Preek Handelingen 02,42, voor 29 mei 2016mo, opvoeding 1, nr 418, JWB.

Transcriptie

1 Preek Handelingen 02,42, voor 29 mei 2016mo, opvoeding 1, nr 418, JWB. Votum en zegengroet Zingen Ps 78:1,2 (staan) Lb 672:1,3,6 (zitten) Gebed Lezen Handelingen 2:22-24; Zingen Gk 45:1,2 bijbelklas 1-2 / 7-8 Tekst Handelingen 2:42 Preek Zingen Gk 62:1,2,3,4 wet Zingen Ps 103:5 Gebed Collecte agenda: Openbaring (ma) opvoeden (wo), (do), 25 jaar (za). Zingen Zegen Lb 416:1,2,3,4 koffie (spreek iemand +/- 20) Gemeente van Christus, gasten, Karel heeft zijn rijexamen gehaald 1. Helemaal blij, direct gaat hij het rijbewijs aanvragen bij het stadskantoor. Na een week kan hij het ophalen en mag nu alleen en zelfstandig auto rijden. Hij komt thuis, zijn vader geeft met brede grijns hem de autosleutels: zo zoon, ga jij maar eens een eind rijden; veel plezier. 1 Karel stapt in, zet alle spiegels goed, rijd weg. Het begin gaat goed, maar helaas. Karel is afgeleid; deze auto anders dan de lesauto en onderweg probeert hij de telefoon aan sluiten. Hij botst tegen een andere auto; zelf heeft hij niets, de andere bestuurder ook niet. Maar wel een flinke schade over de hele zijkant van de auto. Voor dat ik verder vertel, twee vragen. Eén: stel u even voor dat je zelf Karel of Karolien bent (vroeger, lang geleden of nu of over een paar jaar). Als dit gebeurd is, hoe kom je thuis? De auto doet het nog, je rijdt naar huis. Wat verwacht je dat je ouders zullen zeggen / zouden zeggen, hoe gaan ze reageren? Bang om naar huis te gaan? Hoe reageert je vader in zo n situatie? Hoe reageert je moeder? Of zou gereageerd hebben? Dus: wat denk je, wat voel je als je Karel / Karolien bent 1 Voorbeeld uit Els van Dijk, de hunkerende generatie, blz. 15.

2 Tweede vraag: leef je nu in in de ouders van die Karel of Karolien. U heeft uw auto uitgeleend, je zoon/dochter komt thuis, vertelt dat door zijn eigen domme schuld de auto in de pooier zit. Hoe reageer je? Je schrikt; ben je boos? Wat zeg je? En hoe zou je wíllen dat je reageert? Wat zou een goede reactie zijn op je kind, die zoiets doms doet?. (klik) Zo n ongeluk legt iets bloot van hoe je naar jongeren kijkt. Misschien wel juist onverwachte situaties laten zien hoe je bent. Hier kun je niet even over nadenken; dat gaat spontaan. Ik ben wel benieuwd hoe ik zelf zou reageren. Zou ik reageren als de vader van Karel? Ik vertel het verhaal verder: Karel gaat met lood in zijn schoenen naar huis. Als hij zijn vader verteld heeft wat hem is overkomen, is het even stil in de huiskamer. Dan zegt zijn vader: wat vind ik dat vervelend voor je, jongen. Prachtig hè? Karels vader denkt niet het eerst aan zichzelf, niet aan de schade en het gedoe wat daar allemaal uit voortkomt, maar hij denkt eerst aan zijn zoon en de moeite die de jongen heeft op dat moment. Dat zou je willen; zo spontaan vanuit je kind denken. Hoe kijk je naar je kinderen? Dat viel me op afgelopen week. Ik heb een aantal mensen gevraagd, wat ze meegekregen hebben van hun ouders of wat ze in hen waarderen 2. Wat kinderen het meest waarderen is echtheid. Dat de dingen die je ouders zeggen te geloven en uitdragen, dat die ook echt zo zijn, ook echt in praktijk gebracht worden. Hoe je zelf bent, vooral dat geef je door (2x). 2 Dat is het onderwerp van vandaag: het gaat over ouders en kinderen. Het gaat over opvoeden, liefde voor de Heer voorleven en doorgeven. Dat is een lastig onderwerp. Zeker voor een preek voor een hele gemeente. Ten eerste verschillende mensen hebben geen kinderen. Haal ik dat gemis naar boven? Heb je wat aan zo n preek? Ik hoop in de preek te zeggen, dat we in de gemeente juist ook anderen dan alleen ouders nodig hebben. (klik) Hoe je naar jongeren kijkt, leer je met elkaar. Dus heel goed en fijn, dat we er allemaal zijn vanmorgen. Maar dat neemt voor wie graag zelf kinderen gekregen had de pijn niet weg. Ten tweede een lastig onderwerp, omdat alle ouders kwetsbaar zijn. Opvoeden is persoonlijk; hoe jij bent tegenover je kind, daarin kom je zelf mee. 2 Via Facebook en op 3 avonden van on speaking terms.

3 Ik zei al: hoe je zelf bent, vooral dat geef je door. Wat zou een ander daarvan mogen zeggen? Je ervaart een opmerking al snel als kritiek. En allemaal denk ik vinden we het ook moeilijk om elkaar aan te spreken. Ik zie soms dingen misgaan: kinderen die teveel hun zin krijgen. Ouders die geen leiding geven, maar alles aan hun kind vragen. Moet ik daar wat van zeggen? Is dat een patroon of komt het omdat ik er toevallig ben? En wat ken ik de kinderen van een ander? Als een kind niet stil kan zitten, is dat gebrek aan discipline, slapheid van ouders? Of kan een kind ook echt niet anders, zit er zoveel beweging en energie in; goed dat het beweegt? Dan maar nergens over praten? Dat zou jammer zijn. Dat we elkaar soms even de spiegel voorhouden, elkaar corrigeren, elkaar helpen; hebben we er niet allemaal behoefte aan? Omgaan met mensen, ook met je kinderen, je leert het met elkaar. Maar lastig. Ten derde is preken over opvoeden lastig, omdat ik samen Yvonne ook zelf kinderen heb. Wat weet ik nu meer dan een ander in de gemeente? Ik ben ook net als iedereen beperkt in mijn blik. Moet ik nu zeggen hoe je moet opvoeden? Handig misschien dat ik weet wat het is om vader te zijn. Maar het gevaar is dat, dat alle andere kinderen vergelijk met de mijne. En vier keer raden, wie ik beter opgevoed vind. 3 Toch goed om hier met elkaar over te praten. Preken nu en over een paar weken 3, twee maal een avond met [naam vrouw] (woensdag 1 en dinsdag 7 juni). Lopen we niet allemaal tegen dezelfde dingen aan? Waarin kun je je kinderen tot iets goeds dwingen? Waarin loslaten? Hoe stel je grenzen? Moet dat wel? Waar heb je invloed op? Waarop niet? Daarin leren we van elkaar. En met nadruk zeg ik dat ook tegen wie zelf geen kinderen heeft. Alle ouders hebben blinde vlekken. En wij als ouders zitten soms te dicht op onze kinderen om van afstand dingen te zien. Heb je zelf geen kinderen, dan is het waar, dat je met veel dingen geen ervaring hebt. Mensen zeggen dat soms tegen je. Trek je daar niets van aan juni 2016 (DV)

4 Juist daarom hebben wij en onze jongeren jullie nodig. Jullie hebben andere ervaringen, hebben meer afstand, zijn vaak meer nuchter. We leren met elkaar. Onze kinderen en jongeren hebben behoefte aan voorbeelden, aan verhalen, aan mensen die met God leven. Niet alleen van eigen ouders, maar ook van ooms, tantes, vrienden van hun ouders, mensen in gemeente, zeker ook ouderen: hoe leef je nu met de Heer? Hoe ga je om met teleurstelling? Hoe ga je om met de fouten van je ouders? Je leert van elkaar. Neem alleen al dit: veel van onze kinderen zullen geen kinderen krijgen, verschillende zullen alleen blijven, niet trouwen; sommige van onze kinderen zullen ontdekken dat zij homo of lesbienne zijn. Natuurlijk zul je als ouders je kinderen steunen en helpen. Maar je weet niet zelf hoe dat is. Ze hebben ook anderen nodig die helpen de weg te vinden. We hebben elkaar nodig. Praat allemaal mee, juist ook over opvoeding, kinderen, geloof voorleven en liefde uitstralen. (klik) Hoe je naar jongeren kijkt, leer je met elkaar. Geniet van de wereld van onze God. Een belangrijk deel van de tekst heb ik nu uitgelegd. De tekst gaat over de eerste christelijk gemeente. Je proeft door alles heen het woord samen. Samen enthousiast rond een middelpunt: de wereld van God, de Vader van Jezus Christus. 4 Je moet je zo voorstellen: Pinksteren, allerlei mensen komen tot geloof. Een wereld gaat voor hen open. De wereld is van God, God gaf Jezus hier op aarde. Hij werd wel vermoord, maar Hij stond op. De wereld is opengebroken, definitief veranderd. Leven is anders geworden, er is meer dan ons bestaan hier. De Heer Jezus, de mooiste mens, Hij is in ons leven aanwezig. Dit maakt ons blij. Dit is waard om voor te leven. Dit is het waard om door te geven. Dit is de reden dat ik deze tekst gekozen heb. Opvoeden is kinderen leren leven op de wereld van God. Leren genieten van God. Onze kinderen, de volgende generatie, inwijden in alles wat de Heer geeft. Hen helpen om Hem Zelf te ontmoeten. Dat heb je niet in de hand. Of onze kinderen, of de volgende generatie de Heer ook echt leert kennen en liefhebben, dat is in Gods hand. En hoe pijnlijk is het, als dat niet gebeurt, als je kinderen andere keuzes maken.

5 Laat het in Gods hand. Je kinderen zijn niet jouw project. We krijgen kinderen op de wereld van God. En die wereld is zoveel groter dan wat wij er hier van maken. Onze kinderen zijn van de Heer. En als gemeente hebben we daarin allemaal een verschillende taak; velen om zelf vader of moeder te worden. Velen op een andere manier. En allemaal verbonden aan elkaar. We hebben de boodschap van de Heer Jezus lief, we zijn aan Hem verbonden. Dat beleven we hier, dat is het vuur dat de Heer ons geeft. En onze kinderen mogen zich aan dat vuur warmen. En daar gaat de tekst over. De gemeente die Jezus had leren kennen bleef trouw aan 4 dingen: (1) onderricht van de apostelen, (2) vormden met elkaar een gemeenschap, dat is dus dat je verbonden weten door hetzelfde geloof; het leven als samen doelgericht leven, (3) braken het brood, dat is avondmaal vieren en (4) blijven bidden. Dat zij bleven trouw aan, dat kan klinken als volhouden, vasthouden, zorgvuldig bewaren. Zo iets stond in een vorige vertaling: ze bleven volharden bij het onderwijs, samen zijn, avondmaal en gebed. Krijg daar niet het beeld bij van Steven Kruiswijk 4, die doodmoe toch nog een tandje bijzet; of als hij gevallen is, toch weer opstaat en de laatste etappe rijdt. Liever benadruk ik, dat het vrolijker en bevlogener is: de eerste gemeente had het vuur gezien, had het geloof in de Heer Jezus gevonden, was er blij om. Dat straalden ze uit in nog eens horen wat Jezus allemaal gezegd had. En je samen vrolijk maken over alles wat je leven verandert. Ze gingen door met avondmaal vieren en bidden. Niet zozeer krampachtig vasthouden van wat ze overgeleverd gekregen hadden. Maar er enthousiast en blij mee zijn. 5 En dat steekt aan. Dat is de kern van gezamenlijk de liefde van de Heer overdragen. Kinderen zien het geloof en de liefde voor de Heer van ouders en anderen en dat steekt aan. Een mooi verhaal hoorde ik; een vader, jaren geleden. Drukke baan, veel weg ook voor de kerkenraad en andere kerkelijke en goede dingen. Hij was er vaak ook niet op de verjaardagen van zijn kinderen; een groot gezin, sommigen getrouwd, kleinkinderen. Rekening houden met verjaardagen, geen beginnen aan, zie hij. Niemand vond dat leuk, hijzelf zeker ook niet. Maar hij zei daarover: mijn kinderen weten altijd wel waar ik ben en vooral waarom ik dit doe: Ik doe dit uit liefde voor de Heer. Kinderen voelen prima aan of dat echt de reden is. 4 Preek geschreven in de week dat Steven Kruiswijk in de roze trui fietst in de Giro Italia

6 Maar als kinderen dat vuur zien, daar hebben ze misschien wel meer aan dan aan georganiseerde quality- time. Ziet de volgende generatie ons vuur? Mag ik daar een paar kritische vragen over stellen? Zien ze ons vuur, zien ze ons genieten van Gods wereld? Wat voor boodschap gaat naar onze jongeren als we hier over een tijdje s middags in de kerkdienst nog maar met een paar man zouden zitten? Wat voor een boodschap gaat daar van uit? Of als onze jongeren steeds meemaken, dat er nauwelijks mensen beschikbaar zijn voor een taak in de gemeente, omdat hun werk opnieuw voorgaat? Of als kinderen zeggen, dat hun grootouders nog nooit hebben zien glimlachen als ze over de kerk praten. Waar is dan het vuur? Geniet van God en Zijn wereld. Daar zijn ook zulke mooie voorbeelden van; die kennen we gelukkig ook. Er is veel liefde en ontzag voor de Heer, zichtbaar, voelbaar, aanstekelijk. En zoveel jongeren willen het weten, zijn nieuwsgierig, nemen het graag aan. Als ze iets nodig hebben, dan zijn het voorbeelden. Hoe leef je met de Heer? Hoe zoek je je weg? Hoe leer je dat? Hoe is dat als je leven lastig is? Hoe ga je om met teleurstellingen? Hoe beleef je dat de Heer er werkelijk is? Er is behoefte aan om de Heer Jezus in elkaar te zien, om samen blij te blijven met Hem. Laten we dat laten zien. Dat is trouw blijven; genieten van God, blij zijn met Hem en laten merken, dat je dat voor alles gaat. 6 (klik) Hoe je naar jongeren kijkt, leer je met elkaar: Geniet van de wereld van onze God volg Hem, kniel voor Hem en vier het. Vier dingen noemt Handelingen: onderwijs, samen zijn, avondmaal en gebed. Ik kan er veel over zeggen; ik neem er twee dingen uit: avondmaal en bidden. Avondmaal, de kern van ons geloof. De Heer Jezus die met vriendelijke ogen naar je kijkt. Kijk je zelf ook zo naar je kinderen, naar alle jongeren? God die zijn leven gaf voor ons. Dat is onze eerste houding. Dat is je eerste taak als moeder, als vader, als gemeentelid. Een vader en een moeder laat vooral weten dat het goed is dat je er bent. Misschien wel je eerste taak als ouder, als gemeentelid. Namens God laten weten: het is goed dat je er bent. Jij bent geschapen, jij bent gewild, jij bent er omdat God je graag ziet. Dat is het begin van alles. Avondmaal vieren is dit nazeggen, dat beleven.

7 Jezus gaf Zichzelf, we vieren dat we geliefd zijn. De komende weken praten we daar over, denken we daar over na, gaan we in op de praktijk. Goed dat je er bent en daarom grenzen stellen, loslaten, aanmoedigen, verbieden, beschermen, ze hun hoofd laten stoten. Wat is als geliefd kind Jezus leren volgen, Hem kennen, Hem liefhebben, met Hem leven? Hoe bereiden we deze mooie mensen voor op zelfstandig zijn, werk zoeken, een leven opbouwen met de Heer? Hoe je kijkt naar jongeren en ze helpt in het leven, je leert het met elkaar. Dan het tweede: bidden. Eén van de kenmerken van leven met de Heer Jezus: onderwijs, samen zijn, avondmaal en gebed. Gebed; ik denk dat vrijwel alle ouders voor hun kinderen bidden. En dat blijft, hoe oud je ook wordt. Bidden; ze als het ware iedere keer weer bij de Heer brengen. Heer, van U gekregen, blijf voor hen zorgen. Misschien vindt u het wel eens moeilijk om bidden voor je kinderen vol te houden. Tot slot wil ik u dit meegeven. Je bidt voor je dochter, waar je nauwelijks contact mee hebt. Je bidt voor je zoon die niet gelooft, dat God bestaat. Je bidt voor kinderen van een broer of een vriendin, maar hebben niets meer met de kerk. Hoe houdt je het vol? Heeft het zin? Mag je de Heer blijven vragen? 7 Ik weet niet meer waar ik het las 5. Het was een gesprek tussen een oma en haar kleinzoon Erik. De ouders van Erik hadden met de kerk gebroken, Erik was niet gedoopt, wist nauwelijks iets van God of de Heer Jezus. Als Erik bij oma op bezoek was, voor en na het eten bad oma hardop. Moest ze dat blijven doen? Erik zit daar maar met zijn ogen open, beetje ongemakkelijk. Op een dag brengt oma het gesprek daarop. En haast per ongeluk vertelt ze, dat ze iedere dag ook als Erik er niet is - voor hem bidt. En wat zegt Erik? Oma, alleen daarom al hoop ik dat u nog heel lang leeft. Amen. 5 Ik en mijn huis in het Nederlands Dagblad?