Nieuwsbrief Nieuwsbrief nr.16

Transcriptie

1 Nieuwsbrief 2007 Nieuwsbrief 2007 nr.16

2 Inhoud Voorwoord EU 2 EU. 3 Gevraagd... gastgezinnen. 4 De zomer van Mijn vakantie in Holland. 5 Vakantie in het beloofde land. 6 De zomervakantie. 8 Mooie vakantie momenten... Een onvergetelijke ervaring. 9 Fotoverslag Kindervakantie Sovataanse notities. 12 Studiefonds Studia Collega. Besteld u ook deze kaarten? 13 December feestmaand in Sovata Onverwacht naar Roemenië. 15 Fotoverslag transport Dagboek van een chauffeur. 18 Kinderen hebben een droom. 20 Agrarisch nieuws vanuit Tinkerbell. 21 Digitale nieuwsbrief Tinkerbell s post!! 22 Vele handen maken licht werk. Adreswijzigingen? Naar Roemenië? Roemeens poppenhuis. 23 Oproep voor suggesties en ideeën. Kinderkleding gezocht. Lid in de Orde van Oranje Nassau. 24 Salt Lake Travel. Oproep!!! 25 Jaarverslag Het bestuur van de Stichting. 30 Financiële verantwoording Naar Sovata toe? 32 Roemeense ouders. Vrijwilligers gezocht. 33 Toetreding Roemenië tot de EU. Gezocht. Jaarlijks 5000 kinderen achtergelaten. 34 Verkoop Roemeense postzegels. Donaties en familie-ondersteuning. Donaties volledig fiscaal aftrekbaar. 35 Hartelijk bedankt! Pompoenenverkoop. 36 Onze statistieken. 37 Speciale Activiteiten & Projecten. 38 Vertalershoekje. 39 Sponsors bedankt! 40 Colofon. Tinkerbell (familiekindertehuis). Activiteitenkalender Als om je heen de omstandigheden langzaam veranderen, groei je vaak ongemerkt en onbewust in bepaalde situaties. Meestal merk je er niet zo veel van dat de tijd vooruit gaat en dingen veranderen. Iedereen kent het gevoel wel dat je krijgt als je bijvoorbeeld opgroeiende kinderen hebt. Dagelijks maak je ze mee en het valt dan ook niet op dat ze langzamerhand groter worden. Totdat je een foto in handen krijgt van 3 of 4 jaar geleden. Dan merk je ineens hoe snel de tijd gaat en ze veranderd zijn. De baby is niet meer die kleine, lieve dreumes maar is veranderd in een kleuter, zelfstandiger en met nog meer een eigen wil dan voorheen. Op dat moment denk je: waar blijft de tijd? Zonder dat je het hebt gemerkt is het aan je voorbij gegaan en zijn de dingen om je heen veranderd. Wellicht stel je dan pas de vraag: Ben ik eigenlijk wel blij dat het zo snel is veranderd? Het jaar 2006 zal voor de Stichting de historie ingaan met weer veel herinneringen en veranderingen. Elk jaar gebeurt er altijd wel wat en veranderen dingen. Alleen als mensen wel eens aan me vragen hoe wij erbij kwamen om met Roemenië te beginnen en je met enthousiasme het (steeds langer wordende) verhaal afsteekt, merk je dat er veel is veranderd in de loop van de tijd. Er zijn veel activiteiten en projecten uitgevoerd, veel gezinnen hebben hulp gekregen, duizenden hulppakketten zijn geschonken door Nederlandse families en de Stichting is van een kleine lokale Stichting tot een landelijk gebeuren uitgegroeid. En gelukkig voelen nog steeds meer donateurs zich aangetrokken tot deze directe vorm van hulp. Met de kerst maken wij voor onze vrienden en kennissen altijd een foto met alle kinderen die in ons familiekindertehuis Tinkerbell zijn opgenomen. Veel van hen bewaren deze foto s en zo kwam het dat ik er onlangs vier naast elkaar zag staan. Baby s zijn kleuters geworden, de eerste vier kinderen zijn er 17 geworden; zeven jaar geleden was Tinkerbell nog een droom en nu is het werkelijkheid. Met al zijn blije momenten en soms ook de zorgen die daarmee gepaard gaan, vliegt de tijd aan ons voorbij en verandert bijna alles ongemerkt. En als bestuurslid word je meegezogen in de stroom van al die gebeurtenissen zonder dat je het haast in de gaten hebt. De ene activiteit is nog niet afgerond of de volgende dient zich alweer aan. Totdat je weer even geconfronteerd wordt met het verleden. Achterom kijkend zie je dan hoeveel er is veranderd in de afgelopen 16 jaar. 1 januari 2007, een gedenkwaardige dag voor Roemenië en zijn bewoners. Het door sommige langverwachte en gehoopte EU-lidmaatschap is een feit geworden. Nog maar net 16 jaar daarvoor onder het juk van Ceaucescu vandaan gekropen, rolt de EU gemeenschap zijn wetten, plichten en rechten uit over Roemenië. Nog maar net weet een deel van de bevolking zich raad met de pas verworven vrijheid, dient zich de volgende grote verandering alweer aan. Het is een vreemde gewaarwording dat in november 2006 nog een strenge controle op de invoer van goederen heeft gezeten (en wij alle hulpgoederenpakketten streng moesten controleren) en nog geen maand later kan alles zonder beperkingen zijn weg naar Roemenië vinden. Op het ene moment mag je nog direct melk bij een boer kopen en drinken, op het volgende moment is het uit den boze en moet het volgens de strenge EU regels worden verwerkt voordat je het mag consumeren. Op het ene moment stroomt hulp het land binnen via Stichtingen en goede doelen en het volgende moment menen diverse Stichtingen al dat het niet meer nodig is om een EU land nog verder te ondersteunen. Daarvoor is nu de EU verantwoordelijk vinden zij. Worden de mensen in Roemenië eigenlijk wel zo blij dat het zo snel verandert? Uiteraard is de tijd en de vooruitgang niet tegen te houden. Iedereen is het erover eens dat het op de lange duur voor Roemenië goed is om deel uit te maken van de EU. Op de korte termijn is het zeker een hele zure appel waar veel mensen doorheen moeten bijten. Veel regelingen en veranderingen worden in hoog tempo doorgevoerd en zijn niet of nauwelijks aan een groot deel van de bevolking uit te leggen. Tijd voor geleidelijke gewenning is er niet. Veel mensen zullen de veranderingen gelaten over zich heen laten komen. Hopelijk zullen ze over een aantal jaren concluderen dat er veel is veranderd en dat zij wellicht hebben mee kunnen profiteren van nieuwe mogelijkheden. Hopelijk zullen zij blij zijn met het bereikte resultaat. Net zo blij als wij wanneer wij onze eigen kinderen volwassen hebben zien worden en zien dat zij zonder onze hulp hun eigen toekomst tegemoet kunnen gaan. Edwin Mentink, Voorzitter Stichting Roemeense Kinderhulp 2 Nieuwsbrief nr. 16

3 Dagboek van een gastgezin (1) Gevraagd gastgezinnen voor drie weken!!!! We horen vaker van mensen die voor het eerst in aanraking komen met Roemeense kinderen, Roemenië of onze Stichting: het is net een virus; ben je er eenmaal door bevangen dan kom je er niet meer van los. De familie Mandersloot heeft dit aan den lijve ondervonden toen zij besloten zich voor de eerste keer voor twee Roemeense kinderen als gastgezin op te geven. Wat een bezoekje aan de supermarkt al niet voor een gevolgen kan hebben. Op het prikbord in de supermarkt bij de rubriek gezocht, hing een A4tje met de vraag naar gastgezinnen voor drie weken. Roy en Joyce, onze kinderen waren direct enthousiast. Er werd volop en heftig gediscussieerd, wordt het een jongen of een meisje en hoe oud. Maar na een telefoontje naar Karin werd het al snel duidelijk dat het niet om één kind maar om twee kinderen zou gaan. Ook geen probleem, dan graag een jongen en een meisje. Maar ook deze vlieger ging niet op. Achteraf hebben we moeten lachen om onze naïviteit en snappen we natuurlijk dat het niks voor de kinderen is om alleen te komen en dat één jongen en één meisje ook geen optie is. De voorbereidingen konden beginnen! Het leek wel nesteldrang. Het hele huis werd gesopt, de oude kinderfietsen gerepareerd, de logeerkamer veranderd, kleding werd ingezameld. Knutselspullen, toiletspullen en praktische hebbedingetjes werden gekocht. Zelfs oma was al druk aan het breien geslagen. De diepvriezer vol met ijsjes. Ze konden komen; wij waren er klaar voor. En dan is het eindelijk zover. Het verlossende telefoontje: ze komen er aan. We gingen op weg naar IJsselstein met de foto s in onze hand, die we eigenlijk gewoon thuis hadden kunnen laten. We hadden ze al zo vaak bekeken, dat we ze bijna konden uittekenen. En eindelijk kwamen onze jongens de bus uit. Wat een schatjes, Robi en Szabi. Eenmaal thuis hebben we eerst een rondleiding door het huis gemaakt. En al snel hadden de jongens het tafelvoetbalspel ontdekt en werd er volop gelachen. Na de soep en de broodjes zijn we nog even naar het parkpop geweest, is er nog gevoetbald en werd de eerste dag lachend en moe afge sloten onder de douche. De overige drie weken zijn omgevlogen, we hebben veel met de jongens gedaan, we zijn naar de militaire luchtbasis in Soesterberg geweest, naar Schiphol, de zee, we hebben gevliegerd, gezwommen in het Henschotermeer, we zijn naar het zwembad geweest, ze hebben veel gevoetbald, de dierentuin, een ritje met tram, rondvaart door de grachten, een bezoek aan McDonald s, maar ook gewoon spelen met lego. Alles was een groot feest, zelfs de roltrappen op City Plaza waren een ervaring op zich. Maar ook het eten bij familie werd als heel spannend ervaren. Zeker wanneer je dan door de familie mee wordt genomen in een echte brandweerauto en ook nog achter het stuur mag gaan zitten inclusief sirenes, dan is eten bij familie eigenlijk toch wel heel erg leuk. Bij een andere familie was er opeens een mevrouw die ook Hongaars sprak en al hun vragen kon beantwoorden die ze aan ons wilden stellen. Samen met het leuke speelgoed en de kinderen van deze familie waarmee ze konden spelen, maakten het jammer dat ze weer naar huis moesten. Maar wanneer je dan weer meegaat op familiebezoek en je krijgt allemaal leuke cadeautjes en een hele grote kippenpoot, dan is dit ook weer een heel leuk bezoekje. Ze zullen zich dit vast allemaal nog lang herinneren. En dan opeens is het alweer de laatste dag en gaan we naar de stad, voor iedereen cadeautjes kopen. Het is tijd om de spullen in te pakken. Dit hebben ze zo lang mogelijk uitgesteld, maar op vrijdagavond was er geen ontkomen meer aan. Ook deze avond hebben wij met zijn allen als zeer bijzonder ervaren. We hebben met elkaar alle cadeautjes voor thuis ingepakt, namen werden zorgvuldig op ieder cadeautje geschreven, het leek wel Sinterklaas. En toen kwamen de pretoogjes. Want naast de cadeautjes voor hun moeder, opa, oma, broertjes, zussen enz. kwamen er ook opeens nog een aantal cadeautjes voor de kinderen zelf. Het klapstuk waren de stiekem gemaakte foto boeken, die vonden ze geweldig. Moe en voldaan begonnen we allemaal aan onze laatste, onrustige, korte nacht. Het afscheid hebben we allemaal niet als makkelijk ervaren. Vooral onze eigen kinderen zijn de hele zaterdag van slag geweest. Nu een aantal maanden verder wordt er druk heen en weer geschreven. Inmiddels hebben we van Szabi al een aantal brieven mogen ontvangen. Het is geweldig. Dit was onze eerste ervaring als gastgezin en we zijn bevangen door het virus van de stichting. Het is voor ons zeker voor her haling vatbaar. Wat het extra leuk maakte is het contact met de andere gezinnen zoals op de zeer geslaagde familiedag, de discoavond en het contact bij de bus. Allemaal mensen die zo betrokken zijn bij de kinderen en hun gezinnen, maar ook bij de stichting. Wij vonden dit zo positief dat het zelfs nu na een paar maanden nog regelmatig ter sprake komt. Willem, Yolanda, Roy en Joyce Mandersloot, Nieuwegein Juli

4 Vakantieverhalen (1) De zomer van 1991 Naam: Viola Gyorgy Leeftijd: 25 jaar Vakantiejaar : 1991 In de verhalen van vroegere vakantiekinderen valt steeds weer op dat zij zich heel kleine details weten te herinneren. Onmiskenbaar is een vakantie in Nederland er een die een enorme indruk achterlaat, waardoor zij altijd een dierbare herinnering bij zich dragen. Zo ook de vakantie voor Viola. Nu is ze volwassen, maar ze is zeker niet vergeten hoe het in Nederland was in 1991,het eerste jaar dat er kinderen uit Sovata in IJsselstein zijn geweest. Mijn naam is Viola Gyorgy, 25 jaar oud. In de zomer van 1991 ben ik op vakantie naar Nederland geweest. De vakantie begon op 11 augustus toen we na twee dagen reizen in IJsselstein op een bewolkte middag aankwamen. Mijn jeugdvriendin Maria en ik gingen na de groepsfoto mee met de familie Nieuwenhuizen. Ans en Koos hadden een huis in IJsselstein met een grote woonkamer die naast de keuken lag en op de eerste etage hadden ze 3 kamers met een badkamer. Ik kan me herinneren dat een woonkamer voor mij nieuw was want dat kenden wij in die tijd in ons eigen huis nog niet. In die tijd hadden Ans en Koos hun neefje Alex te logeren. Ik had veel last van heimwee en de familie heeft er alles aan gedaan om mij thuis te laten voelen. Wat mij direct opviel waren hun eetgewoonten. Met het ontbijt kregen we melk met cornflakes, iets wat ik nooit eerder geproefd had; het smaakte ons goed. Met de lunch aten we brood met chocoladepasta. In de namiddag om ongeveer uur aten we soep, vlees en groenten. In de omgeving woonde het meisje Sabrina, met wie wij goed bevriend raakten. We hebben veel tijd met elkaar doorgebracht met rolschaatsen, tennissen en spelen in de speeltuin. Elke donderdag en vrijdag deden we dingen samen met de gehele groep. Ik kan me herinneren dat we naar interessante plaatsen toegingen zoals de dierentuin, een zeiltocht met een boot en naar een enorm pretpark. Op de eerste donderdag hebben we de andere Nederlandse families ontmoet. Ook deden we spelletjes. Met Ans en Koos zijn we naar een klein meer en het strand geweest. We hebben heerlijk kunnen zwemmen. Ik kan mij herinneren dat we naar de McDonalds zijn geweest waar we lekker gegeten hebben. Op de terugweg hebben we luchtballonnen gezien met veel zwaaiende mensen. Op de laatste avond hadden we een geweldig afscheidsfeest. We hebben een leuke avond gehad, en dat geldt ook voor de gehele vakantie die wij zonder de familie Nieuwenhuizen nooit mee hadden kunnen maken. Voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat we iets hebben meegemaakt dat nooit meer in ons leven zal gebeuren. Ans heeft zelfs Roemeens geleerd om met ons te communiceren en is met ons naar Sovata meegereisd. Het afscheid deed pijn maar gelukkig hebben we daarna nog heel veel contact gehad. Ik ben iedereen heel dankbaar voor deze vakantie. Gyorgy Viola, Sovata Vakantieverhalen (2) Mijn vakantie in Holland bij de familie Vos Naam: Marta Jeremias Leeftijd: 25 jaar Vakantiejaar : 1992 De kinderen die in Nederland zijn genieten altijd met volle teugen van wat zij zien, beleven en ondernemen. Pas later komt het besef dat ze iets geweldigs hebben meegemaakt. Marta was een van de eerste kinderen uit Sovata in Nederland. De foto s en herinneringen zijn haar nog steeds dierbaar en staan in haar geheugen gegrift om nooit meer te worden vergeten. Het was de zomer van 1992, en nu ik erop terugkijk, beleefde ik toen het spannendste avontuur van mijn leven. Dankzij de Stichting Roemeense Kinderhulp en mijn goede schoolresultaten kreeg ik de kans om bijna een maand op avontuur te gaan. Mijn naam is Marta Jeremias. Ik was toen 11 jaar oud en ging samen met mijn nicht Izabella op reis naar een ander land. Wat waren wij blij dat we samen op reis mochten want dan had je elkaar om je aan op te trekken. De dag van de grote reis naar het onbe- kende brak aan en we namen afscheid van onze familie die we pas eind juli weer zouden zien. Ik kan me nog herinneren dat het afscheid van mijn ouders, broers en zusters mij een verdrietig gevoel gaf. Alleen toen ik eenmaal met mijn nicht in de bus zat op weg naar het onbekende waren we beiden al bezig met de reis en de gastfamilie in Holland. De reis duurde twee dagen en was heel spannend en vermoeiend. In de bus kregen we een tas met leuke spulletjes waar ook een foto van het gastgezin bij zat. Zo konden we ze in ieder geval herkennen bij aankomst. Toen de bus stopte in IJsselstein gingen we een gebouw binnen waar de families ons op stonden te wachten. We namen afscheid van onze Roemeense reisgenootjes en gingen met Martin, en Els, met hun kinderen Brenda en Jorie naar hun huis in Hagestein. Op het eerste gezicht hadden we al het gevoel dat we het enorm getroffen hadden. De eerste nacht vielen we als een blok in slaap. We hadden een heerlijke kamer in een super mooi huis, het was schoon en gezellig. Na het heerlijke en uitgebreide ontbijt gingen we naar de stad voor de boodschappen. Elke dag heb ik kunnen fietsen, wat absoluut mijn favoriete bezigheid was. We hebben leuk kunnen spelen 4 Nieuwsbrief nr. 16

5 met Brenda en Jorie en het buurmeisje Ilona deed ook mee. We zijn naar het strand geweest aan de Noordzee en hielden daar een picknick. We zijn in een grote supermarkt geweest waar ongelooflijk veel mensen hun boodschappen deden. We hebben leuke mensen ontmoet zoals de moeder van Els en haar zuster. Ze deden enorm hun best om met ons te communiceren. Met het kleine beetje Engels en Frans wisten Izabella en ik onze weg wel te vinden. Wat wij zo ongelooflijk fijn vonden was dat men op vaste tijden ging eten. De kinderen waren zeer vriendelijk en lief en altijd goed gehumeurd. Naast ons verblijf bij de familie Vos waren er verschillende uitstapjes, zodat we de andere Roemeense kinderen ook konden spreken. We zijn naar het sportpark geweest en het bezoek aan het dolfinarium en Artis, de dierentuin in Amsterdam, was geweldig. Als klap op de vuurpijl kregen we op de laatste avond van onze vakantie een daverend feest als afscheid. Voordat ik mijn brief besluit wil ik nog even vertellen hoe leuk het was dat we ter ere van Izabella het huis versierd hadden voor haar verjaardag. We hadden cadeautjes en een verjaardagstaart gekocht. De ochtend van haar verjaardag kreeg Izabella heel veel cadeautjes. Het was voor ons dubbel feest want ik kreeg dezelfde cadeautjes. Ongelooflijk wat een feest! Vandaag,15 jaar later, krijg ik automatisch een glimlach op mijn gezicht als ik terug denk aan die fantastische tijd die wij in Holland hebben gehad. Als herinnering aan deze tijd heb ik de foto s en onze ervaringen voor eeuwig in mijn hoofd opgeslagen. Ik dank de familie Vos en de Stichting vanuit de grond van mijn hart voor deze geweldige tijd die zij voor ons mogelijk maakten. Ik kijk uit naar het moment dat er zich de kans voordoet om deze heerlijke mensen weer eens te zien. We schrijven naar elkaar en we zijn en blijven verbonden. Dank jullie wel voor deze geweldige vakantiemaand! Marta Jeremias, Sovata Vakantieverhalen (3) Vakantie in het beloofde land De begeleiders realiseren zich nog meer dan de kinderen wat voor een geweldige kans zij hebben gekregen om hier in Nederland een vakantie te mogen houden. De gastvrijheid en het enthousiasme van de gastouders maken het beeld dan voor hen compleet. Noemi, een van de begeleiders, heeft zich naast deze aspecten ook verdiept in het vrijwilligerswerk. In Sovata helpt zij regelmatig onze lokale stichting om activiteiten te organiseren. Het was een openbaring voor haar om vast te stellen hoeveel werk er hier in Nederland wordt verzet om een stichting te kunnen laten bestaan. Naam: Noemi Angi Leeftijd: 26 jaar Vakantiejaar : 2006 Begeleider Afgelopen zomer had ik de gelegenheid en het geluk om als begeleider met 42 Roemeense kinderen naar Nederland te reizen voor een vakantie van 3 weken. Ik was heel erg gelukkig dat ik was uitgekozen als begeleider. Ik had veel over Nederland en de inwoners gehoord en mijn nieuwsgierigheid was dan ook enorm groot. Eindelijk ging ik de Nederlanders ontmoeten. De voorbereiding was zwaar en heeft de nodige aanloopproblemen gekend, maar toen we eenmaal op 1 juli 2006 begonnen met de reis, startte het avontuur voor ons pas echt. Op 2 juli kwamen we in IJsselstein aan en sloeg bij de kinderen pas echt de schrik om het hart. De kinderen beseften dat we 3 weken in IJsselstein zouden blijven en dat tussentijds terugkeren niet mogelijk was. Gelukkig verdween deze gedachte snel omdat alle gastouders ongelooflijk hun best deden om het ons naar de zin te maken. Ze waren enorm lief en zorgzaam voor ons en ik heb dan ook grote bewondering voor hen. In die heerlijke periode van 3 weken hebben we heel veel plekken in Nederland bezocht. Als eerste hebben we alle gastouders bezocht. Het was leuk en interessant om alle gezinnen te ontmoeten en de stralende kinderen te zien. Daarnaast hebben we een bezoek gebracht aan verschillende speelparken en hebben we op een boot gevaren. We hebben interessante plaatsen als Cruquius, het zomerfestival in Deventer, Den Haag met de Noordzee en zelfs Brussel mogen bezoeken. Ook hebben wij het genoegen gehad om bij deze gelegenheid een paar van de hardwerkende mensen van de Stichting te ontmoeten. Zo hebben we Jan Dekker en zijn vrienden bezig gezien met het inzamelen van allerlei spullen die in november naar Sovata verzonden zouden worden. Het was interessant om te zien hoeveel werk hiermee gemoeid is en met welk een plezier Jan en zijn vrienden dit samen uitvoeren. Door hen kon ik ook op een Nederlandse school gaan kijken. Als Roemeense lerares is het heel interessant om de verschillen te kunnen zien. Daarnaast zijn we ook nog naar twee sponsoren van de stichting geweest. Het bezoek aan Difrax en Ikea heeft een grote indruk bij mij achtergelaten. Ik ben ongelooflijk gelukkig dat we met 42 arme Roemeense kinderen zo n heerlijke vakantie kregen aangeboden. De gastouders hebben ons enorm verwend en hebben een vaste plaats in onze harten gekregen. Kosten noch moeite hebben zij gespaard om ons te laten voelen dat we gewenst waren. Het was werkelijk ongelooflijk. Als slot wil ik graag iedereen bedanken die het voor ons mogelijk heeft gemaakt om in Nederland vakantie te vieren. Mijn speciale dank gaat uit naar de familie Mentink, mijn gastgezin, samen met alle andere medewerkers van de stichting zo ongelooflijk belangrijk voor deze kansarme kinderen. Zonder hen zouden zij nooit in hun leven een vakantie in Nederland hebben kunnen meemaken. Noemi Angi, Sovata Juli

6 Dagboek van een vrijwilliger (1) De zomervakantie De zomervakantie voor de Roemeense Kinderen is een van de leukste acties. Vele kinderen en gastouders hebben hun ervaringen reeds gedeeld. Tijd om ook eens een vrijwilliger aan het woord te laten. In dit geval Marijke Ringers. Wij mogen hiervoor een gedeelte van haar dagboek inzien. Ieder jaar neemt Marijke een deel van de kinderreis voor haar rekening. Naast een antwoord op de vraag van gastouders die zich afvragen wat er zoal in de bus gebeurt op de reis van en naar Roemenië, geeft het dagboek ook een goede indruk wat het voor de organisatie betekent; vijf weken Roemeense kindervakantie. De heenreis (met de chauffeurs Cees, John en Erik / Karin en ik als begeleiders) Dinsdagavond uur vertrokken wij naar Roemenië om de kinderen op te halen voor hun 3 weken vakantie in Nederland. Terwijl Karin lekker lag te slapen in het gangpad was het voor mij een lange nacht, ik kan nu eenmaal slecht slapen in de bus. Het was nog een hele zit voordat we de volgende dag s avonds, na ruim 18 uur in de bus te hebben gereisd, vermoeid in het hotel in Boedapest aankwamen. Het was erg warm wat niet bepaald hielp om echt even uit te rusten. Karin en ik hebben een gezellige avond in het schitterende centrum van de stad doorgebracht, samen met een vriendin van mij die in Budapest woont. Het gaf ons een opkikker om nog een dag in de bus te zitten. Donderdagmorgen 8.00 uur wordt de reis hervat en arriveren we uiteindelijk om uur in Sovata. Onderweg zijn we nog op verschillende plaatsen gestopt om wat hulpgoederen en een kinderwagen af te geven. s Avonds zijn we uitgenodigd om bij Emese, één van de Roemeense begeleiders die dit jaar meegaat naar Nederland, te komen eten. Na wat omzwervingen, haar flatje op 4 hoog in Petöfi blijkt te klein te zijn om ons allemaal te herbergen en aan één tafel te laten eten, komen we om 23:00 uur aan bij haar ouders in Eminescu. Uiteraard werd op dit late uur ons nog een overvloedige maaltijd voorgezet. Nou ja, lekker gegeten en uiteraard gedronken. Vrijdag uur. Helemaal vergeten om mijn wekker een uur eerder te zetten. We moeten ons haasten om op tijd op onze eerste afspraak te komen. De dag was vol met het bezoeken van diverse mensen en natuurlijk zijn we ook gaan kijken in het familiekindertehuis. Om uur hebben we een eerste ontmoeting met alle kinderen op het terrein waar de bus zou gaan vertrekken. We geven hun de laatste instructies en delen pilletjes uit tegen wagenziekte die zij de volgende ochtend voor vertrek moeten innemen. Zaterdagochtend 8.00 uur We vertrekken met een bus vol zeer rustige kinderen uit Sovata. Zsolt en Emese, de 2 Roemeense begeleiders hebben schijnbaar de kinderen aardig onder controle. Echter, om 9.30 uur dient het eerste probleem zich aan: de kinderen hadden op instructie van de begeleiders s morgens niet gegeten. Zsolt wilde nu graag stoppen om te ontbijten. We schrikken omdat wij hiervan niet op de hoogte waren en een stop op dit moment niet in het reisschema past. Het voordeel was wel dat tot op dat moment er slechts 2 kinderen een beetje gespuugd hebben. Normaal zijn de plastic zakken de eerste uren niet aan te slepen! Om het leed wat te verzachten delen we wat Sultana s en ligakoeken uit tegen de honger, maar dat hielp slechts voor korte duur. Nadat we ook nog eens in een file en een wegop breking in de grote stad Cluj hadden vastgestaan en het onmogelijk was om even te stoppen, kwam de verlossing uiteindelijk tegen uur. De kinderen vielen ons bijna aan, de boterhammen werden uit onze handen getrokken en wat hadden ze een dorst uur Al diverse jaren stoppen we bij hetzelfde Hongaarse restaurant onderweg. De obers kennen ons al goed en zonder onze bestelling af te wachten roepen ze al naar de keuken: 42 schnitzels met patat! De meeste kinderen krijgen thuis geen vlees dus zij smullen altijd zichtbaar van zo n heerlijke maaltijd. Zeker als er een ijsje toe wordt gegeven. Voor ons wat minder prettig; aangezien ze het snijden van vlees niet echt beheersen, werd dat voor ons weer 42 schnitzels in stukjes snijden; wat een klus. s Avonds komen we voor het eerst bij de Autobahn. Dat vonden de kinderen echt prachtig. Na de gehele dag maar tweebaanswegen gezien te hebben, keken ze hun ogen uit; al die auto s, viaducten en tankstations. Vooral toen het donker werd bleven al die lichten maar boeien. Gelukkig verliep de reis verder vlot en zonder problemen. De wegen zijn weer normaal en de ergste reisziekte problemen zijn onder controle. Zelfs bij de Roemeense en Hongaarse grens is geen één keer een persoonlijke paspoortcontrole geweest, ze keken in de bus en zeiden rijen maar. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt! Tijdens de reis was het ontzettend warm buiten en daardoor hebben de kinderen veel gedronken. Met als gevolg dat ze constant naar de wc moesten om te plassen. Daar werd je bijna gek van. Om middernacht arriveren we bij de Hongaars-Oostenrijkse grens en we hebben zeker meer dan 8 bussen voor ons. Dat werd dus 2,5 uur wachten en de kinderen moesten uiteraard weer plassen. Met niets anders dan alleen een open veld onder handbereik en voor en achter ons wachtende passagiers in de bussen die niets anders te doen hadden dan naar buiten te kijken, bedachten de kinderen echter een creatieve oplossing: 10 meisjes vormden een muur en de rest ging erachter zitten plassen en zo wisselden ze elkaar af. Daarna weer in een drafje terug naar de bus, waarna de jongens volgden; die gingen gewoon in een rij naast elkaar staan, met de rug naar ons toe en plassen maar. Het was een hilarisch tafereel. De hele nacht heb ik weer niet kunnen slapen en uit verveling een halve zak Chokotoff gegeten. De andere helft werd verorberd door één van de kinderen die naast mij zat en ook niet kon slapen. Om 4.00 uur moest een kleine pauze worden ingelast; een van de kinderen moest plassen. Nadat de bus was gestopt, werd iedereen weer wakker en was hij niet meer de enige die snel naar buiten rende. Zondag. Het was heet, heet, heet, dus werd er weer gedronken, gedronken en nog eens gedronken met als gevolg plassen, plassen en nog eens plassen. Het plassen in Duitsland werd weer een geheel nieuwe ervaring want er mocht uiteraard niet meer buiten worden geplast en moest iedereen naar het Westerse toilet. Ze konden er niet genoeg van krijgen, je kan doorspoelen, je handen wassen, er is zeep en dan die handendroger, dat ging maar door, nog een keer en nog een keer. Gerekend naar het aantal flessen water dat we bij ons hadden, heeft tijdens de reis gemiddeld ieder kind 4 liter water gedronken! Hoeveel broden, plakken kaas, potten boter en hazelnootpasta er die dagen doorheen zijn gegaan weet ik niet meer precies, maar het was héééééél veel. Uiteindelijk komen we om uur aan in IJsselstein. Na de ontvangst in het Fulco zijn de kinderen met hun gastouders naar huis gegaan en kon ik eindelijk in mijn eigen bed eens lekker slapen. 6 Nieuwsbrief nr. 16

7 3 weken vakantie in Holland Tijdens de vakantie weken in Nederland hebben we in de eerste week alle gastouders bezocht, samen met de Roemeense begeleiders. De ouders hebben vragen die ze aan de kinderen willen stellen, maar die vanwege de taal niet helemaal duidelijk zijn. De meeste kinderen laten trots hun slaapplaatsen zien en tonen de eerste cadeautjes die ze hebben gekregen. Ze genieten echt zichtbaar van elke minuut. Diverse keren al met de kinderen op stap geweest naar o.a. Plaswijck, de Euromast, een zeiltocht, Blijdorp, de midget-golfbaan en Duinrell. Daarnaast heb ik ook nog met de begeleiders Zsolt en Emese wat uitjes gemaakt. Zo zijn we een dagje naar Zeeland geweest, Neeltje Jans bezocht en tenslotte Renesse. Zsolt wilde zo graag in zee zwemmen. s Avonds uur lag hij nog uitgebreid in een frisse zee net zo te genieten als we dat kennen van de Roemeense kinderen. Ook Scheveningen, Amsterdam, Zaanse Schans, Volendam hebben we zo samen nog bezocht. En tot slot de laatste donderdag, de afscheidsavond in Lopik, het werd een gezellige avond waar de kinderen in de disco konden dansen en de ouders met elkaar konden kletsen. Hier kregen de kinderen hun nieuwe winterjas, de gastouders een roos, de kinderen zongen een liedje en Edwin gaf de laatste instructies voor de thuisreis. En zo was bijna het eind van de vakantie al weer in zicht gekomen. Nog één dag om al de verzamelde spulletjes en uiteraard cadeautjes te vergaren en in te pakken. De terugreis (met de chauffeurs Cees, John en Erik / Gerry en ik als begeleiders) Zaterdagochtend 8.00 uur De bus wordt volgeladen of beter gezegd volgestouwd. Zowel de bagageruimte, als in de bus onder en op de stoelen. Er is werkelijk geen enkel plaatsje meer vrij. Terwijl we aan het inpakken zijn laten enkele kinderen en gastouders de traantjes de vrije loop. Maar zo gauw de bus is vertrokken en de eerste bocht om is, vragen we deze kinderen ons hun foto s te laten zien om ze een beetje af te leiden. Nog voor we op de snelweg zijn wil iedereen ons natuurlijk alles maar al te graag laten zien. De tassen met eten en drinken die de gastouders hebben meegegeven zijn snel leeg en de kinderen zijn ontzettend druk, ze praten niet gewoon, maar ze schreeuwen bijna. Iedereen wil boven iedereen uitkomen, zo graag willen ze allemaal alles aan elkaar vertellen. Om de tijd te doden hadden we wat spelletjes meegenomen, Mens erger je niet en Vier op een rij vonden ze erg leuk. Eerst even met ons spelen om te begrijpen hoe het werkt en even later speelden ze het al met elkaar. Zo hebben we ze een tijdje rustig kunnen houden. De kinderen zijn erg veranderd, ze zijn veel vrolijker, zien er anders uit, de meisjes met kettinkjes, oorbellen, allerlei versiersels in hun haar, enkele jongens hadden hun haar geverfd, groene en blauwe strepen, het waren westerse kinderen geworden. Het verschil met de heenreis is altijd erg frappant. s Avonds ergens in Oostenrijk gingen de chauffeurs eten, dus konden de kinderen even uit de bus, wat eten, rek- en strekoefeningen doen en uiteraard plassen, met z n allen door het restaurant naar het toilet, voordringen, op de deuren kloppen bij elkaar, diverse keren handen wassen, de spannende zeepdispenser uitgebreid gebruiken, een kraan die zomaar gaat als je je handen eronder houdt en dan natuurlijk die droger die steeds weer opnieuw wordt gebruikt. Na dit ware WC-avontuur, inmiddels was het uur, ging het licht uit. De meeste kinderen waren snel in slaap, ze waren doodmoe. Een paar werden steeds weer wakker want hun stoel-slapie duwde ze regelmatig opzij. De nacht is best wel snel gegaan. Ik had gezelschap van Gerry, die ook niet kon slapen. We hebben de kinderen steeds weer toegedekt, een bloedneus behandeld, een slaapwandelaar naar zijn plaats teruggebracht, de chauffeurs geholpen een weg te banen naar de koelbox tussen de uitstekende hoofden, armen, benen en voeten door, zowel op stoelhoogte als op de grond. Steeds weer kinderen rechtop zetten zodat de ander ook weer kon zitten. Achter in de bus lag iedereen op en door elkaar. Het was echt een bende. Eén van de jongens viel zelfs van zijn stoel; hij had de leuning omhoog gedaan en was van zijn stoel gevallen zo het trappengat van de achterdeur in! Samen hebben we hem weer omhoog getrokken en op de stoel teruggezet. Daar ging hij vervolgens weer rustig verder met slapen. Drie meisjes zaten bij elkaar op de 2 stoelen bij een tafeltje. Dat was natuurlijk wel wat krap. Als de 2 buitenste voorover op tafel lagen, ging de middelste achterover zitten en omgekeerd. Op een gegeven moment zijn we een van de meisjes echter kwijt. Zoeken en zoeken in het donker en ja hoor, daar zat ze op haar hurken onder de tafel, hoofd voorover in haar schoot te slapen, zo heeft ze uren gezeten. Toen we later in Sovata haar huis zagen begrepen we dat dit voor haar normaal was, ze hadden geen stoelen om op te zitten. Op de terugreis heeft gelukkig maar 1 jongetje overgegeven en verder viel het gelukkig deze keer mee. Af en toe zei wel iemand dat hij misselijk was, maar die wilde dan gewoon even een poosje voor in de bus staan bij de chauffeur. Zondag. De chauffeurs reden gestaag door en s middags waren we rond 3 uur bij McDonalds in Cluj waar alle kinderen een Happy Meal kregen, en bijna niet te geloven, ze gingen weer diverse keren naar het toilet. Hun laatste keer! Nog 3 à 4 uur rijden en we zijn er. Zsolt werd nerveus en ging alles regelen en de kinderen vertellen wat te doen, niets te vergeten enz. Uiteraard veel te vroeg want ruim een uur te vroeg zaten de kinderen met rugzak op, klaar om uit te stappen. Het werd rond 8 uur s avonds voordat we in Sovata aankwamen, waar de ouders en andere familieleden al een tijdje stonden te wachten. Voor veel kinderen zal het wel weer een hele verandering zijn, zeker voor die kinderen die met paard en wagen weer naar huis gingen. Nadat alle kinderen met hun grote hoeveelheid bagage weg waren, konden we ook naar het pension gaan. Maar niet voordat Zsolt en zijn vrouw ons een uitgebreide maaltijd hadden voorgezeten en wij smakelijk bij hem thuis hebben gegeten, konden wij ons in bed laten rollen voor een verdiende nachtrust. Maandag. De kinderen konden nu thuis lekker hun verhalen kwijt en tot rust komen. Voor ons zat de reis er echter nog niet op. Volgens het draaiboek hebben we voor vertrek naar huis nog één dag rust, die we hebben doorgebracht met het bezoeken van gezinnen en natuurlijk ook het familiekindertehuis. Ondertussen ook nog even koffie drinken bij Zsolt, wat uiteraard weer uitgebreid eten werd, waarna bij het volgende bezoek ook weer eten op tafel stond en tot slot bij Emese nog even wat taart voor ons werd neergezet. Dinsdagmorgen vertrokken we richting Nederland. Met ons reisden nog enkele Roemenen mee terug die uitgenodigd waren door Nederlandse families. Hierdoor was de terugreis gelukkig geen lange saaie reis, zo zonder al die druktemakers om ons heen. Woensdag. In de bus werd die dag door iedereen vooral met spelletjes gevuld. Het was erg warm de afgelopen dagen in de bus aangezien vanwege de hitte de airco niet meer werkte. Donderdag arriveerden we in IJsselstein en kwam voor mij ook weer een einde aan bijna 5 weken Roemeense kinderen! Marijke Ringers, IJsselstein Juli

8 Dagboek van een gastgezin (2) Mooie vakantie momenten Voor de eerste keer drie weken lang een gastouder zijn voor twee Roemeense kinderen lijkt altijd erg lang, zwaar en moeilijk. Niets is minder waar. Elke keer constateren de gastouders het tegenovergestelde; de tijd vliegt werkelijk om, de kinderen genieten volop en het zwaarste is het afscheid aan het eind van de vakantie. Ook de familie Meijer heeft dit zo ervaren. Twee vrolijke, slimme en ondernemende jongens hadden bij deze familie de tijd van hun leven. Wij hebben afgelopen zomer een bijzondere ontmoeting gehad met twee heel bijzondere jongens; Arni(11 jaar) en Rorbi(10 jaar). Jongens die een verre reis mochten maken. Ver weg van familie, vrienden, taal en hun eigen cultuur. Drie weken lang hadden wij even een groot gezin. Nog wat onwennig maakten we kennis en waren we allemaal nog zoekende. De jongens hadden een eigen kamer en vonden het prettig daar eerst even te vertoeven. Wij wilden de jongens niets opdringen maar vroegen ons wel af of we ze moesten roepen of met rust moesten laten, een spelletje aanbieden of niet De bekende goedbedoelde twijfels. De voetbal deed wonderen. Gewoon lekker samen buiten een balletje trappen, kennis maken met de buren. Daarna wat tennissen. Het ijs brak al snel en er ontpopten zich twee vrolijke, slimme en ondernemende jongens die genoten van hun vakantie. De jongens werden enorm verwend door alle giften van familie en vrienden. Dankbaar namen zij alles in ontvangst en het meest ontroerende was dat zij van draad en zelf gezochte schelpjes kettingen maakten voor hun moeder, zus en nichtjes. Er stonden ook heel wat uitstapjes gepland. Een bezoek aan de molen. Een bezoekje aan oma waar natuurlijk de voorraad limonade en stroopwafels niet ontbrak. Een dagje aan het strand. Vissen in een forellenvijver. En de ontroerende feestavond met de playback-act van Arni. Eigenlijk allemaal teveel om op te noemen. Het waren drie intensieve, maar vooral indrukwekkende weken. Mensen vroegen ons wel eens of het niet erg lang was, drie weken. Nee, dit was precies goed zo, we hebben elkaar de ruimte en tijd kunnen geven om te wennen, elkaar te leren kennen. Zo was er genoeg tijd om van alle uitstapjes optimaal te kunnen genieten. Het afscheid nemen viel best zwaar. We hadden ook zo n toptijd met z n allen. Na drie weken zwaaiden we ze uit: die twee stoere jongens met een ervaring rijker en die dit hopelijk als een positieve bagage voor de toekomst met zich mee zullen nemen. Wat ons betreft; hartelijk dank voor deze bijzonder mooie ervaring. Groetjes van Arno, Joyce en Cas Meijer, IJsselstein Dagboek van een gastgezin (3) Een onvergetelijke ervaring! Gastouders denken vooral bij de eerste keer wanneer zij kinderen opnemen, dat taal een barrière gaat vormen bij de communicatie. Ook lijken drie weken een hele lange tijd. Steeds opnieuw blijkt niets minder waar te zijn. Graag vertelt de familie van Dijk u dat taal het minste probleem is en dat de tijd werkelijk omvliegt. Zij ontvingen de Roemeense gasten Andries en Lajos. In 2006 zijn wij voor de eerste keer gastgezin geweest voor twee Roemeense kinderen. Wij hebben de Stichting leren kennen door Karin Mentink, die een collega van mij is. Ik kende de Stichting vooral van de activiteiten rondom de kerstpakketten waaraan ieder jaar een aantal collega s meedoen. Het idee om gastgezin te worden sprak ons al meerdere jaren aan. De meeste goede doelen staan vrij ver van je af, als gastgezin word je echter heel direct betrokken bij een goed doel en voel je heel duidelijk dat je iets goeds en positiefs doet. Maar iedere keer kwam er wel iets tussen of vonden we een ander excuus. In 2006 besloten we echter om de knoop door te hakken en ons op te geven. Vooraf hebben we vanuit de Stichting Roemeense Kinderhulp veel informatie ontvangen en na de informatieavond waren we volledig op de hoogte van het hele programma. Ze geven nuttige adviezen waardoor je goed voorbereid bent op de vakantie. Maar ook tijdens de vakantie is er 24 uur per dag een tolk aanwezig die in noodgevallen telefonisch duidelijkheid kan verschaffen. Op de dag van aankomst van de kinderen op een warme zomerdag reden we van De Bilt naar IJsselstein om onze Roemeense kinderen Andries en Lajos op te halen. Het grappige is dat bepaalde zaken waarvan je denkt dat het lastig is, zoals de taalbarrière, zichzelf heel eenvoudig oplossen. Met gebarentaal en wat Engelse woordjes is het prima communiceren. En er zijn veel verschillen tussen Roemenië en Nederland, maar er zijn nog veel méér overeenkomsten. Vooraf leek ons de drie weken vrij lang maar ze zijn echt voorbij geschoten. Het voelde echt alsof Andries en Lajos onderdeel waren van ons gezin. Na het afscheid voelde het huis erg leeg en vonden we het echt jammer dat het alweer voorbij was. Het was super leuk om gastgezin te zijn en om die kids een onvergetelijke vakantie te geven. We hebben geprobeerd om ze veel van Neder- land te laten zien maar met een eenvoudig uitje naar het zwembad of een wandeling in het bos doe je ze evenveel plezier. Wij vonden het belangrijk om ze een andere wereld te laten zien dan hun Roemenië. En hopelijk om ze een stukje ambitieuzer te maken en om meer uit het leven te halen. Wij zullen Lajos en Andries in ieder geval nooit meer vergeten en raden iedereen aan om gastgezin te worden voor Stichting Roemeense Kinderhulp. Een onvergetelijke ervaring voor de Roemeense kids, maar ook voor ú als gastgezin! Madlyn, Marko & Raffaela van Dijk, De Bilt 8 Nieuwsbrief nr. 16

9 Fotoverslag kindervakantie 2006 Juli

10 Sovataanse notities van Sjef Goërtz Hij is vaste vrijwilliger van het team dat in november persoonlijk de uitnodigingen voor het ophalen van de hulpgoederen bij de families thuisbezorgt. In die hoedanigheid wordt Sjef Goërtz keer op keer geconfronteerd met het echte Roemenië. Hij vertoeft meer dan drie weken tussen de families. Een goede manier om eens even achter de façades te kijken. Sovata, november 2006 Domme pech. Het blijft tobben voor M.. Het geluk vertikt t om m ook maar één keertje toe te lachen. Ook het jaar 2006 zal hij zich blijven herinneren als een jaar vol ongemak en ongerief, met vooral de tweede helft als kommervolle opmaat naar het jaar Hij heeft namelijk van z n werkgever, de Roemeense posterijen, te horen gekregen dat hij met ingang van 1 januari 2007 niet meer hoeft te komen. Er is gereorganiseerd. Hij is overtollig geworden. Niks afvloeiingsregeling. Gewoon ontslag. Werkeloos. Gelukkig geldt dat niet voor z n vrouw, ook bezorger van post. Zij mocht blijven! Eind 2006 lag het Roemeense werkeloosheidspercentage op ca 5%. Nagenoeg even hoog als in ons land! Je zou dus kunnen zeggen, dat Roemenië met een bevolking van ongeveer 22,5 miljoen in vergelijking met Nederland met 16 miljoen op dit punt in feite niet slecht scoort. Nadere beschouwing leert evenwel dat het lage cijfer deels weliswaar te danken is aan de hausse in de bouw - er is zowaar een gigantisch tekort aan bouwvakkers!, maar deels ook aan het hoge emigratiecijfer in 2006 werkten naar schatting zo n anderhalf miljoen Roemenen in het buitenland -, aan de niet meegetelde verborgen werkeloosheid op het platteland let wel: ca 40% van de Roemeense bevolking woont op het platteland en de niet geregistreerde werkeloosheid in de grijze economie - volgens de regering wordt de omvang en invloed daarvan schromelijk overdreven, maar economen schatten deze op 30 à 40% van het bruto-binnenlands produkt. Met ingang van 1 januari 2007 zal M. het moeten doen met een werkeloosheidsuitkering, die, afhankelijk van het aantal dienstjaren, in het gunstigste geval 70% bedraagt van het laatstgenoten (witte) salaris en in het beroerdste geval het bijstandsniveau evenaart, te weten 85,- (augustus 2006) per maand. Heeft hij na n jaar nóg geen ander werk gevonden, gaat hij sowieso in de bijstand. Ik heb met m te doen, ook al omdat zoals te doen gebruikelijk bij hem juist bij hém dit ongeluk weer eens niet alleen kwam. Nog vóórdat hem ontslag werd aangezegd had hij voor 500,- een vierdehands Dacia gekocht. Z n vrouw had weliswaar bedenkelijk gekeken alsof ze een bang voorgevoel had, maar hij had tóch doorgezet. Altijd al een eigen auto willen hebben. En nu had-ie er een. Toegegeven, het ding was gedateerd en bepaald niet vrij van motorische en mechanische mankementen. Maar het reed! Het aankoopbedrag had hij bij de bank geleend. Merkwaardigerwijze had die in het geheel niet moeilijk gedaan. Was helemaal niet geïnteresseerd geweest in z n liquiditeit of solvabiliteit, kortom: had helemaal niet geïnformeerd naar de lengte van z n financiële polsstok, en had hem zonder slag of stoot het gevraagde bedrag in een envelopje aangereikt. Een maand later had hij de auto weer verkocht voor 100,-!! Wat was er gebeurd? Hij had z n trotse bezit een paar dagen vóór de verkoop geparkeerd langs de Strada Eminescu, ter hoogte van de groene bar, halverwege de steile afdaling vanuit Sovata-Baï (het kuuroorddeel) naar de Strada Principala (Sovata-dorp). Had vanwege het hellende vlak de handrem nog eens éxtra stevig aangetrokken en voor alle zekerheid een steen voor een van de voorbanden gelegd, en was ik zie het helemaal voor me: het autosleuteltje met zorgvuldig ingestudeerde nonchalance aan z n vinger ronddraaiend - op het verhoogde buitenterras gaan zitten. Vandaar had-ie royaal zicht op z n investering en kon-ie intens genieten van de jaloerse blikken van z n autoloze drinkmaatjes. Toen gebeurde er iets vreselijks. Onder het genot van z n biertje had-ie zijn 500,- plotsklaps in beweging zien komen, spontaan snelheid zien maken, geluidloos de helling af zien denderen en na zo n 100 meter allesbehalve geluidloos tot stilstand zien komen tegen het compacte muurtje van het (eindelijk na 6 jaar voltooide) Unitariërs-kerkje. In tegenstelling tot z n maten en de schare wachtenden in het tegenover de finish gelegen bushokje had hij zelf geen plezier beleefd aan deze spetterende voorstelling. Hij schilderde ons het voorval met de gebruikelijke stoerheid in z n woorden en gebaren, alsof het hem totaal niks uitmaakte. Lachte er zelfs bij, maar had zichtbaar geen schik. Hoe zou-ie ook kunnen, opgescheept als-ie was met een schuld van 400,- en een extra narrige echtgenote. Nee, een zorgeloos leven zat er voorlopig voor hem (nog steeds) niet in. Hij was overigens niet de enige met financiële problemen vanwege schulden. Volgens de krantenberichten waren in de eerste helft van 2006 door particulieren meer dan tweemaal zoveel geldleningen afgesloten als in de eerste helft van 2005, in hoofdzaak voor de aanschaf van huishoudelijke apparaten, electronica en auto s (waarvan de prijzen in hetzelfde tempo stegen als de vraag). Weliswaar had de economie hier in eerste termijn van geprofiteerd, maar de medaille bleek ook een keerzijde te hebben. De toenemende koophonger wakkerde de inflatie aan en de kosten van levensonderhoud stegen gestaag, en omdat de salarissen gemiddeld genomen nauwelijks stegen, geraakten veel Roemenen in aflossings- en afbetalingsproblemen. In december kondigde de Roemeense Nationale Bank dan ook maatregelen af die de wel al te gemakkelijke kredietverstrekking door banken moesten afremmen. Had je, net als M., tot dat moment je lening nog kunnen krijgen enkel op vertoon van je identiteitsbewijs, voortaan moesten ook loonstaten en bankafschriften worden overlegd waaruit de financiële gegoedheid van de cliënt moest blijken. Wie iets op afbetaling wilde kopen, was voortaan verplicht om tenminste 25% van het aankoopbedrag in vooruit te betalen. In augustus was de standaardrente op persoonlijke leningen verhoogd van 8,5 naar 8,75%. 10 Nieuwsbrief nr. 16

11 Strafpunten. M. s trieste verhaal schoot ons weer te binnen toen we in de vroege ochtend op de Strada Primaverii het huis van z n schoonouders passeerden waar even tevoren een auto in de slip was geraakt en via de stoep schoonpa s moestuin was binnengedrongen. Het voertuig had er een flinke ravage aangericht. Bleek de blitse auto van het zoontje van de commissaris van politie te zijn. Vogeltje zelf was gevlogen. Placht volgens de verhalen regelmatig van s avonds laat tot s morgens vroeg stevig door te zakken en fors in te nemen, en niet te schromen om in zwaar beschonken staat in z n poenerige auto naar huis te rijden, naar verluidt onderweg links en rechts regelmatig persoonlijke en publieke eigendommen onheus bejegenend. Werd volgens degenen, die zeiden z n handel en wandel nauwgezet bijgehouden te hebben, nooit aangehouden, hoefde nooit te blazen, had nog nooit een nacht op het politiebureau doorgebracht, was nooit op de bon geslingerd. Want, tja, zoontje van de politie-commissaris, nietwaar? Toen ik de plek na een uur weer passeerde herinnerde niets fysieks er meer aan dat hier een ongeluk was gebeurd. Niemand die eraan twijfelde dat pa er ook deze keer weer de hand in had gehad dat zoontjes auto binnen vijf minuten was weggesleept, er geen krijtstreepjes op het asfalt en op de stoep getekend hoefden te worden, geen linten gespannen, geen foto s genomen, geen procesverbaal opgemaakt - toch het hoogtepunt van de dag voor een Roemeense diender -, en dat nog geen kwartier na het ongeval het tuinhek alweer was gerepareerd en de preien en winterwortels weer waren rechtgezet, en zelfs de kleinste hardplastic- en glassplintertjes keurig netjes waren opgeveegd. Binnen krap een half uur waren alle sporen, inclusief de remsporen op het wegdek, letterlijk uitgewist. En zoontje zou morgen wel weer in een andere auto rondrijden, alsof er niets gebeurd was. Of zoontje het nog lang droog zal weten te houden onder de hand van pa boven z n hoofd valt te betwijfelen. Niet alleen mag het politie-apparaat, met het justitie-apparaat en met de medische beroepsgroep, zich verheugen in almaar stijgende belangstelling van de kant van het staats-anti- Corruptie-Parket en zou pa, zodra die aan de beurt is voor een steekproefsgewijze controle, wel eens koude voeten kunnen krijgen, de nieuwe Wegenverkeerswet die per 1 december 2006 in werking treedt en die een stuk strenger is dan de vorige zou hem ook nog wel eens parten kunnen gaan spelen. Want behalve geldboetes gaat de nieuwe wet ook strafpunten toekennen Afhankelijk van de zwaarte van de verkeersovertreding krijgt de automobilist er één, twee, drie, vier of zes. Heeft iemand 15 strafpunten verzameld is-ie z n rijbewijs voor 30 dagen kwijt. Verzamelt hij binnen een jaar daarna weer minstens 15 punten, wordt zijn rijbewijs voor 60 dagen ingetrokken. De punten blijven zes maanden lang geldig. De hoogte van de geldboetes is eveneens afhankelijk van de ernst van de overtreding. Eén strafpunt is gelijk aan 10% van het door de regering vastgestelde minimumloon (ca 90,-). Ten aanzien van alcoholgebruik in het verkeer was de oude wet al streng, maar is de nieuwe wet explicieter. Rijden onder ook maar de geringste invloed wordt zonder pardon bestraft met het intrekken van het rijbewijs gedurende 90 dagen. In geval van meer dan 0,80 g/l alcohol in het bloed gelden gevangenisstraffen van 1 tot 5 jaar. Zoontje is gewaarschuwd. Twaalf jaar en ouder. Als zoontje s auto een nieuwe is geworden, zal hij bij de aanschaf ongetwijfeld gebruik hebben gemaakt van de zogenoemde ouwe barrels - regeling, een door de overheid geïnitieerd programma dat aan kopers van een nieuwe auto een premie verstrekt van 3000 Nieuwe Lei (ongeveer 900,-!), mits zij eerst hun oude auto, die wel ouder moet zijn dan 12 jaar, naar de schroothoop hebben gebracht. Een niet onaantrekkelijke premie, als je bedenkt dat bijvoorbeeld de Dacia Logan al te krijg is voor ca 8.500,-. Dat is toch mooi 10% van de aanschafwaarde! De regeling was voornamelijk bedoeld om de meest notoire luchtvervuilers van de weg te halen. Dat tevens de verkeersveiligheid er sterk bij gebaat was en, door de koppeling aan het aankopen van een nieuwe auto, ook de economie ervan profiteerde was mooi meegenomen. Merkwaardigerwijze heeft Renault met z n Dacia-verkoop er verhoudingsgewijs het minst van geprofiteerd. Skoda en Volkswagen scoorden omzetstijgingen van 30%. Zo n slordige 49,5 miljoen nieuwe lei was voor het programma uitgetrokken. Maximaal autokopers konden er hun voordeel mee konden doen. En er werd inderdaad enthousiast gebruik van gemaakt. Maar behalve dat ettelijke gevaren-op-de-weg werden aangeboden, werden ook al lange tijd niet meer gebruikte, al lang niet meer mobiele, zelfs motorloze, exemplaren ingeruild. Het verhaal wil dat goocheme handelaren zelfs druk in de weer waren met wrakken vanuit Bulgarije te importeren. Het programma dreigde dan ook aan z n eigen succes ten onder te gaan. In augustus 2006 is het programma met nog eens een jaar verlengd. In tegenstelling tot het vorige jaar hoefden de inruil-auto s niet meer te kunnen rijden, al moest er wel nog een motor in zitten. Mag dan de inruil van een 12-jaar oud wrak tegen een premie van negenhonderd euro s de aanschaf van een nieuwe auto vergemakkelijken, het autorijden wordt er in 2007 niet goedkoper op. Met name autoverzekeringen worden dan fors duurder. Particulieren zullen ongeveer 45% meer kwijt zijn en bedrijven ongeveer 70%. (Heeft te maken met de invoering van belasting op de uitgifte van een groene kaart.) Vier- à vijfmaal per jaar stijgen de benzine- en dieselprijzen. En het rokertje voor in de auto werd onlangs ook al 25% duurder. Maar ook degenen die zich geen auto kunnen permitteren, zich kostenloos willen verplaatsen, niet willen lopen - want neemt teveel tijd in beslag -, niet willen liften - want liften is niet kostenloos: als lifter dien je aan de chauffeur een geldelijke bijdrage voor de benzine te geven, maar wél comfortabel willen reizen, hebben in toenemende mate zo hun problemen. Bij een controle in de stoptrein vanuit Oradea werden 200 zwartrijders bekeurd, de helft van het totale aantal passagiers! Zo krijg je spoorlijnen ook nooit rendabel, verzuchtten de Roemeense Spoorwegen. Nieuwsbrief Voor de volgende nieuwsbrief heb ik me voorgenomen om te verhalen over de verschillende zigeuner-concentraties in Sovata en omgeving: in Scurta, Capeti en Hostad-Sarateni. Dus, blijf lid van de Stichting! Sjef Goërtz Juli

12 Projecten in Sovata (1) Studiefonds Studia Collega maakt goed onderwijs mogelijk Afgelopen jaar heeft Jon Karelse Intercoiffure in IJsselstein zijn 100- jarig bestaan gevierd. Deze kapsalon is in een eeuw tijd groot geworden door veel tijd en geld te investeren in het trainen en opleiden van talent. Vanwege hun eeuwfeest hebben zij een opleiding voor kappers en schoonheidspecialisten in Roemenië geadopteerd: Studia Collega in Tirgu Mures. In Roemenië is nog steeds altijd een gebrek aan alles, vooral in het onderwijs. Dit is ook het geval bij het Studia Collega. Het is een particuliere school die in 1999 is opgericht. Voor Roemeense begrippen is het een redelijk professionele opleiding met ruim 300 leerlingen. De school, die goed wordt geleid, moet roeien met de (financiële) riemen die zij heeft. En die zijn beperkt; ook steun van de overheid ontbreekt. Daardoor draait de opleiding alleen op schoolgeld en op donaties. Door de steun vanuit Jon Karelse Intercoiffure kan het niveau van de opleiding verder omhoog. Zo hebben zij tijdens het afgelopen wintertransport een grote hoeveelheid nieuwe en nog zeer goed bruikbare tweede hands kappersspullen naar de school gestuurd. Via de goede contacten die Jon Karelse Intercoiffure heeft met leveranciers, konden ook veel verzorgingsproducten met het transport mee. Naast deze natura producten hebben veel bedrijven en klanten een bijdrage gegeven om het Studia Collega te ondersteunen. Deze donaties zijn nu ondergebracht in een studiefonds. Aan het begin van het nieuwe schooljaar in 2007 zal uit dit studiefonds een aantal getalenteerde leerlingen worden ondersteund die eigenlijk niet de financiële middelen hebben om een studie te gaan volgen. Deze leerlingen zullen naast een basisset van materialen ook kosteloos hun studie kunnen gaan volgen. Onze zusterstichting Pro Sovata zal hiervoor de nodige middelen beheren en als toezichthouder van het studiefonds fungeren. Op deze wijze heeft Jon Karelse Intercoiffure de mogelijkheid gekregen via de Stichting om kansarme Roemeense kinderen verder te helpen hun eigen leven verder vorm te geven en zich te kunnen ontwikkelen. Mocht u meer over dit project willen weten, kunt u contact opnemen met Jon Karelse Intercoiffure in IJsselstein of een van onze bestuursleden. Projecten in Sovata (2) Besteld u ook deze kaarten? De medewerkers van Pro Sovata, onze zusterstichting in Roemenië, worden steeds actiever en komen met veel eigen ideeën voor projecten en fondsenwerving. Een van die ideeën was een tekenwedstrijd waarbij de winnende tekeningen zouden worden omgezet naar ansichtkaarten die de Stichting zou gaan verkopen ten bate van het familiekindertehuis. Zo gezegd, zo gedaan Uit de leukste winnende tekeningen zijn drie categorieën kaarten samengesteld: felicitatie-, beterschap- en kerstkaarten. Per categorie worden deze kaarten verkocht voor 1 euro in een setje van 6 verschillende kaarten. Ze zijn tijdens de verschillende activiteiten van de Stichting te koop of u kunt ook een van de bestuursleden (zie colofon) hiervoor benaderen. Zoals hiervoor aangegeven komt de opbrengst geheel ten goede aan het familiekindertehuis in Sovata. 12 Nieuwsbrief nr. 16

13 Projecten in Sovata (3) December feestmaand in Sovata Onze lokale stichting in Sovata laat steeds meer van zich horen. Net als in Nederland organiseren ook zij activiteiten om geld in te zamelen. Goed voorbeeld doet goed volgen. In navolging van de Kerstmarkt in IJsselstein waar de Stichting ieder jaar paraat is, organiseerde onze zusterstichting dit jaar ook een eigen Kerstmarkt in Sovata. Katalin, een van onze lokale vrijwilligers, vertelt er over. In het begin van de december-maand is de kerstsfeer in Sovata al goed te voelen. Al wandelend over straat kun je er niet om heen dat de mensen al druk bezig zijn met de voorbereiding voor dit feest. Er worden huizen versierd en inkopen gedaan. Met groot enthousiasme kijken de mensen naar het komend kerstfeest uit. Wij zijn zelf als leden van de stichting in Sovata ook druk bezig om het nodige te organiseren en daarvoor zijn behoorlijk wat vrijwilligers nodig. Er is veel tijd nodig geweest om mensen te mobiliseren en er zijn door ons ook verschillende scholen en handwerkplaatsen bezocht. Al onze inzet was erop gericht een succesvolle kerstmarkt in Sovata te organiseren. We waren blij verrast toen we al die mensen met hun spulletjes zagen komen, en het gaf je direct een gevoel dat hier wat te gebeuren stond. Zelf was ik enorm blij toen ook de kinderen van Tinkerbell met hun spullen kwamen om op de kerstmarkt te verkopen. Renata Nagy hield in haar hand een foto van alle kinderen uit Tinkerbell wat ons echt het gevoel gaf dat we bij elkaar horen en zo een familie vormen. Het is heerlijk om de mogelijkheid te hebben om je voor deze kwetsbare groep in te kunnen zetten en het is voor ons heel bevredigend om die liefde aan de kinderen te geven. Tussen de tafels van de kinderen in waren een aantal artiesten druk bezig om hun kunstwerken te verkopen. Je trof hier naast boeken ook traditionele kleding, geschilderde houten voorwerpen en decoratie voor Kerstmis aan. De Pro Sovata tafel bevatte allemaal kerstversiering. Kerstversiering voor in huis en voor op de voordeur. De zelfgebakken koekjes vonden gretig aftrek. Net zoals met de Paasmarkt vorig jaar, waren de handgemaakte artikelen zeer gewild. Een speciale hoek hadden we ingericht voor handarbeiders. Het was leuk om te zien dat deze enthousiaste mensen hun kunsten aan de kinderen probeerden over te dragen. Met de kinderen zijn we aan de slag gegaan om met papier kerstengelen te maken. En terwijl we zo bezig waren, leerden we ze ook een leuk kerstlied. Ik wil iedereen bedanken die het ons mogelijk heeft gemaakt om deze kerstmarkt te organiseren want een kerstfeest in Sovata kan niet zonder een kerstmarkt. Mijn speciale dank gaat uit naar de Stichting Roemeense Kinderhulp. De hulp en het enthousiasme vanuit Nederland geeft ons moed om door te gaan. Hartelijk bedankt voor het geloof in wat wij hier in Sovata proberen te bereiken. Kiraly Katalin, lokaal vrijwilligster Pro Sovata We hebben in de afgelopen maanden veel positieve reacties ontvangen op onze website die sinds februari 2006 geheel is vernieuwd. De teller van het aantal bezoekers sinds onze start in april 2000 staat momenteel op Onze webmaster Jaap Valk heeft in de afgelopen maanden weer veel tijd en energie gestoken in de vernieuwing en inhoud van de website. Op de site treft u momenteel de volgende informatieblokken aan: Algemene informatie over de Stichting Roemeense Kinderhulp Zomervakantie voor Roemeense kinderen en gastouderinformatie Dagboeken van Roemeense kinderen en gastouders Informatie over Tinkerbell, het familiekindertehuis Inschrijving voor onze elektronische nieuwsbrief Tinkerbell s Post Foto-albums van Tinkerbell, onze projecten en acties Financiële ondersteuning van families in Roemenië Informatie van ons toeristenkantoor en goedkope vluchtgegevens naar Roemenië Diverse downloads van inschrijf- en machtigingsformulieren Agenda 2007 Links naar andere websites met interessante informatie over Roemenië Informatie en inschrijving voor deelname aan het hulpgoederentransport Kranten- en actieberichten ter attentie van de Stichting Gastenboek Panoramafoto Sovata Als u de beschikking heeft over een internetaansluiting, nodigen wij u graag uit om regelmatig een kijkje op onze website te nemen. De nieuwste ontwikkelingen worden steeds speciaal op de hoofdpagina aangegeven. Graag vernemen wij uw reacties per of in ons gastenboek. Ook voor het laten opnemen van een sponsor linkadres kunt u via deze internetsite contact met ons opnemen. Graag tot ziens bij: Juli

14 Transportverhalen (1) Onverwacht naar Roemenië Naar Sovata gaan en daar je eigen pakkettenfamilie opzoeken is niet voor iedereen weggelegd, zeker niet als je dan ook nog onderdeel bent van een van de acties van de Stichting. Het overkwam Gerda en Joop. Door een plotseling noodgeval, waren zij op korte termijn beschikbaar om in te vallen. Bij die gelegenheid hebben zij aan den lijve ondervonden hoe het nu werkelijk in Sovata is en hoe de Stichting daar probeert te helpen. Na die indrukwekkende dagen, met meer waardering voor wat we hier zelf hebben, schreven zij het volgende reisverslag. Wij, Gerda en Joop de Groot, werden ongeveer twee weken voor het vertrek van het hulpgoederentransport naar Roemenië gevraagd mee te gaan om de uitnodigingen rond te brengen en de pakketten mee te helpen uitdelen. Snel hebben we de paspoorten in orde gemaakt en zaterdagmorgen om ongeveer 7 uur was het dan zo ver. We reden mee met Sjef Goërtz en zijn dochter Leonieke. De auto zat tjokvol en in twee dagen zijn we van Nieuwegein naar Sovata gereden. Voor het eerst werd dit jaar gewerkt met echte voedselbonnen. De gehele maandag zijn we dan ook bezig geweest om voedselbonnen af te scheuren, te sorteren en in enveloppen te stoppen. Op dinsdag kon het echte werk beginnen. Van de vaste groepleden hebben we snel een paar woorden Hongaars geleerd om de mensen te kunnen begroeten en een paar basis vragen te kunnen stellen. De eerste twee dagen gingen we op pad met Jozsef Boer, een van de medewerkers van de lokale stichting. Zeker omdat hij ook wat Nederlands sprak, hadden we het systeem van straten en nummers heel snel door. De andere dagen gingen we op pad met andere Roemeense vrijwilligers. Vaak kom je dan toch in situaties terecht waar je met de mensen moet communiceren. We waren dan ook erg blij dat ze erbij waren. De mensen begonnen af en toe hele gesprekken als sommige dingen niet klopten. Klapperend met je oren en met een mond vol tanden bracht de tolk gelukkig uitkomst. Het was veel lopen geblazen, de ene keer op asfalt en de andere keer op wegen vol losse keien en bagger. De bevolking is erg gastvrij. Ondanks onze modderschoenen werd je overal binnen gevraagd en werd meteen een stoel voor je klaar gezet. Je kon dan palinka, koffie of eigengemaakte wijn krijgen, wat we dan beleefd afsloegen omdat je geen tijd had en ook omdat we uiteraard nuchter wilden blijven voor de rest van de dag. Vooral in het begin moesten we nog wel eens slikken als we ergens binnenkwamen en zagen hoe de mensen wonen. Piepkleine kamertjes en soms erg verwaarloosd, bijvoorbeeld bij een oude man wiens vrouw was overleden en die eigenlijk niet in staat was om voor zichzelf te zorgen. Of de situatie van een zwaar gehandicapte man, ver van alles verwijderd, die met wat eten dat hem af en toe door de buren werd toegestopt maar moest zien te overleven. We hebben zoveel schrijnende gevallen gezien. We hadden ook de gelegenheid bij ons pakketgezin op bezoek te gaan. Dat was erg leuk en we werden meteen uitgenodigd om een volgende avond te komen eten. Met behulp van hun dochter die wat Engels sprak, werd het een gezellige avond. Zaterdag, pakkettendag. We moesten vroeg uit de veren om ervoor te zorgen dat alles klaar stond voor de grote dag. Uiteindelijk zouden toch ruim 1300 gezinnen die dag hun pakket komen ophalen. Gelukkig was het goed weer met in de loop van de dag een lekker zonnetje. De lokale stichting had voor lekkere soep en een hotdog voor alle medewerkers gezorgd. Zo n hele dag in de weer zijn maakt nu eenmaal hongerig. Het uitdelen verliep zonder problemen en het was fijn om te zien hoezeer de pakketten door de families gewaardeerd werden. Zondag zijn we nog op bezoek geweest bij het familiekindertehuis. Het was hartverwarmend om te zien hoe daar met de kinderen wordt omgegaan en dat ze de kans krijgen in een huiselijke omgeving op te groeien en een normaal leven te leiden. We hebben een grote bewondering voor de wijze waarop het is opgezet en de families die hiervoor zorgen. Na een lange terugreis kwamen we moe maar met een goed gevoel weer thuis aan en hadden meer waardering voor de dingen die we hier hebben. We hebben met eigen ogen kunnen zien hoe het in Sovata is en dat de stichting daar veel goeds doet. Het was fijn dat we de kans hebben gehad om daar te zijn en wie weet. misschien gaan we volgend jaar wel met de bus naar Sovata voor een zomervakantie, want het is een erg mooi land. Gerda en Joop de Groot, Nieuwegein 14 Nieuwsbrief nr. 16

15 Fotoverslag transport 2006 Juli

16 Transportverhalen (2) Dagboek van een chauffeur Vorig jaar hebben we voor het eerst bij de chauffeurs een kijkje in de keuken mogen nemen. Het meerijden met het hulpgoederentransport is Jeroen Drogenbroek zo goed bevallen dat hij ook dit jaar is meegegaan. Een verslag van een chauffeur op weg naar Sovata, Roemenië. De tijd is weer aangebroken om te gaan laden voor Sovata! Vrijdag altijd even laden bij het depot in Delft. Jos stond weer netjes te wachten om alle 330 dozen in te laden. Na een uurtje en wat gezellig koffiedrinken zijn we alweer onderweg terug naar Lopik. Zaterdag 11 november. Zoals afgesproken netjes om 8.00 uur bij Kees in de schuur. Jammer genoeg lag Kees met hoofdpijn op bed. Het laden verliep zoals gewoonlijk weer voortreffelijk met zo n groep vrijwilligers! Nadat ook de dozen vanuit IJsselstein (zo n 2100 stuks) geladen zijn, waren wij klaar voor vertrek. Dit jaar voor het eerst met vier vrachtwagens. Zondagavond half 5. Iedereen is aanwezig. Inpakken en wegwezen zou je denken. Nou geloof me, als de dijk vol staat met mensen zwaai je je suf! Heel leuk om te zien hoeveel mensen er dit jaar weer stonden overigens. Eindelijk zijn we dan onderweg. Nog even langs de douane om dan gelijk Duitsland in te gaan. Dat plan ging helaas niet door. Aangezien we met vier vrachtwagens waren, hadden we twee nieuwe chauffeurs opgenomen in de groep. Een ervan was Hein. Hij was zo vriendelijk om ons ook aan zijn zoon voor te stellen die na een uurtje met de personenauto bij ons kwam op de grenspost. Hein was namelijk zijn paspoort vergeten. Wat een stunt. Zeker als je voor het eerst meegaat zal hij dat nog lang van ons moeten gaan horen. De reis verloopt die dag verder voorspoedig en maandagavond zaten we weer lekker te eten bij de laatste stop in Hungary. Ook aan de Roemeense grens verliep alles zeer snel (met de EU in het vooruitzicht had men zichtbaar minder behoefte om streng te controleren) en dinsdagavond om werden we al in Sovata welkom geheten door het hele Nederlandse team. Maar net goed en wel op de parkeerplaats aangekomen ontstaat er opnieuw een probleempje; er was iemand zo handig om een sleutel van een vrachtauto af te breken! Dit keer was het onze grote vriend Wim. Ook dit grapje is zeker nog goed voor een paar dagen grappen en grollen Daarbij kwam ook nog eens dat hij zijn papieren van zijn auto kwijt was. Uiteraard werden deze weer tussen de grote hoeveelheid aan papieren die de vrachtwagens rijk zijn teruggevonden. Door de geweldige service van DAF werden binnen 24 uur nieuwe sleutels geleverd maar Wim heeft dit alles wel erg lang moeten aanhoren. Woensdag is zoals altijd de dag waarop alle hulpgoederen voor scholen en kinderdagverblijven worden 16 Nieuwsbrief nr. 16

17 gelost. Nadat de tafels en stoelen bij de scholen zijn gebracht ben ik met Hans, Karin, Leonieke en Jaap naar Tirgu Mures gereden om de kapperspullen bij een school daar te lossen. Die spullen waren afkomstig van Jon Karelse Intercoiffure, die naast deze spullen voor die kappersschool ook de 4de auto heeft gesponsord. Bij de kappersschool werden we op bijzondere wijze onthaald; er stond iemand te filmen, we kregen een welkom-toespraak van de directrice, er waren pizza s besteld en er stond van alles te drinken klaar. Ze waren zichtbaar dankbaar en blij met alles wat we hadden meegebracht. Nadat de erg leuke meiden van de opleiding (ik mag dat zeggen als vrijgezel) alles naar binnen hadden gesjouwd, kreeg Jaap nog een heuse knip-beurt van een van de leraressen. Gelukkig levert dat met het kapsel van Jaap niet al teveel vertraging op. De terugweg vanuit Tirgu Mures verliep iets minder soepel dan de heenweg. Jozsef had ons aangeraden de spits rond Tirgu Mures op dit uur te vermijden en een binnenweg te nemen. Laat dat met een Jeep nou geen probleem zijn, maar met een truck waarin nog een glazen kas voor het kindertehuis achterin lag, bleek dit een iets minder geslaagd plan te zijn. Een ouderwetse Roemeense binnendoor route, met een hoop gaten in de weg deed ons in de cabine van links naar rechts schudden. Hopelijk zou de lading het overleven De kas hebben we de dag erna, met een Roemeense shovel/heftruck van voor de oorlog bij het kindertehuis gelost. Gelukkig bleken er maar twee glasplaten gesneuveld te zijn. Maar goed dat er een aantal reserve platen waren meegenomen. Donderdag en vrijdag waren we vrij om onze eigen dingen te doen. Beetje dit en dat, hier en daar. Vooral voor mij even lekker de tijd om naar Tibi te gaan. Zoals ik vorig jaar in de nieuwsbrief heb beschreven is dat een gezin waar ik wat extra zorg aan besteed. Het ging goed met hem en de kids. Uiteraard zijn we nog even de stad in geweest voor een hapje met hem, zijn kinderen en Leonieke. Zaterdag, de grote dag van de dozen uitgifte. Het was dit jaar heel druk, weinig tijd voor andere dingen, maar zoals altijd weer heel leuk om aan mee te werken en te beleven hoe de mensen dankbaar hun pakketten in ontvangst nemen. Zaterdagavond zijn we traditiegetrouw met alle vrijwilligers op de goede afloop uit eten geweest. Dit keer in het plaatselijke pizzarestaurant, dat we in het geheel hebben moeten afhuren omdat we er anders niet in zouden passen. Daar hebben we de giller van de week beleeft. Jan van de enveloppen ploeg had eerder in de week toch wel een beetje een hele grote mond gehad. Hij had tegen mij gezegd dat als wij 100 euro bij elkaar kregen, hij zijn hoofd kaal zou scheren Nou, op die zaterdagavond na een biertje met 30 man is dat niet het grootste probleem! Ik ben gewoon met de pet rond gegaan!! Binnen 10 min hadden we ruim 100 euro voor het kindertehuis bij elkaar, van zowel de aanwezige Nederlanders als Roemenen heel fijn. En Jan had de weddenschap verloren. Csabba, de plaatselijke tandarts, vond het echter wel zo eerlijk als ook een Roemeen zich hierbij zou aanbieden voor de tondeuse behandeling. Aangezien Csabba de volste haardos had van alle Roemenen, bracht dit niet alleen hilariteit maar ook nog eens ruim 80 euro extra in het laatje voor Tinkerbell. Maar nu nog een tondeuse! Beide hadden gedacht dat ik hier niet aan zou kunnen komen. Mocht ik er nou net eentje bij me hebben Daar had niemand op gerekend, dus midden in de pizzeria ging zowel bij Jan als Csabba alles eraf. Alles voor Tinkerbell Ook dit jaar hebben we dus naast het echte werk, weer veel gelachen en lekker gegeten! Tijd om weer terug te gaan. Het is altijd weer jammer om afscheid te nemen Zondagmorgen 8 uur opstaan (wel beetje jammer zo vroeg na een wat lange avond ervoor). Na een lekker ontbijt worden we teruggebracht naar onze trucks. Uiteraard hebben we Sovata nog even gespekt met 1500 liter diesel afname, wat bij hun al gauw een half uur duurt. Tijd voor ons om nog even na te kletsen in het aangrenzende café. In Roemenië is het altijd een beetje rustig aan doen vanwege overstekende paarden, schapen, varkens of wat dan ook! Aan de grens was het druk met een wachttijd van een uurtje of 20. Collectief besloten we om er voorbij te rijden en eenmaal vooraan is het dan altijd even praten met onze vrienden van de douane. Met wat connecties kom je in Roemenië dan heel ver (vooraan in de rij). Vervolgens hebben we nog lekker gegeten bij ons favoriete stekje in Hungary. Na de discussie over hoe we terug gingen rijden (over Oostenrijk of Slovakije) werd gekozen voor het laatste hiermee bespaarden we voor de Stichting toch weer 742 euro aan tol! Wel zo prettig! De terugrit verliep soepel, op wat wegwerkzaamheden na dan. Dinsdagmiddag zaten we allemaal gezond, voldaan en nog steeds met veel plezier aan de keukentafel bij Kees en Ria. Na thuis alles weer opgeruimd te hebben was het voor mij weer tijd om met mijn eigen werk verder te gaan; de volgende dag weer op weg naar Norway. Sovata, tot volgend jaar maar weer Jeroen Drogenbroek, Lopik Juli

18 Tinkerbell s Post (1) De kinderen hebben een droom. Maakt u die werkelijkheid? Twee jaar na de ingebruikname wonen nu al 16 kinderen in Tinkerbell. Wij kregen van de Roemeense kinderbescherming veel vaker dan gedacht de vraag om kinderen in ons familiekindertehuis op te nemen. De nood voor goede opvang van achtergelaten kinderen is nog steeds schrikbarend groot. Om het kindertehuis draaiende te houden zijn veel donateurs nodig. Deze worden gedurende het jaar steeds middels nieuwsbrieven van alle ontwikkelingen op de hoogte gehouden. Inmiddels zijn er gelukkig weer veel nieuwe donateurs en sponsors bijgekomen. Voor deze en andere geïnteresseerden laten wij hieronder een aantal zaken nog eens kort de revue passeren. ontmoetingszaal, ook voor diverse andere functies, zoals administratiekantoor, gastenverblijf en een kinderdagopvang zal worden ingericht. Waarom een familiekindertehuis? Nog steeds worden in Roemenië jaarlijks een paar duizend kinderen om redenen van pure armoede direct na de geboorte afgestaan. Vaak worden ze gelijk na de bevalling simpelweg in het ziekenhuis achtergelaten: vader en moeder zijn dan spoorloos verdwenen. Slecht onderhouden, met personeelsgebrek kampende, overvolle staatskindertehuizen - twee tot drie baby s, peuters en kleuters in één bedje - zijn op deze manier meer dan eens de toekomst van deze in de steek gelaten kinderen. Hoewel de ouders weten dat de omstandigheden in de staatskindertehuizen erbarmelijk zijn, hebben ze vaak de vertwijfelde hoop dat hun kind daar beter af zal zijn dan bij hen. Voor een aantal van deze kinderen willen wij een droom laten uitkomen. Voor deze kinderen hebben wij een familiekindertehuis in Sovata gebouwd, opdat zij een betere toekomst krijgen. Een toekomst, waarin ze de aandacht krijgen die ze nodig hebben, een toekomst in een kleinschalig tehuis waar ze met liefde en warmte in een gezinssituatie zullen opgroeien. Wat is een familiekindertehuis? Het familiekindertehuis bestaat uit twee zelfstandige woonunits, waarin een aantal achtergelaten ziekenhuiskinderen zijn ondergebracht. Deze kinderen worden opgevoed door een Roemeens echtpaar, dat zoals in een normaal gezin de zorg voor deze kinderen op zich neemt. Door deze kleinschalige aanpak ontstaat een familieband waarbij de kinderen kunnen ervaren wat liefde, zorg en aanhankelijk heid is, waarbij de zorg vanuit een familie direct voelbaar aanwezig is en onderlinge hechting tussen de gezinsleden tot stand kan komen. Iets dat in grootschalige kindertehuizen, waarbij de kinderen in hun leven meer dan eens verplicht moeten verhuizen naar andere tehuizen en nieuwe groepen, nooit kan worden verkregen. Het resultaat van deze opzet is dus een geborgen, zelfstandig functionerend gezin, waarbij een overkoepelende organisatie alle facilitaire zaken regelt, zodat continuïteit en later ook deels zelfstandige financiële draagkracht, kan worden gewaarborgd. Als basis van het project zijn in eerste instantie twee huizen onder één kap gerealiseerd die volledig zelfstandig functioneren. Daarnaast wil de stichting voor algemene doeleinden een centrale gebruiksunit verwezenlijken, die naast de functie van een gezamenlijke speel- of Tinkerbell Voor de kinderen die in het familiekindertehuis worden opgenomen, wordt een droom vervuld, net zoals dat in sprookjes gebeurt. In dié geest is er dan ook een naam voor het familiekindertehuis gezocht. In het verhaal van Peter Pan geloven de kinderen rotsvast dat Peter Pan bestaat en dat hij boven de wolken kan vliegen en nooit oud hoeft te worden. In dit verhaal speelt het elfje Tinkerbell een belangrijke rol. Zij geeft de kinderen sterrenstof waardoor het de kinderen mogelijk wordt gemaakt om te vliegen. Het onmogelijke wordt dan werkelijkheid. Het is dan ook om deze reden dat wij het familie kindertehuis de naam Tinkerbell hebben gegeven. Wij hopen van harte dat de kinderen van het familiekindertehuis in hun dromen blijven geloven en samen met de ouders hun droom werkelijkheid zien worden: een nieuwe kans in een (t)huis met een eigen familie waar ze liefdevol kunnen opgroeien. 18 Nieuwsbrief nr. 16

19 De kinderen hebben een droom U maakt het werkelijkheid Want voor het draaiend houden van de gezinnen, is naast liefde, zorg en aanhankelijkheid, ook geld nodig. Door een vaste donateur te worden, kunt u de kinderen en hun ouders deze broodnodige steun geven. Daarnaast kunt u hen steunen door ambassadeur te worden van de Stichting Roemeense Kinderhulp. U heeft De sleutel voor een betere toekomst van deze kinderen in uw hand! Mogelijkheden om ons te steunen Er zijn een aantal mogelijkheden om het kindertehuis te ondersteunen: Donateur van Tinkerbell Als maandelijkse donateur (min. slechts 3,00) ondersteunt u de families in het huis en draagt u direct bij in de dagelijkse verzorging van de kinderen. Spaarhuisje Speciaal voor kinderen, scholen en verenigingen is een eenvoudige manier gecreëerd waarmee ook zij hun steentje kunnen bijdragen. Dat kan met behulp van een spaarpot in de vorm van een klein huisje, dat bijvoorbeeld wekelijks met een vaste bijdrage, met fooien, etcetera kan worden gevuld. Eenmalige gift Uiteraard kunt u ook een éénmalige gift overmaken op het bankrekeningnummer om het project te ondersteunen. Het comité van aanbeveling Met gepaste trots en dankbaarheid voor hun deelname, steun en het in ons gestelde vertrouwen, stellen wij u voor aan de leden van het comité, die onze stichting en dit familiekindertehuisproject van harte bij u aanbevelen: De heer mr. drs. Th.E.M. Wijte, oud-burgemeester van de gemeente IJsselstein De heer F. Peter, burgemeester van de gemeente Sovata De heer E. Mátyás, oud-burgemeester van de gemeente Sovata De heer M.J.P. Vrijaldenhoven, commercieel directeur Daimler Chrysler Services Mevrouw P.A.C. Terberg, directeur Terberg IJsselstein-Nieuwegein, Opel dealer De heer W. Pompe, directeur Schilte BV De heer J. Reinerie, landelijk voorzitter van Garantie Makelaars Nederland De heer drs. P.A.W.A. Renardel De Lavalette, kinderarts Sint Antonius Ziekenhuis, Nieuwegein De heer prof. dr. R. Hoksbergen, bijzonder hoogleraar Universiteit Utrecht Ons adres! Voor meer informatie over onze activiteiten voor Tinkerbell, een vast donateurschap of het aanvragen van een spaarhuisje, kunt u zich altijd tot ons wenden. Het contactadres hiervoor is: Familiekindertehuis Tinkerbell p/a Achtersloot 9b 3401 NR IJsselstein Tel. : m.ringers@tiscali.nl Bankrelatie: Rabobank IJsselstein nr t.n.v. Stichting Roemeense Kinderhulp Of gebruik onze antwoordkaart Naam/Bedrijf t.a.v. Adres Postcode en woonplaats Ja, ik wil graag: vaste donateur worden van Tinkerbell voor per maand. Hierbij machtig ik de Stichting Roemeense Kinderhulp om eenmaal per maand dit bedrag van van mijn giro-/bankrekening af te schrijven. Mijn rekeningnummer is. een eenmalige donatie doen. Ik maak over op rekeningnummer ten name van Stichting Roemeense Kinderhulp te IJsselstein Datum: Handtekening: Na toezending van deze antwoordstrook ontvangt u van de Stichting Roemeense Kinderhulp de nodige informatie.

20 Tinkerbell s Post (2) Agrarisch nieuws vanuit Tinkerbell Zelfstandig worden in de toekomst, daar werkt onze zusterstichting Pro Sovata aan. In plaats van de hand ophouden om in het levensonderhoud van de kinderen te kunnen voorzien, willen ze graag zelf hun steentje hieraan bijdragen. Wellicht nu nog slechts kleinschalig, maar in de toekomst moet dit een substantiële bijdrage gaan opleveren. Een van de projecten om inkomsten te vergaren, is een kas waaruit de producten worden verkocht en de opbrengsten voor het Tinkerbell project zijn. Langzaam aan kunnen zij zich op deze wijze voorbereiden op de toekomst. Jozsef Boer, onze sociaal medewerker, vertelt hierover. Al doet zijn achternaam anders vermoeden, Jozsef leert deze activiteit met vallen en opstaan. We zijn bij Tinkerbell gestart met het verbouwen van groenten in de door ons zelf gefabriceerde groentenkas. In eerste instantie zijn we begonnen deze kas te maken met groen plastic dat ik ergens op een markt had zien liggen. We zijn hier zelf mee begonnen omdat naar onze mening de groente die op de markt in Sovata wordt aangeboden van heel slechte kwaliteit is. In het begin dachten we de groenten makkelijk op de markt in de omgeving kwijt te kunnen raken. Dit bleek ook wel mogelijk, alleen konden we er geen behoorlijke prijs voor krijgen. Omdat onze inkoopprijs ongeveer dezelfde was als de verkoopprijs was dit dus geen groot succes. Na wat gezoek zijn we erin geslaagd winkels te vinden in Tirgu Mures, die wel bereid waren een goede prijs te betalen. Naast de verkoop via winkels, staan wij op de weekendmarkt in Sovata om de groenten ook zelf te verkopen. De tomaten, uien, pompoenen, sla, spinazie en radijs vinden zo hun weg naar de klanten. Evenals in Tirgu Mures kent men ons en de kwaliteit van onze groenten nu al. Men weet dat deze groenten zonder chemische toevoegingen zijn geteeld en dat maakt ons bekend. Wij werken met eerlijke en gezonde materialen als zaden, bloembollen en fruitbomen die ons zijn gegeven door onze lieve vrienden uit Nederland. Met jullie woorden gezegd hartelijk bedankt! Zonder onze vrienden van de Stichting Roemeense Kinderhulp zoals geweldige mensen als Jack Bootsma, Postzegel mag, hoeft niet Familiekindertehuis Tinkerbell Stichting Roemeense Kinderhulp Antwoordnummer WB IJsselstein