Artist: Donna Ulisse. Album: All The Way To Bethlehem. Independent. Label:

Transcriptie

1 Donna Ulisse All The Way To Bethlehem dinsdag 31 december 2013 All The Way To Bethlehem is Donna s geheel eigen invulling van een kerst-cd, een door de bijbel geïnspireerd geheel in de traditie van bijvoorbeeld Jesus Christ superstar. De liedjes zijn alle geschreven door Donna, alleen (2), samen met Marc Rossi (3), met Kerry Chater & Lynn Gillespie (3), met Rick Stanley (2) en Jerry Salley & Rick Lang (1). De geboorte van de heiland, Jezus Christus, staat centraal, de songs hebben allemaal een Bijbelse inslag, vertellen over mensen in de omgeving van Jozef en Maria ten tijde van de geboorte en hun belevenis van en bemoeienis met die gebeurtenis en worden op een gevoelige manier ingevuld met in de begeleiding de groten uit de Nashville bluegrass/countrywereld. Ga er maar aanstaan: Victor Krauss of Byron House op bas, Keith Sewell (tevens producer) op banjo/gitaar/fiddle, Andy Leftwich op fiddle/mandoline en verantwoordelijk voor de fraaie stringarrangementen, Rob Ickes op dobro en John Mock op concertina/pennywhistle. Harmoniezang is van Donna, Keith en Rick Stanley. De opnames zijn uit 2012, de CD ook, maar verschijnt nu pas in Europa, ruim op tijd voor The season. Hank Woji Holy Gost Town maandag 30 december 2013 De momenteel in Texas (Terlingua) wonende en werkende Hank Woji is al pakweg 36 jaar actief in de muziek. Na 15 jaar als bassist, bandleider en percussionist besloot hij eind jaren 80 Afrikaans en Braziliaans drummen en percussie te gaan studeren, in 1990 schreef hij de muziek voor een Meditatie en New Age CD en in 2001 besloot hij een nieuwe richting in te slaan: hij werd singer-songwriter in het Americana-idioom. Inmiddels is hij aan zijn vierde solo-cd (al is Holy ghost town met zijn 8 songs en net 30 minuten meer een EP te noemen) in de Americana toe. De opnames werden behalve in Texas (Houston, Austin, Terlingua) ook in New Jersey gemaakt. In tegenstelling tot zijn voorlaatste CD, waar Hank alles zelf deed, zijn er nu de nodige anderen te horen, zoals Colin Brooks ( Band of Heathens ) op dobro en harmonie vocalen en Jeff Duncan op viool, Karen Mal ook voor de harmoniezang en Hank s goede vriend Roger Wolford op drums. De acht nummers zijn van Hank zelf, op de klassieker Deal van Jerry Garcia en tekstschrijver par excellence Robert Hunter (1970) na. De dertig minuten zijn heel erg de moeite waard. Fraaie sfeervolle ballads ( The last time I saw Jesus met een subtiele viool), blues (behalve Deal ook het prachtige Terlingua blues een absoluut hoogtepunt), een heerlijk country-walsje ( Holy ghost town met mandoline, dobro en de mooie Karen Mal) en een leuke korte instrumentale afsluiter, Hank s ole dusty road rag met Guy Forsyth op de zingende zaag. De opvolger van There was a time (2010) is misschien wat kort, maar de inhoud is apesterk. Goed tot zeer goed, een 8! dinsdag 10 december 2013 Pagina 1 van 225

2 Ad VanDerVeen & The O'Neils Live Labor Blue Rose Records zondag 29 december 2013 Het klimmen der jaren heeft nog geen vat gekregen op de aspiraties van onze Ad Vanderveen. Met de regelmaat van de klok verschijnt er elk jaar wel een album. Dit keer gaat het om Live Labor, inderdaad een live plaat die hij met zijn ouwe getrouwe maten The O Neils en de onafscheidelijke Kersten de Ligne, dit voorjaar opnam in natuurlijk Duitsland. Hij is daar kind aan huis, wordt er op handen gedragen en aldoor gesteund door het onvolprezen (het is nog eens gezegd) Blue Rose Records. Tien songs werden er vastgelegd, waarvan zes van zijn recentste studioalbums Days Of The Greats (2011) en Driven By A Dream (2012). Het eerste part van het album is nagenoeg akoestisch, met de trits Time Has Hold, Driven By A Dream en Days Of The Greats, waarin de Ligne met omfloerst orgelspel een fluweelzacht tapijtje uitrolt. Heel mooi. Daarna gaat het allengs, soms met een akoestisch aanloopje, over op elektrische gitaar met prachtige, ouderwets uitgesponnen solo s. Enkele oudere songs worden daarbij vurig en langdurig onder handen genomen, waaronder het nog steeds fantastische Water Under The Bridge (12.43), het onbetwiste prijsnummer uit het repertoire van zijn voormalige (jaren negentig) band The Personnel, Well Of Wonder (10.43), Soul Power (9.54) en het afsluitende, niet eerder verschenen nummer The Abyss (10.00). Ad en zijn begeleidingsband waren op 31 maart jl. in Der Scheune- Wredenhagen in grootse doen. Wanneer ik, zoals te doen gebruikelijk, refereer aan Neil Young, dan dit keer met het statement dat de Neil van tegenwoordig aan het creatieve en bezielde gitaarspel van Ad een punt kan zuigen. Wat een geweldige inspiratie spreidt deze vakman nog steeds ten toon! Huub Thomassen Tim Chaisson The Other Side Bumstead zaterdag 28 december 2013 Voor zover ik geïnformeerd ben, heeft de uit Canada afkomstige singer-songwriter Tim Chaisson nog geen echte fan base in Nederland opgebouwd. Toch is de CD The Other Side zijn vijfde release. Tim Chaisson maakte ooit deel uit van The Chaisson Family, die behoorlijk furore maakte in de regio Prince Edward Island, waar Chaisson werd grootgebracht. Op zijn vijftiende lanceerde hij onder de naam, Timothy Chaisson, zijn eerste soloplaat. Met de release van Broken Hearted Beat, twee jaar geleden, zette hij zich met het grootste gemak ook in Australië op de kaart. The Other Side werd opgenomen in de Woodshed Studio. Onder bezielende leiding van producer Colin Linden (Blackie& the Rodeo Kings) brengt Chaisson een bovengemiddelde plaat op de markt. De bijna zevenentwintigjarige singer-songwriter heeft een mooi stemgeluid die zich geen moment aan je opdringt. De eerste singel, Beat This Heart, doet Chaisson samen met de zeer getalenteerd Serena Ryder, die ik ken van haar vorig jaar verschenen CD Harmony. Evenals Ryder lijkt het erop dat ook Chaisson over een vijf octaven stembereik beschikt. Luister maar eens naar die andere potentiele radio knallers Wherever You Are en Speak Easier. Echt spannend en futuristisch word het echter nooit. Bij meerdere draaibeurten bespeur ik zelfs enige sonische gelijkwaardigheid. Toch heeft ieder liedje weer iets unieks (When Your Boat) waardoor Chaisson mij het gevoel geeft dat hij tot meer in staat moet worden geacht. Ik heb lekker zitten genieten van dit album. Wie van goed doorknede weelderige melodieuze roots, pop, country en folk muziek houd, zit met The Other Side gebeiteld. Jan Janssen dinsdag 10 december 2013 Pagina 2 van 225

3 Amber Jo Ann Breathless vrijdag 27 december 2013 Een heel jong Nederlands talent presenteert zich op indrukwekkende wijze. Amber Jo Ann (AJA) uit Dedemsvaart (geboren in Emmen) is pas 18 jaar en heeft de stem van een rijpe twintiger, heel soulvol en krachtig! En ook op de schitterende coverfoto toont ze een grote rijpheid zoals ze daar staat in een adembenemend mooie avondjurk. Het spreekt bijna vanzelf dat Breathless een debuutalbum is. De muziek is popgetinte country met een flinke dosis soul en doet denken aan het beginwerk van Ilse Delange. Begeleid door een negental vaderlandse topmusici, waaronder Joost van Es op fiddle, Marcel Gerritsen op pedal steel en Jan-Peter Oudenapsen op piano, keyboard en strings komt AJA met een elftal goede songs in een Nashville-achtige setting die menig Nashville-artiest verbaasd zal doen zijn. Achtergrondzang wordt verzorgd door twee heren en twee dames. De songs zijn van anderen, waarbij de namen van Frits (1) en Rita (3) Weyts en Carl Utbult (3) opvallen. Een verrassend goed debuut van Neerlands hoop op betere pure countrydagen, deze nieuwe diva Amber Jo Ann Nick Lowe Quality Street Proper donderdag 26 december 2013 Doe Nick Lowe maar.was mijn antwoord op de oproep van onze kroegbaas Jan Janssen om nieuwe CDrecensies te schrijven. Immers Lowe maakt de laatste 15 jaar van die heerlijk melodieuze pop-albums. Daar kan ik geen buil aanvallen. Blijkt Nick s nieuwe een Kerst-album te zijn. Als ik ergens een hekel aan heb zijn het die melige kerstliedjes, waarmee ik twee weken in december wordt geterroriseerd. Op mijn werk staat dan de hele dag de radio aan en moet ik die bagger continue geestelijk verwerken. Geheel getraumatiseerd schuif ik vervolgens bij het kerst diner aan. The Lowe(r) can you fall? was mijn eerste reactie op Nick s kerstschijf. Nu blijkt dat Nick Lowe door zijn platenbaas gevraagd werd om een kerstalbum te maken. Zijn eerste gedachte was: Do they really think I would wish to sully my good name on this tawdry and vulgar commercialism? Maar al gauw bedacht hij zich. Lowe werd nog niet zo lang geleden voor het eerst vader en wellicht gaf dat de doorslag om toch de studio in te duiken. Quality Street is het resultaat en kan als een van de meest weirde kerstplaten beschouwd worden. Het album opent met een grappige rockabilly achtige versie van het traditionele gospelliedje Children Go Where I Send Thee. Dan volgt er een bitterzoet Christmas Can t Be Far Away, waarbij Lowe zich als een ware crooner etaleert. Nick schreef zelf het aandoenlijk klinkende Christmas At The Airport. Wellicht geïnspireerd door Chris Rea s Driving Home For Christmas. Gestrand op een besneeuwde luchthaven is een hamburger het kerstmaal waarmee hij het moet doen. Deze prachtige song wordt nog eens extra zoet aangekleed door Ray Conniff achtige koortjes. Bijzonder fraai klinkt voorts The North Pole Express, gegoten in een apart klinkend skiffle-jasje. Ron Sexsmith schreef speciaal voor dit album het jazzy Hooves On The Roof. Nick Lowe schreef voorts het rustige liedje I Was Born In Bethlehem dat een nieuwe kijk geeft op dit Bijbelse verhaal. Samen met Ry Cooder pende Lowe de ontroerende song A Dollar Short Of Happy. Een vrolijk orgeltje omlijst dit liedje waarbij bedelen om geld in feite bedelen om liefde betekent. Ja ook op deze kerstplaat kan men niet heen om Silent Night. Het klinkt dit keer wel heel vreemd met die relaxte reggae shuffle. Kortom dit is één van de merkwaardigste kerstplaten ooit. Mijn collegae zullen het weten dit jaar met de Kerst. Elk uur van de dag zal ik dit schijfje spelen totdat het hun neus uitkomt. Paul Jonker dinsdag 10 december 2013 Pagina 3 van 225

4 The Black Cadillacs Run woensdag 25 december 2013 Op hun tweede album Run leven The Black Cadillacs uit Knoxville, Tennessee zich uit in energieke bluesrock en bedwelmende Southern soulballades. Niet iets om direct van op te kijken, maar een paar draairondjes later ben ik wel verkocht. De band doet niet aan nieuwlichterij, want ze gebruikt naar hartenlust invloeden van noem ze maar op: Stones, Faces, Free, Black Crowes, Band Of Heathens en Memphis-soul. De zeskoppige band heeft met Matthew Hyrka en John Phillips een geweldig gitaar duo aan boord, dat de ene na de andere fraaie riff eruit gooit, evenals een heerlijk groovende ritmesectie met bassist Philip Anderson (denk Andy Fraser), een perfect ruimte dichtende organist, pianist Kevin Hyfantis en, in een aantal nummers, een (toegevoegde) blazerssectie die zich kan meten met het beste van de Memphis Horns. Het allerlekkerste bewaar ik voor het laatst namelijk zanger Will Horton, in het er rijke bezit van een ongelofelijk machtige rock & soulstem en driftig bespeler van de mondharmonica. Genoeg gezegd, gewoon luisteren. Huub Thomassen Mike Zito & The Wheels Gone To Texas Ruf Records dinsdag 24 december 2013 Het gaat momenteel goed met Mike Zito en dat is toch wel eens anders geweest. De tijd van vluchten voor anderen, maar vooral zichzelf, zijn periode van drugsverslavingen heeft hij gelukkig achter zich gelaten. Vanaf het moment dat hij de beslissing nam om naar Texas te vertrekken ging het bergopwaarts en momenteel lijkt er weinig mis te kunnen gaan voor hem. Mike Zito is een begenadigd zanger, gitarist en songwriter, die al vier CD s in eigen beheer had uitgebracht, tot hij in 2008 bij Eclecto Groove Records belandde, waarmee zijn doorbraak kwam. In 2011 raakte hij betrokken bij de oprichting van de Royal Southern Brotherhood, een succesvol project met onder andere Devon Allman en Cyril Neville. Vorig jaar verscheen de debuut CD verscheen van dat gezelschap, dit jaar gevolgd door een live CD/DVD. Ondanks het drukke toerschema van de RSB slaagt Zito er toch in om zijn eigen carrière op gang te houden. Sinds 2012 is er Mike Zito & the Wheel en deze groep levert nu een puike cd af. Buiten Zito bestaat de band uit Jimmy Carpenter (sax/zang/percussie), Rob Lee (eveneens RSB, op drums), Scot Sutherland (bas), Lewis Stephens (Hammond en piano) en Susan Cowsill (zang). Gastrollen zijn er voor Delbert McClinton ( The Road Never Ends ) en Sonny Landreth ( Rainbow Bridge). Op dit op Ruf Records uitgebrachte album vertelt Zito in dertien nummers zijn eigen verhaal, te beginnen bij zijn vertrekt met Gone To Texas, een sterke opener met Louisiana swamp blues en southern rock invloeden. Don t Think Cause You re Pretty is voor Zito s doen een stevige blues/rocker, dat een beetje doet denken aan Mountain s Mississippi Queen. Ook in het gitaarspel klinkt Leslie West door. Een serieus nummer als Death Row krijgt en verrassend luchtige, akoestische uitvoering. Op het door Delbert McClinton geschreven Take It Easy laat Mike horen vocaal ook een topper te zijn en niet veel te hoeven onderdoen voor de schrijver van de song. Met het Blind Willie Johnson nummer Let Your Light Shine On Me sluit hij solo de cd af. Er valt nog veel over deze CD te zeggen, maar het beste is gewoon te luisteren. Zwakke nummers staan er niet op. Mike Zito & the Wheel hebben met Gone To Texas gewoon een van de beste blues albums van dit jaar afgeleverd. Ton Kok dinsdag 10 december 2013 Pagina 4 van 225

5 The High Bar Gang Lost & Undone True North Records maandag 23 december 2013 Een bijzonder heerlijk schijfje, deze heerlijk en eerlijk pure bluegrass verrassing van de Canadese High Bar Gang uit Vancouver en omstreken. De naam is afgeleid van de naam van een gebiedje in het Cariboo district van British Columbia, de staat waarin ook Vancouver ligt. Voorman Barney Bentall (gitaar en zang) woont een groot deel van het jaar in die omgeving. Naast Barney en zijn gitaar horen we bas, mandoline, dobro, banjo, staande bas en fiddle en zijn twee zangeressen in de hemelse harmoniezang actief: Wendy Bird en Angela Harris. Het repertoire is klassieke bluegrass, dus nummers van Ralph (4) Stanley (waaronder het bekende Angel Band, o.a. door Emmylou Harris gebracht), Carter Stanley (2) en Bill Monroe (2, o.m. Walking in Jerusalem ) en Charlie Monroe ( Sinners you better get ready ) naast klassiekers van andere hand als Rank strangers en Hank Williams I saw the light. Heel verrassend is overigens de cover van Julie Miller s All my tears. De in totaal 14 nummers worden op een eigen manier gebracht met veel liefde voor klassieke bluegrass. En dus is Lost & Undone en aanrader voor alle bluegrassfans. Prachtige zang van alle 7 (!) gangers, puike begeleiding op alle gangbare bluegrass-instrumenten. Alleen al de overheerlijke versie van het bekende Daniel prayed van Ralph Stanley is de aanschaf meer dan waard! Boris McCutcheon & The Saltlicks Might Crash Frogville Records zondag 22 december 2013 Wie Boris McCutcheon wel eens live aan het werk heeft gezien weet dat de uit New Mexico afkomstige singersongwriter tot grote hoogte kan stijgen. Ik refereer even kort naar een bijzonder optreden, van alweer drie jaar geleden, op Podium Roepaen. Daar liet McCutcheon een kant van hem zien die ik nog niet was tegengekomen op zijn eerder verschenen CD's. Bij het vertolken van een aantal liedjes ontkurkte McCutcheon een fles waar zomaar de creatieve geest van Eddie Hinton zichzelf ontvlamde. Ik riep toen meteen dat de volgende McCutcheon plaat eigenlijk een soul album zou moeten worden. Might Crash is McCutcheon s zesde plaat en eerlijkheid gebied te zeggen dat, hij mijn geschal naast zich neer heeft gelegd. Might Crash is een gangbare Boris McCutcheon plaat geworden. Geen onheilspellende verrassingen of geraffineerde muzikale uitstapjes, maar een oer degelijke Americana plaat. Niets mis mee, want songs als Flesh And Dream en Harmless Yellow Leaves zijn geschoeid op een uitstekende lees. De spanning word beetje bij beetje ontrafeld. Onkreukbaar klinken ook de liedjes Off The Grid en Loren Wise. Het zijn als het ware gepatenteerde McCutcheon songs die Americana liefhebbers direct zullen omhelzen. Zonder enige gedoe borduurt McCutcheon voort aan hetzelfde kleedje. Daar waar lotgenoot Israel Nash Gripka het muzikale roer, een aantal jaren omgooide, blijft McCutcheon en zijn The Saltlicks stationair draaien op pure routine. De kracht van deze krachtpatser is niet hoe sterk hij is, maar hoe scherp hij let op de creatieve randen van zijn muzikaal bestaan. Die randen worden ooit nog eens aan dit kleedje genaaid. Zullen we wedden? Jan Janssen dinsdag 10 december 2013 Pagina 5 van 225

6 Donna Ulisse Showin' My Roots Hadley Music Group zaterdag 21 december 2013 Showing My Roots is Donna s nostalgische ode aan haar muzikale helden. Er zijn slechts twee originals van Donna (en Rick Stanley), de opener ( Showin my roots ) en de afsluiter ( I ve always had a song I can lean on een soort explanatie van de songkeuze op deze CD). Met wederom Victor Krauss, Andy Leftwich, Rob Ickes, Byron House in de instrumentale begeleiding en Rick Stanley voor de harmonietjes. Maar ook met Sam Bush (jazeker ) op mandoline, Bryan Sutton (medeproducer, gitaar, banjo), Scott Vestal op banjo en voor de achtergrondzang o.m. nog Fayssoux Starling, Jerry Salley, Larry Cordie, Larry Stephenson, John Cowan en Carl Jackson. Het repertoire is lekker divers, van Rodney Crowell s One way rider langs de traditional Take this hammer (hierop horen we Sam Bush met Donna in duetvorm) en verder Loretta Lynn s Fist city, Dolly Parton s In the good old days when times were bad, Hazel Marie Houser s Wait a little longer please Jesus, Hank Locklin s Send me the pillow you re dream on en Carter Stanley s How mountain girls can love naast minder bekend werk als I hope you have learned (Bill Carrigan & Eugene Butler). Een overheerlijke bluegrass-cd met nostalgische kantjes. Maar wat kunnen die mannen spelen en wat kan Donna mooi zingen!!! Beide CD s zijn absolute aanraders voor de liefhebbers in dit genre. Met Bethlehem heb je dan ook nog eens een beslist ontraditionele kerst-cd te pakken. Peter Lewis with David West Live At Lobero Theatre Taxim Records vrijdag 20 december 2013 Peter Lewis was een van de oprichters van de vanuit San Francisco opererende band Moby Grape. De legendarische jaren zestig-groep die door een overmaat aan talent een gebrek aan consistentie aan de dag legde, zoals de groep treffend wordt beschreven in Oor s Popencyclopedie. Voor deze gelegenheid heb ik vier elpees van hen en met extra gespitste oren naar de songs van Peter Lewis natuurlijk weer eens beluisterd. Conclusie: Lewis op folk gebaseerde songs zijn nog steeds fantastisch. Paar voorbeelden: I Am Not Willing, Right Before My Eyes en He. Met dat soort liedjes vertegenwoordigde hij de zachte melodische kant van de band, niet in de laatste plaats door zijn nogal zoetgevooisde, trage folky stem en diens prachtige vibrato. Pareltjes. Het is misschien wat veel gevraagd die hoge kwaliteit op het al in 2003 opgenomen, en bijna geheel akoestische Live At The Lobero Theatre, terug te horen. De mystieke Moby Grape- nummers He en 8.05 en ook het latere Looking For America (waarin hij zijn zorgen uit over het - dan nog - toekomstige Amerika) dat zowel in een akoestische- als elektrische versie aanwezig is, voldoen wel aan die maatstaf. De overige folksongs zijn goed, worden als vanouds heel mooi gezongen, maar verrassen doen ze niet. Op één verdere uitzondering na misschien: het sowieso onverslijtbare When You Walk In The Room van Jackie DeShannon, haar liefdesverklaring aan Ricky Nelson, waarmee niet zij maar The Searchers in 1964 een hitje scoorde. Huub Thomassen dinsdag 10 december 2013 Pagina 6 van 225

7 Johanna Esther La La La (Don't Sing That Song) donderdag 19 december 2013 Achter de dame met de dubbele voornaam (of is Esther gewoon de achternaam?) verschuilt zich de donkere Zweedse schone Johanna Esther. La La La is haar debuut, een duidelijk pop-geöriënteerd album met 10 eigen liedjes. Johanna vergelijkt haar muziek met die van Aimee Mann en Lucinda Williams en dat geeft voor het gebodene enig houvast. Maar o.a. in Brake horen we ook invloeden van Burt Bacharach/Hal David ( Walk on by ) en voor mij ademt het geheel meer de sfeer van het werk van Dionne Warwick uit de jaren 60 van de vorige eeuw. In de begeleiding behalve gitaar, bas en drums ook ruimte voor piano/hammond/wurlitzer, pedal steel/lapsteel/banjo/dobro en een stringkwartet. Zelf brengt Johanna behalve zang en gitaar ook harmonica en melodica in. In de teksten is er - als zo vaak - aandacht voor relaties en alle daarmee gepaard gaande problemen, zoals bijvoorbeeld in de titelsong La La La : This time I ve broken everything I ever had. Can t go back, there s no way I can go back from where I came. And all along I heard me say don t sing that song La La La... Er is een leuk tekstboekje bijgeleverd met daarin subtiele foto s van Johanna. Een niet onaardige pop-cd van een jonge Zweedse singer-songwriter die met name goed heeft geluisterd naar Dionne Warwick. Aardige liedjes, goed gezongen, maar het geheel komt niet boven het maaiveld uit van zovele vergelijkbare producten. Mo McMorrow Hangin On A Nail Citizen Soup Music donderdag 19 december 2013 Mo McMorrow kwam op de wereld in Toronto, Canada en woonde behalve in Canada ook in Australië en Galway (Ierland). Ze woont en werkt momenteel in Austin, Texas. Over haar debuutcd, Mona Lisa s don t cry uit 2010, was ik destijds zeer te spreken. Ik eindigde de recensie toen als volgt: Met Mona Lisa s don t cry verwerft Mo zich een plekje in de top van het Austinse folkcircuit met haar subtiel gevoelige liedjes. Dat geldt beslist ook zelfs in sterkere mate - voor deze hele verrukkelijke opvolger, Hangin on a nail. Op de CD horen we naast Mo zelf op gitaar, piano, percussie, harmonica en zang uitsluitend Richard Bowden op fiddle, mandoline, viool, viola, cello, bouzouki, trompet en percussie plus ondersteunende vocals. Grappig is de (onbedoelde?) verwijzing naar Rod Picott, een van mijn helden uit de folkscene. Zowel de titel van de CD (Rod s laatste: Hang your hopes your hopes from a crooked nail ) als de titel van de eerste song (Mo: Boys, angels and clowns versus Angels and acrobats van Rod en de liedjes lijken ook nog op elkaar). Van de 11 liedjes op de CD schreef Mo er 10, eentje ervan samen met Caroline Bradley ( Sooner or later ) en er is een liedje uit haar geliefde Ierse traditionele songbook: Spancil Hill. Hanging on a nail is een meer dan voortreffelijke folk-cd. Het schrijversvakmanschap van Mo gevoegd bij het grote talent van de sympatieke multi-instrumentalist Richard Bowden zorgt voor een aangenaam subtiel resultaat met gevoelige liedjes en maatschappelijk betrokken teksten. Met name de titeltrack is kippenvellig, dankzij de mandoline van Bowden en de samenzang. Voor mij één van de beste CD s van 2013 in dit genre, akoestische folk. dinsdag 10 december 2013 Pagina 7 van 225

8 Dana Fuchs Bliss Avenue Ruf Records woensdag 18 december 2013 Dana Fuchs draait al weer de nodige jaartjes mee en is met enige regelmaat op de Nederlandse podia te zien. Ze is een extroverte podiumpersoonlijkheid met een stevig stemgeluid, die (op mij althans) overkomt als een vrouwelijke versie van Robert Plant, zowel in presentie als manier van zingen. Bliss Avenue is haar vierde cd. Op dit op Ruf Records uitgebrachte album staan twaalf door Dana zelf geschreven nummers, waarvan elf in samenwerking met haar muzikale partner van het eerste uur, gitarist Jon Diamond. Behalve dit tweetal zijn op de cd te horen Glenn Patscha op toetsen, Jack Daley op bas, Shawn Felton achter de drums en de achtergrondzangeressen Tabitha Fair en Nicki Richards. De cd begint heel sterk met het bluesy titelnummer Bliss Avenue, gevolgd door de rocker How Did Things Get This Way en Handful Too Many, dat eveneens het juiste bluesgevoel heeft. Daarna volgen een aantal lekker in het gehoor liggende pop/rock songs, maar echt spannend is dat allemaal niet. Pas bij het hevige gitaarintro van Keep On Walkin wordt het vuur weer aangewakkerd en met Vagabond Wind en Long Long Game krijgt het cd een fraai einde. Wat op Bliss Avenue opvalt, is dat Dana wat minder schreeuwt, zonder dat overigens het rauwe geluid verloren gaat. De cd voldoet zondermeer aan de verwachtingen van haar fans, terwijl het album als kennismaking ook niet teleur zal stellen. Er staan genoeg sterke nummers op om de wat voorspelbaar geworden setlist van de laatste jaren van fris bloed te voorzien, dus laat miss Fuchs maar weer eens deze kant op komen. Ton Kok Christian Kjellvander The Pitcher Tapete Records dinsdag 17 december 2013 Natuurlijk weten ze het zelf ook wel. Vijf sterren voor The Pitcher is zo n anderhalve ster teveel. Maar de mannen van Altcountry (dat zich ergens in de buurt van ons Café aan de Digitale Muziekstraat bevindt) wilden ongetwijfeld hun waardering voor het werk voor Christian Kjellvander uitdrukken. Het leidde tot een aardige discussie op hun website over dit laatste album van de Zweed die ik alleen ken van zijn bijdrage aan een album van Lars Bygdén. Behoudens die sterren kan ik niet anders dan instemmen met zowel de beschouwing als de conclusie van Hugo Vogel: ( ) een essentieel album. Kjellvander doet eerst en vooral denken aan Richard Buckner, in het bijzonder aan The Hill (2000) waarin Buckner een aantal mensen uit Edgar Lee Masters' Spoon River Anthology tot leven zingt. Tussen haakjes, inderdaad, want het betreft hier een verzameling gedichten over de grafschriften van de doden op het kerkhof van Spoon River. Kjellvander deelt met Buckner een donker-rustige voordracht en tamelijk opmerkelijke melodische wendingen. Dat de Zweed óók aan Bruce Springsteen doet denken komt als een verrassing, al levert het nu niet bepaald het sterkste liedje (The Valley) van The Pitcher op. Het door Craig Schumacher van de WaveLab Recording Studio in Tuscon, Arizona voortreffelijk geproduceerde album, kent met The Mariner een weelderig begin. Het Gotenburg Symfonie Orkest strijkt de was van deze zeeman met zwier. Warempel, The Walker Brothers? Jazeker. Eerdergenoemd orkest is vaker van de partij en geeft The Pitcher niet alleen een groots maar ook een slepend voorkomen. Dat had het album kreupel kunnen maken, maar dankzij zijn fraaie, met de overtuiging van iemand die weet dat terughoudendheid het meeste effect genereert, zingen, weet Kjellvander dat te voorkomen. Toch lost de Zweed de belofte die dit album onmiddellijk na de eerste beluistering biedt, niet geheel in. De liedjes blijken uiteindelijk geen smeulende kern te bevatten, nergens blijft de luisteraar in zowel verwondering als verontrusting gevangen. The Pitcher is een boeiend album uit de betere middenklasse en slechts in die zin essentieel. Wim Boluijt dinsdag 10 december 2013 Pagina 8 van 225

9 Ad VanDerVeen Live At Crossroads KMP Audio Service zondag 15 december 2013 Crossroads is het radioprogramma van Jos van der Boom, in de ether gestuurd vanuit Bergen op Zoom. De uitzendingen zijn o.a. voorzien van live-opnames uit het eigen Zwijnshoofd theater in die stad. Een zeer prettige locatie, een prachtig theatertje! Lof aan Jos voor het initiatief. Op 8 januari 2013 trad één van Nederlands beste singer-songwriters er op, alleen met gitaar, mondharmonica, piano en footstomps. Ad Vanderveen is al actief sinds de jaren 70, toen hij met de band Brinker een paar singeltjes maakte. Hij speelde bas in Herman Brood s Wild Romance, had samen Philip Kroonenberg de formatie Personnel in de jaren 80 en de vroege jaren 90. Als solo-artiest en onderdeel van vele projecten, o.m. met Iain Matthews, Eliza Gilkyson en zijn garage-band The O Neils, heeft hij inmiddels zo n 19 CD s gevuld, met als debuut in 1993 Travel light. Terug naar deze prachtige live-cd, onberispelijk opgenomen door geluidsman Kees Aerts. Meer dan een uur laat Ad horen wat hij kan. Naast aandacht voor zijn laatste studio-cd ( Driven by a dream 2012), waarvan 6 nummers te horen zijn, is er aandacht voor hoogtepunten uit zijn oeuvre. Slechts één cover is te horen, het lieve en gevoelige New World in the morning (1970) van een publiekslieveling uit de jaren 60 en 70: Roger Whittaker. En zoals altijd is de eigen begeleiding zeer verzorgd en de zang zuiver en genietvol. Maar het zijn vooral de tijdloze liedjes van Ad zelf die indruk maken. Naast de oudere Soul power (2000), Faithful to love (2009), Cloud of unknowing (2006) en The moment that matters (2003) zijn er wonderschone recente liedjes als Uphill, Driven by a dream en Will and testament (alle 2012). Grote klasse, onze Ad, een vaderlandse topper! Jo Harman Dirt On My Tonque Danger In Sound zaterdag 14 december 2013 In de schrijvende pers van het Verenigd Koninkrijk werd Jo Harman een van de beste blues talenten van de laatste tijd genoemd. Aanleiding was het verschijnen van haar debuut CD Dirt On My Tonque. Toen daar een vergelijking opdook met de Amerikaanse singer-songwriter Eva Cassidy maakte dit mij nieuwsgierig. Vroeg mij overigens meteen af waarom een blues talent vergeleken werd met een legendarische indie pop artiest als Cassidy dit ooit was. De lat lag dus hoog, toen ik aan mijn eerste luisterbeurt begon. Eerste conclusie Harman heeft qua stemklank weldegelijk iets weg van Eva Cassidy. Met name in de folk en gospel achtige songs snap ik waarom de vergelijking gemaakt is. Mis echter de diepe emotie en overtuigingskracht in de openingsballads I Shall Not Be Moved en Worthy Of Love waarmee Cassidy je in een klap kon raken. Maar goed, dat zegt bij mij niet zo veel na een draaibeurt. Van blues nummer als Heartstring, I Dont Live Anymore, Underneath The River en het beste nummer op dit album Better Woman veerde ik meteen al op. De nummers hebben een super gaaf rauw blues soul randje. Het doet mij dan meer denken aan een kruising tussen een jonge Joan Armatrading en een volwassen Shelby Lynne. Na meerdere omdraaiingen moet ik terugkomen op de opener I Shall Not Be Moved. Op de een of andere manier begon ik de samenhang van dit liedje te snappen. Zij het met beduidend minder powerzang bedwelmde en beïnvloede dit deuntje mijn gemoedstoestand, net zoals een Joss Stone of een Beth Hart dit plegen te doen. Nu we toch aan het vergelijken zijn, er doemde bij nog een naam op, toen ik naar (this Is My) Amnesty zat te luisteren. Het is misschien al een tijdje geleden, maar herinnert u zich onze eigen Van Orly nog? Over talent gesproken, ik volg haar muzikale schermutselingen nog steeds nauw gezet via haar Facebook pagina. Met andere woorden, Jo Harman heeft met de release van Dirt On My Tonque een mooi debuutalbum afgeleverd maar echt spectaculair word het wat mij betreft maar één keer. Talent heeft Harman zeer zeker en we zullen nog veel meer van deze jonge dame horen, mits Harman zelf en de wereld om haar heen maar met beide benen op de grond blijft staan. Jan Janssen dinsdag 10 december 2013 Pagina 9 van 225

10 Stewart Eastham The Man I Once Was Long Bar Music vrijdag 13 december 2013 Een heerlijke verrassing, deze debuut CD van een singer-songwriter uit Los Angeles, momenteel wonend en werkend in Nashville. Een prachtige verzameling gevarieerde Americana: soul, (southern) rock ( Crawl up in your bottle en Butte county line klinken als Bobby Charles meets Grayson Capps), echte oude school country ( Born in California, The lights of Tennessee zijn duidelijk geïnspireerd door Merle Haggard en de country-muziek uit de jaren 70 en Livin with bad decisions klinkt als Pure Prairie League in zijn hoogtijdagen, het walsje Across the sea had van Will T. Massey kunnen zijn). De man speelde in de country-rock band Day of the outlaw, waarmee hij twee CD s opnam in 2009 en Met zijn solo-debuut The man I once was, opgenomen in los Angeles met in de begeleiding een geweldige en vaak te horen steel gitarist John McClung en bassist/mandolinist/gitarist Ted Russell Kamp zet hij zichzelf als een uitstekende singer-songwriter op de kaart. Verder in de begeleiding ruimte voor orgel, piano, clavinet, lekker veel begeleidende zang (2 dames, 1 heer), viool, viola, percussie en cownell. De CD bevat veertien songs en bijna een uur speelduur met vaak woordvolle teksten. Neem de biografische afsluiter, de titeltrack, verhalend over een getroubleerd leven: zo n 700 woorden waarin heel veel gebeurt: I was born to an Irish man with a temper like the raging sand that blew across the seas of deep despair. My mother was fourteen years old on the day I was born, saddled with a burden she couldn t bear zo n leven kan niets worden en het werd ook niets! Er zijn ook prachtige subtiele arrangementen in een paar gevoelige ballads, waarvan met name Someone new met mooie strings opvalt. Stewart heeft een lekkere gruizige stem, helemaal geschikt voor zijn eigen liedjes. Jullie begrijpen het al: een aanrader voor de Americana-fans. Lekker gevarieerd, goed geproduceerd, prachtige songs. Een aanwinst voor het genre. Roomful Of Blues 45 Live Alligator Records vrijdag 13 december 2013 Al in de eerste tien seconden van deze cd wordt duidelijk waar Roomful Of Blues zijn reputatie aan te danken heeft. Nog voor de aankondiging van de band voltooid is, gaat men er gelijk vol tegenaan. Het spelplezier, de energie en de klasse van de muzikanten spat er vanaf. De band werd in 1967 opgericht door Duke Robillard en Al Copley. Grootheden als Ronnie Earl, Lou Ann Barton, Greg Piccolo, Curtis Salgado en vele anderen maakten in de loop der tijd deel uit van de band. Gitarist Chris Vachon zit erbij sinds Hij is tevens de bandleider en verantwoordelijk voor de samenstelling van materiaal, dat tijdens drie concerten in de The Ocean Mist club in Matunuck, Rhode Island werd opgenomen. Uitgangspunt voor hem van elk Roomful Of Blues album het meest memorabele nummer te nemen. Het resultaat is een album met veertien nummers, die een representatief overzicht geven van vijfenveertig jaar Roomful Of Blues. Chris Vachon nam ook de taak van producer op zich. De band bestaat op deze cd naast eerder genoemde Chris Vachon uit zanger Phil Pemberton, bassist John Turner, toetsenman Rusty Scott, drummer Chris Rivelli en een drie koppige blazerssectie onder aanvoering van oud gediende Rich Lataille (tenorsax, alt sax en klarinet), Mark Earley (bariton- en tenor sax) en Doug Woolverton (trompet). De drie blazers slagen er zo af en toe in een volwaardig Big Band geluid neer te zetten. Jump blues, swing, jazz, Chicago blues, New Orleans R&B, de heren laten zich niet op een bepaalde stijl vastpinnen. Alle instrumentalisten krijgen voldoende ruimte te soleren en Phil Pemberton s stem haalt met speels gemak meerdere octaven. De individuele nummers bespreken is vrijwel niet te doen en iedere luisteraar zal ongetwijfeld zijn/haar eigen favorieten hebben. Alligator Records heeft weer een pareltje aan de catalogus toegevoegd. Ton Kok dinsdag 10 december 2013 Pagina 10 van 225

11 Animal Parts Six Arms To Hold You donderdag 12 december 2013 De band Animal Parts komt uit Toronto. Frontman en liedjesschrijver Joshua Cockerill en zijn metgezellen Matt Bailey op gitaren, Aaron Comeau op toetsen, Devon Henderson op bas en Rich Knox op drums, brachten tot nog toe drie geluidsdragers uit. Vorig jaar lag hun titelloze debuutalbum in dit café. Een paar maanden geleden pikte wij de EP Other Rooms van het net. Een druk baasje die Cockerill, nu al ligt voor mij de EP Six Arms To Hold You. Wat opvalt is dat het lijkt dat de liedjes min of meer in dezelfde periode geschreven zijn. Het super naakt akoestische Other Rooms staat muzikaal gezien in schril contrast met het degelijk rockende Six Arms To Hold You. In tekstuele zin worden echter dezelfde onderwerpen aangesneden. De lekker vlotte opener, Where The Heart Is en God Help Us All, gaan over het uiteenvallen vallen van een jong gezin en welke gevolgen dit heeft op de kinderen. Austin Pop Song en Grey Owl Call liggen in het verlengde daarvan en schetst het resultaat daarvan. De karakterfiguren zijn voortdurend in beweging maar hebben meer vragen dan antwoorden. De EP bevat zes tracks en heeft een speelduur van maar vijfentwintig minuten. Ik schrijf maar, want naar dit soort doordachte melodieën en dicht tegen je aan kruipende verhalen, had ik gerust ook een uur kunnen luisteren. Animal Parts is een welkome aanvulling in het folk rock genre. Heb Other Rooms onbesproken gelaten omdat het naar teveel van hetzelfde klonk. Six Arms To Hold You heeft mij omarmt en het liet mij niet meer los. Jan Janssen Steve Cradock Travel Wild - Travel Free Proper woensdag 11 december 2013 Steve Cradock (1969) is een rocker uit de UK. Hij speelde in de band Ocean Colour Scene en is de gitarist van Paul Weller op al diens CDs na Weller s debuut. Behalve gitaar speelt Steve keyboards, drums en basgitaar. Voor zijn soloprojecten heeft hij zich laten inspireren door de Engelse poprock uit de jaren 60 met The Beatles en The Stones als belangrijkste inspiratiebron. Daarvan uitgaande creëert Cradock zijn eigen eigentijdse variant. Op zijn derde solo-album, Travel wild Travel free staan dertien eigen songs, waarvan er zes met een ander zijn geschreven, waaronder twee met zijn vrouw Sally Edwards. Sally deed ook de productie samen met Steve en zingt mee. In de begeleiding horen we additionele bas, drums en verder blazers, fluit en vibrafoon. Wat de muziek betreft zijn de fraaie arrangementen opvallend en moet je regelmatig denken aan Sergeant Pepper van The Beatles, enigszins experimenteel dus. Voer voor Engelse retro-liefhebbers. Een eigentijdse versie van de eigenzinnige Britse poprock uit de jaren 60, zonder meer aangenaam uitgevoerd. dinsdag 10 december 2013 Pagina 11 van 225

12 Los Lobos Disconnected In New York City Proper dinsdag 10 december 2013 De uit Los Angelos afkomstige formatie Los Lobos bestaat dit jaar officieel veertig jaar. Elke (wat oudere?) muziekliefhebber kent ze natuurlijk wel, al was het maar van hun enige grote hit La Bamba in1987 (van de filmsoundtrack over het leven van Richie Valens). Tot op de dag van vandaag nog in de oorspronkelijke bezetting, bouwt de band aan een gestaag groeiend repertoire. Ter opluistering van dit jubileum vond december vorig jaar een live concert plaats in New York. Het is weer eens gezegd: de mannen musiceren nog even geïnspireerd als in hun begindagen. Individueel geweldige instrumentalisten, spelen ze allen in dienst van het gewenste bandgeluid. Het resultaat is een superieure melange van aanstekelijke rock, (rhythm) & blues, soul, jazz, country, Tex-Mex, norteña en bolero, die al rockend, swingend, groovend en shuffelend voor het voetlicht wordt gebracht. Daarnaast wordt in het Spaans en Engels hartroerend mooi gezongen door het songschrijvende trio David Hildago, Louie Perez en Cesar Rosas. De dertien songs van Disconnected In New York City vormen een prachtige, maar bescheiden selectie van hun grootse oeuvre. Zo te horen betreft het geen wervelende show, maar ligt de focus volledig op de kwaliteit van de uitvoering. Extra aandacht nog ten slotte voor de afsluitende medley La Bamba en Good Lovin (van The Young Rascals). Twee onverslijtbare, hier in elkaar overlopende liedjes. Dit als eerbetoon aan de schrijver en door het publiek lekker betrokken meegezongen. Moest een momentje denken aan How Will The Wolf Survive, het album uit Het antwoord is na al die jaren eenvoudigweg: gewoon zó dus. Huub Thomassen dinsdag 10 december 2013 Pagina 12 van 225

13 Terry Lee Hale The Long Draw Glitterhouse Records dinsdag 10 december 2013 Singer-Songwriter Terry Lee Hale is muzikaal gezien altijd al buitenbeentje geweest. Hoe lang ken ik zijn muziek, vroeg ik me onlangs af. Moest daarvoor helemaal terug naar een historische periode van dit Café. Wij werkten toen samen met het Duitse boekingskantoor Barking Music. Leaving West (1995) was en is voor mij nog altijd één van de beste albums die Hale ooit maakte. Regret, Cheyenne, Say It And See en het dodelijke Slow Poison zijn liedjes waarvan ik nog steeds intens van kan genieten. Persoonlijk hoor ik Hale trouwens het liefst met een stevig band achter zich. In 1999 stond Hale op het Take Roots Festival in Assen, stevig te knallen met de Bretonse band The Blind Doctors. Terugkijkend daarop moet ik concluderen dat Hale, in Nederland, nooit de erkenning heeft gekregen, die hij eigenlijk wel verdiend. Zo n acht jaar geleden reisde Terry Lee Hale af naar Ljubljana in Slovenië om samen met Chris Eckman (The Walkabouts) de voorganger Shotgun Pillowcase op te nemen. Om een lang verhaal kort te maken, Hale kwam daarna zonder platencontract te zitten waardoor de plaat twee jaar later pas, in eigenbeheer, kon worden uitgebracht. Welnu, met de release van zijn nieuwe CD, The Long Draw, lijkt Hale definitief teruggekeerd te zijn op het Duitse Glitterhouse Records label. De CD bevat acht super authentieke Terry Lee Hale tracks die, zoals de titel al doet vermoeden, gaan over vereenzaming en vervreemding in onze huidige samenleving. Heb overigens de indruk dat de teksten een iets of wat autobiografisch slinger hebben meegekregen. Hale laat op The Long Draw, muzikaal gezien, niets aan het toeval over. De vaste as van de band bestaat uit Nicolas Chelly op bas en Frantxoa Errecarret op drums. Hale liet de productie over aan Bob Coke, die onder meer ook achter de knoppen stond van enkele The Black Crowes en Ben Harper releases. De soberheid druipt van de plaat, of toch ook weer niet? In het liedje What She Wrote hoor ik opvallend fraai pedal steel werk. Deze is afkomstig van ene John Hyde (Jim White). Ook erg doortastend klinken de opener Long Draw en Black Forrest Phone Call, waarin Glenn Slater (The Walkabouts) achter het toetsenbord heeft plaatsgenomen. Hale s zangkwaliteiten zijn zoals ik gewend ben, niet verrassend maar herkenbaar Hale. Hale is een survivor, een karakteristieke singer-songwriter die eigenzinnig en telkens opnieuw zijn muzikale richtingen kiest. Of hij ooit zal arriveren bij het grote publiek, is misschien voor hem een stil gekoesterde wens, maar is geen doel op zich. Zijn spraakklanken en dichterlijke vertellingen zijn de motor van zijn bestaan. Met andere woorden, The Long Draw klinkt als een lot uit de loterij. Jan Janssen Audrey Auld Tonk Reckless Records maandag 9 december 2013 De goedlachse Audrey Auld is geboren en getogen in de bush van Tasmania, ze is het beste alternatief voor de uitgestorven Tasmaanse duivel. Haar muzikale carrière start in Australië in de traditionele country stijl van Hank Williams in Vanaf 1998 heeft zij een eigen recordlabel, Reckless Records. Gezien de nummering zijn we nu aan CD nummer 14 op dit label gekomen, waarvan er 12 van Audrey zijn. Op Tonk komt Audrey weer met een leuke diversiteit, van bluegrass (het gospelnummer Bound for glory en Broken hearted woman ), Hank Williams country (met de echte country-titel Drinking problem en het vlotte Your wife ), een paar gevoelige ballads (waarvan het prachtige Crying the blues, geschreven door de ons helaas ontvallen Willie P. Bennett, de rechterhand van Fred Eaglesmith, met name opvalt), een paar lekkere rockers ( Nashville #1 en het aan de vroege Cash schatplichtige Rack off ), een paar Auld-walsjes (grappig genoeg onder de titel Nashville #2 resp. Lonely town ), een lekker huppelnummer ( Siren s song ). Er is een cover van Terry McArthur s Sweet alcohol ) en een country-afsluiter-met-een-knipoog: Bury me at Walmart. Audrey Auld mag mij tot haar trouwe fans rekenen, haar leuke countrymix is voor mij altijd raak. In de begeleiding horen we een aantal bekende Nashville-klasbakken: Kenny Vaughan (gitaren), Harry Stinson (drums, percussie), Chris Scuggs (steel gitaar), Gary Carter (pedal steel), Andy Leftwich (viool, mandoline) en George Bradflute (viool, cello, slide gitaar). Hele heerlijke muziek, 40 minuten louter genieten van deze AmeriTasmAussie en haar begeleiders. dinsdag 10 december 2013 Pagina 13 van 225

14 Stephen Kellogg Blunderstone Rookery Bread And Butter Music zondag 8 december 2013 Volgens Stephen Kellogg is zijn muziek een afspiegeling van de platencollectie van zijn vader. Onder anderen Jackson Browne, Cat Stevens, Jim Croce, Eagles, The Band en met name Tom Petty. Het betere jaren zeventig werk dus. De manier waarop hij die invloeden op het album Blunderstone Rookery in een eigen en modern geluid heeft weten te gieten, verdient bewondering. Je hoort een songsmid aan het werk, die knap geconstrueerde folk/pop/rock n roll liedjes heeft gemaakt. Ze bevatten laagdrempelige melodieën, afwisselend volle en sobere arrangementen, getoonzet in n licht weemoedige maar niettemin zonnige sfeer. Kellogg schrijft verhalende en beeldende teksten over onderwerpen op het persoonlijke vlak en over zijn kijk op wereldse zaken. Een van hoogtepunten is het bijna tien minuten durende Thanksgiving, een ode aan zijn vaderland. Die begint en eindigt met een plechtige hymne - uitgevoerd door het koor van de universiteit van Massachusetts met een middenstuk dat even intens als schitterend wordt ingekleurd door piano, pedal steel, banjo, tuba, french horn, violen, cello, bas, gitaren en drums. Het is exemplarisch voor zijn veelzijdige muzikale talent. In de VS timmert hij al twintig jaar met behoorlijk succes aan de weg, zo verneem ik op zijn website. In die tijd nam hij twee live- en twaalf studioalbums op en was vaak op tournee met The Sixers, zijn begeleidingsband die hij eind 2012 ontbond. Zijn vorige werk ken ik niet, maar te laat is het nooit om, naar aanleiding van het uitstekende Blunderstome Rookery, zijn repertoire eens goed onder de loep te nemen. Huub Thomassen Rick Shea Sweet Bernardine Tres Pascadores Records zaterdag 7 december 2013 Iedere Americana-liefhebber heeft de naam van Rick Shea vermeld gezien op een aantal van zijn of haar aangeschafte CD s. De man uit Californië (hij groeide op in de jaren 70 van de vorige eeuw in San Bernardino en kwam daar direct na de High School in de lokale country scene terecht) is een veelgevraagd sideman. Hij speelde o.m. met Katy Moffatt en was 6 jaren lid van Dave Alvin s band The guilty men, waarmee hij o.a. Europa aandeed. Hij opende deze concertreeks en speelde vele instrumenten. Sweet Bernardino is zijn zevende solo-cd sinds 1995 en de opvolger van Shelter valley blues (2009). Shea presenteert zich op deze CD als een echte Americana-artiest met een voor het genre zeer passende stem en een aanstekelijke mix van country (o.m. een lekkere rustige cover van Hank Williams Honky tonk blues ), rock ( Shake it little sugaree ), folk (de lieve ballad My darling lives in Darlington met een gevoelige accordeon in de begeleiding) en de live opgenomen Mary McCaslin invulling van Acuff s Wabash Cannonball onder de titel Streamline cannonball, zowaar samen met McCaslin), Celtic ( John Shea from Kenmare ) en De begeleiding is simpel gehouden: voornamelijk akoestisch, gitaar met accordeon, fddle, mandoline, bas en drums. Shea pakt een paar keer zijn Telecaster, dat wel. Acht van de 10 songs zijn van Shea zelf, waarbij de met Mexicaanse invloeden opgeleukte opener Mexicali train en de ode aan zijn geliefde San Bernardino ( Sweet Bernardino ) toekomstige klassiekers zijn! Rick Shea heeft mij aangenaam verrast met deze leuke, mooi uitgebalanceerde CD. Voor de echte Americana-liefhebber een must! dinsdag 10 december 2013 Pagina 14 van 225

15 Radical Face The Family Tree: The Branches Nettwerk Music Group vrijdag 6 december 2013 Vorig jaar was Radical Face voor mij nog een nieuwe naam aan het indie firmament. De uit Jacksonville, Florida afkomstige singer-songwriter en multi-instrumentalist Ben Cooper liet zich, in muzikale zin, niet vangen op de tweede CD The Family Tree: The Roots. Hoewel de CD eind 2011 al op de Nederlandse markt verscheen pronkte de plaat pas in 2012 op mijn AmaZinG TeN lijstje. Sinds die tijd volg ik de carrière van deze ogenschijnlijk home alone controle freak nou gezet. De avant-gardistische, indie, folk en popmuziek van Radical Face heeft een opvolger in de zin van The Family Tree: The Branches. Cooper kondigde het eind 2011 al aan Family Tree moet een drieluik release worden. In de tussentijd neemt Cooper ruim de tijd, en zo te horen heeft hij het weer helemaal voorelkaar gekregen. Luisterde en las je Deel 1 The Roots al uit als een goed boek, Deel 2 heeft dit eens temeer. Cooper kruipt, in zijn verhalende vertellingen op deze CD, qua tijdsbeeld, steeds dichterbij. Het is fascinerend om te constateren dat hij dit ook in muzikale zin weet te vertalen. De uiterst verstaanbare tekst, weelderige zang en gebruikt instrumentarium voelt aan als een warme deken. Aan het eind van deze CD lopen de muzikale emoties hoog op. De tracks From The Mouth Of An Injured Head, Southern Snow naar het fabelachtige The Gilded Hand lopen nagenoeg naadloos in elkaar over. Er ontvouwd zich een liefdesrelatie die niet stuk lijkt te krijgen. Schijn bedriegt! Er breekt een gewelddadige strijd los. Het gemis en bedroefdheid uiten zich bij mij in ooghoekvochtplekken. Dit belooft wat als Deel 3 van deze trilogie uit gaat komen. De nieuwe Radical Face is wederom de belichaming van een uniek visionair. Cooper slaat met zijn muziek niet alleen een brug naar de luisteraar, maar weet hem ook te betasten. Deze melancholische muziekstructuur vraagt om aandacht. Het huidige jaargetijde leent zich daar uitstekend voor. Jan Janssen Ashleigh Flynn A Million Stars Home Perm Records donderdag 5 december 2013 Uit Portland, Oregon komt Ashleigh Fynn. Voor mij een grote onbekende, maar na het beluisteren van haar vierde studio-album A million stars heb ik haar in mijn armen gesloten. Ik werd door de verpakking van de CD op het verkeerde been gezet, omdat ik dacht dat de linkerkant van het kartonnen doosje en tekstboekje zou moeten bevatten, maar de teksten staan gewoon op de kartonnen hoes, verdeeld over drie bladzijden. Ashleigh brengt ons een leuke variëteit aan Americana, met ruimte voor folk, country ( Runnin met een lekker pedal steel en New angel in heaven met banjo en fiddle), bluegrass, New Orleans jazz, pop (het vlotte See that light met een lekker orgeltje), rock (lekker vet is The west was won ) en blues (de enige cover onder de 12 songs is van Ma Rainey: Prove it on me, hier in een rockende versie met banjo in de hoofdrol). Ashleigh heeft een lekkere stem, een tikje ondeugend sexy, haar liedjes liggen goed in het gehoor met als hoogtepunten de titeltrack, het jazzy Prohibition Rose, het bluegrassy Dirty hands and dirty feet en het countrywalsje New angel in heaven. De hoofdrol in de begeleiding (allemaal uit Portland) is voor producer en multi-instrumentalist Chris Funk (banjo, dobro, pedal steel, autoharp, ukulele, mandoline, orgels, bas, drums en gitaren), redelijk vaste krachten zijn Annalisa Tornfelt op fiddle, John Moen op drums en Nate Query op bas. Verder horen we incidentaal blazers, extra percussie en harmoniezang. Een heel aangename CD van een talentvolle dame, die schitterende liedjes schrijft en een puike variatie aanbrengt in haar nieuwe CD. Ga eens luisteren. dinsdag 10 december 2013 Pagina 15 van 225

16 Blue Rodeo In Our Nature Continental woensdag 4 december 2013 Onze Canadese helden van de country-rock formatie Blue Rodeo komen met hun 13e CD in hun 26-jarig bestaan. In een prachtige verpakking met kunstige tekeningen van Jud Haynes en een tekstboekje met mooie foto s zit het schijfje met daarop 14 nummers (ruim 62 minuten), de één nog mooier dan de ander. De formatie omvat sinds kort 7 man, de instrumentatie naast bas en drums en gitaren (w.o. pedal steel) ook dobro, mandoline, banjo, piano en orgel. De vocals worden verzorgd door gitarist/songwriter Greg Keelor en gitarist/pianist/songwriter Jim Cuddy, nieuwkomer Colin Gripps (gitaar) verzorgt de achtergrondvocalen, op drie nummers zingt ene Wayne Petti mee. Twee songs hebben een co-writer naast deze twee heren en er is één cover, Out of the blue van Robbie Robertson ( The Band, weet u wel!). De opnames zijn gemaakt op de farm van Keelor, waar iedere speler een eigen kamer tot zijn beschikking had om in te spelen. Het geheel ademt een sfeer van gemoedelijke collectiviteit uit. In de teksten veel aandacht voor het dagelijkse leven, inclusief de nodige relaties en ook aandacht voor de natuur. In Mattawa (een stadje met zo n 2000 inwoners ten noord-westen van Ottawa in Ontario, historisch van belang als doorvoerplaats van goederen (kruispunt van twee grote rivieren) komt het strenge van de Canadese winter naar voren: Can t see this winter road for the fog and snow. Slipping through Wahnapitae heading east on 17. So many words I should have said, spent all night to forget the ones I did. This road is a thorn, a river of regret, the wind howls like a ghost inside my head. In my nature is een voortreffelijke CD van een hechte formatie. De songs zijn prachtig, het spel merendeels akoestisch en ingetogen, de samenzang lofwaardig fraai. Rangschikken onder de beste CD s in het genre! Anny Celsi January Ragazza Music dinsdag 3 december 2013 Soft-pop is het handelsmerk van Anny Celsi, de Californische (Los Angeles) singer-songwriter die bij haar debuut, Little black dress & other stories werd vergeleken met collega s als Lucinda Williams, Aimee Mann en Suzanne Vega. Na de tweede CD, Tangle-free world (2010) is er nu January. Anny noemt Jimmy Webb, Lee Hazlewood, Dusty Springfield en Burt Bacharach als haar belangrijkste inspiratiebronnen. In 2004 was zij naast Duane Jarvis te zien op ons eigen Blue Highways festival. Anny s muziek is volgens eigen zeggen pop-noir, klinkt heel ontspannen en aangenaam. In de begeleiding naast co-producer Kevin Jarvis (drums, percussie) vooral veel ruimte voor multiman Carl Byron (ook LA, piano, orgel, accordeon, celeste, wurlitzer, glockenspiel, bells) en incidenteel plaats voor violen, viola, trompet, altsax, fluit en autoharp. Paul Lacques van I see hawks in LA bespeelt zijn steel gitaar op één nummer. Acht van de negen songs zijn van Anny, nummer 9 komt van Steve Forbert ( Wait ). January is een uitstekend softpop-werkstuk. Anny schrijft mooie liedjes, zodat de CD geen zwakke momenten kent. Aangenaam luisterspul, mooi begeleidingswerk. Mijn persoonlijke favorieten: het countryachtige Citybird, het mooie kerstliedje Christmas in the pines en Ghosts in the room met zijn twangy gitaar, lekkere accordeon en plotseling opdoemende trompet en violen. Gewoon een lekkere, ongedwongen CD. dinsdag 10 december 2013 Pagina 16 van 225

17 Brianna Lea Pruett Gypsy Bells Canyon Records dinsdag 3 december 2013 Geboren en getogen in Noord Californië, deze Brianna Lea Pruett. Haar familie is een echte USA-mix van Native people (verschillende stammen) en Europese emigranten. Ze zingt al sinds haar prilste jeugd, waar ze de gevarieerde LP-collectie van haar ouders als uitgangspunt had. Zowel klassiek als pop, met in de laatste categorie o.m. Leonard Cohen, John Denver, Doc Watson, maar ook Janis Joplin, Roberta Flack en zelfs Jimi Hendrix. Die variatie brengt ze aan in haar keuze van optredens, ze speelde met artiesten uit alle mogelijke muziekgenres, al waren jazz en folk haar favorieten. Er zijn van haar een zestal CD s en EP s verschenen sinds In 2012 kwam The stars, the moon, the owl, the cougar and you uit met daarop traditionals als In the pines, Freight train en Amazing grace. Haar nieuwste CD heet Gypsy Bells en brengt ons 12 nieuwe eigen nummers met invloeden van folk, indie rock en jazz. Brianna s stem is zwoel en licht hees, denk aan Francoise Hardy (luister naar het prachtige Love my free met in de begeleiding een fluit), haar liedjes worden mooi gearrangeerd. Er is ruimte voor elektrische gitaren, zoals in Live wire. Softpop komt om de hoek in de Cohen-achtige nummers Under your wing en Seeds of love sowing. Jazzy is met name Red Jacket (fluit en andere blazers). Een leuke, mooi gearrangeerde folk/softpop CD met een paar steviger elementen. Ik zie een aardige verwantschap met het werk van Hardy, in een iets modernere vorm, dat wel, en een andere taal, uiteraard. D.B. Reilly Cross My Heart + Hope To Die Shut Up & Play maandag 2 december 2013 De uit New York afkomstige D.B. Rielly blijft ons verrassen in deze kroeg. Zat zijn debuutalbum, Love Potions And Snake Oil (2010), nog verpakt in een metalen sigarendoosje, de opvolger Cross My Heart + Hope To Die, komt nu tot ons een houten versie daarvan. Vindingrijk en het dwingt ons om de muzikale inhoud daarvan, in tegenstelling tot het grote aanbod aan mp3 downloads, dan ook serieus te nemen. D.B. Rielly maakt swingende en blij stemmige stadse Americana. Rielly schreef negen van de tien liedjes op deze CD. Hij opent met Turn The Page van Bob Seger. Daarna volgen een aantal zeer muzikaal gevarieerde nummers. Rielly speelt accordeon, akoestisch gitaar, harmonica, washboard en piano. Daarnaast horen we gitarist Hiromasa Suzuki, bassist Bruce Gordon en drummer Robin Khemani. Het zijn precies dezelfde muzikanten waarmee hij zijn debuut CD opnam. Moet eerlijk bekennen dat deze CD net zo goed in 2010 opgenomen had kunnen zijn. Cross My Heart + Hope To ligt namelijk helemaal in het verlengde daarvan. Rielly moet gedacht hebben ik doe waar ik goed in ben anders maar niet. In het geval van Rielly respecteer ik dit en verhef het zelfs tot een moedig besluit. Rielly stem doet me denken aan een jonge James McMurtry en Chris Isaak. Rielly s Americana, waarin ook Zydeco en Texaanse blues bestandsdelen zitten verwerkt, luistert lekker weg. De melodieën van nummer als Wrapped Around Your Little Finger, It's Gonna Be Me en Roadrunner bleven in elk geval de hele dag hangen. Veel diepgang, in tekstuele zin, ben ik niet tegengekomen. D.B. Rielly laat mij radeloos achter met één zin in zijn CD boekje. For of him and through him and to him are all things. Deze non praktiserende katholiek vermoed dat dit een gezegde is afkomstig van een of ander christelijk kerkelijk leider. Heb geen idee wat deze leenspreuk te maken heeft met deze vrolijke CD. Zal proberen de grote leegte te sluiten. Hoe de religieuze gedachten van D.B. Rielly ook mogen zijn, met een kruis over mijn hart, ik hoop dat Rielly voorlopig nog niet sterft. Jan Janssen dinsdag 10 december 2013 Pagina 17 van 225

18 Jesse Woods Get Your Burdens Lifted Guns in the sun Records Er zijn van die CDs die zich na een flink aantal malen horen in je nestelen. Deze tweede CD van de Austinite Jesse Woods (in 2010 verscheen Moon rocks ) is daar een voorbeeld van. Negen nummers slechts, 29 minuten lang, betovert Jesse ons met zijn muziek, die hij als garage folk, indie pop en neo soul omschrijft. Een lekkere ruimtelijke sound, een heldere stem in de hogere regionen, mooie arrangementen met ruimte voor piano, strings, whistling, maar ook elektrische gitaren. Titels als Cold blood, Broken bottle, Chain gang, Walking along cattle drives, Gold in the air en Tumbleweeds geven aan dat we inderdaad te maken hebben met niet-alledaagse muziek, maar wel muziek die steeds mooier wordt naarmate je de CD meer speelt. Een bijzondere CD met etherische, betoverende soft-pop. Voor mij een aangename verrassing. zondag 1 december 2013 The Whipsaws The Whipsaws Blue Rose Records zaterdag 30 november 2013 Het intussen vijf jaar oude album 60 Watt Avenue van The Whipsaws, heeft eindelijk een opvolger. Aanleiding van het lange wachten betrof een beenblessure van zanger/gitarist Evan Philips, die een langdurige time-out tot gevolg had. Hoe vervelend ook, de gedwongen rustperiode bood de bandleden de kans andere paden in te slaan. Dat beviel zo goed dat de periode van geparkeerd staan aanzienlijk langer uitviel dan vooraf gedacht. Verscheidene samenwerkingverbanden werden aangegaan met collega muzikanten uit hun thuisstaat Alaska. Zo bracht Evan Philips onlangs zijn derde soloalbum Goodnight My Dearest Stranger uit, produceerde hij albums voor jong talent en nam met Tim Easton en Leeroy Stagger een nieuwe cd op, die naar verwachting in 2014 verschijnt. Eind vorig jaar werd het gelijknamige album, hun derde, opgenomen in Hoboken, New Jersey. Wat er direct aan opvalt, is dat het nadrukkelijke (alt)countrygeluid van 60 Watt Avenue, nog maar zelden valt terug te horen. Alleen in de ballades wordt er een mandoline of lap steel van stal gehaald. Voor de rest verrast de band met vaak steenharde, melodieuze rock & popnummers, die stijf staan van jaren zestig/zeventig invloeden. Dat betekent ondermeer felle, fraai inkleurende gitaargeluiden en een prachtig dynamisch zingende Philips, gedragen door grommende baslijnen en beukende drums. Tel daar de onverwachte tempowisselingen en melodiewendingen bij op, en het resultaat is een serie onwaarschijnlijk sterke rocksongs. Eenmaal uitgerockt, blijkt de groep nog wel degelijk oor te hebben voor subtiele alt. countryliedjes. Op het laatste deel van de plaat staat een trits van die liedjes, waarin Philips heel breekbaar en ingehouden zingt. Zoals Ryan Adams en Jeff Tweedy dat ook zo mooi kunnen. En of de uitvoering hard of zacht is maakt voor de kwaliteit niet uit, want zonder uitzondering zijn alle tien songs van het album goed. Heel erg goed. Huub Thomassen dinsdag 10 december 2013 Pagina 18 van 225

19 My Darling Clementine The Reconciliation Continental Song City Records vrijdag 29 november 2013 Bij het verschijnen van de debuutcd van My darling Clementine, het vorig jaar verschenen How do you plead schreef ik: Wat ik hoor is een mooi klinkende serie country-duet liedjes. Alsof de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw weergekeerd zijn. Denk aan In spite of ourselves uit 1999, de CD van John Prine waarop hij country-klassiekers brengt in duetvorm met Iris Dement en andere bekende vrouwelijke Americana artiesten. Maar de nummers op How do you plead zijn allemaal brand new en geschreven door de. Engelse singer-songwriter Michael Weston King en zijn vrouw, zangeres Lou Dalgliesh!!. Blijkbaar was de CD (terecht wat mij betreft) een behoorlijk succes, want de opvolger is er al: The reconciliation? ( De verzoening ). Geproduceerd door Colin Elliott (ook Duane Eddy) met in de begeleiding de band van Richard Hawley met Alan Cook op pedal steel en additionele fiddle en blazers. En weer allemaal eigen liedjes van King, 12 in totaal. Het geheel wordt opgeleukt door een speciale bijdrage van Kinky Friedman in Unhappily ever after. De twaalf nieuwe liedjes hebben weer die jaren 50/60/70-feel, de duetten lijken nog beter ingespeeld. Heerlijke liedjes weer, met de typische country-titels als No heart in this heartache, No matter what Tammy said (voor George Jones), Let s be unhappy, Leave the good book on the shelf, etc. Er is ook een kerstliedje, of juist niet?: This is not a song for Christmas. Tja, het zal niet ieders liefhebberij zijn, maar de liefhebbers van de twee solo-lp s van Gram Parsons (met Emmylou, weet u nog) moeten maar naar de beurs tasten, Weston King en zijn lieftallige platina-blonde Lou doen er weinig vooronder! Bernard Et Bianca White Mountain Lies donderdag 28 november 2013 Ik vertel de mensen vaak dat het in wezen eigenlijk allemaal heel simpel is. De onder op een stapel liggende cd is daar of met een reden of zonder een reden terecht gekomen. Werkelijk waar, het leven is echt niet zo moeilijk als velen denken. White Mountain Lies van Bernard Et Bianca ligt al weken, zo niet maanden onderop. Pas toen de stapel behoorlijk was geslonken, kreeg ik de cd weer in het oog. En het oor, want opnieuw luisteren was het devies. Een dag of wat begon ik warempel te twijfel aan de aanspraak op geldigheid van bovenstaande redering. Want het uit het Zweedse Gotenburg afkomstige Bernard Et Bianca (vernoemde kwintet zich naar de Franse vertaling van The Rescuers, door Disney in 1977 uitgeven film?) zet op dit folkpopdebuut duidelijk het beste beentje voor. Zo zijn daar de pittige drums, een fraaie viool, vurige akoestische gitaren en een gepast accordeonvleugje. En af toe weerklinkt dan ook nog een trompet of een orgel. Zo n beetje het beste liedje van de plaat, The Moth, geeft een goed beeld van zowel kracht als potentieel van deze band. Voortschuifelende drums, meerstemmige zang, een zwierige viool en een in overtuigingskracht gedrenkte melodie. Toen drong de stem van Martin Rörberg zich op. Nog altijd was eenvoud en helderheid troef. Mooi, die stem. Alsof Brian Molko van Placebo zich ten langen leste op folkpop heeft gestort. Een lichte sneer, een vleugje snerpen en ondertussen, via de achteringang in uw hoofd, zich wel mooi in uw hart nestelen. Zo n stem. Dacht ik. Na die dag of wat begon ik me namelijk te storen aan deze stem. Tenminste, wanneer Rörberg zijn ingetogenheid verliest. Dan vertilt hij zich aan zijn voordracht. Iemand had hem dat in de studio duidelijk moeten maken. Soms klinkt hij zelfs gewoonweg vals zoals in Tsar Blues. Is het alles dan toch veeleer ingewikkeld en complex? Je zou geneigd zijn dat te denken, na al het voorafgaande. Maar zie, een moment van stilte, een contemplatieve blik uit het raam én een recent bezoek aan de Euromast (magnifique, die havens, die gebouwen, die kranen, dat water, díe stad), brachten uitkomst. Letterlijk een handvol talenten, dit Bernard Et Bianca maar in muzikale zin nog (lang?) niet volgroeid. Een zesenhalf derhalve. En de aantekening: ga zo door, maar niet zó. Wim Boluijt dinsdag 10 december 2013 Pagina 19 van 225

20 Allan Taylor All Is One Stockfisch Records woensdag 27 november 2013 De Engelse folkie Allan Taylor is al meer dan 40 jaar actief in de muziek. In 1971 kocht ik de debuut-lp van, getitled Sometimes. Het was een prachtige, rustige LP met schitterende en gevoelige liedjes in een zuiver akoestische setting. Daarna ging mijn aandacht vooral uit naar de Amerikaanse singer-songwriters en verloor ik Taylor uit het oog. Allan ging door met het schrijven van songs en er verschenen tot dusver zo n 20 werkstukken van zijn hand, sinds 1996 op het Duitse kwaliteitslabel Stockfisch. Na de schitterende documentaire The endless highway uit 2010 verscheen in 2012 de dubbelcd Down the years/travelled, dus weer een terugblik met nostalgische trekjes. In die periode van zijn leven (hij is nu 68) zit Taylor blijkbaar, want ook zijn laatste juweel, All is one is nostalgisch, zelfs een tikje weemoedig getint. Ruim 52 minuten lang, 10 songs, waarvan 7 van Allan zelf, een cover van Tom Paxton, een cover van banjo-man Derroll Adams en een van origine Italiaans lied van Santino de Bartolo (een Italiaanse folkie die in 1987 bij toeval in Duitsland verzeild raakte), vertaald door Allan. In de begeleiding de bekende heerlijke fretless bass van Hans-Jörg Maucksch zeer bepalend voor het totaalgeluid, verder Ian Melrose op gitaar, Lutz Möller op Hammond B3 en piano, Barnaby Taylor (de zoon van Allan die furore maakt als componist voor BBC series) op piano, Beo Brockhausen op sopraansax, bowed psaltery (een soort luit of citer) en percussie, verder additionele cello en achtergrondzang van Lea Morris. Zowel de melodieën als teksten zijn heel erg gaaf. Neem The endless highway, een terugblik op zijn beginjaren in de muziek: Fabian Holland Fabian Holland Rooksmere Records dinsdag 26 november 2013 Een debuut van een geweldige gitarist en singer/songwriter uit de UK. Zijn invloeden komen uit de blueshoek, met name (uit zijn vader s LP verzameling) Sonny Boy Williamson, R. L. Burnside, Son House, Skip James (een cover van diens Hard times killing Floor blues staat op de CD). Zijn vader leerde hem gitaar spelen op zijn zevende, hij leerde meer op de Academy of Contemporary Music in Guildford en leefde vier jaar in Italië, waar hij o.m. als straatmuzikant zijn virtuositeit verbeterde. Na terugkeer in de UK ging hij met producer Mark Hutchinson werken aan zijn debuut-cd, die nu dus gereed is. Behalve eigen werk en het nummer van James staan er twee obscure traditionals op de CD, te weten Banks of the Dee en Dr. Price. Fabian en zijn gitaar (tegelijkertijd opgenomen) zijn de enige aanwezigen, maar het gebodene is van een uitzonderlijk mooie kwaliteit. Geweldig debuut van een aankomende grootheid, deze Fabian Holland, de koning van de eenvoud. dinsdag 10 december 2013 Pagina 20 van 225