AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK

Transcriptie

1 Raad vanstate /1/V4. Datum uitspraak: 29 augustus 2011 AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) op het hoger beroep van: appellant, tegen de uitspraak van de rechtbank 's-gravenhage, nevenzittingsplaats Zwolle, van 17 mei 2010 in zaak nr. 09/44789 in het geding tussen: de vreemdeling en de minister van Justitie.

2 /1/V augustus Procesverloop Bij besluit van 2 december 2009 heeft de staatssecretaris van Justitie een aanvraag van de vreemdeling om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen afgewezen. Dit besluit is aangehecht. Bij uitspraak van 17 mei 2010, verzonden op dezelfde dag, heeft de rechtbank het daartegen door de vreemdeling ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft de vreemdeling bij brief, bij de Raad van State binnengekomen op 14 juni 2010, hoger beroep ingesteld. Deze brief is aangehecht. De minister heeft een verweerschrift ingediend. Vervolgens is het onderzoek gesloten. 2. Overwegingen 2.1. In de overwegingen wordt onder de minister tevens verstaan: diens rechtsvoorgangers De vreemdeling heeft op 5 juni 2009 in Nederland een asielaanvraag ingediend. Uit onderzoek in het Eurodac-systeem is gebleken dat hij eerder een asielaanvraag in Italië heeft ingediend. Niet in geschil is dat Italië op grond van de Verordening (EG) 343/2003 van de Raad van 18 februari 2003 tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat door een onderdaan van een derde land bij een van de lidstaten wordt ingediend (hierna: de Verordening) verantwoordelijk is voor de behandeling van de in Nederland ingediende asielaanvraag De vreemdeling heeft zich in hoger beroep, onder verwijzing naar diverse stukken, samengevat en voor zover thans van belang, op het standpunt gesteld dat de rechtbank heeft miskend dat de minister ten aanzien van Italië niet kon uitgaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel omdat de asielprocedure in Italië niet voldoet aan het Unierecht en overdracht aan dat land strijdig is met artikel 3 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: het EVRM). De minister had volgens de vreemdeling de behandeling van het asielverzoek dan ook op grond van artikel 3, tweede lid, van de Verordening aan zich moeten trekken Bij uitspraak van 14 juli 2011 in zaak nr /1/V3 ( heeft de Afdeling, samengevat weergegeven, overwogen dat uit het arrest van 21 januari 2011 van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (hierna: het EHRM) in de zaak M.S.S. tegen België en Griekenland, zaak nr /09, JV 2011/68 (hierna: het arrest in de zaak M.S.S.) voortvloeit dat ook in een situatie waarin een vreemdeling zijn stelling dat overdracht strijdig is met artikel 3 van het EVRM, louter

3 /1/V augustus 2011 onderbouwt met een beroep op algemene documentatie die informatie bevat over één of meer van de blijkens het arrest relevante aspecten, een zorgvuldige beoordeling daarvan geboden is In de onderhavige zaak heeft de vreemdeling zich, evenals in de zaak die heeft geleid tot voormelde uitspraak van 14 juli 2011, reeds in de besluitvormingsfase en in beroep bij de rechtbank op documenten beroepen waarvan niet op voorhand kan worden gezegd dat ze niet relevant zijn voor de beoordeling van de vraag of de in het arrest in de zaak M.S.S. genoemde aspecten aan overdracht in de weg staan. Nu in het besluit een op deze documenten toegespitste standpuntbepaling ten aanzien van de volgens het arrest in de zaak M.S.S. relevante aspecten ontbreekt, zijn deze niet beoordeeld op de in het arrest in de zaak M.S.S. omschreven wijze. De rechtbank kon de minister dan ook niet zonder meer volgen in zijn standpunt dat in zijn algemeenheid ten opzichte van Italië mag worden uitgegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. In zoverre slagen de grieven Het hoger beroep is reeds daarom gegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, zal de Afdeling, gezien het vooroverwogene, het beroep tegen het besluit van 2 december 2009 alsnog gegrond verklaren en dat besluit wegens strijd met artikel 3:46 van de Awb vernietigen De Afdeling ziet echter aanleiding met toepassing van artikel 8:72, derde lid, van de Awb te bepalen dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand blijven Daartoe is in de eerste plaats van belang dat de Afdeling, zoals reeds is overwogen in voormelde uitspraak van 14 juli 2011 en om de in die uitspraak genoemde redenen, geen grond ziet voor het oordeel dat de vreemdeling in afwachting van de antwoorden van het Hof van Justitie van de Europese Unie op de door het Court of Appeal van Engeland en Wales op 18 augustus 2010 gestelde prejudiciële vragen over de reikwijdte van artikel 3, tweede lid, van de Verordening (geregistreerd onder zaak nr. C-411/10, PB 2010, C 274/21), niet zou kunnen worden overgedragen aan Italië Voorts heeft de Afdeling in voormelde uitspraak van 14 juli 2011 overwogen dat ook indien de voorhanden documenten over de situatie in Italië worden beoordeeld op de wijze waarop dat in het arrest in de zaak M.S.S. is gepreciseerd, geen grond bestaat voor het oordeel dat de documenten waar de vreemdeling zich in die zaak op heeft beroepen, tot het oordeel moeten leiden dat hij niet aan Italië mag worden overgedragen. De documenten waar de vreemdeling zich in deze zaak op heeft beroepen geven geen aanleiding voor een ander oordeel Ook het persoonlijk relaas van de vreemdeling biedt geen indicaties voor het oordeel dat de Italiaanse asielprocedure niet aan de daaraan te stellen eisen voldoet. De vreemdeling heeft in Italië een asielaanvraag kunnen indienen en heeft gedurende de behandeling van deze aanvraag in een opvangcentrum verbleven. Evenmin kan uit zijn verklaringen worden afgeleid

4 /1/V augustus 2011 dat hij eerder in dat land het slachtoffer is geworden van een door artikel 3 van het EVRM verboden behandeling. Ten aanzien van de stelling van de vreemdeling dat zijn medische klachten aan overdracht aan Italië in de weg staan, wordt overwogen dat in de door de vreemdeling overgelegde gegevens geen grond is te vinden voor het oordeel dat de minister zich niet op het standpunt heeft mogen stellen dat de door de vreemdeling benodigde medische voorzieningen in Italië moeten worden geacht vergelijkbaar te zijn met die in Nederland en dat deze voorzieningen bij zijn terugkeer in Italië ter beschikking staan van de vreemdeling. Dat de vreemdeling medische behandeling behoeft, is daarom onvoldoende om te oordelen dat de minister zich in dit geval niet, zonder daarover het Bureau Medische Advisering om nader advies te vragen, in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat geen sprake is van bijzondere individuele omstandigheden die aanleiding geven gebruik te maken van de bevoegdheid de asielaanvraag aan zich te trekken. In dit verband wordt nog overwogen dat de minister heeft aangegeven de Italiaanse autoriteiten bij de overdracht van de vreemdeling op de hoogte te zullen stellen van diens medische klachten Onder deze omstandigheden ziet de Afdeling thans dan ook geen grond voor het oordeel dat door de overdracht van de vreemdeling aan Italië een situatie zal ontstaan die strijdig is met artikel 3 dan wel 1 3 van het EVRM en de minister zich om die reden niet met een beroep op het interstatelijk vertrouwensbeginsel op het standpunt kan stellen, dat ervan kan worden uitgegaan dat Italië de refoulementverboden niet zal schenden De minister dient op na te melden wijze te worden veroordeeld tot vergoeding van bij de vreemdeling in verband met de behandeling van het beroep en het hoger beroep opgekomen proceskosten.

5 /1 A/ augustus Beslissing De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State Recht doende in naam der Koningin: I. verklaart het hoger beroep gegrond; II. vernietigt de uitspraak van de rechtbank 's-gravenhage, nevenzittingsplaats Zwolle, van 17 mei 2010 in zaak nr. 09/44789; III. verklaart het door de vreemdeling bij de rechtbank in die zaak ingestelde beroep gegrond; IV. vernietigt het besluit van de staatssecretaris van Justitie van 2 december 2009, kenmerk ; V. bepaalt dat de rechtsgevolgen van dat besluit geheel in stand blijven; VI. veroordeelt de minister voor Immigratie en Asiel tot vergoeding van bij de vreemdeling in verband met de behandeling van het beroep en het hoger beroep opgekomen proceskosten tot een bedrag van 1.311,00 (zegge: dertienhonderdelf euro), geheel toe te rekenen aan door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Aldus vastgesteld door mr. H.G. Lubberdink, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. J.H. van der Winden, ambtenaar van staat. w.g. Lubberdink lid van de enkelvoudige kamer w.g. Van der Winden ambtenaar van staat Uitgesproken in het openbaar op 29 augustus Verzonden:29 augustus 2011 Voor eensluidend afschrift, de secretaris van de Raad van State,

6 Uitspraak RECHTBANK 's-gravenhage nevenzittingsplaats Zwolle Sector Bestuursrecht, Enkelvoudige Kamer voor Vreemdelingenzaken Registratienummer: Awb 09/44789 Uitspraak in het geding tussen: geboren op van Eritrese nationaliteit, IND dossiernummer , eiser, gemachtigde mr. P. J.T. de Kan, advocaat te Heythuysen; en De Minister van Justitie, als rechtsopvolger van de Staatssecretaris van Justitie, (Immigratie- en Naturalisatiedienst), te 's-gravenhage, vertegenwoordigd door mr. M.S. Veld, ambtenaar ten departemente, verweerder. 1. Procesverloop Op 5 juni 2009 heeft eiser een aanvraag om verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd ingediend. Bij besluit van 2 december 2009 heeft verweerder de aanvraag afgewezen omdat Italië verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. Bij brief van 3 december 2009 is daartegen beroep ingesteld. Het beroep is voorzien van gronden bij brief van 24 december Op 27 januari 2010 zijn nadere stukken ingediend. Verweerder heeft een verweerschrift ingediend. Het beroep is ter zitting van 13 april 2010 behandeld. Eiser is verschenen, bijgestaan door de gemachtigde. Verweerder heeft zich doen vertegenwoordigen.

7 AWB 09/44789 blad 2/5 2. Overwegingen 2.1 Ingevolge artikel 30, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vreemdelingenwet 2000 (hierna: Vw 2000) wordt een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd, als bedoeld in artikel 28 van deze wet, afgewezen, indien een ander land, partij bij het Vluchtelingenverdrag ingevolge een verdrag of een dit land en Nederland bindend besluit van een volkenrechtelijke organisatie verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. In dit geval is van toepassing Verordening (EG) 343/2003 van de Raad van 18 februari 2003 tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat door een onderdaan van een derde land bij een van de lidstaten wordt ingediend (hierna: Vo 343/2003). 2.2 Italië heeft niet tijdig gereageerd op het terugnameverzoek, zodat Italië op grond van artikel 20, eerste lid, aanhef en onder c, van de Vo 343/2003 wordt geacht in te stemmen met terugname van eiser. 2.3 Eiser stelt dat terugzending naar Italië strijd oplevert met het verbod van refoulement. Vreemdelingen krijgen in Italië wel de gelegenheid een asielverzoek in te dienen, maar de procedure is in strijd met de Procedurerichtlijn, de Opvangrichtlijn en de Definitierichtlijn. Eiser heeft in Italië een aanzegging gekregen Italië binnen twee weken te verlaten en hij kwam niet in aanmerking voor medische voorzieningen. Verder stelt eiser dat hij in Italië geen eerlijk proces krijgt en dat hij geen huis, werk en eten had. Ter onderbouwing van voormeld standpunt verwijst eiser naar de volgende documenten: een tweetal artikelen uit het Parool, "Italië zet immigranten afin Tripoli" en "Italië weet zich geen raad met immigrantenstroom" van 1 april 2009 en 8 mei 2009; het rapport van Thomas Hammarberg van 16 april 2009; een artikel van de Radio Nederland Wereldomroep, "Italië stuurt bootvluchtelingen terug naar Libië" van' 8 mei 2009; een artikel uit de Telegraaf, "Unhcr: Italië moet Afrikanen van Libië terugnemen" van 12 mei 2009; een artikel uit de Standaard, "Italië maakt misdaad van illegale immigratie" van 14 mei 2009; een artikel uit de NAV van mr. A. Ricci Ascoli van juni 2009; een notitie van Human rights Watch van september 2009 "pushed back, pushed around"; vragen die het EHRM op 18 augustus 2009 heeft gesteld aan de Italiaanse overheid. Ter zitting heeft eiser verwezen naar de uitspraak van deze rechtbank, nevenzittingsplaats Haarlem van 7 april 2010 (Awb 10/4410 en 10/4409). 2.4 Ingevolge artikel 3, tweede lid, van de Vo 343/2003, voor zover thans van belang, kan, in afwijking van het eerste lid, verweerder een bij hem ingediend asielverzoek van een onderdaan van een derde land behandelen, ook al is hij daartoe op grond van de in deze verordening neergelegde criteria niet verplicht. 2.5 In zijn algemeenheid mag verweerder ten opzichte van Italië uitgaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Het is aan eiser om op grond van concrete, op de individuele zaak betrokken feiten en omstandigheden aannemelijk te maken dat dit in dit geval wat betreft Italië anders is.

8 AWB 09/44789 blad 3/5 Eiser is hierin niet geslaagd. Met de (enkele) stelling - zonder dit te onderbouwen met stukken over zijn procedure in Italië - dat terugzending naar Italië strijd oplevert met het verbod van refoulement, is door eiser niet aannemelijk gemaakt dat er concrete aanwijzingen bestaan dat Italië de op dat land rustende verdragsverplichtingen jegens hem niet zal nakomen. Uit de aangehaalde stukken blijkt dit evenmin. Een beroep op deze stukken faalt, nu deze zien op de algemene situatie van asielzoekers in Italië en niet op eisers persoonlijke situatie. Het gegeven dat de president van het EHRM interim measures heeft getroffen op verzoek van vreemdelingen die door de Finse en Nederlandse autoriteiten op grond van de Vo 343/2003 zouden worden overgedragen aan Italië, slaagt evenmin. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat de interim measures zonder nadere motivering zijn getroffen en reeds daarom geen concreet aanknopingspunt in vorenbedoelde zin bieden. De omstandigheid dat het EHRM op 18 november 2009 vragen heeft gesteld aan de Italiaanse autoriteiten maakt het voorgaande niet anders, reeds omdat niet is gebleken dat de zaak waarin door het EHRM vragen zijn gesteld vergelijkbaar is met de zaak van eiser. Het beroep van eiser op voormelde uitspraak van 7 april 2010, slaagt evenmin, aangezien in die uitspraak wordt verwezen naar een voor een moeder en haar kind getroffen interim measure van 14 januari 2010 en reeds daarom geen sprake is van gelijke gevallen. 2.6 Het beroep op Richtlijn 2004/83/EG van de Raad van 29 april 2004 inzake minimumnormen voor de erkenning van onderdanen van derde landen en staatlozen als vluchteling of als persoon die anderszins internationale bescherming behoeft en de inhoud van de verleende bescherming (hierna: Defmitierichtlijn) betreft de inhoudelijke beoordeling van asielverzoeken. Daarvoor is Italië verantwoordelijk. De gestelde gebrekkige wijze waarop deze richtlijn door Italië wordt toegepast, betekent nog niet dat Italië zich niet aan de refoulementverboden zal houden. Het beroep faalt. 2.7 Het betoog dat Italië handelt in strijd met Richtlijn 2003/9/EG van de Raad van 27 januari 2003 tot vaststelling van minimumnormen voor de opvang van asielzoekers in de lidstaten (hierna: Opvangrichtlijn), moet worden ingebracht en beoordeeld in Italië. Het beroep op de Opvangrichtlijn faalt. 2.8 Het beroep op Richtlijn 2005/85/EG van de Raad van 1 december 2005 betreffende minimumnormen voor de procedures in de lidstaten voor de toekenning of intrekking van de vluchtelingenstatus (hierna: Procedurerichtlijn) faalt. Niet is met concrete gegevens gestaafd dat aan de asielprocedure in Italië zodanige gebreken kleven, dat niet kan worden onderzocht en vastgesteld of de in het Vluchtelingenverdrag en het (Europees) verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: EVRM) genoemde risico's worden gelopen bij terugkeer naar het land van herkomst. Aldus is niet aannemelijk gemaakt dat het risico bestaat dat Italië zijn verplichtingen voortvloeiend uit die verdragen niet zal nakomen. 2.9 Eiser stelt dat zijn medische situatie aan een overdracht aan Italië in de weg staat Voor de gevallen, waarin een vreemdeling medische omstandigheden ten grondslag legt aan zijn beroep op artikel 3, tweede lid, Vo 343/2003, geldt het beleid van verweerder dat is neergelegd in de Vreemdelingencirculaire 2000 (Vc 2000) onder paragraaf C3/

9 AWB 09/44789 blad 4/5 Volgens dit beleid dient te worden onderzocht in hoeverre de gestelde bijzondere omstandigheden leiden tot de conclusie dat het overdragen van de vreemdeling aan de verantwoordelijke lidstaat van een onevenredige hardheid getuigt. Daarbij geldt als uitgangspunt dat in de verantwoordelijke lidstaat de medische voorzieningen vergelijkbaar zijn aan die in andere lidstaten en ook ter beschikking staan aan Dublinclaimanten. Het is aan eiser om met concrete aanwijzingen aannemelijk te maken dat het in het beleid weergegeven uitgangspunt in zijn geval niet opgaat. Eiser is hierin niet geslaagd. De door eiser overgelegde stukken bieden geen concrete aanwijzing dat behandeling in zijn geval niet adequaat in Italië kan plaatsvinden. Met de verwijzing naar voormelde uitspraak van 7 april 2010 heeft eiser evenmin aannemelijk gemaakt dat sprake is van bijzondere omstandigheden als hiervoor bedoeld Het betoog dat de behandeling van asielzoekers door de Italiaanse autoriteiten en de omstandigheden waaronder zij in Italië (in detentie) verblijven op zichzelf reeds in strijd is met artikel 3 van het EVRM faalt. Daaromtrent behoort te worden geklaagd bij de Italiaanse autoriteiten. De rechtbank verwijst naar de uitspraak van het EHRM van 2 december 2008 (JV 2009, 41). Hetgeen eiser heeft aangevoerd leidt niet tot het oordeel dat Italië onvoldoende processuele waarborgen biedt voor toetsing aan artikel 3 van het EVRM Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond Er bestaat geen aanleiding voor veroordeling van een partij in de kosten die de andere partij in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken.

10 AWB 09/44789 blad 5/5 3. Beslissing De rechtbank verklaart het beroep ongegrond. Deze uitspraak is gedaan door mr. L.E.C, van Rijckevorsel-Besier, als rechter, en door deze en P.P. van Essen - van t Ende als griffier ondertekend. Uitgesproken in het openbaar op "j.- S Afschrift verzonden op: 17 Rechtsmiddel Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen vier weken na de datum van verzending van deze uitspraak hoger beroep instellen bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, onder vermelding van "Hoger beroep vreemdelingenzaken",postbus 16113, 2500BC 's-gravenhage. Artikel 85 Vw 2000 bepaalt in dat verband dat het beroepschrifi een of meer grieven tegen de uitspraak bevat. Artikel 6:6 Awb (herstel verzuim) is niet van toepassing.

11 5,4^36/ : LEMMEN&DËKAN ADVOC, M LEMMEN&DEKAN PAG. 01/4; L Mr G.J. Lemmen Mw Mr RJ.T. da Kart Kloosterstraat 29 6D93 CT Heythuysen Correspondentieadres; Postbus ZH Heythuysen Tel: Fax: KvK nr.: Raad van State Afdeling Bestuursrechtspraak Hoger beroep vreemdelingenzaken Postbus BC 's-gravenhage Per telefax: Inzake Doss. No. Uw ref. 117/09 AWB 09/44789 RAAD VAN STATE INGEKOMEN 1 4 JUN 2010 Heythuysen, 14 juni 2010 Edelgrootachtbaar College, BEHANDELD DD: PAR: Namens appellant, de heer, geboren op en de nationaliteit hebbende van Eritrea, wordt hierbij hoger beroep ingesteld tegen de uitspraak van de rechtbank 's-gravenhage, nevenzittingsplaats Zwolle van 17 mei 2010, verzonden op 17 mei 2010, waarbij het beroep tegen het besluit van de Minister van Justitie van 2 december 2009, waarbij de aanvraag van appellant tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd is afgewezen, ongegrond is verklaard. Appellant verblijft thans op het politiebureau te Assen en gaat in vreemdelingenbewaring vandaag (voormalig adres: ) en kiest uitdrukkelijk woonplaats te 6093 CT Heythuysen aan de Kloosterstraat 29 ten kantore van Lemmen & de Kan Advocaten (Postbus 3074, 6093 ZH Heythuysen), van wie mr. P.J.T. de Kan tot gemachtigde wordt gesteld, die daartoe bepaaldelijk wordt gevolmachtigd om het onderhavige beroepschrift in te dienen en voor appellant op te treden in iedere stand van de procedure, zulks in de meest uitgebreide zin en met het recht op substitutie. Appellant kan zich met de aangevallen uitspraak AWB 09/44789 van de rechtbank Zwolle van 17 mei 2010, waarvan bijgaand een afschrift wordt meegezonden, niet verenigen en voert daartoe de volgende grieven aan. 1. ten onrechte overweegt de rechtbank dat in r.o dat appellant er niet in is geslaagd om op grond van concrete, op de individuele zaak betrokken feiten en omstandigheden aannemelijk te maken dat ten opzichte van Italië niet zonder meer uitegaan mag worden van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. De door appellant overgelegde stukken alsmede zijn verklaringen bieden op zijn minste grond voor twijfel of in Italië voldoend emedische vorozleningen en sociale opvang voor handen zullen zijn die hij nodig heeft als gevolg van zijn ziektes (Hepapitus C en HIV). Onze aansprakelijkheid wordt beperkt tot het befltig dat in voorkomend geval door ete borocpsaansprakelljfcheldbverjùkbring wonït uitgotewd Stichting BornerDwdang&kfen - M r. Lcmman ABN-AMRO ll.7fl1

12 14/06/ : LEMMEN&DEKAN ADVOC. PAG. 02/42 Lemmen & de Kan Advocaten Er zijn wel degelijk concrete aanknopingspunten aangevoerd die er op wijzen dat de gesignaleerde tekortkomingen ertoe leiden dat Italië ten aanzien van vreemdelingen die, zoals appellant, op grond van de Vó 343/2003 aan Italië worden overgedragen, zijn non- refoulementverplichtingen schendt. 2. Ten onrechte overweegt de rechtbank in r.o dat appellant er niet in is geslaagd om met concrete aanwijzingen aannemelijk te maken dat het in het beleid (C3/ ) weergegeven uitgangspunt dat in de verantwoordelijke lidstaat de medische vorozieningen vergelijkbaar zijn aan die in andere lidstaten en ook ter beschikking staan aan Dublinclaimanten, in zijn geval niet opgaat Appellant heeft uitvoerige verklaringen afgegeven over zijn verblijf in Italië en het gebrek aan medische voorzieningen. Hij kan dit aantonen middels het volgende: In het land van herkomst was reeds Hepatitus C geconstateerd. Hij kon hiervoor niet de benodigde medicijnen verkrijgen. In Italië kreeg hij alleen paracetamol en is hij niet nader onderzocht. Eerst bij zijn aankomst in Nederland is geconctateerd dat hij HIV besmet is na uitvoerig bloedonderzoek. In het geval hij in Italië' toegang had gehad tot de medische vorozieningen, dan was de diagnose reeds in Italië vastgesteld kunnen worden, want toen was hij ook reeds besmet. In Italië heeft men hem echter niet onderzocht. Hij heeft geen arts kunnen bezoeken waaraan hij zijn klachten kon formuleren. Hij deigde zelfs te worden uitgezet naar het land van herkomst. Punt in deze zaak is: er ligt op verweerder ook een onderzoeksplicht, een vergewisplicht of verwijdering naar Italië in dit conrete geval niet tot schending van artikel 3 EVRM leidt. Bij brief van 26 januari 2010 (zie bijlage) îs aan verweerder verzocht tot inschakeling van Bureau medische Advisering i.v.m. mogelijke schending van artikel 3 EVRM. Verweerder heeft deze brief echter opgevat als een verzoek om toepassing van artikel 64 VW (zie bijlage), hetgeen uiteraard een volstrekt onjuiste interpretatie is. Ten onrechte heeft de rechtbank hieraan geen enkele betekenis togekend in haar uitspraak, zodat hiermee de beslissing onvoldoende gemotiveerd is. Appelant heeft immers een uitdrukkelijk verzoek gedaan op inschakeling van Bureau Medische Advisering in verband met mogelijke schending van artikel 3 EVRM, zodat verweerder hierop in ieder geval had moeten reageren. Nu verweerder zulks niet heeft gedaan is verweerder in gebreke gebleven en had de rechtbank de zaak moeten terugverwijzen naar verweerder. Ingevolgehet toetsingskader dat u in uw jurisprudentie hanteert kan uitzetting onder uitzonderlijke omstandigheden en wegens dwingende redenen van humanitaire aard, bij gebrek aan medische voorzieningen en sociale opvang in het land waarnaar wordt uitgezet, tot schending van artikel 3 EVRM leiden. De vreemdeling lijdt aan een ziekte in een vergevorderd en levensbedreigend stadium. Met andere woorden: verweerder had vorenstaand toetsingskader dienen te beoordelen c,q. overwegen en de rechtbank had voorts hieraan rechtsoverwegingen dienen te wijden, nu er namens appellant een uitdrukkelijk verzoek is gedaan op mogelijke schending van artikel 3 EVRM. De conclusie van de rechtbank had derhalve geen andere kunnen zijn dan gegrondverklaring van het beroep en vernietiging van het bestreden besluit 2

13 14/06/ : LEMMEK&DEKAN ADVOC. PAG. 03/42 Lemmen & de Kan Advocaten Verzocht wordt het beroep gegrond te verklaren. P.J.T. de Kan