visie op hulpverlening

Transcriptie

1 visie op hulpverlening Wij geloven dat hulpverlening een proces is dat staat of valt met de samenwerking o.b.v. wederzijds respect tussen de cliënt en de hulpverlener. Een goede samenwerkingsrelatie tussen beiden vormt het fundament dat het effect van de verdere hulpverlening mee bepaalt. Die samenwerking veronderstelt een engagement van beide partijen om tot samenwerking i.f.v. die hulpverlening te komen. Het engagement van ons als hulpverlener lijkt daarin duidelijk. We spreken het o.a. uit in onze missie en onze nota basishouding als hulpverlener. Bij sommige cliënten is dat engagement soms minder duidelijk. Soms lijkt het zelfs afwezig. We willen hier duidelijk een onderscheid maken tussen een eventuele beperkte motivatie voor de hulpverlening en het ontbreken van engagement om tot samenwerking i.f.v. hulpverlening te komen. Vermits we de cliënt duidelijk erkennen als eigenaar van zijn eigen leven laten we de keuze bij de cliënt of hij zich al dan niet willen engageren om tot een wederzijds respectvolle samenwerking te komen i.f.v. zijn hulpverleningsproces. De samenwerking die we aangaan met onze cliënt wordt bepaald door onze mens- en cliëntvisie. Wij zien mensen en cliënten (en ook onszelf) als wezens die voortdurend zoeken naar autonomie én verbondenheid die als persoon in hun omgeving een eigen betekeniskader opbouwen dat hun voelen, denken en handelen mee bepaalt met beperkingen én mogelijkheden die dynamisch en in voortdurende evolutie zijn Dit hebben we uitgebreider uitgeschreven in onze nota mens- en cliëntvisie.

2 Nu de basis van onze hulpverlening duidelijk is, kunnen we stilstaan bij het doel van onze hulpverlening. Zo komen we tot de vraag: Wat willen we met onze hulpverlening bereiken? of nog anders geformuleerd: Wat willen we met CIG de Merode bereiken? of Waarom is CIG de Merode er?. Hierop geven we duidelijk antwoord in onze missie. De volledige tekst van onze missie is terug te vinden in de nota Missie. Deze algemene opdracht vertaalt zich in 6 algemene begeleidingsdoelen. Dit zijn de algemene doelen die we voor elke cliënt willen realiseren, rekening houdend met de eigen specificiteit van elke client. Zo kan het zijn meer nood heeft aan ondersteuning op materieel vlak en de andere meer nood heeft aan begeleiding op vlak van medische zorg. Dit soort (zorg op) maatwerk wordt voor elke cliënt

3 vastgelegd in de individuele begeleidingsdoelen. Deze zijn echter steeds te kaderen in volgende algemene begeleidingsdoelen. aanbieden en begeleiden van de materiele zorg (bed, bad, brood): Zowel voor het kind als de ouder(s) zijn de basisbehoeften vervuld op vlak van huisvesting, voeding en kleding. Ouders worden begeleid in het opnemen van de zorg voor de materiële aspecten van het dagelijks leven. aanbieden en begeleiden van de immateriële zorg (veiligheid, structuur, stabiliteit, verbondenheid, ontwikkeling, zelfrealisatie): Zowel voor het kind als de ouder(s) zijn voldoende immateriële aspecten van het dagelijks leven vervuld. Ouders worden begeleid in het opnemen van de zorg voor de immateriële aspecten van het dagelijks leven. aanbieden en begeleiden van de medische zorg: Zowel voor het kind als de ouder(s) zijn de basisbehoeften vervuld op vlak van medische zorg. Hierbij is bijzondere aandacht voor pre-, peri- en postnatale begeleiding. Ouders worden begeleid in het opnemen van de medische zorg voor hun kind(eren) en zichzelf. kindbegeleiding: met het kind wordt een begeleidingsproces opgezet dat gericht is op het creeren en ondersteunen van optimale ontwikkelingskansen ouderbegeleiding: met de ouder(s) wordt een begeleidingsproces opgezet dat gericht is op het optimaal ontwikkelen van ouderschap contextbegeleiding: met het gezin wordt een begeleidingsproces opgezet dat gericht is op het oplossen van en het omgaan met de problemen met betrekking tot het functioneren in zijn context.

4 Hiermee zijn de inhoudelijke componenten van onze visie op hulpverlening duidelijk: vanuit samenwerking o.b.v. wederzijds respect en een duidelijke mens- en cliëntvisie willen we voor elke cliënt onze opdracht realiseren. Deze opdracht vertaalt zich in 6 algemene begeleidingsdoelen die voor elke cliënt gespecifieerd worden in individuele cliëntspecifieke begeleidingsdoelen. Methodisch gaan we uit van verschillende fases in ons hulpverleningsproces: aanmeldingsfase intakefase startfase begeleidingsfase eindfase

5 Elk van deze fase heeft zijn eigen duur, doelstellingen, kenmerken. Het is goed om ons bewust te zijn dat we niet het hele hulpverleningsproces in een stap moeten afleggen. We doen telkens wat op dat moment nodig is: in een startfase bouwen we een werkrelatie op en leggen we de doelstellingen niet te hoog. In een eindfase bouwen de werkrelatie af en nemen we geen nieuwe doelstellingen meer op. Deze verschillende fases volgen elkaar lineair op. Elk (hulpverlenings)proces heeft ook onderscheiden processtappen: analyse ( Wat is er aan de hand?, Wat is het probleem?, Waar staan we? ) doelen ( Hoe zouden we het willen?, Wat willen we bereiken? ; Waar willen we naartoe? ) middelen ( Hoe pakken we het aan?, Op welke manier gaan we ons doel bereiken?, Hoe gaan we daar geraken? ) uitvoering ( We voeren aan onze afgesproken aanpak uit. ) evaluatie ( Hebben we nu wat we wilden?, Hebben we ons doel bereikt?, Zijn we waar we wilden zijn?. Zo niet: Hebben we gedaan wat we afgesproken hadden?, Was het gekozen middel wel goed?, Klopte ons doel?, Was onze analyse juist?, enz.) Deze verschillende processtappen worden best in de juiste volgorde genomen. Ze zijn echter cyclisch en durven wel eens door elkaar lopen. Vanuit evaluatie komen bvb. we tot nieuwe (analyse-)inzichten. Deze verschillende fases en processtappen zijn het bindmiddel van de inhoud van ons hulpverleningsproces.

6 Het is van het grootste belang dat al deze elementen op elkaar afgestemd zijn. Onze hulpverlening moet congruent zijn. Verder moet onze hulpverlening continu zijn. Ze moet de cliënt volgen in zijn hulpverleningsproces. Nog anders gezegd: als we met bovenstaande blauwdruk van ons hulpverleningsmodel aan de slag gaan moet dat leiden tot een omhulling van continue en congruente hulpverlening die onze cliënt volgt in zijn dagelijks leven. Het is niet de cliënt die de hulpverlening moet volgen, maar de hulpverlening die de cliënt moet volgen.

7 We willen nog eens duidelijk stellen dat deze hulpverleningsomhulling moet aangepast aan de unieke specificiteit van elke cliënt. We kunnen dit beeldend als volgt voorstellen:

8 In onze hulpverlening willen we soms meer dan we kunnen. We hebben niet altijd voldoende middelen om te doen wat we eigenlijk zouden willen doen. We vinden het zeer belangrijk om ons voortdurend bewust te zijn van onze beperkte middelen. Niet om onszelf te ontmoedigen, wel om bewust te zijn dat we maar kunnen wat we kunnen met de middelen die we hebben. Er is dus een plafond aan wat we kunnen (omwille van de middelen die we hebben). Dat plafond noemen we de rode lijn. De beslissing over wat we in onze hulpverlening wel of niet doen omwille van die rode lijn, mag geen individuele beslissing zijn, afhankelijk van individuele personen. Deze beslissing moet het gevolg zijn van een weloverwogen keuze van een team. Het bewustzijn van de beperktheid van de middelen en de mogelijkheden moet ons ook permanent aansporen om in al wat we doen effectief en efficiënt te werken.