HISTORISCHE ROUTE DE SLAG OM ARNHEM. Aad Spanjaard

Transcriptie

1 HISTORISCHE ROUTE DE SLAG OM ARNHEM Aad Spanjaard

2 Inhoud Inleiding 7 De geallieerde opmars valt stil 9 Een gemiste kans 9 De First Allied Airborne Army 10 Operatie Comet 12 Het 30 e korps rukt weer op 13 Operatie Market Garden: het voorstel 14 De Duitsers hergroeperen 16 Duitse defensie organiseert zich 16 Generaal Students parachutisten arriveren 17 De Wehrmacht in Nederland 19 2 e SS-pantserkorps bij Arnhem 20 Planning en voorbereiding 22 De kern van het plan wordt ingevuld 22 De aanvoer van de luchtlandingstroepen 26 Niet allemaal tegelijk 28 De dropzones worden vastgesteld 29 Wie gaat eerst? 30 Wat wisten de Duitsers? 31 Wat wisten de geallieerden van de Duitse gevechtskracht? 33 D-Day: 17 september De voorbereidende bombardementen 35 De vlucht naar Nederland 36 Boven vijandelijk gebied 38 De Luftwaffe reageert 39 De succesvolste landingen ooit 40 Hell s Highway 40 Zeven bruggen en een heuvelrug 46 Operatie Garden gaat rollen 52 Haperende start in Arnhem 54 De Duitsers bij Arnhem reageren snel 64

3 De geallieerden breken door in het zuiden 69 De 101 e divisie houdt de deur open 70 De 82 e divisie verovert de brug bij Nijmegen 75 Geen communicatie bij Brownings hoofdkwartier 81 De Duitsers bij Arnhem worden sterker 82 De Britten in het nauw 85 Frost maakt zich zorgen 85 Urquhart en Lathbury in de problemen 88 De 4 e parabrigade arriveert 90 Dinsdag, 19 september 94 De Duitsers veranderen van taktiek 94 De 1 e parabrigade komt er niet door 95 De 4 e parabrigade loopt zich ook klem 99 De eerste Polen arriveren bij Oosterbeek 100 De Oosterbeekse perimeter 102 Formatie van de Oosterbeekse perimeter 102 De brug valt 108 Donderdag, 21 september 111 De Duitsers dreigen de perimeter te overlopen 111 De Polen landen bij Driel 113 De Britten houden stand 115 Gewonden worden afgevoerd 116 De laatste kilometers e korps tussen Nijmegen en Arnhem 118 Eerste Polen over de Rijn 120 De corridor wordt afgesneden 122 Laatste blokkering van de corridor 125 Het einde van operatie Market Garden 128 De balans 130 Routes 131 Route Route Deelnemende eenheden in Market Garden 162 Index 172

4 Inleiding Na een hevig bevochten uitbraak vanuit hun bruggenhoofd in Normandië (operatie Cobra) waaierden de geallieerde troepen begin augustus 1944 uit over Noord-Frankrijk: generaal Hodges 1 e legergroep door het centrum, geflankeerd door generaal Pattons 3 e leger aan de rechterkant en het Britse 2 e leger van generaal Montgomery aan de linkerkant. De slag om Normandië was voor Hitler op een ramp uitgelopen. De geallieerden joegen de Duitsers in fors tempo voor zich uit richting Duitse grens. De strijd aan het front in het westen kostte de Duitsers circa een half miljoen soldaten en slorpte middelen en materieel op die steeds moeilijker te vervangen waren. Daarnaast bezorgde het Rode Leger de Duitsers aan het oostfront eveneens de nodige kopzorgen. De ene Duitse divisie na de andere werd verpletterd onder de Russische stoomwals. Parijs werd op 25 augustus 1944 bevrijd en op 3 september reden de Engelsen door de straten van Brussel. Een dag later bevrijdden de Engelsen Antwerpen. Amerikaanse troepen namen Charleroi en Namen in en rukten op richting de beruchte Siegfriedlinie, die zich uitstrekte van Kleve bij Nijmegen tot aan de Zwitserse grens. Het 3 e leger van generaal Een scène uit de film A bridge to far van regisseur Richard Attenborough 7

5 Historische route De slag om Arnhem Patton, met op zijn zuidflank het vanuit het zuiden oprukkende 6 e leger van generaal Jacob Dever, deed pogingen het Saarland binnen te trekken. Door bevoorradingsproblemen en vermoeidheid bij de troepen kwam de geallieerde opmars begin september echter stil te liggen. Bij het opperbevel waren onenigheden ontstaan over de te volgen strategie. De geallieerde opperbevelhebber, generaal Eisenhower, wilde Duitsland binnenvallen over een breed front, terwijl de Britse generaal Montgomery van mening was dat er een geconcentreerde aanval vanuit Nederland moest komen, die in één keer zou doorstoten naar het hart van Duitsland, het Ruhrgebied, en vandaar in ijltempo naar de Duitse hoofdstad Berlijn, om daarmee het Russische leger te vlug af te zijn. De jubelstemming, die was ontstaan door de snelle opmars door Noord- Frankrijk, en die, vooral op de Britse eilanden en aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, de hoop deed opleven dat de oorlog nog vóór Kerstmis over zou zijn, dreigde door het stilvallen van de geallieerde opmars en de onenigheid over de te volgen strategie te verdampen. Op dat moment stelde Montgomery, die op 1 september bevorderd was tot veldmaarschalk, zijn gedurfde plan voor. Een gecombineerde aanval, met luchtlandingstroepen en met grondtroepen, naar de bruggen over de drie grote rivieren in Nederland: Maas, Waal en Nederrijn. Het plan, dat werd gepresenteerd onder de naam operatie Market Garden, kreeg de goedkeuring van generaal Eisenhower en op 17 september 1944 startte de grootste luchtlandingsoperatie van de Tweede Wereldoorlog. 8

6 De geallieerde opmars valt stil De geallieerde opmars valt stil Begin september 1944 was de opmars van de Britse en Canadese troepen halverwege België tot stilstand gekomen. De oorzaak hiervan lag in de logistieke problemen die waren ontstaan door het steeds langer worden van de aanvoerlijnen. Het meest nijpende probleem was het brandstoftekort waarmee de geallieerden in de voorste linies te kampen hadden. De brandstofdepots in Frankrijk waren tot de nok toe gevuld, maar door allerlei oorzaken ontstonden er problemen met het transport van de voorraden naar de voorste linies. De geallieerden waren er begin september 1944 nog steeds niet in geslaagd een bruikbare haven te veroveren die dichter bij het front lag dan Cherbourg in Normandië, vanwaar, tezamen met de twee Mulberry-havens bij de invasiestranden, nog steeds het merendeel van de aangevoerde goederen moest komen. Weliswaar werd op 4 september 1944 de havenstad Antwerpen, de grootste havenstad in het tot nu toe bevrijde gebied, vrijwel intact veroverd, maar doordat de monding van de Schelde nog steeds in Duitse handen was, kon de verovering van Antwerpen niet benut worden. Mulberry-haven Een gemiste kans Noch Eisenhower noch Montgomery zagen op dat moment mogelijkheden tot een snelle openlegging van de toegang tot de Antwerpse haven. In hun ogen zou het maanden duren voordat de meer dan honderd kilometer lange Westerschelde en het gebied op beide oevers gezuiverd zou zijn van vijandelijke troepen en mijnen. Bij de beslissing geen prioriteit te geven aan de ontsluiting van de Antwerpse haven zag men echter een belangrijk aspect over het hoofd. Door de toenemende Britse interesse 9

7 Historische route De slag om Arnhem voor de verovering van een of meer bruggen over de Rijn (operatie Comet), liet men de kans voorbijgaan om de vluchtweg af te snijden van het Duitse 15 e leger, dat op zijn terugtocht vanuit het gebied rond Calais was vast komen te zitten in Zeeuws-Vlaanderen. Dit Duitse leger had vastgezet en vernietigd kunnen worden als luitenant-generaal Brian G. Horrocks 30 e korps nog geen vijfentwintig kilometer verder was opgerukt naar Woensdrecht en omgeving. Nu namen de Duitsers de gelegenheid waar om in betrekkelijke rust met bootjes over de Westerschelde uit Vlaanderen te ontsnappen en nieuwe stellingen in te nemen in Zeeland en West- Brabant. De ontsnapping van het Duitse 15 e leger van Generalleutnant Gustav von Zangen, zo n man compleet met vrijwel al hun materieel, zou in de weken daarna grote gevolgen hebben voor de ontwikkelingen in Nederland. Brian G. Horrocks Gustav von Zangen De First Allied Airborne Army Vanaf midden juli 1944 werden bij het opperbevel plannen ingediend voor het inzetten van de strategische reserve, de luchtlandingstroepen. Generaal Eisenhower, die overtuigd was van de waarde van parachutisten en luchtlandingstroepen, had de plannenmakers gevraagd te komen met een plan voor een luchtlandingsoperatie die getuigde van verrassing en durf. Aangespoord door deze opdracht en het succes van de opmars door Noord-Frankrijk, produceerden de plannenmakers de ene luchtlandingsoperatie na de andere. Tegen de tijd dat de eerste geallieerde patrouilles de Duitse grens naderden waren er al achttien verschillende plannen voor luchtlandingsoperaties ingediend. Slechts vijf hadden de fase van gedetailleerde planning bereikt, waarvan er drie bijna ten uitvoer waren gebracht, maar op het laatste moment werden afgeblazen. In de meeste gevallen hadden de snel oprukkende grondtroepen het beoogde doel al bereikt voordat de luchtlandingstroepen in de strijd geworpen konden worden. Inmiddels was begin augustus het 1 e geallieerde luchtlandingsleger (First Allied Airborne Army) opgericht. Eisenhower was de mening toegedaan dat luchtlandingstroepen en transportsquadrons omwille van training en operatieplanning onder één commando moesten vallen. Het Amerikaanse 18 e luchtlandingskorps (XVIII Airborne Corps) onder luitenantgeneraal Matthew B. Ridgway, bestaande uit de 82 e, 101 e en 17 e lucht- 10

8 De geallieerde opmars valt stil landingsdivisie, werd tot één leger samengevoegd met het Britse 1 e luchtlandingskorps (I Airborne Corps) onder luitenant-generaal F.A.M. Browning, bestaande uit de 1 e en 6 e luchtlandingsdivisie, de 1 e onafhankelijke Poolse parachutistenbrigade en de 52 e (Lowland) divisie, die geheel met transportvliegtuigen vervoerd kon worden. Het nieuwe leger kwam onder bevel te staan van de Amerikaanse luitenant-generaal Lewis H. Brereton. Frederick Browning Browning werd benoemd tot Breretons plaatsvervanger. Brereton was een legerluchtmachtofficier, die zijn sporen had verdiend als luchtmachtcommandant op de Filippijnen en in het Midden-Oosten en daarna commandant was geweest van de Amerikaanse 9 e luchtmacht in Europa. Naast deze prima staat van dienst was Brereton een zware drinker. Browning was een typische Britse aristocraat, opgeleid op scholen als Eton en Sandhurst, gediend bij de Grenadier Guards, altijd correct gekleed Lewis H. Brereton in een op maat gesneden uniform, compleet met leren handschoenen en baton. Browning voelde zich gepasseerd door de benoeming van Brereton als zijn meerdere en de Amerikanen hadden weinig op met Browning, die zij zagen als een Engelse snob. Ook de transportcomponent van het luchtlandingsleger werd uit Amerikaanse en Britse elementen samengesteld. Het Amerikaanse 9 e troepentransport commando (IX Troop Carrier Command), bestaande uit 56 squadrons C-47 transportvliegtuigen (de beroemde Dakota s), stond onder bevel van generaal-majoor Paul L. Williams. De Britse RAF 38 Group werd gecommandeerd door vice-luchtmaarschalk Leslie N. Hollinghurst, een veteraan op het gebied van luchtlandingen en zweefvliegoperaties. Hij had de beschikking over 10 squadrons omgebouwde bommenwerpers van de typen Albemarle, Stirling en Halifax; dit laatste type was het Douglas C-47 Dakota (Skytrain) 11

9 Historische route De slag om Arnhem enige dat het reusachtige Hamilcar zweefvliegtuig kon slepen. De RAF 46 Group ten slotte, onder commando van commodore L. Darvell, omvatte zes Dakota-squadrons met Britse bemanningen. Het FAAA vormde een zesde van Eisenhowers gevechtskracht. Operatie Comet Begin september 1944 had opperbevelhebber generaal Eisenhower zijn handen vol aan de strategische en politieke problemen die van alle kanten op hem afkwamen. Naast de logistieke problemen en daardoor het stilvallen van de opmars, was er de discussie over een smal front (Montgomery) of een breed front, waarvan hijzelf voorstander was. Ook voelde hij de druk om de strategische reserve in te zetten, daar door het meermalen afgelasten van geplande luchtlandingsoperaties het moreel van de in Engeland wachtende en trainende luchtlandingstroepen er niet beter op werd. De pas tot veldmaarschalk bevorderde Montgomery was inmiddels bezig met het plannen van een ambitieuze operatie onder de codenaam Comet (Komeet). Dit behelsde een luchtlandingsoperatie waarbij een Britse luchtlandingsdivisie samen met de Poolse parachutistenbrigade de Rijnbruggen bij Arnhem moest veroveren om het mogelijk te maken dat het Britse 2 e leger de Rijn kon oversteken. Operatie Comet was in díe zin in strijd met de breedfrontstrategie van Eisenhower, doordat Montgomery eiste dat logistiek gezien zijn operatie voorrang zou krijgen boven de andere fronten. Hoewel Eisenhower het plan niet direct van tafel veegde, wees hij Montgomery in een schrijven van 5 september 1944 erop dat hij vond, dat dit niet het moment was de operatie ten koste van alle andere manoeuvres in gang te zetten. Uitvoerig beargumenteerde Eisenhower zijn standpunt tegenover Montgomery, die het uiteraard niet met Eisenhower eens was en zich in felle bewoordingen verzette. Deze discussie hield nog enkele dagen aan, waarbij Montgomery aanvoerde dat de breedfrontstrategie van Eisenhower de logistieke problemen van de geallieerden alleen maar verergerde. Eisenhower hield echter voet bij stuk. Hij waakte ervoor dat Montgomery, maar ook geen van zijn andere onderbevelhebbers, de mogelijkheid kreeg om in zijn eentje de oorlog in Europa te beslissen. Montgomery en Eisenhower 12

10 De geallieerde opmars valt stil Het 30 e korps rukt weer op Terwijl er nog stevig van gedachten werd gewisseld over de te volgen strategie had het 2 e leger voldoende middelen vergaard om de opmars te kunnen vervolgen. Op 6 september zette het 30 e korps zich weer in beweging richting Albertkanaal, waarachter de Duitsers zich nu hadden verschanst. De aanval werd geleid door de Guards-pantserdivisie van generaal-majoor Allan Adair. De voor de geallieerden zo succesvol verlopen achtervolging van de vluchtende Duitsers bleek nu echter veranderd te zijn in een hevige strijd om iedere kilometer. De Irish Guards zagen kans bij Beringen een bruggenhoofd te vestigen over het Albertkanaal. Bij deze felle strijd speelde ook de Nederlandse Prinses Irene Brigade een belangrijke rol. Tegen half september had het 30 e korps weten op te rukken tot het Maas-Scheldekanaal, maar niet nadat er bij Leopoldsburg, Hechtel en Helchteren om iedere meter moest worden gevochten tegen de zich fel verwerende Duitse parachutisten van generaal Student. De fellere Duitse tegenstand was de reden, dat operatie Comet op 10 september definitief werd afgeblazen. Men was tot de conclusie gekomen dat hoe dan ook de voor de operatie beoogde anderhalve luchtlandingsdivisie niet voldoende was. Hoewel operatie Comet werd afgeblazen, waren de voorbereidingen niet helemaal vergeefs geweest. Nog dezelfde dag benaderde Montgomery Eisenhower met een nieuw plan dat qua inhoud nog omvangrijker was dan Comet. Het nieuwe plan had de codenaam Market Garden. In de loop van die dag had het 3 e bataljon van de Irish Guards onder bevel van luitenant-kolonel J.O.E. Joe Vandeleur kans gezien door een opening in het Duitse front te glippen en bij verrassing een brug over het Maas-Scheldekanaal tussen Lommel en Neerpelt te veroveren. Over deze brug liep de lange weg via Eindhoven en Nijmegen naar Arnhem. De brug, die daarna als Joe s Bridge bekend zou staan, zou het uitvalspunt vormen voor grondoperatie Garden. Een paar dagen later slaagden de Guards erin nog een bruggenhoofd over het Maas- Scheldekanaal te veroveren bij Geel. Britse soldaten passeren Joe s Bridge 13

11 Historische route De slag om Arnhem Operatie Market Garden: het voorstel Het nieuwe plan van Montgomery bestond uit twee componenten: een grondaanval met de codenaam operatie Garden en een luchtlandingsoperatie onder de codenaam Market. In feite was Market Garden een uitbreiding van operatie Comet, maar nu beter doordacht en met de toevoeging van twee Amerikaanse luchtlandingsdivisies. Tijdens operatie Market zouden drieënhalve luchtlandingsdivisies worden gedropt in de omgeving van Eindhoven, Grave, Nijmegen Lancering van een V-2 14

12 De geallieerde opmars valt stil en Arnhem om daar bruggen te veroveren over enkele riviertjes en kanalen en de Maas, Waal en Neder-Rijn. De luchtlandingstroepen moesten een corridor openbreken, én openhouden van meer dan tachtig kilometer lang, leidend van Eindhoven noordwaarts tot aan Arnhem. Zodra geschikte landingsgebieden veiliggesteld zouden zijn, zou er nog een aanvullende luchtmobiele divisie als versterking worden ingevlogen. Onder de noemer operatie Garden zouden grondtroepen van het Britse 2 e leger doorstoten vanaf de Belgisch-Nederlandse grens naar Nunspeet aan het IJsselmeer, een totale lengte van zo n honderdzestig kilometer. De speerpunt zou worden gevormd door troepen van het 30 e korps die klaarstonden bij het bruggenhoofd ten noorden van het Maas-Scheldekanaal bij Lommel, iets meer dan twintig kilometer ten zuiden van Eindhoven. Op de beide flanken zouden het Britse 8 e en het 12 e korps mee optrekken. De twee hoofddoelen van de operatie waren geallieerde troepen over de Rijn te krijgen en het Ruhrgebied te bezetten. Als de drie belangrijkste bijkomende voordelen die te behalen waren noemde Montgomery: (1) het afsnijden van de Duitse troepen in het westen van Nederland, (2) het omzeilen van de Siegfriedlinie en (3) het creëren van een prachtige uitgangspositie om een snelle doorstoot naar Berlijn te verwezenlijken. Als extra argument voerde Montgomery aan dat hij diezelfde ochtend van zijn inlichtingendienst had vernomen, dat de langverwachte aanval met V-2 s op Londen was begonnen. De Duitsers lanceerden deze raketten vanaf mobiele platforms rond Den Haag. De bommenwerpers van Bomber Command van de RAF vielen ze wel aan, maar de beste oplossing was het verhinderen van verdere aanvallen door West-Nederland totaal van Duitsland af te snijden. Eisenhower zag onmiddellijk de mogelijkheden in van Montgomery s voorstel. Market Garden paste overduidelijk in Monty s visie van een smal front, maar Eisenhower zag ook aspecten die ingepast konden worden in zijn eigen breedfrontstrategie. Het belangrijkste aspect was dat de operatie een belangrijke Rijnbrug zou opleveren. Eisenhower gaf zijn goedkeuring aan het plan, maar deed geen toezeggingen over wat er zou gebeuren als de doelen van het plan verwezenlijkt waren. Als begindatum van de operatie werd uiteindelijk zondag 17 september vastgesteld. 15