DRIE DAGEN DUITSLAND & VIER OOSTENRIJK, TWEE KORTE VAKANTIES.

Transcriptie

1 DRIE DAGEN DUITSLAND & VIER OOSTENRIJK, TWEE KORTE VAKANTIES. INHOUDSOPGAVE Deel 1 Duitsland (België en Luxemburg)... 1 Deel 2 Oostenrijk... 6 De inleiding... 6 IJsduiken in Oostenrijk, een dubbelverhaal Urisee 2012, de ene kant van de medaille Urisee 2012, de andere kant van de medaille The day after DEEL 1 DUITSLAND (BELGIË EN LUXEMBURG) Al twee jaar zouden we gaan kijken in Froschloch, het pension jn Lützkampen Duitsland. Uiteindelijk kiezen we voor de dagen tussen kerst en oudjaar Er heen rijden gaat heel snel. Via Luik en St.Vith sta je er in krap twee uur. Het laatste stuk zijn slingerwegen naar een heel stil deel van het grensgebied. Je hebt hier in ieder geval na het Vlaamse, ook het Waalse deel van Belgie verlaten. Niks Beacoup Truit, vanaf het dorp Vielsalm worden Franse teksten bestreden met een fanatisme waar het Vlaamse Blok een minderwaardigheidscomplex van zou krijgen. Froschloch is niet zomaar een hotel. Het wordt gerund door Bob en Herma, dus mijn stiefbroer en zijn vrouw. Nu zijn mijn moeder en zijn vader getrouwd nadat hun eerste partners waren overleden, maar Bob en ik kennen elkaar van jongs af aan. Zelfde zwemvereniging, natuurvrienden en hij kwam al bij ons over de vloer Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 1

2 toen we nog in Utrecht studeerden. Zo n contact dat je soms jaren niet ziet, maar dat je onmiddellijk weer oppakt. Uiteindelijk besloten ze twee jaar geleden het pension in Lützkampen te starten. Na veel verbouwing is het nu een restaurant met behalve hun eigen appartement acht kamers en een appartement,. Het ligt nu in Duitsland, maar iedere keer dat er de afgelopen eeuwen iemand kwaad werd was dat anders. Lützkampen ligt op de grens van Luxemburg, België en Duitsland. overzichtelijk. Je kunt kiezen uit wat de pot schaft. Het pension heeft drie kenmerken: gastvrijheid, eenvoud en kikkers. Het eerste behoeft geen toelichting. De eenvoud is overzichtelijk. Je huurt een kamer zonder roomservice. Geen dagelijkse schone handdoeken, geen juffrouw die je bed komt opmaken, gewoon een sleutel and that s it. De prijs is er naar, en de kamers zijn schoon en ruim, dus prima. Ook de keuken is De kikkers zijn een hoofdstuk apart. Herma is decennia geleden begonnen met het verzamelen van kikkers. Kikkers van staal, steen, plastic, hout, textiel, kortom alles waar men een kikker van zou kunnen maken. De prullenbakken hebben een kikkervorm, je kan een kikkerparaplu lenen en in de urinoirs zijn kikkervisjes geplakt voor het betere richten. Hiermee is de naam van het pension ook direct verklaard. Als gezegd, het ligt dichtbij, dus dan hou je nog wat dag over. We worden in ieder geval welkom geheten door Wim jr., hun zoon. Hij komt onder zijn auto uitkruipen, die hij samen met Bob weer op gang probeert te krijgen. Wij besluiten voor het donker de omgeving te verkennen. Dat is overzichtelijk. Het hotel ligt op een heuvel op een kruising. En hoewel de bomen er voor zorgen dat je het niet constant ziet, is er maar weinig richtinggevoel nodig om een stuk te wandelen. Het is fris, maar erg mooi. De nevel hangt in de dalen, waardoor je een prachtige herfstsfeer krijgt, met veel paddenstoelen onderweg. Het is een zeer warme winter, dus geen sneeuw in zicht. Maar er is ook niemand die hier iets te zoeken heeft in deze tijd van het jaar. Dus wandelen we alleen. Tussen de bomen zijn allerlei velden, die nu allemaal braak liggen. Verder is het een beetje een zooitje. (Stukken van) landbouw voertuigen zijn achteloos in en langs bos en velden Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 2

3 losgelaten. Het lijkt meer Belgisch dan Duits. Ook vallen de talloze jachthutten op. Sommige oud, half vervallen en open, sommige modern, verrijdbaar en van alle gemakken voorzien. Zo zien we bij een exemplaar meer plaszakken dan in de gemiddelde Nederlandse NS sprinter. (Wel eens opgevallen dat de stoptrein met droge ogen sprinter wordt genoemd, om er voor te zorgen dat er nog een gevoel van verplaatsing is?). Of al dit materiaal er alleen is om de boterham belegd te krijgen, of dat men zich permanent voorbereid op de volgende burenruzie is op dat moment niet duidelijk. We zien in ieder geval herten, dus dat pleit voor de wapenstilstand, maar de aangekondigde wilde zwijnen laten zich niet zien, zelfs niet als we krachtig zwienchen, zwienchen roepen. De avond zitten we in het restaurant, dat in niet onbelangrijke mate wordt bevolkt door expats. Nelleke viert de grote ruimte in de nieuwe auto door het spinnenwiel naar binnen te slepen en de avond breiend en spinnend door te brengen. De volgende dag pakken we de auto en gaan naar Lultzhauzen. Dit ligt op (stevige) spuugafstand in Luxemburg, net achter Esch-sur-Sure. Doel is het maken van een serieuze duik. Ik heb mijn oude droogpak bij me voor Bob, zodat we de enige serieuze duikstek van het land kunnen verkennen. De plek is beroemd, omdat het een stuwmeer is met van alles te zien onder water. Daarnaast is er een haventje en een brug, waardoor de plaats volledig op watersport ingesteld zou kunnen zijn. Zou kunnen zijn, want er is wel een prachtig duikcentrum aangelegd, maar ze hebben ook voetgangersgebied van het hele dorp gemaakt. Het gerucht gaat dat je door kunt rijden naar het centrum, om daar alles te lossen, daarna zou je de auto bij de ingang van het dorp moeten zetten. Een verkenning levert op dat het centrum beperkt open is, en in praktijk helemaal niet. Dus we breiden de speurtocht uit, en vinden de jeugdherberg bereid om als laad- en losplaats op te treden. Da s naast de plaatselijke en ook zeer gesloten duikvereniging (niet het duikcentrum). Als we helemaal klaar zijn blijkt dat de droogpakaansluitingen iets minder universeel zijn dan gedacht. Bob heeft de verkeerde. Nu is de wereld overzichtelijk, als ik eenmaal perslucht heb geproefd wordt er gedoken. Maar ik hou het kort. Baars, snoekbaars, wat witvis en een paar steile hellingen. De moeite om nog eens terug te komen, maar dan beter voorbereid. Via een frietzaak gaan we terug, althans, Bob. Wij buigen bij en gaan een blokje om via Diekirch en Echternach. De mist is tamelijk hardnekkig, maar het is een leuke route, vooral omdat het min of meer dezelfde tocht is die we in de 70-er jaren op de fiets hebben gemaakt. Veel herkenning en een leuke wandeling door Echternach, waar ik een broodje Kebab, en Nelleke wol scoort. Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 3

4 Dan is de dag alweer om, en we gaan naar Froschloch, waar Wim jr. een hert heeft klaargemaakt. Het beeld van de jachthutten wordt andermaal bijgesteld. De avond blijven we koffie drinkend en pratend in het restaurant. We krijgen de historie van het pand te horen, dit schijnt afwisselend boerderij, bordeel en hotel geweest te zijn. We vragen maar niet uit welke periode het grote opschrift men kan hier met Belgisch geld betalen stamt. De volgende ochtend genieten we andermaal van het voortreffelijke ontbijt dat ons wordt voorgezet, en beginnen aan een tweede wandeling. Wim jr., van beroep nomade, vertrekt weer richting Nederland in de gerestaureerde auto van zijn vriendin. Wij lopen door de velden en de bossen van de heuvel af tot we in Welchenhausen komen. De naam omschrijft het hele dorp, Ze hebben er een brug naar het andere land (nu België) en het kleinste museum ter wereld. Het museum is een oud bushokje. Toen de buslijn werd opgeheven (waarschijnlijk omdat er geen bus, passagiers en chauffeur meer waren) hebben de weinige bewoners de koppen bij elkaar gestoken en bedacht hoe te handelen om te voorkomen dat zich hier een urinoir of wildplassers in opleiding of ouderen hangplek zou ontwikkelen. Het bushokje is van grondige Duitse kwaliteit, dus net als bij bunkers is opblazen alleen een optie als je een volgend grensconflict wilt starten. Zelfs dan is het niet onwaarschijnlijk dat de betonpuist als enige winnaar uit de strijd komt. De originele oplossing is al weggegeven, het werd een museum. Met staatssubsidie is er een PV collector op geschroefd, zodat het museum met zonnestroom wordt verlicht. En verder hangen er wisselende tentoonstellingen van lokale kunstenaars in. Dat schijnt al jaren goed te gaan, en het gastenboek verraad alleen maar enthousiasme. Tijdens de wandeling betrekt de lucht, dus we gaan terug voordat de aangename wandeling een nare opgave wordt. We besluiten de middag te besteden aan een andere etappe van een eerdere vakantie: we gaan met de auto naar Prüm, Schönecken en Gerolsteiin. De mening over Prüm is verdeeld. Ik vind het een aardige demonstratie van Duitse bouwstijl uit de laat 19 e eeuw, Nelleke vind het een groteske vertoning die alleen maar demonstreert dat ze nul en generlei smaak hebben. Die meningen Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 4

5 zijn goed te combineren, maar je moet er even over door discussiëren. Leuke stop, niet meer dan dat. Wel leuk is dat Prüm aan de bedevaartroute naar Santiago de Compostella ligt. Daar schijnen we dit jaar niet omheen te kunnen. Naast de plaatselijke kathedraal staat dan ook een beeld van St.Tiago. Schönecken is nog erger. Het bestaansrecht wordt gevormd door het oude vervallen fort, waar in deze regen niet bij te komen is. Dus een fort en een gesloten weverij later zijn we op weg naar Gerolstein. Het ligt prachtig tussen middelgebergte met verschillende ruïnes. Helaas is de nattigheid van Schönecken overgegaan in een stevige regen, dus we komen niet verder dan met paraplu en al de hoofdstraat op en neer te lopen en de plaatselijke kebabzaak te bezoeken voor een wel heel erg late lunch. Tegen de tijd dat we in Froschloch aan komen sneeuwt het en is het donker. De volgende ochtend vertrekken we na afscheid genomen te hebben van Bob en Herma. De vraag is of we dit zouden doen als het geen familie was. Het antwoord is ja. De eenvoud is niet verkeerd, je hebt alles wat je nodig hebt en de prijs is meer dan redelijk. Onze eerste stop is Reuland, op nog geen 10 kilometer afstand. Ook hier ligt een oude burcht. Gratis toegankelijk, alleen het bezoekerspaviljoen is dicht. Maar je kan de toren op en over het dal uitkijken en alle muren en kelders verkennen. Geen dagtocht, maar een prima eerste wandeling. Vervolgens gaan we via Monschau terug. Nelleke heeft hier nog iets af te rekenen. Als kind had ze er van gehoord, en, passend bij haar nieuwsgierigheid, wilde ze het zien. Henk & Jos vonden dat er geen tijd was voor een stop, dus werd haar aangepraat dat het prachtig te zien was vanaf de omringende heuvels. Nu praat je Nelleke niets aan. Er is een reden dat Zelf doen haar unauthorised lijfspreuk is. Ik was er 24 jaar geleden met de zonen geweest, vond het mooi, maar was toen wel heel erg bewakend ouder. Tijd voor een bezoek dus. De tocht er heen valt niet mee, waarschijnlijk is de Tom-Tom niet helemaal goed ingesteld. De rechte lijn naar Mochau is tertiair, en de sneeuw wordt een serieuze zaak. Ik ben dan ook blij als de auto er staat. Het stadje maakt het waar. De vakwerkhuisjes zijn prachtig en in deze tijd van het jaar goed te bewonderen. Wel stel ik met voor dat mensen met een toeristenallergie hier het overgrote deel van het jaar weg moeten blijven. De kerstmarkt lijkt me bijvoorbeeld een hel. Nu hangt er alleen nog hier en daar een verdwaalde kerstman. En er zijn winkels met Schmück. Nelleke koopt er enkele waxinelichtjeshouders, waarna we met een pannenkoek de vakantie besluiten. Terug naar de oliebollen en de oudejaarsduik. Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 5

6 DEEL 2 OOSTENRIJK DE INLEIDING De tocht naar Oostenrijk maken we voor de tweede keer. In 2009 zijn we voor het eerst in deze richting afgereisd om ijsduiken te maken. Ook nu met een multi-clubreis. Deze keer ben ik echter de klos om het clubblad annex website verhaal te schrijven, in plaats van een NOB beschouwing. Daarom eerst een inleiding, en dan het officiële verhaal. Ik had het, en dan zeg ik het voorzichtig, niet handig aangepakt. Een vergadering op de dag dat je naar Oostenrijk moet rijden is niet slim. Maar hij stond er, en ik was voorzitter. Dus zo gebeurde het dat we om even voor 12 uur wegreden bij het station Driebergen-Zeist en een volgeladen auto. En als ik zeg volgeladen dan is dat zo. We hadden oma, onze trouwe dakkoffer, thuisgelaten en met een schoenlepel ons verzameld hobby materiaal: fotoapparatuur, dubbele duikuitrusting, spinnenwiel, breimateriaal, 2 tablets en snacks voor onderweg aangevuld met wat wandelschoenen & stokken, slaapzak en veel, heel veel kleding. Als snel lopen de filemelding op. Van een minuut of 8 op achthonderd kilometer naar 45 minuten en wel nu. Even voor het moment van totale stilstand stuur Bertha ons van de snelweg. We nemen een aantal kilometers dorpscentra en buitenwijken, waarbij we soms zicht hebben op stilstaande auto s in de verte. Na een tijd kronkelen gaat het weer de snelweg op, waar volop gelegenheid is om te scheuren. Met een fatsoenlijke stop met lekkere goulash soep komen we binnen de geplande tijd bij de Duits Oostenrijkse grens. Daar begint het helaas enorm te sneeuwen, de snelheid loopt hard terug. Tegen de tijd dat we in Tirol zijn gaat het zelfs stapvoets. Maar ik kan tot de laatste meters blijven rijden, dus het gaat een soort van goed. Een soort van, want de laatste meters zijn zo glad dat de sneeuwkettingen (oja, er was ook EHBO materiaal en sneeuwkettingen) er eigenlijk om moesten. Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 6

7 Maar even na achten staan we dan tussen het Gagnan/Dipnoi gezelschap in het restaurant van het hotel, waar nog een maaltijd op ons staat te wachten. De start van deze trip was slecht gepland, maar zeker niet verkeerd. IJSDUIKEN IN OOSTENRIJK, EEN DUBBELVERHAAL. URISEE 2012, DE ENE KANT VAN DE MEDAILLE. Een ding hebben alle deelnemers aan de Urisee 2012 reis in ieder geval gemeen: vele vrienden en bekenden die ons voor gestoord verklaren. Want Oostenrijk in de winter is een kwestie van op latten van bergen af denderen, of er ten minste op rondlopen op Loipes. Wij gaan ijsduiken. Het is een herhaling van de expeditie in En er zijn meer parallellen. Ook toen was het een kwestie van vertrekken op het moment dat het ijs in Nederland goed genoeg was voor een ijsduik. De tocht begint bij de aankomst in het hotel Urisee in Reutte. Het is een opmerkelijke plaats. Waar vind je een hotel met een duikcentrum net boven een bergmeer op 900 meter boven NAP? Met een hoteleigenaresse die op de viltjes bijhoudt wat je hebt besteld. En om iedereen af laat rekenen omdat het bedtijd is. Een mevrouw die de volgende ochtend een giga-rel begint omdat de afrekening van viltjes niet overeenkomt met de schaduwboekhouding? Dan beginnen we nog niet over het duikcentrum dat er trots op is dat om 6 uur s ochtends de verwarming aangaat. Om precies te zijn een 3 KW elektrisch blowertje dat een nachttemperatuur van -34 o C probeert om te zetten in een vorstvrije omgeving. Kortom, er is een gewenningsproces voor de deelnemers van Dipnoi en Gagnan in de aanloop naar de echte sportbeoefening. Die begint de eerste ochtend met een parcours voor beginners. Althans, zo denkt de NOB er in het nieuwste ijsduik specialty boek over. Het idee is simpel: je maakt vier wakken en spant een lijn van wak naar wak. Vervolgens zwem je die in buddypaar af, waarbij in ieder wak de lijn wordt overgezet op de volgende lijn. Braaf voeren we de opdracht uit. Samenvattend: dat wil je niet met beginners. Eerst moet alles onder water en dan is er de stress van het overpakken van lijnen terwijl je nauwelijks toekomt aan waar het om gaat: fun onder het ijs. Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 7

8 Ondanks alle complimenten aan de mannen van Dipnoi die enthousiast het parcours uitzetten lukt het niet om iedereen de route te laten uitvoeren. De extreem lage temperatuur zorgt voor problemen die de meesten alleen uit de theorie kennen. Even in volgorde: De bevroren automaat is klassiek, maar door het op het laatste moment opendraaien van de kranen lukt het redelijk. Wel zijn de o- ringen door de extreem lage temperatuur zo hard, dat ze zich slecht zetten. Regelmatig moeten kranen even worden bijgesteld om de zaak sluitend te krijgen. Wat minder bekend is de bevroren uitademklep. Een rare ervaring, wel kunnen inademen, maar uitademen ho maar. Gelukkig ligt in het wak warm water (2 o C), dus snel er in en ontdooien. Computers. Mooi spul, maar die geven het op bij deze temperaturen. Als ze al ontdooien tijdens de duik kan je de nitrox- en bergmeerprogramma s niet draaien. Een ouderwetse analoge meter is hier de oplossing. Vest. Mooi, die loodpockets, maar die bevriezen, evenals het vest. Dus of alles in het hotel monteren en (eventueel per slee) naar de stek brengen, of in het wak ontdooien en ter plekke monteren. In mijn geval had ik de kraan te vroeg open & geen siliconen in mijn trimmuis gespoten, dus die bevroor en daarmee ook de koppeling met de inflatorslang. Oplossing: alles er af en terug naar een radiator in het hotel. Mes: leuk dat klittenband, maar even een scheef zittend lipje en de schede sluit niet meer door de prachtige ijsklont. De bril: spugen als altijd, maar onmiddellijk heb je een ijslaagje in je bril. De oplossing is eenvoudig: gewoon gaan duiken, ontdooit binnen enkele seconden. Pak. We hebben geen vollopers gehad, dus dat was prima. Wel is het zaak onmiddellijk de inflators er af te koppelen als je er uit bent, anders duurt het wat langer voor je de set kwijt bent. Ook heuvelopwaarts teruglopen is zwaarder dan normaal. Het vocht op je pak bevriest en het geheel wordt enorm stijf. Camerahuis: gewoon onder de warme kraan bij terugkomst is de snelste manier om de camera terug te krijgen. De sets: zelf als je de kranen onmiddellijk dicht draait als de duiker boven is bevriest alles. De enige oplossing is alles voor de verwarming zetten en wachten tot er weer beweging in komt. Het is de enige manier om je automaten terug te krijgen. En zo komen we bij: Frans. Aardige stabiele man, goede instructeur. Maar wij weten nu wat je niet met hem moet doen. Als de duikshopeigenaar komt vragen of alles goed gaat geeft Frans hem de volle laag. Je moet de verwarming eens aanzetten in die tent van je Om zes uur al aan? Alles is nog bevroren, ik ga dit op internet zetten! En ergens volgens mij ook nog de kreet bokkenlul, maar dat kan inlegkunde zijn. Frans had a. gelijk en b. stond op dat moment zijn lood te ontdooien (voor hen die een opleiding volgen: dit is geen meer keuzevraag.). De gevolgen zijn in ieder geval prima: er wordt nu een Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 8

9 warmtekanon in het duikcentrum gezet. Niet helemaal brandveilig, maar wel met veel fijne calorieën. In ieder geval leren we weer veel. Zoals een seinlijn die bevriest op de seconde dat hij uit het water komt, maar ook onmiddellijk weer ontdooit als hij het water weer in wordt gevouwen. En dat tempex of een houten vlonder goed tegen de kou helpt als je op het ijs staat. Handschoenen blijken dan weer wel te kunnen bevriezen. Of je hand er nu in zit of niet, het maakt niets uit. En aan een handschoen kan dan weer een camera vastvriezen, of een touw. Ook het wak blijft tobben. (Of, zoals de NOB puristen zeggen: de bijt). Even weg en er ligt weer een laagje ijs op. Een nachtje slapen en je kan er weer op staan. Wat niet helpt is een plastic palm op het ijs, al levert het mooie foto s op. Wat goed werkt is elkaar assisteren. Met alles. Aan en uittrekken vinnen, gezamenlijk sjouwen, lijn bevestigen en loskoppelen etc. Op enig moment stond er een eenzame Duitser met een dubbel tien in het duikhok. Handschoenen bevroren, inflator muurvast, de man kon dus nergens meer heen. Pas toen ik hem uit zijn handschoenen hielp en de inflator ontdooide drong het tot zijn buddy door dat enige solidariteit zeer functioneel kan zijn. Aan het eind van de tweede dag kunnen we de conclusie trekken dat ondanks de zeer extreme omstandigheden en de daaruit voortvloeiende psychologische druk, iedereen onder het ijs is geweest. Een goede organisatie vanuit Dipnoi en een goede individuele voorbereiding van de deelnemers is daarbij de doorslaggevende factor geweest. Sommige duikers denken dat je als open-water duiker alles weet, hier was 3* gelukkig de ondergrens. Maar mocht je zo ver komen in onze sport dan kan ik je een IJsduik trip naar Oostenrijk zeker aanraden. URISEE 2012, DE ANDERE KANT VAN DE MEDAILLE. Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 9

10 Op enig moment zei Ina, voor ze haar eerste duik had gemaakt, Niemand vertelt je waarom ijsduiken nu eigenlijk leuk is. En ze heeft gelijk, de verhalen gaan over ontbering, gevaar en materiaalstoringen. Waarom zijn we dan toch zo gek? Hier de keerzijde van de medaille. Allereerst is het gewoon leuk je grenzen te verleggen, zeker als het veilig kan. En ijsduiken is, mits volgens de regels uitgevoerd, zeer veilig. Vier rukken aan de lijn en je staat op de kant voor je het weet. En je verlegt zeker een grens als je onder water gaat zonder direct op te kunnen stijgen. IJsduiken is teamwerk, de sensatie van een goede samenwerking is een beloning die veel verder gaat dan de 20 tot 30 minuten onder water. Velen vinden de stilte onder water prachtig en rustgevend. Onder het ijs wordt dit nog mooier. Geen enkele golfslag of lichtbreking van het oppervlak, ijsduiken is de totale rust. Dan is er de sensatie van de ademlucht onder het ijs, het spel van de luchtbellen die samenvloeien en zich weer verspreiden als je er met je handen in roert. Als je ijs zonder sneeuw hebt, kan je ook nog eens de sensatie meemaken dat er een schaatser of clubgenoot boven je loopt. Soms kan je zelfs gewoon naar buiten kijken, maar die gebeurtenissen zijn zeldzaam. Bij extreme kou kan je, zeker rond de wakken, de vorming van ijskristallen zien. Het hard worden van water. De kristallen stijgen op tot de onderkant van het ijs en plakken zich er onzichtbaar aan vast. Vaak zijn er in het ijs allerlei vervorming te zie in de vorm van ingesloten luchtbellen of elementen die tijdens de stolling in het ijs zijn gekomen. Verder is het water vaak extreem helder tijdens de ijsduiken, omdat alle vuil naar de bodem zakt. Wel is het zaak in eerste instantie onder het ijs te schuiven en niet zo snel mogelijk naar de bodem te gaan, al was het alleen maar omdat er na je weer een buddypaar komt. En met een beetje mazzel zie je ook nog vis ook. Tot slot, ook kan je dankzij ijsduiken veel leren over je vrienden en bekenden. Gewoon vertellen dat je gaat ijsduiken en dan goed letten op het gezicht dat ze trekken. Vanaf die dag weet je zeker wanneer ze je heel zielig of volslagen idioot vinden. Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 10

11 THE DAY AFTER In de wetenschap dat de start slecht georganiseerd was, hebben we er nog een dag aan vast geplakt. Nog voor het ontbijt gaan we op de groepsfoto en daarna scheuren de meesten weg. Alleen Rob en Ria hebben minder haast, ze blijven ook nog een week in Oostenrijk, maar bij kennissen. Wij hadden de middag er voor een wandeling door Reutte gemaakt, nadat Nelleke al een keer een rondje rond de Urisee had gelopen. Het gebied kent geen ijsberen, maar we zijn er van overtuigd dat die hun tijd nu zouden besteden aan houtjes sprokkelen voor de open haard. Zo koud was het. De wandeling was beslist leuk geweest, aardig Oostenrijks dorp, opmerkelijke begraafplaats, veel openhaardhouthokken (wordfeud spelers opgelet), prachtige besneeuwde hellingen, maar koud, koud. Met de autothermometer op een ferme 15 is het toch het tijd om gewoon een alternatief plan te trekken. We besluiten gewoon wat rond te rijden en hier en daar een foto te maken. Reutte heeft bijvoorbeeld 2 ruïnes, die s avonds prachtig in het licht staan. Je kan altijd proberen daar heen te rijden. Helaas kom je dan niet verder dan de start van een skipiste, maar met een prachtig uitzicht. We rijden langs de Lech (rivier, niet dorp) en stoppen voor een koffie/chocomel. Hier val me een verschil op in het Europese laaglandras en het Alpine ras. Wij zetten de auto voor de deur, vegen de voeten en gaan aan een tafeltje zitten. De Alpine mensch zet de auto voor de deur en gaat aan de bar of achter een tafeltje zitten. Los van het gebruikelijke koffiedrink gedrag lijkt er geen verschil. Toch blijkt dat wij, ondanks onze pogingen, een kleine lawine hebben gelopen, die ter plekke wegsmelt tot een stuwmeer van vergelijkbare omvang. Bij vertrek waden we door dit natuurgeweld, een modderstroom in de zaak achterlatend.de Alpine mensch zit hoog en vooral droog op de barkruk en kijkt met een blik van vermengd genoegen en superioriteit naar de tobbende laagland mens. Eenmaal buiten kunnen we verder genieten van het Oostenrijkse landschap. Hoewel Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 11

12 we maar een paar kilometer verder zijn ligt hier veel meer sneeuw met her en der bevroren watervallen. Rond de middag rijden we terug naar Reutte voor een lunch in de plaatselijke keba zaak en een korte stop in het nu volstrekt verlaten hotel. s Middags gaan we naar Füssen, dat aan de voet van de Alpen ligt (de naam zou je zomaar op een idee brengen). We waren er al eerder geweest, en kiezen daarom nu voor een rondje rond de heuvel waarop de kerk en het kasteel zijn gebouwd. Daarbij loop je langs een rivier met veel ijs, voordat je terugkomt in het centrum. We besluiten te dineren met koffie en Oostenrijkse taart. Waarschijnlijk is er geen diëtist die dit goed wil praten, maar het is heerlijk en met wat worstjes en kaas uit de voorraad later op de avond in de kamer komt het helemaal goed. Bij het wegrijden uit Füssen zien we de Oostenrijkse variant op avondrood. De ondergaande zon kleurt de bergen helemaal roze. Prachtig om eens mee te maken. Geheel uitgerust beginnen we de volgende dag met het ontbijt. De waardin is vroeg op, alles is open, ze is bijzonder vriendelijk en het ontbijtbuffet doet in niets onder voor dat van de volle bezetting. Tevreden en nieuwsgierig rijden we naar huis. Nieuwsgierig omdat thuis alsnog de winter heeft toegeslagen. Facebook staat bol van verhalen over verkeersinfarcten en de volstrekt, maar dan ook volledig en totaal ontwrichte spoorwegen. In werkelijkheid valt sensatie altijd weer tegen. Even voor Tiel zien we wat sneeuw, in de straat iets meer. Maar het haalt het niet bij Oostenrijk of de 22oC waarmee we vanochtend zijn vertrokken. Het komende weekend weer ijsduiken, Thuis, met Bob. Ik heb de juiste inflator gevonden. Duitsland (2011) & Oostenrijk (2012) 12