Jubilerende Peter Faber met Marjolein Teepen als Don Quichot en zijn Dulcinea

Transcriptie

1 Jubilerende Peter Faber met Marjolein Teepen als Don Quichot en zijn Dulcinea Ik droomde er al jaren van om de rol van Cervantes te spelen Peter Faber, met zijn bijna 50 jaar toneelervaring een oude rot in het vak, en Marjolein Teepen, die aan het begin van haar musicalcarrière staat, spelen beiden een hoofdrol in het klassieke stuk Man van La Mancha dat op 21 december 2008 in première gaat. Peter Faber is, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, niet een rasoptimist. Hij voelt zich, met zijn angsten die hij ook heeft, eerder fatalistisch. Geef al je liefde aan het leven is zijn motto. Met pensioen is geen optie voor hem. Er is altijd wel een gek die opstaat en iets leuks gaat doen Ik ben het levende bewijs dat je geen slachtoffer hoeft te worden. Ik heb geen standaardopvoeding gehad en ging al heel jong het huis uit. Ja, ik kreeg wel op mijn sodemieter natuurlijk, want ik had niet geleerd hoe het wel of niet hoorde. Het grote voordeel hiervan is dat je open in het leven staat. Nadeel is dat je alles zelf moet uitzoeken. Ik heb mezelf nooit gezien als een geboren multi-talent. Ik was gewoon nieuwsgierig naar hoe dingen werken. Leren is proberen, niets gaat vanzelf. Ik dacht bijvoorbeeld: als ik ooit een keer in een schuilkelder terechtkom is het leuk als ik een beetje kan jongleren. Een lege plek, mensen zitten te wachten. Dat is de essentie van theater. Er is altijd wel een gek die opstaat en iets leuks gaat doen. Die drang heb ik heel erg. Om iets te doen. En of ik nou boodschappen doe, kook, of een liedje instudeer achter de piano. Ik doe ze met net zoveel plezier. Nee, ik ben niet hyperactief. Ik heb eerder het idee dat ik niets doe. Als ik s morgens train, is het een vast onderdeel om een kwartier absoluut roerloos te liggen. Helemaal stil. Je hoeft je kamer niet op te ruimen, niet verliefd te worden, geen geldzorgen te hebben. Actief niks doen. Er gewoon zijn, is voldoende. Daar krijg je enorme energie van. Mediteren is de zachts mogelijke vorm van actie en energie. Het werkt twee kanten op, want het activeert ook je omgeving. Maar je kunt er niets mee afdwingen. En denk vooral niet dat je door te mediteren een beter mens wordt, maar je kunt wel leren anders om te gaan met je mogelijkheden. Visioenen van ongelukken houden mij niet tegen De laatste jaren houdt de vraag me bezig: wat kan ik geven? Ben ik in staat om uit een modderprut een diamant voort te brengen? Ik ben autodidact, en heb nog steeds het idee dat ik dingen aan het uitvinden ben. Alsof alles wat

2 ik daarvoor gedaan heb alleen het voorbereidende werk was. Gek hé? Mensen denken: die Faber is zo n jonge hond, altijd optimistisch, dat soort kwalificaties. Ik ben eerder fatalistisch. Als ik in een auto stap zie ik visioenen van verschrikkelijke ongelukken. Dat ik tegen een boom rijd, of onder een tractor kom. Maar dat weerhoud mij er niet van om dat bos in te gaan. Neem het leven niet zoals het is Binnenkort starten de repetities voor Man van La Mancha. Ik ben niet iemand die veel naar musicals gaat, maar ik vind het heerlijk om er zelf aan mee te doen. Ik droomde er al jaren van om de rol van Cervantes te spelen. Hij is schrijver geweest, soldaat, toneelspeler en zanger. Hij belandt in de gevangenis tussen het allerergste schorem wat je onder een stoeptegel vindt. Hoeren, dieven, zakkenrollers, pedofielen. En om zijn leven te verdedigen vertelt hij het verhaal van Don Quichot. Wat ik ontroerend vind, is het moment dat Cervantes afscheid neemt van de gevangenen aan het eind van het stuk. Diegenen die hem in het begin wel konden villen, zingen dan uit volle borst: Droom, de onmoog lijke droom Dat vind ik zo mooi. Het uitschot is door de dolende ridder wakker geworden. Neem het leven niet zoals het is, maar maak het leven zoals het zou kunnen zijn. Jacques Brel heeft door zijn Franse vertaling en bewerking andere accenten in de liedjes gelegd, en het stuk tijdlozer gemaakt. Als in een musical het zingen niet helemaal vanuit de ziel komt, stopt de natuurlijke doorloop van het verhaal. Maar Brel zelf zong met zo n noodzaak. Zijn amandelen en zijn ziel waren één ding. Kansen en geluk moet je zelf pakken Geef al je liefde aan het leven. Het klinkt misschien truttig, maar dat is een vertrekpunt voor mij. Als je iets niet met liefde doet, komt God nooit te voorschijn. Dan krijg je Auschwitz, Kruistochten en Boekverbrandingen. Als je houdt van het leven tegen de klippen op, ongeacht wie je bent, kan er toch iets in je wakker worden. Kansen en geluk zijn altijd in je buurt. Maar om ze te pakken, zonder te weten wat de uitkomst zal zijn, daarvoor is durf nodig. Dat is ook zo bij een theaterproductie. Je traint ervoor, je kunt eindeloos ouwehoeren over het stuk. Maar de waarheid komt aan het licht op het moment dat je met je kont uit je stoel komt en begint. Daar heb je lef voor nodig. En je volle aandacht natuurlijk, want aandacht verwarmt. Elke acteur die niet betrokken is bij wat hij doet is nep. Die techniek heb je niet alleen bij toneel nodig, maar ook voor de klas, in je auto, in je relatie.

3 Met pensioen gaan, is niets voor mij Ik ben net 65 geworden, maar wat ik veel belangrijker vind, is dat ik bijna 50 jaar in het vak zit. Het mooiste cadeau dat ik kan krijgen, is dat een heleboel mensen naar La Mancha komen. Er vitamine uit halen, en kijken of al die jaren werk en levenslust er in samenkomen. Bij toneel is het een verworvenheid uit het verleden dat je na je 65ste geen contract meer krijgt. Dat is toch raar? Mijn werk is mijn werk niet. Mijn leven is mijn carrière. Ik ga pas met pensioen bij mijn allerlaatste zucht. Je moet wel een beetje gek zijn om dit werk te doen! Voor Marjolein Teepen (1980) is Aldonza niet haar eerste hoofdrol. Al eerder speelde ze een hoofdrol in Alice in Wonderland (2004) en in Tyl Uilenspiegel (2003). Ze geniet van het dansen en het spelen, maar is als perfectionist niet snel tevreden over haar eigen kunnen. Al heel jong was ik een buitenbeentje De meeste mensen twijfelen lang over wat ze willen doen in hun leven. Maar ik wist al heel jong dat ik wilde dansen. Dat is voor mij de manier om me uit te drukken. En gelukkig had ik ouders die mij de mogelijkheid boden. Want het is lastig om met puur dans je brood te verdienen. Als elfjarige weet je eigenlijk niet zo goed waar je aan begint. Ik reisde vier keer in de week na schooltijd met de trein op en neer van Deurne naar Venlo. Vanaf het voortgezet onderwijs kreeg ik balletles in plaats van tekenen en handvaardigheid. Op mijn vijftiende woonde ik op kamers in Antwerpen waar ik de klassieke balletopleiding deed, op atheneumniveau, en op mijn negentiende was ik klaar. Gelukkig kon ik in die periode terugvallen op mijn tweelingbroer die thuis in dezelfde vriendengroep zat als ik. Zonder hem was ik vast meer geïsoleerd geweest, want hij hield als het ware ook mijn contacten in stand. Toch heb ik door mijn andere manier van opgroeien later wel een terugslag gehad. Vervelende ervaringen hebben mij geleerd te vechten Normaal ben je, als je in de puberteit komt, bezig met make-up, vriendjes, roken en uitgaan. Maar ik was een buitenbeentje, want ik was alleen maar met dans bezig. Daardoor werd ik gepest. Ook ontwikkelde ik me fysiek wat later, mijn leeftijdsgenoten plaagden me door te zeggen dat ik geen borsten had en op een jongetje leek. Mijn moeder zei altijd: Als je net doet alsof het je niks kan schelen, kunnen ze je ook geen kwaad doen. Aan de ene kant waar, maar zo sluit je jezelf ook af. Ik liet niet zien dat mensen mij pijn deden. Deze vervelende ervaringen hebben mij geleerd om te vechten voor dingen. In ons vakgebied merk ik dat veel collega s gepest zijn als kind. We zeggen

4 soms tegen elkaar: je moet ook wel een beetje gek zijn om dit werk te doen. Mijn trouwe metgezel is mijn zwarte kat, maar ik mis een echt maatje Als je kiest voor dans en musical, ben je nooit verzekerd van werk. Ik spring in gaten waarbij ik niet weet hoe ik er uit zal komen. Hoe maak je een eventuele partner duidelijk dat dit is wat je wilt? Ik kom s nachts thuis, sta om half negen weer op, ga trainen op de sportschool, doe zang- en spraakoefeningen, rij naar het theater, opwarmen, het toneel op en weer naar huis. Mijn collega s zijn voor zo n speelperiode mijn familie. En ik neem altijd mijn zwarte kat Isis mee. Ze zit net als een hondje keurig in haar mandje. Maar soms voelt het eenzaam. Sinds ik dit werk doe, mis ik een maatje. Zoals mijn tweelingbroer. Hij was jarenlang mijn back-up. Ik ben heel perfectionistisch en zeg niet snel dat ik tevreden ben Ik ben me momenteel flink aan het verdiepen in Don Quichot. Eigenlijk is het verhaal een weerwoord op de populaire ridderromannetjes uit die tijd, met jonkvrouwen en kastelen. Een man die zich heel erg verliest in deze lectuur besluit een dolende ridder te worden. Hij noemt zijn droomprinses Dulcinea, maar in werkelijkheid is zij Aldonza, een boerendochter van lichte zeden, die niets kan met alle aandacht die Don Quichot haar geeft. Ze is in tweestrijd. Wil hem wegschoppen, maar ook toelaten. Ze komt uit een keiharde wereld, er was nooit eerder iemand lief voor haar. Don Quichot houdt haar een spiegel voor: kijk maar eens goed, dat ben jij. Dat herken ik wel. Ik vind het niet makkelijk om mensen heel dichtbij te laten komen. En ook ik kan moeite hebben met die spiegel die voorgehouden wordt. Ik zeg nooit tegen mezelf, meid, dat heb je echt goed gedaan! Ik ben heel perfectionistisch, maar omdat ik niet snel tevreden ben over mezelf word ik wel steeds beter! Het is bijzonder dat we met deze productie ook in de kleinere theaters komen Ik vind het enorm spannend dat ik met Peter ga samenwerken. Ik ken hem alleen van een televisieserie die ik zag toen ik nog klein was. Hij heeft zo ontzettend veel gedaan. Het is voor mij een prachtige gelegenheid om te kijken hoe hij de dingen doet. Het bijzondere van deze productie is dat we niet alleen in de grote theaters staan, maar ook in de kleine. Het is constant vernieuwend spelen op een kleiner speelvlak en er komt ander publiek. Zoals mijn opa en oma. Voor hen is het een onderneming om naar een groot theater te gaan, maar nu kunnen ze wel komen kijken.

5 Hoe ik zou willen dat mijn leven er uitziet op mijn 65ste? Ik zal dan nog steeds met het theatervak bezig zijn. Het zit er gewoon in en het moet eruit. Het maakt niet uit in welke vorm, want er is veel meer dan alleen maar beroemd zijn. Ik hoop dat ik tegen die tijd een man aan mijn zijde heb, die het met me uithoudt. En dat ik een kindje heb, van mezelf of geadopteerd. Ik zou graag in een huisje wonen ergens aan het water of bij zee, zodat ik de rust op kan zoeken wanneer ik dat wil. Het hoeft maar een klein kneuterig huisje te zijn van hout. Waar maakt me niet uit. Je eigen thuis creëer je toch zelf. Tekst: Miranda Birney Bron: Backstage Musical