N I E U W S B R I E F

Transcriptie

1 N I E U W S B R I E F FACULTEIT TEW VAN UA JAARGANG 12, NR 45, SEPTEMBER 2004 TRIMESTRIEEL TIJDSCHRIFT - AFGIFTEKANTOOR ANTWERPEN X

2 Alumni Nieuwsbrief is een uitgave van Universiteit Antwerpen Adres UA-Stadscampus Lokaal B-213 Prinsstraat 13, 2000 Antwerpen fax: (03) Verantwoordelijke uitgever Karel Soudan UA-Stadscampus Prinsstraat 13, 2000 Antwerpen Kernredactie F. Bostyn P. Cordy B. De Bruyn A. Deckers J. de Dieu P. d Haens E. Faucompret V. Guillaume K. Soudan D. Van De Mieroop M. Van Hauwermeiren L. Van Lierde M. van Loon K. Vanstalle Werken mee H. Poriau S. Smaers Grafische vormgeving en productie ESCO, a De Schutter company pdf door W. Soudan Oplage ex. Jaargang 12, nummer 45, september 2004 Inhoud 01 Wij doen niet aan positieve discriminatie Student Focus: kennis maken met diversiteit 03 Bankier bouwt mee aan universiteit Gesprek met alumnus Jef Asselbergh 05 Zingen en cijferen Nekka-Nacht-organisator Koen Huygebaert 07 Ook in de financiële wereld draait het om scoren Alumnus Frank Peeraer mist profvoetbal niet 09 Een leven vol uitdagingen Gesprek met alumnus Mikael Shamim 11 Niet kiezen, maar combineren! Een gesprek met alumnus Stephan Géron 13 Op bezoek bij Ahlers Alumnus Erik Otten houdt van maritiem 15 EBA wast witter dan wit? Alumnus Wilfried Dierickx over fiscale amnestie VAN DE REDACTIE De eerste UA TEW/HI alumni studeerden af in Hun groepsfoto s sieren de binnenbladzijde van dit nummer. De fotocollage op de achterzijde geeft een impressie van de plechtige proclamatie in de Antwerpse Opera en de promotiereceptie in de aula Rector Dhanis. Met deze eerste lichting afgestudeerden is het zover: Alechia vzw is een feit! Het bestuur bestaat uit een groep enthousiaste alumni die hun sporen verdienden in de oprichtende vzw s of in een actief verenigingsleven als student. Geleidelijk zal Alechia de werking van Wikingsalumni en NSKalumni overnemen. Natuurlijk wordt er gezorgd voor de continuïteit van bestaande activiteiten van beide verenigingen. Alechia gaat ook een stap verder met de uitbouw van een website ( en nieuwe evenementen. In de Alechia-Post vinden jullie een verslag van de TEW/HI Afstudeer BBQ, waarmee de studenten hún laatste avond op UA in de verf hebben gezet. Met dank trouwens aan de sponsors hiervan, vaak zelf alumni. Deze BBQ was tevens een eerste kennismaking voor de afgestudeerden met Alechia, hun nieuwe alumnivereniging. Nogmaals een hartelijk welkom in de wereld van de alumni voor de promotie 2004! Verder in Alechia-Post nog aankondigingen van vertrouwde activiteiten, met in het bijzonder de jubilarissenviering op 26 november. Deze activiteit wordt voor het eerst overkoepelend georganiseerd. Op de Stadscampus in het Hof van Liere zullen de ex-ufsia en ex-ruca promoties van 1954, 1979 en 1994 in de bloemetjes worden gezet. Talrijke jubilarissen gaven al te kennen dat ze er op vrijdagavond 26 november zeker bij zullen zijn. Ook alumni van andere promoties zijn natuurlijk welkom op dit evenement. Mis deze start dus niet. In Alumni Nieuwsbrief, zoals altijd: heel veel aandacht voor het leven en de carrières van onze alumni. Hun verknochtheid aan hun nu één geworden alma mater loopt als een geleidende draad doorheen hun verhalen. Dat het nummer een uitgesproken mannelijk karakter heeft, berust op louter toeval. We hebben als redactie nog iets goed te maken! Beschouw het ondertussen misschien als het ideale mannenblad voor vrouwen. Peter Clemen voorzitter Alechia Karel Soudan vice-decaan UA-TEW

3 Student Focus: kennis maken met diversiteit Wij doen niet aan positieve discriminatie Het klassieke tafelgesprek. Wij aan de ene kant, zij aan de andere. De interviewer en de fotografe, tegenover de geïnterviewden, ook met z n tweeën dit keer. Ertussen een tafel in hout en een hoop vragen over diversiteit en gelijkenis. Op die tafel een witte wijn en een bolleke aan onze kant, een lce Tea en een Looza bij de ondervraagden. Kenmerkend. Gesprekspartners zijn Saïd El Majdoub en Karima Arektoute, bezielers van Student Focus, de reden van ons samenzijn. Student Focus is een studentenclub voor allochtonen, met dat verschil dat het eigenlijk geen studentenclub is, en zich ook niet uitsluitend op allochtonen richt. dwars Wat is Student Focus dan wel, als we het geen studentenclub voor allochtonen mogen noemen? Said El Majdoub Student Focus is een vereniging van enkele alumni van allochtone herkomst en enkele studenten, die ervoor wil zorgen dat de instroom en de doorstroom van allochtone studenten verbetert. We zijn echter niet als studentenclub erkend door de UA, en krijgen dus ook geen subsidies van die kant. Wel heeft het decanaat van de faculteit TEW al wat hulp in natura geboden. Zo hebben we een lokaal ter beschikking van waaruit we onze aanwezigheid op de campus kunnen coördineren. Karima Arektoute En we zijn ook geen vereniging voor allochtonen alleen. Iedereen is welkom, al blijven allochtonen wel onze eerste doelgroep. Dat is zo omdat die groep studenten het meest nood heeft aan de hulp die wij bieden. Dus we zijn niet echt een studentenclub voor allochtonen, die benaming is te eng. El Majdoub Het grote probleem is gebrek aan informatie. Te veel allochtone jongeren zijn niet vertrouwd met verder studeren. Dat komt natuurlijk omdat zo weinig anderen uit hun omgeving die ervaring wel hebben. Dat informatiegebrek wegwerken is onze eerste bezorgdheid. Arektoute Dat doen we bijvoorbeeld door aanwezig te zijn op grote Sid-Inbeurzen. Daar worden al die jongeren geconfronteerd met een waaier aan toekomstmogelijkheden en wij trachten ervoor te zorgen dat het hoger onderwijs ook bij de allochtone jongeren tot de opties behoort. Door met hen te spreken en hen onze eigen ervaring mee te delen. El Maidoub We zijn ook van plan infosessies te houden in middelbare scholen met hoge migrantenconcentraties. Voor die jongeren is de leefwereld dwars Waarom is Student Focus opgericht? El Maidoub Toen ik hier aan de UA TEW studeerde, viel het me op dat ik hier nauwelijks studenten van allochtone origine tegen het lijf liep. Sterker nog, bij het behalen van mijn diploma bleken slechts enkelen van dat kleine groepje volgehouden te hebben tot de finish. Onderzoekscijfers bevestigen die vaststelling. Niet eens twee procent van de studenten hier is van vreemde afkomst en de slaagkansen van die enkelingen liggen dan nog eens tien keer lager. Student Focus wil in de eerste plaats dat probleem aanpakken. Daarnaast ijveren we ook voor een actief diversiteitsbeleid vanuit de universiteit en de hogescholen. We willen dat meer aandacht wordt besteed aan de verschillende leefwerelden, of toch minstens dat mensen die met het hoger onderwijs verbonden zijn van die verschillen op de hoogte zijn. Infosessies dwars Hoe kan Student Focus aan die problemen van instroom en doorstroom tegemoet komen? 1

4 van hoger onderwijs vaak totaal onbekend. En dat ontneemt hen natuurlijk veel kansen. We denken dat het ook nuttig is ouders daarin te betrekken, want zij kennen die wereld vaak nog veel minder. Zoiets moet met specifieke informatie, in de eigen taal en via de eigen kanalen. dwars Waarom is Student Focus dan ook nog op de universiteit zelf aanwezig? El Majdoub De informatieproblemen stoppen natuurlijk niet, eens de studenten de weg naar de universiteit gevonden hebben. Vaak hebben ze vragen over specifieke procedures als IAJ enz. De universiteit kent ook haar eigen gewoonten en heeft zo haar eigen cultuur. Het studentenleven naast de lessen is eigenlijk volledig in handen van de traditionele studentenclubs, die cantussen e.d. organiseren. Aan zo n activiteiten doen geen allochtone jongeren mee. En dan is het niet evident je hier thuis te voelen en dat minimaliseert je slaagkansen. Studeren is natuurlijk de belangrijkste factor om te slagen, maar daar kom je vaak niet eens toe als je je toch niet op je plaats voelt aan de universiteit. Arektoute Daarom organiseren we af en toe een etentje, gaan we in groep naar toneelvoorstellingen of doen we een filmavond. We proberen wel steeds oog te hebben voor onze doelstellingen en daarom zullen de films die getoond worden vaak over thema s als diversiteit gaan. We denken er ook aan de Prisma-initiatieven rond peter- en meterwerking uit te breiden, zodat ook onze doelgroep zich daarin thuis voelt. dwars Doen eigen feestjes en eigen filmavonden de allochtone studenten niet juist nog meer vervreemden van de rest van de studentenpopulatie? El Majdoub Dat denk ik niet. Ten eerste staan al onze activiteiten open voor iedereen, dus ook voor studenten die van autochtone afkomst zijn. Daarbij sporen we de allochtone studenten ook aan naar andere evenementen te gaan, en zich mee in het klassieke studentenleven te integreren. Bierkoning worden zal er niet bij zijn, maar dat hoeft ook niet. In die zin trachten we eigenlijk een soort bruggenbouwer te zijn tussen twee groepen studenten. dwars Moet de universiteit daar ook een rol in spelen? El Majdoub Dat is inderdaad onze tweede grote doelstelling. We vinden dat de universiteit en de hogescholen ook trouwens een actief diversiteitsbeleid moet ontwikkelen. Mijn klassieke slogan daarbij is dat interculturaliseren een werkwoord is. Er moet actief aandacht besteed worden aan de behoeften van alle studenten. Arektoute Onze initiatieven hier situeren zich meer op het vlak van individuele coaching en mentoring. Een mentorpool creëren is bijvoorbeeld een lang bestaand idee dat tot nog toe echter geen concrete invulling heeft gekregen. Maar het kan ook kleinschaliger. Zo hebben we in november, tijdens de ramadan, aan de docenten die tot zes uur les gaven, gevraagd of ze niet om vijf uur even een pauze konden inlassen, om de studenten de kans te geven toch wat te eten. Dat verzoek werd overigens door heel wat professoren opgevolgd. Zulke initiatieven zijn natuurlijk essentieel om allochtone studenten een beter gevoel te geven bij hun verblijf aan de universiteit. Mentorpooling dwars Zijn jullie niet bang dat die initiatieven op nogal wat kritiek zullen stuiten? Positief discrimineren is ook een werkwoord, en dat weekt doorgaans nogal heftige reacties los. El Majdoub Dat klopt. Maar wij doen niet aan positieve discriminatie. Dat zou betekenen dat je iemand bevoordeelt ten opzichte van een ander. Daar zijn we geen voorstander van. We merken alleen op dat een grote groep studenten met een grote handicap zit om het aan de universiteit ver te brengen door die specifieke problemen waarover we het al hadden. En het zijn die problemen die we uit de wereld willen helpen. Allochtone jongeren zijn natuurlijk de voornaamste groep studenten die met die problemen geconfronteerd worden, en daarom ligt ons accent ook op die doelgroep. Maar van initiatieven als mentorpooling en individuele begeleiding profiteren evident ook de autochtone studenten die daar nood aan hebben. Dat is geen discriminatie, dat is een positieve actie. We ijveren bijvoorbeeld niet voor een procentuele vertegenwoordiging voor allochtone jongeren in de studentenorganen, dat is ook helemaal niet wat we willen. We trachten gewoon gelijke kansen te geven. Arektoute We hebben overigens nog geen echt negatieve reacties gekregen op onze initiatieven. Integendeel, de laatste lezing kende een aangenaam grote opkomst, waaronder ook wat autochtone jongeren zaten. dwars Jullie zijn zelf bijna allemaal alumni. Is het de bedoeling dit initiatief in de toekomst over te dragen aan studenten, om zo een permanente aanwezigheid te kunnen garanderen? El Majdoub Dat is natuurlijk het doel. Maar dat is niet zo evident. In de eerste plaats zijn kandidatuurstudenten eigenlijk niet geschikt voor dit soort taken. Ze zitten zelf nog met te veel vragen en weten vaak nog te weinig van de studentenwereld af. We hebben dus eigenlijk studenten uit de hogere jaren nodig, maar daar worden we nu net geconfronteerd met die onderbezetting. Die patstelling overwinnen zal vermoedelijk nog wel een paar jaar duren. Matthias Debruyn foto: Kelly Dorekens Dit artikel werd overgenomen uit Dwars, studentenblad van Universiteit Antwerpen, nummer 16, jaargang 3, februari

5 Gesprek met alumnus Jef Asselbergh Bankier bouwt mee aan universiteit Ooit legde Jef Asselbergh (LHFW 1962) de eerste steen voor een Antwerpse universiteit... op de Groenplaats. Ruim veertig jaar later ziet hij hoe een eengemaakte Universiteit Antwerpen vorm krijgt. Die hele periode omspant trouwens zijn carrière bij de Handelsbank en later het Gemeentekrediet, nu Dexia, waar hij opklom tot lid van het directiecomité. Tegelijk bleek uit een onderzoek van professor Coetsier (rug) dat de Vlamingen, de meisjes en de sociaal lagere klassen in het universitair onderwijs ondervertegenwoordigd waren. Een eigen Antwerpse universiteit zou daarop kunnen inspelen. Er is toen een alliantie ontstaan tussen de politiek - met burgemeester Craeybeckx op kop het VEV, de krant De Financieel Economische Tijd, de werkgevers van de havenbedrijven... om Antwerpen een eigen universiteit te bezorgen, vertelt Jef Asselbergh. Als student voerde ik daar vanuit het NSK actie voor, samen met onder meer preses Jacques Chaffart (de veel te jong overleden broer van Fred Chaffart) en Rudy Mondelaers. Wij hebben toen nog een symbolische eerste steen gelegd op de Groenplaats. Wij werkten in die tijd goed samen met de Wikings van de Sint-Ignatius Handelshogeschool, maar dat stootte daar op verzet van de toenmalige academische overheid. Dat leidde tot een ideologische breuk in het Antwerpse front voor een eigen universiteit. Drie universiteiten geen ingenieurs Mijn vader wilde dat ik ingenieur werd, mijn moeder zag mij liever als arts. En dus heb ik economie gekozen, begint Jef Asselbergh zijn verhaal. De keuze voor de Rijkshandelshogeschool, het latere Ruca, werd dan weer ingegeven door de affiniteit van onze familie met het officieel onderwijs. In het begin van de jaren zestig signaleerde het Vlaams Economisch Verbond (VEV) een nijpend tekort aan ingenieurs in Antwerpen. De stad stond toen aan de vooravond van belangrijke havenuitbreidingen en trok steeds meer chemische en petrochemische bedrijven aan. De rest van het verhaal is bekend: Antwerpen kreeg twee en later zelfs drie universiteiten... Asselbergh: Ik ben blij dat er nu eindelijk een eengemaakte Universiteit Antwerpen is. Maar het blijft spijtig dat waar het eigenlijk allemaal om begonnen is, een eigen Antwerpse ingenieursopleiding, nooit werd gerealiseerd. Na zijn afstuderen in 1962 verdween Jef Asselbergh voor vier jaar uit Antwerpen. Ik ben toen in Tunesië gaan lesgeven als vervanging van mijn legerdienst. Ik heb er alle economische vakken gegeven in het laatste jaar van het algemeen secundair onderwijs, gaat hij verder. En als ik ouder was geweest, was ik daar gebleven. Omwille van de aangename levensomstandigheden en uit sympathie voor het land. Vergeet niet dat Tunesië op sociaal vlak ver vooruit was: analfabetisme bestond er bijna niet meer en ik gaf er les in gemengde klassen toen dat in Vlaanderen nog lang niet kon. Het was ook 3

6 de eerste generatie na de onafhankelijkheid die zo hoog opgeleid werd en het was mij dus al snel duidelijk dat zij niet voor eeuwig behoefte zouden hebben aan buitenlandse leerkrachten. Die conclusie combineerde Asselbergh met het gevoel dat hij in eigen land stilaan achterop geraakte: Hoe langer ik wegbleef, hoe moeilijker het zou zijn om een baan te vinden. En ik besefte maar al te goed dat ik wel veel bagage had, maar geen vak kende... Jef Asselbergh kon aan de slag bij de Handelsbank, toen nog beter bekend als Banque de Commerce, een joint venture tussen de Bank van Brussel (later de BBL) en Chase Manhattan. Een bewuste keuze voor de banksector? Nee, ik wilde gewoon aan de slag en dit lag in het verlengde van mijn studiekeuze. Maar ik heb hierdoor wel de ontwikkeling en de democratisering van de bankwereld van dichtbij mee kunnen maken. De kleine man had toen geen bank, hoogstens een spaarboekje bij de Posterijen. En ere wie ere toekomt: de Kredietbank heeft toen als eerste begrepen dat je als bank kunt groeien door je op het grote publiek te richten. De ontwikkeling van de grote kantorennetwerken, de doorbraak van de bankrekening, de invoering van de informatica en in 1966 van het eenvormige overschrijvingsformulier... het waren boeiende tijden. De banken waren toen ook nog niet de grote werkgevers die zij nu geworden zijn. Crisismanagement Spanningen tussen de aandeelhouders van de Handelsbank hebben Asselbergh er in 1974 toe aangezet over te stappen naar het Gemeentekrediet. Op alle vlakken verschilden de aandeelhouders van mening. Op de duur moest ik elke brief door drie mensen laten ondertekenen, zegt de toenmalige medewerker van de secretaris-generaal. Bij het Gemeentekrediet kon ik werken aan de ontwikkeling van een professioneel kantorennet, terwijl voorheen vooral gesteund werd op mensen die voor en na voor de bank werkten. In het begin van de jaren tachtig wordt hij provinciaal directeur van het kantorennet van het Gemeentekrediet in Antwerpen, in 1984 volgt een benoeming tot directeur voor Antwerpen en Limburg. Mijn eerste opdracht in crisismanagement, zegt Asselbergh. Op twee maanden tijd heb ik twintig niet-leef bare kantoren moeten sluiten. Geen gemakkelijke beslissingen, maar ik mag toch zeggen dat wij vanuit de bank telkens gezorgd hebben voor menselijke oplossingen. In 1985 wordt Jef Asselbergh lid van het directiecomité van de bank, eerst met de portefeuille immobiliën en bank operations, later als manager voor alle ondersteunende (niet-bancaire) activiteiten zoals immobiliën, informatica en personeelsbeleid. De fusie met Crédit Local de France, de beursgang onder de naam Dexia, de overname van Artesia (zelf ontstaan uit Bacob en Paribas)... Jef Asselbergh maakte het allemaal mee. Bij die laatste operatie heb ik nog een volledige inventaris gemaakt van alle problemen die de integratie van Artesia zou kunnen opleveren, overloopt Asselbergh. Als 62-jarige had ik het voordeel dat ik voor niemand nog een bedreiging vormde. Toch was er ook een nadeel: iedereen vreesde dat ik de problemen wel zou opsommen maar dat anderen ze zouden moeten oplossen. Bovendien waren drie van de zes leden van het directiecomité leeftijdgenoten, die vrijwel gezamenlijk met pensioen zouden gaan. Om te vermijden dat wij het directiecomité zouden halveren, hebben wij een pensioenvolgorde afgesproken. En omdat ik vond dat het tijd was om het wat kalmer aan te doen, ben ik als eerste vertrokken. Voor de bank vervul ik nu alleen nog bestuursmandaten in het Amerikaanse Dictaphone Company en in SN Brussels Airlines. En ik doe mijn mandaat bij de Universiteit Antwerpen Management School (UAMS) nog uit. Leren leren is de hoofdtaak van een universiteit Asselbergh heeft altijd goede contacten onderhouden met professor Emile Vanlommel, emeritus en ere-vice-rector van het Ruca. Dat heeft geleid tot de sponsoring, samen met onder meer De Tijd en Agfa- Gevaert, van een MBA-opleiding. Wat mij vooral charmeerde in het voorstel van Emile Vanlommel was dat hij een MBA wilde voor niet-economisten, terwijl de UFSIA die opleiding toch meer zag als een verlengstuk van de TEW. Positief was ook dat de opleiding in het Nederlands gegeven zou worden. Uiteraard moet je andere talen kennen om de internationale ontwikkelingen in je vakgebied te volgen. Maar managers moeten zich in hun vakgebied ook kunnen uitdrukken in de taal van de werkvloer of er komt een moment waarop zij niet meer begrepen worden. Ik heb trouwens mijn bedenkingen bij het weinig diepgaande pseudo-engels dat in veel van zulke opleidingen gebruikt wordt. En hoe kijkt Jef Asselbergh zelf terug op zijn opleiding aan de Rijkshandelshogeschool, de voorloper van het RUCA en dus ook van UA? In mijn carrière in de banksector ben ik heel veel afgestudeerden van Leuven (KUL/UCL) en Brussel (VUB/ULB) tegengekomen. Dat is vrij logisch voor een bedrijf dat in Brussel gevestigd is en 80% van zijn personeel in een straal van 40 kilometer rond die stad tewerkstelt. Maar in de hogere posities waren de alumni van de Antwerpse universiteiten oververtegenwoordigd. En dat illustreert het niveau van onze opleiding... Wij hebben vooral leren leren, wat toch nog altijd de belangrijkste rol van een universiteit is. En dat is mij altijd heel goed van pas gekomen. Ludwig Van Lierde 4

7 Zingen en cijferen Nekka-Nacht-organisator Koen Huygebaert Op 23 april 2004 zwaaiden de deuren van het Sportpaleis open voor de elfde editie van de Nekka-Nacht. Voor het publiek is het telkens een avond lang genieten van Nederlandstalige kleinkunst en rock. Voor een kleine ploeg medewerkers, bijna allemaal vrijwilligers, betekent het de afsluiting van een jaar lang hard werken om het programma rond te krijgen. Een van die medewerkers is UA-alumnus Koen Huygebaert, artistiek coördinator van de Nekka-Nacht. Het verhaal van een boekhouder die concerten organiseert. schermen meegemaakt. En toen we in 94 weer van start gingen,was ik er ook weer bij, ditmaal vanaf het begin. Het bleef natuurlijk een gok. Zou kleinkunst nog wel voldoende volk lokken om een Sportpaleis te kunnen vullen? Het concept werd in een nieuw kleedje gestoken. Niet alleen kleinkunst maar ook Nederlandstalige rockgroepen stonden op de affiche. Die eerste Nekka-Nacht ook de naam werd een beetje aangepast was meteen een schot in de roos: een afgeladen volle zaal, algauw goed voor zo n veertienduizend toeschouwers. Zowel het publiek als de artiesten waren laaiend enthousiast, zodat er niet lang werd getwijfeld om een tweede editie op touw te zetten. Ook organisatorisch veranderde er een en ander. Een aparte vzw, de Stichting voor Vlaamse Creatie (SVC), zou voortaan Nekka beheren. Een manifestatie van een dergelijke omvang houdt altijd een groot financieel risico in, legt Koen uit. Bovendien had het ANZ ook nog andere opdrachten, zodat we onze structuur wel moesten aanpassen om alles overzichtelijk te houden. De grootste vrijgezellenfuif ooit Nekka, een afkorting van Nederlandse kleinkunst Antwerpen, was in de jaren 70 een begrip voor al wie toen met kleinkunst bezig was. Jaren na elkaar zat het Sportpaleis vol voor dit evenement. Na een tijdje werd echter om allerhande redenen een punt achter de eerste serie gezet. Toen het Algemeen Nederlands Zangverbond (ANZ), de organisator van de vroegere Nekka s, in 1994 de draad weer wilde opnemen, polste men een aantal mensen om te weten welke affiche voor jongeren aantrekkelijk zou zijn. Zo kwam de toenmalige secretaris van het ANZ, Rob Eykens, bij Koen terecht. Dat was niet zo vreemd, legt Koen uit. Mijn ouders waren al heel lang actief binnen het ANZ. Ze namen mij van in de jaren zeventig mee naar de evenementen die het ANZ organiseerde. Zo heb ik in 1976 ik was toen tien jaar de eerste keer Nekka achter de Ook voor Koen veranderde er heel wat. Hij kreeg meer inbreng en werd artistiek coördinator van het geheel. Als ik er op terugkijk, moet ik eigenlijk toegeven dat Nekka 95 een ramp was, geeft Koen toe. Er zat geen structuur in het programma, het wisselen van de artiesten op het podium duurde eindeloos lang. Het publiek zat zich tussen twee groepen minutenlang te vervelen. Kortom, op die manier hadden we het geen 11 jaar kunnen volhouden. Een leuk detail: Koen maakte de Nekka-nacht 95 niet helemaal mee. Een dag later trouwde hij, en om nog een beetje fris op zijn huwelijk aanwezig te zijn, besloot hij het laatste optreden over te slaan. Maar hij had wel de grootste vrijgezellenfuif gehad die er ooit is geweest. Voor Nekka-nacht 96 werkten we met een centrale gast. Als rode draad door het programma zouden de verschillende artiesten liederen van hem brengen en samen met hem optreden. Voor de eerste editie in de nieuwe vorm hadden we meteen een klepper te 5

8 pakken: Boudewijn de Groot. Het was jaren geleden dat hij nog in Vlaanderen had opgetreden, en hij was vlug bereid om mee te werken. Nekka-Nacht heeft overigens nooit veel problemen gehad om grote namen op de affiche te krijgen. Koen: De eerste editie in 1994 was een groot succes, dus twijfelden de meeste artiesten niet lang wanneer ze voor een optreden gevraagd werden. Ondertussen hebben we over die elf jaar een stevige reputatie opgebouwd. De kans om in het Sportpaleis te spelen, laten de meesten natuurlijk niet liggen. Bovendien hebben we tot nu toe de medewerking gehad van de VRT, die het concert enkele weken later nog eens integraal uitzond. Lastiger dan mensen vinden was in het begin onderhandelen over de prijzen van de artiesten. We trekken veel volk, maar daardoor gaan de prijzen ook de hoogte in. Mijn voorganger was een meester in het onderhandelen. En wie het wereldje een beetje kent, weet dat dat niet altijd evident is. We hebben mettertijd natuurlijk wat meer speelruimte gekregen. Uiteindelijk denk ik dat we niet slecht betalen, maar dat moet ook om het vertrouwen van de artiesten te behouden. Sponsors, en hoe ze te lokken Het hoge prijskaartje van een Nekka-Nacht betekent dat er een pak sponsorgeld nodig is. Maar dat wordt alsmaar moeilijker. De budgetten voor sponsoring zijn een stuk gekrompen tegenover enkele jaren geleden. Sponsors worden ook veeleisender. Ze hebben bovendien heel wat alternatieven. Als je niet perfect in het plaatje past dat zij voor ogen hebben, vinden ze wel een manifestatie die hun beter past. De klassieke vormen van sponsoring zijn ondertussen achterhaald, legt Koen uit. Het is onder meer zeer moeilijk om met de televisie te concurreren een van de redenen om die maar beter mee aan boord te hebben.we maken het onszelf overigens niet gemakkelijk. Voor ons primeren het concept en de artistieke invulling, niet het binnenhalen van veel sponsorgeld. En dat speelt ons soms wel parten. Neem nu de affiche van dit jaar. We brengen Kommil Foo samen met Kris De Bruyne en Flip Kowlier, en rond die bekende namen bouwen we een programma met veel jong maar onbekend talent. Dat jonge geweld is natuurlijk een risico, maar dat nemen we bewust. Wat we zeker niet willen doen is op veilig spelen en elk jaar hetzelfde programma brengen. We willen iets brengen dat mensen nieuwsgierig maakt, dat vernieuwend en tegelijkertijd wervend is. Inhoudelijk moet het hoogstaand zijn, en we willen het publiek nieuwe dingen leren kennen. Nekka is er om mensen de Nederlandstalige kleinkunst en Nederlandstalige rock te leren kennen. We mogen dus gerust een beetje pionier spelen, dat is uiteindelijk ons doel. Maar door niet toe te geven aan de commercie zijn we ook niet zo n evidente manifestatie om te sponsoren. En dat leidt tot een vreemde situatie: voor de overheid zijn we te commercieel om gesubsidieerd te kunnen worden, en voor de sponsors zijn we meestal niet commercieel genoeg. Ondertussen is Nekka-nacht van een eenmalige manifestatie uitgegroeid tot een hele reeks manifestaties. Zo waren er vorig jaar voor de jubileumaflevering door de populariteit van de centrale gasten De Kreuners niet één maar twee Nekka-nachten. Ook in het najaar kwamen er twee jubileumconcerten, ditmaal met Frank Boeyen als gast. Telkens zat het Sportpaleis nokvol. Sinds enkele jaren wordt ook een senioreneditie georganiseerd onder de naam Houden van en zijn er een reeks kleinere concerten in heel het land bijgekomen. En, niet onbelangrijk, er is ook een Nekka-wedstrijd. Hier krijgen beginnende groepen de kans zich voor te stellen. De winnaars krijgen naast een platencontract en een optreden op Nekka-Nacht professionele begeleiding en de kans om enkele andere contracten in de wacht te slepen. Koen: Als je het Nederlandstalige lied wilt promoten, moet je ook zorgen dat beginnende groepen een kans krijgen. De Nekka-wedstrijd is voor hen een unieke kans. TEW en cultuur Die alsmaar uitdijende activiteiten geven Koen ook een pak meer werk: Momenteel is het meer dan een halftijdse baan, en dan tel ik alle bezoeken aan concerten en dergelijke nog niet mee. Ik zou hier zonder probleem voltijds mee bezig kunnen zijn, maar dat wil ik niet. Ik moet nog iets hebben om op terug te kunnen vallen en om de hele drukte wat te laten bezinken. Nu, bezinken is een groot woord, want Koen runt ook nog een zelfstandig boekhoudbedrijf. Sinds hij in 1988 afstudeerde, is Koen actief als accountant. Nadat hij in verschillende bedrijven en bedrijfstakken ervaring had opgedaan, begon hij in 2000 met een eigen bedrijf. Koen: Ik was al langer met een eigen bedrijfje bezig, maar dan als nevenactiviteit. Geleidelijk aan is ook dat verder uitgebreid. Na een tijdje heb ik de knoop doorgehakt en ben ik volledig zelfstandig gaan werken. De zaak is vrij snel gegroeid: momenteel heb ik drie personeelsleden in dienst. Een rijke ervaring, verworven in verschillende bedrijven en in verschillende omstandigheden, hebben daartoe bijgedragen, maar ook mijn opleiding TEW natuurlijk. Die opleiding bewijst overigens ook haar nut bij de organisatie van de Nekka-Nachten. Naast een hoop technische kennis je bent vertrouwd met BTWen andere belastingperikelen heb je ook een beter zicht op de juridische en financiële kant van het organiseren van een concert. Zo n manifestatie blijft uiteindelijk een grote onderneming, waar heel veel bij komt kijken. Je moet dus stevig in je schoenen staan, en dat heb ik dankzij mijn opleiding toch kunnen waarmaken. Of hoe de faculteit TEW van de UA ook een bijdrage levert aan de Vlaamse cultuur Paul Cordy 6

9 Ook in de financiële wereld draait het om scoren Alumnus Frank Peeraer mist profvoetbal niet Jarenlang speelde hij als profvoetballer bij Beveren, vandaag is Frank Peeraer (40) zelfstandig financieel adviseur en bespeelt hij nog uitsluitend de beurs. Of de lokroep van het stadion soms nog vaag in zijn achterhoofd weerklinkt? Helemaal niet, ik was het voetbal grondig beu, bekent hij. Keurig driedelig pak, smaakvol ingericht kantoor aan de Antwerpse kaaien. Wie Frank Peeraer vandaag ontmoet, ziet hem niet meteen in voetbaltenue over de grasmat dribbelen. Nochtans speelde voetbal meer dan vijfentwintig jaar een belangrijke rol in zijn leven. Ik speelde al van mijn vijfde bij Brasschaat, vertelt hij. Op een bepaald moment was ik bij de beste spelers van België. Een aantal jaren later kon ik bij verschillende eersteklasseploegen beginnen en zo ben ik als dertienjarige bij de kadetten van Beveren beland. Op mijn achttiende verhuisde ik naar de eerste ploeg. Dat was de tijd dat Jean-Marie Pfaff er nog speelde. Op die leeftijd stond Peeraer voor de keuze: volop voor een profcarrière in het voetbal gaan of zijn sport combineren met een universitaire studie. In mijn omgeving dreef iedereen me richting voetbal. Bekend zijn, veel geld verdienen, voor de buitenwereld lijkt zoiets natuurlijk geweldig. Maar ik vond een diploma vanaf het begin belangrijker. Ik wilde op mijn veertigste meer kunnen zeggen dan dat ik ooit nog voetballer was geweest bij Beveren. Gelukkig stond ik sterk in mijn schoenen en dus ben ik aan het RUCA TEW beginnen studeren. Mijn eerste kandidatuur heb ik over twee jaar gespreid, maar doordat ik het geluk had snel te kunnen studeren, heb ik sindsdien mijn vakken telkens in één studiejaar kunnen afleggen. Scoren Intussen bleef Frank ook buiten de aula scoren. Hij speelde een zestal jaar in eerste klasse bij Beveren en maakte aardig wat doelpunten. In het seizoen werd hij tijdelijk uitgeleend aan Beerschot. 7

10 verschrikkelijk leven. Ik werkte van half negen tot vijf op kantoor, en trainde vervolgens van half zeven tot negen bij Zwarte Leeuw. Daarna had ik nog net tijd om te douchen en te eten. Alleen s woensdags had ik vrijaf. Zaterdagavond speelde ik de match en zondag zat ik doodmoe in de zetel. Het vuur was er op dat moment helemaal uit. Ik had ook al zo veel tornooien gespeeld, tijdens mijn jeugd al. Toen ik uiteindelijk prof werd, was ik al een beetje verzadigd. En die laatste periode was het plezier er helemaal af, toen heeft het extra inkomen een beetje meegespeeld als drijfveer. Speciale mannen Nadien voetbalde hij nog een paar jaar in tweede klasse, bij Harelbeke, Zwarte Leeuw en Wilrijk. De échte top heeft hij nooit gehaald. Eigenlijk was ik bij de jeugd beter. In eerste klasse was ik net niet snel genoeg om het hoogste niveau te bereiken. Was de combinatie studeren en profvoetbal al niet vanzelfsprekend, echt zwaar werd het pas toen Peeraer voltijds begon te werken. Na twee jaar traffic manager te zijn geweest, vond hij een baan in het bankwezen, wat altijd al zijn grote droom was geweest. Van Argenta stapte hij over naar Crédit Lyonnais, waar hij het tot kantoordirecteur in het filiaal op de Antwerpse Jan Van Rijswijcklaan schopte. Vervolgens werd hij directeur private banking bij Bank Corluy. Of hij met zijn bekende gezicht gemakkelijker aan de bak kwam in het zakenleven? Misschien heeft dat hier en daar een rol gespeeld. Maar zeker niet altijd. Bij Bank Corluy had ik zelfs het gevoel dat ik het extra moest waarmaken. Als voetballer moet je nu eenmaal opboksen tegen het cliché dat je alleen maar tegen een bal kunt trappen. Sportmentaliteit Nochtans had zijn voetbalcarrière hem veel meer bijgebracht dan dat. Peeraer was als geen ander resultaatgericht. Ik had die typische sportmentaliteit: cijfers willen halen, de beste zijn. En nooit opgeven, zelfs niet in moeilijke omstandigheden. Die houding kwam in de bankwereld goed van pas. Ik ben vanaf het begin heel gepassioneerd met mijn werk bezig geweest. Een loopbaan uitbouwen én blijven voetballen bleek steeds moeilijker. Vooral toen ik bankdirecteur bij Crédit Lyonnais was, had ik een Zijn leven bij de bank stond in steeds schriller contrast met de sfeer in de voetbalkantine. In de ene club voelde ik me al beter thuis dan in de andere. Bij Zwarte Leeuw hadden we bijvoorbeeld een geweldige ploeg. Maar ik heb ook in een ploeg gespeeld waar de spelers nogal speciale mannen waren. Tegen de toog plassen en dat soort toestanden. Dat was mijn wereld niet. Op zijn 32ste hakte Peeraer resoluut de knoop door: hij stopte met voetballen. Het was een heel gemakkelijke beslissing, en ook de beste beslissing die ik ooit genomen heb. Ik geniet nu van elk weekend dat ik niet moet trainen en voetballen. Dat ik soms nog moet werken maakt niet uit, als ik maar niet meer dat veld op moet. Vanaf toen kon Peeraer al zijn energie stoppen in wat hij het liefst deed: financieel advies geven. Na een vijftal jaar verliet hij Bank Corluy om samen met Jan De Punt, die ook van Corluy kwam, een eigen vennootschap voor financiële planning op te richten. Daarnaast participeerden ze in beursvennootschap PDM-Securities. Fortuna Financial Planning Sinds een jaar concentreren we al onze activiteiten in de eigen vennootschap, Fortuna Financial Planning. We geven onafhankelijk advies, ontwikkelen producten en gaan op zoek naar de beste beleggingen. Daarmee richten we ons tot de vermogende cliënt die meer wil dan het advies van zijn bankier. Zijn voetbalcarrière is intussen een verre herinnering. Hij gaat nog naar de wedstrijden van Beveren en Beerschot kijken, maar daar blijft het ook bij. Op sportief vlak heeft hij de voetbal omgeruild voor de fiets. Zowat alle cols waarop Eddy Merckx ooit schitterde, heeft hij intussen beklommen. Inclusief vijf keer de Mont Ventoux. Ik ben een gelukkig mens. Niet dat er bij deze job geen stress komt kijken. Soms is het echt afjagen en als het moet werk ik tot twee uur s nachts door. Maar ik doe het graag en ben mijn eigen baas. Dan heb je dat er graag voor over. Annick Deckers 8

11 Een leven vol uitdagingen Gesprek met alumnus Mikael Shamim Het bleek al vlug na zijn studie: Mikael Shamim (HIB 1996) is gek op uitdagingen. Hij kiest dan ook voor het onverwachte, zodat hij zichzelf ten volle kan bewijzen. Na heel wat internationale omzwervingen is hij nu net terug in België. Momenteel werkt hij als Financial Officer voor de Parts Supply Chain Group bij Toyota Europe. Handelsingenieur studeren was voor Mikael Shamim niet de meest voor de hand liggende keuze: Ik kom uit een familie van kapiteins: vanaf mijn derde voer ik in de vakanties mee op het schip van mijn vader en als jonge kerel had ik al een passie voor zeilen. Zo hing ik als twintigjarige maandenlang in de touwen van een 70 meter hoge viermaster in de Caraïben. Maar het leven op zee was veranderd, de romantiek was uit het zeevaardersleven verdwenen. Schepen blijven nog maar kort in de haven: het laden en lossen duurde vroeger gemakkelijk een week, nu is dat een kwestie van uren. Met de steeds kleiner wordende bemanningen is bovendien het sociale contact sterk verminderd. Uiteraard is het familiaal ook niet eenvoudig, hoewel ik dat zelf als kind van een kapitein nooit als echt negatief heb ervaren. Immers, muizen dansen als de kat van huis is en onze kat bracht bovendien altijd exotische cadeautjes mee naar huis. Nadat Mikael tijdens een infodag enthousiast proefcolleges van de professoren Reyns, Van Poeck en De Groot had bijgewoond, koos hij voor een opleiding in de economische richting. De onderwerpen stonden in mijn ogen middenin de realiteit ik zou eindelijk de kranten kunnen begrijpen. Hij heeft er nooit spijt van gehad: Het interesseerde mij allemaal enorm, ik kan eigenlijk niet zeggen dat er vakken waren die ik saai vond, voegt hij er lachend aan toe. Enorm boeiend was ook de Faculteitsraad, waar we toen onder andere geijverd hebben voor meer samenwerking tussen het bedrijfsleven en de universiteit. Mijn stage bij Alcatel kon op die manier meetellen voor studiepunten. Erasmus In zijn voorlaatste jaar ging Mikael op Erasmusuitwisseling naar Frankfurt, een keuze die toen niet erg voor de hand lag: Veruit de meeste studenten gingen naar een land waarvan ze de taal al kenden. Maar ik vond het net een buitenkans om er gratis en voor niets een nieuwe taal bij te krijgen. Ik kende natuurlijk wel wat papieren Duits, maar verre van voldoende om me vlot te kunnen uitdrukken. Van de 45 uitwisselingsstudenten van mijn jaar waren er maar twee die naar ons grootste buurland met zijn enorme economie trokken. In Frank- furt had ik een half jaar om de taal te leren én de eerste examens af te leggen in februari. Dat was niet evident, maar toen het tweede semester begon, had ik het Duits onder de knie. Duitse universiteiten staan in rechtstreeks contact met de bedrijfswereld. Via zijn promotor, een directeur productontwikkeling bij SAP, kwam Mikael in contact met de wereld van standaardbedrijfssoftware. Naar puur Duits model verkreeg hij via de tripartite Alcatel, SAP en UFSIA uitgebreide financiële steun voor zijn eindverhandeling over procesanalyse en het invoeren van standaardbedrijfssoftware. Accenture Na het afronden van zijn studie liet hij een aanbieding als mandaatassistent aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam liggen voor een baan bij Accenture. De universiteitswereld was bekend 9

12 terrein, consulting leek toen de grotere uitdaging. Hij werkte aan projecten in binnen- en buitenland, o.m. de Verenigde Staten, Zwitserland, Finland en Frankrijk. Zeer atypisch is dat ik zo veel verschillende klanten in zo veel verschillende industrietakken heb gehad. Als functioneel analist kwam je in contact met de meest ervaren process owners van toonaangevende multinationals. Met de boom van de e-commerce deden de business plans hun intrede. Het was een fantastische tijd: plots was ik verantwoordelijk om operationele beslissingen te nemen, internationale allianties aan te gaan en via equity deals effectief bedrijven op te kopen. Ook in de daaropvolgende post-dot-com-tijd kreeg Mikael business-projecten voorgeschoteld. Zo begeleidde hij als co-program manager de fusie van de warenhuisketens Match en Profi. Na vijf jaar van bijzondere uitdagingen bij Accenture was het tijd om de carrière structureel in een stroomversnelling te brengen. MBA Omdat hij van consulting wilde overschakelen naar de industrie, besliste Mikael om een internationale MBA te volgen. De keuze voor de Milanese business school Bocconi in Milaan was bijzonder weloverwogen: Alleen een top-mba helpt een carrière vooruit. Bovendien zocht hij om lifestyle-redenen zijn toekomst in Europa. Het moest dus een MBA uit de Europese toptien worden, en om er opnieuw een Europese taal en cultuur bij te krijgen, dit keer Zuid-Europa. Met deelnemers van 32 nationaliteiten bood Bocconi bovendien allianties met de leidende US business schools en bezorgde ze een toe-gangskaartje tot topfirma s. Na de toelatingsprocedure ben ik begonnen in het Engelstalige MBA-programma en heb het laatste kwartaal de examens incluis in het Italiaans afgelegd. Met dagelijks casework, presentaties en de typisch wekelijkse examens was het een leerrijke maar ook best wel drukke tijd. Na de zomerstage bij Barclays Capital in Londen volgde hij het laatste semester aan de Columbia Business School in New York, twee bijkomende ervaringen waar hij met veel plezier op terugkijkt. Plots was het echter weer tijd voor de arbeidsmarkt, en dat in een moeilijke periode voor generalisten zoals MBA ers. Corporate Germany In de moeilijke macro-economische omstandigheden bleven interessante banen in de industrie uit. Daarom besloot Mikael terug te vallen op de consultingmarkt en in te gaan op het aanbod van Bain & Company in München. Aan deze droomjob in de strategische consulting hing echter wel een prijskaartje: Het was bijzonder hard werken, gemiddeld 85 uur per week. Je moet je dat eens voorstellen: dat is elke dag tot 1 uur s nachts, om de twee weken een nachtje door en dan nog een stuk van je zaterdag. Van de 300 werknemers was ik bovendien de enige buitenlander in het Duitse bureau van Bain. Aan de andere kant was elk vrij moment in München een festijn. De stad bruist van de jonge professionals uit alle hoeken van de wereld en biedt talloze ontspanningsmogelijkheden, zowel op het vlak van natuur als van cultuur. Rond de Oktoberfeste had Interbrew bovendien de overname van de Beierse biermerken aangekondigd. Opeens stond België op de kaart en werd er op de lokale Belg getoast. Net toen het leek of Mikael wel voor onbepaalde tijd expat en consultant zou blijven, kwam een uitzonderlijke kans in Brussel. Japanse bedrijfscultuur Via een tip van een oud-collega kwam Mikael begin dit jaar bij Toyota terecht. Hij is er financial officer van de Parts Supply Chain Group, een business unit van mensen, verspreid over heel Europa. Toyota is een bijzonder interessant bedrijf: de superieure producten en dito interne processen hebben tot een jaar na jaar groeiende rendabiliteit geleid. Het resultaat is een marktkapitalisatie die groter is dan de waarde van GM, Ford en Daimler- Chrysler samen! Vergeleken met haar positie in de VS en Azië heeft Toyota in Europa een bedroevend laag marktaandeel. Daarom starten we een reeks specifiek Europese investeringen: Europees design-centrum, invoering van geraffineerde Lexusdieselmotoren, 200 nieuwe R&D-banen in Brussel, verdubbeling van de Europese productiecapaciteit enz. Het is de bedoeling aan het bestaande kwaliteitsimago een sexy tintje toe te voegen. Ultieme uitdaging Momenteel is Mikaels leven dan ook beter in balans: Ik heb weer tijd en ruimte voor een sociaal leven, voor mijn familie en vrienden. Ik merk dat heel goed aan mijn vakanties: vroeger gebruikte ik die om naar België te komen, nu ga ik naar het buitenland. Reizen is zijn grote hobby. Ondertussen bezocht hij meer dan 40 landen en hij leert graag de lokale cultuur kennen: Samen met een paar vrienden trek ik het liefst rond, half in luxe en half met de rugzak, zodat we zo veel mogelijk in contact komen met de plaatselijke bevolking. Een beproefde succesformule is om te eindigen met een paar dagen strand, zodat we helemaal ontspannen terug naar huis kunnen. Zijn oude liefde, het zeilen, is nog altijd een favoriete hobby en ook tijdens het dansen van een Argentijnse tango kan Mikael het drukke werkleven even vergeten. Zo streeft hij naar een perfect evenwicht tussen werk en leven, dé grootste uitdaging voor de toekomst. Dorien Van De Mieroop 10

13 Een gesprek met alumnus Stephan Géron Niet kiezen, maar combineren! Tijdens zijn kandidaatsopleiding TEW bewees Stephan Géron al dat hij heel wat werk kan verzetten, hij combineerde dan ook de opleiding Rechten en TEW. Momenteel is hij Group Brand & Reputation Director bij ING, een baan waarin hij zijn werklust volledig kan botvieren en waarin zijn complement economie ten volle tot zijn recht komt. Toen Stephan op 18-jarige leeftijd een studiekeuze moest maken, stond hij voor een dilemma: zowel rechten als economie spraken hem aan. Ik heb voor de rechten gekozen, omdat ik dat heel interessant vond en omdat ik wist dat ik dat kon combineren met economie. Dat was niet echt een uiting van ambitie, maar vooral van interesse. Vandaar dat hij samen met zijn kandidaatsopleiding rechten het complement economie gevolgd heeft. De combinatie was niet onmogelijk; er waren een aantal gemeenschappelijke vakken en die vielen per definitie weg. Vooral kwantitatieve vakken bleven over: wiskunde, statistiek, macro- en microeconomie Die heb ik in de vakantie gestudeerd om ze uit solidariteit met menig ander student in tweede zit af te leggen. Samen met een groep vrienden die dezelfde combinatieopleiding volgden, pendelde Stephan zo tussen de Rodestraat voor de colleges rechten en economie in de Prinsstraat. Hoewel het lang geleden is en het maar om een beperkte opleiding ging, herinnert Stephan zich toch nog een aantal vakken: Wiskunde kregen we van professor Van Mechelen, geloof ik, dat werd zeer professioneel aangepakt. Macro-economie volgde ik bij professor Késenne, dat vond ik heel interessant. Dat vak werd voor de TEW- en PSW-studenten samen gegeven. Macro-economie was voor mij een echte eye-opener. Omdat het mij zo boeide, heb ik later ook bewust keuzes gemaakt in die richting. De eed om economie te studeren In de licenties bleek de combinatie van de twee opleidingen niet meer mogelijk: niet alleen werden de twee richtingen op verschillende campussen gedoceerd, maar ook inhoudelijk lagen de thema s te ver uit elkaar om ze in één jaar te combineren. Maar toch wilde Stephan nog verder studeren in een economische richting: Na de licenties rechten wilde ik de licenties economie afwerken. Ik was zelfs al ingeschreven, maar na drie weken kreeg ik een telefoontje in verband met een baan als kabinets- 11

14 andere loopwedstrijden stellen we een klassement op van de beste atleten. Het is te vergelijken met het tennisklassement, maar opmerkelijk voor de ING-ranking het is één klassement voor mannen en vrouwen. Op die manier communiceren we onze global brand naar de buitenwereld en geven we het merk meteen een inhoud. chef bij de gouverneur van de provincie Antwerpen. Vrij snel ben ik daarop ingegaan. De licenties economie heb ik dus nooit gedaan, maar ik heb wel gezworen dat ik een MBA zou behalen. En die eed ben ik nagekomen, niet alleen omdat economie me is blijven interesseren, maar ook omdat ik niet altijd kabinetschef wilde blijven, hoe interessant de baan ook was. Nadien bleek duidelijk dat de opleiding economie in de kandidaturen voor Stephan een grote rol heeft gespeeld: Dat complement economie is in twee opzichten belangrijk geweest. Om te beginnen was het een logisch vervolg van mijn meer mathematische vooropleiding. Verder was het een stevige basis voor mijn MBA aan INSEAD, die ik met veel plezier en uiteindelijk succes heb kunnen voltooien. Banksector Via de omweg van kabinetschef is Stephan na vier jaar toch nog aan zijn MBA begonnen. Daarna startte hij meteen bij de BBL, waar hij nog een jaar een versnelde opleiding kreeg. Daarna werd hij verantwoordelijk voor het departement Ondernemingen in Antwerpen, waar hij drie bedrijvencentra voor zijn rekening nam: de haven, Antwerpen en Mechelen. Na vijf jaar kon hij in Amsterdam Group Brand Manager worden bij ING: ING was op dat moment tien jaar oud en het was een lappendeken van acquisities. Er waren 70 merken in 60 landen, en dus ook 60 of 70 verschillende culturen. Het was tijd om aan synergieën te denken. We vroegen ons af of het zinvol zou zijn om naar minder merken, zelfs naar één merk te gaan. Zo zijn we met de rebranding van ING begonnen. Na 1,5 jaar werd Stephan ook verantwoordelijk voor public affairs, internet- en intranetstandaarden en sponsoring. Vooral dat laatste houdt hem momenteel bezig, omdat de sponsoring van ING heel integraal deel uitmaakt van de rebrandingstrategie. Stephan: ING sponsort op dit moment marathons over de hele wereld: New York, Amsterdam, Brussel, Ottawa Op basis van deze en Stephans enthousiasme over dit gloednieuwe idee is aanstekelijk. Om te bewijzen dat ING met deze sponsoring ook echt de hele marathon experience wil verbeteren, vertelt hij een anekdote: Je raadt nooit wat de meest voorkomende kwetsuur is bij mannelijke marathonlopers bloedende tepels! Je ziet atleten soms aan de eindstreep arriveren met bebloede shirts, omdat het synthetisch materiaal van de shirts over hun tepels schuurt. ING heeft daar een heel eenvoudige oplossing voor bedacht. Glunderend haalt Stephan zijn portefeuille boven en toont een speciaal soort pleister met het ING-logo erop: Dit noemen wij de tepeltape. Hij voorkomt dergelijke kwetsuren en ING heeft de loopervaring dus op zeer eenvoudige wijze verbeterd. Creativiteit Een paar jaar geleden had Stephan nog wat meer vrije tijd. Omdat hij altijd al interesse heeft gehad voor creativiteit, heeft hij er zich ook actief mee beziggehouden: Ik kwam uit een vrij klassieke opleiding en achtergrond, en het creatieve boeide mij enorm. Daarom ben ik ook een tijd voorzitter geweest van de raad van bestuur van het Henry van de Velde-Instituut in Antwerpen, waar onder andere architecten en productontwikkelaars worden opgeleid. Die beroepen combineren creativiteit met exacte wetenschappen; een huis moet niet alleen mooi zijn, liefst moet het ook blijven staan. Als lid van de raad van bestuur had ik de kans om de herstructurering van die opleidingen mee gestalte te geven. Ik beschouwde dat als een hobby. Momenteel heeft hij het echter te druk voor echte hobby s en neemt de combinatie van zijn gezin met drie kinderen en zijn baan de meeste tijd in beslag. Het evenwicht vinden tussen die twee is niet altijd eenvoudig, te meer daar hij momenteel in Amsterdam werkt. Om de twee zo goed mogelijk met elkaar te verzoenen, pendelt Stephan tussen zijn appartement in Amsterdam en zijn huis in het Antwerpse. Amsterdam ligt uiteindelijk maar 170 km van Antwerpen. Het is allemaal een kwestie van goed organiseren en ING is dan ook heel flexibel. Per week werk ik meestal wel een dag in Antwerpen, en via internet en videoconferencing is dat meestal geen probleem. Het wordt pas moeilijk als er iets onverwachts gebeurt, als een van de kinderen ziek is of zo. Dan is het echt wel improviseren. Op zo n moment is het dus aan Stephan om zijn creativiteit te laten zien Dorien Van de Mieroop 12

15 Alumnus Erik Otten houdt van maritiem Op bezoek bij Ahlers Voor de babbel met Erik Otten, licentiaat handels- en maritieme wetenschappen van de lichting 1968, was zowat alles in perfecte harmonie: de plaats, de achtste verdieping van het Ahlersgebouw met een indrukwekkend uitzicht op de Antwerpse dokken, het gespreksthema, kort na het Vlaams Wetenschappelijk Economisch Congres in de Universiteit Antwerpen over de logistiek in de Vlaamse economie, en last but not least mijn praatgast zelf, sinds 34 jaar een man van de praktijk die duidelijk iets heeft met water. en schopte het tot general manager van Ahlers Bridge, onderdeel van de groep. Een strategische loopbaanplanner wil Erik zichzelf niet noemen, veeleer een aanhanger van het carpe diem, iemand die kijkt wat er dagelijks op hem afkomt. En ook hier staat de klant voorop, verduidelijkt hij, van die filosofie tracht ik mijn medewerkers te doordringen. Na zovele jaren voel je met je ellebogen aan hoe je je tegenover de diverse opdrachtgevers moet opstellen. Dat Fingerspitzengefühl missen nieuwkomers wel eens. Erik Otten is een rasechte Kempenaar, geboren in Turnhout en opgegroeid in Kasterlee, waar zijn oom burgemeester was en zijn neef dat nog altijd is. Omdat ik geboren ben op 1 juli 1945,vroeg ik als kind geregeld aan mijn moeder of ik nu een nazaat was van de laatste Duitser of van de eerste Amerikaan, herinnert hij zich lachend. Na het Sint-Jan-Berchmanscollege aan de Antwerpse Meir, waar zijn vader op de trede stond als leraar Duits en Nederlands, trok hij naar de Prinsstraat om er in juni 68 te promoveren tot licentiaat handelsen maritieme wetenschappen. Ik woonde toen in deze havenstad en de alternatieven destijds, financiële of consulaire wetenschappen, waren niet echt mijn ding, verantwoordt hij. In 1970, na mijn dienstplicht in Duitsland, begon ik bij verzekeraar De Vaderlandsche. Daar leidde ik een viertal maanden nieuwe klerken op. Maar ik hield het er al vlug voor bekeken, want ik wilde toch in de maritime, gaat hij grappend verder. Meer dan drie decennia bijleren In de Antwerpse haven en ver daarbuiten klinkt de naam Ahlers als een scheepsklok. Bij deze maritieme en logistieke dienstverlener stak Erik van wal in juni 70. Hij doorzwom er, bijna letterlijk, vele watertjes De periode van 1970 tot 80 omschrijft hij als zijn leertijd. Een heel nieuwe wereld ging toen voor hem open. Nu denken universitair geschoolden die hier beginnen, dat zij na drie maanden hun werk onder de knie hebben. Ik kon geleidelijk aan proeven van alle ingrediënten van het maritieme menu: containerverkeer, conventionele lijnen, ro-roschepen, erg gespecialiseerde boten, zowel in de lange als in de korte omvaart, in de lijn- en in de trampscheepvaart Geografisch dekten wij zowat de hele wereld af, maar mijn regio s waren vooral de VS, het Verre en het Midden-Oosten. Binnen die maritieme transportvormen kon ik alle trapjes doorlopen: de eigenlijke operaties, commerciële activiteiten, afhandeling van documenten, claims, de financiering Voor mij was dat een stevige basis om door te groeien naar leidinggevende opdrachten. De periode van 1980 tot 1990 beschouwt hij als zijn Duitse periode, boordevol contacten met Duitse reders. In 1980 ging de Hansa-Linie in Bremen, destijds een begrip in de scheepvaart, ter ziele. Wij waren agent voor die rederij. Hapag-Lloyd, een andere grote Duitse reder, nam heel wat van de activiteiten van Hansa-Linie over. Ik had voor deze twee rederijen gewerkt. Toen Hapag-Lloyd zijn dienstenpakket ging herstructureren door dit op te delen in hemisferen, werd ik verantwoordelijk voor hun oostelijke hemisfeer, van de Rode Zee over het Midden-Oosten tot in het hele Verre Oosten. Ik was in Antwerpen voor Hapag-Loyd verantwoordelijk voor alles wat operationeel en commercieel was, in heel dat vaartgebied. Mijn kennis van het Duits, die mijn vader mij met veel zweet had bijgebracht, kon ik toen intensief aanscherpen. 13

16 Van agent tot logistiek dienstverlener In 1990 zorgde het wijdverspreide gebruik van containers voor een belangrijke evolutie. Diverse rederijen vroegen zich steeds meer af of zij het in hun belangrijkste wereldwijde verkeersknooppunten niet zonder scheepsagenten konden doen, legt Erik uit. In de jaren 80 en 90 bedankten diverse grote rederijen, tot dan trouwe opdrachtgevers, voor onze diensten. Om ons minder van hen afhankelijk te maken, kozen wij er strategisch voor om de beslissingsmacht over de lader te vergroten. De strijd om het zuivere containerverkeer was van toen af een verloren strijd. Wij wilden zélf greep krijgen op de ladingen, naar de industrie stappen en hun logistieke problemen tot de onze maken. Maar dan moet je de hele keten wel onder controle hebben. Intussen hebben wij een netwerk opgezet met eigen medewerkers in 38 kantoren in 18 landen, met op vele plaatsen opslag- en expeditiemogelijkheden. Wij zijn nog scheepsagent, maar dan voor specifieke nichemarkten. Toen Hapag-Lloyd beslist had het zonder agent te rooien, brak voor Erik zijn Amerikaanse periode aan, die zou duren van 1991 tot Door een interne reorganisatie werd ik verantwoordelijk voor alle containerlijnen, vier in totaal. De allergrootste daarvan, Lykes Lines met hoofdkwartier in New Orleans, konden wij er eind 1990 van overtuigen Antwerpen aan te doen in plaats van Rotterdam. Met harde cijfers konden wij aantonen dat zij daardoor jaarlijks minstens 2 miljoen dollar op zak zouden steken. Zij hadden immers heel wat transporten naar het Europese hinterland en die kunnen allemaal goedkoper vanuit Antwerpen. Met die argumenten probeerden wij ook andere reders te overtuigen om voor Antwerpen te kiezen. Sedert enkele jaren werkt Erik zich wat meer in de rol van coach in, door medewerkers te informeren over de belangrijkste aandachtspunten en hen bij te staan bij het oplossen van problemen. De service unit die hij nu leidt is, in een notendop, alles wat te maken heeft met documentatie, operaties in de havens met waterklerken en dies meer, douane- en inklaringsformaliteiten, scheepsafrekeningen en de debiteuren- en crediteurenadministratie, lichtertransport, wegvervoer via onderaannemers, het verzamelcentrum van vrachtdocumenten, kortom alles waarmee een dienstverlener een klant tevreden moet houden. Weg van de weg In een vorig nummer van de Alumni Nieuwsbrief wees Alex Van Breedam, wetenschappelijk coördinator van het in maart gehouden Vlaams Wetenschappelijk Economisch Congres, nog op een belangrijke economische troef van onze haven: via Antwerpen kun je ver landinwaarts verschepen. Erik bevestigt dat. Ook volgens een gerenommeerd Duits onderzoeksinstituut is Antwerpen modaal bekeken de best gelegen hinterlandhaven. Dat argument trachten wij ook overal uit te spelen. Maar dan moeten nog andere randvoorwaarden vervuld worden, zoals de toegankelijkheid van de haven, het bevaarbaar maken van de Schelde én de verbindingen met het hinterland. Vervoer van een container langs de weg is nu eenmaal veel duurder. Wat goed is voor Antwerpen, is ook goed voor een groot stuk van het Europese hinterland. Binnen de EU moet men zich daarvan nog meer bewust worden. Ook de IJzeren Rijn, de spoorverbinding met het Ruhrgebied, is van vitaal belang voor onze haven. Maar de Nederlanders weten al zowat een kwarteeuw die trein af te houden. Kortom, de haven is makkelijk bereikbaar, maar dan begint het pas. Beleidsmensen zagen in het verleden al in dat het wegtransport, een ernstig probleem zou worden. Een haven mag dan nog uitstekend gelegen zijn, maar als de containers er wegens het dichtgeslibde verkeer niet of niet op tijd weg kunnen, blijft er van dat voordeel niet veel over. Iedereen erkent dat er alternatieven zijn en op alle niveaus werkt men hard om de vele mogelijkheden van het intermodaal goederenvervoer te benutten. Het relatieve aandeel van de short sea trade en het vervoer per lichter zijn dan ook sterk toegenomen. Operatoren van de binnenvaart hebben goed op die evolutie ingespeeld. Om goederen zo ver mogelijk via het water landinwaarts te brengen, zijn er terminals in o.a. Meerhout, Wijnegem, Willebroek. Daar worden de containers op vrachtwagens geplaatst, zonder oponthoud in Antwerpen. Dat alternatief kunnen wij onze klanten aanbieden. De spoorweg, daarentegen, blijft het zieke kind in het geheel. Ons erg dichte spoorwegnet kan blijkbaar niet degelijk gecommercialiseerd worden, ook al is de Antwerpse haven de belangrijkste klant: 45% van het goederentransport van de NMBS heeft hier zijn begin- of eindpunt. Het is niet alleen ongeduldig wachten op de IJzeren Rijn, ook de tweede spoorontsluiting naar de haven moet er dringend komen. De NMBS laat hier een enorme kans liggen. Erik praat nog honderduit over allerlei problemen om en rond de haven. Er ligt nog heel wat denkwerk op de plank weet hij. Erik heeft een dochter van 33 en samen met zijn vrouw Lilian Van Rompaey woont hij in s-gravenwezel. De parel van de Voorkempen, lacht hij. Ik woon daar graag en geniet van het werk dat ik doe. Wat wil je nog meer? Hobby s misschien? Ik tuinier veel en kan urenlang kijken naar de vissen in mijn grote vijver. Die fascineren en ontspannen mij. Alsof het kleine scheepjes waren. Weer iets met water dus. Zijn alfa en omega. Ben De Bruyn 14

17 EBA wast witter dan wit? Alumnus Wilfried Dierickx over fiscale amnestie Voor de Wikingssenioren, nu met NSK-senioren broederlijk verenigd in Alechia, kon een uiteenzetting over fiscale amnestie niet uitblijven. Uiteraard heeft geen enkele van de afgestudeerde economisten ook maar één veegje boter op het hoofd, maar als beslagen experts in beurs- en andere geldtransacties worden zij geregeld geconsulteerd voor vakkundige vertaling van de heisa rond al dan niet vermeend zwart geld. Wie beter dan beursgoeroe, wisselagent, bankier en last but not least UA-alumnus Wilfried Dierickx (UFSIA-TEW promotie 54) kon het talrijk opgekomen gezelschap op een boeiende en verfijnd-humoristische wijze spoorwijs maken? De strijd tussen overheid en fraudeurs is een oude oorlog. Toen voormalig minister van Financiën De Clercq in augustus 83 de bevrijdende roerende voorheffing van 25% invoerde, gaf hij een geschenk aan de fraudeurs. Het ontwijken van die afroomoperatie het omzeilen van de roerende voorheffing werd een nieuwe sport. Bankiers en belastingbetalers vormden in de jaren tachtig een coalitie en de vertrouwensrelatie werd niet beschaamd, maar omgezet in spaaradvies richting buitenland. Geen wonder dat in 83 geklonken werd op talrijke nieuwe filialen in Luxemburg van eerbiedwaardige Belgische banken. Busbedrijven en de NMBS namen de nodige maatregelen, zodat de gretige knippers snel, makkelijk en veilig hun opdracht konden vervullen. Vooral het grenstoerisme floreerde: de vervaldagen werden in stadjes als Hulst, Venlo en Sluis, maar ook in kleinere grensgemeenten, Belgische hoogdagen. Grensoorlog In het kader van de leuze halen waar het zit gooiden Europese politici in 1997 via de voorgestelde gelijkschakeling van de belastingen op inkomsten een knuppel in het hoenderhok. Het gevolg was een hoop gekakel, waardoor tijd en ruimte werd gecreeerd om de echt grote ontduikers alsnog naar open zee te laten vertrekken In 2003 komt er in Europa schot in de strijd tegen fiscale ontduiking, ook al speelt Zwitserland de rol van hond in het kegelspel. Zwitserland blijft zich beroepen op zijn bankgeheim en zijn neutraliteit. Hoewel het door Europa omsingeld is, gedraagt het zich niet gegijzeld, maar houdt het been stijf. Er zijn wel enkele toegevingen geweest in verband met de uitwisseling van informatie over de herkomst van fortuinen van buitenlandse machthebbers of criminele organisaties waartegen een gerechtelijk onderzoek loopt, maar verder wilde de Alpenstaat niet gaan. De verhouding tussen bankier en klant is grondig gewijzigd. Dat is altijd zo bij een wapenstilstand: hergroepering van de troepen, vorming van nieuwe coalities om elkaar te bestrijden. De adviseurbelegger, de bankier-koerier van weleer moet zijn kar keren, anders gaat hij officieel in de fout. Hij wordt meldingsplichtige, zeg maar verklikker. Zal de deontologie van de banken de fiscale oorlog beslechten? Voor Wilfried Dierickx is het voorstel van de eenmalige fiscale amnestie een grensoorlog, waarbij drie belangrijke bruggenhoofden de target vormen: 1) de strijd om de grensoverschrijdende couponknipperij; 2) de strijd om de grensoverschrijdende beroepsinkomsten; 3) de strijd om de grensoverschreden vergeten erfenissen. 15

18 1) Couponnetjesknippen aan banden Voor alle duidelijkheid: de bus- en treinreizigers naar de Nederlandse grenssteden zullen andere vermakelijkheden moeten zoeken. Ze zijn er wellicht aan voor hun moeite. Met Louise en Germaine in de hoofdrol in De avonturen aan de lokkende loketten wist spreker zijn uiteenzetting meer dan levensecht voor te stellen. Levensecht of niet, vanaf 1 januari 2005 zal de blonde adonis aan het Nederlandse loket moeten melden dat Germaine en Louise bij hem gecasht hebben, cash die niet in aanmerking komt voor de EBA. De dames zullen zich dan tot minder aantrekkelijke loketten in België moeten wenden. Of... de zuidelijke route nemen en in Luxemburg 15% (niet bevrijdende) bronheffing op hun coupons betalen. Ze kunnen de coupons ook op een Luxemburgse rekening storten: het saldo van die rekening komt wel in aanmerking voor de wettelijke witwasactie, na betaling van 9% of 6% bij een belegging op drie jaar. Zijn de couponknippers hun pretje al kwijt, echt catastrofaal wordt het voor de bankfilialen in de grensstreek. Nu al is er sprake van massale sluitingen, met alle gevolgen vandien. Pijnlijk ook voor de plaatselijke middenstand, die het zonder de leuke Vlamingen op straat, in de shop en in de portemonnee zal moeten stellen 2) Beroepsinkomsten van zelfstandigen in het buitenland Deze fraude is van een ander niveau. Hier gaat het om het ontduiken van inkomstenbelastingen, sociale bijdragen, BTW-fraude enz. Zwarte inkomsten van een zelfstandige op een effectenrekening in het buitenland komen wel in aanmerking voor de EBA. Fraude in het kader van een vennootschap is en blijft een zwaar misdrijf. Het betreft dan valsheid in geschrifte, een kluif voor het parket. De Belgische bankier heeft de plicht de ontvangst van dergelijke gelden te melden. Een EBA is niet mogelijk. Een voorbeeld als illustratie. Marc heeft een portefeuille met een termijnrekening, internationale obligaties, Belgische effecten (Electrabel, Dexia enz.), Amerikaanse aandelen Hij kiest welke stukken hij voor de EBA in aanmerking wil nemen. De effecten van Electrabel en Dexia, waarop 25% roerende voorheffing aan de bron is afgehouden, houdt hij terzijde; de andere geeft hij aan om zich eindelijk verlost te voelen. Hij kan die effecten vrijmaken als hij 9% EBA-boete betaalt. Hij kan ook het ingewikkelde onderscheid maken tussen effecten aan toonder en de andere. Omdat hij in Vlaanderen woont, geniet hij ook lage schenkingsrechten, als hij besluit die gelden op naam van zijn erfgenamen te zetten. Wat tot op heden niet duidelijk is meegedeeld en waarrond dus volledige rechtsonzekerheid blijft bestaan, is wat er na het bovenhalen van de joker (het EBA-certificaat) zal gebeuren. De toekomstige omzendbrieven van Financiën zijn immers nog onbeschreven bladen. De zelfstandige fraudeur stelt zich erg kwetsbaar op. 3) Erfenissen uit buitenlandse vergeetputten Hier is Wilfried Dierickx eerlijk als hij zegt: We weten het eigenlijk niet juist. Veel hangt af van wat de Vlaamse regering zal beslissen over de mogelijke verlaging van erfenisrechten voor Vlamingen. En kan over erfenisfraude de spons geveegd worden? Mocht de Vlaamse verzuchting inzake verlaging van erfenisrechten een feit worden, dan zou dat tot een Waalse immigratie kunnen leiden. Immers, om recht te hebben op dat gunstige stelsel is een verblijfplaats van minimum vijf jaar op Vlaamse bodem aanbevolen. Maar zover zijn we nog niet. Met ruimte voor vragen vanuit het publiek, werd alvast duidelijk: dat onroerend goed buiten de EBA valt; dat geconsumeerde inkomsten van coupons niet in aanmerking komen voor de EBA; dat grijs geld eerlijk verdiend geld is;. dat er geen zekerheid is voor effecten in een kluis. Nog heel veel open vragen Het regende geen vragen. Begrijpelijk, het publiek van de avond was, zoals gezegd, niet persoonlijk geïnteresseerd, maar had blijkbaar toch erg genoten van de luimige manier waarop spreker het melodrama ten tonele voerde. Dierickx geeft nog een aantal overwegingen, die de fiscale toekomst zeer onzeker maken. Volgens Dierickx zouden jongeren minder en minder sympathie koesteren voor fiscale fraude. Of dat nu een op onderzoek gebaseerde bevinding is, dan wel een gevoel dat beperkt is tot de jongeren die hij kent, de fiscale verdeeldheid is in elk geval reëel. Ook meent hij dat het bankgeheim grondig gereviseerd wordt. België holt het voortdurend uit. Komt er op termijn vermogensbelasting? Naar alle waarschijnlijkheid wel Hoe gaat het verder met schenkings- en erfenisrechten? Hoe rechtszeker is de fiscale amnestie? Andere bazen, andere wetten? Hoe gedraagt zich het geld van de buiten-europabeleggers? Hoe interpreteert de bankier zijn meldingsplicht? Wil hij overijverig scoren bij de klant of bij de koning? En tot slot: De deontologie is in opmars in de financiële instellingen. Fiscale fraude is een maatschappelijk probleem geworden. Kan Europa de zakenethiek grensoverschrijdend maken of blijven fiscale tarieven elementen van de internationale concurrentie? Myriam van Loon 16

19 Met dank aan de sponsors van de UA-afstudeer-BBQ 2004 : Principal Partner Inviting Partner Socializing Partner Sympathizing Partner Organisatie

20