Jaargang 32 - nummer 11 November 2006 KONINKLIJKE VERENIGING VAN OPRUSTGESTELDE OFFICIEREN - KRING LIMBURG BRUSSEL. 06 december 06

Transcriptie

1 Jaargang 32 - nummer 11 November 2006 KONINKLIJKE VERENIGING VAN OPRUSTGESTELDE OFFICIEREN - KRING LIMBURG BRUSSEL 06 december 06 LtKol Herman Schrijvers Jaarlijkse Culturele Uitstap Wij nodigen U uit voor de jaarlijkse culturele uitstap naar Brussel met Herman Schrijvers op woensdag 06 december We bezoeken KMKG (Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis) - Jubelpark 10 (Cinquantenaire) - plan op pagina 6. We doen het circuit Middeleeuwen tot Barok met behulp van audiogidsen. Programma van 6 december 2006 We nemen de klassieke trein Genk (09.16) - Hasselt (09.31) - St Truiden (09.49) - Brussel Centraal (10.45) - 1 e wagon 2 de klas u. Wandeling naar Club Albert (1km.) 1130 u. Aperitief voor eigen rekening 1200 u. Lunch - 3 gangen (wijn, water en koffie inbegrepen) 1345 u. Per metro naar KMKG en bezoek. Nadien shopping of een verwarmd terrasje. Opgelet : onze deelname aan de lunch in de Club Albert is beperkt tot 35 personen - rangorde wordt opgesteld in volgorde van inschrijving. Herman zal tijdens de heenrit aan diegenen, die niet aan de lunch in de Club kunnen deelnemen, de nodige aanwijzingen geven voor een alternatief en prijsgunstig restaurant in de buurt. Inschrijven : elektronisch (formulier december) of op uiterlijk vóór 01 dec 06 De stortingen van 13 pp. (exclusief verplaatsing en aperitief) moeten met code Brussel vóór 5 dec 06 toekomen op rekening van KVOO LIMBURG KORPSMAAL KVOO LIMBURG woensdag 22 november 06 t driessent Diepenbeek U kunt nog inschrijven tot uiterlijk 16 november ( of elektronisch) Bij inschrijving minstens één, bij voorkeur twee namen opgeven van collega s met wie u de tafel wenst te delen. Wij zullen met zijn allen uw aanwezigheid erg op prijs stellen. Deelname in de kosten 45 per persoon KVOO LIMBURG vóór 20 nov - code KRP 06 In de hoop U en uw partner te mogen begroeten. Woordje van de voorzitter O ok dit jaar zullen we weer niet bevreesd moeten zijn dat de chrysanten op de graven van onze overleden dierbaren met Allerheiligen zullen bevriezen. We genieten nog volop van aangename nazomertemperaturen, de herfstkleuren beginnen zich amper te manifesteren aan de bladeren van de bomen, en moesten de media er ons dit weekend niet aan herinnerd hebben dat onze uurwerken dienden achteruit gezet naar het winter uur, we zouden zeker vergeten dat we reeds een flink eind gevorderd zijn op weg naar die winter. Cdt Jules Neven Toen we naar jaarlijkse gewoonte de graven van onze overleden familieleden aan het opsmukken waren deed het zicht van de In dit nummer : Woordje van de Voorzitter In en Uit document 22 november : Korpsmaal (Vervolg op pagina 2) 06 december : KMKG Brussel met Herman Schrijvers Verslag Ambachtelijke route met Luc van Camp De politie van Port-de Paix. - Willy De Greeve Vluchten... - Luc Vandenborne Belevenissen van twee Belgen in Noorwegen - deel 2 - Chris Vos Verslag Rusland - deel 1 Lidgelden rappel

2 K.V.O.O. - LIMBURG november Woordje van de Voorzitter (Vervolg van pagina 1) vele bloemstukken op het kerkhof me terugdenken aan de beelden in het TV-nieuws van gisteravond, waar getoond werd hoe de stoep voor de winkel van de vermoorde juwelier in Lede na een herdenkingsdienst herschapen werd in een bloemenzee door mensen die aldus hun medeleven kwamen betuigen. Nu moet ik bekennen dat deze zoveelste zinloze moordpartij, of liever enkele nevenaspecten ervan, mij meer dan normaal beroerd hebben. En dan bedoel ik hiermee niet dat het weer om daders gaat die Mustafa of Mohammed heten, of dat het mij stoort dat onze justitieminister, die zich onlangs haastte om de familie van een in de gevangenis overleden jonge boef te troosten en te omhelzen, terwijl het nu van die kant opvallend stil bleef - de vermoorde juwelier had immers geen directe familieleden meer -, maar het waren een paar bijkomende informaties die in de dagen na de moord de media haalden, die me inwendig echt boos hebben gemaakt, zoals dat waarschijnlijk met velen van jullie eveneens het geval was. Ik kan toch niet nalaten ze even op een rijtje te zetten. De enige opgepakte mededader, die reeds voorwaardelijk veroordeeld was tot 2010 wegens 21 (!) criminele feiten, had er in juni l.l. bij verstek nog eens 2 jaar effectief bij gekregen voor slagen en verwondingen, en diende dus in de gevangenis te zitten. Hij werd eind juni toevallig opgepakt door een paar wakkere agenten, maar zijn advocate zorgde ervoor dat hij, dank zij een juridisch achterpoortje, na een paar dagen diende vrijgelaten; hij zou zogezegd niet geweten hebben welke straf hij had gekregen, en had daardoor dus recht op een nieuw proces! Ongelooflijk voor het verstand van een normale burger! Maar wat mij (Vervolg op pagina 3) K.V.O.O Van Luc Vandenborne Vluchten kan niet meer pg Van Yvan Lambrechts - foto s Ambachtelijke Tour pg. 4 en Canada reis in eigen beheer van Jean Reinquin pg Van Jean Pierre Dechesne - Luik N 5 - verrassing Van Willy De Greeve De politie van Port-de-Paix pg Van Marcel Demot Woordje van de voorzitter pg Oproep van Anne Hourdisse-Van Royen - wij kunnen het dierenasiel redden op - doe het nu!!! Eindafrekening Rusland : batig saldo van 867,06 Er wordt een bijeenkomst voor de deelnemers gepland. Verslagen en de foto s Rusland - tijdig ontvangen. Speciale dank aan: Sus Lecluyse, Armande Doucet-Chanet en Anne Hourdisse- Van Royen die onfortuinlijke fotografen depanneerden, ook dank aan Monique Van Camp voor het volledig verlag van de 13 dagen Rusland. 1 ste reeks verslagen op pg Vervolg in Dec en Jan. Ziekenboeg: Raymond Lampers is ontslagen uit Gasthuisberg en is thuis herstellend Germaine Moons is na een kort oponthoud in het Virga Jesse-ziekenhuis terug in de Bloemelingen Maria Schryvers-Verschueren onderging met succes een 2 de knieoperatie ingreep in Herk de Stad. Irma en Conny brachten een attentie en wensen voor een spoedig herstel over. Nieuwe Leden: CHRISTIAENS Christiaan Maj Vl. Poortveld PEER keten BLEYEN Jean Cdt Gd Mudakkers 7 bus A 3920 LOMMEL keten GROENEN Emiel Maj v/h Vlw Kloosterstraat KORBEEK-LO keten Wij betreuren het overlijden van onze collega Commandant Apotheker Roger Hubert EMONDS echtgenoot van Mevrouw Lucienne VALLONS Koninksem Leuven De plechtige eucharistieviering vond plaats te Heverlee op Namens KVOO Limburg hebben wij aan de familie onze gevoelens van deelneming aangeboden en hebben wij een rouwkrans neergelegd

3 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli Woordje van de Voorzitter daarbij het meeste stoort is dat een bepaalde Gentse professor, die daarenboven nog hoofd van de Juristenkrant blijkt te zijn, deze gang van zaken volledig correct vindt, en zelfs zijn best doet om deze waanzinnige rechtsregel te rechtvaardigen. Het is nochtans voor de zoveelste keer weer maar eens bewezen hoe fataal dit extreem pamperen van criminelen soms kan zijn voor de argeloze burger die zijn vertrouwen stelt in ons rechtssysteem Maar daarmee was de kous nog niet af. Ik heb altijd een gloeiende hekel gehad aan een bepaalde soort advocaten die er hun handelsmerk van gemaakt hebben om moordenaars en andere zware criminelen overdreven te vergoelijken en soms tot in het absurde te willen verdedigen. En ja hoor, gisteren bleek Mustafa zijn pro-deo advocate te hebben gedumpt en vervangen door een bekende toppleiter die de inhoud van zijn blinkende schedel bij voorkeur aanwendt om zware criminelen bij te staan en voor te stellen als brave doetjes. Ik kon mijn oren niet geloven toen ik hem in het TVjournaal met een uitgestreken gezicht hoorde verkondigen dat zijn cliënt, die toch argeloos zijn wagen had geparkeerd tegenover de winkel, absoluut geen vinger had uitgestoken naar de vermoorde juwelier, en er enkel was binnengegaan om zijn defect uurwerk te laten herstellen Wanneer jullie dit lezen zullen we ongetwijfeld meer weten; ik ben echt benieuwd wat we nog allemaal gaan voorgeschoteld krijgen vooraleer deze trieste zaak zal opgelost zijn, maar ik heb me alvast voorgenomen mij er toch niet te veel meer aan te ergeren. Dient toch tot niets! Uw voorzitter, (Vervolg van pagina 2) LIDGELDEN 2007 Marcel Vanaf het boekjaar 2006 bestaat de bijdrage LIMBURG uit een forfaitair bedrag dat de uitgave van de voorzorgskas, de verzekering en de kosten van de nieuwsbrief moet dekken. Voor wie in het telefoonrepertorium met echtgenote of partner* vermeld staat bedraagt dit lidgeld 12 ; voor wie in dit repertorium zonder partner wordt vermeld, bedraagt deze bijdrage 9, De bijdrage LIMBURG mag samen met het NATIONAAL lidgeld worden gestort op rekening : KVOO LIMBURG Helbeekplein 3/ Hasselt. 2. Het lidgeld nationaal kan eventueel aan Brussel worden gestort in dit geval moet u : de datum van storting meedelen aan Limburg uw bijdrage LIMBURG op rekening van LIMBURG storten (zie &.1) LIDGELD 2006 U BETAALT Waarvan voor Limburg Nationaal Weduwe 21,50 9,50 12 Cdt met * Cdt zonder 26, Maj met * Maj zonder 30, LtKol met * LtKol zonder 32, Kol met * Kol zonder 33, GenMaj LtGen en Gen Sympathisant Uw betaling werd verwacht vóór 25 oktober 2006 De bijdrage voor een van de nationale fondsen kan op dezelfde wijze gestort worden. Stel niet uit tot morgen wat u vandaag kunt doen. Voetbal Er komt een man bij de pastoor en vraagt: 'Spelen ze in de hemel ook voetbal?' 'Dat weet ik niet,' zegt de pastoor: 'Ik heb vandaag pas de brochure aangevraagd. Kom over een week nog eens terug.' De man komt een week later terug en vraagt: 'En pastoor, weet u het al?' 'Ja,' zegt de pastoor: 'Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Het goede nieuws is: er wordt inderdaad voetbal gespeeld in de hemel. Maar het slechte nieuws is: je staat volgende week opgesteld. Frans Kenis Aan de hemelpoort Er wordt geklopt aan de hemelpoort. Sint Pieter ziet door het venster van de poort een man staan, Als hij de poort opendoet is de man echter verdwenen. Even later wordt er weer geklopt. Dezelfde man staat voor de deur en... weer verdwijnt hij. Sint Pieter roept hem na : " Ben je met mijn voeten aan 't spelen?" "Nee", klinkt het ver weg, " ze proberen me te reanimeren" Louis Feyen

4 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli Eksel - Peer Ambachtelijke route 10 oktober 2006 Met een erg gevarieerd programma en met niet minder dan zevenenveertig deelnemers aan de ambachtelijke route op 10 oktober 2006, is onze collega Luc Van Camp er in geslaagd om zijn excursie bij de top van de herfstorganisaties te laten optekenen. Er werd verzameld ten huize van de chocolaterie Anmadis te Eksel waar wij verwelkomd werden door de zaakvoerder de dikke bakker. Bij ochtendkoffie en uiteraard zelfgebakken taart, werden de laatste nieuwtjes uitgewisseld en dan kregen wij uitleg over de oprichting van deze artisanale zaak, de vervaardiging van pralines en al die lekker ogende snuisterijen. Een videofilm toonde deze familieonderneming in volle activiteit hoe met behulp van enkele vernuftige toestellen en vooral met vaardige handen en vingers uit ruwe chocoladeblokken de lekkerste pralines worden gemaakt. Ondertussen had de dikke bakker al zijn registers opengetrokken en overspoelde hij ons met een klaterende waterval van moppen het werd lachen, af en toe zelfs gieren, tijdens zijn onemanshow - zijn optreden was al voldoende om deze voormiddag te doen slagen. Ook de schoonzoon bleef niet ten achter en demonstreerde zijn kunst om chocoladestukken te decoreren en er echte kunstwerkjes en sierstukken van te maken. Nog een tombola waar de inzet in minstens gelijke waarde aan chocolade of gebakjes werd omgezet - een aankoopsessie - en dan was het tijd om in colonne naar het volgende RV te rijden. Ter herinnering toch nog enkele - Chocolade is bekend om zijn lessen van de dikke bakker : antidepressiva eigenschappen: pralines niet in de koelkast bewaren ideale bewaartempera- de geringe hoeveelheid seroto- dat kan te maken hebben met tuur tussen 15 en 18 - pralines nine in de samenstelling van het zijn het best van smaak indien product. Serotonine is een stof ze gegeten worden binnen de die natuurlijk in de hersenen acht dagen volgend op de aankoop pralines niet langer dan ons humeur. Andere componen- aanwezig is en een rol speelt in zes maanden bewaren door ze ten van chocolade bevorderen bewaren bij een te hoge temperatuur krijgen ze soms een dun lijken de spierwerking, wekken de waakzaamheid, vergemakke- wit laagje (vetrijp), bij te hoge het hongergevoel op en bevorderen de intellectuele activiteit temperatuurschommelingen ontstaat condensatie suikerrijp) en het concentratievermogen. Langs een rustige en landelijke weg doorheen weilanden en akkers ging het per colonne naar het landelijke ontmoetingscentrum Breugelhoeve waar wij een smakelijke en verzorgde lunch geserveerd kregen. Het centrum zelf dat door de gemeente is aangekocht bestaat uit de manege Breugelhoeve, een cafetaria, en (Vervolg op pagina 5)

5 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 4) modern logies. Het is ook het gedroomde vertrekpunt voor tal van fiets- en wandelroutes en heeft een permanente en interactieve tentoonstelling van het Zuivelcentrum. Het namiddagprogramma begon met een rondrit per autocar onder leiding van een natuurgids van de Stad Peer. De zeven kerkdorpjes en de talloze boerderijtjes van Peer liggen verspreid tussen weiden en bossen, maar zijn met elkaar verbonden door middel van lange en rustige baantjes. Langs die wegen liggen de idyllische valleitjes van de Bollisserbeek, de Dommel en de Abeek, die het grondgebied van zuid naar noord doorkruisen. Omdat Pieter Bruegel de Oude uit deze contreien stamt werd de rit als het ware een Bruegelroute, met regelmatige haltes bij panelen waarop reproducties van zijn voornaamste werken zijn aangebracht. Het ging voorbij aan de vervallen 16 e -eeuwse hoeve op het Laar Het ooieievaarsnest het geboortehuis van de schilder - aan de zeven prehistorische grafheuvels waar een urne ontdekt werd met crematieresten uit de IJzertijd - het Broekxhof waar het Limburgs ACV-boegbeeld, wijlen Monseigneur Broekx, geboren en getogen werd - in de verte het verblijfspark Erperheide met zijn 600 bungalows dat in 1981 werd opgericht - de Vestkapelletjes die in de 19 e eeuw onder druk van de Franse bezetter werden gesloopt - om vervolgens de stadskern aan te doen met zicht op de Kerktoren De Reus der Kempen met zijn vermaarde beiaard - het oude stadhuis, oorspronkelijk een lakenhalle, dat volledig in een nieuw kleedje werd gezet - de waterbron met de beroemde peer - en zoveel meer, echt te veel om op te sommen. Het derde luik van de dag bestond uit een bezoek aan de paardenmelkerij Ulenaers-Bloemen. Merriemelk, puur natuur is de slogan van paardenmelkerij. De Russische steppevolkeren gebruikten al sinds de oudheid paardenmelk tegen vele ongemakken en ter versterking van het lichaam. Bij ons is het gebruik van paardenmelk pas de laatste jaren in beeld gekomen. Een vlotte introductie door de gastvrouw maakte al vlug duidelijk dat Polleke het sympathiekste lid van het bedrijf is een ietwat oudere pony die gebruik makend van zijn oerinstinct tal van taken van de veearts voor zijn rekening neemt. Verder kregen wij door middel van een videofilm deskundige uitleg over alle aspecten van de melkproductie en de aanwending van dit paardenmiddel in de geneeskunde en de cosmetica. Een rondleiding door de piekfijn verzorgde stallen waar enkele merries stonden te pronken met hun kersvers veulen, gaf ons een kijk op de talrijke taken die hier moeten worden opgeknapt. Alleen al als men bedenkt dat de 50 merries om de drie uren moeten worden gemolken kan men zich best voorstellen dat de vrouw des huizes, die enkel parttime hulp (Vervolg op pagina 6)

6 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 5) heeft van haar echtgenoot, een leven leidt waar verlofdagen en ziekteverzuim onbekende zijn. Na de rondleiding mochten wij zowel van de merriemelk als van een paardenmelklikeur proeven om vervolgens kennis te maken een brede gamma cosmeticaproducten gemaakt op basis van paardenmelk. Tijd om de dag af te sluiten en terug naar de Breugelhoeve te rijden. Onderweg feliciteerde en dankte voorzitter Kolonel Vl. SBH Marcel Demot onze collega Commandant Luc Van Camp voor de perfecte organisatie van deze boeiende en zeer aangename dag. Beste Luc, het was zeer mooi. Een interessante ambachtelijke route, midden een prachtig stuk natuur. Wij hebben met zijn allen echt genoten van deze excursie, proficiat en bedankt. JH. Polleke (links) met daarnaast zijn vrouwke en hun dochter Culturele uitstap KMKG - woensdag 06 dec 06 Hiernaast het plan van de site Jubelpark Verplaatsingen per metro vanaf de Club Albert : Heenreis : Naamse Poort. Richting Simonis. 2 de halte KUNST-WET uitstappen. vervolgens lijn 1A richting DEBROUX of lijn 1B richting STOCKEL 3 de halte MERODE uitstappen enkele honderden meters te voet Terug : Lijn 1A richting Koning Boudewijn of Lijn 1B richting ERASMUS 5 de stop : Brussel Centraal 6 de stop : Plaats de Brouckere.

7 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli De Politie van Port-de-Paix verwelkomt ons in haar kazerne... Terwijl de mannen verder opruimden ging ik samen met de mensen van het commando van het detachement eens een kijkje nemen in het kwartier van de plaatselijke politie. We wisten niet hoe het er uitzag, welke mogelijkheden aan ruimte we hadden of hoe de lokalen ingericht waren. En hoe kan je beter zicht krijgen op wat er in de stad zo al allemaal te zien en te beleven valt dan er gewoon te voet door te wandelen zodat we meteen ook konden aanvoelen hoe de mensen op onze aanwezigheid reageerden. Voor alle veiligheid werd er beslist om onze wapens toch maar van een lader te voorzien...alhoewel...met drie kogels per wapen want meer hadden we er nog niet zouden we toch niet veel hebben kunnen uitrichten... Met een vastberaden stap gingen we de poort uit en na enkele honderden meters hadden we al enkele kinderen die met ons meeliepen en naarmate de wandeling vorderde groeide ook het aantal volgelingen. Onderweg werden we overal door de mensen die langs de straat liepen of voor hun huizen zaten opvallend hartelijk begroet en het leek er op dat de vriendelijkheid van bij onze aankomst nog steeds aanwezig was. Wat er ook nog duidelijk voelbaar aanwezig was en dat gaf ons een veel minder prettig gevoel was de zwoele warmte, die ervoor zorgde dat we al vlug een stapje minder snel gingen, en de alom aanwezige stank van de riolen en het rottend huisvuil. De varkens konden er naar hartelust in wroeten en er in rollen...ze knorden van plezier! Hier en daar liep er ook een hond, maar de meeste dieren hadden blijkbaar betere tijden gekend en Vandenbossche en zijn Gaia -kompanen zouden bij het zien van die ellende hun hartje kunnen ophalen met klagen: uitgemergelde, schurftige mormels van een vreemdsoortig en niet definieerbaar ras straathond. LtKol Willy De Greeve Hier en daar gewaagden we ons in een kort gesprek in ons beste Kreools en we kregen ook een antwoord, meestal vergezeld van een brede glimlach. Dus... ofwel waren wij goed verstaanbaar, ofwel waren zij zeer beleefd... maar het deed toch plezier! Tijdens onze wandeling door de stad ontdekten we dat het systeem van openbaar vervoer hier zeer goed uitgebouwd was. Aanhoudend reden de luid toeterende tap-tap s door de drukbevolkte straten. Een tap-tap is een meestal versleten en veelkleurige pick-up-toyota had hier blijkbaar veel succes en de modellen van midden de jaren 70 met open laadbak waren hier zeer geliefd die achteraan plaats biedt aan zo n 23 à 30 op elkaar geperste passagiers. Zitplaatsen zijn er niet tenzij op het dak van de cabine. De haltes gebeuren op aanvraag door het geven van enkele harde slagen met de vuist op het dak van de cabine. De prijs voor een rit bedraagt één gourde (ongeveer 2,45Bfr) maar voor wie in de achterste rij blijft staan en snel weg kan lopen tijdens de halte... was het gratis!! Het was mooi weer en wij vonden dat we de lokale horeca ook iets mochten gunnen. Daarom installeerden wij ons onderweg aan de terras-toog binnen stonden de overige vier tafeltjes en zes stoelen van le Grand Café en bestelden ons een biertje. Dat werd ons al meteen aangeboden door de patron die ons zeer duidelijk liet verstaan dat we bij hem zeer welkom waren en dat wij op zijn steun konden rekenen. Ondanks de grote dorst was de eerste slok een ware verschrikking: dat Haïtiaans bier was dusdanig slecht van smaak dat zelfs een Heineken ermee vergeleken als een echte lekkernij kon bestempeld worden. Zelfs onze Marechaussée collega s vonden het slecht...al was het dan gratis en dat zegt genoeg! Deze keet bleek ook een geliefkoosde plek te zijn voor vliegen, een diersoort die gezien het alomtegenwoordig rottend vuil op de straten en de stinkende open riolen hier een geschikte biotoop heeft gevonden. De Grand Café werd dan ook passend herdoopt tot Café des Milles Mouches. Wij zouden er later nog regelmatig moeten terugkeren...niet voor het goede bier maar omdat het één van de plaatsen zou blijken te zijn om aan inlichtingen te geraken over wat er zich s nachts in en (Vervolg op pagina 8)

8 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 7) De meest voorkomende straathond rond de stad allemaal afspeelde. Een eindje verderop langs de hoofdstraat lag le Tribunal de Paix niet te verwarren met ons Vredegerecht maar de correctionele rechtbank en, tegelijk, het assisenhof. Hierover later meer want wat we daar allemaal beleefd hebben tart elke verbeelding. Uiteindelijk kwamen we aan de rand van de stad en ging er een aardeweg de heuvel op in de richting van de politiekazerne. Eigenaardig maar aan de voet van de heuvel bleef de meute die ons volgde achterop. Eenmaal boven lag voor ons een vervallen stenen gebouw. We waren er al wel in de buurt geweest bij onze aankomst enkele dagen geleden maar dan wel langs de achterkant op het voetbalveld. Hier was het dus dat wij aan de slag moesten. Tegen de muur van het gebouw zaten/lagen/hingen enkele Policiers van de FADH (Forces de Défense d Haïti, de courante naam voor het leger dat hier zoals eerder gezegd ook de politietaken vervulde). Toen ze ons zagen schoten ze uiteen in alle richtingen op één man na: een adjudant. Breedlachend en met de militaire eerbetuigingen van een bleuke na één week Turnhout begroette hij ons en stelde zich in zijn beste Frans voor als le Gradé de Permanence de Police. Wat mij onmiddellijk bij de man opviel was het eigenaardige kenteken op de vuile kraag van zijn smerig hemd de sandalen die hij droeg waren ook aan vernieuwing toe en de nagels van zijn blote tenen moesten dringend bijgeknipt worden. Blinkend in de zon prijkte er namelijk een lier, het oude Griekse muziekinstrument, op de rode kraaglapjes: voor ons stond de Chef du Corps de Musique du Régiment d Infanterie!! Hij maakte ons ook al dadelijk duidelijk dat alle officieren in de residentie van de kolonel waren voor een belangrijke bespreking. Dat stoorde ons eigenlijk weinig want nu hadden we zeker de vrije loop in en rond het gebouw. Zeer gastvrij bracht hij ons binnen in het permanentielokaal en ik mocht plaatsnemen op de enige stoel die er achter zijn bureel een massieve houten tafel zoals er in de K-blokken in Leopoldsburg in de barakken stonden met daarop een stapel aan elkaar gepinde bladen vergeeld papier. Een vluchtige blik erop leerde mij dat dit zijn velddagboek/logboek/notablok was. Buiten enkele dwaasogende militairen in de meest diverse kledijen die in de deur naar de gang stonden toe te kijken was er niemand van zijn personeel te bespeuren. Comme la situation était calme pour le moment had hij dan ook maar het lovenswaardig initiatief genomen om iedereen naar huis te sturen... In de hoek van het lokaal lagen enkel geweren die veel gelijkenis vertoonden met Mausers: dat waren de wapens van het personeel met dienst, verklaarde de man ons met enige trots. Mijn Luitenant had ondertussen zijn oog laten vallen op een pak bladen papier dat, samengehouden met een ijzerdraad, tegen de muur hing aan een grote kepernagel: het waren aanhoudingsmandaten van diegene die opgesloten zaten in de gevangenis, opsporingsbevelen van het parket, arrestatiebevelen en iets dat moest lijken op geschreven verklaringen van verhoren. Ik kon mijn ogen niet geloven...en de anderen evenmin. Terwijl ik samen met de Nederlandse Kapitein Jan Roede op zoek gingen naar de burelen wij dachten dat we die in een politiekazerne toch wel zouden vinden waren de anderen ook op verkenning getrokken in het gebouw. Jan en ik gingen de trap op en troffen er niets anders dan lege en/of gesloten lokalen aan. Plaatsgebrek om ons te installeren was er hier dus duidelijk niet. De brede trap die naar de bovenverdieping leidde gaf uit op een gaanderij die aan de buitenzijde van het gebouw naar achter liep. Op het uiteinde ervan kwamen we uiteindelijk bij de enige twee gebruikte lokalen met zicht op zee: het bureel van de officieren en van de kolonel. De toestand binnen in de burelen was gelijk het permanentielokaal: één grote ellende! Wij hadden op dat ogenblik nog zoveel respect voor onze collega s dat wij, gezien hun afwezigheid, niet binnengingen...maar dat respect zou enkele minuten later een eerste en zeer stevige deuk krijgen! Een blik over de stenen balustrade toonde ons een stofferige vuile binnenkoer met enkele gedeukte en duidelijk reeds lang buitengebruik zijnde auto s: wij veronderstelden dat dat ooit de dienstvoertuigen geweest waren. In het midden van het plein stond een gammele radiomast met bovenaan de restanten van een radioantenne. Overal lagen hopen afval en vuilnis. Iets benedengronds waren enkele houten deuren te zien die waarschijnlijk de toegangen tot de magazijnen waren. (Vervolg op pagina 9)

9 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 8) Van in de doorgang beneden riep Luitenant Juan Coppieters ons toe dat we eens moesten komen kijken want zij hadden de cel gevonden met de gearresteerden. De provinciale gevangenis, gebouwd door het Amerikaans Expeditiekorps in 1917, was bouwvallig en door de US Special Forces na de invasie in september 1994 gesloten. De gevangenen zij die er nog aangetroffen werden tenminste waren door de Haïtiaanse Politie dan maar opgesloten in de cel van het politiegebouw in afwachting van verdere behandeling van hun zaak voor het gerecht. Toen wij beneden kwamen bracht Juan ons, zonder een woord te zeggen, naar de cel. Wat ik daar zag deed mij walgen. Een deur met een gat er in de grootte van een blad formaat A3 dat als enige verluchtingsvenster bleek dienst te doen gaf toegang tot een lokaal van zo n 6m bij 4m. Achter de opening waren een paar zwarte gezichten te zien en je kon aan de geluiden die van binnen kwamen horen dat het daar drummen was om bij dat gat te kunnen staan. Toen de adjudant, die inmiddels ook naar daar was gekomen met een paar kijklustige politiemensen, op mijn vraag de deur opende kwam er eer verzengende stank van urine en uitwerpselen naar buiten die ons allemaal enkele stappen achteruit dreef. Van zodra de deur geopend werd kwamen ook enkele in lompen gehulde zwarte wezens naar buiten maar die werden met enkele kordate bevelen terug naar binnen gejaagd waarna de deur weer netjes op slot ging. Bekomen van mijn eerste verbijstering bij het zien van dit schouwspel vroeg ik hem hoeveel gedetineerden er waren en wie er binnen opgesloten zat, maar hij verwees mij naar de bundel papier die met die ijzerdraad aan die nagel in de muur van het permanentielokaal hing, want daar was dat allemaal ergens op terug te vinden...later op de avond zou ons dat allemaal per toeval veel duidelijker worden. Niet ver van het gebouw zat een groepje vrouwen dat bezig was met het bereiden van een maaltijd op een houtskoolvuurtje: het was eten voor de gevangenen! Er was te weinig geld om eten te kopen voor de gevangenen er was trouwens ook geen keukeninfrastructuur zoals later zou blijken - en het weinige geld dat er was werd door de officieren gebruikt om het politiepersoneel te betalen...want die moeten toch ook leven... De oude gevangenis uit was nog in gebruik juist voor wij toekwamen We zijn met zeer gemengde gevoelens terug naar ons kwartier getrokken zonder een pint te gaan drinken onderweg. Het respect van enkele uren voordien was weg en had plaats gemaakt voor een ander en zeer apart gevoel tegenover die despoten. Wij hebben ons samen gezet rond een tafel en besloten dat we de volgende dag moesten en zouden starten met onze opdracht het was dan 18 november en dat was de datum die wij vooropgesteld hadden. Maar hoe? Wij waren gebonden door ons mandaat dat voorzag dat wij aan monitoring lees begeleiding moesten doen en de lokale politie moesten opleiden om haar taak naar behoren uit te voeren volgens de regels en principes vervat in de Universele Rechten van de Mens. Het mandaat liet ons ook toe om tussen te komen wanneer wij getuige waren van grove overtredingen hiertegen en dat te melden aan de bevoegde instanties. Stond daar tegenover dat het werk ook moest gebeuren en daar was niemand voor. Een ding was ons overduidelijk: hier bestond geen politie, geen gevormd personeel...hier was NIETS!!!!! En bij iedereen rezen dezelfde vragen: wie moesten wij dan opleiden, was dit het personeel dat we moesten monitoren een adjudant kapelmeester zonder muziekkapel -, moesten we die schrijnende toestand in de gevangenis ongemoeid laten, wie gaat hier ondertussen het politiewerk doen in de stad en de provincie?????? Er werd overlegd en voor ons was de training on the job van het bestaande personeel de enige en minst slechte oplossing om het bestaande personeel in de veronderstelling dat we dat te zien zouden krijgen bij te scholen. Maar als je iets wil veranderen moet je bij de top beginnen want de rest volgt vanzelf. Wij hadden geen andere keuze dan, in afwachting van (Vervolg op pagina 10)

10 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 9) de aankomst van geschoold personeel, het werk zelf doen. De Nederlanders hadden het daar moeilijk mee en waren meer voorstander van het werk volgens het boekje en het mandaat naar de letter te volgen. Dat betekende echter concreet dan ook lijdzaam blijven toezien en alles verder zijn gang laten gaan. En dat vond bij de Belgen geen gehoor. Voor de situatie van de gevangenen moest er een oplossing gevonden worden, desnoods moesten de bestaande leegstaande lokalen hiervoor gebruikt worden. Dus zouden wij met of zonder toelating - het zaakje vanaf morgenvroeg in handen nemen. Gezien de verschillende interpretaties van de inhoud van het mandaat werd overeengekomen dat de Nederlanders zich hoofdzakelijk zouden bezig houden met het aspect monitoring en de Belgen het politiewerk dat natuurlijk veel meer risico s inhield in dit gebied waar moorden, plunderen en verkrachten dagelijkse kost waren voor de rondtrekkende bendes - op zich zouden nemen samen met de enkele Haïtianen waarvan wij dachten dat ze het werk aankonden. Voor de opleiding van het bestaande personeel was er een team onderrichters samen gesteld dat het opleidingsprogramma MP als basis zou gebruiken. Het onderzoekswerk ten voordele van het gerecht zou binnen het commando gedaan worden. We konden zonder problemen starten omdat we van in het begin voor de klassieke pelotonsstructuur met secties en ploegen gekozen hadden hetgeen ons enige vrijheid van handelen gaf. Na de briefing aan onze mensen van wat wij gezien hadden werd beslist om diezelfde avond nog iedereen uit te sturen met als opdracht op verkenning te gaan, zich overal in de stad te tonen en zoveel mogelijk te weten te komen. Een ploeg Belgen zou een kijkje gaan nemen hoe het in de kazerne verliep. Alles wel te verstaan zonder Haïtianen! De Nederlanders voelden niet veel voor de patrouilleactiviteiten in feite ging ik met dit alles mijn boekje ook te buiten en bleven dus thuis voor een intern gesprek Dutch Ears Only. Ik heb hen wel laten verstaan dat ik daar enig begrip voor kon opbrengen maar liet hen ook verstaan dat er vanaf de volgende dag dingen op de agenda stonden die WEL volgens het boekje waren. Ergens in mijn binnenste was er iets dat mij intrigeerde: die vergadering van de kolonel met zijn officieren in zijn residentie. Ik sprak er met mijn Belgische stafleden over en blijkbaar vonden zij ook dat er iets louche aan was. Waarom niet eens op huisbezoek gaan ten huize Clèrejune? Vermits zij allemaal samenwoonden in de residentie van de kolonel was het dan met één moeite opgelost. En wij weg... Toen we enkele minuten voor de witte woning een grote villa in haciënda stijl met een vlaggenmast en twee schildwachthuisjes aan de ingang stopten met onze Chevy wisten we niet wat we zagen: geen wacht, geen vlag aan de mast, geen licht! Eigenaardig... Toch maar naar binnen gegaan en toen kwam surprise nummer twee: een leeg kot, geen meubels, geen kolonel, geen officieren,...geen kat te bespeuren! Zeer eigenaardig... Onze aanwezigheid had duidelijk de aandacht van enkele mensen in de buurt getrokken. Een oudere vrouw vertelde dat zij in de vooravond vertokken waren met enkele voertuigen en hun hebben en houden hadden meegenomen!!! Alles klaar dus: zij waren, miljaar, de pist in!!!! Ongewild schoten we alledrie in de lach. Meteen werd het allemaal al een stuk eenvoudiger want met hen moesten we dus al geen rekening meer houden bij het opstellen van het trainingsprogramma... Uit de Motorola van Luitenant Coppieters klonk het bericht van Bravo 1 die vroeg aan Bravo 6 hijzelf - om dringend naar de politiekazerne te komen en Sierra 6 ik mee te brengen. Snel daar naartoe want hier hadden we alles al gezien. De gevangenis die door ons werd gebouwd in de kazerne Toen we aankwamen voor het politiegebouw stond onze adjudant-kapelmeester van s morgens ons op te wachten. Een beetje verderop stond de Chevy van Bravo 1 met volle licht de enige verlichting die er was aan de buitenzijde van het gebouw - op de deur van de cel gericht. Er heerste binnenin een hels kabaal. De adjudant rapporteerde dat de gevangenen hadden (Vervolg op pagina 11)

11 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 10) De nieuwe gevangenis geprobeerd om uit te breken maar dat het niet gelukt was. Twee andere ploegen hadden de oproep van Bravo 1 gehoord en waren ondertussen ook naar de kazerne gekomen. Vermits we onder Belgen waren de Nederlanders waren nog aan het overleggen over het al dan niet te buiten gaan van het mandaat en de opportuniteit van een dergelijke beslissing - konden we dus ook iets meer doen... Alle voertuigen werden snel naast elkaar op een rijtje gezet met de snuit in de richting van de deur met de grote lichten op. Met de busjes pepper-spray, een verboden wapen op dat ogenblik in België - ook voor de Politie maar behorende tot onze Police-Monitor uitrusting voor de opdracht -, in de hand gingen enkele mensen richting van de deur. Na enkele vluchtige wolkjes te hebben aangelegd voor dat ene venster in de deur verdwenen de zwarte gezichten met witte bolle ogen ook en kon de deur dus geopend worden. Voor alle veiligheid werd een tweede peper gordijn aangelegd om diegene die niet overtuigd waren om achteruit te gaan tot andere gedachten te brengen. En met de peperwolkjes verminderde ook het lawaai en maakte plaats voor gebraak en gekuch...op bevel Soté (lees: Sortez ) gevolgd door Kanpé et chita là (lees: Stop en en ga daar zitten ) werd zonder al te veel tegensputteren gereageerd door iedereen die buitenkwam (lees strompelde) uit het lokaaltje van 6m bij 4m. Ik weet het nu niet meer precies maar ik meen dat het 21 mannen vrouwen en kinderen waren die daar, kuchend en brakend van de pepper-spray, voor ons op de grond zaten of lagen in de schijnwerpers van onze voertuigen. Het juiste aantal en hun identiteit stond op dat bundeltje papier met die ijzerdraad aan de nagel in de muur van het permanentielokaal dus een appel konden wij ons dan ook besparen... Bij het zien van de talrijke vrouwen en kinderen die er tussen zaten/lagen konden we slecht aannemen dat het hier om allemaal criminelen ging alhoewel...dus begonnen we met een klein verhoor, een soort snelrecht. Van wat we daar allemaal hoorden geef ik hier enkele voorbeelden Voor het voertuig naast mij stond een jongen van zo n 12 à 13 jaar oud die opgepakt was en opgesloten omdat hij bij iemand uit de papieren zou later blijken dat het om een Franse private ontwikkelingshelper (lees: zakkenvuller) ging een steen door de ruit zou gesmeten hebben....ik liet de jongen onmiddellijk naar huis vertrekken! In de groep zat een vrouw - duidelijk zwanger die samen met haar man - een onderwijzer uit één van de dorpjes in de heuvels op twee dagen te voet hiervandaan - twee weken voordien door de onderzoeksrechter opgevorderd was om te komen getuigen in een zaak van diefstal. Aangezien de beklaagde ontsnapt was uit de oude bouwvallige gevangenis kon het proces niet doorgaan. De politiechef, onze kolonel die met zijn officieren enkele uren voordien blijkbaar het hazenpad gekozen had, vond het dan maar beter om hen op te sluiten om zeker te zijn dat zij, in geval van een proces, ook aanwezig zouden zijn op de zitting... onmiddellijk naar huis gestuurd! Omdat de zoon, verdacht van de diefstal van een kruiwagen, bij zijn aanhouding niet thuis was had men de vader en de moeder maar meegenomen en opgesloten...onmiddellijk naar huis gestuurd! Uiteindelijk bleven er een zestal over die geen uitleg hadden maar die onze adjudant-kapelmeester met naam en toenaam kende zonder naar de nagel aan de muur te gaan...en die bleven binnen!!! Ontdaan maar een beetje tevreden omdat we meenden dat we al iets gerechtigheid hadden laten gelden ging het rond 2300Hr s nachts in colonne terug richting ons hotel. Bravo1 bleef ter plaatse om gedurende de nacht dat bundeltje aan de muur up to date te brengen zodat de ploeg onderzoek de volgende dag kon beginnen. Bij onze thuiskomst was het gesprek onder de Nederlanders afgelopen. Eén van de besluiten was dat zij de mening van Den Haag zouden vragen over de aan te nemen houding gedurende de volgende dagen. Op mijn daily report via Immarsat naar Brussel dezelfde nacht nog want dat moest dagelijks geleverd worden en ik ben nu eenmaal een gedisciplineerd manneke stond het hele relaas van de dag. Het antwoord was echter kort, bondig en to the point : Well done Wim! Doordoen maar wel voorzichtig blijven! (Vervolg op pagina 12)

12 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 11) Het hoofdkwartier in Port-au-Prince antwoordde bij monde van de boss, Mr Robert Kelly persoonlijk, dat ik die maatregelen moest treffen die ik nodig achtte om de situatie meester te worden. Hijzelf kwam enkele dagen later per heli voorbij om zich te vergewissen van de toestand. Mr Kelly, een echte ervaren cop uit New-York, had geen enkel bezwaar tegen ons plan maar vroeg alleen om hem op de hoogte te houden. Voor hem was een kwestie om zo vlug mogelijk stabiliteit te hebben in de verschillende regio s. Bestuursvergadering 09 oktober 2006 Aanwezig : Marcel Demot, Herman Schrijvers, Jef Hendrix, Leon Monsieur, Luc Van Camp, Luc Vandenborne, Jules Neven, Jos Hermans Verontschuldigd : Gilbert Moons Evaluatie van de activiteiten Alle activiteiten krijgen de beoordeling Zeer Goed 21 Jul : Barbecue - Herman Schriijvers deelnemers 10 Aug : Luik - Jean Pierre Dechesne - 41 deelnemers 23 Sep : Hasselt - Henri Polus - 40 deelnemers 7 Sep : Rusland - Lucien Wagner - 38 deelnemers Volgende activiteiten 10 Okt : Ambachtelijke Route - Luc Van Camp - 47 deelnemers (verslag pg. 4.) 15 Nov : Te Deum - receptie Provinciecommandant 06 Dec : Culturele uitstap - Herman Schrijvers - pg 1. Voorstellen reizen 2007 Het voorstel van Leon Monsieur voor een 8-daagse reis naar Toscanië in september 07 wordt als KVOO-reis 2007 weerhouden. Overnachting : heenreis - Lugano terugreis - Colmar Bezoeken aan : het Kartuizerklooster van Certosa di Pavia, de steden : Siena, San Gimignano, Pisa, Lucca, Montecattini Alto, Volterra en Firenze. Aankondiging met aanvullende details op 22 nov ek. - tijdens het Korpsmaal Programma 2007 Behoudens aanvullingen die ons vóór 25 november ek zullen worden overgemaakt zijn volgende punten weerhouden : 16/01 Nieuwjaarsreceptie - Jos Hermans 13/02 Algemene Vergadering - Modeshow Gilbert Moons en Marc Rogiest 27/02 Filmvoorstelling - Louis Truyers 13/03 Scheepslift Theux en Binche - Leon Monsieur 27/03 Luik met verrassing - Jean Pierre Dechesne 13/04 Nationale Dag jaar KVOO 08/05 Braunkohlwerke - Jean Reinquin 12/06 Maastricht en boottocht - Urbain Paulissen 21/07 Te Deum 26/07 Barbecue - Herman Schrijvers 07/08 Leopoldsburg - Julien Van Hurck The difference between working with Militairy and civilian is obvious zei de wijze man voor hij instapte: You are trained to act or react as required. Well done! I am looking forward to co-operate! En daarmee was het eerste erratum aan het mandaat een feit. Over de gewetensproblemen van de Nederlanders heb ik hem maar niet gesproken...die zorg heb ik voor mij gehouden! Meer over wat er de volgende dagen, weken en maanden nog zoal gebeurde volgt! WDG. 11/09 Wandeling - Jef Hendrix 09/10 Affligem - Jos Hermans 15/11 Te Deum 21/11 Korpsmaal 05/12 Culturele uitstap - Herman Schrijvers 18/12 Causerie Haïti - Willy De Greeve Voor de causerie De Krijgsmacht in Limburg door de Provinciecommandant Kol SBH Raymond Joris en voor een uiteenzetting over de loopbanen en de statuten bij de Krijgsmacht door AdjtChef Peter Prévot, overleggen wij nog om een gepaste datum te vinden. Het definitief programma verschijnt in de nieuwsbrief van december. 150 jaar KVOO - Nationale Dag Hieronder het verslag Herman Schrijvers ingevolge de nationale vergadering van oktober ll. Alle leden zullen persoonlijk worden uitgenodigd. Insteek in het IB van Feb 07. Gastspreker, de Minister van Staat M. Eyskens zal zijn exposé in beide landstalen geven : de invloed van een klein land op de wereldpolitiek Maaltijden : Technische School voor de Voeding (TSV) Kwartet van de Muziekkapel ven de Gidsen zorgt voor muzikale omlijsting Opvang : Kring Brussel - herkenningsbadge Autocarbegeleiders van de Kringen moeten over GSM beschikken en krijgen een herkenningsbadge Allerlei en Tafelronde KVOO Nationaal - zetel overgebracht naar Peutie - IB Studie voor onderschrijven van een globale nationale verzekering wordt gezet Oprichting van een werkgroep voor de statuten van de VZW en de feitelijke verenigingen in de schoot van KVOO. Jules Neven zal voor Limburg zetelen - eerste werkvergadering 10 nov ek. Jules Neven : uitwisseling gegevens naar de militaire administratie Verslag van zijn initiatieven voor de recente aanvragen van overlevingspensioenen van leden Luc Van Camp : opstapplaatsen excursies - probleem wordt verder onderzocht en aangepast. Volgende vergadering maandag 04 december 06 om 1930u. JH.

13 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli Vluchten kan niet meer Kapt/Zee Luc Vandenborne Genk 19/10/2006 Vluchten kan niet meer. Kom nu niet vertellen dat je niet weet hoe het gesteld is met de verkeersveiligheid in Herstappe, Dadizele of Blutsijde, hoe groot de nood is aan betaalbare woningen in Mettekoven, Slijpe of Koekelare en hoeveel blauw er op straat rond loopt in Wilderen, Handzame of Genenbos. Dit alles werd je voor de verkiezingen van 8 oktober door onze VRT haarfijn uit de doeken gedaan. Natuurlijk moest je daartoe urenlang voor je TV-set zitten. Maar zeg nu eerlijk dat was toch beter dan te kijken naar de zoveelste herhaling van ik weet niet welk stom programma. Niet alleen beter ook erg leerrijk te zien hoe de kinderen, kleinkinderen, nichten en neven van onze politieke kopstukken werden opgevoerd als de toekomst van onze plutocratie. Politieke kopstukken die de maanden voor de verkiezingen bij iedere mogelijkheid vertelden hoe zwaar hun job wel weegt en hoeveel uren per dag ze wel wroeten. Moeilijk te begrijpen natuurlijk dat ze hun naaste familieleden die ellende, dat rotleven, niet willen besparen, dat ze als je de geruchten wil geloven meer en meer overschakelen van familie naar jonge blondine. Tenzij dat zware werk hun hormonaal huishouden verstoort en uit die verstoring de verstoring van het eigen huishouden volgt. Tenzij ja tenzij!!!! Maar de Louis uit Leuven heeft natuurlijk gelijk als hij zegt : Als ze hun werk te zwaar vinden moeten ze niet zaniken maar een andere job zoeken. Niet alleen al dat leerrijks hierboven maar nu weet je ook, bijzonder te onthouden, dat ze allemaal goed besturen. Dat is me onmiddellijk duidelijk geworden met binnen te tien dagen na de verkiezingen een betalingsaanzegging te krijgen van zowel onze goedbestuurde gemeente als van de provincie. Toegegeven de provincie is bij al dat TV-geweld volledig in de luwte gebleven. Misschien zat de schrik er in dat de goegemeente zich zou afvragen : waartoe dat spul eigenlijk dient. Wel daar behoor ik niet bij,de goegemeente natuurlijk, ik gun onze Gouverneur zijn 35,00 want bij die wandeling door Hasselt heb ik nu eens goed gezien welk gebouw en domein die man moet onderhouden. Mijn tuin is maar peanuts in vergelijking met dat park en daar ga ik al aan ten onder. Dan is dat park nog ommuurd zodat hij eens niet kan rusten voor een babbel met de buren. Het verbaast me niets dat de man nog vlug is getrouwd voor hij daar is ingetrokken. Toegegeven een mens leert een boel bij zo n verkiezingen. The day after werd er niet meer zoveel uitleg gegeven en werd het, mij althans, allemaal veel moeilijker. Een mens heeft dan uren voor de TV gezeten en op gevaar van zijn leven en dat van zijn wagen, de allemaal lachende, gezichten bestudeerd om toch maar de goede keuze te maken om de dag nadien te vernemen dat ze allemaal hebben gewonnen. Diepe ontgoocheling al die moeite voor niets! Slechts twee verliezers blijkbaar. De eerste is de man van de ippon en de wazahari uit Oostende. Die gaf doodeerlijk toe, zoals het een sportman past, dat hij verloren had. Helaas de plaatselijke winnaar, de professor (heeft natuurlijk zichzelf niet gemaakt maar geef toe het is geen gezicht en is dan ook al onderhevig aan de gewijzigde hormonale huishouding) is geen sportman en eiste openlijk het vel (Shylock, The Merchant of Venice) van de verliezer. Zijn blauwe kompanen waren de man al lang beu en in hun machtshonger, de professor stelde nog min nog meer dat het paarse feest met die man erbij niet langer kon, lieten ze Bartje (of nartje, kies maar) uit Mechelen vertellen dat hij, als voorzitter, beslist had dat de sportieveling uit de partij moest. De tweede verliezer was de Jean-luc uit Vilvoorde. Zoals gewoonlijk zei die dat niet in zoveel woorden maar zijn gezicht sprak de spreekwoordelijke boekdelen. Dat de Vilvoordenaars die man niet veel stemmen hebben gegeven kan ik begrijpen ze moesten de man uit de stad verwijderen. Waarom? Gewoonweg omdat de man op ontploffen staat en die ontploffing zo hevig zal zijn dat er in het kanaal naar Brussel een kleine tsunami zal ontstaan waartegen die Vilvoordse bruggen, zoals bekend niet bijster stevig, niet bestand zijn. Het kan natuurlijk ook gebeuren in de hoofdtribune van het Breydelstadium en dan is de ellende niet te overzien. Zij die vrienden hebben met een abonnement bij de club gelieve hen te verwittigen voor de aankomende ramp. Maar zolang de ontploffing niet heeft plaatsgehad blijft de Jean-luc de meester tacticus die in een handomdraai zijn verlies in een overwinning zal verwerken. Of hij daar de FDF of de duivel moet bijhalen de plumber (dixit de Guy uit Gent) zal het lek wel dichten. Ja die hormonen van de (Vervolg op pagina 14)

14 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 13) Guy kan men ook in vraag stellen. Niet alleen het romantische zitje met Freya op de bank of het schizofrene taaltje erbij doen twijfels rijzen maar de manier waarop ze mekaar besprongen na, natuurlijk, hun overwinning stemt tot diep nadenken. De echte overwinnaars zijn de vrouwen. Ze zullen het geweten hebben met hun pariteit. Maar (sorry dames) geen pariteit in de ruzies. Kijk nu naar Lierke plezierke waar die dame van spirit het blauwe Marlène (zonder mooie benen) moeilijk maakt. Men moet maar durven een nicht van, ook al hormonale, Patrick uit Tongeren, een Vanderpoorten, de eerste burger uit Vlaanderen, haar leven verzuren. Gelukkig is de onderhandelaar ook een dame, neutraal naar haar job bij de VRT, maar toch ook kandidate bij verkiezingen(?). Ziet er niet goed uit voor Marlène. Kinderspel natuurlijk bij de zustermoord in het Brusselse. Het nationale monument(!?) ons Laurette verraden door het vroegere monumentje Isabelle. Isabelle meisje telkens ik mijn wagen bekijk met reflecterende nummerplaat of mijn mazouttank met groene dop denk ik aan je. Isabelle darentelle si le Roi savait ça ik denk veel aan je. Echte zussen waren het en ze zouden samen dat zootje in Schaarbeek eens klaren, ze hadden een akkoord zegt ons Laurette. Helaas! Isabelle heeft, niet te verbazen, dat akkoord verkeerd begrepen of ons Laurette heeft nogmaals haar wensen voor werkelijkheid genomen, toen de kaarten op tafel werden gelegd verkoos darentelle andere vrienden. Zonder onze boekschrijfster gerekend want, al evenmin sportief als de professor, dicteerde ze dat al die groenen uit de akkoorden met de PS moesten worden gewipt. De groenen, idealisten bekommerd om moeder natuur, maar toch ook een beetje om hun leuke postjes, besloten dat darentelle uit de partij moest. De spiegel Er leefde eens heel lang geleden een boertje werkzaam en tevreden. Veel weelde was hij niet gewend een spiegel had hij nooit gekend. Eens toen hij aan het spitten was vond hij een stukje spiegel glas. Hij nam 't in zijn vereelte hand 't zat onder 't vuil en onder 't zand. Hij veegde 't aan zijn broekspijp af en keek er in, en stond toen paf. "Mijn vader" zei hij, "sapperloot die is al vele jaren dood." "Mijn vader, och, die goeie man!! hij is het en hij kijkt me an." Hoofdschuddend stak hij 't in z'n zak bekeek het thuis op zijn gemak. En hij begon te overleggen wat zijn vrouw ervan zou zeggen. Ze was wat bazig, zijn Katrien Een raadsel blijft, als al die beloofde duizenden sociale, betaalbare woningen in Belgische lintbouw er echt zouden komen dan staan we volledig stil en hoe moeten we dan vluchten. Ondertussen staat zowat 10% van de woningen in dit land te koop (overdreven!?) en ik die dacht dat het een kwestie van vraag en aanbod is (stupid). Geen nood mensen de boeken zijn nog niet gesloten want onze minister en nog een stel anderen beweren dat ze in dit land niet kunnen tellen want zij komen stemmen te kort en dat kan toch niet. Geen nood, op naar de volgende verkiezingen, de messen zijn gewet, de opwarming is voorbij. De atleten verbreken onmiddellijk records in een paar nachtelijke zittingen toveren ze een tekort van 5 miljard om in een overschot. Daar mensen daar doe ik mijn pet voor af. Alleen mijn pet want ik draag geen hoed. Vraag me toch af of zo n nachtelijke zittingen ook niet schadelijk zijn voor de hormonale huishouding. Nog andere vragen kwellen mijn geest (blijkbaar te klein om te begrijpen). Zoals, heeft de VRT het nu echt zo goed gedaan? Blijkbaar niet want de directeur heeft ontslag genomen! Dit na het doorzenden van ruziestokende Mary met een bedrag van ,00. Hebben ze met mij nooit willen doen de onnozelaars want in ruzie stoken was ik immers ook goed. Is die bleke jongen uit Antwerpen, winnaar met de stemmen van de nieuwbelgen nu echt bij de koning geweest met zijn witte T-shirt en zou de koning hebben opgemerkt dat er iets miszit met de man zijn hormonenhuishouding? Toch groeten uit Genk zou er om lachen wel misschien. En omdat hij daar zo bang voor was verborg hij 't onder zijn matras. Maar telkens ging hij er weer heen "Mijn vader", zei hij dan tevreên. Dat werkte argwaan bij z'n vrouw die het hare er van weten wou. En zodra hij weer de deur uit was toen zocht en vond zij 't spiegelglas. "Wat moet hij daarmee", peinsde zij "er moet iets niet in orde zijn." Zo wantrouwde zij haar goede Hein. Ze keerde 't om en keek en raakte toen geheel van streek. "Daar heb je 't nou, ik dacht het wel er is een andere vrouw in 't spel." "Mijn man, hij heeft geen hart in 't lijf hoe houdt hij van zo'n lelijk wijf!!!!!" Jules Neel Je ziet gekweld ben ik van binnen lvdb De Blinde man Een blinde man gaat per ongeluk een lesbische bar binnen. Hij vindt zijn weg tot de bar, zet zich neer op een kruk en bestelt iets te drinken. Nadat hij er zo een tijdje heeft gezeten, roept hij naar de persoon aan de tap: "Hey, wil jij een blondjesmop horen?" De hele bar wordt in een klap muisstil. Met een diepe, zware, dreigende stem zegt de vrouw naast hem aan de bar:"voor u die mop vertelt, meneer, moet u vijf dingen weten: Een -De persoon achter de tap is een blonde vrouw. Twee -De uitsmijter is een blonde vrouw. Drie -Ik ben een 1,90m grote, 100 kilo zware blonde vrouw met een zwarte band in karate. Vier -De vrouw die naast me zit, is een blonde vrouw en is een professionele gewichthefster. Vijf de vrouw aan jouw andere zijde is een blonde vrouw en is een professionele worstelaarster. Wel, ik raad u aan om er eens goed over na te denken, meneer. Wilt u die mop nog altijd vertellen?" De blinde man denkt enkele seconden na, schudt zijn hoofd en zegt: "Niet als ik hem vijf keer moet uitleggen." Luc Vandenborne

15 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli Belevenissen van twee Belgen in Noorwegen. (vervolg van deel 1. verschenen in de nieuwsbrief van oktober 2006) Chris Vos 07 Okt 2005: We vertrekken voor een week op cursus naar de NATO-school in Oberammergau. We nemen de nachtboot in Stavanger tot in Hirtshals in het noorden van Denemarken en dan gaat het met de auto dwars door Denemarken, dwars door Duitsland tot in het zuiden van Bayern kort aan de Oostenrijkse grens. Deze trip van 1600 Km duurt twee dagen en is dus een hele onderneming. Gelukkig is er een programma voor de dames dat parallel loopt aan de cursus van de mannen. Veerle kan dus mee en is dolgelukkig dat ze eens van het eiland af kan en terug in de bewoonde wereld kan rondwandelen waar het minder regent; mooie winkels bekijken die er in Noorwegen niet zijn; terug mensen tegenkomen die goedendag zeggen en vriendelijk kijken en die bereidt zijn tot een gesprek; terug gezellige cafe s en terrasjes die je in Noorwegen niet vind. Alhoewel ze geografisch tot Europa behoren, beschouwen de Noren zichzelf niet als Europeanen. Ze zijn absoluut niet geïnteresseerd om toe te treden tot de Europese Unie want ze zijn ervan overtuigd dat dit financieel voor hen nadelig is omdat hun land zo welvarend en rijk is. Ze vrezen hoge financiële bijdragen te moeten betalen voor de financieel zwakkere landen. Het is een koud kunstje voor de zittende regering om dit zo aan hun onderdanen te verkopen. Tot de zeventiger jaren was Noorwegen een van de armste landen van Europa. De ontginning van de olievelden op de Noordzee brengt zeer veel geld op en de staat wordt met de jaren rijker. De Noorse staat is de tweede grootste belegger ter wereld en ze nemen hun voorzorgen voor de jaren dat het minder goed zou gaan. De verkwisting van het geld (pretparken, buitensporige villa s en appartementen, immense stoeterijen en een op hol geslagen ontwikkeling van de steden zonder weloverwogen planning, ) zoals dit nu het geval is in het Midden-Oosten is voor de nuchtere Noren niet eens het overwegen waard. Er is geen sprake van enkelingen of zogenaamde oliesjeiks die zich wentelen in buitensporige luxe. Geen brood en spelen voor het volk maar wel duurzaam beleggen d.m.v. uitgekiende strategieën om zo een vette spaarpot op te bouwen voor later. Dat siert hen. De Noorse samenleving geniet hiervan in die zin dat, op medische verzorging na, de sociale voorzieningen heel goed uitgebouwd zijn. Hun goed pensioen is nu al voor lange tijd gegarandeerd en Noorwegen zal nog lang een rijk land blijven ook al zal de olie op zeker moment zijn opgedroogd en de gasbellen vervlogen. 24 Okt 2005: begin van een eerste lange regenperiode. We leven in de regenregio bij uitstek van Noorwegen en dat zal ons stilaan duidelijk worden mochten we daar nog aan twijfelen. Het had voordien al dikwijls geregend, gedurende meerdere dagen zelfs, maar wat er nu aankomt is eigenlijk niet te geloven. Drie weken onophoudelijke regenval, tot half november, dag en nacht. Er komt geen einde aan. De regen wordt met bakken uit de hemel neergegoten en stort zich te pletter op aarde. De zwaarste regenbui in België verwordt tot een plensbuitje bij wat hier naar beneden komt. Op een avond sta ik aan het venster in de woonkamer en ik kan door de regen zelfs de lantaarnpalen niet meer zien aan de boord van de weg. Bovendien blijft het nu al donker tot 0900 Hr en om 1600 Hr begint het al terug donker te worden. Tussenin blijft het grijs, het wordt niet echt licht meer. Dat is nu niet direct de meest gezellige periode van het jaar en op het werk heb ik enkele collega s die depressief beginnen worden en ook voor hun familieleden is dit een moeilijke periode. Een Nederlandse en een Duitse collega moeten met hun familie na anderhalf jaar op doktersadvies (depressies) Noorwegen terug verlaten en doen terug mutatie naar hun vaderland. Anderhalf jaar vroeger dan voorzien. Noorwegen heeft het hoogste aantal zelfmoorden in de wereld. De duisternis en het regenweer zijn daar niet vreemd aan. Toch heb je dit voor een groot deel zelf in de hand maar het vergt wel wat zelfdiscipline. De beste remedie hiertegen is ondanks het slechte weer er toch op uit trekken wat we dan ook zoveel mogelijk doen. Als het regent denken we maar dat het niet regent en als we toch denken dat het regent trekken we onze (Vervolg op pagina 16)

16 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 15) goretex pakken aan en proberen we zo actief mogelijk te zijn: we springen op de fiets om in de bossen of de dorpjes rond te fietsen of we schuiven onze voeten in onze bergschoenen en trekken de bergen in. Of we gaan zwemmen of fitnessen in de sportclub. Troosteloos hele dagen voor TV zitten en vervallen tot echte coach patatoes is geen oplossing en werkt in ieder geval een negatief zelfbeeld en depressies in de hand. Actief blijven is het sleutelwoord. Slecht weer bestaat niet, zeggen de Noren, er bestaat alleen slechte kledij en slechte uitrusting. Zelf hebben ze geen medelijden met zichzelf of met hun kinderen. Zij vinden het essentieel dat ze hun kinderen van jongs af aan voorbereiden op een actief leven wat de weersomstandigheden ook mogen zijn: te voet naar school, tochten in de bergen, zwemmen in het frisse, zuivere water van de fjorden, skitochten,.sommige kleuterschooltjes hebben enkel een tent als infrastructuur. De kleuters en hun begeleiders brengen de dagen door in openlucht, winter en zomer, goed of slecht weer. De tent dient enkel voor wat privacy als ze naar het toilet moeten of enige vorm van verzorging nodig hebben. In Noorwegen doet men erg veel aan sport. Een brede waaier van disciplines komen aan bod en vooral fitness kent een hoge vlucht. De fitnesscentra, hier sportclubs genoemd, zijn druk bezocht en tot op hoge leeftijd worden er gezellige trainingssessies in groep georganiseerd die talrijk worden bijgewoond, dikwijls op leuke muziek. De overheid promoot ook heel erg de sport en..de gezonde voeding. In Noorwegen zal je bijgevolg weinig zwaarlijvige mensen aantreffen en de regering zal er alles aan doen om dit naar de toekomst toe te voorkomen. De strijd tegen de consumptie van suiker staat op dit moment centraal. De colafabrikanten Cola en Pepsicola gaan moeilijke tijden tegemoet sinds men in India buitensporige hoeveelheden insecticiden aangetroffen heeft in deze dranken. Mocht dit inderdaad waarheid blijken dan zal de Noorse staat zonder scrupules de gepaste maatregelen nemen tegen deze drankenfabricanten. 24 Nov 2005: We vertrekken vandaag met een heel team van het JWC naar Lissabon in Portugal voor een grote NATO oefening in het kader van de evaluatie van het derde Engelse korps voor de Nato Response Force (NRF). Een puur militaire aangelegenheid waarmee ik jullie niet wil vervelen ware het niet dat ik daar een interessante ontmoeting had waar ik graag iets over wil vertellen. Op de tweede avond sta ik in de bar van het hotel waar we gelogeerd zijn rustig iets te drinken, alleen, het is al laat, toen er een wat oudere man op me af komt. Hij was me de dag voordien al opgevallen omdat zijn ouderdom moeilijk te schatten was, rond de 55 jaar dacht ik, en ook om zijn soepele, veerkrachtige tred voor die leeftijd. Hij lijkt me erg vitaal en krachtig en iemand die kon binnen zekere grenzen kan genieten van het leven. Zijn energieke gezicht geeft aan dat hij over een open mind beschikt. Met zijn sappig Texaans accent stelt hij zich voor als de senior mentor van het trainingsteam waartoe ik behoor en het is aangenaam kennis met hem te maken. Hij blijkt een Amerikaans vier sterren generaal van de Special Forces te zijn die al vele jaren op rust is. Dat kan ik moeilijk aannemen want dat komt naar mijn inschatting niet overeen met zijn voorkomen. Nadat we anderhalf uur praatten over militaire aangelegenheden en over het opkomende terrorisme in de hele wereld, maak ik hem een compliment over zijn fitheid. Dat doet hem duidelijk plezier en hij beweert dat hij nog maar 72 jaar oud is. Mijn mond zakt open van verbazing want dat verwachtte ik niet. Tijdens het gesprek dat volgt blijkt dat hij er een erg gezonde, gedisciplineerde maar tegelijkertijd dynamische levenswijze op na houdt. Het is duidelijk dat we nu bij zijn stokpaardje aanbeland zijn en hij trekt van leer, goed voor nog eens een uurtje American entertainment. Samengevat klint het als volgt: De mensen zijn zich niet meer voldoende bewust van (Vervolg op pagina 17)

17 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 16) hun verantwoordelijkheid voor hun gezondheid. Zij doen niet genoeg meer voor hun fysieke paraatheid en mentaal welbehagen en het ontbreekt hen aan voldoende zelfdiscipline. Wij eten en drinken om te leven, we leven niet om te eten en te drinken beweert hij. Weinig en gezond eten, veel beweging en ook nog een stevige portie mentale arbeid zijn de sleutels tot een evenwichtig en gezond leven. Wat betreft voeding betekent dat onder andere het volgende: geen suiker, geen varkensvlees, geen melk of melkproducten tenzij een beetje yoghurt en geen koffie. Geen alcohol tenzij een glas bier of een glaasje wijn op zondag, dit zijn genotsdranken en moeten dan ook als dusdanig aangewend worden. Hij doet verder veel aan sport. Om de dag fitness en om de andere dag lopen, zwemmen of fietsen naar keuze of lange wandelingen maken. Hij voegt er ook nog aan toe dat voldoende rust en slaap ook heel belangrijk zijn: dagelijks kruipt hij ten laatste om tien uur onder de wol om de volgende morgen om zeven uur weer fris als een hoentje paraat te zijn. Hij legt me uit dat in dat verband diepgaand onderzoek in de States heeft uitgewezen dat elk uur slaap voor middernacht niet dubbel telt zoals algemeen wordt aangenomen maar wel vierdubbel. Het gaat hier dan om de slaapkwaliteit. En voor elk uur dat je later dan middernacht gaat slapen kost het nadien acht uren slaap om deze achterstand, kwalitatief dan, terug op te halen. Hij benadrukt het enorme belang van rust en slaap en dat daar in de huidige tijd zo weinig aandacht aan besteed wordt. Ik sta perplex en ik vraag hem of je dat nog wel leven kunt noemen. Hij repliceert dat het leven dàt is wat je voor jezelf uitkiest en dat het een enorm goed gevoel geeft om gezond en fit door het leven te gaan. Hoe kan ik hem, een vat vol levenswijsheid en ervaring, hierin tegenspreken. Dit is voor mij in zekere zin wel de meest boeiende avond van de hele oefening. De oefening zelf is goed verlopen en de conclusie was dat de Engelsen klaar zijn voor hun NRF opdracht die begint op 01 Jan Dec 2005: We keren vanuit het aangenaam zonnige Lissabon terug naar Stavanger. Aan de telefoon tijdens de voorbije twee weken heb ik Veerle een paar keer nadrukkelijk laten horen hoe mooi het weer wel was in Portugal met telkens tandengeknars aan de andere kant van de lijn tot gevolg. Maar bij onze aankomst op Sola airport worden we al direct ontnuchterd. Het is hier koud en vochtig en donker. Wat een contrast met Portugal! s Morgens begint het vanaf tien uur licht te worden en vanaf drie uur in de namiddag wordt het al terug donker. Het regent heel veel en dus blijft het tussen tien en drie eerder grijs. Eigenlijk is dit de rode draad doorheen de ganse winter: regen en duisternis. Het wordt terug even wennen alhoewel je dit nooit echt gewend kunt raken. We denken dat je hier moet geboren zijn om hier te kunnen leven. Dit is echt niet meer om te lachen. Tussen nu en kerstmis leren we nog een Belg kennen die momenteel ook in Stavanger leeft. Dat brengt het totaal op vijf Belgen in de regio. Op weg naar de fitness en tijdens het joggen had ik al enkele keren een personenwagen met een Belgische nummerplaat gezien. Blijkt een jonge politieagent uit Sint-Truiden te zijn die in België een Noorse vriendin had die op het einde van haar arbeidscontract was en dus terug naar huis, naar Stavanger ging. Hier kon ze dan beginnen aan een goed betaalde baan. De Belg had dan maar voor loopbaanonderbreking gekozen om met zijn vriendin mee te kunnen gaan naar Noorwegen. Op termijn willen ze echter beiden terug naar België trekken van zodra er daar een interessante baan beschikbaar is voor het meisje. Hij vindt een baan bij Securitas in Stavanger maar heeft het moeilijk om hier te aarden. Met de eindejaarsfeesten 2006 zal hij terugkeren naar België, voorlopig alleen want het contract van zijn vriendin (Vervolg op pagina 18)

18 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 17) loopt bij de Noorse maatschappij nog een half jaar door. 22 Dec 2005: Vanavond vertrekken we naar België voor de eindejaarsfeesten met de familie. 2 dagen reizen voor de boeg. We zien er helemaal niet tegen op want het is geleden van 15 Aug dat we onze families nog ontmoet hebben. We kijken er dus naar uit om familie en vrienden terug te zien en om van een echte kerststemming te genieten. Want het moet gezegd, hier in Noorwegen slaagt men er niet in om een gezellige sfeer te creëren, niet in de dorpjes en ook niet in de steden. Alles blijft koud, nat, donker en onaangenaam sfeerloos, zelfs in deze dagen die traditioneel toch bij uitstek geschikt zijn om sfeer te maken, een sfeer van warmte, rust, licht en vriendschap. In het centrum van Stavanger heeft men een kerstmarkt op poten gezet maar spijtig genoeg zonder ziel of enthousiasme. Geen sfeer. Het zegt ons niets. Mijn collega s op het werk delen dezelfde mening. 02 Jan 2005: Herbrond en herboren, fris en monter keren we na de eindejaarsfeesten terug naar het hoge, koude, donkere en vochtige noorden. We lopen niet echt over van enthousiasme maar onze thuis is waar onze Jupiler staat en die staat de komende drie jaar nog in Stavanger. Maar wonder boven wonder, enkele dagen na onze aankomst brandt de zon zich door de wolken om ze uiteindelijk helemaal te verdrijven en ze zal de komende zes weken niet meer van de hemel verdwijnen. Het wordt bovendien ook nog tamelijk koud met s nachts temperaturen een stuk onder het vriespunt. Overdag is het heerlijk weer met veel zon. De buitenlanders leven allemaal op en de Noren vinden het zeker ook wel leuk maar laten het niet merken. Lijkt wel of ze totaal van de kaart zijn door dit mooie weer. Uitzonderlijke toestand, niet gewoon, zeggen ze maar het is wel mooi meegenomen. Van de ietwat rustige periode tijdens de eerste maand van het jaar maken we in het JWC gebruik om een cursus te organiseren voor alle waarnemers/ trainers over het Operational Planning Process of de opbouw van een tactische operatie. Dit blijkt een goede herhaling te zijn en wordt goed onthaald. Ondertussen bereid ik samen met een Noorse collega de volgende IKLT voor die plaats vindt tijdens de laatste week van maart en de eerste week van april. Verder kan ik vertellen dat het werk me goed bevalt en dat de samenwerking met de collega s van de andere naties vlot verloopt. Het leert ons onder andere dat er meer manieren zijn om bepaalde problemen aan te pakken. Het heeft met andere woorden een blik verruimend effect. De Noorse collega s zijn volgens mij nuchter en bekwaam en werken efficiënt. Voor hen brandt het nooit. Problemen pakken zij rustig en sereen aan wetende dat er voor elk probleem een oplossing bestaat. 03 Feb 2005: Vandaag vertrekken we terug naar Oberammergau voor een cursus van twee weken in de NATO school. We hebben dus weer een nachtboot en twee dagen reizen voor de boeg: een boottocht tot in het noorden van Denemarken en een monstertocht van 1600 Km over twee dagen. We beslissen om in aansluiting aan de twee weken cursus nog twee weken skivakantie toe te voegen in Oostenrijk. Eigenlijk willen we eens twee weken onbezorgd gaan langlaufen: zowel de klassieke manier als skating. Een goede laag sneeuw, prima pistes en blue sky met heerlijke zon maar toch koud genoeg voor goede sneeuwkwaliteit zijn de perfecte ingrediënten voor zo n vakantie. Die hebben we in het Lechtal gevonden. Een interessant gegeven is dat je (Vervolg op pagina 19)

19 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 18) daar de skibus kan nemen tot achteraan in het dal en dan kan je via getrokken pistes helemaal terug skiën door de bossen, bergop en af tot helemaal vooraan in het dal. Werkelijk de moeite waard. Wat het voor ons nog eens extra leuk maakt zijn de vele blije, gastvrije mensen die je daar ontmoet en die bovendien steeds bereid zijn tot een aangename babbel. Ook nu weer ondervinden we dat het aanbod aan verse groenten en fruit in Europa veel groter is dan in Noorwegen. En de prijs valt ook erg mee. Dat zijn we niet meer gewend. In Noorwegen is het aanbod van groenten en fruit gering en de kwaliteit is aan de lage kant. Er is ook geen overvloed. Ik herinner me nog ons eerste winkelbezoek in Stavanger: alles was ongeveer vier keer duurder dan we gewend waren en zo weinig groenten en fruit. Misschien enkele voorbeelden om dit te illustreren: een ambachtelijk gebakken brood kost hier 10 euro, een biokip om te braden in de oven betaalden we 34 euro, een pakje aardappelbloem kost 2,5 euro wat bijna tien keer duurder is dan in België. De grote, zoete aardappelen zijn per stuk verpakt in een mooi zilverpapiertje en kosten 1 euro, komkommers worden per half stuk verkocht en dit kost dan 1,2 euro en een krop sla van drie blaadjes kost 3 euro. Een auto is nieuw in aankoop dubbel zo duur. Een glas bier in de taverne kost hier al snel 4 euro en de diesel kost aan de pomp 1,5 euro per liter. De prijs van kleding en sportartikelen is ongeveer hetzelfde als in België. Op het einde van de vakantie laden we onze auto nog maar eens vol met de goederen die we dagelijks gebruiken. Dat scheelt dan toch iets. 16 Apr 2006: Vandaag is het Pasen. Van mijn schooltijd herinner ik me nog dat deze periode eigenlijk een blije tijd is. Tijd van wedergeboorte, opstanding, nieuw leven, de lente die begint en dies meer. Maar wat is dit een droevige tijd hier in Noorwegen! Het is donker en het regent al drie dagen. De winkels zijn al dicht van vrijdag en nog tot dinsdag. Er is geen mens te zien op straat en alles lijkt hier wel uitgestorven. We voelen ons moederziel alleen. We begrijpen er niks meer van. Gelukkig hebben we enkele Duitse vrienden uitgenodigd om samen gezellig de namiddag door te brengen. Achteraf blijkt dat de Noren in deze periode steeds massaal de bergen intrekken naar hun buitenverblijf en daar detectiveromans gaan lezen. Dit schijnt een algemeen verspreid gebruik te zijn tijdens de paasdagen. Persoonlijk zie ik het verband niet goed maar het heeft er toch voor gezorgd dat we nu al beslist hebben om volgend jaar de paasperiode al zeker niet in Noorwegen door te brengen. De contacten met de Noren verlopen nog steeds niet vlot. Mijn collega s op het werk hebben dezelfde ervaringen met de terughoudendheid van de Noren. We besluiten een hond te kopen. Onze keuze valt op een Golden Retriever en we krijgen hem als puppy wanneer hij vier maanden oud is. Nog zelf helemaal op te leiden dus en we hebben er de handen vol mee. Hij is ook een wel gekome afwisseling en verstrooiing voor ons. Hij brengt ons veel vreugde in deze donkere dagen. Dagelijks maken we flinke wandelingen en wat blijkt? De Noren houden de pas in en beginnen tegen het hondje te praten. Ze lachen zelfs met zijn zot gedrag en zo beginnen ze tegen ons ook te praten. Ook de buren komen helemaal los. Onze conclusie is dat de Noren sneller praten tegen honden dan tegen mensen. Hij heeft wel een grappig voorkomen en door zijn gedrag en zijn fratsen is hij in staat om zelfs bij de meest norse, stugge Noor een (Vervolg op pagina 20)

20 K.V.O.O. K..V.O.O. - LIMBURG november juni juli (Vervolg van pagina 19) glimlach om de mond te toveren. Hij groeit gestaag en hij is een uitstekend zwemmer en een prima loper. Hij houdt van een frisse duik in het koude fjordwater en dan doen mijn vrouw en ik graag mee. Het gedrag van puppy is nu bijna verdwenen en hij begint goed te luisteren. De training kost wel veel tijd maar je krijgt dan ook veel aandacht en vriendschap terug en we lachen ons dikwijls kapot met de fratsen die hij uithaalt. Op een keer nemen we hem mee de bergen in naar Preikestolen. Hij loopt op eigen kracht gemakkelijk naar boven maar daar krijgt hij een klop van de hamer. Hij kan niet meer voor- of achteruit en hij is niet meer in staat om zelf terug naar beneden te lopen. We steken de lading van twee rugzakken dan maar in een rugzak, we doen de hond in de tweede rugzak en zo dalen we terug af naar beneden. Onderweg hadden we veel bekijks van de mensen maar het was wel een leuk tafereel. Een andere mooie beklimming is de tocht naar de Kjeragbolten (zie foto hoger): een rotsblok die op duizend meter hoogte tussen twee rotsen is geklemd. Het leuke is dat, als je boven op deze rots staat, er een duizelingwekkende afgrond onder je ligt van duizend meter loodrecht het Lysefjord in. Het is een adembenemend mooi tafereel. Gewoonweg indrukwekkend! En zoals dat meermaals gebeurt als je geconfronteerd wordt met de pracht van de natuur in Noorwegen neemt ook nu in eerste instantie de stilte de overhand. De grootsheid van de natuur komt hier weer duidelijk tot uiting. De tocht duurt een kleine drie uur en ook hier is een puike conditie nodig want het parcours is zwaar en veeleisend. en kansen om zich goed te integreren. Zij worden o.a. verplicht om 300 uren onderricht in de Noorse taal te volgen en 50 uren over de Noorse geschiedenis, gewoonten, gebruiken en organisatie van de staat. Daarnaast wijst de Noorse staat hen ook een woning toe. Zij worden dus niet aan hun lot overgelaten en dat stelt hen in gelegenheid om een goede start te nemen in hun nieuwe land. Waarschijnlijk heb ik in mijn babytijd wel met mijn handen gegeten en ik herinner me dat ik als onderluitenant tijdens een oefening met het 1 Jagers te paard in de bossen rond Arolsen ook nog eens met mijn handen gegeten heb omdat ik mijn bestek vergeten was. Wel, vandaag mocht ik dat nog eens over doen want Ethiopische gerechten worden blijkbaar met de handen gegeten. Zure pannekoeken, stukken vlees en groenten dreven rond in de saus in je bord en het was de kunst om daar met je handen een eetbaar geheel van te kneden terwijl we ondertussen uitleg kregen over de gewoonten en gebruiken van het land. Het was een heel fijne ervaring. 23 Jun 2006: Het komt er dan toch nog van. Blijkbaar worden we uiteindelijk toch geaccepteerd door de buren. Waarschijnlijk zit onze hond daar voor veel tussen. 20 Mei 2006: We worden door een Ethiopisch echtpaar uitgenodigd voor de lunch: nationale gerechten. We kijken uit naar deze ervaring want dat zal zeker fijn zijn. Deze mensen zijn een tiental jaar geleden hun land ontvlucht om politieke redenen. Hun eerste keuze viel op België, maar omdat er voor hen geen plaats meer was in een de universiteiten, zijn ze uiteindelijk geëmigreerd naar Noorwegen. Ze hebben eerst zes jaar in Trondheim geleefd en daar ook gestudeerd voor olieingenieur. Nadien zijn ze verhuisd naar Stavanger omdat het gemakkelijker was om hier werk te vinden. Door de goede kansen op werkgelegenheid trekken ook veel buitenlanders naar Noorwegen waar ze goed worden opgevangen. De Noorse staat biedt hun de nodige ondersteuning (Vervolg op pagina 21)