Akaija in Altay. Luisteren naar je Hart (en daar bij blijven)
|
|
- Wouter Aalderink
- 8 jaren geleden
- Aantal bezoeken:
Transcriptie
1 Akaija in Altay Luisteren naar je Hart (en daar bij blijven) Wat eraan vooraf ging Foto 1 - De voltooide grote Akaija in Arkaim, met v.l.n.r. Anida, Wim, Marianne, Eliza en Tomasz Zonnewende 2014 brachten wij door in Arkaim, Rusland. Wij, dat waren Anida, Eliza, Marianne, Tomasz en ik, Wim. We waren daarheen gegaan om de Akaija te promoten in Rusland, en Arkaim leek ons daarvoor een geschikte plek. Arkaim is in Rusland een bekende krachtplek. Interessant voor archeologen en de daar gevonden swastika-symbolen, waardoor er een link wordt gelegd met het oude Arische ras. Buiten wat Hitler voor nare bijsmaak heeft gegeven met zijn Arische supermensen, is dit een heel interessant gegeven voor spirituele ingestelde mensen, omdat het basisplan van Arkaim uitgelijnd is op de sterren en op astronomische cycli. Bovendien wordt er in deze kringen vermoed dat de Ariërs van buitenaardse afkomst zijn. De reguliere archeologie, die waarop onze geschiedenisboeken gebaseerd zijn, accepteert deze verklaring echter niet, maar er komen steeds meer aanwijzingen over buitengewone astronomische inzichten van onze verre voorouders en zelfs van buitenaardse invloeden dat de geschiedenisboeken ooit wellicht herschreven zullen moeten worden. Dat bezoek aan Arkaim werd voor ons een bijzondere 4 dagen-trip waarin vele buitengewoon intense elkaar razendsnel opvolgden dat we een bepaalde uitspraak bleven herhalen: What else?! We vielen van de ene verbazing in de andere. Eén van deze ervaringen was een ontmoeting die aan de basis staat van dit verslag. Eliza is een helderziend medium en sjamaan uit Noord-Ierland (elizawhitebuffalo.com). Haar gids en tweelingziel heet Nicolaas Black Elk, eens Holy Man van de Lakota-Indianen. Hij is bekend geworden als de eerste sjamaan of holy man van de Indianen die het Christendom aannam. Niet dat hij z n afkomst verloochende, maar hij zei: M n kinderen moeten leven in dit land! De dag nadat we de grote Akaija op een van de heilige heuvels in Arkaim hadden opgezet een ervaring die voor mij niets minder dan één van de heftigste momenten in m n leven is zaten we met z n vieren in het restaurantje van Arkaim. Helen was door het gesprek dat we voerden in een
2 bepaalde modus gekomen waarin ze soms dingen doorkrijgt en ze begon ineens iets te vertellen over iemand die ze kennelijk aanwezig zag of voelde en ze vroeg mij of dat m n vader soms kon zijn. Het had in elk geval met mij te maken, wist ze. Ze vroeg of mijn vader grote oren had, of grote oorlellen. Ik zat daarover na te denken, maar was er niet zeker van. Niet echt, antwoordde ik. Geen idee eigenlijk. Het leek toch wel om m n vader te gaan. Maar toen zei ze: Hij maakt een gebaar! Hij doet dit met z n oorlel en ze pakte haar eigen oorlel vast, trok die naar voren en herhaalde daarmee een gebaar waarmee m n vader kennelijk nadrukkelijk iets wilde aangeven. Zoiets als goed luisteren! Of het kon ook zijn dat hij bedoelde dat hij echt grote oren had. Maar dat ze zo groot waren dat ik hem daaraan kon herkennen ging er bij mij niet in. We snapten het dus niet, maar we vergaten het ook niet. Zal vanzelf wel duidelijk worden, zeiden we tegen elkaar. Toen we het restaurant uitliepen kwam Marianne als laatste naar buiten. Wij waren al bij de ijsjeskiosk gaan staan, want we wilden een ijsje eten. Marianne werd echter opgehouden. Even later kwam ze naar buiten en zei dat we direct moesten komen. Ze was tegen iemand opgebotst, vertelde ze, al voelde het alsof ze tegen iemand aangeduwd werd. Ze had zich verontschuldigd met sorry, maar dat doe je niet in Rusland. Dan zeg je Извените ofwel: izvenitje. Deze man sprak echter Engels, en zo waren ze aan de praat geraakt. Hij vroeg wat ze hier deed en ze vertelde dat we de vorige avond die grote Akaija hadden opgebouwd. What do you say?! vroeg de man. Akaija?! You have to meet someone! Wat bleek die man was ook met een groep, afkomstig uit de Altay, en de leider van hun groep was een sjamaan die luisterde naar de naam Akai. Binnen enkele minuten hadden we de helft van het terras in beslag genomen met aan elkaar geschoven tafels, stoelen erbij en praatten we over waar we vandaan kwamen en wat we hier deden. Akai was een sjamaan in de Altay, misschien een soort leider zelfs, daar kwamen we toen niet goed achter. Zijn naam kun je in het Russisch op verschillende manieren uitspreken, afhankelijk van de grammaticale context van de zin waarin de naam gebruikt wordt. Op zijn website of blog staat: Официальный блог Акая Кине. Vertaald in goed Nederlands staat er: Officiële Blog van Akai Kine. Zijn grammaticaal niet-vervoegde naam is echter Акай Кине (fonetisch: Akai Kienje). Maar omdat er staat blog van schrijf je in het Russisch Акая Кине (fonetisch: Akaija Kienje). De Я in het Russisch spreek je uit als ja en wordt als uitgang van vervoegde namen vaak gebruikt. Als los woord betekent я overigens ik in het Russisch. Dus als je zegt: "Я Акай", zeg je: "Ik ben Akai", want de Russen laten werkwoorden soms weg. Zijn naam kan dus wel degelijk exact hetzelfde geschreven en ook uitgesproken worden als: Akaija. En Anida meldde achteraf: Heb je z n oorlellen gezien? Die zijn heel groot en wijzen bijna naar voren!
3 Akai was hierheen gekomen in de wetenschap, waar hij die dan ook vandaan had, dat hij bepaalde mensen zou tegenkomen die belangrijk voor hem zouden zijn of worden, enkele van de 9 broers waarnaar hij op zoek was. Hij wist nu dat hij er eentje gevonden had. Eind van het verhaal was dat Akai ons uitnodigde om naar Altay te komen, liefst de volgende dag al, voor een speciaal sjamanenfestival. Maar dat ging wat moeilijk. Visums en vliegtickets en zo Vandaar dus dit verslag een jaar later onze reis naar Altay. Maar deze reis ging iets anders dan gepland. Van begin af aan ging alles anders dan gepland. Om te beginnen was Marianne heel enthousiast geweest om mee te gaan, maar gaande het afgelopen jaar veranderde dat en zag ze het niet erg zitten. Liefst ging ze helemaal niet. Er was van alles onduidelijk, klopte niet, er was te weinig contact, de antwoorden uit Rusland waren niet volledig, etc. Bovendien was de gezondheid van haar moeder niet optimaal en nadat haar moeder afgelopen winter zelfs diverse hartritmestoornissen te verwerken had gekregen, met kortdurende ziekenhuisopnames tussendoor, was het haar duidelijk: voor haar geen Altay, ergens in het zuiden Siberië, niet wetende hoelang een eventuele terugvlucht zou gaan duren mocht de nood aan de man komen. Eliza haakte ook af, maar eerlijk gezegd hadden we dat reeds aan zien komen. Ze wilde dolgraag, maar we wisten dat het voor haar op dit moment niet echt mogelijk was. Dus bleven Anida en ik, en eventueel Tomasz uit Polen over. Maar hoe zat het met Akai? Hij had ons wel uitgenodigd, maar hoe stellig was die uitnodiging nu eigenlijk? Was het geen al te enthousiaste ingeving zonder werkelijke inhoud, zoals mensen wel vaker doen als ze elkaar in het buitenland voor het eerst ontmoeten onder leuke omstandigheden? We kregen daar niet veel duidelijkheid over. Via een van de mensen van zijn gezelschap in Arkaim die in Moskou woonde, werden mailtjes vertaald, maar als wij 10 zinnen schreven kwamen er hooguit enkele woorden terug. Nogal kort door de bocht dus, maar evenzogoed waren het wel antwoorden op de meeste van onze vragen. Een visum-uitnodigingsbrief werd vlot gestuurd, zelfs meerdere aanpassingen daarop kwamen vlot binnen. Alles werkte daar kennelijk wel naar behoren, maar een beetje meer communicatie zou toch wel prettig zijn als je zo'n grote reis voorbereiden moet. Anida drong erop aan om niet te lang te wachten, als ik zou willen. Nog een jaar wachten kan weleens afstel betekenen. Nù is het moment, vond ze. En eerlijk gezegd kon ik haar geen ongelijk geven, zo gaat dat vaak in je leven. De knoop doorhakken dus: nu of nooit. Marianne had er geen moeite mee, of gaf mij in elk geval te kennen er geen moeite mee te hebben. Ik mocht me door haar niet laten tegenhouden. Als dit ons gevoel was, dan moesten we beslist gaan. Zelfs als dat een mooie reis naar het verre Altay in gezelschap van een andere vrouw zou betekenen. Dat is nogal wat! Tomasz hadden we ook gevraagd mee te komen. Hij was zeer geïnteresseerd, maar kon helaas niet en zegde af. Dat was een tegenvaller, want hij had zich in Arkaim als een bijzondere vriend en uitstekende tolk laten kennen en zou goed van pas komen in het contact met Akai die geen woord Engels sprak. Maar we lieten ons niet uit het veld slaan het gevoel was we moeten gaan en dus gingen we. Luisteren naar je hart heet dat, iets dat ik andere mensen nog wel eens vertel als ze twijfelen. Laat ik dat zelf dan ook maar doen. Gorno- Altaysk Altay staat bij ons, en ik neem aan bij veel spiritueel ingestelde mensen in West-Europa, bekend als de bakermat van het Russisch/Siberische sjamanisme. Er wordt gesteld dat de Indianen van Noord- en mogelijk zelfs die van Zuid-Amerika hun roots in Siberië hebben. Altay heeft in Rusland verschillende betekenissen. Je kunt spreken van de provincie of oblast Altay, maar ook van de republiek Altay waarmee een aantal subregio s worden bedoeld, maar waarmee niet exact hetzelfde gebied bedoeld wordt. Evenwel gaat het om een gebied ter grootte van 4x of 5x Nederland en er wonen zo n 20 miljoen mensen die bijna allemaal van Russische origine zijn, zoals
4 de gemiddelde Rus eruit ziet, zeg maar. De inheemse Altai, de oorspronkelijke bewoners, echter wonen in een gebied dat zich ook buiten de grenzen van Rusland uitstrekt. Deze mensen zien er duidelijk anders uit, meer Mongools, iets donkerder en iets korter, met ogen die sneller smal uitlopen en soms zelfs schuin omhoog staan. Het is daar een 4 landen-gebied met Rusland in het Noorden, China in het Zuiden, Kazachstan in het Westen en Mongolië in het Oosten, ongeveer op de dezelfde breedtegraad als Nederland. Het Altay-gebied in Rusland begint daar waar de vlakke Russische steppen en akkers overgaan in beboste heuvels, met naar het zuiden bergen van Alpine afmetingen. Om er per auto te komen heb je volgens Google Maps 72 uur nodig, gerekend over lege wegen en zonder omleidingen, geen pauze en met een afstand van 6156 kilometer. Wij namen het vliegtuig. De vlucht erheen, met 11 uur tussenstop in Moskou (wat een beton vanuit de lucht!), verliep goed, afgezien van een blèrend kind dat maar niet echt stil wilde worden. Slapen ging dus niet makkelijk. 's Morgens vroeg op het vliegveld aangekomen zien we dat dit een klein vliegveld is waarbij de aankomst van een 747 een happening is. De loopband gaat draaien, maar achter de muur klinkt het gerammel van buizen en het lijkt alsof iemand onze zorgvuldig samengebonden pakket buizen van de grote Akaija losgehaald heeft. Dit is niet goed! Liggen daar nu allemaal losse buizen? Maar 10 minuten later komt als laatste ook de Akaija over de loopband, intact! Dat scheelt alvast een lastig gesprek in het Russisch. Omdat er niemand staat te wachten die ons bekend voor komt lopen we naar buiten met alle bagage en de grote Akaija en vinden op de parkeerplaats voor de ingang een bankje. Dan komt er iemand naar ons toe die zich voorstelt als een van de zonen van Akai. Hij heeft een flinke zwarte auto bij zich en rijdt ons richting huis van Akai, zo nemen we aan. Het gesprek wil maar niet op gang komen vanwege de taalbarrière, maar halverwege begrijpen dat hij ons vraagt waar ons hotel is. Oops... dat hebben we nooit besproken. Akai had ons toch uitgenodigd? Later zelfs nog in een . We waren welkom, zelfs 5 man, etc. Hij heeft een groot huis, anders nodig je geen 5 mensen uit. Dus brengt zoonlief ons eerst bij zijn vader thuis. Maar we voelden hem al: vermoedelijk hebben we nu een probleem. We komen de woonkamer binnen waar kleine kinderen achter een grootbeeld-tv wargames spelen, er lopen enkele vrouwen rond en iemand stelt zich voor als Sweta (Света), de vrouw van Akai. We wisten niet eens precies wie nu eigenlijk z'n vrouw was, maar dat werd nu gelijk duidelijk. En deze twee kinders zijn z'n kleinkinderen. De andere vrouw is een van z'n schoondochters. Maar niemand spreekt Engels. Anida spreekt gelukkig een heel klein beetje Russisch en zij wordt nu gelijk in het diepe gegooid om uit te leggen wat wij hier onverwachts doen. Dat we zouden komen wisten ze dus al wel, gezien onze pick-up op het vliegveld, maar niet dat we bij hen thuis zouden binnenvallen. En... waar is Akai eigenlijk? Die hoort er nu toch te zijn? Eigenlijk hadden we hem op het vliegveld al verwacht. Maar we zijn moe. Vanmorgen rond 0300 opgestaan, ook vannacht in het vliegtuig amper geslapen en nu is het alweer ochtend. We zitten op een bank en wachten af. De kinderen spelen vrolijk door en in de keuken wordt van alles gedaan, vooral gebeld zo te horen. Ondertussen vraag ik met computer in de hand om een inlogcode voor internet, wijzend naar de lege plek van het netwerkwachtwoord. Hoezo Russisch leren? Zo doe je dat! Geen probleem dus en even later schrijf ik een mailtje aan Marianne, die gelukkig al op is en achter de computer zit en direct hotels begint te zoeken in Gorno-Altaysk. Even later komen de eerste resultaten al binnen. Kijk... da's handig! Het thuisfront is volop in actie en in no-time is alles te regelen, waar je je ook maar bevindt in de wereld. Maar ik schrijf Marianne terug dat ik nu iemand met een zak broodjes voor ons langs door de kamer zie lopen, dus mogelijk komt er ontbijt op tafel. Kennelijk is schoondochter even naar de bakker of supermarkt gerend om de gasten uit Nederland wat eten voor te zetten. We verstaan het niet, maar er wordt wel degelijk nagedacht hier. We zagen daarnet de zoon die ons van het vliegveld opgehaald had, en die loopt hier nu door de kamer heen. Maar heeft hij zich omgekleed dan? Anida en ik zien iets aan hem, want hij lijkt toch iemand anders. We kijken elkaar aan en halen de schouders op: ikke niet snappen. Even later zien we er twee tegelijk door de kamer lopen en we kijken elkaar opnieuw aan: twee zonen dus, probleem opgelost. De twee kleine kinderen zijn de kinderen van zoon nummer 1. Dan worden we uitgenodigd aan tafel te komen zitten. Er staat wat eten voor ons klaar, op z'n Russisch, dus met een schaaltje korrelige kwark en zure room, een schaal rijst, broodjes die net niet
5 de smaak hebben de we gewend zijn en thee en koffie uiteraard. Er wordt nog iets gebakken ook, dus we komen niets tekort. Met behulp van de computer, internet en Google Translate komen we een heel eind nu, dus we zetten ons aan een 'gesprek'. Schoondochter heeft alle geduld, en nu beginnen er dingen duidelijk te worden. Maar we moeten de zinnen eenvoudig houden anders wordt de vertaling heel verwarrend. We vragen bijvoorbeeld of, wanneer naar het hotel gebracht worden, de grote Akaija in de auto mag blijven liggen. Dat scheelt een heel gesjouw tenslotte, dus dat leek ons een goede vraag. Schoondochter kijkt verward en snapt ons niet, dus begint te typen. Maar ik blijf bij m'n stuk, want ook met terugvertalen staat het er goed, Grote Akaija is Большой Акай, uitgesproken als: Bolsjoi Akai. Ze vraagt het Sweta en die begint ineens hard te lachen. Dat is niet je schoonvader! Dat is die stapel buizen in de auto! Maar dan horen we een volgend probleem. Akai komt dinsdag. Wat? Dinsdag? Dan moeten we alweer bijna naar huis! Het is donderdag vandaag. Houston! We have a problem! Dit is een flinke domper, want als Akai hier niet is, en wij overduidelijk niet geacht werden hier in huis aan te komen, wat is er dan wel geregeld voor onze komst? Zucht. Was het echt wel zo'n goed plan om hierheen te komen? Korte tijd later brengt zoon 1 ons naar het hotel. Voor 40 euro in Roebels hebben we een balzaal als kamer met twee hele grote bedden en ook al het andere is groot en luxe. Goed hotel! We maken ons op om eerst een poosje te slapen. Skype lukte niet, omdat je met 1 account niet vanaf twee locaties kunt inbellen, maar dat probleem losten we snel op. Marianne was er dus even gezellig bij. Alleen mijn hoofdpijn ging niet makkelijk over in de warmte hier. Buiten warm, binnen warm en zoals in Rusland gebruikelijk staat ook hier de verwarming gewoon aan. Reden: hij kan niet uit. Blokverwarming betekent hier dat de verwarming aan staat vanaf dat de huizen er staan. Thermostaat? Nooit van gehoord. Heb je het warm, dan doe je een raam open. Geen wonder dat ze olie exporteren. Anida en ik vermaken ons met wandelen in de stad hier vlakbij om te acclimatiseren, wat boodschappen te doen en later die dag gaan we echt slapen. Zo'n reis hakt er tenslotte flink in. We hebben een bed, we hebben te eten, maar we raken niet uitgepraat over het feit dat we nu bezig zijn om te redden van deze reis wat er te redden valt, want we kwamen op uitnodiging van Akai, maar die is er niet en komt voorlopig ook niet. Dus wat doen we hier? Die vraag veranderde gaande de dag in: wat gaan we dan nu doen? Aanpassen dus. Bij de bagagepakken neerzitten schiet niet op, dus het motto is: ervan maken wat je kunt. Afgesproken was dat we de volgende dag zouden ontbijten in Akai's huis en dan zou Sweta ons brengen naar het festival in Turochak. Dat klonk mij niet zo bekend in de oren, want we waren uitgenodigd voor een sjamanenfestival komend weekend. We hadden daar speciaal nog naar gevraagd via de en dit festival was gisteren bij aankomst al begonnen, terwijl het nog midden in de week was. Wel vreemd, want we hadden begrepen dat het morgen pas zou beginnen. Maar okay, het zal wel in orde zijn. Sweta gaat alles regelen, vervoer, Akaija, tent en voedsel. Anida kun je prima bij hebben, merkte ik. Tegenslagen incasseer je en vervolgens maak je er het beste van. Niet iedereen kan daarmee overweg, maar het maakt wel het verschil tussen slachtoffer zijn en balen, of jezelf herpakken en er tegen aan gaan. Met haar lukt dat prima. Om 0900 stonden wij klaar bij de ingang van het hotel, met koffers. Sweta kwam mooi op tijd en even later zaten we weer bij haar aan tafel. De kinderen speelden weer hun wargames achter de TV, net zoals ze in onderhand elk huis overal ter wereld schijnen te doen. In Gorno-Altaysk was dat al niet anders, en deze kinderen hadden een vorstelijke TV met de laatste games. Anida had een paar Nederlandse klompen voor Akai en schuimpantoffels voor de kinderen gekocht en ik had een gouden Suzy-ama voor Sweta gemaakt. Die geschenken werden in grote dankbaarheid aanvaard en sindsdien zag ik Sweta
6 elke dag met de Suzy-ama om haar nek. De kinderen zagen er indrukwekkend uit met hun klompen vooruit gestoken achter TV een wargame spelend. Daarna volgde de rit naar Turochak. Sweta reed eerst ergens naar toe binnen Gorno-Altaysk om een tent op te halen. Dat ging over een zandweg, en wij zagen de bui voor de rest van de trip al hangen. We maakten zelfs al aangepaste berekeningen over de reistijd. Google Maps had 2 uur en 8 minuten opgegeven. Maar op een zandweg kan dat makkelijk twee keer zo lang zijn. Maar we hoefden ons geen zorgen te maken. Gelukkig was dit niet de weg naar Turochak, maar alleen om de tent op te halen. Al betwijfel ik of zelfs een zandweg enige vertraging in reistijd zou hebben opgeleverd gezien wat we nu gingen ervaren. Nadat de tent ingeladen was ging het richting Turochak. Provinciale wegen zijn in Rusland wat snelwegen bij ons zijn, en ze zijn hier redelijk in orde, maar toch niet al te best. Veel lapwerk, wat gaten hier en daar. Die 2 uur en 8 minuten was trouwens voorspeld over een lege weg. Maar Google Maps hield geen rekening met Sweta. Die deed het binnen anderhalf uur. Was het een zandweg geweest, dan had ze misschien aan de tijd van Google gekomen. Sweta reed hard. Gaspedaal diep intrappen en Rijden als een Rus in Moskou. Wilde ze indruk op ons maken? Rijdt ze altijd zo? Ze zat hooguit 2 meter op elke voorganger, maar de meesten lieten zich niet op jagen omdat Russen er meestal zelf al behoorlijk de sokken in hebben. Russen rijden onder alle omstandigheden en dat is altijd veel te hard. Maar Sweta versloeg ze allemaal. De hele rit werden we niet ingehaald, en ook niet achterop gezeten, want we haalden iedereen voor ons in. Ik hoopte stiekem al dat ze dat met die vervelende slak voor ons niet sneller kon, want we reden al ongegeneerd hard, zonder enige speling om onverwachtse obstakels te ontwijken. Toen we de eerste auto eindelijk voorbij waren, en de volgende direct daarna ook, hoopte ik dat ze rust had om haar eigen snelheid te bepalen waardoor wij makkelijker zouden kunnen ademhalen, maar ik vergiste me. Vanaf dat moment ging het pas echt hard. 140 zagen we soms op de teller voorbij komen en dat over een slecht en smal wegdek met veel bochten. Als hier een bord staat met scherpe bocht dan hoef je je daar niet druk over te maken, die kun je altijd met 100 km per uur nemen. Zorgelijker vond ik dat de echt gevaarlijke bochten, zoals die vlak na een blinde heuveltop, niet aangegeven werden. Sweta's rijstijl verried dat ze deze weg niet uit haar hoofd kende. Tegelijk slaagde ze erin om te telefoneren, allerlei knopjes in de te bedienen, en onderwijl met telefoon in de hand voorgangers in te halen. Soms had ze beide handen van het stuur om haar haar te doen. Ergens liet een enorme hobbel in de weg de auto net niet door de lucht vliegen en zelfs de vering bleef heel, Zij maakte een wild gebaar dat ze die echt niet aan had kunnen zien komen, dus dat lag aan de weg en niet aan haar. Ik ben niet gauw erg benauwd en sta op het standpunt dat als een chauffeur al jaren rijdt, het ook nu wel goed zal gaan. Je moet je ergens aan vastklampen tenslotte. Maar deze rit was heel beangstigend. Ze haalde niet in waar dat kon en wèl waar dat beslist niet kon, zoals kort voor een bocht. Als iemand anders met haar rijstijl van de andere kant aan was gekomen zou ze geen schijn van kans hebben gehad, maar zij zag het gevaar kennelijk niet. Geen wonder, want als je achterop je voorganger vastgelijmd zit kun je niets overzien. Bij wegwerkzaamheden met zand en gaten en een aangegeven maximum snelheid van 20 km per uur lukte het haar om 80 km per uur aan te houden en net niet van de weg te raken. De remmen van deze auto zullen het niet tot de eerstvolgende APK halen, dat moge duidelijk zijn. Maar... we zijn aangekomen. Deze ervaring heb ik in de Engelse en Duitse vertaling van dit verslag overigens niet opgenomen, want Sweta mag dan heel hard rijden, maar ze is een ontzettend lieve vrouw die alles voor ons gedaan heeft wat ze kon. In die vertalingen heb ik dus last van terugkerende nachtmerries waarbij ik in een helse 8-baan zit en er niet uit kan. En gek als het klinkt is deze ervaring erg belangrijk... achteraf bezien dan. Het goede nieuws: We leven nog en zijn aangekomen op het festival Het slechte nieuws: Dit is geen sjamanenfestival. Het goede nieuws: We hebben een tent bij ons. Het slechte nieuws: Er zitten geen tentstokken en geen haringen bij. Maar hier was iemand die zich voorstelde als een zus van Sweta en bij haar kring werden we van harte welkom geheten, we konden zelfs in hun tent plaatsnemen, kregen uiteraard een Russisch gedekte tafel voor onze neus en hadden te eten, koffie, brood en wat we er maar op wilden. Een gezellig gesprek met een beetje Engels, een beetje Duits, en van onze kant een beetje Russisch
7 volgde. De bedoeling was dat Sweta weer terug zou rijden om de stokken op te halen. Tenminste dat hoorden of begrepen we. Nu was het wachten dus tot ze terug zou zijn. Wat moet die balen, dachten we. En hoe lang zou ze daarover doen? Hoe dan ook, om te beginnen hadden we tijd om over het festivalterrein te wandelen. En dat bleek Rusland in vol ornaat. Wat een traditionele kleding, zang, vrolijkheid, vreugde en schoonheid in alle soorten en maten! In Nederland is al zulk vermaak meestal verworden tot een braderie en commercieel vermaak waarbij je voor alles moet betalen. De organisatie is dan in orde, maar het nadeel is dat de mensen er niet meer met hun hart bij zijn. De mensen worden vermaakt, zolang ze maar betalen. Hier wordt ook georganiseerd, en nog goed ook! Maar daarnaast doen de Russen alles zelf. Ze kamperen in het bos ernaast. Plezier maken doen ze samen en met iedereen. Uiteraard waren wij in deze uithoek de enige buitenlanders. Anida zei ergens halverwege: "Nu heb ik Rusland gevonden!" Ik moet toegeven dat deze gezelligheid, met zulke muziek, overal spontaan gezang en vrolijkheid iets met me deed. Zó stel ik me een volksfeest voor! Maar... er was toch een probleem. Dit had toch een sjamanenfestival zullen zijn? Niet dat dit niet mooi was, maar we kwamen toch niet helemaal uit Nederland om hier bij een soort van Eigentijds Festival te gaan rondlopen? Dan hadden we net zo goed naar Vierhouten op de Veluwe kunnen rijden. Na verloop van tijd probeerden we de organisatrice te vinden en na wat rondvragen en rondlopen lukte dat nog ook. Ze vroeg ons uit over wat we wilden, en we legden uit wat de Akaija was, maar Foto 1 - Galwa (Zonnebloempasta) kennelijk struikelde ze over de energie van de Akaija. Deze plek heeft z n eigen energie zo legde ze uit. Iets met twee rivieren. Eindconclusie was dat ze geen nut zag om de Akaija hier neer te zetten. Daar konden we ons iets bij voorstellen, want tenslotte was dit geen
8 sjamanistisch festival maar een cultureel festival, met afvaardigingen van vele rayons uit Rusland. Een Akaija zou hier maar vreemd afsteken. Ze negeerde ons verder en we konden gaan. Weer een tegenslag dus. Wat nu? Geen Akaija. Geen Akai. Geen sjamanenfestival. Geen tentstokken. En daarmee dus ook geen slaapplek. Nog meer te wensen? Tijdens het spreken met de organisatrice raakten ook andere mensen in ons geïnteresseerd en we kregen zowaar enkele cadeautjes, een vrouwelijke en zo te zien een mannelijke swastikavorm van berkenhout. Bijzonder cadeautje. Wat is dat toch met swastika s hier? Maar ik liep hier niet meer rustig rond. Wat gisteren al begonnen was diende zich nu versterkt aan... een vreemd onprettig gevoel van wat doen we hier? Hebben we ons zó vergist in ons gevoel? Hadden we hier niet moeten zijn? Zitten we totaal fout? Al met al is dit best een grote investering. Financieel niet onoverkomelijk uiteraard, maar wat ook meespeelt is een week van huis, Marianne alleen, Nico alleen, Anida die niet verdient, ik die niet verder kan en alles dat je verwacht of probeert blijkt niet te lukken, niet te werken of blijkt totaal anders te zijn. Aanpassen dus, dompers incasseren en proberen door te gaan. Aan de andere kant... we verbaasden ons erover dat alle problemen op de een of andere manier toch opgelost werden. Wat getelefoneer en wat geregel en ineens blijkt iets dat wat zojuist een probleem was nu ineens op een andere manier geregeld is en soms zelfs nog beter dan wij op voorhand ooit hadden kunnen plannen. Maar langzaamaan wordt de lucht nu donkerder en die tent is nog steeds niet opgezet. Zou Sweta al terug zijn? We lopen maar weer eens richting de tenten van Sweta's zus. Nee dus, en de beschutte plek waar wij onze tentspullen hadden neergelegd is ingepikt door andere mensen. We zitten weer in de tent van haar zus, eten nog wat, drinken nog wat, maar de lucht wordt steeds donkerder. Tenslotte gaan we naar buiten, overdekken de koffers met een regenjack en staan met haar vriendenkring onder de bomen. Geen tentstokken geen tent geen slaapplek. Zo simpel is dat. Met beginnende regen is dat tevens: geen prettig vooruitzicht. Irina, de zus van Sweta begint te bellen en er wordt tenslotte er iets geregeld. Iemand hier heeft een auto en die zal ons naar het dorp hier vlakbij brengen, naar een adres waar we kunnen overnachten. Die auto arriveert en wij passen er met koffers, maar zonder de grote Akaija, precies in. Op de voorbank zitten een oudere man en vrouw, sympathieke mensen. Als we de auto wat beter bekijken, lijkt die niet echt betrouwbaar. De deurgreep viel al uit de linkerdeur voor we gingen zitten. De rechter achterdeur kan al helemaal niet open. In de voorruit zitten tenminste 5 verschillende barsten, kennelijk van verschillende stenen. Het zijraam wordt met een stokje ophoog gehouden. En dat is slechts het begin van onze waarneming. Gelukkig wordt er niet hard gereden. Het dorp ligt iets van de hoofdweg af en daar is alles zandpad, met huizen eraan. Toch ziet het er niet geheel armoedig uit, wel gehavend, maar het leeft en er is een zekere mate van welstand. Maar geld om een auto zoals deze te repareren is er kennelijk niet. Hoe lang zou een auto trouwens meegaan hier? Gezien de weg niet lang, maar gezien de creatieve oplossingen om auto s gaande te houden toch wel langer dan bij ons. Duidelijk is ons dat McGuyver ergens hier opgegroeid moet zijn. Aangekomen bij het adres waar we moesten zijn blijkt de vrouw die na flink wat getoeter naar buiten komt van niets te weten. Gezellig mens, maar we zaten verkeerd. Op weg dus naar een volgend adres. Er zijn hier heel veel guesthouses zegt de volgende vrouw die we ontmoeten in keurig Duits. Dus ik antwoordde: Wir brauchen nur eins. Daar kon ze wel om lachen. We zitten duidelijk ook hier fout. Anida kreeg wel 10x de vraag van het chauffeurs-echtpaar wat er besproken was en waar we moesten zijn. Nie Snjaoe ikke niet weten. Ich nicht weisen ik wèrkelijk niet weten. Nee hoor ik weet het niet! Echt niet! Maar... ze hadden het toch zelf in het Russisch afgesproken?! Hoe kunnen wij dat hebben gedaan als we de taal niet eens verstaan! Tja da s kennelijk ook Russisch haast haast, altijd gelijk doen maar vooral niet de tijd nemen om dat wat je gaat doen rustig en doordacht te doen. Daarom zitten we nu zonder tentstokken en daarom zitten we nu, als gevolg daarvan, op het verkeerde adres ergens in een dorpje in het noorden van Altay, in het zuiden van Rusland en in de middle of nowhere van Siberië tussen massa s heuvels en miljoenen berkenbomen in een auto of taxi met wildvreemde mensen die niet weten waar we heen moeten Het regent, het wordt donker en wat gaan we dus nu doen?
9 Ergens anders heen rijden dan maar? Tja, hier blijven heeft geen zin. We moeten toch ergens heen! Maar wij zitten nu droog en dus hebben wij tweeën alle tijd. Tenslotte komen we bij een man uit die het helemaal geweldig vindt dat we voor zijn deur uitkomen. Buitenlanders! Ik ging snel even naar het toilet en raakte kort met hem in gesprek. Hij is ook een kunstenaar! Deze man gaf onze begeleiders het adres voor een guesthouse waar we uiteindelijk zouden overnachten, maar omdat er geen Tomtom was reden we eerst naar een adres waar een vrouw buiten al stond te wachten om ons door te verwijzen, met woorden zo ongeveer als: "Первый налево, затем направо". Eerst naar leva en dan naar pravo, ook jullie begrijpen dat. De Siberische variant op de TomTom dus. Hij had graag langer met ons willen praten, maar daar zat op dit moment niemand op te wachten, dus zei hij 'wacht! (in het Russisch), rende naar binnen en weer naar buiten en gaf mij z n visitekaartje met een keramisch vaasje dat er ontzettend mooi uitzag! Ik krijg zomaar iets?! Dat ben ik niet gewend. Geven okay, maar ontvangen hmmm. Niet te geloven. Is dit Rusland? Daar gaan we dus weer, volgende adres, maar met hulp van de vrouwelijke TomTom langs de weg kwamen we eindelijk aan waar we moesten zijn. Gastvrouw Svetlana stond ons al op te wachten. We hadden inmiddels al 4 adressen in een godvergeten achterafstadje ergens in Altay achter de rug, maar dit keer waren we het advies van deze man wijzer en zo kwamen we bij een adres terecht waar ook andere mensen overnachtten, en waarvan iemand zelfs Engels sprak. Vladimir. Waar heb ik die naam eerder gehoord? Putin? Zijn broer Dmitri is een museum-onderzoeker, werkt dus in een museum en interesseert zich voor oude stenen en plekken die daarmee verband houden. Wauw interessant weer!
10 Die prinses, Ukok Dat begint een interessant onderwerp van gesprek te worden. We komen die naam nu al vaker tegen en we merken dat de mensen hier ervan weten en het kennelijk op de een of andere manier aan het hart gaat. We gaan daarmee gewapend dus op verder onderzoek uit. Laat ik dat even uitleggen. Akai is een historicus met veel kennis van de Altay, zijn geboortegrond. Hij zet zich in voor het welzijn van vooral de natuur, de bergen en de mensen. Eén van zijn projecten betreft het terughalen van een door wetenschappers weggehaald mummie van het Ukok-Plateau in het zuiden van Altay. Die mummie betreft een duizenden jaren geleden gemummificeerde jonge vrouw waarvan Vladimir vertelde wordt dat ze zelfmoord heeft gepleegd om in de toekomst wedergeboren te worden om iets belangrijks te betekenen voor de Altay. De inheemse mensen van Altay zijn woedend over het feit dat deze mummie is weggehaald en voor onderzoek naar Moskou is getransporteerd. Je hoort graven met rust te laten en deze vrouw, bekend als prinses Ukok, hoort bij de grond van Altay. Direct na het weghalen van de mummie trad er een zware aardbeving op. Deze mensen willen de mummie terug in haar tombe, want dat is belangrijk, stellen ze en Akai is hun woordvoerder om dat voor elkaar te krijgen. Er is een handtekeningenactie en er zijn tienduizenden handtekening gezet, een indrukwekkende score gezien de kleine inheemse populatie, en er is zelfs een virtuele tombe voorbereid, die alleen nog maar gebouwd hoeft te worden. De voorspelling is dat er dit jaar iets gedaan moet worden, anders kan dit rampspoed voor heel Rusland betekenen. Rusland echter stelt: Altay is onderdeel van Rusland en dus mag Rusland doen wat het wil. Zo kennen we er nog meer: China zegt dat Tibet onderdeel is van China en dus mag China in Tibet doen wat het wil. Er spelen hier duidelijk meer zaken mee. Maar hoe dan ook... we hebben een woning gevonden om te slapen. Het taxi-echtpaar wilde betaald worden, maar we zijn er niet op achteruit gegaan! In plaats van in een tent slapen we nu in een huis, en hebben we gezelschap van jonge mensen die zelfs Engels spreken en uitstekend op de hoogte zijn van Altay, die ideeën aandragen om te doen, te bezoeken en ons allerlei kennis meegeven. We vragen ons op dit moment maar niet af hoe het morgen zal zijn. Turochak 's Morgens praten we verder met Vladimir en z'n vrouw en broer. Hij heeft een 'commercieel' beroep, maar zijn hobby is raften. Hij kent alle spectaculaire rivieren en andere survival-plekken in Altay. Zijn vrouw weet echter heel veel van natuurgeneeswijzen en haar moeder is zowaar electroacupuncturiste, net als Marianne! Het moet niet gekker worden! Ja... toch wel. In Arkaim waren we swastika-vorm al veelvuldig tegengekomen. Dat is een bijzonder symbool waar Hitler mee aan de haal is gegaan, maar gek genoeg is het op een of andere manier verbonden aan de Akaija. Eliza's Two Roads symbool is overigens in de basis vanuit dezelfde kruisvorm gemaakt. Maar Vladimir vertelde dat hij jaren geleden een artikel geschreven heeft over de Swastika. Wat? Dat is wel héél toevallig. Hoe groot is de kans dat je zo n echtpaar in Siberië tegenkomt? En-passant meldde hij dat er 144 varianten van de Swastikavorm bestaan. Anida en ik hoorden dat getal langskomen en keken elkaar vluchtig maar veelbetekenend aan. 144? Ik vroeg toen nog maar even voor alle zekerheid: "Bedoel je... precies 144?" Ja dus. Dat getal is in deze context uitermate veelzeggend, want het basisgetal van de Grote Pyramide is 72, maar vaak ook wordt 144 genoemd vanwege 12 x 12 of ook door 2 x 72. In de Heilige Geometrie kent iedereen deze getallen. Het heeft ook met de precessiecyclus te maken, een belangrijk cyclus van jaar, die veroorzaakt wordt door de schuine stand van de Aardas t.o.v. de Zon. Ik heb over de Swastika in het verslag van onze trip in 2014 naar Arkaim uitvoerig geschreven en nu komen we iemand tegen die hier alles vanaf weet. Moesten we hem soms tegenkomen hier? Vladimir weet te vertellen dat het Arische ras ook hier van grote invloed op de geschiedenis geweest is. Voor ons is het moeilijk daar veel over aan de weet te komen, want zonder beheersing van de Russische taal is het lastig zoeken in boeken en op Internet. De regen houdt op en het wordt het tijd om ons te gaan beraden over terug gaan naar het festival. Want daar staan de tenten van de zus van Sweta en daar ligt de grote Akaija. Daar moesten we ons gezicht maar eens laten zien om te horen 'hoe nu verder'. Sweta zou vandaag langs komen met tentstokken, met welke snelheid dan ook. Maar hoe komen we op dat festival? Met dezelfde taxi die geen taxi is? Of toch wel?
11 We halen Svetlana, de eigenaresse van ons verblijf erbij. Zij wilde natuurlijk eerst betaald worden. Nou, dat bedrag viel erg mee: 1200 Rbl. Dat is nog geen 20 euro voor 2 personen. We bedachten op dat moment dat het veel handiger zou zijn om hier ook de volgende nacht door te brengen, dan zouden we geen last van eventuele regen hebben en hoeven we nu de koffers, Sweta s tentspullen, slaapzakken en matrassen ook niet te vervoeren veel handiger! Afgesproken! Spullen blijven hier, tent ook, wij gaan dan naar het festival. Met de taxi. Maar hoever is het trouwens? Maar 2 km? Dan kunnen we veel beter lopen! Svetlana hing al aan de telefoon om het taxi-echtpaar te bellen, maar brak na Anida s kappen-gebaar het gesprek af. Lopen dus. Het was droog en zo zien we ook nog iets van het dorp hier. Dat alleen is al een bezichtiging waard. We maken gelijk een mark met de GPS, zodat we haar huis hier weer terug kunnen vinden. De heenweg leek nogal ingewikkeld en we zijn geen postduiven. Na een stief kwartiertje komen we op het festivalterrein en zoeken de tenten op Maar die zijn er niet meer! Wat?! Nee, twee keer kijken hoeft niet, en zelfs al kijken we wel drie of vier keer Die tenten zijn allemaal verdwenen. De zus van Sweta is dus ook verdwenen. En de grote Akaija s er ook niet meer! Hoezo, gedegen voorbereide reis? Niets aan het toeval overlaten? Maar goed, eerst even ademhalen en tot rust komen. Dat lukt niet erg moet ik erbij zeggen. Opties? Er staat zowaar op 15 meter afstand een politietent, as je een gehavende grijze tent met in het Russisch iets van politie zo zou willen noemen. Misschien is het een idee om daar eens te informeren? Nou is informeren bij de politie in Rusland niet het eerste dat er in je opkomt als je vragen hebt, maar in dit geval leek het niet verkeerd om daar te beginnen. Binnen in de tent zien we gelijk de Akaija liggen. Tjonge... opgelost dus. Anida wist zelfs te regelen dat de Akaija daar tot morgenochtend kon blijven liggen. Daar vertrouwen we dus maar op. Hoe je het ook bekijkt... intussen zijn we ondanks alles iets verder gekomen. We hebben meer informatie gekregen, we hebben wat avonturen beleefd, we leven nog èn we hebben een plek gevonden om ons verslag van deze morgen op te schrijven voor we dat vergeten. Vlak vóór ons dansen mensen in een grote kring op Russische muziek. Naast ons leren kleine kinderen elkaar over
12 de evenwichtsbalk te lopen. Achter ons proberen kinderen op stelten elkaar het leven zuur te maken. Andere kinderen slaan elkaar met oude kussens om de oren, toegekeken door welwillende ouders. Het is droog. We zitten hier ieder op een computer te tikken. Maar wat nu? Anida s telefoon gaat iets of iemand Russisch aan de andere kant. Anida neemt op haar eerste Russische telefoongesprek ever!! Of ik dat maar even wil noteren J. Afgesproken is nu, met zoonlief van Akai, dat hij morgen komt om ons op te halen van het festivalterrein, uur. En dat weten we nu dankzij Anida's Russische taalbeheersing. Weer een zorg minder vandaag. Zou ze het allemaal goed begrepen hebben, vraag ik me stilletjes af. Of is het leven hier van nature zo grillig? Ik kijk nu nergens meer van op. Waarom zijn we hier eigenlijk? Nou, dat weten we zelf ook niet meer. Iets met een Akaija misschien? Met Akai als gastheer? Lijkt er niet erg op, maar Akai s zoonlief wil in elk geval helpen. Dan gaat de telefoon weer wie? Geen idee. Opgehangen. Nog eens wie? Ook opgehangen. Nog eens nu een sms okay Oh, nee toch geen SMS, storing dan? Wat heeft dat ding? Uiteindelijk heeft Anida weer gesprekscontact. Na een kwartier of zo weet ze, hopelijk, wat er nu gaat gebeuren. Aanvullende informatie: Zoonlief van Akay komt hier naar toe om de Akaija op te halen. Kunnen wij misschien gelijk mee, vraagt Anida? Want dat zou nog handiger zijn. En zodra hij hier is kan hij ons dan eerst even bellen en lopen we vast naar het benzinestation toe. Geregeld, dus kunnen wij nu gerust rondlopen, wat eten en naar een paar culturele voorstellingen bekijken. Ergens gaande het kijken duurt het wel erg lang voor we iets horen en dus lijkt het ons verstandiger om maar vast naar het benzinestation te lopen. We willen zoonlief tenslotte niet missen. Maar op weg erheen komen we langs diezelfde politiepost en een blik om de hoek van de ingang vertelt ons dat de Akaija er al niet meer ligt! Wat nu weer!? Ik kan het amper geloven, dus voor alle zekerheid loop ik brutaalweg bij de Russische politie naar binnen (jaja) en zie dat de Akaija daar inderdaad niet meer ligt. Dit vertelt me enkele dingen: A. We weten nu waar we vannacht wèl slapen. B. De Russische politie bewaakt je spullen niet. C. Ons rol-tableautje om de Akaija te kunnen vervoeren ligt hier wel. D. Deze politie is totaal onoplettend. Als ik het roltableau weggris houdt niemand me tegen, ze kijken niet eens! En dat heet politiebewaking. Maar het komt me goed uit. Ik zit niet te wachten om mezelf nader te verklaren met mijn paar woorden Russisch: 'Dank je wel' en 'Dasvidanja'. Maar dat is wel precies wat ik nu zachtjes zeg. Zittend bij een blini-tentje (pannenkoekjes met zure room) gaan Anida en ik in beraad. Na dit laatste voorval zitten we er helemaal doorheen. Een paar tegenvallers is tot daar aan toe. Dat hoort erbij, maar dit! Anida somt op wat ze kennelijk in de uren hiervoor heeft bedacht: 1. Naar Gorno-Altaysk gaan, daar een paar dagen in een hotel zitten en wachten op de terugvlucht. Maar voor die tijd hopelijk Akai spreken. 2. De vlucht naar huis vervroegen. Kost extra, maar bespaart vermoedelijk heel wat hotel- en andere kosten en op het eind zijn we wellicht niet eens veel duurder uit. 3. Een auto huren en ergens binnen de Altay heen gaan op eigen gelegenheid. Gewoon vakantie houden dus. Optie 1 wijzen we allebei snel af. Dat gehang in een stadje dat we allang gezien hebben zal ons beslist niet blij gaan maken. Er is nog wel een museum, maar daarna kun je alleen nog maar boekjes lezen in het park bij mooi weer of in de kamer t.v. kijken bij slecht weer. Doen we niet. Optie 2 wordt door Anida als reële optie voorgesteld. Ik had daar niet eens aan gedacht, maar ik moet toegeven dat we inderdaad ook die keuze hebben. Maar ik weet nu al dat als we dat doen ik naderhand het gevoel van 'gefaald' zal hebben, helemaal voor niets te zijn gegaan. Ik spreek dat uit, maar Anida ziet dat anders. Tenslotte konden we absoluut niet voorzien wat we hier tegen zouden komen. Maar ik weet dat dit m'n gevoel zal worden. Het idee trekt me niet aan.
13 Optie 3 dan? Die trekt ons allebei het meeste. Zelf het initiatief in handen nemen. We kennen de wegen en het rijgedrag van de Russen nu en weten waar we aan toe zijn. Russen rijden hard, maar niemand rijdt zo hard als Sweta en zelfs dat hebben we overleefd. Nou kunnen we dat met tent en slaapzakken doen, maar gezien de vele regen en alles dat bij kamperen komt kijken is dat als luchtreizigers niet de meest voor de hand liggende methode. Alleen met een complete tent, zelfs als is die compleet, begin je niet veel. Een huisje huren lukte gisteren ook en als dit een gangbare prijs is, dan zijn we goedkoop uit en zo leer je bovendien de mensen kennen. Alleen de autohuur tikt natuurlijk wel flink aan. In uiterste nood kunnen we altijd nog in de stoelen van de auto slapen, maar dat zal wel niet nodig zijn. Of toch? Wij geloven niets meer! Maar ook daar vinden we dan wel iets op. Nu kunnen we alles aan. Maar waarheen dan? Richting Beluga, die bijzondere berg in het zuiden Altay? Dan komt er een ander idee. Die prinses Ukok, die mogelijk niet eens een prinses is, maar wel iemand geweest moet zijn met een heel bijzonder aanzien Waar is haar tombe? Daar kunnen we vermoedelijk nooit komen, maar we kunnen wel die richting uit gaan. Misschien is dat een idee? En daar de Akaija ergens opbouwen en er wat dan ook mee doen? We hebben allebei het gevoel van hier worden we blij van, dus voorlopig is dat het plan. Al zal ook dat wel weer gewijzigd worden. Zo krijgen we tenminste iets van Altay te zien en achteraf kunnen we in elk geval stellen dat we er al het mogelijke aan gedaan hebben om deze week te laten slagen. Sommige dingen hadden vooraf misschien beter geregeld moeten worden, maar waar we mee geconfronteerd worden is zo ver af van wat we normaal gesproken hadden mogen verwachten, dat dit een trip geworden waarbij het niet meer uitmaakt wat er op ons afkomt. Wij passen ons wel aan. Spoedcursus flexibel worden. In feite, bedenk ik nu, is dit een sjamanistische reis: een confrontatie met jezelf waardoor je een soort van transformatie ondergaat. En dat in het zuiden van Siberië waar je met bijna niemand kunt praten. Niets verloopt volgens plan, maar alles wordt opgelost en het resultaat is vaak nog beter dan je op voorhand had kunnen regelen. Maar blijf je hangen in het gevoel van ja, maar dit is niet volgens plan, dan heb je een rotdag en ben je slachtoffer. Van wie of wat dan ook. Pas je je aan en maak je er naar omstandigheden het beste van, dan blijkt in principe alles mogelijk. En het gekke is dat we steeds tot de ontdekking komen dat het zelfs beter wordt opgelost dan vooraf ingeschat. Maar de moeilijkheid zit m erin dat je op dat moment alweer in de volgende fase van niet volgens plan bent terecht gekomen en je energie gaat dus nu dus alweer dáár heen. Genieten van wat goed gegaan is wordt zo wel erg moeilijk. Maar we zien we dat het steeds opnieuw goed komt en we zijn ontzettend dankbaar voor alle hulp, waar die dan ook vandaan komt. Maar ik heb daar wel een idee van... We hadden gisteren tussendoor een berichtje gekregen van Denise, een vriendin van Eliza en intussen ook van ons. Zij wist dat we in Rusland waren, maar had geen enkel idee in welke situatie we beland waren. Zij is een medium in de USA en had iets doorgekregen van Linda: Linda is with you both with a smirky smile :-)))) she is VERY HAPPY!! 'Keep going' she says. 'Keep on trucking, you are doing it! Dat zijn woorden naar mijn hart. Die verdachte grijns van haar... da's Linda ten top! Op precies het goede moment. Doorgaan dus, niet opgeven! Dat kunnen we goed gebruiken nu, want ik zag het effe niet meer zitten. Dank je wel Denise, en dank je wel Linda! We zijn op ons gevoel afgegaan, we hebben naar ons hart geluisterd en deze hele reis is een uitdaging van jewelste geworden om dat vooral zo te blijven doen. Waaròm we hier dan precies zijn, en waaròm we zoveel moeite en energie investeren in het luisteren, of denken te luisteren naar dat gevoel? Ach, geen idee. Wordt misschien ooit wel duidelijk. Maar misschien ook niet. Het gevoel van het waarom van deze reis, dat ik al vóór deze reis had is ook verbonden met dat verhaal van die prinses Ukok, de gevonden mummie op het Ukok-plateau. Er is een interessant artikel over te lezen in The Siberian Times van 14 augustus Van Vladimir hoorden we dat deze mummie, die vrouw, niet eens een prinses was, maar een sjamane. Gezien de tatoeages lijkt dat waarschijnlijker dan prinses. Maar prinses verkoopt natuurlijk beter aan het grote publiek. Iemand heeft dat ooit geroepen en eenmaal uitgesproken blijft zo'n woord hangen. Wat Vladimir vertelde is dat deze vrouw zelfmoord gepleegd zou hebben met de bedoeling om later wedergeboren te worden om iets bijzonders te doen voor de wereld. Het officiële verhaal is echter van wetenschappelijke
14 oorsprong en houdt helaas geen rekening met de diepere beweegredenen die mensen hebben om bepaalde dingen te doen. Als wetenschappers niet erkennen dat er zoiets bestaat als bovennatuurlijk, dan zullen ze die inzichten nooit verwerken in hun verslag over het waarom-van. Voortbordurend op dit onofficiële verhaal van deze prinses moet ik sterk denken aan wat ik in de boeken van Anastasia (Vladimir Mégre) ergens gelezen heb, namelijk dat het in Siberië vaker voorgekomen is dat mensen om de oude kennis te bewaren en te bewaken voor de toekomst, zij zich soms lieten begraven met de belofte dat zij hun lichaam of die plek, veilig zullen stellen en hun kennis ooit in de toekomst vrij zouden geven aan iemand die de wil en de belofte in zich heeft om die kennis waard te zijn. Onze vriend Tomasz heeft een artikel geschreven, dat nota bene over enkele dagen of weken gepubliceerd zal gaan worden in het Poolse tijdschrift Nieznany Ṡwiat, dat tijdschrift waarmee alles begon en waardoor we nu in Rusland zitten. Hij wist dat we naar de Altay zouden gaan op uitnodiging van Akai, die zich o.a. inzet om de mummie van prinses Ukok weer terug te geven aan de Altay, haar op waardige wijze weer te begraven, zodat haar spirit, haar boodschap en haar wil gerespecteerd zullen worden. Toen de mummie uit de Altay werd weggehaald er ongekend zware aardbevingen in de Altay en ging er van alles fout. De mensen hier wijten het aan het weghalen van de mummie. Akai heeft ervoor gezorgd dat ze terug komt. Er is een handtekeningenlijst opgesteld met namen van mensen uit de Altay die dit ondersteunen en dat is véél voor Altay-inheemsen. De mummie is inmiddels weer in deze regio, maar in een museum, en dat is nog steeds niet goed. Akai heeft nu een concept-ontwerp gelanceerd voor een waardige tombe voor de prinses, daarbij tegemoet komend aan zowel de wetenschap als aan de mensen van Altay en hopelijk ook aan de wil van sjamane Ukok. Op het moment dat de mummie hier aankwam, maar i.p.v. van in een tombe in een museum geplaatst werd, waren hier grote overstromingen. Tomasz meldde dat men hier gelooft dat deze prinses nog dit jaar, 2015, naar de juiste bestemming begeleid moet worden. Gebeurt dat niet, dan betekent dit voor heel Rusland een rampspoed die zijn weerga niet kent. Zo is de voorspelling, en zo is het geloof van deze mensen. Zou Akai beseffen dat wat hem aan het hart gaat - de Aarde, Altay, de natuur, de mensen, het herstel van wat er ooit fout gegaan is - dat dit ook onze inzet is? Voor mij, en ik weet wel zeker ook voor Anida, en voor Marianne thuis voelt het werkelijk zo, voor de reis al dat als we ons steentje bij kunnen dragen aan een herstel van balans van energie in deze regio, dan is dat ons deze absurde reis helemaal waard. Dat wordt dus nu ons doel: sjamane Ukok. Wat kunnen we voor je doen? Ik vraag om hulp aan Boven aan mijn gids, aan Linda, aan mijn vader die ons op Akai opmerkzaam maakte door een hint vooraf te geven. Misschien zijn we met onze fantasie aan de wandel gegaan. Maar nu we hier toch zijn met die grote Akaija willen we graag iets doen voor het land, voor de natuur, voor de mensen, desnoods alleen voor onszelf, want dat geeft je weer mogelijkheden anderen te helpen. Laat het alsjeblieft niet voor niets zijn dat we hier zijn. Misschien moet je wel totaal geschift zijn om te doen wat wij begonnen zijn, op de manier zoals wij dit begonnen zijn. Veel mensen die we kennen hebben de boeken van Drunvalo Melchizedek gelezen, over Heilige Geometrie. Ook hij kreeg ingevingen om zomaar ergens heen te gaan zonder te weten waarom. Achteraf bleek alles exact te kloppen. Zo vreemd is dat dus niet: gewoon het diepe in springen omdat dat zo voelt. Waar je dan terecht komt dáár moet je zijn. Niet op voorbereid waar je terecht komt? Geeft niet. Pas je maar aan.
15 Dat klinkt mooi en krachtig, maar ik voel me klote en dus moet ik inderdaad wel geschift zijn. Maar is Columbus ook niet zo op reis gegaan? Op basis van oude kaarten en verhalen gewoon vertrekken. En had hij niet de kaart van Piri Reis, die ook voor de Akaija zo belangrijk is? Ergens dáár moet je heen, naar het Westen! En zolang je niets gevonden hebt vaar je verder. Doorgaan dus. Dat moet een megafortuin gekost hebben, met verantwoordelijkheid voor vele mensen en mogelijk totaal gezichtsverlies in het vooruitschiet. Daarmee vergeleken stelt dit toch helemaal niets voor? Waar maak ik me toch druk om? En ik denk aan die 'smirky' grijns van Linda. Afgesproken! Het plan is dus nu: iets met een auto, op zoek naar een prinses of sjamane die bekend is onder de naam Ukok. Lijkt me een goed doordacht plan in deze situatie. Diezelfde avond lopen we richting de hoofdweg waar we een restaurantje gezien hebben. Die weg is drukbevolkt met allemaal mensen, feestgangers uit het dorp en Russen uit alle streken. Kijk niet verbaasd op als sommigen van hen duizenden kilometers hebben gereden. Кафе (cafe) is het woord voor restaurant weten we nu. De meisjes achter de bar grinniken als ze in de gaten hebben dat wij echte buitenlanders zijn. Het menukaartprobleem is dat we niet van elk gerecht kunnen inschatten wat het zou kunnen zijn, b.v. of het vegetarisch is. Maar wat goed werkt is om elk gerecht aan te wijzen en door hen uit te laten spreken. Goed uitgesproken zijn veel woorden erg herkenbaar. Dan wordt een woord als Картофельные Чипсы uitgesproken als Kartoffelnji Chipsi! Chips dus! Die zijn eetbaar! Voor omgerekend 7 of 8 euro krijgen we met ons tweeën een aardige maaltijd. Daar kun je in Nederland Foto 2 - Bar in Turochak amper de boodschappen voor halen. En we waren precies op tijd binnen, want toen begon een fikse regenbui. Iemand helpt ons om overal goed doorheen te komen, denk ik stilletjes. En toen het net droog begon te worden, konden wij weer terug. Geweldig toch! Al lopende, krijgen we een goede indruk van het dorp hier en van vermoedelijk elk dorp in Siberië. De hoofdwegen zijn een lappendeken van asfalt, afbrokkelend aan de randen en niet altijd vrij van flinke gaten. Eenmaal van de hoofdweg af zijn het verharde wegen: zandpaden met een flinke lading ingereden grint of steentjes of ander stenig afval. Daar kun je op rijden, fietsen en lopen en als het lang regent kun je er vast komen te zitten, maar normaal gesproken werkt dat prima. Wat je hiermee wel krijgt is dat een dorp er armoedig en triest uitziet. Wij zijn niet meer gewend aan zandwegen, want in Nederland is elk dorp geplaveid met asfalt, stoeptegels en omzoomd met gelikte muurtjes, heggen, hekwerken, borders en perfect groene gestofzuigde tuintjes. Het bizarre is dat als je in de bossen op de Veluwe toch huizen langs ongeasfalteerde wegen ziet, je dan spreekt van luxe, want daarmee voorkom je nodeloos gerij van auto's die er niets te zoeken hebben.
16 Hier moet je wat beter kijken om te zien of een dorp al dan niet welvarend is. Sommige huizen zien er modern en zelfs luxe zelfs uit, andere zijn vervallen en armoedig. Maar bijna iedereen heeft, zoals Anida al vaker vertelde een eigen tuintje voor de groenten en fruitbomen: levensnoodzaak hier. Ook zie ik in bijna alle tuinen een klein gebouwtje met schoorsteentje. Баня of Banja, meldt Anida, een washok dat tevens sauna is. Die hebben wij in Nederland niet en in de grote sauna s die we wel kennen wordt bij ons erg veel geld omgezet. Gekke wereld. De eigenaresse van ons guesthouse heeft in haar eigen huis internet, wifi, gamecomputers, grootbeeld TV en alle overige materiële luxe die wij ook hebben. Eigenlijk is er niet zo gek veel verschil. Wel opvallend is dat de mensen hier makkelijker te herkennen zijn als rijk, arm en zeer arm, in materiële zin dan. Wie er werkelijk rijk zijn, zijn de mensen die in alle basisbehoeften voorzien zijn, en daarnaast gewoon gelukkig zijn met wat ze hebben, waar ze zijn en hoe hun leven is. Heb je alle westerse materie nooit gehad, maar verlang je er wel naar dan ben je ongelukkig. Heb je zoals wij al die materie wel of kun je het meeste daarvan kopen of ervoor sparen, dan kun je nog steeds ongelukkig zijn. Het voordeel is dan alleen dat je ook de ervaring van materiële rijkdom hebt opgedaan. Maar als je alles al hebt, en als dat je ook niet werkelijk gelukkig maakt? Wat dan? Maar ik dwaal af... ach, al dat gefilosofeer ook. Waar we nu weer mee verrast werden, was dat bij thuiskomst' in Svetlana s guesthouse onze Russische vrienden van de afgelopen dag er weer zaten. Die waren vandaag op weg gegaan en we zouden ze nooit meer zien toch? Alleen nog contact via ? Ze waren met hun auto ergens vastgelopen in de modder op het pad dat ze wilden berijden richting een survival kampeerplek. Kennelijk mislukt en gezien de regen onverrichter zake omgekeerd in de wetenschap dat ze hier in elk geval goed en droog en warm zouden zitten met garantie op een vrije plek. Maar nu konden we hen vragen stellen over de mogelijkheden voor onze komende dagen. Alles wordt geregeld. Eén van de opties waar we thuis al aan gedacht hadden, maar die we gelijk al verworpen hadden, was het bezoeken van de Beluga of Белуха, de hoogste berg van de Altay op de grens met China en Kazachstan, en voor zover wij weten van groot belang voor de energie van de Aarde. Eén van de meesterbergen van deze planeet zogezegd. In mijn beleving en in die van vele gelijkgezinde mensen zijn bergen bezield, hebben een eigen energie en zijn bronnen van kracht, communiceren met andere bergen over de hele wereld en dragen samen het netwerk van energieën over de Aarde, beschermen die, hoe dan ook. Dat klinkt vaag en misschien val ik daarmee onder de noemer van zwevers, maar zo zie ik dat zelf niet. Ik wist dit als klein kind al en ik heb sindsdien nooit reden gezien die gedachte bij te stellen. Vladimir bevestigde dat zo n trip voor 3 dagen en 2 nachten niet reëel is. Als je via de weg in de buurt wilt komen voor een mooi uitzicht op de berg, dan zou dat nog een optie geweest zijn, maar het is gekkenwerk. Op z n minst moet je dan ook nog een lange en slechte zijweg nemen, vervolgens je auto achterlaten en een uur of wat lopen en klimmen. En geen problemen tegenkomen! Nee dus. Andere optie is het meer Teleskoye dat hier nog geen 60 kilometer vandaan ligt. Het wordt ook wel het Gouden Meer genoemd, naar een legende dat een man een gegoten gouden staaf had en heel Altay afreisde om iemand te vinden die hem voor dat goud voedsel wilde verkopen. Niemand wilde dat. Tenslotte gooide hij het goud in het meer, vandaar de naam. Anida meldde dat dit de basis is voor vele legenden. De hele wereld afzoeken naar het ware geluk en uiteindelijk materie opgeven voor voeding en een zekere rust. In Altay waren de mensen kennelijk al zo wijs dat ze inzagen dat goud hen niet gelukkig zou maken. Tenslotte zag de man dat ook in. De naam van het meer heeft te maken met de Telesk-stam, waarvan er nog enkele duizenden in leven zijn, een oeroud volk dat hun eigen leefwijze heeft weten te behouden. Vladimir vertelde dat er grenzend aan het meer een natuurpark is dat als een energetisch uiterst belangrijk gebied beschouwd wordt, omdat de dieren, planten en bomen daar veel groter zijn dan hun soortgenoten elders op de wereld, Findhorn in Rusland dus. Dat heeft met de energie aldaar te maken. Kennelijk is dit zó belangrijk dat mensen er niet toegelaten worden. Sterker nog, parkwachters controleren streng dat dit gebod niet overtreden wordt. Bij thuiskomst ontdekte ik dat Google Maps dit gebied vervaagd heeft. Dat zegt veel hier in Rusland. Dat park zullen we dus niet in kunnen. Wel mogelijk is om via een boot bij een waterval te komen die uit dat gebied in het meer terecht komt. Ik vraag Vladimir ook over het Ukok-plateau, maar om daar te komen heb je twee weken nodig en een gedegen voorbereiding en conditie. Dat is ruig gebied. Zeer de moeite waard en zeker niet
17 onmogelijk, zelfs niet voor mensen zoals wij, maar beslist niet geschikt voor een trip van 2 dagen. Ik wilde het maar even zeker weten. Afgewezen dus. Jammer! Slapen dus maar weer. En ik heb wederom lang nagedacht over deze reis, me afvragend waar we nu weer terecht zullen komen en wat het ons zal brengen. Misschien is er toch nog een waardig doel voor deze uitzonderlijke reis, die ik voorlopig niet zal kunnen uitleggen aan andere mensen als zinvol. Waar is dit alles goed voor? Dit houdt me enorm bezig. Ik heb al dagenlang een beklemd gevoel. Ik kan van alles bedenken waardoor dat komt, maar werkelijk alles dat ik sinds we vorig jaar Akai tegen het lijf liepen bedacht heb, blijkt niet te kloppen. Niets is wat het lijkt. Mijn gedachte deze nacht was dat misschien de speciale energie van dit meer ons iets te vertellen heeft. Maar dat dacht ik van prinses Ukok ook. Zit ik er met m'n gevoel dan zó naast elke keer? Misschien kunnen we de Akaija nog ergens neerzetten? Vorig jaar in Arkaim heeft dat in mijn ogen niet minder dan een klein wonder verricht! Wat is dit toch? Raadsels... raadsels in de nacht. Vage plannen - Iets met een auto Zondagochtend eerst de broodjes die we gisteren gehaald hebben geprobeerd op te eten. Witbroodbaksels met iets van jam. Zoals ze eruit zien verwacht je als Nederlander, Duitser of Belg iets lekkers, maar dit smaakt naar slecht gebakken ruw witbrood. Snoepgoed noemt Anida het. Dat is het. Hier zit niets gezonds aan, maar om te snoepen is het ook niet echt. Het vult. Dan belt Sweta ze is onderweg. Volgens Anida zal ze over een half uur hier zijn. Maar ze doet haar reputatie eer aan en enkele minuten later staat ze al voor de deur. Anida had het echt goed gehoord: een half uur! Maar nee, nu dus al getoeter voor de deur, Sweta die alweer naast de auto staat te bellen en of we maar willen rennen, koffers inladen, go go go. Ze beëindigt het ene gesprek, de nu overbekende ringtone klinkt weer en direct is ze in gesprek. Nog geen vijf minuten later zijn we onderweg, een uur eerder dan afgesproken. In dit geval niets mis mee, maar is dit het normale leven van een Rus in Siberië? Ik dacht we wij in Nederland gestrest waren. De rit terug naar Gorno-Altaysk begint voor haar doen ongekend rustig, maar nadat ze in haar telefoon iets heeft gezegd van 'Oh, nee he?' begint ze met bumperkleven, schuift naar links deels over de andere weghelft op een afstand van minder dan een meter, schat de weg verkeerd in, haalt evenzogoed toch in en komt er nog goed mee weg ook. Op een bepaald moment vraagt ze of ze te snel rijdt. Anida bevestigt dat, zonder beledigend over te willen komen. Dan vraagt ze of ik vind dat ze te snel rijdt. Ik maak een gebaar dat ik dat ook zo zie. Dus blijft ze iets langer dan anders achter de voorganger rijden. Maar na een aantal minuten is dat weer vergeten. Ze haalt iedereen voor zich in, zelfs de hardrijders, en belt minstens tweederde van de rijtijd, dus met 1 hand aan het stuur. In Nederland had ze geen geld meer over gehad om bekeuringen te betalen. Anida schijnt hier beter mee overweg te kunnen - al weet ik dat niet zeker - maar ik heb een continu gevoel van lichte doodsangst. Is ook dit onderdeel van de Altay-experience of is dit de 'sjamanistische dood', waardoor je een transformatie doormaakt? Onderweg stopt Sweta de auto wanneer ze hoort dat wij een auto willen huren, maar dat kan niet, zegt ze, dat is ontzettend duur! Waar willen jullie naar toe? Ze pakt de kaart van Altay erbij en zo kwamen we tot weer een nieuwe versie van reeds strak omlijnde plan 'iets met een auto'. Zij wilde ons naar het zuiden ruiden en wij hoeven dan alleen de benzine en ons eigen onderkomen en eten te betalen, zo begreep Anida onderweg van haar. Maar we spreken nu, als gevolg van Sweta's onverstaanbare telefoontjes iets anders af, uiteraard, plan x of zo. Of hadden we al geen plannen meer in ons hoofd? Misschien hebben we nu dan eindelijk begrepen waar 'het' om gaat? Sweta zal ons meenemen naar een plek ergens halverwege de grens met China. Daar is het erg mooi en dan zien we wel wat het brengt. In elk geval rijden we nu eerst naar haar huis en kunnen we daar even wat eten. Als we daar heelhuids arriveren geeft ze ons de sleutel met de opmerking dat we erin kunnen en dat er aan de overkant van de straat een eetgelegenheid is. Ze is niet onvriendelijk, alleen gestrest. Dus ze heeft geen tijd om te koken, maar dat regelen we zelf wel. Daarna kunnen we uitgebreid internetten tot ze terug is. Ik ben wel benieuwd wat Marianne op de vroege zondagmorgen van m n verslag vindt als ze leest wat we hier doen of juist niet-doen. Ik vraag me af of ze vindt dat ze iets gemist heeft tot zover. Lijkt me niet in elk geval. Daar is Sweta weer zijn we klaar? Ja hoor, wij zijn klaar. Maar eerst nog even een paar vragen. Anida en ik hadden afgesproken dat we aandacht en tijd gingen afdwingen voordat we weer met
18 volle vaart ergens ondoordacht in meegezogen worden. We hadden de vragen in het Russisch al klaar. Dat werkt. Hoe lang is het rijden naar de Chinese grens? We gaan donderdag alweer weg en het is nu zondagavond? Lukt dat wel? Tja, dat gaat nooit lukken met deze plannen. Dus werden de plannen weer bijgesteld en stelde ze voor dat we naar haar geboortegebied zouden gaan. Er komt daar een tolk voor ons en we gaan excursies doen naar oude graven en duizenden jaren oude pictogrammen in de bergen en dat leek haar heel mooi en erg interessant. Dat vinden wij ook en we worden hier zelfs blij van. Binnen een paar minuten zitten we weer in de auto en rijden we naar het zuiden. Het eerste deel gaat langs de brede rivier de Katun in het noorden van Altay. We zien dat deze op zondag door de Russen gebruikt wordt om een uitje te maken met de auto. Overal zitten ze langs de rivier in het gras of tussen de bomen te picknicken bij een houtvuurtje, met de gebruikelijke samovaar en wat bankjes en een hoop gezelligheid met familie en vrienden. Overal hetzelfde beeld. Gezellig, heel aandoenlijk en ongekend voor ons keurig geregelde Europa waar vrij kamperen en vuurtjes stoken nauwelijks nog toegestaan is. Zo n verbod gaat hier nooit geaccepteerd worden. Een gebied met groene beboste heuvels trekt aan ons gezichtsveld voorbij, maar allengs worden de heuvels hoger en nemen Zwitserse proporties aan. De weg blijft prima, zonder haarspeldbochten of afgronden. Alleen brede valleien waarbij je het gevoel hebt op een hoogvlakte te zijn. Altijd zijn de valleien weelderig groen met bomen of voorzien van eindeloos veel gras, meestal allebei. Wat een ruimte! Wat een schoonheid! Wat een bos en wat een leegte! Ongekend. En dit is hier net zo gewoon als betonnen steden dat bij ons zijn. Koeien lopen hier overal los, dus ook op de weg. Sweta passeert ze rakelings. Maar goed dat ik geen koe ben, anders had ik m n horens wellicht creatiever gebruikt. Deze koeien weten kennelijk precies waar ze thuishoren, en anders weten de boeren hen wel te vinden. Dan ergens meldt Sweta: Ceders. Siberische ceders! We komen hoger in het gebied, de weg gaat omhoog en het stikt van de Siberische ceders. Die bomen, ik ken ze van de Anastasia-boeken, hebben iets statigs. Ze zijn anders dan de andere bomen en ze worden hier bijna vereerd. Gek genoeg verandert vanaf dit moment bij ons allebei de energie, misschien wel de energie van deze hele reis. De omgeving wordt nu echt mooi en interessant. We komen in een nog verlatener gebied van Altay. De mensen worden Mongoolser, het land wordt ruiger iets is hier anders. Instinctief weet ik dat we nu aangekomen zijn in dat deel waar de meeste inheemse mensen van Altay wonen, het hart van Altay. We stoppen op een hoog punt waar kraampjes staan. Hier is het toeristisch, op z n Altay s dan. Sweta meldt dat we hier even pauzeren. Wij lopen rond, zij regelt iets en als we weer instappen moeten er extra spullen ingeladen worden. Wij denken dat we die straks nodig zullen hebben, maar nee. Er stappen ook twee Mongools uitziende vrouwen in, past nog net, en we rijden weer door. De rit is nu extra interessant, al rijden we nog steeds erg hard. Sweta s telefoon blijft echter stil. Sweta praat nu met de vrouwen in de auto. Fijn dat ze dat nu kan, want steeds stil zijn omdat de taal een barrière vormt is ook niet altijd leuk. Dan stoppen we, want kennelijk we gaan eten. Sweta loopt naar binnen, bestelt wat in wat zo op het oog een Russische variant op een wegrestaurant is en dat
19 doen wij dan ook maar. Inmiddels zit zij al te eten in de ruimte ernaast. Wij zoeken ook wat uit, schuiven even later aan en terwijl wij eten is zij alweer vertrokken. Reisleider druk, druk, druk. Zullen we haar opgeven voor de titel Stresskip? We blijven even rustig zitten, praten nog wat na, en als we buiten komen heeft Anida de deur van de auto nog niet dicht of we rijden alweer. Nie daljeko niet ver meer, zegt Sweta. Tenslotte rijden we een zijweg in, zien wat huizen, wat later weer een zijweg, dan een zandpad, nog een zandpad die ze met behoorlijke snelheid neemt en tenslotte komen we in een vallei met een aantal vreemd uitziende hutten. Waar zijn we hier? Zo te zien een Altay-versie van Landal Greenparcs een verzameling Mongoolse zeskantige hutten, hier en daar een Indiaanse teepee, een paar andere bouwsels die zich later laten identificeren als Foto 3 - Dorpje Yelo in Altay eetplaatsen, wc-hokken, sauna s en een droogruimte. En dat alles in gevarieerde kleuren die beslist niet allemaal traditionele kleuren zijn. Maar misschien is het gebruiken van de kleur die op dat moment voorhanden is wel onderdeel van de Altay-tradities. Wij kijken onze ogen uit en als we uitstappen is het eerste dat ons overweldigt het ontbreken van elk mechanisch geluid. Het is hier zo stil dat het uren duurt voor onze oren eraan gewend zijn. Het lijkt alsof je doof bent geworden. Maar dan hoor je het zoemen van insecten, ergens in de verte de zachte roep van een koekoek, en wat gefluister van de wind in de bomen. Bestaat dit nog? Ja dus. Het idee van met een Akaija naar Altay gaan is nu allang vergeten. Nou, niet echt natuurlijk, maar waar we nu terechtgekomen zijn is het plan van Sweta, die meldde dat zij in deze vallei geboren is. Zij kent dus alles hier en kennelijk was ze tot de conclusie gekomen dat die amper Russisch sprekende gasten uit Nederland wellicht het beste gebaat zouden zijn met een eenvoudige Altayomgeving en waar kun je dat beter doen dan in haar geboortegebied? We werden opgewacht door een vriendin, zus of verwant van haar met een mooie, maar moeilijk te onthouden naam, zoiets als Kareena, en met een typisch Mongools gezicht. Bijzondere vrouw, maar net als Sweta niet iemand van veel woorden. Volgende dag ontbijt? Hoelaat? Wat? Moloko? Gleb? Jay? Eieren? En Sweta had al gezegd: morgen excursie. Laat ik er hier ook niet meer woorden aan spenderen. Het lijkt me duidelijk genoeg. Die avond zitten we dus in een hutje ergens in het midden van Altay, in een hutjes-kamp dat verder totaal uitgestorven is. We zijn hier echt helemaal alleen! Het is een uitgestrekt dal, dat volgens m n GPS op maar liefst 1135 meter hoogte ligt. Lariksen overal, en heel veel gras. Buiten op het terrein is een WC. In dit geval zelfs een aparte voor vrouwen en een voor mannen. Maar de indeling is exact gelijk: gat in een houten bodem en als de deur dicht is zie je amper waar je kunt staan. Foto 4 - Binnenkant zeskantige hut
20 Er is zelfs een Banya. Het is een aparte hut, met eerst een kleedruimte, die uiteraard geheel droog moet blijven. Dan een tweede ruimte die wel nat mag worden. In dit geval is daar een slang met koud water met brandweerkraan, dus met flink wat power om in no-time water in een aluminium wasteil vol te krijgen. Dan is er een tweede slang met brandweerkraan waar heet water uitkomt. Die slang komt uit een fornuis/oven/haard om de sauna op temperatuur te krijgen. Die was reeds goed voorzien van hout dat al enige tijd brandde. Die telefoontjes van rijdende Sweta waren kennelijk toch nuttig geweest! Wij hebben de sauna dus maar gebruikt. Anida vroeg voor alle zekerheid of ik hier een probleem mee had. Nee? Okay uitkleden dus en schoonspoelen, opwarmen in de sauna, afspoelen, haren wassen en hup, daar zijn we weer een ervaring rijker. Had ik al gezegd dat dit een sjamanistische reis is? Ja? Laat ik het nog een keer zeggen: dit is, kennelijk, een sjamanistische reis. Later die avond, na het inrichten van de slaapruimte voor een heel gezin lig ik in bed en probeer grip te krijgen op dat wat me deze dagen overkomt. Vatten kan ik het niet meer. Beschrijven een beetje. Het waarom ervan inzien heel misschien later, maar nu nog niet. Alle redenen die ik eerst kan bedenken worden steeds opnieuw onderuit gehaald. Duidelijk is in elk geval dat we hier om een totaal andere reden zijn dan we voorzien hadden. Wel heb ik een vreemd onbestemd gevoel, niet continu, maar deze eerste uren van de nacht wel weer. Geen fijn gevoel. Ik voel met niet prettig, maar welke vorm van niet prettig kan ik niet benoemen. Het heeft er in elk geval mee te maken dat ik het gevoel heb alsof ik verkeerd zit hier, niet hier had moeten zijn omdat we een verkeerde beslissing genomen hebben. Toch hebben we wel degelijk goed overwogen of we wel of niet zouden gaan. Maar de situatie waarin we terecht komen is dusdanig anders dan voorzien dat ik hier geconfronteerd wordt met mezelf misschien? Kort samengevat: We zijn al dagen op plekken die we nooit voorzien hadden, en we dat zijn Anida en ik. We zijn geen partners, wel vrienden. Russen die we gesproken hebben en ons ernaar vragen zie je totaal verbaasd hun wenkbrauwen optrekken en grinniken. Jullie geen partners?! Haha. Dat kan nooit kloppen. Jezelf misschien, maar ons hou je niet voor de gek. En hier zitten we, ergens op een plek die je alleen maar als vakantiegebied kunt omschrijven, waar je ofwel woont en leeft, ofwel als toerist bezoekt. Daar kom je alleen als je op vakantie gaat met je partner of met je gezin. Maar hier zijn wij en vervolgens bezoek je ook nog en passant de sauna. En dat is slechts één van de vreemde aspecten van wat we hier meemaken. De rode draad is die auto van Sweta, of eigenlijk haar kamikaze rijstijl. Dat is een heftige ervaring, want ik heb nog nooit langer dan een kwartiertje bij iemand in een auto gezeten die onverantwoord hard reed. En dan was dat eerder verantwoord hard, als je daarvan al zou kunnen spreken. Bij Sweta zit ik geen seconde rustig, want ik weet dat haar rijden soms puur gokwerk is. Zij heeft geen idee wat er fout kan gaan als de auto in deze omstandigheden de grip verliest door wat onverwacht zand, water, olie, een overstekend hert of een onverwachte kuil. Meerdere keren al hebben wij zelf voorkomen dat ze totaal de fout in ging. Elke keer kwam er gelukkig net niet nòg een onvoorzien probleem bij, waardoor ze veilig uit kon wijken. Zoiets creëert vorm van doodsangst, van je leven niet zeker zijn, niet zeker weten of je het eind van de rit zult halen. Verzoeken om rustiger rijden helpen niet, dus uiteindelijk probeer je erin te berusten en geef je je over aan het lot. In mijn geval neem ik een houding aan van: als het de bedoeling is dat ik binnen enkele minuten in de berm lig, al dan niet dood, dan moet dat maar. Dan zal dat wel de bedoeling zijn, en dan is dat okay. Mede door deze omstandigheden word ik meer dan anders geconfronteerd met m n liefde voor Marianne, die voor mij altijd ietwat vreemd is geweest, omdat Marianne m n tweede liefde is, niet tweederangs, maar als tweede vrouw in m n leven gekomen is. Linda is nooit uit m n hart. Marianne is erbij gekomen. Dat gegeven heb ik altijd moeilijk kunnen plaatsen, en vaak heb ik me afgevraagd of ik Marianne misschien niet tekort heb gedaan, of misschien nog steeds doe. Die liefde is een stuk sterker nu, of misschien moet ik zeggen: duidelijker en helderder voor me zelf geworden. Niet verkeerd lijkt me. Maar ik kan niet anders zijn dan ik ben, en de schijn ophouden wil ik al helemaal niet. Deze dagen, op stap met een andere vrouw, in situaties terecht komen die je zelfs met een vriend van hetzelfde geslacht, vanuit een Nederlandse opvoeding bezien dan, niet snel zult opzoeken dat gaat best ver. Maar het is geheel volgens goedkeuring van zowel Nico als Marianne, die ons vertrouwen. Maar als we op voorhand zouden hebben geweten wat we nu hebben gedaan, dan zou om te beginnen ikzelf al hebben gemeld: dat ga ik dus niet doen! Dan maar liever wachten op een betere gelegenheid om zo n reis te maken, ooit.
Luisteren naar je Hart (en daar bij blijven)
Akai(ja) in Altay Luisteren naar je Hart (en daar bij blijven) Wat eraan vooraf ging De voltooide grote Akaija in Arkaim, met v.l.n.r. Anida, Wim, Marianne, Eliza en Tomasz Zonnewende 2014 brachten wij
Nadere informatieO, antwoordde ik. Verder zei ik niets. Ik ging vlug de keuken weer uit en zonder eten naar school.
Voorwoord Susan schrijft elke dag in haar dagboek. Dat dagboek is geen echt boek. En ook geen schrift. Susans dagboek zit in haar tablet, een tablet van school. In een map die Moeilijke Vragen heet. Susan
Nadere informatieVerhaal: Jozef en Maria
Verhaal: Jozef en Maria Er was eens een vrouw, Maria. Maria was een heel gewone jonge vrouw, net zo gewoon als jij en ik. Toch had God haar uitgekozen om iets heel belangrijks te doen. Iets wat de hele
Nadere informatieKijk nog eens in het boek op bladzijde 80 naar Werkwoorden in een andere tijd.
Grammaticaoefeningen 3 Wonen en vervoer Werkwoorden in een andere tijd Oefening 1 Kijk nog eens in het boek op bladzijde 80 naar Werkwoorden in een andere tijd. 1 Begrijp je deze informatie? ja / nee,
Nadere informatieDie nacht draait Cees zich naar me toe. In het donker voel ik heel zachtjes zijn lippen op mijn wang.
Vanavond ga ik mijn man vertellen dat ik bij hem wegga. Na het eten vertel ik het hem. Ik heb veel tijd besteed aan het maken van deze laatste maaltijd. Met vlaflip toe. Ik hoop dat de klap niet te hard
Nadere informatieKlein Kontakt. Jarigen. in april zijn:
A Klein Kontakt Het is alweer eind maart wanneer dit Kontakt uitkomt, het voorjaar lijkt begonnen, veel kinderen hebben kweekbakjes met groentes in de vensterbank staan, die straks de tuin in gaan. Over
Nadere informatieApostolische rondzendbrief
oktober 9, 2011 Jaargang 1, nummer 1 Lieve mensen, Zo bent u een voorbeeld voor alle gelovigen in Macedonië en Achaje geworden. Wij zijn nu al weer een tijdje hier in het zuiden van Griekenland, in de
Nadere informatieSpreekbeurt Dag. Oglaya Doua
Spreekbeurt Dag Oglaya Doua Ik werd wakker voordat m n wekker afging. Het was de dag van mijn spreekbeurt. Met m n ogen wijd open lag ik in bed, mezelf afvragend waarom ik in hemelsnaam bananen als onderwerp
Nadere informatieIris marrink Klas 3A.
Iris marrink Klas 3A. 1 Inhoud. 1- Voorpagina 2- Inhoud, inleiding & mijn mening 3- Dag 1 4- Dag 2 5- Dag 3 6- Dag 4 7- Dag 5 Inleiding. Ik kreeg als opdracht om een dagverslag te maken over Polen. 15
Nadere informatieDE NAAM JON FOSSE. NAMNET (1995) Een toneelstuk. Vertaling Tom Kleijn ********** PERSONEN. Meisje Jongen Zus Moeder Vader Bjarne ***********
jon fosse - de naam JON FOSSE DE NAAM NAMNET (1995) Een toneelstuk Vertaling Tom Kleijn ********** PERSONEN Meisje Jongen Zus Moeder Vader Bjarne *********** Copyright : Jon Fosse 1995, Colombine Teaterförlag
Nadere informatieWie heeft die rare knopen erin gelegd? vraagt hij. Ik, geeft Bibi eerlijk toe. Vorige week waaide het nogal hard. Dus toen heb ik de rubberboot en
Het plan van Bart Dobber, niet doen! Bibi staat op het dek van het schip en kijkt naar haar hond die een kat achterna zit op de kade. Haar broer Bart ligt op de loopplank en peutert aan het touw van de
Nadere informatieWat is PDD-nos? VOORBEELDPAGINA S. Wat heb je dan? PDD-nos is net als Tourette een neurologische stoornis. Een stoornis in je hersenen.
Wat is PDD-nos? 4 PDD-nos is net als Tourette een neurologische stoornis. Een stoornis in je hersenen. Eigenlijk vind ik stoornis een heel naar woord. Want zo lijkt het net of er iets niet goed aan me
Nadere informatieGijsje zonder staart geschreven door Henk de Vos (in iets gewijzigde vorm) Er was eens een klein lief konijntje, dat Gijs heette. Althans, zo noemden
Gijsje zonder staart geschreven door Henk de Vos (in iets gewijzigde vorm) Er was eens een klein lief konijntje, dat Gijs heette. Althans, zo noemden zijn ouders hem, maar alle andere konijntjes noemden
Nadere informatieTik-tak Tik-tak tik-tak. Ik tik de tijd op mijn gemak. Ik haast me niet zoals je ziet. Tik-tak tik-tak, ik denk dat ik een slaapje pak.
Tik-tak - Lees het gedicht tik-tak voor. Doe dit in het strakke ritme van een langzaam tikkende klok: Tik - tak - tik - tak Ik tik - de tijd - op mijn - gemak. Enzovoort. - Laat de kinderen vrij op het
Nadere informatieEr zijn mensen nodig met nieuwe fantasie
Er zijn mensen nodig met nieuwe fantasie Ervaringen, belevenissen, vragen in woorden gevangen om die woorden weer vrij te laten in nieuwe ervaringen, belevenissen, vragen. Marcel Zagers www.meerstemmig.nl
Nadere informatie2 Ik en autisme VOORBEELDPAGINA S
2 Ik en autisme In het vorige hoofdstuk is verteld over sterke kanten die mensen met autisme vaak hebben. In dit hoofdstuk vertellen we over autisme in het algemeen. We beginnen met een stelling. In de
Nadere informatieLES 4. Handelingen 12:1-19; Van Jeruzalem tot Rome: Verlost uit de gevangenis blz.109-116
LES 4 Handelingen 12:1-19; Van Jeruzalem tot Rome: Verlost uit de gevangenis blz.109-116 De boodschap God hoort en verhoort onze gebeden voor elkaar. Leertekst: Terwijl Petrus onder zware bewaking zat
Nadere informatieEen greep uit een presentatieviering met als thema: Licht zijn voor anderen
Een greep uit een presentatieviering met als thema: Licht zijn voor anderen Openingstekst: (Door een ouder en kind) A. Zeg zou jij het licht aandoen? Je moet opschieten, want het is bijna tijd. Dadelijk
Nadere informatieHet restaurant in Otterlo.
Het verslag van mijn spontane actie/uitdaging handbikend van Enschede naar Scherpenzeel en terug. Een totale afstand van 259,92 km en heb hier zowel de zaterdag als de zondag 12 uur over gedaan (inclusief
Nadere informatieMaatschappelijk werk (alweer)
Maatschappelijk werk (alweer) Na mijn tweede miskraam heb ik toch weer besloten om het er op te wagen naar maatschappelijk werk te gaan. Ik vond de stap echt wel heel zwaar, want ik hou er niet zo van.
Nadere informatieWerkboek Het is mijn leven
Werkboek Het is mijn leven Het is mijn leven Een werkboek voor jongeren die zelf willen kiezen in hun leven. Vul dit werkboek in met mensen die je vertrouwt, bespreek het met mensen die om je geven. Er
Nadere informatieKINDEREN VAN HET LICHT
KINDEREN VAN HET LICHT Verteller: Het gebeurde in een donkere nacht, heel lang geleden, dat er herders in het veld waren, die de wacht hielden over hun schapen. Zij stonden net wat met elkaar te praten,
Nadere informatieMijn ouders zijn gescheiden en nu? Een folder voor jongeren met gescheiden ouders over de OTS en de gezinsvoogd
Mijn ouders zijn gescheiden en nu? Een folder voor jongeren met gescheiden ouders over de OTS en de gezinsvoogd 1 Joppe (13): Mijn ouders vertelden alle twee verschillende verhalen over waarom ze gingen
Nadere informatieNiemand op mijn kerstfeest
Niemand op mijn kerstfeest Das liep zijn hol uit en voelde de sneeuw eerder dan hij het zag. Hij sprong achteruit zijn sneeuwvrije hol weer in en maakte een sissend geluid van onvrede. Bah, ook dat nog,
Nadere informatieIk ben maar een eenvoudige ezel, maar ik wil je graag een mooi verhaal vertellen
De ezel van Bethlehem Naar een verhaal van Jacques Elan Bewerkt door Koos Stenger Ik ben maar een eenvoudige ezel, maar ik wil je graag een mooi verhaal vertellen over iets wat er met me gebeurd is. Het
Nadere informatieVlinder en Neushoorn
Vlinder en Neushoorn Hoi, zei Vlinder. Hoi, zei Neushoorn, hoewel hij meestal niets zei. Maar hij was in een goede bui. Vlinder streek neer op de hoorn van Neushoorn en leek erg zenuwachtig. Hoi! zei Vlinder
Nadere informatiede aanbieding reclame, korting De appels zijn in de a Ze zijn vandaag extra goedkoop.
Woordenlijst bij hoofdstuk 4 de aanbieding reclame, korting De appels zijn in de a Ze zijn vandaag extra goedkoop. alleen zonder andere mensen Hij is niet getrouwd. Hij woont helemaal a, zonder familie.
Nadere informatieLekker ding. Maar Anita kijkt boos. Hersendoden zijn het!, zegt ze. Die Jeroen is de ergste. Ik kijk weer om en zie hem meteen zitten.
Lekker ding Pas op!, roept Anita. Achter je zitten de hersendoden! Ik kijk achterom. Achter ons zitten twee jongens en drie meisjes hun boterhammen te eten. Ze zijn gevaarlijk, zegt Anita. Ze schudt haar
Nadere informatie"Afraid of the Dead ( The Escape ) Hoofdstuk 5"
"Afraid of the Dead ( The Escape ) Hoofdstuk 5" Voor het eerst alleen Ik werd wakker in een kamer. Een witte kamer. Ik wist niet waar ik was, het was in ieder geval niet de Isolatieruimte. Ik keek om me
Nadere informatieBijzondere vakantie op Cyprus Ans van den Helm
Bijzondere vakantie op Cyprus Ans van den Helm In 2011 gingen mijn man en ik 10 dagen op vakantie naar Cyprus. Toen we geland waren, stond er een taxi klaar, om ons naar ons vakantieverblijf, te brengen.
Nadere informatieEr was eens een Kleine Ziel die tegen God zei: Ik weet wie ik ben, ik ben het licht net als alle andere zielen.
Een klein gesprekje met God Er was eens een Kleine Ziel die tegen God zei: Ik weet wie ik ben, ik ben het licht net als alle andere zielen. God lachte breed. Dat is waar!, zei God. Jij bent ook het licht.
Nadere informatieWater Egypte. In elk land hebben mensen hun eigen gewoontes. Dat merk je als je veel reist. Ik zal een voorbeeld geven.
Water Egypte In elk land hebben mensen hun eigen gewoontes. Dat merk je als je veel reist. Ik zal een voorbeeld geven. Ik ga naar een restaurant in Nederland. Daar bestel ik een glas water. De ober vraagt
Nadere informatieJohannes 6,1-15 - We danken God, want Jezus zorgt voor ons
Johannes 6,1-15 - We danken God, want Jezus zorgt voor ons Dankdag voor gewas en arbeid Liturgie Voorzang LB 448,1.3.4 Stil gebed Votum Groet Zingen: Gez 146,1.2 Gebed Lezen: Johannes 6,1-15 Zingen: Ps
Nadere informatieDeel het leven Johannes 4:1-30 & 39-42 7 december 2014 Thema 4: Gebroken relaties
Preek Gemeente van Christus, Het staat er een beetje verdwaald in dit hoofdstuk De opmerking dat ook Jezus doopte en leerlingen maakte. Het is een soort zwerfkei, je leest er ook snel overheen. Want daarna
Nadere informatieVoel je vrij en liefdevol 7 oefeningen
Voel je vrij en liefdevol 7 oefeningen Soms voel je je gevangen door het leven. Vastgezet door de drukte, en beklemd in je eigen hoofd. Je voelt je niet vrij en je voelt geen liefde. Met deze tips breng
Nadere informatie150 Tips om kinderen te laten zien dat je om ze geeft!
150 Tips om kinderen te laten zien dat je om ze geeft! Scott de Jong http://www.positiefleren.nl - 1 - Je leest op dit moment versie 2.0 van het Ebook: 150 Tips om kinderen te laten zien dat je om ze geeft.
Nadere informatieProjectlijn A Meelopen met de Meute? Hellig Hart
Les 4A Titel Thema Benodigdheden Doelstelling Net even iets anders Betrouwbaarheid: geloofwaardigheid Computer, printer, DVD fragment 2 en 3, werkblad 4A.1 en informatieblad 4A.1, achtergrondinformatie
Nadere informatieDEEL 1. WERKBOEK 5 Eigen keuze. 2015 Monique van Dam YOU: De keuze is aan jou!
DEEL 1 1 WERKBOEK 5 Eigen keuze Inhoud 2 1. Hoe zit het met je keuzes? 3 2. Hoe stap je uit je automatische piloot? 7 3. Juiste keuzes maken doe je met 3 vragen 9 4. Vervolg & afronding 11 1. Hoe zit het
Nadere informatieKnabbel en Babbeltijd.
Knabbel en Babbeltijd. (zorg ervoor dat je deze papieren goed leest, uitprint en meeneemt naar de VBW) Het thema van deze VBW-week is Zeesterren. Het thema is de titel van de week (dus geen kreet of korte
Nadere informatieBibliotheek Mysterie
Bibliotheek Mysterie Eerste druk, 2014 2014 Nicole van Oudheusden isbn: 9789048432257 nur: 284 Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave
Nadere informatiewww.bennyvreden.nl - BVP 1740 - Hint Music 2010 - De trein
Lied :..! (cd track / ) Voor de lol of voor je werk. Naar een feest of naar de kerk. Naar Parijs of Almelo. Met de trein ben je er zo. Reizen naar een verre stad. Met je koffer en je kat. Stap maar in
Nadere informatieDit boek heeft het keurmerk Makkelijk Lezen gekregen. Wilt u meer weten over dit keurmerk kijk dan op de website: www.stichtingmakkelijklezen.nl.
Chatten Dit boek heeft het keurmerk Makkelijk Lezen gekregen. Wilt u meer weten over dit keurmerk kijk dan op de website: www.stichtingmakkelijklezen.nl. Colofon Een uitgave van Eenvoudig Communiceren
Nadere informatieEr was eens een heel groot bos. Met bomen en bloemen. En heel veel verschillende dieren. Aan de rand van dat bos woonde, in een grot, een draakje. Dat draakje had de mooiste grot van iedereen. Lekker vochtig
Nadere informatieKinderkerstfeest van de Kindernevendienst 26 december Kerstverhaal
Kinderkerstfeest van de Kindernevendienst 26 december 2016 Kerstverhaal Heel lang geleden was er een jonge vrouw, Maria. Zij woonde in het dorpje Nazareth. Maria was een heel gewone vrouw, net zo gewoon
Nadere informatieWe hebben verleden week nog gewinkeld. Toen wisten we het nog niet. De kinderbijslag was binnen en ik mocht voor honderd euro kleren uitkiezen.
Woensdag Ik denk dat ik gek word! Dat moet wel, want ik heb net gehoord dat mijn moeder kanker heeft. Niet zomaar een kankertje dat met een chemo of bestraling overgaat. Nee. Het zit door haar hele lijf.
Nadere informatieIk ben Sim-kaart. Mobiel bellen groep 5-6. De Simkaart is een meisje, tikkeltje ondeugend en een echte kletsgraag. Aangeboden door
De Simkaart is een meisje, tikkeltje ondeugend en een echte kletsgraag Hoi! Blijf even aan de lijn. Ik zit namelijk op de andere. Wacht even. Hoi, ik kom zo even terug, want ik moet even iets zeggen over
Nadere informatieOplossingsgerichte vragen (Het Spel van Oplossingen IKB & TS)
Oplossingsgerichte vragen (Het Spel van Oplossingen IKB & TS) Stel dat dat (te grote wonder) gebeurt, ik betwijfel of dat zal gebeuren, maar stel je voor dat, wat zou je dan doen dat je nu niet doet? (p36)
Nadere informatieTheorieboek. leeftijd, dezelfde hobby, of ze houden van hetzelfde. Een vriend heeft iets voor je over,
3F Wat is vriendschap? 1 Iedereen heeft vrienden, iedereen vindt het hebben van vrienden van groot belang. Maar als we proberen uit te leggen wat vriendschap precies is staan we al snel met de mond vol
Nadere informatieTornado. Maartje gaat voor het eerst logeren. s Nachts belandt ze met haar vriendinnetje Eva in een tornado en beleven ze een heel spannend avontuur.
Tornado Maartje gaat voor het eerst logeren. s Nachts belandt ze met haar vriendinnetje Eva in een tornado en beleven ze een heel spannend avontuur. Geschreven in januari 2012 (Geïllustreerd t.b.v. het
Nadere informatieOPA EN OMA DE OMA VAN OMA
Hotel Hallo - Thema 4 Hallo opdrachten OPA EN OMA 1. Knip de strip. Strip Knip de strip los langs de stippellijntjes. Leg de stukken omgekeerd en door elkaar heen op tafel. Draai de stukken weer om en
Nadere informatieErvaringen Voorbeeld jouw ervaring delen? formulier
Ervaringen Voorbeeld jouw ervaring delen? formulier Vraag 1 Hoe heb je zielsliefde ontdekt, en ontdekte je zielsliefde het ook op dat moment? Ik ontmoette haar op mijn werk in de rookruimte. We konden
Nadere informatieSoms ben ik eens boos, en soms wel eens verdrietig, af en toe eens bang, en heel vaak ook wel blij.
Lied: Ik ben ik (bij thema 1: ik ben mezelf) (nr. 1 en 2 op de CD) : Weet ik wie ik ben? Ja, ik weet wie ik ben. Weet ik wie ik ben? Ja, ik weet wie ik ben. Ik heb een mooie naam, van achter en vooraan.
Nadere informatieCHATTEN. verborgen verdriet MARIAN HOEFNAGEL
CHATTEN verborgen verdriet MARIAN HOEFNAGEL Stotteren Kom op, Roy. Het is allang tijd. De leraar informatica legt een hand op Roys schouder. Maar Roy kijkt niet op of om. Hij zit achter de fijnste computer
Nadere informatietje was saai. Haar ouders hadden een caravan, waarmee ze ieder jaar in de zomer naar Frankrijk gingen. Ook voor deze zomer was de camping al
Hoofdstuk 1 Echt? Saartjes mond viel open van verbazing. Maar dat is supergoed nieuws! Ze sloeg haar armen om haar vriendin heen. Waaah, helemaal te gek. We gaan naar Frankrijk. Zon, zee, strand, leuke
Nadere informatieOPDRACHT 1 : SCRIPT EN INTERACTIEVE VERSIE VAK : SCHRIJVEN --LOIS VEHOF--
OPDRACHT 1 : SCRIPT EN INTERACTIEVE VERSIE VAK : SCHRIJVEN --LOIS VEHOF-- Confrontatie scene Written by Loïs Vehof Genre: Avontuur Locatie: De oude tempel Protagonist: Wachter Antagonist: Dief Conflict:
Nadere informatieDe twee zaken waarover je in dit boek kunt lezen, zijn de meest vreemde zaken die Sherlock Holmes ooit heeft opgelost.
Sherlock Holmes was een beroemde Engelse privédetective. Hij heeft niet echt bestaan. Maar de schrijver Arthur Conan Doyle kon zo goed schrijven, dat veel mensen dachten dat hij wél echt bestond. Sherlock
Nadere informatieKids. &Go. Informatieblad speciaal voor kinderen
Informatieblad speciaal voor kinderen Datum; Aalsmeer, jaar 2011 Gemaakt door; Bianca Wegbrands daar, Wat leuk dat je dit informatieblad speciaal voor kinderen wilt lezen. Ik zal me eerst even aan jou
Nadere informatieLiederen solozang Prijs: 7,= euro per stuk
Liederen solozang Prijs: 7,= euro per stuk GEWASSEN IN WATER Inhoud: Vanuit de dopeling gezien een statement dat hij in het watergraf alles wat oud is achter zich laat. Hij weet niet alles, kent nog niet
Nadere informatieJohannes 20, 1-18 20 april Pasen 2014 Wehl. (ds. A. Oude Kotte-de Boon) Thema: 'Het verhaal van Maria van Magdala ' Gemeente,
Johannes 20, 1-18 20 april Pasen 2014 Wehl (ds. A. Oude Kotte-de Boon) Thema: 'Het verhaal van Maria van Magdala ' Gemeente, We zijn er doorheen gegaan, Veertig dagen en nachten, Tijd van voorbereiding...
Nadere informatieH E T V E R L O R E N G E L D
H E T V E R L O R E N G E L D Personen Evangelieschrijver Vrouw (ze heet Marie) Haar buurvrouwen en vriendinnen; o Willemien o Janny o Sjaan o Sophie (Als het stuk begint, zit de evangelieschrijver op
Nadere informatieGeelzucht. Toen pakte een vrouw mijn arm. Ze nam me mee naar de binnenplaats van het huis. Naast de deur van de binnenplaats was een kraan.
Geelzucht Toen ik 15 was, kreeg ik geelzucht. De ziekte begon in de herfst en duurde tot het voorjaar. Ik voelde me eerst steeds ellendiger worden. Maar in januari ging het beter. Mijn moeder zette een
Nadere informatieBert staat op een ladder. En trekt aan de planten die groeien in de dakgoot. Hij verstopt de luidspreker en het stopcontact achter de planten.
Helaas Wanneer besloot Bert om Lizzy te vermoorden? Vreemd. Hij herinnert zich het niet precies. Het was in ieder geval toen Lizzy dat wijf leerde kennen. Dat idiote wijf met haar rare verhalen. Bert staat
Nadere informatieVoorwoord. Daarna ging ik praten met Chitra, een Tamilvrouw uit Sri Lanka. Zij zette zich in voor de Tamilstrijd.
Voorwoord In dit boek staan interviews van nieuwkomers over hun leven in Nederland. Ik geef al twintig jaar les aan nieuwkomers. Al deze mensen hebben prachtige verhalen te vertellen. Dus wie moest ik
Nadere informatie2
2 Het kerstverhaal Kijk ook op: www.ploegsma.nl www.viviandenhollander.nl www.miesvanhout.nl ISBN 978 90 216 7085 0 / NUR 227 Tekst: Vivian den Hollander 2012 Illustraties: Mies van Hout 2012 Vormgeving:
Nadere informatieDe eekhoorn kon niet slapen. Hij liep van zijn deur om zijn tafel heen naar zijn kast, bleef daar even staan, aarzelde of hij de kast zou opendoen,
De eekhoorn kon niet slapen. Hij liep van zijn deur om zijn tafel heen naar zijn kast, bleef daar even staan, aarzelde of hij de kast zou opendoen, deed hem niet open, liep langs de andere kant van de
Nadere informatieDe droom. De sneeuw dwarrelt in de ruimte.
De droom Hassan droomt dat het sneeuwt. De sneeuw dwarrelt in het donker. Hij valt niet naar beneden, want er is geen beneden. En er is geen boven. Hij valt niet van de hemel naar de aarde, want er is
Nadere informatieInhoud. 1 Wil je wel leren? 2 Kun je wel leren? 3 Gebruik je hersenen! 4 Maak een plan! 5 Gebruik trucjes! 6 Maak fouten en stel vragen!
1 Wil je wel leren? Opdracht 1a Wat heb jij vanzelf geleerd? 7 Opdracht 1b Van externe naar interne motivatie 7 Opdracht 1c Wat willen jullie graag leren? 8 2 Kun je wel leren? Opdracht 2a Op wie lijk
Nadere informatieBINNENSUIS Jehudi van Dijk
BINNENSUIS Jehudi van Dijk Op het toneel staat een vrouw. Ze draagt gewone kleren en ze heeft een horloge om. Ook staat er een stoel en een prullenbak en ligt er een pluisje op de grond. Ik denk altijs
Nadere informatie»05« Het marktplein. Nog nooit had hij zijn boterham zo snel opgegeten. Mam, Erika en Lien hadden hem verbaasd aangekeken.
»05«Het marktplein Nog nooit had hij zijn boterham zo snel opgegeten. Mam, Erika en Lien hadden hem verbaasd aangekeken. Goed dat je vandaag zo vroeg vertrekt, zei mam. Door dat slechte weer zit het verkeer
Nadere informatieInhoud. Een nacht 7. Voetstappen 27. Strijder in de schaduw 51
Inhoud Een nacht 7 Voetstappen 27 Strijder in de schaduw 51 5 Een nacht 6 Een plek om te slapen Ik ben gevlucht uit mijn land. Daardoor heb ik geen thuis meer. De wind neemt me mee. Soms hierheen, soms
Nadere informatieRené op vakantie. 10-17 mei 2013 P U T T E N
René op vakantie 10-17 mei 2013 P U T T E N Begeleider Theo Vrijdag 10 mei Vertrek naar Landal Tegen 12 uur rijdt de Tendens bus de Ranonkelweg in en René straalt als hij mij ziet. Na de lunch nemen we
Nadere informatieDe brug van Adri. Rollen: Verteller Martje Adri Wim
De brug van Adri Rollen: Verteller Martje Adri Wim Daar loopt een meisje. Ze heet Martje. Ze kijkt boos en loopt langzaam. Ze weet niet waarheen. Martje kent Wim. Hij woont in dezelfde straat, maar Wim
Nadere informatieSeptember 2008 Door: Charlotte Storm van s Gravesande. Bijbehorende foto's: zie onderaan de tekst. Hallo mede dierenvrienden,
September 2008 Door: Charlotte Storm van s Gravesande Bijbehorende foto's: zie onderaan de tekst Hallo mede dierenvrienden, Na mijn indrukwekkende reis naar India, is mij gevraagd om een kort verhaaltje
Nadere informatie1. Joris. Voor haar huis remt Roos. Ik ben er. De gordijnen beneden zijn weer dicht.
1. Joris Hé Roos, fiets eens niet zo hard. Roos schrikt op en kijkt naast zich. Recht in het vrolijke gezicht van Joris. Joris zit in haar klas. Ben je voor mij op de vlucht?, vraagt hij. Wat een onzin.
Nadere informatieVerteld door Schulp en Tuffer
Verteld door Schulp en Tuffer Het allereerste kerstfeest Het allereerste kerstfeest Verteld door Schulp en Tuffer Vertaald en bewerkt door Maria en Koos Stenger Getekend door Etienne Morel en Doug Calder
Nadere informatieKinderfolder ALS JE EEN GELEIDEHOND TEGENKOMT
Kinderfolder ALS JE EEN GELEIDEHOND TEGENKOMT ROOS Roos (27) is zeer slechtziend. Ze heeft een geleidehond, Noah, een leuke, zwarte labrador. Roos legt uit hoe je het beste met geleidehond en zijn baas
Nadere informatie0-3 maanden zwanger. Zwanger. Deel 1
Zwanger Ik was voor het eerst zwanger. Ik voelde het meteen. Het kon gewoon niet anders. Het waren nog maar een paar cellen in mijn buik. Toch voelde ik het. Deel 1 0-3 maanden zwanger Veel te vroeg kocht
Nadere informatieWat mevrouw verteld zal ik in schuin gedrukte tekst zetten. Ik zal letterlijk weergeven wat mevrouw verteld. Mevrouw is van Turkse afkomst.
Interview op zaterdag 16 mei, om 12.00 uur. Betreft een alleenstaande mevrouw met vier kinderen. Een zoontje van 5 jaar, een dochter van 7 jaar, een dochter van 9 jaar en een dochter van 12 jaar. Allen
Nadere informatieDoor mijn leven liep een doorbroken streep
Door mijn leven liep een doorbroken streep Door mijn leven liep een doorbroken streep Alex Does Schrijver: Coverontwerp: ISBN: Alex Does DEEL 1. Ik schrijf over mijn leven wat ik tot nu toe gehad hebt,
Nadere informatieHey Russel! EEN BIJZONDERE VRIENDSCHAP. marian hoefnagel
REALITY REEKS Hey Russel! EEN BIJZONDERE VRIENDSCHAP marian hoefnagel Een gekke naam Rudsel?? Jims mond valt open van verbazing. Is dat een naam? Hij kijkt met grote ogen naar de jongen die naast hem zit.
Nadere informatieBeeld Hoofdstuk 5. Uitgeschreven tekst. NL test
Beeld Hoofdstuk 5 Uitgeschreven tekst NL test www.ncrv.nl/ncrvgemist/8-1-2011/nl-test-2011-afl-1 (fragment tot 8:53 min.) NL test (NCRV) Duur fragment: 8:53 min. Duur uitzending: 24:49 min. Datum uitzending:
Nadere informatiehoe we onszelf zien, hoe we dingen doen, hoe we tegen de toekomst aankijken. Mijn vader en moeder luisteren nooit naar wat ik te zeggen heb
hoofdstuk 8 Kernovertuigingen Kernovertuigingen zijn vaste gedachten en ideeën die we over onszelf hebben. Ze helpen ons te voorspellen wat er gaat gebeuren en te begrijpen hoe de wereld in elkaar zit.
Nadere informatieOp reis naar Bethlehem
Op reis naar Bethlehem Rollen: Verteller Jozef Maria Engel Twee omroepers Kind 1 Kind 2 Kind 3 Receptionist 1 Receptionist 2 Receptionist 3 Kind 4 Kind 5 Herder 1 Herder 2 Herder 3 Herder 4 Drie wijzen
Nadere informatieTITEL ACTIVITEIT + beschrijving: filosofisch gesprek over geloven.
TITEL ACTIVITEIT + beschrijving: filosofisch gesprek over geloven. Beginsituatie: De lln doen als inleiding op het project rond geloven en de kerkwandeling, een filosofisch gesprek. Er komen verschillende
Nadere informatieVoor Indigo en Nhimo Papahoorjeme_bw.indd :02
Papahoorjeme_bw.indd 2 05-05-11 15:02 Papahoorjeme_bw.indd 3 05-05-11 15:02 Voor Indigo en Nhimo Tamara Bos Papa, hoor je me? met tekeningen van Annemarie van Haeringen Leopold / Amsterdam De liefste
Nadere informatieKoningspaard Polle en de magische kamers van paleis Kasagrande
Koningspaard Polle en de magische kamers van paleis Kasagrande Eerste druk 2015 R.R. Koning Foto/Afbeelding cover: Antoinette Martens Illustaties door: Antoinette Martens ISBN: 978-94-022-2192-3 Productie
Nadere informatieHet tweede avontuur van Broer Vos en Broer Konijn
Het tweede avontuur van Broer Vos en Broer Konijn Oom Remus bron. Z.n., z.p. ca. 1950 Zie voor verantwoording: http://www.dbnl.org/tekst/remu001twee01_01/colofon.php 2010 dbnl / erven J.C. Harries 2 [Het
Nadere informatieSuzanne Peters. Blijf bij me! liefdesroman
Suzanne Peters Blijf bij me! liefdesroman Hoofdstuk 1 Katja belde aan bij het huis. Ze vond het toch wel erg spannend. Het was de tweede keer dat ze op visite ging bij de hondenfokker en deze keer zou
Nadere informatieTen slotte wens ik je veel plezier bij het lezen. Hopelijk geeft het de kennis en de inspiratie om ook zelf met je kinderen aan de slag te gaan!
inleiding Voor al mijn kinderen schrijf ik hun ontwikkelingen op in een schrift. Ik schrijf op wanneer en hoelang ze sliepen, wat ze aten, hoe ze speelden en hoe we samen de dag doorbrachten. Dat lijkt
Nadere informatieEen meneer heeft veel ballonnen. Hij roept: Kinderen, kom erbij! Mijn ballonnen die zijn gratis. Wie wil een ballon van mij?
Een meneer heeft veel ballonnen. Hij roept: Kinderen, kom erbij! Mijn ballonnen die zijn gratis. Wie wil een ballon van mij? Wat een mooie luchtballonnen! Geel, oranje, groen en blauw. Kies maar uit Daan,
Nadere informatieGELOOFSVRAGEN EN LEVENSVRAGEN
WAAROM??? DAAROM!!! Soms sta je met je mond vol tanden, wanneer je kind je met een vraag overvalt. "Waarom zijn de bomen groen?", "Waarom regent het vandaag?" Waarom... waarom..., steeds weer waarom. De
Nadere informatieAMIGA4LIFE. Hooggevoelig, wat is dat? WWW.AMIGA4LIFE.NL T. 06-424 99985 @AMIGA4LIFECOACH VLAARDINGEN
AMIGA4LIFE Hooggevoelig, wat is dat? 7-10 jaar WWW.AMIGA4LIFE.NL T. 06-424 99985 @AMIGA4LIFECOACH VLAARDINGEN 1 voorlichtingsbrochure hooggevoeligheid - www.amiga4life.nl Ik heb een talent! Ik kan goed
Nadere informatieEen gesprekje met God De kleine ziel en de zon
Een gesprekje met God De kleine ziel en de zon Parabel geschreven door Neale Donald Walsch Ergens in de tijd was er een Zieltje, dat tegen God zei: Ik weet wie ik ben! God zei: Dat is heel mooi. Wie ben
Nadere informatieWAARSCHUWING. Als je wilt dat in je leven niets verbetert, leg dit boek dan NU weg. Het is niets voor jou. Koop een fles champagne en ga het vieren.
WAARSCHUWING Als je wilt dat in je leven niets verbetert, leg dit boek dan NU weg. Het is niets voor jou. Koop een fles champagne en ga het vieren. INLEIDING Je herkent het vast: je stond met een glas
Nadere informatieMusical De Eendenclub verdwaalt
Pagina 1 van 9 Musical De Eendenclub verdwaalt Normale versie voor 3 typetjes (Otto/Elle/Izzi) Een eigen productie van Recrateam Zang: Leonie van Gent en Martijn Boer Stemmen op de cd-versie: Martijn Boer
Nadere informatieIk ben Sim-kaart. Mobiel bellen groep 7-8. De Simkaart is een meisje, tikkeltje ondeugend en een echte kletsgraag. Aangeboden door
De Simkaart is een meisje, tikkeltje ondeugend en een echte kletsgraag Hoi! Blijf even aan de lijn. Ik zit namelijk op de andere. Wacht even. Hoi, ik kom zo even terug want ik moet even iets zeggen over
Nadere informatieHoofdstuk 2. Contact maken, inlichtingen verstrekken en onderhandelen
Hoofdstuk 2 Contact maken, inlichtingen verstrekken en onderhandelen 48 Gangbare uitdrukkingen bij contact maken en onderhandelen De meeste zinnen die in dit overzicht staan, zijn formeel. U kunt deze
Nadere informatieOCV trucks. Een lange natte en winderige winter is net voorbij en iedereen is dan ook weer blij.
OCV trucks Oldtimer Contactgroep Veluwe Stroe, april 2016 Verslag van de lenterit 2016. Een lange natte en winderige winter is net voorbij en iedereen is dan ook weer blij. Wat duurt dan zo n winterperiode
Nadere informatieEerste druk, 2013 2013 Arinka Linders AVI E5 M6 Illustraties: Michiel Linders
Leo Leeuwtje Eerste druk, 2013 2013 Arinka Linders AVI E5 M6 Illustraties: Michiel Linders isbn: 9789048431052 nur: 282 Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl Hoewel aan de totstandkoming
Nadere informatieEen land waar. mensen goed geïnformeerd zijn over handicaps
Een land waar mensen goed geïnformeerd zijn over handicaps Lilian (48) vraagt haar zoontje om even een handje te komen geven. Dat doet hij en dan gaat hij weer lekker verder spelen. Wij nemen plaats aan
Nadere informatie