Dinsdag 2 maart 2010

Transcriptie

1 Dinsdag 2 maart 2010 Wat staat er vandaag op het programma? Wat staat er me vandaag te wachten? Eerst ontbijten. Ik laat het me smaken, weer een lekker gekookt eitje. Er zijn nog mensen aan het ontbijt. Ik hoor een Franstalige mevrouw klagen dat er geen wit brood meer is. Ik zeg j ai pris tout. Ze kijkt verbaasd maar even later komt er een nieuwe lading wit brood. Ik vraag en krijg een geschikte GSM-lader. Terug naar de kamer, valiezen inpakken om na het gesprek met Ernest en Christine te vertrekken naar Griet in Rovaniemi. Het inpakken lukt me wonder boven wonder vrij goed. Anders gezegd: ik krijg er alles in. 9h30. Toch eerst nog eens naar Griet bellen. Ze klinkt al veel beter en vrij nuchter. Ze hebben haar onderzocht. De schouder onder verdoving in de kom getrokken of geduwd, maar verder kunnen ze ook niets doen. Er zou een NMR-scan moeten uitgevoerd worden en ze hebben zo n geen toestel. Een NMR-scan is een diagnostische scantechniek die informatie geeft over het lichaam, en dit door de patiënt in een magnetisch veld te plaatsen. Bij een NMR-scan worden geen ionizerende stralen gebruikt, wat wel het geval is bij X-stralen en CTscans Een NMR-scan kan worden gebruikt voor het geven van "seriële" beelden van de patiënt. De NMR scan wint steeds meer terrein van de CT-scan, om de volgende redenen: Een NMR-scan toont een duidelijker onderscheid tussen gezond en ziek weefsel. Bij een CT-scan kan bot het beeld vertroebelen, dit is niet het geval bij een NMR scan. Een NMR-scan kan de situatie vanuit meerdere gezichtshoeken tonen, en dit zonder de machine of de patiënt te verplaatsen. Met een NMR-scan kunnen bloedvaten ook van binnen worden bekeken, dit is belangrijk bij obstructies e.d. Ze kunnen dus ook niets doen. Ze zouden haar kunnen opereren maar zijn van oordeel dat ze beter eerst naar huis terugkeert. Griet wordt dus uit het ziekenhuis ontslagen. Ze krijgt wel een medisch rapport in het Engels mee waarin de verwondingen worden beschreven in voor mij onbegrijpelijke termen en waarin ook aangegeven wordt dat ze beter zo vlug mogelijk naar huis overgebracht wordt. Dit kan per gewone vlucht staat in het rapport. Griet wordt dus uit het ziekenhuis ontslagen! En dan? Ik pak alvast de valiezen weer uit. Misschien kunnen, moeten we toch blijven tot vrijdag om dan met de normale vlucht terug te keren naar Schiphol. Onbegonnen werk eigenlijk. Ik zie me al bezig met al de bagage, trein op trein af naar Brugge en dan toch naar het ziekenhuis met Griet. Dat is toch geen aangewezen scenario! Ik bel weer met de reisverzekering. Ze gaan akkoord dat Griet per taxi terugkeert. De reisverzekering staat in voor alle kosten de taxi moet niet Djoser: Fins Lapland maart 2010 p 22/29

2 betaald worden. Griet vertrekt na de middag. Ik kan haar rond 17h verwachten. Ik suggereer met zekere aandrang aan de verzekering dat het aangewezen is dat Griet zo vlug mogelijk naar België terugkeert. De verzekering twijfelt, ze moeten eerst het medisch rapport kunnen bekijken. Ik vraag en krijg hun faxnummer. Ik bel terug met Griet. Griet wordt nu bijgestaan door een sociaal medewerkster van het ziekenhuis. Ze heeft nog meer gegevens nodig. Griet beweert dat ze haar identiteitskaart en SIS-kaart (ziekteverzekering) niet meer heeft. Zijn deze documenten achtergebleven in het Health Centre in Ivalo of heeft Christine die nog? Ik moet het straks navragen. Ik vraag haar of ze het medisch rapport kan doorfaxen naar de verzekering. Het kan. Er zijn ook foto s gemaakt van Griet haar schouders. Deze werden op een CD gezet die meegegeven wordt met Griet. Ik vraag of ze de foto s al kunnen doormailen naar de dokter in Antwerpen. Ruime tijd later, Griet is ondertussen al met de taxi onderweg, belt de mevrouw terug, het doorsturen lukt niet, er klopt iets niet met het mailadres en inderdaad in mijn sms-berichtje naar Griet had ik ergens een c vergeten in de naam van de dokter. Al bij al blijven de Finnen erg behulpzaam. Om iets na 10h installeer ik me opnieuw in de ontbijtzaal restaurant. Ik heb een afspraak met Ernest en Christine. Er wordt gekuist. Een jongeman bedient de zwabber. Ik vraag of ik in de weg zit, maar dat is niet het geval. Ernest en Christine komen er bij. We bestellen een pot koffie. Christine is zichtbaar aangedaan als ze over het gebeuren verteld. Ik zeg hen dat Griet per taxi terugkeert, maar dat ik nog niet weet hoe het verder zal verlopen. Afwachten is de boodschap. Christine heeft de identiteitskaart en de SIS-kaart van Griet niet. Deze werden inderdaad in het Health Centre in Ivalo afgegeven, maar waarschijnlijk werden die wel meegegeven met de ambulance. Als ik Griet daarvan op de hoogte breng en na enig speurwerk duidt het document dan toch op in Rovaniemi. Ernest en Christine hebben ook onderling nog het een en het ander te bespreken. Ik kan er uit afleiden dat Ernest instaat voor de organisatie van reizen in Lapland en dat Christine door hem soms wordt ingeschakeld voor de begeleiding. Nu blijken bepaalde groepen afgezegd en. Maar eerlijk gezegd dat zijn mijn zaken niet en ik besluit me terug te trekken. Na hen nogmaals bedankt te hebben voor de geleverde bijstand en sympathie trek ik me terug in mijn hoofdkwartier mijn kamer. Toch ook even naar mijn werk bellen. Normaal zou ik volgende maandag voor 2 dagen naar Luxemburg vertrekken voor een vergadering. In de huidige omstandigheden lijkt het me beter dit te annuleren. Rita wordt dus op de hoogte gebracht. Ze zal de reservatie voor het hotel annuleren. Djoser: Fins Lapland maart 2010 p 23/29

3 Ook de collega s van Griet worden op de hoogte gebracht. Één verpleegster minder in hun team, en dit waarschijnlijk voor een lange periode. Het is dus wachten tot Griet terugkeert. Ik kan evengoed nog een beetje gaan wandelen. Ik vertrek naar de rivier die achter het hotel stroomt. De rivier stroomt niet echt meer, hij is bijna volledig bevroren. Er liggen grote ijsschotsen die door de kracht van de stroming omhoog geduwd werden. Hier en daar zijn er gaten in het ijs. Je ziet het water met vrij grote snelheid onder het ijs stromen. De rivier stroomt dan toch. Het verslag wordt al even verwarrend als de gedachten in mijn hoofd. Al bij al lijkt het me niet aangewezen op de rivier zelf te lopen. Ik hou me aan de kant. Het gaat meer en meer waaien. De sneeuw wordt uit de bomen geblazen. Af en toe vliegt de sneeuw als een gordijn naar beneden. De andere deelnemers zullen meer last van de koude hebben vandaag op de hondenslee. De kinderen van de locale school hebben speeltijd. Net als bij ons wordt er buiten gespeeld. Er zijn er die schommelen maar er wordt ook ijshockey gespeeld. De kinderen zijn allemaal goed ingeduffeld. Ik loop nog wat verder maar bedenk dan dat het misschien beter is nu eerst de inwendige mens te versterken. Waar? Toen we pas aangekomen waren zondag dus hadden we gemerkt dat je in het benzinestation ook kon eten. Er wordt onder meer pizza geserveerd. Daarheen dan maar. Er staan een paar wagens. Op een bord wordt reclame gemaakt voor Tarjous, een schotel met een soort schnitzel, ananas en frietjes. Dat zal het dan maar worden. Een aantal locals is al bezig met eten. Slecht zal het dus wel niet zijn of is het aantal gelegenheden hier zo beperkt? Ik geef mijn bestelling door: Tarjous wordt blijkbaar begrepen (hoewel het gewoon aanbod wil zeggen). Ik krijg een reservatienummer en mag aan een tafeltje gaan zitten. De mevrouw maakt me duidelijk dat ik ook een salade uit de saladebar mag nemen. Een beetje later komt mijn maaltijd. Het voldoet aan de verwachtingen. De frietjes zijn wel niet zoals wij ze klaar maken, maar het smaakt. Als ik er goed over nadenk, dan heb ik gisteren geen avondmaal gehad. Ik weet niet van waar ze komen maar plots staan er een twintigtal jonge japanners binnen. Het zijn zowel jongens als meisjes. Aan de meisjes te zien waren ze eerder op weg naar warmere streken. Korte rokjes met gelukkig voor hen panty s er onder T-shirts met vrij diepe decolletés. De jongens zijn veel minder aantrekkelijk. Ze storten zich op het winkeltje. Sommigen nemen zoetigheid als voorgerecht, maar praktisch iedereen van hen besteld hamburger met frietjes. Ik trek mijn jas en berenmuts weer aan, de kap er over heen en stap weer de wijde wereld in. Ik heb nog tijd voor Griet er aan komt. Ik krijg een SMSje dat ze vertrokken is. De rit zal zeker 3 à 4h duren. Ik vraag haar een berichtje te zenden als ze in Ivalo is. Djoser: Fins Lapland maart 2010 p 24/29

4 Ik trek de wijde natuur in. Daal af naar het meer. In de verte liggen er besneeuwde boten te wachten op warmere tijden. De sneeuw ligt dik. Soms is het moeilijk en lastig om verder te stappen. Ik volg dan maar de min of meer plat gereden sneeuwscooterpaden. Er staan zelfs wegwijzers op het meer. Op de wegwijzers zelf staat een sneeuwscooter afgebeeld, daarachter de naam van het stadje of oord en daarna het aantal km. De afstanden variëren van 40 tot meer dan 100. Het waait meer en meer. Ik trek dan maar het bos in. De sneeuw wordt verder uit de bomen geblazen. Het zal waarschijnlijk kouder aanvullen voor mijn medereizigers op hun hondenslee. Daarnet toonde het temperatuurbord -5 C, slechts -5 C. In principe dus niet zo koud, maar do or de wind voelt het heel wat kouder aan. Het begint zelfs te sneeuwen of is het opgewaaide stofsneeuw? Ook hier heeft de wegwerpcultuur toegeslaan. Onder een boom ligt een blikje van een lapin kulta, het lokale bier. Ik zie een mevrouw met een stapslee het locale alternatief voor onze autoped (trontinet zoals wij zeggen). Veel verkeer is er niet. Af een toe een auto. Ik trek richting kerk. De kerk is volledig in hout opgebouwd maar de deuren zijn op slot. Een deel van de sneeuw op het dak is verdwenen. Het is net of ze het stuk er met een zaag hebben uitgesneden. Er is ook een gedenkteken KODIN USKONNON JA ISANMAAN PUOLESTA. Ook hier was het dus onrustig in die tijd. Een ondergesneeuwd bushokje busje komt zo, een cosy café met sauna, verlaten ondergesneeuwde banen, een rij brievenbussen, huizen met een soort zwembadtrap naar het dak om sneeuw te ruimen, de Inari Sea Plane Base en op daar gaan we terug naar het hotel. Het is bijna 15h, wachten is de boodschap. Ik krijg een smsje, ik kom er aan, maar het volgende berichtje meldt dat het nog wel een uurtje zal duren. Ik installeer me opnieuw in het restaurant en wacht, wacht, wacht. Ik zie in de weerspiegeling van de toegangsdeur een auto toekomen. Ik loop er naar toe en hou de deur open, maar het is de jongeman met de zwabber die nu de nodige ingrediënten voor het restaurant naar binnen brengt. Hij is zeer vereerd dat ik de deur voor hem openhoud. Het weer verslechterd nog, het waait nog meer en er valt meer en meer sneeuw. Iets na 17h weer een auto en ditmaal is het inderdaad de taxi die Griet meebrengt. Ik ben ervan aangedaan als ik Griet terug zie. Haar vest is om haar linkerschouder gedrapeerd, een grote blauwe plastieken zak bevat nog een aantal van haar spullen. Ik ben blij dat ze er weer is. Griet haar linkerarm hangt in een steunverband rond haar nek. Een verband rond haar rug en borst houdt de arm tegen haar lichaam gedrukt. Hoe moet het nu verder. Terug in ons hoofdkwartier wordt er opnieuw met de verzekering in België gebeld. Nu krijgen we de dokter aan de lijn. Ze wil persoonlijk met Griet spreken. Als ze verneemt dat Griet geen gevoel meer heeft in haar hand Djoser: Fins Lapland maart 2010 p 25/29

5 oordeelt ze nu plots dat het toch wel vrij ernstig is en dat ze zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis moet. Ze bellen ons terug! Toch eerst een hapje eten. Jammer genoeg moeten we menu 2 aan ons voorbij laten gaan. Het wordt iets eenvoudiger, ook wijn is er voor Griet, gezien de medicatie, niet bij. Het sneeuwt meer en meer! Terug op onze kamer krijg ik inderdaad een telefoontje dat ze een taxi zullen zenden om haar naar het ziekenhuis te voeren. Ik vraag waar dit ziekenhuis dan wel is. In Abala geen idee waar dit ligt. Als ik verder doorvraag blijkt dit ziekenhuis op zowat 40km van Inari te liggen. Verdorie, niet Abala maar Ivalo moet dat zijn. Moet Griet weer naar het Health Centre waar ze niets konden doen? Nieuw voorstel van de verzekering: dan maar naar het grotere ziekenhuis in Rovaniemi! Als ik zeg dat Griet daar vandaan komt, moeten ze eerst intern verder overleg plegen. Het is ondertussen zowat 22h. We worden moe! Opnieuw telefoon: Griet moet zo vlug mogelijk naar een ziekenhuis in Helsinki. De eerste vlucht is om 6h10 maar dan wel weer vanuit Rovaniemi 300km van waar we zitten en van waar Griet met de taxi vandaan kwam. Er komt een taxi om ons op te halen meldt de verzekering ons, om 12h30 (0h30 s morgens) zal die er zijn. Ik moet eerst nog afrekenen in het hotel. Terug schoenen en jas aan. Het sneeuwt nu echt hevig, moeten we daar door? Terwijl ik aan het afrekenen ben komt er een fax binnen met de bevestiging van onze vlucht naar Helsinki. Tot nu toe verloopt alles vrij vlot. Opnieuw inpakken dus want veel tijd blijft er niet over. Slapen is er ook al niet bij. Djoser: Fins Lapland maart 2010 p 26/29