Wel & Wee. van Pinokio. December 2011 nr 35. Hadesstraat 8, 1363 TK Almere Tel ING Bank: ING Bank:

Transcriptie

1 Wel & Wee van Pinokio December 2011 nr 35 Hadesstraat 8, 1363 TK Almere Tel ING Bank: ING Bank:

2 Voorwoord Inhoud Voorwoord... 3 Momenten van spanningen... 4 Lange droge winter... 5 Marta is terug van weggeweest... 6 Onze ballerina s... 8 Verkoop van handwerken... 9 Wintervakantie Bezoek van Jan Demarteau, Pieter Hoogesteger en kleindochter Lisa Jasper Bol Brazilië Onze school Jaar Pinokio Financieel verslag over 2010 van Stichting Kindertehuis Pinokio Kerstwens Bestuursleden in Nederland en belangrijke gegevens Aan de vooravond van het 20-jarige bestaan van de stichting, zullen we u in deze wel en wee weer op de hoogte brengen van het reilen en zeilen van Pinokio in Brazilië. De school is met uw steun dit jaar open gebleven en voor volgend jaar is het wederom de vraag of deze open blijft. De kosten van de school zijn erg hoog en de gemeente heeft moeite om beloftes na te komen. Helaas zitten we daardoor weer in hetzelfde schuitje als vorig jaar. Het kindertehuis zal open blij ven, dat is zeker, ook voor de toekomst, maar bij de school staat een groot vraagteken. In deze wel en wee staat het verhaal over 11 jaar Pinokioschool en de oproep van Rob en Lucia en ook via de website zullen wij u op de hoogte houden. Zelf gaan wij rond nieuwjaar het kindertehuis bezoeken en daar tijd besteden aan het kindertehuis. Hiervan zult u eind januari wat verslagen van op internet vinden, in de volgende wel en wee zullen wij daar ook wat over vertellen. Namens alle betrokkenen van Pinokio willen wij via deze weg alle donateurs en sponsors bedanken voor hun giften en bijdragen. Fijne feestdagen en voor 2012 wensen wij u een gezond en gelukkig jaar toe. Marco en Patricia Luyendijk 2 3

3 Momenten van spanningen Lange droge winter Sinds het begin van dit schooljaar betaalt de gemeente de salarissen van onze leerkrachten. Afgesproken was dat wij hiernaast ook een bedrag zouden ontvangen om de sociale lasten, verlichting en transport van de kinderen te betalen. Helaas, door alle bureaucratische rompslomp, is er tot vandaag, 9 september, geen contract ondertekend om de mondelinge toezegging vast te leggen. Afgesproken was dat het eind september zou gebeuren en de betalingen achteraf zouden komen. Tot onze schrik hebben wij gisteravond vernomen dat de burgemeester, met wie alles was afgesproken, vanwege vermeende fraude tijdens de verkiezingscampagne van oktober 2008 is afgezet. Ingewijden vertelden mij dat hij deze beschuldigingen zal kunnen weerleggen en dat hij en wel heel snel, het ambt van burgemeester weer zal bekleden. Maar intussen ben ik heel bezorgd want zal de nieuwe burgemeester de eerder gedane belofte van zijn voorganger waarmaken? Er is uiteindelijk niets ondertekend. Zullen de salarissen van de leerkrachten door deze nieuwe burgemeester doorbetaald worden? 4 Er restte ons niets anders dan hopen dat onze burgemeester die om de vier jaar door de plaatselijk bevolking wordt gekozen, terugkomt en zijn belofte alsnog waar gaat maken. Dit is een staaltje van de spanningen waaronder wij, en hierbij praat ik over alle instellingen, hier in Brazilië moeten werken. Financiële hulp ontvangen van de overheden hangt geheel af van de goedwillendheid van de plaatselijke bestuurder. Als dan een onverwachte gebeurtenis plaats vindt ben je alle zekerheden kwijt... Een week later is de burgemeester hersteld in zijn ambt dankzij een kortgeding waarbij de uitspraak van de plaatselijke Rechter tijdelijk werd opgeschort in afwachting van Hoger Beroep. Wanneer deze nieuwe rechtzaak plaats zal vinden mag Joost weten. Intussen blijven wij achter met een heel onzeker gevoel. Wij hebben al twee maanden geen geld overgemaakt gekregen en zijn danig bezorgd. Deze winter is heel koud geweest gekoppeld aan een droogte die alle gewassen heeft doen verdorren. De plaatselijke boeren en ook wij hebben veel moeite moeten doen om de koeien in leven te houden. De weiden zijn namelijk totaal verbrand door de zon. Nina, onze boerin, moest dagelijks de wijde omtrek afzoeken om eetbare planten te vinden om onze beesten te voederen. We willen, vooralsnog, vermijden om veevoer te kopen. Deze droogte en koude hebben er ook voor gezorgd dat veel kinderen en volwassenen verkouden werden en/of last kregen van hun luchtwegen. Andere delen van het land zijn juist overspoeld door de regen. Zowel de droogte als de vele regen hebben er voor gezorgd dat de levensmiddelen veel duurder zijn geworden. Een ongerepte bos, beschermd gebied en heel dichtbij, heeft vlam gevat en vele wilde dieren zijn omgekomen. Eén ervan heeft ongeveer 22 km gelopen en is op een zaterdagmorgen bij ons terecht gekomen. Een prachtige varaan, een zwart/wit exemplaar, wel een halve meter lang. Wij hebben de Secretaris van Milieu 5 gebeld en hij beloofde onmiddellijk te komen om het beest op te halen, wat uiteindelijk niet is gebeurd. Wij hebben hem de nacht laten doorbrengen in de gang van de school en de volgende dag, met een aantal jongelui, zelf naar het overblijvende deel van het bos gebracht. Al doende leren zij het milieu en zijn dieren te beschermen. Pinokio neemt deel aan een Vereniging ter Bescherming van dit ongerepte stuk natuur. Kort geleden hebben wij onze bus uitgeleend voor een excursie van een aantal leden van deze Vereniging. Het is namelijk verboden om dit bos te betreden zonder deskundige begeleiding en het was voor ons ook de eerste keer dat wij deze percelen mochten betreden. Het is een echt dicht woud met heel weinig paden. Heel bijzonder om mee te maken en alles in ongeschonden staat aan te treffen.

4 Marta is terug van weggeweest In september 2002 kregen wij het ver - zoek van een kindertehuis in Campos of wij een zwangere doofstomme teenager konden opvangen. Gedurende de laatste drie jaar woonde zij afwisselend in dat tehuis in Campos, liep regelmatig weg en verbleef dan een poosje in een kindertehuis in Macaé, onge veer 150 km van elkaar. Deze wisseling van verblijfplaats gebeurde regelmatig. Tijdens een van deze uitstapjes is zij zwanger geraakt. Niemand wist wie zij was, hoe oud noch waar zij uiteindelijk vandaan kwam. Zij is op straat gevonden zonder documenten en kon niet vertellen wie zij was en waar zij vandaan kwam. Beide tehuizen durfden de verantwoording niet aan om haar tijdens de zwangerschap te houden onder het motto dat de andere meisjes haar regelmatig sloegen. Achteraf bleek dat juist zij degene was die de ruzies uitlokte. Zij heeft 6 een zeer labiel humeur, de ene dag is zij blij en tevreden en de andere dag is zij woedend en weinig handelbaar. Wij kunnen absoluut geen hoogte van haar krijgen. In het begin van haar verblijf bij ons heeft zij ook vaak geprobeerd weg te lopen. Wij hebben dat tot dusver kunnen voorkomen door haar scherp in de gaten te houden en achterna te rennen als het haar lukte het terrein te verlaten. Wij waren, uiteraard zeer bezorgd over de baby die zij droeg. Drie maanden later is Laura geboren, een gezond horend meisje. Marta was en is lief voor haar en onder onze begeleiding heeft zij haar dochter goed verzorgd en langzaam aan heeft Marta de neiging om weg te lopen laten varen. Intussen hadden wij geprobeerd haar te leren lezen en schrijven zodat de communicatie wat beter zou verlopen maar dat wees Marta radicaal van de hand. s Morgens hielp zij in de huishouding en s middags liep zij een beetje doelloos over het terrein, liefst bij het hek, kijkend naar de voorbij komende auto s. Dit vonden wij niet zo leuk maar hier was zij absoluut niet vanaf te brengen. Zij heeft een sterke wil en niemand kan uit haar hoofd praten wat zij eenmaal heeft besloten. Zo zijn de laatste acht jaren verlopen totdat zij op een woensdag heel erg boos was, weigerde binnen te komen om het warme middagmaal te nuttigen. Ik ben naar haar toe gegaan om te proberen achter te komen wat er aan de hand was en haar over te halen om te komen eten. Niets hielp, zij was en bleef boos en wilde mij niet aankijken zodat communicatie onmogelijk was. Wij kunnen alleen met haar communiceren via gebaren taal. Onze ervaring is dat als zij in zo n bui is en met rust wordt gelaten vanzelf bijdraait. Helaas hadden we het dit keer mis. Met het avondeten was zij nog niet binnen en besloten wij om haar dan maar te gaan halen. Aangezien we haar niet konden vinden zijn we uiteraard gaan zoeken. Wij hebben overal, tot aan het strand toe gezocht. Marta was spoorloos. De volgende morgen heeft een buurman verteld dat hij gezien had dat bij het donker worden, een auto was 7 gestopt vlak bij ons hek en hebben wij moeten aannemen dat zij in deze auto was gestapt. Wij hebben, mede in verband met het door haar achtergelaten dochtertje, onmiddellijk de autoriteiten in kennis moeten stellen. Tevens hebben we de plaatselijke radio s en blogs een verzoek gestuurd om aandacht aan deze verdwijningszaak te besteden. Uiteraard onder vermelding dat het meisje doofstom is en daardoor niet zou kunnen vertellen waar haar huis is. Aangenomen dat zij toch terug zou willen komen. Vier dagen later kregen wij een telefoontje dat zij in Campos gevonden was en dat een man onderweg was om haar terug te brengen. Zij zag er niet uit. Heel erg verbrand door de zon, heel mager, een beschadiging in haar gezicht en een dik oog alsof iemand haar geslagen had. Het is ons nog niet gelukt om te ontdekken waar zij geweest is noch wat er precies met haar is gebeurd maar ieder geval is zij terug tot grote vreugde van haar dochter die al die dagen triest was. Helaas is zij nog steeds erg boos.

5 Onze ballerina s Verkoop van handwerken Onze dans meisjes zijn uitgenodigd om te komen optreden bij een Staatsschool in een dorpje in onze gemeente. Iedere keer dat er een uitnodiging komt, accepteren wij die graag want de meisjes vinden het heel leuk om op te treden. Volgens de balletleraar is dat heel belangrijk want dat geeft hun veel zelfvertrouwen. Zij hebben drie verschillende dansen uitgevoerd en de verschillende kleding werd ook grotendeels door hen gemaakt met de hulp van onze onvolprezen naaister. Nieuwe kostuums worden vaak uit de stof van de oudere gemaakt zodat de onkosten zeer laag blijven en zij leren zuinig te zijn. De grotere kinderen en ik maken de laatste tijd weer veel spulletjes om te verkopen. Wij hebben in het verleden armbandjes gemaakt en sommige ervan zijn naar Nederland gegaan met Lisa om ze daar te verkopen. Nu hebben wij roosjes gehaakt en voorzien van een speldje om in het haar te dragen. De grotere meisjes verkopen deze met groot succes op school. De laatste handwerkjes zijn prikkers versierd met een kraaltje. Leuk om op een feestje je stukjes kaas en/of worstjes aan te prikken. Wij weten nog niet of dit net zo veel succes zal hebben als de armbandjes en bloemetjes. Het maken van armbandjes 8 9

6 Tijdens de wintervakantie zijn wij met de grotere kinderen vier dagen naar de bergen geweest. Wij hebben opnieuw een school bereid gevonden ons onderdak te verlenen gedurende dit uitstapje. Voor de kinderen een leuke bele venis want de meeste van hen hadden de bergen nog nooit gezien. Zij waren dan ook danig onder de indruk van de prachtige uitzichten. Op een van die dagen zijn wij naar een natuurzwembad geweest met een echte waterval. Het was aardig koud maar kinderen zouden geen kinderen zijn als zij niet te water wilden. Zij rilden Wintervakantie van de kou maar genoten mateloos van het geweld van het water op hun lichamen. In een van de dorpen, die wij bezocht hebben, was ook een museum met oude gebruiksvoorwerpen. Zij konden zich niet voorstellen dat deze attributen kort geleden nog dagelijks in de meeste huishoudingen gebruikt werden. Zij moesten lachen bij het aanschouwen van een type machine, een koffiemolen, een oude telefoon, een strijkijzer, de eerste televisie etc Het is via de kinderen dat je er op attent wordt gemaakt hoe snel de moderne tijd zijn intrede heeft gedaan. Bezoek van Jan Demarteau, Peter Hoogersteger en kleindochter Lisa December 2010 hebben wij bezoek ontvangen van Peter Hoogsteder en Jan Demarteau. Zoals altijd als wij vrijwilligers uit Nederland krijgen laten zij hun handjes aardig wapperen. Zo ook dit keer. Jan kwam, zag en besloot dat het tehuis van buiten geschilderd moest worden. Nou moet U zich voorstellen, zij kwamen uit Nederland waar het aardig koud was, hier hartje zomer waar het aardig heet is, Jan, 73 jaar jong, en dan een dergelijk groot karwei beginnen. Dat wilde ik absoluut niet, bang voor hun gezondheid. Tenslotte, het verschil in temperatuur was erg groot en beide heren zijn toch ook niet zo jong meer. Alle argumenten die ik aanvoerde werden onder de tafel geschoven. Dit gingen zij doen, punt uit. Als laatste argument vertelde ik hen dat wij het benodigde geld niet hadden - wat waar was - maar ook dat hield hen niet tegen want Jan bood aan de verf te kopen. Zo gezegd zo gedaan. De heren zijn aan de slag gegaan, eerst de muren wassen, dan schilderen en aan het einde van hun vier weken was het huis weer heel presentabel. Jans verblijf is hem zo goed bevallen dat hij in juli terugkwam en dit keer naam hij zijn kleindochter Lisa (17 jaar) mee. Gedurende deze periode heeft Jan een eerste en forse aanzet gegeven tot de boven-verdieping van de school eindelijk eens af en echt bewoonbaar te maken. Deze ruimtes waren erg vies omdat veel vuil onder de dakpannen door naar binnen waait. Daarna 10 11

7 zouden Leandro - werknemer - en de grotere jongens het karwei afmaken. Intussen heeft hij ook nog even een trap gemaakt naar de zolder van het schoolgebouw. Het is een heel erg mooie trap geworden. Lisa heeft zich bezig gehouden met de kleinere kinderen en heeft veel geholpen met het reorganiseren van de Bibliotheek die aardig vol was met vele donaties van schoolboeken. Wij hebben een grote hoeveelheid boeken geschonken aan Gemeentescholen die heel erg blij waren met extra naslag werk. Niets gaat bij ons verloren. Als wij donaties krijgen die niet geschikt voor ons zijn, of te veel, zoals kleding, schoeisel etc., dan zoeken wij andere mensen of instanties die deze spullen kunnen gebruiken. Lisa heeft veel armbandjes mee genomen naar Nederland die door onze meisjes zijn gemaakt om te verkopen. Zij ging ook proberen een fancy fair te organiseren aan het einde van het schooljaar om fondsen voor ons te werven. Ik hoop dat het haar zal lukken vriendinnen mee te krijgen voor zo n evenement. Jasper is ook twee maanden bij ons geweest. In het begin was het voor hem, vanwege de taal barriere, een beetje moeilijk om contact met de grotere kinderen te krijgen. Maar naarmate de tijd verstreek ging het steeds beter. Hij heeft geen moment stil gezeten. Hij heeft geholpen met lakken van platen Jasper Bol Brazilië hout die bevestigd gingen worden in de ka mers boven de school. In die tijd waren wij ook bezig zwarte bonen te plukken, te doppen en in de zon te leggen om te drogen en ook daaraan heeft hij dagen mee geholpen. Niets was hem te veel of te min. Wij vonden het erg jammer toen de tijd aanbrak dat hij weer moest vertrekken. Brazilië staat niet meer aange - merkt als een derde wereld land. Het tegendeel wordt juist beweerd. Misschien dat in de grote steden zoals São Paulo en Rio de Janeiro dit waar kan zijn maar niet in het binnenland, zeker niet in de plaats waar wij wonen. Als het waar was hoe kan een kind (jongetje) zo schaars gekleed op een zeer koude dag bij ons op school verschijnen? (zie foto) Dit is maar een heel klein en zeer recent voorbeeld van wat wij bijna dagelijks meemaken

8 Onze school In 2000 hebben wij met hulp van Ministerie van Ontwikkelingshulp onze school kunnen bouwen en inrichten. Het reguliere onderwijs in onze omgeving was zo erbarmelijk slecht en wij hadden zoveel kinderen met een absolute achterstand van generaties dat het naar ons inzicht de enige uitweg een eigen school zou zijn. Met de niet aflatende hulp van Jan Wittebrood en Engel Stam werden plannen gemaakt die omgezet werden in tekeningen en uiteindelijk resulteerde in een begroting van de te verwachten bouwkosten. Toen ons bestuur in Nederland de helft van de kosten bijeen had werd hulp via het NCDO gevraagd en ook gekregen. De bouw kon beginnen en een droom werd werkelijkheid. Al tijdens de bouw werd de jacht geopend op geschikte leraren en leraressen. Het lukte ons een wel zeer enthousiast team bij elkaar te krijgen dat erg graag de handen uit de mouwen wilde steken om onze kinderen, niet alleen het vereiste bij te brengen, maar hen meer mee te geven in hun bagage voor het leven. Tot grote ergernis van de toenmalige secretaris van onderwijs van onze gemeente lukte het ons om een contract af te sluiten met de toenmalige burgemeester voor de exploitatie kosten van onze school. Wij konden nog twee jaren ongestoord en met heel veel animo onze kinderen en kinderen uit de omgeving hun eerste (vervolg)stappen laten doen op het pad van vorming en scholing. Meer dan spijtig was het te moeten constateren dat succes op zoveel weerstand van de Secretaris van Onderwijs opriep. Het uiteindelijke resultaat was dat na twee jaar de gemeente niet meer ging betalen. Daar zit je dan ineens met een paar honderd leerlingen die geen onderwijs meer zouden krijgen. Onze eigen kinderen zonden wij naar de Staatschool zo n 25 km bij ons vandaan. Aardige mensen maar een school en opleiding van likmevestje. Wat in twee jaar was opgebouwd werd in een kwartaal weer keurig afgebroken. Dat was natuurlijk een beetje te veel van het goede. Opnieuw werd hulp gevonden in Nederland vooral via de diners die Tim Bitter organiseerde in Laren met behulp van de lokale leveran ciers en het College de Brink met een middelbare school en opleidingen voor koks, obers, etc. en een heus restaurant. De opbrengsten van de diners en het daar ook nog bijeen gebrachte geld kwam geheel ten goede aan onze school. Wij beleefden een aantal jaren van voorspoed met hele goede resultaten. De leerkrachten hadden tijdens hun opleiding uit boeken geleerd hoe je les moet geven en hier op onze school langzaam maar zeker ondervonden dat wat de leerlingen daar omheen leren vaak nog belangrijker is en ook vaak beter blijft hangen. Dit was een heel duidelijk geval van na regen komt zonneschijn, maar ook het omgekeerde behoort tot het leven. Een wereldwijde financiële crisis en enkele grote natuurrampen die om voorrang vroegen, hebben onze donaties doen teruglopen en wij waren genoodzaakt in december 2010 de beslissing te nemen onze school te sluiten. Op het allerlaatste moment kwam er alsnog hulp voor ons uit een geheel onverwachte hoek. Een aantal mensen in Nederland heeft acties 14 15

9 ondernomen zodat wat extra geld is binnen gekomen. Intussen hadden vele ouders van onze leerlingen contact opgenomen met de burgemeester die bereid was ons te helpen om de school open te houden. Er zou een contract getekend worden voor een bepaald bedrag per maand. Maar gezien de bureaucratische rompslomp, het steeds maar naar voren schuiven van beslissingen wilde hij ons toch niet in de steek la ten, en begon hij de salarissen van de leerkrachten alvast te betalen. Echter sociale lasten en alle andere normale schoolkosten bleven voorlopig voor onze rekening komen. Tot en met nu hebben wij de rest van de bedragen niet ontvangen want de gemeente is zo goed als failliet en wij verwachten niet dat het nog zal gaan gebeuren. Dit is echt een beetje te veel voor ons zodat wij zeer tegen onze zin in hebben moeten besluiten de school definitief te sluiten aan het einde van dit schooljaar. Onze beweegredenen zijn simpel: het tehuis en haar bewoners zijn belangrijker dan de externe kinderen die wel ouders hebben. De Pinokio kinderen zijn 100% onze verantwoording. Zoals zo vaak in dit soort situaties, heb je eenmaal een heel moeilijke beslissing genomen krijg je ineens van twee verschillende kanten een aanbod dat alles toch weer mogelijk zou kunnen maken. Het grootste probleem is wel dat wij een heel snelle beslissing moesten nemen omdat anders de ouders geen tijd genoeg hebben om hun kinderen op een andere school onder te brengen en wij tot 15 december de onderwijs autoriteiten in kennis moeten stellen van de sluiting van onze school. Via de website van Pinokio in Nederland zullen wij U op de hoogte houden van de ontwikkelingen. Wellicht dat veel gekruiste vingers een handje kunnen helpen is het jaar dat Stichting Kindertehuis Pinokio 20 jaar bestaat. Op 2 april 1992 is Stich - ting Kindertehuis Pinokio opgericht en begonnen met zoeken naar donateurs en steun voor de kinderen in Brazilië. Op de website staat een indrukwekkend verhaal uit de eerste Wel & Wee over Felipe, waardoor Lucia uiteindelijk de be slissing nam om de kinderen daadwerkelijk te gaan helpen. In Nederland kwam er steeds meer steun. Er kwam genoeg geld binnen om een mooie start te maken, door Engel Stam werden bouwteke ningen gemaakt van het kindertehuis en vele anderen hielpen om een goede basis voor de kinderen neer te zetten. Dit resulteerde er uiteindelijk in dat Lucia en Rob halverwege 1995 naar Brazilië vertrokken om deze droom waar te maken. Al snel werden er kinderen 20 jaar Pinokio opgevangen in hun privéhuis, terwijl het huis werd gebouwd. Ook dit huis is zelfs verbouwd om het groeiende aantal kinderen te kunnen herbergen. Op de dag van het kind in oktober 1998 werd er verhuisd. Het was zover dat de 35 kinderen verhuisden naar een omgeving welke hun echte thuis zou worden. De groei ging die periode langzaam maar gecontroleed, zo waren er in 2000 al 45 kinderen. Na 2000 ging het sneller en in 2004 zitten er ruim 100 kinderen. Voor Lucia werd haar reis van 2005 naar Nederland onvergetelijk, want als dank voor haar inzet werd ze benoemd tot Lid in de Orde van Oranje- Nassau door de burgemeester van haar voormalige woonplaats Laren. En nu bestaat pinokio alweer bijna 20 jaar, waarvan 17 jaar in Brazilië

10 Financieel verslag over 2010 van Stichting Kindertehuis Pinokio Baten Ontvangen rente Schenkingen Opbrengsten projecten Lasten Explatatie kindertehuis en school Kosten Nederland Bankkosten 714 Portokosten Overige kosten 359 verlies/afname vermogen Toelichting: is in financiele zin een slecht jaar geweest voor de stichting. De schenkingen zijn lager uitgevallen dan begroot en de wisselkoers Real / Euro heeft zich negatief ontwikkeld. De stichting heeft een onvoorziene extra uitgave van ruim euro gehad door de wisselkoers ontwikke ling. In Realen is er in % minder uitgegeven in vergelijking met 2009, deze besparing weegt echter niet op tegen de wisselkoers verslechtering. - De kosten in Nederland zijn relatief laag omdat het bestuur bestaat uit vrij willigers die de door hen gemaakte kosten niet aan de stichting in rekening brengen maar beschouwen als gift. Verder worden de vermenigvuldigings kosten van de Wel & Wee vrijwel geheel gedragen door een sponsor. Begroting 2011: De begrote kosten van tehuis en school voor 2011 zijn ongeveer gelijk aan die over 2010 (in Realen). Om de toekomst zeker te stellen voor de stichting in Brazilië worden er verschillende scenario s onderzocht

11 Vissersbootje op ons strand MACHTIGINGSKAART Ja, ik wil Pinokio steunen Naam Straat + nr Postcode/plaats Datum m v Eenmalig Per jaar Bankrekening Girorekening Handtekening Per kwartaal Per maand Bedrag E 20 21

12 Bestuursleden in Nederland Help Pinokio helpen! Zeker nu! Voorzitter Secretaris Penningmeester Public Relations Fondsenwerving Vacant Marco Luyendijk Telefoon: Patricia Luyendijk-Schulman Telefoon: Dhr. J. Wittebrood (Jan) Telefoon Mw. J. Boers (Julienne) Telefoon: Mw. D. Veefkind (Daphne) Telefoon: Belangrijke gegevens machtigingskaart in een gefrankeerde envelop opsturen naar: Stichting Kindertehuis Pinokio Hadesstraat TK ALMERE ING-Bank t.n.v. Stichting Pinokio te Almere ING-Bank t.n.v. Stichting Pinokio te Almere K.v.K. Gooi- en Eemland Website secretariaat@pinokio.nl Postadres kindertehuis Vormgeving Wel & Wee Instituto da Criança Pinokio Rua Alberto Andrade Simões 24 Barra do Itabapoana (Rio de Janeiro) CEP BRAZILIË Marcia Maul ( marcia.home@gmail.com 22 23

13