn kennis van deze netwerken door middel van een routing-protocol doorgeven aan de rest van de routers. In de meeste andere gevallen waarin middelgrote netwerken worden gebruikt, kan gebruik worden gemaakt van RIP. Als het netwerk echt groot is en verschillende WANverbindingen omvat, loont het de moeite nader informatie in te winnen over OSPF. Realiseer u echter wel dat een succesvolle toepassing van dit protocol de nodige studie vereist. Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.2-5

16 Routing onder Novell 11/2.2-6 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

17 Troubleshooting 11/2.3 Statische en dynamische routering in de praktijk Wanneer u een NetWare 6-server toevoegt aan uw netwerk, wordt vanzelf de vraag gesteld welke node als default router moet worden gebruikt. Als u hier de juiste optie opgeeft, is uw server in staat zijn weg te vinden naar alle externe netwerken. Wanneer uw server echter is uitgerust met meerdere netwerkkaarten en dus de functie vervult van statische router, is dit niet genoeg en zult u meer moeten doen. Inetcfg De oplossing is dan zelf de statische routes te definiëren. U kunt dit met de alomvattende module inetcfg op de server als volgt doen: 1. Start inetcfg op uw server. Als dit de eerste keer is dat u inetcfg start, moet u eerst alle load- en bindregels vanuit autoexec.ncf overhalen naar inetcfg. Selecteer de optie Yes en druk op Enter om aan te geven dat u het hiermee eens bent. 2. Selecteer vervolgens de optie Boards om te kijken of alle netwerkkaarten in uw systeem worden herkend. Als een van uw netwerkkaarten hier niet voorkomt, kunt u hem toevoegen door op Insert te drukken. 3. Kies uit het hoofdmenu de optie Bindings om te kijken of TCP/IP aan beide netwerkkaarten is verbonden. Als dit niet het geval is, kunt u de binding zelf toevoegen door op Insert te drukken. Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.3-1

18 Routing onder Novell Voordat u uw NetWare-server kunt inzetten als router, moet u er eerst voor zorgen dat alle bindings in orde zijn. 4. Om uw server in te zetten als statische router, selecteert u in het hoofdmenu de optie Protocols en vervolgens het protocol TCP/IP. In het scherm dat nu verschijnt, ziet u opties om zowel RIP, OSPF als statische routing aan te zetten. Wanneer u de NetWareserver wilt inzetten als statische router, is het aan te raden de optie RIP op disabled te zetten. Als u dit niet doet, dan blijft uw server elke 30 seconden RIPbroadcasts adverteren en dat wilt u waarschijnlijk niet. 11/2.3-2 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

19 Troubleshooting Om uw server in te zetten als statische router, is het doorgaans aan te raden RIProuting uit te zetten. 5. Nadat Lan Static Routing is aangezet, kunt u de statische routing-tabel aanmaken. Selecteer hiervoor de optie LAN Static Routing Table en druk op Enter. U ziet nu alle statische routes die op dit moment al zijn gedefinieerd. Om zelf een statische route aan te maken, drukt u op Insert. 6. Bij het aanmaken van een statische route moet u om te beginnen aangeven wat het type van de route is. Hiervoor worden doorgaans twee opties gebruikt: Network en Default Route. Wanneer u hier de optie Network selecteert, kunt u vervolgens alle benodigde informatie invoeren. Bij IP Address of Network/Host: vult u het netwerkadres van de bestemming in. Vervolgens moet u het subnetmask invoeren en het IP-adres van de Next Hop Router on Route. Let vooral bij de laatste even op: dit is het IPadres van de router die u nodig hebt om de bestemming te kunnen bereiken. Als dit is gebeurd, kunt u tot slot nog een Metric aangeven om de prijs van de route te definiëren. Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.3-3

20 Routing onder Novell Om een route te definiëren, kunt u gewoon alle benodigde informatie in de statische routing-tabel invoeren. 7. Het definiëren van een default-route gebeurt op min of meer dezelfde wijze. U hoeft hierbij alleen maar op te geven dat u een default-route wilt aanmaken en wat het IP-adres is van de router die hiervoor moet worden gebruikt. Het uiteindelijke resultaat verschijnt vanzelf in de routing-tabel. Let wel even op: de uiteindelijke routing-tabel op uw computer bevat meer dan wat u in de statische-routing-tabel hebt gedefinieerd, maar daar komen we nog op terug. 11/2.3-4 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

21 Troubleshooting Als u klaar bent met definiëren van de statische routes, ziet u een overzicht van alles wat u hebt gedefinieerd. 8. Wanneer u klaar bent met het definiëren van de routes, dan drukt u op Escape. Het systeem vraagt of de database moet worden bijgewerkt. Hierop antwoordt u Yes. Vervolgens gaat u terug naar het hoofdscherm van inetcfg om het commando Reinitialize system uit te voeren. De nieuwe routing-tabel wordt nu geactiveerd. Houd vooral ook de meldingen op de console in de gaten; als er namelijk iets verkeerd is gegaan, verschijnt hierover een melding op de console. Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.3-5

22 Routing onder Novell Wanneer er fouten zijn opgetreden, vindt u hiervan een melding op de console. Statisch en dynamisch tegelijk In het voorgaande voorbeeld hebt u kunnen lezen hoe u uw server kunt inrichten met een statische routing-tabel. Het is echter ook mogelijk dat u op de ene interface statische routering wilt activeren en op de andere interface dynamische routering. U zou zich een dergelijk scenario kunnen voorstellen in een omgeving waarin de ene interface verbonden is met een omvangrijk LAN, terwijl op de andere interface moet worden gecommuniceerd op een WAN. In een dergelijk geval moet een aantal extra stappen worden doorlopen. 1. Start inetcfg en selecteer de optie Bindings. Vervolgens selecteert u de netwerk-interface waarop alleen statische routing actief moet zijn. In het venster waar u het IP-adres en het subnetmask van deze interface ziet, selecteert u de optie Configure TCP/IP Bind Options. In het volgende scherm kiest u vervolgens voor RIP Bind Options. 2. U komt nu in een venster waarin u gedetailleerd het gedrag van RIP kunt definiëren. U kunt hier onder 11/2.3-6 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

23 Troubleshooting andere aangeven welke versie van RIP moet worden gebruikt. Daarnaast kunt u in het veld Status opgeven of RIP op deze interface aan (enabled) of uit (disabled) moet zijn. Om alleen statisch te routeren op een interface, zorgt u er onder de Bindings van die interface voor dat RIP disabled is. 3. Het scenario ziet er nu zo uit dat aan de andere kant van de WAN-interface de netwerken alleen bekend zijn door middel van de statische routing-tabel. Het probleem hierbij is dat de statische routing-tabel alleen bekend is op de server waarop hij voorkomt. Waarschijnlijk wilt u ervoor zorgen dat deze adressen ook bekend worden op de andere servers. Dit is vrij eenvoudig te realiseren. 4. Activeer in inetcfg wederom het venster waarin u de statische routes hebt gedefinieerd. Wanneer u hier een route selecteert, ziet u dat u de mogelijkheid hebt bij Type of route aan te geven of het een Active of een Passive route moet zijn. Wanneer u ervoor zorgt dat hier Active staat vermeld, wordt deze route ook actief meegenomen in de routingtabel die door RIP wordt geadverteerd. Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.3-7

24 Routing onder Novell Wanneer u het Type of route van een statische route instelt op Active, wordt deze door RIP ook naar andere routes geadverteerd. 11/2.3-8 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8

25 Troubleshooting 11/2.4 Troubleshooting In het voorgaande is besproken wat er moet gebeuren om een Novell-server zo in te richten dat hij kan routeren. Het kan voorkomen dat daarbij problemen ontstaan. Als dat het geval is, kunt u gebruikmaken van twee waardevolle tools op de server. Als eerste is er natuurlijk de NLM-ping, waarmee u kunt bekijken of een host überhaupt bereikbaar is. Wanneer u hiermee constateert dat een bepaalde node niet bereikbaar is, kunt u de totale routing-tabel op uw server bekijken en tijdelijk aanpassen met tcpcon.nlm. Met tcpcon.nlm kunt u de huidige status van uw totale routing-tabel bekijken. 1. Activeer tcpcon.nlm op uw server. 2. Geef Enter op de optie IP routing table. Druk vervolgens nog een keer op Enter om de totale inhoud van uw routing-tabel te bekijken zoals deze op dat moment is. 3. Is er iets niet in orde in de huidige routing-tabel? Gebruik dan de toets Insert om, indien nodig, een nieuwe route te definiëren. Let wel goed op: deze route wordt direct verwerkt in het geheugen van de server; wanneer u echter de server opnieuw opstart, Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8 11/2.4-1

26 Routing onder Novell is de route weer verdwenen. Om ervoor te zorgen dat de route ook na opnieuw opstarten bewaard blijft, moet u de route aanmaken in de statische routingtabel in inetcfg. Met tcpcon kunt u tijdelijk een route aanmaken in de routing-tabel. 11/2.4-2 Novell Netwerkoplossingen, aanvulling 8