Aeolus De Verkiezingen van Robois René Jean-Paul Dewil

Transcriptie

1 Aeolus Blz.: 1 / 257 Aeolus De Verkiezingen van Robois René Jean-Paul Dewil

2 Aeolus Blz.: 2 / 257 Auteursrechten Clausule René Jean-Paul Dewil is de enige auteur van dit werk Alle rechten voorbehouden. Geen deel van deze publicatie mag veranderd worden zonder de schriftelijke toelating van de auteur. Dit e-boek mag slechts in elektronische vorm gekopieerd worden voor persoonlijk gebruik. Het mag niet gedrukt worden, in een elektronisch of ander ophaalsysteem geplaatst worden, gefotokopieerd, of op enige andere wijze vastgelegd worden zonder de schriftelijke toestemming van de auteur. De enige plaats vanwaar dit e-boek mag opgehaald worden is de Internet website die de enige oorspronkelijke tekst bevat. Deze publicatie valt onder de wetten op de auteursrechten, onder de copyright rechten. Aeolus - De Verkiezingen van Robois is een werk van fictie. De namen die gebruikt werden en de figuren van de roman zijn enkel en alleen het resultaat van de verbeelding van de auteur. Enige gelijkenis met echte personen, dood of levend, is zuiver toevallig. De achtergrond van de roman, de stad Robois en haar politieke partijen, evenals het verhaal van de gebeurtenissen, zijn volledig fictief en enkel ontsproten uit de verbeelding van de schrijver.

3 Aeolus Blz.: 3 / 257 Inhoudsopgave Inhoudsopgave... 3 Inleiding - Robois... 5 De Figuren... 6 Het College van Burgemeester en Schepenen van Robois... 6 De figuren, alfabetisch gerangschikt... 7 Hoofdstuk 1. November en december... 9 Robois. Youssouf Bikri... 9 De Burgemeester Een zitting van de Gemeenteraad van Robois De Liberale Partij. Robert Jacquet Hoofdstuk 2. Januari en februari Een zitting van het Schepencollege. Robert Jacquet Een voorstelling van Aeolfast. Simone Ash Het complot De Roos van Robois. Robert Jacquet Hoofdstuk 3. Maart en april Problemen voor de Burgemeester. Robert Jacquet De Zaak Georgis. Jozef Bikri De verkiezingslijst van Gemeentebelangen. Robert Jacquet De Vrouwe van het Meer. Simone Ash Hoofdstuk 4. Mei en juni Stormen over Robois Aeolus. Robert Jacquet De Balin Zaak. Jozef Bikri Het Strijdersgen. Jozef Bikri Hoofdstuk 5. Juli en augustus De vondst van de Civiele Bescherming. Jozef Bikri De augustus nederlaag. Robert Jacquet De Turgoux Zaak. Jozef Bikri

4 Aeolus Blz.: 4 / 257 Verkiezingscampagnes Hoofdstuk 6. September en oktober De Sint Adelbert Mars. Jozef Bikri De tragedie van Aucourt. Jozef Bikri De aanslag. Jozef Bikri Verkiezingsdebatten. Robert Jacquet Verkiezingen. Robert Jacquet Epiloog. Jozef Bikri

5 Aeolus Blz.: 5 / 257 Inleiding - Robois Largeau Robois Noord Bas-Robois Grand-Liges Petit- Liges 500 Trioteignes Boyu Blouges-le- Château Haut-Robois Besnes Les Tignes Aucourt Bazaine Butières Grez-Duros Turgoux S n e l w e g : Industriële zones : Velden : Bossen Getal: aantal inwoners Petiteau N11

6 Aeolus Blz.: 6 / 257 De Figuren Het College van Burgemeester en Schepenen van Robois IC: Groep Intérêts Communaux, Groep Gemeentebelangen L: Liberale Partij Burgemeester: Robert Jacquet (IC, 38). Politie, Bureau Aanmeldingen, Ceremonies. Schepen 1: Eliane Collado (L, 49). Eerste Schepen. Financiën, Handel, Economie, Stedelijke Ontwikkeling, Landbouw. Schepen 2: Jean Sauvent (IC, 62). Later Yves Govin (IC, 35). Openbare Werken, Wegenwerken, Urbanisme, Ruimtelijke Ordening. Schepen 3: Gustave Tillard (L, 65). Gebouwen, Huisvesting, Patrimonium van Eigendommen, Bossen, Energie. Schepen 4: André Bacca (IC, 48). Cultuur en Erfgoed, Toerisme, Verenigingen, Religies. Schepen 5: Nadine Dumortier (IC, 38). Groeperingen, Zustersteden, Feesten, Ouderen, Pensioenen. Schepen 6: Marc Thoran (IC, 39). Gemeentepersoneel, Wegenbeveiliging, Rechtszaken. Schepen 7: Simone Ash (L, 30). Sociale Hulp, Kinderopvang, Gezondheid, Gehandicapte Personen, Sociale Huisvesting. Schepen 8: Pierre Gasson (IC, 42). Sport, Mobiliteit. Schepen 9: Albertine Dewez (IC, 47). Scholen, Openbaar Onderwijs, Jongerenbeleid, Vakantiehuizen. Directeur van het OCMW: Marie Delatisse (44). OCMW staat voor Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn. Gemeentesecretaris: Alberte Hersalle (49). Gemeentelijke Ontvanger: Michel Collebert (47). Commissaris van de Politiezone: Paolo Timario (52). Korpshoofd, Divisiecommissaris. Politiecommissaris: Youssouf Bikri (34). Genoemd Jozef Bikri. Diensthoofd en Commissaris.

7 Aeolus Blz.: 7 / 257 De figuren, alfabetisch gerangschikt Simone Ash: 32 jaar, Schepen voor Sociale Zaken en Voorzitster van het Centrum voor Maatschappelijk Welzijn (OCMW). Ongehuwd. Ze is geneesvrouw in Robois. Magda Balin: 48 jaar. Een prostituee van Robois. Samia Bennani: 24 jaar. Een Marokkaanse illegale immigrante die voor een tijdje in het huis van Robert Jacquet woont. Youssouf Bikri: 34 jaar. Genaamd Jozef Bikri. Politiecommissaris en diensthoofd. Hij studeerde Criminologie aan de Universiteit en volgde de cursussen van de Politieschool om een Officier van het Politiekorps te worden. Hij is van Marokkaanse afkomst. Annette Bivois: 56 jaar. Een poetsvrouw van het Hotel Het Paard Bayard. Max Blandis: 38 jaar. Leider van een bende misdadigers ingehuurd door Gauthier de Buisseyre. Gauthier de Buisseyre: 45 jaar, een financier en ondernemer, eigenaar van Aeolfast, een onderneming die windturbines installeert. Dominique Bussy: 26 jaar. Vrouwelijke Politieagent. Assistente van Commissaris Bikri. Christine Candribert-Labi: 53 jaar. Bewoonster van Turgoux. Gehuwd met Victor Candribert. Victor Candribert: 56 jaar. Bewoner van Turgoux. Gehuwd met Christine Labi. Jean Castelle: 47 jaar. Socialistisch Gemeenteraadslid van Robois. Volksvertegenwoordiger, en later Minister van de Federale Regering. David Danlois: 35 jaar. Inspecteur bij de SER, Service d Enquète et de Recherche van de Provincie Namen. De SER is de Lokale Opsporingsdienst of LOD. Paul Degambe: 58 jaar. Directeur van de Maatschappij voor Sociale Woningbouw van Robois. Albert Desjardins: 52 jaar. Voorzitter van de politieke groep Intérêts Communaux of Gemeentebelangen van Robois. Hij is ook een Gemeenteraadslid van Robois. Hubert Dusarme: 27 jaar. Assistent van Max Blandis. Marcel Georgis: 48 jaar. Een bankier van Robois. Monique Ghijsen: 46 jaar, boerin, Gravin de Trioteignes, echtgenote van Graaf Charles de Trioteignes. Moeder van Diego en Laura de Trioteignes. Yves Govin: 35 jaar. Schepen van Openbare Werken en Adjunct Politiek Secretaris van de Verenigde Democratische Partij in haar hoofdkwartier te Brussel. Michel Guichand: 46 jaar. Een landbouwer die zijn boerderij wil uitbreiden tot een grote, industriële varkensboerderij.

8 Aeolus Blz.: 8 / 257 Robert Jacquet: 38 jaar. Burgemeester van Robois. Gescheiden. Hij leeft met een gehandicapte dochter. Eigenaar van een bouwfirma. Rose Jacquet: 12 jaar, dochter van Robert Jacquet. Monsieur François: 51 jaar, eigenaar van het hotel Het Paard Bayard. Richard Mordine: 26 jaar. Assistent van Max Blandis. Andrée de Porinthe: 36 jaar, vroegere echtgenote van Robert Jacquet. Christelle Romas: 31 jaar, een lid van de Ecologische Partij van Robois. Jean Sauvent: 62 jaar, oudere Schepen van Openbare Werken. Hij staat zijn functie af aan Yves Govin. Jean Segers: 36 jaar. Voorzitter van de lokale voetbalclub van Robois. Marianne Tamin: 53 jaar. Bewoonster van Turgoux. Thomas Terhave: 13 jaar. Een jongen die met zijn moeder, vader en zuster op een boerderij van Aucourt woont. Charles de Trioteignes: 48 jaar, Graaf, eigenaar van het Kasteel Trioteignes en financier. Jean Vantandt: 23 jaar. Assistent van Max Blandis. Eric Vrankaert: 25 jaar. Assistent van Max Blandis.

9 Aeolus Blz.: 9 / 257 Hoofdstuk 1. November en december Robois. Youssouf Bikri Mijn naam is Youssouf Bikri. Ik heb u een lang verhaal te vertellen, waarvoor ik van ver moet beginnen en heel wat uit te leggen heb. Gelieve dus wat geduld uit te oefenen. Ik ben een Commissaire de Police, een Politiecommissaris in de Belgische gemeente van Robois. Dit is een gemeenschap bestaand uit de inwoners van veertien zeer mooie dorpen gelegen in Wallonië, in de Franstalige streek van België. Het feit dat ik Commissaris ben maakt van mij niet de hoogste vertegenwoordiger van de politiemacht in de omstreken. Mijn overste is Paolo Timario, het Korpshoofd en de Commissaire Divisionnaire, de Divisiecommissaris van de drie steden waaronder Robois. Mijn functie bestaat er in te dienen als de zeer lokale chef van vijftien agenten die het gebied van Robois bestrijken, een Waalse gemeente van dertigduizend zielen. Laat me u eerst, geachte lezer, toch enigszins inleiden in mijn vredevolle wereld. Ik ben vierendertig jaar oud. Mijn vrienden noemen me Jozef. Mijn minder goede vrienden noemen me de Marokkaan. De mannen die jaloers op me zijn of die me haten gaven me de bijnaam van de Marlouf, een vuile Franstalige term voor een immigrant uit de Noord- Afrikaanse Maghreb. Die bijnamen kunnen me niet veel schelen, want ik ben helemaal niet in Marokko geboren! Ik heb zelfs nog nooit een voet in dat land gezet. Ik beloof me wel elk jaar per vliegtuig het land van mijn voorvaderen te gaan bezoeken, maar die belofte is tot zover onvervuld gebleven. Ik werd geboren in Anderlecht, een voorstad van Brussel, de hoofdstad van België, en ik bezit geen andere nationaliteit dan de Belgische! Mijn ouders kwamen wel oorspronkelijk uit het land dat al-maghrib genoemd wordt, het Westen, uit de vlaktes en de bergen van Marokko, maar ze verlieten hun thuisregio ook al toen ze nog jong waren en pasgetrouwd. Ze vluchtten in de jaren 1950 uit de stad Oujda in Oost-Marokko, toen de opstanden begonnen tegen Mohammed Ben Aarafa. Mijn ouders sympathiseerden met de Franse kolonisten en ze moesten daarom voor het Bevrijdingsleger vluchten. Ze kwamen te Brussel aan via Spanje. Ze woonden natuurlijk een tijdje illegaal in België. Ze zochten en verkregen echter eerst het statuut van politieke vluchteling en nadien de Belgische nationaliteit. Franse welwillende kontakten hielpen daarin. Ik was de jongste zoon van mijn ouders, na een oudere broer en een zuster, waarschijnlijk het resultaat van een spijtige vergissing in een ogenblik van onvoorbereide passie. Daardoor werd ik de meest verwaarloosde van de kinderen, al gaven mijn ouders ons allen wel voldoende eten, drinken, kleren en opvoeding. Ik gedijde goed en mijn moeder hield van me. Vermits niemand anders zich zeer om me bekommerde, moest ik onafhankelijker en slimmer zijn dan de rest van mijn familie, en me meer sluwheid aanleren dan de andere mensen rondom me bezaten. Zoiets wordt de hefboom van succes en van overleven. We hebben een grote familie in België en in Marokko. Mijn neven en nichten en ooms en tantes kwamen ons bezoeken in Brussel. Ze bleven soms maanden lang bij ons wonen op kosten van mijn vader, zodat ik dan naar een heel klein kamertje op zolder geschoven werd. Ik heb wel enige notie dus van Marokkaanse tradities. Ik deel helemaal niet graag in al die gewoontes, vooral niet in die welke me uit mijn eigen slaapkamer jagen! Ik studeerde zo goed ik kon. Ik werkte meer en harder, geraakte door de lagere graden met veel tranen en blauwe plekken, schraapte me ook door de hogere regionen van de klassen van

10 Aeolus Blz.: 10 / 257 het Atheneum, volgde bijkomend nog de cursussen van de Koran School, en schopte het tot in de Universiteit van Brussel. Mijn ouders hadden wat geld mee gesmokkeld uit Oujda. Met die fondsen openden ze een kleine kruidenierszaak in Brussel. Met de tijd bouwden ze die uit tot een grotere distributiezaak. Mijn broeder en zuster houden dat warenhuis tot op vandaag nog steeds open, maar twee personen om die zaak te beheren waren ruimschoots voldoende. Mijn ouders ontdekten met tevredenheid dat ik geen aanleg en gevoel had voor de handel, zodat ze me lieten studeren voor wat ik maar wilde. Ik studeerde criminologie. Ik was vierentwintig en in mijn laatste jaar, vóór mijn ouders min of meer begrepen wat ik aan het doen was. En dan was het te laat on iets te veranderen aan wat ik ondernam. Na mijn universiteitsjaren verdween ik voor een volledig jaar naar Londen. Ik beweerde dat ik wou uitvissen of er mogelijkheden waren in Engeland om er een kruidenierszaak op te zetten naar ons Belgisch voorbeeld. Ik werkte echter in tien verschillende banen, al waren de meeste daarvan inderdaad in warenhuizen. Ik vroeg geen geld in die periode aan mijn ouders. Ik overleefde nauwelijks. Ik voegde niettemin een zeer goede kennis van Engels toe aan mijn Marokkaans Arabisch, aan mijn geschreven standaard Arabisch, aan Frans en Nederlands. Mijn Londens avontuur eindigde in loutering en nederigheid. Ik stopte de dreigende verwijten van mijn vader direct door toegang te vinden tot de Politieschool van Brussel. Ik nam dienst bij de Belgische Politie! Dat verbaasde mijn familie volledig. Tegen de tijd, echter, dat mijn ouders konden protesteren had ik alle papieren al ondertekend, en had ik trouw gezworen aan de Belgische Koning. Van toen af volgde ik mijn eigen weg. Ik werd Politieofficier, en werkte mezelf op in de rangen. Ik greep alle gelegenheden te baat tot gespecialiseerde studies in Criminologie bij de Politiescholen. Uiteindelijk werd ik zo beladen als een Noord-Afrikaanse ezel met alle nodige brevetten en certificaten, om door te dringen tot in de hoogste gelederen van de Belgische Politie. Niet dat ik daar ook zo snel geraakte! Promoties bij de Belgische Staat gebeuren tergend traag. Ik bezit echter nu voldoende diploma s om Korpshoofd te kunnen zijn. Ik behoor trouwens ook tot de jongste Commissarissen van ons land, en ik wacht het gepast ogenblik af om nog hoger te geraken. Mijn oversten wilden me in Brussel houden omdat ze niet veel officieren die Arabisch spraken en die van Marokkaanse afkomst waren in hun rangen telden. Islamitisch opgeleide politiemannen van het intellectuele type waren nog zeldzamer. Na acht jaar zwoegen in de Brusselse wijken van Molenbeek en Anderlecht, wou ik definitief en resoluut mijn eeuwig imago van de immigrant die ik niet was van me afschudden. Ik had mijn buik vol van de nooit aflatende conflicten tussen de rassen die in de hoofdstad leefden. Ik haatte het steeds meer aanzien te worden als behorende tot de vijand die samenwerkte met een andere vijand! Daarom stuurde ik aanvraag na aanvraag op voor overplaatsing naar een functie in de provincies, ver van Brussel. Dat duurde tot iedereen in het Korps begreep dat het me menens was en ze mijn formulieren, brieven en verzoeken tot persoonlijke onderhouden moe werden. Men verscheepte mij uiteindelijk naar de provincie, waarschijnlijk om het vele werk te vermijden die mijn aanvragen meer en meer veroorzaakten bij de Commissarissen van Brussel. Ik vroeg zeker niet een plaats in een andere grote stad zoals Luik of Charleroi. Ik wou de groene lucht insnuiven en hoopte op Namen of Doornik. Ik werd uiteindelijk naar Robois gezonden als een soort van weerwraak of straf.

11 Aeolus Blz.: 11 / 257 Ik wist in het begin zelfs niet waar Robois lag! Ik moest een kaart van België met gemeenteïndeks kopen om te vinden waar ze lag. Robois betekende vergetelheid. Ik was opgetogen! Eindelijk kon ik heel alleen op mijn benen staan. Robois was een Godvergeten en daarom misschien Godsbeminde landelijke gemeenschap van de Haspengouw streek tussen Brussel en Namen. Ik had nog nooit in een dergelijke kleine gemeenschap gediend en gewoond. Omdat ik wijselijk geleerd had van de Belgische Politie alles zonder morren te aanvaarden wat me gegund werd, knikte ik dankbaar en met een droevig gezicht toen mijn baas me de transfertpapieren toewierp. Buiten aan de deur maakte ik echter een paar danspasjes en ik verhuisde met een heel licht hart naar de zachte kern van Wallonië. Ik kwam slechts heel vriendelijke mensen tegen in Robois! Ik had wel enige angst te overwinnen om aan te komen als de veronderstelde Marokkaanse immigrant met een reputatie on zich tussen vechtende groepen Noord-Afrikanen te durven werpen. Mijn grinnikende nieuwe baas van Italiaanse afkomst stelde me dezelfde dag al voor aan een vreemde mengeling van halfbloed Polen, Vlamingen, Sicilianen, Grieken, Asturianen en zelfs Franse collega s, voor wie een zogezegde Marokkaan slechts een interessante, zij het wat exotische afwisseling vormde. De enige echte oorspronkelijke Walen kon het al lang niet meer schelen wat voor vlees ze nu weer binnen geworpen kregen, zolang een nieuwe aanwezigheid hun werk en leven slechts wat meer aangenaam kon maken. Wie waren trouwens die Walen van Robois? Ze waren zeker niet de afstammelingen van de oude Belgae van Julius Caesar, want die waren al meer dan duizend vijfhonderd jaar geleden naar Kent in Groot-Brittannië gevlucht, om daar dan toch door de Angelen, de Saksen en de Denen afgerammeld te worden! De Walen hier waren de achterkleinkinderen van een mengelmoes van volkeren die in deze streken immigreerden vóór de negende eeuw, onder wie wel de Germaanse Franken, maar ook wie weet hoeveel andere Slavische stammen die de streek veroverden en bezetten tijdens de grote migratie van volkeren in de pre-middeleeuwse tijden. We waren allemaal immigranten, zeiden de Walen me, alles was alleen maar een kwestie van tijd van aankomst. Wanneer nadien mijn minder vriendelijke collega s me de Marokkaan noemden, dan vond ik dat niet smeriger dan wanneer ze mijn baas de Siciliaan noemden, hoewel Paolo, zoals wij allen, ook in België geboren was. Over Paolo moet ik u een vriendelijk woord zeggen. Hij was een man klein in wetenschap, opgegroeid uit de laagste rangen, maar gigantisch groot in ervaring en wijsheid. Ik leerde hem heel erg te respecteren, voor wat en hoe hij was, vooral ook al omdat hij in een jaar tijd zijn beschermende hand meer dan eens boven mijn hoofd had gehouden. Timario had grote handen! Hij dekte me en liet me verder met rust. Paolo Timario was dus de Chef de Corps, het Korpshoofd van de Politiedivisie die een gebied van meerdere gemeenten dekte, waaronder Robois. Hij delegeerde me naar Robois om een klein contingent van agenten te leiden, bewerende dat hij me dadelijk zou vergeten, tenzij ik hem problemen bezorgde of ik problemen had die ik niet zelf kon oplossen. En als je toch met een probleem komt, zei hij, kun je beter een oplossing voorstellen waarop ik alleen met ja of met neen moet op antwoorden. De beloning was dat ik me van dan af aan de Politiecommissaris van Robois mocht noemen. Timario waarschuwde me wel voor de groep van de Gerechtelijke Politie van Namen, voor het politiekorps dat toegevoegd was aan de Procureur des Konings, de hoogste gerechtelijke instantie in de provincie, en ook voor de jonge assistenten van die man, de Substituten, die

12 Aeolus Blz.: 12 / 257 vroegere advocaten waren en nu leden van het apparaat van de Gerechtshoven. Tussen ons en hen werkte ook de SER, de Service d Enquète et de Recherche, de Lokale Opsporingsdiensten of LOD, een andere gespecialiseerde politiemacht van de provinciale en gewestelijke hoofdstad Namen. Die mannen vormden de onderzoeksmacht in onze provincie, en wij waren verondersteld te dienen als hun onderdanige, gehoorzame slaven. We beschouwden de eisen van de LOD als dikwijls ongerechtvaardigd en ook dom, zei Timario me, en we namen hun bevelen slechts op als vragen tot medewerking. We plaatsten de bevelen naast ons neer zo lang we konden. In andere woorden, het werk en de sfeer waren in Robois niet zo erg verschillend van die van Brussel, behalve dan dat ik me in Robois heel wat meer op mijn gemak en gelukkiger vond dan in de hoofdstad. Ik woonde nu al in Robois sinds een volledig jaar. Ik was er toe gekomen innig te houden van die lieflijke gemeenschap. Robois was eigenlijk geen stad toen ik er aankwam. De gemeente kreeg nooit de eer een stad genoemd te worden in het verre verleden. Ze stond nooit in andere tijden onder die kwalificatie bekend, en ook nog niet toen ik aankwam, hoewel de Burgemeester papieren opgezonden had naar de Federale Regering om de benaming van stad te verkrijgen. Robois werd eerder kunstmatig samengesteld tijdens de Belgische fusie van gemeenten in de late jaren Ze werd samengesteld uit een dozijn dorpen, die in de omgeving lagen van een stedelijke kern die nauwelijks groter was dan de dorpen er rond, en die gezamenlijk de naam Robois toebedeeld kregen. Vóór die administratieve fusie behield elk dorp zijn onafhankelijkheid, zijn autonomie, zijn Burgemeester, zijn Schepencollege en zijn verkozen Gemeenteraad. Het Schepencollege en de Burgemeester van de nieuwe entiteit met de naam Robois werden aangeduid door de Gemeenteraad, door de verkozen vertegenwoordigers van de politieke partijen in die Raad, naargelang de gevormde meerderheid. Wanneer een politieke partij niet de absolute meerderheid van de stemmen haalde voor haar verkozenen, wat wel gewoonlijk het geval was, dan moest een meerderheidscoalitie gevormd worden. Dat was ook het geval voor Robois. Een groep genaamd Gemeentebelangen, Intérêts Communaux of IC, had zich verbonden met de Liberale Partij om een meerderheid te vormen in de Gemeenteraad. Die Raad bestond uit zevenentwintig Raadsleden, van wie dertien tot de lijst Gemeentebelangen behoorden, vijf tot de Liberale Partij, zes van de Socialisten en drie van de Ecologisten. Gemeentebelangen was een groep van mensen met diverse opinies, de meesten nogal conservatief ingesteld. Het waren mensen die echter het beste voorhadden met hun eigen gemeenschap eerder dan dat ze de politieke macht wilden zoeken. De meesten wilden niet het stigma en het juk dragen van een of andere traditionele Federale politieke partij. Die dus eerder apolitieke lijst van de Burgemeester, Gemeentebelangen, was wel oorspronkelijk gegroeid uit de leden van de Verenigde Democratische Partij, de VDP, plus ongeveer evenveel echt onafhankelijke kandidaten. De VDP kwam niet meer op in de verkiezingen onder haar eigen naam. De na de verkiezingen gevormde Gemeenteraad werd verkozen voor zes jaar. De Raad koos tijdens de eerste zitting het Schepencollege bij stemming onder haar leden en ook de Burgemeester. Robois had aldus negen Schepenen of Échevins, die het College vormden, plus de Burgemeester. Gemeentebelangen leverde zes Schepenen. De drie bijkomende Schepenen kwamen uit de Liberale Partij, die verbonden waren met de zes Schepenen van Gemeentebelangen.

13 Aeolus Blz.: 13 / 257 De gemeente Robois was samengesteld uit zeer verschillende dorpen die van een landelijk tot een uitgesproken industrieel karakter bezaten. Ze werden gefusioneerd omdat geen van de omringende steden ofwel hun politieke meerderheid wilden verliezen door mensen bij te krijgen die voor andere partijen stemden, of omdat de gebieden van die dorpen te ver verwijderd lagen van hun stedelijke centra, wat hogere kosten kon meebrengen in het onderhoud van wegen en communicatie van stedelijke diensten. Robois werd apart gecreëerd omdat niemand anders van ons wou weten! De naam van Robois hoorde toe aan twee dorpen die al van vóór de jaren 1970 samengevoegd werden tot één entiteit en die Haut-Robois en Bas-Robois heetten. Haut-Robois lag op de hogere gronden rond de Abdij van Sint Adelbert, terwijl Bas-Robois zich genesteld had in de vallei ten noorden en ten oosten van de abdij. Die twee dorpen lagen ten westen en ten noorden van een rivier, de Largeau, die dus ironisch het Brede Water genoemd werd hoewel het eigenlijk slechts een zeer kleine rivier was. De mannen die hoger op het plateau woonden hadden ooit van boven neergekeken op de valleibewoners. Die geest en mentaliteit was wel verdwenen met de grillen der tijden. De Largeau liep eerst van het westen naar het oosten ten zuiden van Haut-Robois, maar draaide dan plots naar het noorden langs de oosterse zijde van Bas-Robois, en dan naar de Maas toe, veel verder. Daar waar de Largeau plots naar het noorden brak, opgehouden door een hoge, rotsachtige kaap in het landschap, waarop het oude Kasteel Bazaine pronkte, wierp zich een nog kleinere rivier in de Largeau, niet meer dan een beekje, dat de Petiteau of het Klein Water genoemd werd, dat eigenlijk van het zuiden naar het noorden in een rechte loop in de Largeau terechtkwam, aan de samenloop onder de kaap van Bazaine. Ten oosten van de Largeau en van de Petiteau lagen de dorpen van Grand-Liges en Petit- Liges, Bazaine, Butières, Grez-Duros en Turgoux, het ene dorp respectievelijk ten zuiden van het andere. Die dorpen werden in het oosten beperkt door de snelweg van Brussel naar Namen. De brede snelweg was hier voor een kort deel van het noorden naar het zuiden aangelegd was, eerder dan in zijn meer natuurlijke richting van het westen naar het oosten. De opgenoemde dorpen bezaten de industriële zones, want de industrie van groter Robois lag rond hun kernen. Die industriezones werden gecreëerd tussen de nieuwe snelweg en de andere Nationale Weg Elf, de N11. Met de tijd stierf het handelscentrum van Robois en omgeving af. De grotere commerciële centra met de supermarkten, de belangrijkste garages, de magazijnen en speelgoedwinkels en andere kleinere ondernemingen, ontwikkelden zich allengs langs de N11. Langs die weg konden ze grote parkings bouwen. Ze werden daar ook bediend door de toegangen tot de snelweg die wel niet op het gebeid van Robois zelf lagen maar toch dichtbij, ten noorden van Liges en ten zuiden van Turgoux. De rijkdom en het dynamisme van groter Robois werd thans geleverd door die zones, zodat er begrijpelijkerwijze heel wat gezonde competitie heerste tussen het administratieve centrum van Robois met zijn dichte bevolkingskern en de rijkere zones met centrum rond Grez-Duros en Turgoux. De bevolking die in die zones woonde bedroeg echter slechts ongeveer de helft van de inwoners van Haut- Robois en Bas-Robois samen. Ik hield erg van de diversiteit aan landschappen, van de intimiteit en de geborgenheid van de dorpskernen die rond hun kerken lagen, en van de zeer geanimeerde feesten van de verenigingen waarop ik geregeld uitgenodigd werd. Ten westen van de Petiteau en ten zuiden van de Largeau ontdekte ik de echte landelijke gemeenschappen, de bossen van Boyu en Besnes, en de laag lopende weiden en graanvelden

14 Aeolus Blz.: 14 / 257 van Les Tignes, Aucourt, Blouges-le-Château en Trioteignes. Die laatste twee dorpen, en ook Bazaine, waren geboren rond hun kastelen, zoals het centrum van Robois zich had gevormd rond de middeleeuwse abdij. Het dorp dat het meest verafgelegen lag van het centrum van Robois was Trioteignes. Dit was één van de kleinste entiteiten, gelegen naast een ander bos waarin het mysterieus, oud Kasteel Trioteignes stond. De zes dorpen in die groep waren trouwens alle klein. De boerderijen en de huizen lagen daar meer verspreid dan de kernen van de andere entiteiten. Robois bestond aldus uit drie heel verschillende groepen dorpen. De ene groep was Robois, met de kernen van Haut-Robois en Bas-Robois. Een andere groep werd gevormd door de oostelijk gelegen dorpen die langs de N11 lagen en die de Oostelijke Landen genoemd werden. De ten westen en ten zuiden gelegen dorpen werden soms wat neerbuigend de Boerendorpen genoemd. Die drie groepen koesterden hun eigen gevoelens van identiteit en van ontvankelijkheden, eigen cultuur, feesten en tradities. Hoewel er veel werd gedaan in Robois om hen naar één mentaliteit toe te doen groeien, bewaarden die verschillende gemeenschappen hun eigen aard. Ik ben een zeer slechte chauffeur! Ik heb wel een eigen wagen, een oude Renault, een rijbewijs, en ik bemeesterde de basisbekwaamheden die vereist zijn om te rijden, maar een goede chauffeur ben ik niet. Ik rijd ook met een politiewagen. Ik ben echter een man die te gemakkelijk afgeleid wordt terwijl hij rijdt. Ik blijf te dikwijls verstrooid aan het stuur. Mijn gedachten dwalen af van de weg en van het gevaar. Ik reed heel weinig in Brussel. Ik had gewoonlijk een politieagent om me door de hoofdstad te brengen, en ik kende het openbaar vervoer op mijn duimpje. Toen ik te Robois aankwam maakte ik er bijgevolg een gewoonte van om heel wat rond te rijden, als oefening. Mijn werk tijdens de dag is meestal van administratieve aard. Omdat ik nog vrijgezel ben kan ik elke dag, na mijn normale taak, nog wel een paar uur rondrijden in de dorpen van Robois. Zo leer ik mijn gemeente elke dag wat meer en beter kennen. Ik houd ervan om in de Boerendorpen te rijden, omdat de wegen er verlaten bij liggen maar heel wat draaien en keren, en zich mooi slingeren. Ze buigen zich doorheen de groene bossen in de zomer en doorheen de majestueuze, okergekleurde velden in de herfst. Ik oefen mijn aandacht terwijl ik rijd en probeer zo de interne furies te onderdrukken die zich in mijn geest opstapelden tijdens mijn werk te Brussel. De landschappen van de Boerendorpen zijn breed, en open of gesloten, maar rustgevend in een zeer aangename, afwisselende verandering. De mensen zijn vriendelijk, hier. Ik parkeer soms mijn wagen langs een veld of rond de kerk in het centrum van een dorp of wijk, en treuzel en kijk. Naast de kerk ligt steeds wat de mensen hier het kapelletje noemen, het dorpscafé. Daar drink ik soms wel een koffie. Iemand komt dan gewoonlijk wel naar me toe om een paar woorden met me te wisselen, om te klagen over een ziekte of om te vertellen wat er met een oude vader of moeder gebeurd is, en om te eindigen met een zeer goed gevoeld grapje. Ik meen dat die gewoonte komt van uit de tijden toen er hier nog wijkagenten waren. De mensen groeten me met respect en voldoening wanneer ik in uniform ben, niet met een opgestoken middenvinger, en ze verstoppen zich ook niet. Niemand vertelde me in Brussel wat het weer morgen zou worden. Het weer is altijd een goede gespreksopener in de boerendorpen, en één woord brengt het andere mee. De landbouw hangt af van het weer, al wordt er hier nu ook veel in serres verbouwd. In de villa s zien de mensen graag de zon schijnen door hun grote vensterbaaien, eerder dan de regen te horen kletteren op hun terrassen. Zelfs in de regen wagen ze zich echter dikwijls naar buiten.