Annie M.G. Schmidt. Met tekeningen van Fiep Westendorp. Annie M.G. Schmidt ( )

Transcriptie

1

2 Jip en Janneke

3 Annie M.G. Schmidt ( ) Staatsprijs voor kinder- en jeugdliteratuur 1964 Constantijn Huygensprijs 1987 Hans Christian Andersenprijs 1988 cpnb Publieksprijs voor poëzie 1988 cpnb Publieksprijs voor kinder- en jeugdboeken 1991 Annie M.G. Schmidt Fiep Westendorp ( ) Oeuvre-Penseel 1997 Ander werk van Annie M.G. Schmidt en Fiep Westendorp Het hele schaapveronica (versjes, 1960, 1972, 2002) Tante Patent en de grote Sof (1968, 2002) Pluk van de Petteflet (1971) Zilveren Griffel 1972 Floddertje (1973) Otje (1980) Gouden Griffel 1981 Jorrie en Snorrie (Kinderboekenweekgeschenk, 1990) Ibbeltje (1996) Pluk redt de dieren (2004) Met tekeningen van Fiep Westendorp Ander werk van Annie M.G. Schmidt Abeltje en De A van Abeltje (1953, 1955) Wiplala (1957) Kinderboek van het jaar 1957 Het beertje Pippeloentje (versjes, 1958, 1994) Wiplala weer (1962) Minoes (1970) Zilveren Griffel 1971 Tot hier toe. Gedichten en liedjes voor toneel, radio en televisie (1986) Ziezo. De 347 kinderversjes (1987) Wat ik nog weet (autobiografische stukjes, 1992) Beestenboel (versjes, 1995) Venz Kinderboekenprijs 1996 Misschien wel echt gebeurd. De 43 sprookjes en verhalen (1997) Ik wil alles wat niet mag (versjes, 2002) Het grote Annie M.G. Schmidt voorleesboek (2005) Amsterdam Antwerpen Em. Querido s Uitgeverij bv 2010

4 De avonturen van Jip en Janneke verschenen tussen 1952 en 1957 wekelijks op de kinderpagina van Het Parool. Vanaf 1953 werden ze gebundeld in een reeks die aanvankelijk bestond uit acht boekjes, en vanaf 1963 uit vijf deeltjes. De verhalen uit die reeks werden opgenomen in de grote bundel Jip en Janneke, die in 1977 voor het eerst werd uitgegeven. De zwart-wit illustraties zijn in de loop van de jaren door Fiep Westendorp ingrijpend gemoderniseerd. De kleurenillustraties maakte Fiep Westendorp voor het kleuterblad Bobo. Eerste druk, in deze vorm, 1977; zevende, herziene druk, 1985; drieëndertigste, herziene druk, 2005; vijfendertigste druk, 2008; zesendertigste druk, 2009; zevenendertigste druk, 2010 Copyright text 1953, 1963, 1964, 1965, 1977, 2005 by the Estate of Annie M.G. Schmidt. Copyright illustrations 1977, 1985, 2005 by the Fiep Westendorp Foundation. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt, in enige vorm of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van Em. Querido s Uitgeverij bv, Singel 262, 1016 ac Amsterdam. Omslagillustratie Fiep Westendorp Omslagontwerp Wim Bischot Typografie Pauline Hoogweg Vormgeving binnenwerk Studio Cursief isbn / nur 281 Jip en Janneke spelen samen Jip liep in de tuin en hij verveelde zich zo. Maar kijk, wat zag hij daar? Een klein gaatje in de heg. Wat zou er aan de andere kant van de heg zijn, dacht Jip. Een paleis? Een hek? Een ridder? Hij ging op de grond zitten en keek door het gaatje. En wat zag hij? Een klein neusje. En een klein mondje. En twee blauwe oogjes. Daar zat een meisje. Zij was net zo groot als Jip. Hoe heet je? vroeg Jip. Janneke, zei het meisje. Ik woon hier. Gisteren woonde je nog niet hier, zei Jip. Vandaag woon ik hier, zei Janneke. Kom je met mij spelen? Ik zal door het gat kruipen, zei Jip. En hij stak eerst zijn hoofd door het gat. En toen zijn ene arm. En toen zijn andere arm. En toen zat hij vast. En Janneke trok aan zijn ene arm. En toen aan zijn andere arm. Maar het hielp niet. Jip zat vast. En Jip huilde. En hij gilde. Daar kwam Jips vader aangelopen in het ene tuintje. En Jannekes vader kwam aanlopen in het andere tuintje. En samen hielpen zij Jip weer terug. Zo, zei Jips vader, nu heb je een buurmeisje. Maar je moet eerst netjes de voordeur uit gaan en bij Janneke de voordeur in. Dan mag je samen spelen. En zo gebeurde het. Jip en Janneke speelden samen. De ene dag in Jips tuintje. De andere dag in Jannekes tuintje. En zij speelden vader en moedertje.

5 Jip lacht. De kapper knoopt het witte manteltje los, en daar staat Jip weer op straat. Mijn staart is weg, zegt hij tegen Janneke. Ik zie het, zegt Janneke. Het was heel heel gek. En dan gaan ze knikkeren. Jip met de staart Jip zit bij de kapper. Knip, knap, zegt de schaar. En Jip zegt: Au! Ik doe je geen pijn, zegt de kapper. Ben je nou een grote jongen? Je huilt al voor je geslagen wordt. Knip, knap, doet de schaar. En Jip vindt het zo akelig. Zo akelig. Au! roept hij telkens. Nog een klein stukje, zegt de kapper. Maar Jip roept nog eens: Au! Hij springt op en met zijn witte kappersmanteltje om rent hij de winkel uit. Ho ho! roept de kapper. Je bent nog niet klaar! Nog eventjes! Maar Jip wil niet meer. Hij loopt heel hard. En de kapper loopt heel hard achter hem aan. Maar Jip rent het hardste. Hij is al bijna thuis en de kapper haalt zijn schouders op en gaat weer terug. Jip gaat aan de kant van de weg zitten. Hij heeft het witte kappersmanteltje nog aan. Hij huilt, want hij is zo bang geweest. Daar komt Janneke. Ze ziet Jip zitten. En ze begint te lachen. Ze moet heel erg lachen. Wat zie jij er gek uit, zegt ze. Jip kijkt naar boven en houdt op met huilen. Je hebt een staart op je hoofd, zegt Janneke. En ze proest. Je hebt een staart op je hoofd en je hebt een servet om! En het is waar. Jips hoofd is bijna helemaal kaal geknipt, maar bovenop zit nog een plukje haar. Net een staartje. Janneke moet zo erg lachen dat Jip er boos om wordt. Ik wil niet meer terug naar de kapper, zegt hij. Dan moet je je hele leven met een staart lopen, zegt Janneke. Jip met de staart, Jip met de staart! Dat is toch wel naar. Dat Janneke hem uitlacht! Dat kan Jip niet verdragen. Heel langzaam staat hij op en heel langzaam gaat hij naar de kapperswinkel. Die staart moet er nog af, zegt hij. Dat zei ik je toch al, bromt de kapper. Jij loopt maar weg, voor het klaar is. En Jip moet weer op de stoel. Knip, knap, zegt de schaar. Ziezo, zegt de kapper. Nou is het klaar. En was het heus zo erg? 6

6 Naar de schoenmaker Mijn schoen is kapot, zegt Jip. Mijn voet is nat. Wel, zegt moeder, gauw naar de schoenmaker. Gaan jullie maar samen. Nee, niet één schoen. Allebei de schoenen. Er is er maar een kapot, zegt Jip. De ander begint ook, zegt moeder. Zolen en hakken, moet je zeggen. Zolen en hakken, zegt Jip tegen de schoenmaker. Zolen en hakken, zegt Janneke ook nog eens. Zo zo, zegt de schoenmaker. Je hebt weer te veel gelopen, Jip. Het is weer mis. Je moet voortaan op je handen lopen. Dan slijt je niet zo. Klop klop, zegt de hamer. Tik tik, hakketakke-tak. Wat heeft die schoenmaker nog veel te doen. Er staan hier wel duizend schoenen, zegt Janneke. Veel meer, zegt Jip. Wel honderd. Ja, zegt de schoenmaker. Jullie zijn nog niet aan de beurt. Het duurt vast nog een week. Je zult op je blote voeten de straat op moeten, Jip. Niks hoor, zegt Jip. Ik heb nog twee paar. En ik heb mijn laarzen nog. Kijk eens, roept Janneke. Jip en de schoenmaker kijken, en daar staat Janneke met twee grote schoenen aan. Schoenen met hoge hakken. Kijk eens aan, zegt de schoenmaker. Nou ben je een dame. Dag mevrouw. Gaat u winkelen? Ja, zegt de dame en loopt heel nuffig. Maar plof, daar valt ze op haar neus. Dat komt ervan, zegt Jip. Ga je mee? Dag schoenmaker. Dag Jip, zegt de schoenmaker. En dag mevrouw. Dag schoenmaker, zegt Janneke. 9

7 Poppejans is ziek Wat zou Poppejans toch hebben? Zij is zo ziek! Ik zal de dokter opbellen, zegt de moeder van Poppejans. En ze pakt het gordijnkoord en roept hallo. Hallo, zegt de dokter. Hij staat bij het andere gordijn. Dokter, dokter, kom toch gauw. Poppejans is ziek. Ik kom al, zegt de dokter. En daar is hij. Zijn jas sleept over de vloer en zijn hoed staat op zijn neus en hij heeft een houten lepel in de hand. Wel, wel, zegt de dokter, ik zal haar even onderzoeken. En hij geeft Poppejans een klap op haar hoofd met de lepel. Nee, dokter, roept de poppenmoeder, dat moet u niet doen. Het kind heeft de koorts, zegt dokter. Zij moet in het warme zeepsop. Als je koorts hebt moet je niet in het warme zeepsop, zegt de moeder van Poppejans. Hoor eens, roept de dokter, als jij het beter weet moet jij maar dokter zijn. En hij pakt Poppejans bij haar been. Het moedertje pakt haar kind bij het andere been en allebei trekken ze hard. En ze schreeuwen en ze gillen. Daar komt Jannekes moeder binnen en zegt: Kijk, een dokter en een mamma, die het kind uit elkaar trekken. Dat heb ik nog nooit gezien, nog nooit. Ja, maar hij... zegt Janneke. Ja, maar zij... zegt Jip. Jullie krijgen een kop chocola en een beschuitje, zegt de echte moeder, en je moet Poppejans lekker in bed stoppen, dan wordt zij vanzelf beter. Poppejans wordt in bed gelegd en doet haar oogjes toe, en ze denkt: Gelukkig dat ik nog een grootmoeder heb. Ieder een hapje Daar komt Janneke met haar hoofd om de hoek van de deur. Ik ga buiten spelen, zegt ze. Ga je mee? Ik mag nog niet, zegt Jip treurig. Ik moet nog zes stukjes boterham opeten. Wat zit erop? vraagt Janneke. Muisjes, zegt Jip. Chocolade muisjes. Ik zal er twee opeten, zegt Janneke, en jij ook twee, dan is het op. Allebei eten ze twee stukjes en kijk, dan zijn er nog twee over. Ieder een hapje, zegt Janneke, en als ze ieder een hapje op hebben, dan is er nog een stukje over. Ik wil niet meer, zegt Janneke. Ik wil ook niet meer, zegt Jip. Heeft Beer al gegeten? vraagt Janneke. Ja, zegt Jip, hij heeft al vier boterhammen op. Zou hij niet nog een klein stukje lusten? En samen geven ze Beer een stukje boterham. Maar Beer houdt zijn mond stijf dicht. Zie je wel, zegt Jip. Hij heeft ook genoeg. Hij moet! zegt Janneke. Hij moet groot en sterk worden. En ze proberen het nog eens. Nu is het op, zegt Jip. En ja, het stukje brood is weg, er zijn alleen nog maar kruimeltjes. We gaan buiten spelen, zegt Janneke. En als ze naar buiten gaan zit Beer alleen aan tafel. Hij kleeft van de boter en hij is helemaal bruin van de chocolade muisjes. Maar hij ziet er erg trots uit, want hij heeft vier boterhammen op. En nog een klein stukje! 10

8 Rijst met krentenhond En wat is hij leuk, zegt Janneke. Hij is een rijst met krentenhond, wit met zwarte stippen. Dan zet de boer Jip en Janneke samen op Hectors rug. Ze mogen even paardje rijden en ze hebben een reuze plezier. Want dat gebeurt niet iedere dag, paardje rijden op een rijst met krentenhond. Janneke heeft een klein beetje griep neus tegen het glas drukken. En Janneke drukt ook haar neus tegen het raam. Twee neuzen tegen elkaar, met het raam ertussen. Dag, zegt Jip. Dag, zegt Janneke. En dan moet zij weer naar bed. En Jip gaat naar huis en roept: Ik heb toch met Janneke gespeeld. Wat? zegt moeder, stoute jongen! Door het glas heen, zegt Jip. En dan lacht moeder weer. Hand in hand lopen Jip en Janneke over de weg. Zij gaan naar de boerderij. Maar als ze bij het hek komen blijven ze staan. Kijk daar, zegt Jip. Een koe! zegt Janneke. Nee, zegt Jip, een hond. Een hele grote hond. Ik ben niet bang voor hem. Ik ook niet, zegt Janneke. Maar dan komt de hond met grote sprongen op Jip en Janneke af. Ze gillen allebei heel hard en hollen weg. Maar de hond kan veel harder lopen. Moeder! roept Jip. Vader! gilt Janneke. Maar ze zijn zo ver van huis en vader en moeder kunnen het niet horen. Gelukkig komt daar net de boer aan. Hij pakt de hond vast en zegt: Koest! Dit is Hector, zegt hij tegen Jip en Janneke. Hij is braaf. Hij doet niets. Aai hem maar. Jip en Janneke steken allebei een handje uit en aaien de hond. En de hond kwispelt met zijn staart. Wat is hij groot, zegt Jip. Janneke is ziek. Mag ik naar haar toe? vraagt Jip. Nee, zegt Jips moeder. Janneke heeft een klein beetje griep. Hoeveel griep? zegt Jip. Zo n beetje? Of zo n beetje? Zo n beetje, zegt moeder. Maar jij moet vandaag maar alleen spelen en morgen ook. Dat is akelig. Jip weet niet wat hij moet doen. Zijn bromtol is kapot. En Beer wil niet spelen, die wil alleen slapen. Ik ga op mijn hoofd staan, zegt Jip. En hij doet het ook. Maar hij valt telkens om. Eindelijk gaat Jip naar buiten. Daar is het huis van Janneke. Maar hij durft niet naar binnen te gaan. Er staat iemand voor het raam. Kijk, dat is de moeder van Janneke. En daar is Janneke ook, met een doek om haar halsje. Een wollen doek. Dag, zegt Jip. Dag, zegt Janneke. Maar ze is zo ver weg. Het raam is zo hoog. Dan ziet Jip de vuilnisbak staan. Hij sleept het ding voor het raam. En dan klimt hij erop. Nu kan hij naar binnen kijken. En hij kan zijn 12

9 Jip wil geen thee drinken Janneke is weer beter. Maar moeder heeft gezegd: Je mag nog niet op straat. Waar zullen we dan spelen? vraagt Jip. In de keuken, zegt Janneke. Niet in de keuken, zegt moeder. Daar kan ik je niet gebruiken. Gaan jullie maar samen naar de zolder. Op zolder is het fijn. Als je twee planken schuin neerzet tegen de muur, dan heb je zomaar een huisje. We gaan vadertje en moedertje doen, zegt Janneke. Nee, zegt Jip, ik wil niet meer met poppen spelen. En de beer dan, zegt Janneke. Dat is geen pop, dat is gewoon Beer. Dan doen we maar meneer en mevrouw, zegt Janneke. Komt u bij me theedrinken, meneer? Alstublieft, zegt Jip. Wilt u een kopje thee, meneer? Nee, zegt Jip, ik lust geen thee. O, o, zegt Janneke, dat zegt een meneer nooit. Een meneer gaat netjes zitten en drinkt netjes thee. Dan wil ik nooit meneer worden, zegt Jip. Wat wil je dan worden? Notaris, zegt Jip. Ik wil notaris worden en een pijp roken. Maar een notaris mag ook niet zeggen: Ik lust geen thee. Wel waar, zegt Jip. Een notaris mag dat best zeggen. Nietes, zegt Janneke. Welles, zegt Jip. Ik ga het aan moeder vragen, zegt Janneke. En moeder zegt: Als Jip notaris is, dan is hij al groot. En als Jip groot is, dan lust hij thee. Zie je wel, zegt Janneke. Maar Jip vindt dat heel gek. Hij moet daar eerst eens over nadenken. En het huisje op de zolder breekt hij af. Ik wil geen meneer en mevrouw meer doen, zegt hij. Ik heb knikkers. En dan gaan ze fijn samen knikkeren op de grote, grote zolder. Plaatjes knippen O, wat regent het! Wat regent het! Het is helemaal geen weer om buiten te spelen. Jip en Janneke hebben een poosje op de vensterbank gezeten en naar buiten gekeken. Maar er kwam niemand voorbij. Alleen maar een klein hondje. Toen zijn ze plaatjes gaan kijken. En alle plaatjesboeken hebben ze al uit. En het regent zo en het regent zo. Hier hebben jullie twee scharen, zegt Jips moeder. Voor allebei een schaar. Dit boek mag je hebben om uit te knippen en dit ook en dat ook. Drie boeken om plaatjes uit te knippen. Nu, dat is een heerlijk werk. Er zijn veel plaatjes van auto s en veel plaatjes van mooie dames. Die knippen ze allemaal uit, maar na een poos zijn alle plaatjes uitgeknipt. We zijn klaar, zegt Janneke. We hebben niets meer te knippen. Zijn er nog meer boeken? Jip kijkt naar de boekenkast. Daar onderin staan boeken met veel mooie gekleurde plaatjes. Dat mag vast wel, zegt Jip. Ze staan toch onderin, die boeken. Niemand kijkt ernaar. Hier, jij mag dit boek uitknippen, dan neem ik dat andere. 14

10 Ze knippen zo ingespannen dat hun tonge - tje uit hun mond komt. En ze merken niet eens dat er iemand binnenkomt. Hé! wat doen jullie daar? roept een stem. Jip en Janneke laten de schaar vallen. Het is Jips vader. O, o, wat is hij boos! Wat is hij boos! Janneke gaat heel stiekem naar huis. En Jip is heel verdrietig want vader leest nu ook niet voor, bij het slapengaan. Maar het is wel een beetje zijn eigen schuld. Want boeken uit de boekenkast... daar mag je niet in knippen. Beer valt uit het vliegtuig daar gaat het vliegtuig de lucht in. O, roept de mevrouw, mijn kindertjes zijn zo duizelig! Niks aan te doen, zegt de piloot. We zijn al honderd meter hoog. We zijn al in Afrika. O, roept de mevrouw weer, mijn ene kind valt uit het raam. Heeft ze een parasjuut aan? roept de piloot. Jawel. Dan hindert het niet. We gaan weer verder. Nu is mijn andere kind ook uit het raam gevallen, roept de mevrouw. Heeft hij een parasjuut aan? Nee. Er was er maar een. Dan is hij dood, zegt de piloot. O, o, gilt de mevrouw. Dan moeten we dadelijk naar beneden. Brrrr-brrrr-brrrr... daar gaat het vliegtuig weer naar beneden. Gelukkig! Allebei de kinderen zijn nog springlevend, de beer zonder parasjuut en Poppejans met parasjuut. Dag piloot, zegt de mevrouw. Wel bedankt voor het ritje. Dag mevrouw, zegt de piloot. Jip is naar Schiphol geweest, met vader. Hij heeft daar vliegtuigen van heel dichtbij gezien. Ze zijn nog groter dan ons huis, vertelt hij. Ze zijn zo groot als van hier tot aan de kerk. Dat kan niet, zegt Janneke. Want in de lucht zijn ze maar zóóó klein. Toch is het zo, zegt Jip. En er zitten mensen in. En voorin zit de piloot. Zullen we vliegtuigje spelen? Ze zetten stoelen achter elkaar. En de piano kruk is het stuur. Janneke mag mee als mevrouw en de beer en Poppejans zijn haar kinderen. Jip is natuurlijk de piloot. Zal je voorzichtig rijden, piloot? vraagt de mevrouw. Rijden? vraagt de piloot. We rijden niet, we vliegen. Zal je zorgen dat mijn kindertjes niet naar beneden vallen? vraagt de mevrouw weer. Ik zal ervoor zorgen, mevrouw, zegt de piloot. En als ze eruit vallen dan hebt u hier een parasjuut. Bind ze daar maar aan vast, mevrouw. Daar gaan we dan. Brrr-br-brrr-brrrr... 16

11 Jip belt Janneke Mag ik Janneke opbellen, moeder? vraagt Jip. Goed, zegt moeder. Zal ik het nummer voor je intoetsen? Ik wil het zelf doen, zegt Jip. En hij doet het zo keurig. Hij weet precies het nummer. Hallo, zegt hij. Hallo, hallo, mag ik Janneke spreken? Dan komt Janneke aan de telefoon en ze zegt: Hallo. Hallo, roept Jip. Kom je op de klok kijken? Wat zeg je? Kom je op de klok kijken? Wij hebben zelf een klok, zegt Janneke. O, zegt Jip, dag. En dan is het gesprek uit. Moeder, Janneke wil niet op mijn klok kijken, zegt Jip. Ja, zegt moeder, maar ze denkt zeker dat het een gewone klok is. Neem je klok maar mee naar haar toe. Dan gaat Jip naar Jannekes huis. Ik heb je opgebeld, zegt hij. Ja, zegt Janneke. Ik heb ook iets gezegd. Hier is de klok, zegt Jip. Het is mijn eigen klok. Het is een klok om te leren. Wacht maar. Ik verzet de wijzers. Hoe laat is het nu? Janneke weet het niet. Acht uur, dommerd, zegt Jip. En hoe laat is het nu? Ik weet het niet. Maar kijk, nu weet Jip het zelf ook niet meer. Hij weet niet hoe laat het is op de klok. Weten jullie het wel? 19

12 Siepie wil niet wandelen Janneke heeft een poesje. Hoe heet het? vraagt Jip. Siepie, zegt Janneke. Is Siepie niet lief? Ja, Jip vindt Siepie erg lief. Maar Jip wil met hem uit. Heeft hij geen halsband? vraagt Jip. Een poes heeft nooit een halsband, zegt Janneke. We doen hem een touwtje om, zegt Jip. En dan gaan we met hem wandelen. Maar Siepie wil niet wandelen. Siepie wil ook geen touwtje om. Siepie is bang. Hij trekt aan de ene kant en Jip en Janneke aan de andere kant. Die arme Siepie. Zijn nekje wordt erg dun van dat touw. Je moet mee! roept Jip. Maar dan komt Jannekes moeder binnen. Schei uit, zegt ze. Doe dat touw van Siepies nek. Die arme poes. Stel je voor dat ik jullie een touw om je nek deed. En dat ik dan hard ging trekken. Wat zou je dan zeggen? Kijk, Siepie huilt. Siepie heeft verdriet. Janneke maakt vlug het touw los. Siepie kruipt weg in een hoekje. Zie je wel? vraagt moeder. Siepie huilt. Nietes, zegt Jip. Wat denken jullie, zou Siepie echt huilen? Janneke is jarig en geeft een feestje Even je haar kammen, Jip, zegt moeder. Je gaat naar een partijtje! Zo, nu ben je echt een heer. En Jip is de enige heer op het feest. Verder zijn er twee vriendinnetjes. De kamer is zo mooi versierd. En er zijn lampions. En op tafel staat een grote taart met kaarsjes. Janneke heeft een nieuwe pop gekregen en de meisjes gaan ermee spelen. Maar Jip heeft geen zin om alweer met poppen te spelen. Hij wil rovertje doen. En dat willen de meisjes niet. Nu wordt Jip vreselijk boos en pakt de nieuwe pop van Janneke beet. Nee! gilt Janneke, geef hier! Lelijke jongen, roepen de twee vriendinnetjes. En dan gaan ze slaan. En ze gaan heel hard gillen en trappen. Jips moeder komt aangelopen. Wat is dat hier, zegt ze. Is dit nou een feest? Het lijkt meer op een apenkooi. Het is Jip zijn schuld, roept Janneke. Hij trekt aan de pop. Ja, het is Jip zijn schuld, roepen de anderen. Hij trekt aldoor aan de pop. Kom, zegt moeder, we zijn hier niet om kwaad te wezen! We zijn hier om pret te hebben. We gaan een spelletje doen. We gaan blindemannetje spelen. En dat is fijn. Jip is de blindeman en dan Janneke en ze hebben een boel plezier. En als Janneke de blinddoek afdoet, wat ziet ze dan? De kaarsjes branden. De kaarsjes op de taart. Het zijn vijf kaarsjes, want Janneke is vijf jaar. Wie mag ze strakjes uitblazen? Zeg jij het maar, Janneke, zegt moeder. Wie mag de kaarsjes uitblazen? Jip, zegt Janneke. En Jip gloeit van trots. Hij blaast ze heel voorzichtig uit. Alle vijf. En dan gaan ze taart eten.

13 Poppejans gaat varen Hier is een oude hoed. Speel daar maar mee, zegt Jannekes moeder. Ha, zegt Jip. Ha, zegt Janneke. Maar ze weten niet wat ze zullen doen met de hoed. Janneke zet hem op. Het staat gek. Het is net een schip, zegt Jip. Een schip moet varen, zegt Janneke. Ga je mee naar de schuur? Daar is een teil met water. Dat is de zee. Het gaat erg leuk. De hoed kan echt varen, net als een boot. Er moet iemand in, zegt Janneke. De poes, zegt Jip. En hij haalt de poes erbij. Maar poes wil niet in het schip. Poes is bang. Ze loopt hard weg. Poppejans, zegt Janneke. Poppejans wil wel. En ja hoor. Poppejans is dol op varen. Ze zit in het schip, midden op zee. Nu komt er storm, roept Jip. En hij maakt golven met zijn hand. Heel hoge golven. Het schip zinkt, gilt Janneke. Het is zo, heel langzaam zinkt het schip. En de arme Poppejans gaat mee. Hoep, ineens kantelt de boot. Poppejans valt in het water. Help, help, roept Janneke. En ze pakt het poppenkind bij haar jurk. Gelukkig, ze is gered. Maar nat. Heel, heel, heel nat. Nu moet ze allemaal droge kleertjes aan. Toch is het fijn geweest, zegt Janneke. Hè, Poppejans? Poppejans zegt niets. Ze vond het vast niet prettig. Maar ze laat het niet merken. De dag na Sinterklaas Die Jip, lacht Janneke. Ha, ha, die Jip! Wat is er dan? vraagt Jip. Je hebt je schoen nog staan, zegt Janneke. Bij de kachel. Ik zie hem staan. En Sinterklaas is allang weg. Jip krijgt een kleur. Hij is er zo aan gewend zijn schoen te zetten. Hij kan het niet meer laten. Vandaag is Sint er nog, zegt hij. Wie weet, wat hij nog brengt.

14 Nou, zegt Jips moeder, heb je nog niet genoeg gekregen, Jip? Laat je trein eens zien aan Janneke. Het is een hele mooie trein. Een trein met vier wagens en met echte raampjes. Janneke heeft een poppenbad gekregen en een fornuisje. Het poppenbad heeft ze meegebracht. Maar het fornuisje is thuis. Kom je eens een keer pannenkoeken eten, Jip? Ik kan echte pannenkoeken bakken op het fornuis. Pas op, zegt Jip. Ik ben Jip niet, ik ben Sinterklaas. Hij gaat de kamer uit en als hij terugkomt, heeft hij een lange baard. Zo meisje, zegt hij. Ben je zoet geweest? Ja Sinterklaas, zegt Janneke. Heb je je bord leeggegeten? vraagt de kleine Sinterklaas. Ja, zegt Janneke. Maar jij hebt zelf je bord niet leeggegeten. Wel waar, zegt Sinterklaas. Niet waar, zegt Janneke. Ik heb het zelf gezien. Sinterklaas eet zijn bord niet leeg. Ha ha. Je bent een brutale meid, zegt Sinterklaas. Je moet mee in de zak. Hatsjie! Hatsjoe! Is Sinterklaas verkouden? Nee, maar die baard kriebelt zo erg. Die baard kriebelt in het kleine neusje van Sinterklaas. Hij doet de baard af en ineens is het weer Jip. En dan gaan ze spelen met de trein. En als Poppejans lang genoeg in de trein heeft gezeten, mag ze in het bad. Jip is de meester Woensdag speelt Jip met zijn trein en donderdag speelt Jip met zijn trein. En dan zegt moeder: Je hebt ook een schoolbord gekregen. Speel je daar niet mee? O ja, zegt Jip. Het schoolbord. Kom, Janneke. We gaan schooltje spelen. Jij bent het kind. Ga in je bank. En ik ben de meester. Janneke zit heel zoet in de bank. Wat heb ik hier op het bord geschreven? vraagt de meester. Niks, zegt Janneke. Wel waar, zegt de meester. Wat staat hier? Een poppetje, zegt Janneke. Een gek poppetje. Ha, ha, de meester kan niet schrijven. De meester kan niet schrijven. Jip wordt boos. Je bent brutaal, zegt hij. Nu moet je in de hoek. Janneke staat een hele poos in de hoek. En de meester loopt heen en weer. Mag ik er al uit? vraagt Janneke. Nee, zegt de meester. Je bent erg stout. Je mag er niet uit. Maar de meester heeft niets meer te doen. Hij heeft maar één kind in de klas. En dat kind staat in de hoek. Dat is gek. En daarom gaat de meester maar met zijn treintje spelen. Hé, zegt Janneke, wat gemeen. En nu vergeten ze de hele school. Poppejans mag op de trein zitten. Ze mag heel ver weg. Waar naartoe? Naar Spanje. Ja, naar Spanje. Tuuut! Daar gaat de trein. Dag Poppejans. 24

15 Een sneeuwman met een bezem Vader, hoe maak je een sneeuwman? vraagt Jip. Ik zal jullie helpen, zegt vader. Hij haalt een schop uit de schuur. En Jip krijgt een klein schopje. En Janneke ook. En dan werken zij heel hard. Koud, zegt Janneke. Mijn handen prikken. Dat gaat wel over, zegt vader. Hard werken. Eindelijk is de sneeuwman klaar. Hij heeft een hoed op. En hij heeft een bezem. En een oranje neus. Want zijn neus is een winterpeen. Dag man, zegt Janneke. Maar de man zegt niets. Als je van sneeuw bent, zeg je niet veel. Moeder, roept Jip, kom eens kijken. En moeder komt kijken. Wat een grote wit te man, zegt zij. Ik ben er bang voor. Hu, straks bijt hij. Janneke moet erom lachen. En dan gaat zij op het sleetje zitten. Jip moet trekken. Ze gaan de helling op. Het is erg zwaar voor Jip. En het is zo glad. Boem, daar valt hij. En het sleetje gaat achteruit, met een vaart. En Jip wordt meegetrokken, op zijn buik naar beneden. Nog eens, roept Janneke. Het is zo fijn dat er sneeuw ligt. Ze glijden de hele dag. Maar de volgende morgen is het allemaal weg. De grond is weer zwart. Het regent. Jip en Janneke gaan naar de sneeuwman kijken. Het is alleen nog maar een vies hoopje. En de hoed ligt op de grond. De neus ook. Arme sneeuwman. 26

16 Ze komen thuis met een hondje Janneke, zegt moeder, weet je de winkel van Smit? De winkel van lapjes en van wol? Ja, zegt Janneke. Ga daar eens een pakje naalden halen, zegt moeder. Fijne naalden, geen grove. Goed, zegt Janneke. En ze roept Jip. Ga je mee naalden kopen? Daar gaan ze samen. Het is mooi weer. En er is veel te zien op straat. Er is een vrouw met bloemen. En een kar met pruimen. Jip en Janneke krijgen ieder een pruim van de pruimenman. Kijk, dat hondje loopt met ons mee, zegt Jip. Ja, zegt Janneke, wat een gek hondje. Wat een gek lang hondje. Zijn achterpootjes zitten zo ver van zijn voorpootjes. Hij is vies, zegt Jip. Maar hij is lief. Ga maar naar je baas, zegt Janneke, ga maar terug. Maar het hondje wil niet terug. Hij wil mee. Arm hondje, zegt Janneke, heb je geen baas? Het hondje kijkt haar verdrietig aan. Heb je geen huis? Het hondje kan niet praten, maar zijn 28 oogjes zeggen: Nee, ik heb geen huis. Ga dan maar met ons mee, zegt Janneke. Ja hoor, zegt Jip. Bij mij thuis mag je wonen. Nee, bij mij thuis, zegt Janneke. Nee, bij mij thuis, schreeuwt Jip. Ze krijgen echt ruzie. En ze vergeten de naalden. En ze komen kwaad bij Jannekes moeder, het hondje achter hen aan. Wat is dat? vraagt moeder. Waar zijn de naalden? En wat is dat voor een vies beest. t Is geen vies beest, roept Jip. t Is mijn hond! Nee, mijn hond, gilt Janneke. Dan komt Jips moeder er ook bij. En eindelijk mag het hondje bij Jip thuis in de tobbe. En als het schoon is, mag het bij Janneke in een mandje slapen. En het krijgt een etensbak bij Jip. En ook een etensbak bij Janneke. Nu is het hondje van hen samen. En hoe het heet? Het heet Takkie. En de moeders zeggen: Die kinderen toch. Je stuurt ze om naalden en ze komen met een hond thuis. 29

17 Takkie is een lief hondje Takkie, zegt Jip. Van wie hou je meer, van mij of van Janneke? Zeg het eens, Takkie. Waf, zegt Takkie. Hou je meer van mij? vraagt Janneke. Waf, zegt Takkie. Nu weten ze het nog niet. Want wat is nou waf? Weet je wat, zegt Jip, ik loop deze kant uit. En jij moet die kant uit lopen, Janneke. En dan kijken we met wie Takkie meeloopt. Goed, zegt Janneke. Maar dan moet je hem niet roepen. Ze lopen elk een andere kant uit. En Takkie? Takkie blijft zitten. Hij kijkt eerst naar Jip en dan weer naar Janneke. Hij kijkt aldoor van de een naar de ander. Maar hij blijft zitten en hij jankt een beetje. Hij houdt van ons allebei evenveel, zegt Janneke. Zie je wel? En dat is ook zo. Takkie is een heel lief hondje. Maar hij is zo bang voor de poes. Telkens vergeet hij weer dat er ook een poes is. Telkens komt Takkie vrolijk binnen bij Janneke thuis, om uit zijn bak te eten. En dan hoort hij Sjjjjj! Dat is de poes. Die staat daar met een dikke staart. En ze blaast heel hard. Zij is heel boos op Takkie. Dan schrikt Takkie zo dat hij hard wegloopt. Met zijn staart tussen de pootjes. Kom maar hier, hoor, zegt Janneke, en neemt hem op schoot. Je bent een echt flauw hondje. Je bent een bang hondje, Takkie. Maar Takkie is ook nog maar zo klein. En de poes heeft zooo n dikke staart. Het zal wel wennen, zegt Jannekes moeder. Over een poosje slapen ze samen in één mandje. Sjjjj, blaast poes. Net of ze zeggen wil: In één mandje? Nooit van mijn leven! 31

18 Een wolf die erg lacht Kijk, dit is de wolf, zegt Jip. En dit is Roodkapje. Het staat allemaal in het boek. Zullen we Roodkapje spelen? vraagt Janneke. Dan ben jij de wolf. Janneke zet haar rode regenkapje op. Ze neemt moeders boodschappenmandje. Nu is ze precies Roodkapje. Boe! roept Jip. Maar al roept hij nog zo hard boe, hij is toch geen wolf. Hij blijft Jip. Maar hij weet er wel wat op! Hij neemt het bruine tafelkleed. Dat slaat hij om. En hij loopt op handen en voeten. Boe! roept hij. Nu is Jip echt een wolf. Dag Roodkapje, zegt de wolf. Dag wolf, zegt Roodkapje. Waar ga je naartoe? vraagt de wolf. Ik ga naar mijn grootmoeder, zegt Roodkapje. Zij is ziek. Ik ga haar een fles wijn brengen. En koek. En sigaren. Nu moet de wolf zo vreselijk lachen. Hij rolt omver van het lachen. Sigaren! roept hij. Sigaren voor jouw grootmoeder? 32 Maar Janneke is boos. Een wolf lacht niet, zegt ze. Dat hoort er helemaal niet bij. Goed, zegt de wolf. Ik zal niet lachen. Als jij nou bloemetjes gaat plukken, Roodkapje, dan ga ik vast naar je grootmoeder. Dan eet ik haar op. En dan ga ik in haar bed liggen. En dan kom jij. Dat moet je niet zeggen, roept Janneke. Dan is de aardigheid eraf. Ik mag niet weten dat jij alvast naar het huisje van grootmoeder gaat. O nee, zegt Jip, dat is waar. Dan doen we het over. Dag Roodkapje, waar ga je naartoe? Ik ga naar grootmoeder, met wijn en met sigaren. En weer moet Jip zo verschrikkelijk hard lachen. En dan zegt Janneke: Ik doe het niet meer. En ze zet haar kapje af. En Jip gooit het tafelkleed weg. En ze gaan maar liever naar het plaatje kijken. Van Roodkapje en de wolf.

19 Lopen in een grote regenplas Het regent! Het regent! Het regent dat het giet. En er zijn grote plassen op straat. En het water stroomt uit de goten. Niemand gaat uit. Maar Jip wel. Want Jip heeft een heel regenpak. En Jip heeft laarsjes. Jip kan ertegen. Eerst stapt hij over de plassen heen. Dan loopt hij er voorzichtig door. En dan gaat hij middenin een plas staan. En hij stampt heel hard, zodat het water om zijn oren springt. En Janneke? Janneke zit voor het raam. Zij heeft geen regenpak. En geen laarsjes. En daarom mag ze niet op straat. Ze is erg jaloers op Jip. Arme Janneke. Ze kijkt maar en ze kijkt maar. En Jip maakt kunsten voor haar. Hij loopt nu heel hard en springt dan middenin de plas. Hoei, wat spat dat water hoog! Moeder, vraagt Janneke, mag ik heel eventjes? Je zult natte voeten krijgen, zegt moeder. Je hebt geen laarsjes. Dan komt Jannekes vader binnen. Hij zegt: Ik weet wat. Je mag mijn laarzen aan. En je mag eventjes met Jip op straat. Janneke krijgt vaders laarzen aan. Wat zijn die groot! Ze kan bijna niet lopen. Maar ze gaat toch bij Jip in de plas staan, en zegt: Kijk. Ha, roept Jip, nu ben je net Kleinduimpje. Janneke probeert heel hard te lopen, net als Kleinduimpje. Maar o! O! Daar valt ze! Met haar neus in de plas. Nu is Janneke helemaal zwart. Van de modder. Kom Jip, roept Jips moeder. Kom Janneke, roept Jannekes vader. De pret is uit. Janneke moet in bad. Het was maar eventjes, zegt Janneke, maar het was toch fijn. Er liggen eieren in de tuin Janneke heeft een nieuwe jurk. Een groene jurk. Omdat het Pasen is. Ze wil de jurk aan. Maar moeder zegt: Zou je dat wel doen, Janneke? Je kan toch veel lekkerder spelen met je lange broek aan? Nee, zegt Janneke. Ik wil de jurk aan. Goed, Janneke mag de jurk aan. Ze gaat hem gauw aan Jip laten zien. Jip is in de tuin. Kijk eens Jip, roept ze. Maar wat doet Jip toch? Hij is aan het zoeken. Tussen het gras

20 en tussen de tulpen. Kom gauw! roept hij. Kom, Janneke. We moeten eitjes zoeken. De paashaas heeft eieren verstopt. Help eens mee! Janneke wil graag meehelpen. Maar dan moet ze op haar knieën gaan liggen. En de jurk is pas nieuw. Ik kan niet, zegt Janneke. Ik heb mijn mooie jurk aan. Dan zoek ik alleen, zegt Jip. O kijk, ik heb er al eentje. Zie je dat? Wat een prachtig ei. Helemaal gekleurd. Als jij niet zoekt, krijg je er ook lekker geen. Dat is te bar voor Janneke. Ze zegt niets. Ze rent naar huis. Wat is er toch? vraagt moeder. Mijn broek, gauw, zegt Janneke. En twee minuten later, daar is ze weer. Bij Jip in de tuin. Nou kan ik wel! gilt Janneke. Vlug dan, zegt Jip. Ik heb er al drie gevonden. Opschieten! Nu zoeken ze samen. Bij de heg. En tussen de plantjes. En bij het schuurtje. Jip haalt een mandje om de eitjes in te doen. Hij heeft er nu vier. En Janneke heeft er al drie. Er moet er nog een zijn, zegt Jip. Ze zoeken en ze zoeken. Allebei zijn ze roetzwart. Van top tot teen. Gelukkig dat Janneke haar mooie jurk niet meer aanheeft. Ik heb het, roept Janneke. Waar? zegt Jip. Hier, in het kippenhok. En heus, in het kippenhok ligt het ei. En het is echt een ei van de paashaas. En niet van de kip. Want kippen leggen geen gekleurde eitjes. Nu hebben we er allebei vier, zegt Jip. Dan gaan ze naar huis. 36 Daar dan! roept het paard. En hij trekt het wagentje de helling af. Nu gaat het zo hard. Het gaat zo hard, dat het paard ondersteboven valt. Help! roept Janneke. En dan ineens plof. Het wagentje staat stil. Maar de wielen rijden verder. Och, och, de wielen zijn eraf. Jip loopt de wielen achterna. En als hij terugkomt, zit Janneke nog in de kist. Met Beer. En met Poppejans. Het is nu geen wagentje meer. Het is maar een kist. Een kist met wieltjes Ik ga rijden, zegt Janneke. En jij mag trekken. En de beer mag mee. En Poppejans mag mee. Jip trekt. Het gaat erg fijn. Het is een mooi wagentje. De vader van Janneke heeft het gemaakt. Van een kist. Hu paard, zegt Janneke. Hu paard! Harder. Jip trekt zo hard als hij kan, maar hij heeft zulke korte beentjes. Hij kan niet zo heel hard. Wat een lui paard, zegt Janneke. Vind je niet, Poppejans? Vind je niet, Beer? Wij hebben een lui paard. Poppejans en de beer vinden het ook. Maar nu wordt het paard boos. Hu paard, roept Janneke. Ik wil geen paard meer zijn, zegt Jip. En de wagen is kapot! We gaan naar huis. En dan blijft de beer met Poppejans in de wagen. Een wagen zonder paard. En zonder wielen. Zielig, hè? Ja, zielig.

21 Zaaien in het tuintje Jip heeft een eigen tuintje. Hij mag het zelf omspitten. En Janneke helpt. Nu is het tuintje omgespit en vader zegt: Vanmiddag zal ik jullie helpen. Dan gaan we zaaien. Bloemetjes zaaien. En worteltjes. Wacht maar tot vanmiddag. Maar Jip en Janneke zijn zo ongeduldig. Ze willen nu meteen iets doen. Vader is naar kantoor en Jip zegt: Zullen we zelf bloeme - tjes zaaien? Goed, zegt Janneke. Hoe moet dat? Ik weet niet, zegt Jip. Weet jij het? In onze tuin staan bloemen, zegt Janneke. Laten we die maar halen. Dan gaan ze naar de tuin van Jannekes huis. Daar bloeit al heel veel. Kijk, deze, zegt Janneke. En ze plukt er een paar. En deze, zegt Jip en hij plukt een handvol. Ze hebben nu een heleboel bloemetjes. En ze gaan ermee naar Jips tuintje. Kijk, zegt Jip, we graven kuiltjes, kijk zo, en we zetten de bloemetjes erin. En dan de kuiltjes weer dicht. O, wat werken ze hard. Eerst een rij gele bloemen. Dan een rij paarse. Ziezo, zegt Janneke. Je tuin is klaar. Hoera. Als vader thuiskomt, roept Jip: Vader, we hebben al bloemetjes gezaaid. En ze bloeien al. O ja, zegt vader. Laat eens kijken. Maar als ze gaan kijken... o jee, de bloeme - tjes hangen al slap. En sommige zijn omgewaaid. Het is niet mooi meer. Janneke moet ervan huilen. Het was zo prachtig, snikt ze. Ja, zegt vader. Maar als je echte bloeme - tjes wil hebben in een echt tuintje, dan moet je ze eerst zaaien. En niet zomaar erin stoppen. Kom, nu gaan we het goed doen. Ze halen de bloemen eruit. En vader doet voor hoe je moet zaaien. Het tuintje is nu weer helemaal zwart. Maar vader zegt: Wacht maar, over een poosje is het groen. En daar wachten ze nu op. 39

22 Poppenwas Janneke doet de was. Ze moet twee jurkjes van Poppejans wassen. En twee broekjes en een heleboel sokjes. Allemaal voor de pop. Mag ik ook eens wassen? vraagt Jip. Even dan, zegt Janneke. Maar netjes, hoor. En niet te hard spetten. Janneke heeft een echte teil. En echt sop erin. En als het schoon is, moet ze het uitspoelen. En dan moet ze het ophangen. Aan de lijn. En ze heeft wasknijpers. Mag ik het doen? zeurt Jip. Nee, zegt Janneke. Dat doe ik zelf. En ze hangt de kleertjes keurig aan de lijn. Maar o, daar gaat Jip ervandoor met de wasknijpers. Hij is boos omdat hij niet mag helpen. Pak me dan, pak me dan! roept hij. Janneke loopt heel hard achter hem aan. Daar heeft ze hem gevangen. En ze probeert de wasknijpers af te pakken. Maar Jip neemt een wasknijper. En hij zet de wasknijper op Jannekes neus. Au, au, gilt Janneke. En ze trekt het ding er gauw af. Nu hebben ze wel echt ruzie. Moeder komt aanlopen en ze zegt: Wat is dat nou, Jip. Geef dadelijk die knijpers aan Janneke. Jip doet het. En Janneke gaat verder met de was. De zon schijnt. En de was zal heel gauw droog zijn. Je hebt een mooie schone was, zegt moeder. Maar Jip is boos. Hij steekt zijn tong uit. Stoute Jip.

23 Een nest met eitjes Kom eens kijken! Kom eens kijken! roept Jip. Hij roept het zo hard dat iedereen komt aanhollen. Janneke gilt: Wat is er dan? Een nest! roept Jip. Een nest met eitjes. Hier in het boompje! Samen klimmen ze op de onderste tak van de boom. En jawel hoor. Je kunt het duidelijk zien. Er liggen zes mooie lichtblauwe eitjes in het nest. Och, zegt Janneke, wat lief. Daar komen kleine vogeltjes uit. Zou ik er niet eentje mogen hebben, zegt Jip. Hij steekt zijn handje al uit. Niet doen, zegt Janneke. Als moeder vogel terugkomt merkt ze het. Moeder vogel kan toch niet tellen, zegt Jip. Maar wie komt daar? Niet moeder vogel maar de moeder van Jip. Ze zegt: Kom, het is nu genoeg. Ga mee. Waarom? vraagt Janneke. We doen toch niks? Kom even mee, zegt moeder, dan gaan we op de bank zitten een eind ervan af. 42 Als ze op de bank zitten, zegt zij: Je moet nooit vlakbij een vogelnest gaan roepen en gillen. Dat is niet goed. En als je te vaak gaat kijken, is het ook niet goed. Dan wordt moeder vogel bang. Dan komt ze niet terug. En als de kleine vogeltjes er zijn, vraagt Jip, mogen we dan ook niet kijken? Nee, zegt moeder. Je moet ze met rust laten. Vogels zijn bang voor ons. Vogels vinden ons te groot. Stel je voor dat jullie in een nestje zaten, en dat er een olifant naar jullie kwam kijken. Dan zou je toch ook schrikken? Maar kijk, daar komt moeder vogel terug. Zul je nu geen herrie meer maken? Jip en Janneke beloven het. En twee dagen later, als de vogeltjes uit de eitjes zijn, mogen Jip en Janneke toch een keer gaan kijken. Met vader. Heel eventjes maar. Nu zijn wij olifanten, zegt Janneke. Ja, zegt vader. We laten ze verder met rust. Dag vogeltjes.

24 Wie kan het mooiste tekenen? Jij kan niet tekenen, zegt Jip. Wel, zegt Janneke, ik kan wel tekenen. Nietes, zegt Jip. Welles, zegt Janneke. Geen ruzie, hoor, zegt moeder. Gaan jullie maar zitten. Aan de tafel. En hier heb je papier. Nu mag je tekenen. Allebei. Jip en Janneke gaan zitten. En ze krijgen ook nog een potlood van moeder. En ieder drie krijtjes. Rood, groen en geel. Zo, zegt moeder. Nu eens kijken, wie het mooiste kan tekenen. Janneke is al druk bezig. Haar tongetje steekt uit haar mondje. Maar Jip zit nog te verzinnen. Hij weet niet wat hij tekenen zal. Eindelijk gaat hij beginnen. Het is nu heel stil in de kamer. Je hoort alleen de krijtjes krassen. Zo, zegt Janneke. Ik ben klaar. Wacht even, zegt Jip. Wacht heel even. Ja, ik ben ook klaar. Laat me maar eens kijken, zegt moeder. O, Janneke, wat een mooi huis! Met een boom ernaast. Heel mooi! Nu dat van jou, Jip. Moeder kijkt naar de plaat van Jip. Dat is Sinterklaas. En wie heeft het gewonnen? vraagt Janneke. Even kijken, zegt moeder. Janneke heeft de eerste prijs voor tekenen. Hier zo, een chocolaatje! Hè, zegt Jip treurig. Maar, zegt moeder, Jip heeft de eerste prijs voor kleuren. Hier, Jip, ook een chocolaatje. En we zullen allebei de tekeningen ophangen, zegt moeder. Boven de schoorsteen. En Jip is trots. En Janneke is ook heel trots. 45