Lente. afgiftekantoor 2100 deurne 1 Erkenning: P2A6126 DRIEMAANDELIJKS.

Transcriptie

1 afgiftekantoor 2100 deurne 1 Erkenning: P2A6126 DRIEMAANDELIJKS Lente Kwartaaltijdschrift vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel in samenwerking met cvba Den Draak Verantwoordelijke uitgever Denis Bouwen, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen

2 Inhoud & In Memoriam Jan Denissen (editoriaal) p. 03 Het Roze Persagentschap p. 04 Het Roze Huis en de huurperikelen p. 05 Verenigingen plaatsen vraagtekens bij Eurogames p. 06 Feestweekend en véél, véél meer, allemaal in 2005 p. 07 Mijn leven met de Voorzitter (column) p. 10 Fuiven, op zoek naar nieuwe perspectieven p. 11 De Roze Groentjes (strip) p. 12 Lesbische liefde in een roman p. 14 Gesprek met minister Kathleen Van Brempt p. 17 Tentoonstellingen in Het Roze Huis p. 18 Toerisme Antwerpen gaat holebiʼs beter informeren p. 20 Alexander de Grote en de dijen van Hephaestion p. 22 Anas Jazouli over minderheden in Marokko p. 26 Matthieu Van den Bogaert onderzoekt problemen allochtone holebiʼs p. 30 Meewerken bij Het Roze Huis - ARK p. 33 Overzicht verenigingsleven p. 35 Activiteitenkalender p. 36 & tijdschrift verschijnt om de drie maanden (maart, juni, september Colofon De Magneet is een uitgave van vzw Het Roze Huis- Antwerpse Regenboogkoepel in samenwerking met cvba Den Draak. Het en december) en richt zich tot de holebi-gemeenschap, de bezoek(st)ers van Café Den Draak en alle sympathisanten. De huidige oplage van het tijdschrift bedraagt stuks. Hoofdredactie: Denis Bouwen (03/ ) of denis.bouwen@hetrozehuis.be. Vaste redactie: Denis Bouwen, Dirk Clotman, Marc Daems, Kurt Kegels, Dr. Patrick Sweetlove, Bob Torfs (tekeningen), Alex Heijens en Marianne Van Winkel. Vormgeving: Martin Daniels / Martino d. Man Art (martinod@mac.com). De redactie dankt alle occasionele medewerk(st)ers en leveranciers van beeldmateriaal en iedereen die meewerkt aan de verzending van harte voor hun bijdrage tot De Magneet. Wie een vlotte pen heeft en wil meewerken aan De Magneet, wordt vriendelijk verzocht contact op te nemen met de hoofdredactie. Tamara de Lempicka 1928 Printemps Advertenties: afspraken over adverteren in De Magneet worden uitsluitend gemaakt via het secretariaat. Het materiaal voor de advertentie moet, met respect van de deadline, bezorgd worden aan onze vormgever, Martin Daniels. Via martinod@pandora.be. Correspondentieadres: De Magneet - hoofdredactie p/a vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel Draakplaats Antwerpen magneet@hetrozehuis.be Thuisabonnement De Magneet (6,70 euro per jaar): bel ons secretariaat via of naar secretariaat@hetrozehuis.be. Je kunt het abonnementsgeld van 6,70 euro overschrijven naar het rekeningnummer van vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, graag met de vermelding abonnement De Magneet. 2 De Magneet Lente 2005

3 Zondag 30 januari Voormiddag. De telefoon rinkelt, en ik krijg Peter Calluy aan de lijn. Peter vertelt me dat zijn levensgezel, onze vriend, Jan Denissen, in de voorbije nacht alsnog redelijk onverwacht is overleden. Vele honderden familieleden, vrienden en kennissen woonden op 5 februari zijn beklijvende uitvaartplechtigheid in Hoevenen bij. Jan zou op 9 februari precies 50 jaar zijn geworden. Alles was in gereedheid gebracht om op vrijdag 4 februari die speciale verjaardag te vieren met een feestelijk concert, een gebeurtenis waarnaar Jan zelf en vele anderen hadden liggen uitkijken. Onze Jan leed sinds verscheidene jaren aan een hardnekkige vorm van kanker, een ziekte die hij met man en macht te lijf ging. Jan gaf daarbij blijk van een bijna bovenmenselijke kracht en een optimisme die ik nog maar zelden of nooit heb gezien. Veel van zijn vrienden en kennissen zullen dit bevestigen. Het is een cliché: ieder mens is uniek met zijn of haar persoonlijkheid, kwaliteiten en tekortkomingen. Jan Denissen was voorwaar een uitermate uniek mens, zoals ik gedurende zeer veel jaren heb mogen ondervinden. Het was een groot voorrecht om me tot de trouwe vrienden van Jan te mogen rekenen. Jan hing het zelf niet graag aan de grote klok, maar hij was, is en blijft een groot pionier van de Antwerpse en Vlaamse holebi-beweging. Ook al had hij zeker nooit het plan om een pionier te worden. In 1994 had Jan namelijk de euvele moed om mee te beginnen aan een gewaagd Antwerps avontuur dat in september 2000 eindelijk (!) zou uitmonden in de opening van Het Roze Huis op Zurenborg. Jan behoorde tot de weinige dapperen die al in 1994 de strijd voor zoʼn nieuw holebi-gemeenschapshuis wilden voeren. Dat hij daarbij over een aangeboren gigantisch optimisme beschikte, was een groot voordeel voor het initiatief. Onze Jan en zijn dierbare maatje, Peter, plooiden vlijtig mee de allereerste brochuurtjes die we in elkaar staken om zoiets als een roze huis aan de man of vrouw te kunnen brengen. Jan legde mee de contacten met Villa Lila, onze toffe collegaʼs uit Nijmegen die ons aanmoedigden en inspireerden. Hij was er uiteraard bij toen we een eerste themadag rond het initiatief voorbereidden. Op de Gay Fair (1995), die lang vergeten homo-huishoudbeurs in het Bouwcentrum (nu Antwerp Expo), deed hij geestdriftig mee aan de promotie en bekendmaking van ons idee. In juni 1995 richtten we dan officieel de vzw Het Roze Huis op. Jan bewees ons daarbij een grote dienst door de! allereerste ondervoorzitter te willen zijn. Jan & Peter stroopten ook flink de mouwen op toen het zaak was een reeks benefietconcerten in het Antwerpse Rubenianium te organiseren en promoten. Op veel van onze benefietfuiven was Jan van de partij om in de nachtelijke uurtjes een of twee handjes toe te steken en de troepen aan te moedigen. Veel later in de geschiedenis van het project was hij de man die geregeld in Het Roze Huis langsliep om de was op te halen of terug te brengen. Een prachtvoorbeeld van de In Memoriam Jan Denissen ( ) De dode zal leven. De dode zal horen, nu leven. Ten einde gegaan en onder stenen bedolven: dode, dode, sta op, het licht van de morgen. Een hand zal ons wenken, een stem zal ons roepen: ik open hemel en aarde en afgrond. En wij zullen horen, en wij zullen opstaan en lachen en juichen en leven. (uit het lied De steppe zal bloeien, van Huub Oosterhuis en Antoine Oomen) Graag tot ziens, Prins van de Levenslust! wijze waarop hij stil en bescheiden zijn bijdrage bleef leveren tot zijn geliefde project. Op de gemeenschappelijke nieuwjaarsreceptie van 7 januari 2005 werd Jan als een van de pioniers in de bloemetjes gezet. Een hommage die hij dubbel en dik had verdiend. Jammer genoeg kon hij op dat ogenblik niet aanwezig zijn. Als Het Roze Huis nu bestaat en doet wat het doet, is dat zeker aan een bescheiden man van groot kaliber als Jan Denissen te danken. Op momenten dat ondergetekende Editoriaal weer eens vreesde het beoogde doel nooit te zullen bereiken, stond Jan paraat om de moed erin te houden. Het deed hem ongetwijfeld gigantisch veel plezier toen Het Huis in 2000 eindelijk zijn eerste bezoek(st)ers kon ontvangen. Een mijlpaal voor het project, en de ultieme bekroning van het werk van Jan en vele anderen. Privé was Jan ook een Mens om op te bouwen en te vertrouwen. Wie het persoonlijk moeilijk had, kon steeds bij hem terecht, en hij bezat de zeer zeldzame en onschatbare gave om (écht) te kunnen luisteren naar de ander. Niet voor niets runde hij groepen rond een thema als persoonlijke ontplooiing. Wie Jan goed leerde kennen, wist dat hij een Vriend voor het leven had gevonden. Ik had het genoegen te mogen ondervinden wat het betekende wanneer Jan met iemands wel en wee begaan was. De kanker dwong Jan op zeker ogenblik afscheid te nemen van zijn beroep als leerkracht. Een beroep dat hij met passie had uitgeoefend. Hij had de kracht om de confrontatie met de ziekte aan te gaan, wat ook hem zeker soms zal zijn zwaar gevallen. Kanker is géén kleine vijand om tegen te vechten. Allerlei onheilsprognoses ten spijt, speelde Jan het toch maar klaar gedurende verscheidene jaren de kanker de baas te blijven. Opnieuw kwam zijn buitengewone persoonlijkheid daarbij naar voren. Uiteindelijk moest Jan zich toch gewonnen geven, tot treurnis van zijn partner Peter, zijn vele vrienden en vriendinnen en zijn grote familie. Zijn we Jan nu kwijt? Wat mij betreft zeker niet. Een mens van zijn allure kan en wil je gewoon niet vergeten. Het zal mij geen moeite kosten zijn nagedachtenis te koesteren. Jans geest en energie leeft voort, in ons en via Het Roze Huis. Overigens: Jan was wel een mens van vlees en bloed en zou absoluut niet willen worden heilig verklaard. Dat gaan we dan ook niet (helemaal) doen, al was het maar om erover te waken dat hij zich ginderboven niet ongemakkelijk begint te voelen. Jan genoot van het leven, en wel met volle teugen. Tot op het laatste moment deed hij alles om die levenshouding vol te houden, ondanks de zware pijn die hij moest doorstaan. Knap werk, Jan! Samen met het bestuur en alle vrijwillig(st)ers van Het Roze Huis en Café Den Draak groet ik jou met diepe genegenheid, dierbare Prins van de Levenslust. Als stichtend voorbeeld voor ons allen. Graag tot ziens, Janneke, daarboven! Denis Bouwen hoofdredacteur De Magneet voormalig (stichtend) voorzitter vzw Het Roze Huis (-ARK) De Magneet Lente

4 Het Roze Persagentschap : ++ Japanse onderzoekers ontdekten in dierentuinen en aquaria in Tokyo homoseksuele pinguïns. Het gedrag van de mannelijke pinguïns is vermoedelijk te verklaren door het gebrek aan vrouwtjes. De wetenschappers kwamen tot de conclusie dat de pinguïns seksueel contact zochten met dieren van hetzelfde geslacht omdat het moeilijk was een vrouwtje aan de haak te slaan ++ Sommige bijbelwetenschappers gaan ervan uit dat Jezus Christus op zijn minst 1 seksuele relatie had met een andere man. Dominee Theodore Jennings jr., een theoloog van de Amerikaanse Methodisten, en de bijbelwetenschapper Morton Smith, zeggen dat er onweerlegbaar bewijs bestaat voor het feit dat Jezus op zijn minst biseksueel was. Morton Smith vond in 1958 een fragment van een manuscript in een klooster in de buurt van Jeruzalem. Uit het fragment zou moeten blijken dat Jezus een homoseksuele relatie had met een jongeman die hij weer tot leven had gewekt. Smith baseert zich op het evangelie volgens Marcus. Dominee Jennings beroept zich dan weer op het evangelie volgens de apostel Johannes. In dat evangelie wordt ergens verwezen naar de leerling die Jezus beminde. Het zou gaan om een verwijzing naar de homoseksuele vriend van de Messias Veel Kameroeners reageerden gechoqueerd op het feit dat de muzikant Sammy Diko met een blanke homoman zou zijn getrouwd. Het huwelijk werd gesignaleerd door een Kameroens dagblad. Diko hield nadien een persconferentie om te onderstrepen dat hij helemaal geen homo is. De meeste Kameroense holebiʼs blijven liever in de kast zitten. Homoseksuele Kameroeners trachten in het recente verleden asiel te krijgen in België, Frankrijk en andere landen, maar hun aanvragen werden afgewezen. Net als in het grootste deel van Afrika rust er ook in Kameroen een groot taboe op homoseksualiteit. Homoseksualiteit is nog altijd wettelijk strafbaar in Kameroen ++ Twee Russische mannen deden in januari een opgemerkte maar vergeefse poging om met elkaar te trouwen in Moskou. De twee waren een heteroseksuele volksvertegenwoordiger uit de Oeral-regio, Edvard Moerzin, en de militante journalist Eduard Misjin. De journalist is de hoofdredacteur van de website ru en leidt de homokrant Kvir (de Russische variant van het woord queer ). Beide mannen waren naar de burgerlijke stand in Moskou gegaan, maar kregen daar te horen dat hun : verzoek om te trouwen zou worden afgewezen ++ De Amerikaanse lesbische schrijfster en activiste Susan Sontag stierf eind vorig jaar op 71-jarige leeftijd. Sontag behoorde tot de grote Amerikaanse intellectuelen uit de tweede helft van de 20ste eeuw. De precieze doodsoorzaak is niet bekend, maar de schrijfster werd in de jaren zeventig wel behandeld voor borstkanker. Sontag omschreef zichzelf ooit als een vrouw die dol was op het esthetische, een geobsedeerde moraliste en iemand die overdreven veel waardering had voor ernst. Ze was de schrijfster van de historische roman The Volcano Lover Bijna 1 homoman op 6 gebruikt viagra als vrijetijdsdrug, blijkt uit een Amerikaans onderzoek. Een van de bevindingen is dat homoʼs die cocaïne en XTC consumeren drie keer meer kans maken om ook viagra te nemen zonder voorschrift van de huisarts. Nogal wat homoʼs bestellen gratis viagra-stalen via internet, aldus de studie, waaraan 164 homoʼs meewerkten ++ De vermoedelijke moordenaar van de Duitse homoseksuele mode-ontwerper Rudolph Moshammer werd in januari opgepakt. De man, een prostitué van Iraakse afkomst, ging tot bekentenissen over. Moshammer, die voor klanten als Richard Chamberlain en Arnold Schwarzenegger werkte, werd met een telefoonkabel gewurgd. De uitvaart van Moshammer, in München, werd door duizenden Duitsers bijgewoond. Merkwaardig detail: Daisy, de Yorkshire terriër van Moshammer, mag tot haar dood in de riante villa van de designer blijven wonen Het Nederlandse homoblad Squeeze, bekend om zijn mooie fotoʼs en lichte kost, is niet in gevaar, zegt de redactie van het magazine. De hoofdaandeelhouder in de uitgeverij achter Squeeze, Erik de Vlieger, had eerder verklaard dat hij zich uit het zakenleven wou terugtrekken. Dat leidde tot speculatie over het mogelijke einde van Squeeze ++ Bij de Gay Krant gaat hoofdredacteur Henk Krol het wat rustiger aandoen om gezondheidsredenen. Die beslissing leidde tot enkele aanpassingen in de structuur (leiding) van het Nederlandse homoblad, dat ook in Vlaanderen verkrijgbaar is ++ De beroemde Britse auteur William Shakespeare, volgens sommigen een getrouwde homo, zou aan syfilis hebben geleden. Volgens Amerikaanse medische deskundigen zou de schrijver zodanig over syfilis hebben geschreven dat hij zelf aan de aandoening moet hebben geleden. ʻs Werelds beroemdste toneelschrijver zou zowel in zijn toneelstukken als in zijn sonnetten regelmatig naar syfilis of de zwarte pest hebben verwezen. Syfilis was in de zestiende eeuw wijdverspreid in Engeland. Ook veel schrijvers na Shakespeare stierven op jonge leeftijd, waarschijnlijk door de syfilis die ze opliepen in de Londense bordelen Als je sommige slecht geïnformeerde of misleide politici zou geloven, zou je gaan denken dat er geen vuiltje meer aan de lucht is voor Vlaamse holebiʼs in de 21ste eeuw. Het tegendeel blijkt het geval. In 2004 registreerde het discriminatiemeldpunt van de Holebifederatie 66 klachten van holebiʼs die zich gediscrimineerd voelden. De klachten hadden vooral betrekking op de media, geweld en bedreigingen. Er werden 43 procent meer klachten opgetekend dan het jaar voordien. Vooral negatieve uitlatingen in de media vormden een bron van frustraties voor holebiʼs. Maar liefst 20 meldingen hadden daarop betrekking. Verder kregen meer holebiʼs te maken met geweld en bedreigingen. Daarover verzamelde de Holebifederatie 18 klachten ++ Bob de Spons, Barney de Dinosaurus en andere figuurtjes uit populaire kinderanimatiereeksen hebben het verkorven bij conservatieve christenen in de VS. Volgens sommige Amerikaanse christelijke organisaties zouden de figuurtjes op een bepaalde manier homoseksualiteit goedpraten of verdedigen. De organisaties zijn boos over een clip die de stichting We Are Family in maart wil verspreiden in zowat Amerikaanse basisscholen. De clip breekt een lans voor waarden als verdraagzaamheid en diversiteit ++ Steunen met fiscaal attest kan via projectrekening Het Roze Huis heeft alle giften hard nodig Bij de vorige editie van De Magneet (december 2004) voegden we een brief met een overschrijvingsformulier toe, met de vraag om Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel financieel te steunen. De brief lokte flink wat respons uit, gelukkig. In december werd voor circa euro aan giften gestort op de projectrekening van Het Roze Huis bij de Koning Boudewijnstichting! Het geld op die rekening kan volledig worden gebruikt door Het Roze Huis - ARK. We benutten die middelen met name om ons pand te beheren en in goede staat te houden. Hartelijk dank aan alle milde schenk(st)ers! We hopen op de steun van iedereen te kunnen blijven rekenen. Het Roze Huis is immers een groot en stevig huis, dat plaats biedt aan 27 holebiverenigingen, 150 vrijwillig(st)ers en talloze mooie, plezierige, zinvolle en grensverleggende activiteiten. Het café van Het Roze Huis, Den Draak, onthaalt dagelijks vele holebiʼs, buurtbewoners, passanten, studenten, groepen van buiten het holebiwereldje enzovoorts. Een bonte mengeling! Om zoʼn bedrijvig huis draaiende te houden is geld nodig, want koken kost nu eenmaal geld. En veel subsidies ontvangt Het Roze Huis niet. We blijven dus aangewezen op de milde steun van al wie met het werk van Het Roze Huis sympathiseert. In 2005 vieren we de tiende verjaardag van de vereniging zonder winstoogmerk Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel. Het mooiste verjaardagscadeau dat we kunnen bedenken is het vooruitzicht dat het huis en zijn werking ook in de toekomst verzekerd blijft. Blijf daarom vooral je morele, daadwerkelijke en graag ook financiële steun verlenen aan dit mooie project dat grenzen verlegt. Giften kan je storten op de projectrekening bij de Koning Boudewijnstichting: , graag met de vermelding: L Het Roze Huis. Giften vanaf 30 euro per kalenderjaar geven recht op een fiscaal attest waarmee je de gift kunt aftrekken van je belastingen. Je kunt ook aan je bank de opdracht geven om maandelijks automatisch een bepaald bedrag te storten (het totaal bedrag op jaarbasis geeft vanaf 30 euro ook recht op een fiscaal attest). Er zijn ook mensen die besluiten via hun notaris een toewijzing van hun nalatenschap te laten beschrijven ten voordele van een goed doel. Ook ten voordele van Het Roze Huis kan de notaris zoiets regelen. Wie zulks overweegt, kan best zijn of haar notaris raadplegen. Hartelijk dank! Het Roze Huis is er ook voor jou! Marc Van Daele secretariaat HRH-ARK vzw 03/ secretariaat@hetrozehuis.be 4 De Magneet Lente 2005

5 Werking Het Roze Huis lijdt onder huurdiscussie Bestuur verzet zich tegen onrealistische financiële eisen Het Roze Huis heeft in 2005 reden genoeg om te vieren, maar sommige Antwerpse politici dreigen een domper te zetten op de feestvreugde. Bepaalde politici namen het standpunt in dat de vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel een marktconforme huur zou moeten betalen voor het gebruik van het pand aan de Draakplaats, dat nu in stadseigendom is. Het bestuur van onze organisatie wijst zeer terecht op de zelf gedane investeringen, de vele uren die onze vrijwillig(st)ers belangeloos presteren en de zeer beperkte financiële middelen. Eén ding staat vast: de Antwerpse holebi-gemeenschap zal zich Het Roze Huis en al wat het is gaan betekenen niet laten ontnemen. In géén geval. Op dit ogenblik zijn bij Het Roze Huis - ARK een stuk of 25 kleine en grote holebi-verenigingen en -werkgroepen aangesloten. Daarmee is de vzw uitermate representatief voor het roze verenigingsleven in de stad en provincie Antwerpen. Veel van de aangesloten verenigingen maken gratis gebruik van de ruimtes in Het Roze Huis. Op die manier hebben ze ook concreet baat bij het bestaan van Het Roze Huis en krijgen ze meer mogelijkheden om hun werking vorm te geven, niet onbelangrijk in de hele discussie. Het Roze Huis vertegenwoordigt een belangrijke component van het maatschappelijke middenveld, zeg maar. Het Roze Huis engageert zich voor de holebi-emancipatie maar doet dat - noodgedwongen - met erg bescheiden middelen. Gelukkig kunnen we hierbij rekenen op de inzet van vele vrijwillig(st)ers. Mensen die, althans volgens sommige cynici op het Antwerpse stadhuis, maar wat harder moeten werken als er niet genoeg geld in kas is. Als uitspraak kan dat tellen. We laten, beleefdheidshalve, in het midden wie de auteur is van deze illustere uitspraak. Het café van Het Roze Huis, Den Draak, is een soort van coöperatieve vennootschap, maar dan wel eentje met een duidelijk beschreven sociaal oogmerk. In gewone mensentaal betekent dat dat de eventuele winst van het café wordt geherinvesteerd in de inspanningen voor de holebi-emancipatie, zeggen de vrijwilligers van Het Roze Huis. Het pand van Het Roze Huis is stadseigendom. De stad bleek, weliswaar pas na zware lobbying van Het Roze Huis, in de tweede helft van de jaren negentig bereid een verkommerd gebouw aan te kopen voor een beperkte som. Ons gebouw werd in de loop der jaren geleidelijk opgeknapt, een werk van lange adem. Voor een deel gebeurde dat met overheidssubsidies, voor een deel met geld dat de vzw zelf met veel moeite had gevonden. Daarnaast was de renovatie mogelijk dankzij een ruime schare vrijwilligers, onder wie ook werkkampers uit het buitenland. Anno 2005 is Het Roze Huis een project dat zeker mag worden gezien, maar het kostte wel veel bloed, zweet en tranen. Niet alle politici, laat staan ongeïnformeerde leken, zijn zich daar echt van bewust. Vijf jaar lang zou onze vzw haar pand mogen gebruiken in ruil voor een symbolische huur. In 2004 was het moment aangebroken waarop moest worden onderhandeld over een aangepaste huur. Die huur moest wél rekening houden met de zelf gedane investeringen en het vele werk van de vrijwilligers. Groot was de ontsteltenis toen bleek dat het Antwerpse departement patrimoniumbeheer een maandelijkse huur van euro wilde incasseren. Wij kunnen onmogelijk ieder jaar euro aan huurgelden opbrengen, reageerde het bestuur van Het Roze Huis - ARK zeer terecht. In het verleden kon de vzw, net als andere holebiorganisaties, een aardig bedrag aan inkomsten puren uit het organiseren van fuiven. Maar tegenwoordig is het niet langer rendabel om veel fuiven te geven. Dat is onder meer het gevolg van het veel grotere aanbod voor holebiʼs die vertier zoeken. De discussie belandde in een patstelling, maar ons bestuur en politici met zin voor verantwoordelijkheid (en oog voor de verdiensten van Het Roze Huis) gingen wel op zoek naar een oplossing, die ervoor zorgt dat Het Roze Huis en zijn vrijwilligers hun uitermate waardevolle, nuttige en positieve werk kunnen voortzetten. Bij het ter perse gaan was nog niet bekend of die oplossing al helemaal rond is, laat staan wat ze precies inhoudt. Feit is dat de Antwerpse holebi -beweging het verlies van Het Roze Huis niet zal aanvaarden, nu niet en morgen niet. Daarvoor werd veel te veel tijd, geld en energie in het project geïnvesteerd. Uit de vele reacties van groepen en burgers kunnen we trouwens afleiden dat we niet alleen staan met de stelling dat Het Roze Huis MOET blijven en bloeien. We gaan liever niet in op de laaghartige aanvallen van sommige derderangsfiguren uit de Antwerpse politiek. Figuren van wie je je ernstig kunt afvragen wat deze ooit in de politiek zijn komen zoeken, tenzij eventueel een makkelijke blitzcarrière of de aandacht van de cameraʼs. Het gaat om mensen die (doelbewust?) zelfs niet de moeite namen om ernstig met Het Roze Huis te praten, maar er de voorkeur aan gaven in de media allerlei ongefundeerde onzin uit te kramen. Sommigen lieten zich hierbij leiden door motieven die verre van zuiver zijn, is onze vaststelling. Bepaalde critici gaven blijk van een enggeestige middenstandersmentaliteit en lagen duidelijk niet wakker van de maatschappelijke verdiensten van Het Roze Huis en het holebi-verenigingsleven. De emancipatie van holebiʼs is wel de laatste van hun bekommernissen. Eén argument van de antiʼs was dat Het Roze Huis een groene mantelorganisatie zou zijn. Reden: Yves Aerts, de door velen gewaardeerde voorzitter van het dagelijks bestuur, is een geëngageerd lid van Groen! (het vroegere Agalev). De laffe aanval tegen de persoon van Yves illustreerde perfect tot welk niveau de tegenstanders van Het Roze Huis zich durfden te verlagen. Wie met kennis van zaken spreekt, weet perfect dat het bestuur van Het Roze Huis erg veelkleurig is. Zowat alle kleuren van de regenboog zijn erin vertegenwoordigd. Niet iedereen in het bestuur heeft trouwens een uitgesproken kleur. Waarom ook? Trouwens: bij Het Roze Huis hebben we nooit of te nimmer in termen van politieke kleuren gedacht. Dat had ook geen enkele zin. Om een illustere Chinese communist te citeren (van wie ik op zich geen fan ben): Wat maakt het uit of de kat zwit of zwart is, zolang ze maar muizen vangt. Anders uitgedrukt: bij Het Roze Huis meten we iemands kwaliteiten niet af aan zijn of haar partij-lidkaart. God verhoede! De meeste mensen liggen trouwens niet wakker van de politiek, en de recente gebeurtenissen maken duidelijk waarom. Het Roze Huis - ARK is een door en door pluralistische organisatie die zich tot iedereen wil richten, van jong tot oud, van rijk tot arm, mannen en vrouwen, holebiʼs en anderen. De waarde van een bestuurslid of een andere vrijwilliger hangt in onze visie maar van 1 belangrijk element af: is hij of zij sterk gemotiveerd om van Het Roze Huis een succesverhaal te blijven maken, ten bate van de holebi-gemeenschap? Méér moet dat echt niet zijn! Denis Bouwen De Magneet Lente

6 Kandidatuur voor Eurogames zorgt voor gefronste wenkbrauwen! Antwerpse verenigingen vrezen voor fiasco De Eurogames moeten in het jaar 2007 in Antwerpen worden gehouden. Dat is althans de opinie van een aantal individuen die in het najaar van 2004 de kandidatuur van de Sinjorenstad naar voren schoven. Antwerpen is de enige kandidaat voor de Europese holebi-sportspelen van 2007 en maakt dus een reële kans om het evenement te mogen organiseren. Het Antwerpse verenigingsleven zit niet te popelen om de Eurogames naar Antwerpen te halen, althans (!) niet in Active Company en Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, gesteund door de Holebifederatie, vrezen voor een vergiftigd geschenk. Het hele dossier roept trouwens ernstige vragen op. Of Antwerpen de Eurogames 2007 krijgt toegewezen, hangt af van een beslissing van de European Gay & Lesbian Sport Federation (EGLSF). Die organisatie besprak de Antwerpse kandidatuur begin maart in het Spaanse Barcelona. Bij het ter perse gaan was nog niet bekend hoe het beslissingsproces van de EGLSF was uitgedraaid. Active Company, de grote Antwerpse sportvereniging die lid is van Het Roze Huis - ARK, maakt zich serieuze zorgen over het initiatiefcomité dat de kandidatuur voor de Eurogames promootte. De organisatie is bang voor een debacle. Active Company en Het Roze Huis weten als geen ander dat er in het Antwerpse verenigingsleven nu géén breed draagvlak is voor Eurogames. Hoe graag we ook toffe evenementen naar onze geliefde Metropool zien komen. Het idee om Eurogames in Antwerpen te organiseren dateert niet van gisteren. Active Company lanceerde een aantal jaar geleden al het idee aan dat de stad misschien ooit Europese holebi-sportspelen zou kunnen houden. De vereniging deed dat via een vrije tribune in het dagblad De Morgen, die zelfs nog mee werd ondertekend door Yves Aerts, de voorzitter van Het Roze Huis - ARK. De Antwerpse schepen van Sport en Emancipatiebeleid, Chantal Pauwels, ondersteunde vrij snel het idee. Maar AC deed tot op heden nooit aan de EGLSF het voorstel om Antwerpen als gaststad voor de games te selecteren. In oktober 2004 bleek een groepje particulieren de kandidatuur van Antwerpen wel te promoten. Het verenigingsleven werd in snelheid genomen en eigenlijk voor een voldongen feit geplaatst. De initiatiefnemers vroegen voor 1 november de formele steun aan het Antwerpse stadsbestuur, in het vooruitzicht van de deadline van de EGLSF, op 15 november. Merkwaardig genoeg sprong met name de schepen van Toerisme, Ludo Van Campenhout, mee op de Eurogames-kar. Bij ingewijden bestaat de sterke indruk dat politieke invloeden een flinke rol speelden in de gang van zaken. Een van de mensen uit het initiatiefcomité doet op het vlak van evenementen werk voor het stadsbestuur en staat op zeer goede voet met Van Campenhout, weten bronnen dicht bij het dossier. Active Company stelt vast dat Van Campenhout, als pleitbezorger van de Antwerpse Eurogames in 2007, het holebi-verenigingsleven een pad in de korf dreigt te zetten. Want Eurogames vergen een grote inzet van middelen en mensen. Je kunt al raden wie die mensen zou mogen leveren: de verenigingen, die nu al hemel en aarde moeten bewegen om hun gewone activiteiten voort te zetten. AC heeft twijfels bij de grootse verwachtingen die schepen Van Campenhout oproept. De schepen heeft het over sporters en bezoekers, maar in werkelijkheid trekken Eurogames eerder zoʼn mensen. Veel van de deelnemers verblijven niet op hotel, maar logeren bij particulieren, die door de verenigingen worden gezocht. De sportvereniging is op zich voorstander van Eurogames, maar kant zicht tegen de geformuleerde kandidatuur. AC en Het Roze Huis - ARK betreuren dat de particuliere initiatiefnemers geen moeite deden om een draagvlak te creëren bij het verenigingsleven. Het bizarre daarbij is dat de initiatiefnemers, voor zover bekend, juist mensen zijn die toch wel een hele voorgeschiedenis hebben in datzelfde verenigingsleven. Van zulke mensen zou je juist verwachten dat ze alles doen om hun communicatie met de verenigingen perfect te verzorgen. Het tegendeel was echter het geval, weten insiders. Volgens AC hebben de meeste leden van het initiatiefcomité nauwelijks ervaring met de organisatie van grote sportevenementen. Een bijkomende reden tot ongerustheid. Van Campenhout verklaarde in de pers dat hij toch bepaalde bedenkingen had bij afzonderlijke sportspelen voor holebiʼs. Dat belette de schepen geenszins om de Eurogames kandidatuur resoluut te steunen. Active Company nam zich voor al het mogelijke te doen om Antwerpen voor een fiasco te behoeden. Wordt - ongetwijfeld - vervolgd. Denis Bouwen Speculatie over geaardheid judoka Gella Vandecaveye Er is enige twijfel ontstaan over de seksuele voorkeur van judoka Gella Vandecaveye. Dat berichtte de holebi-portaalsite Gaylive. Aanleiding was een interview dat verscheen in Het Nieuwsblad. In het interview had Vandecaveye het over de liefde. De prins op het witte paard kwam ze tien jaar geleden al tegen, maar als gevolg van haar drukke leven (ze combineerde toen een studie journalistiek met een carrière als judoka) had ze toen geen tijd voor een relatie. In Het Nieuwsblad verklaarde de judoka opnieuw de liefde gevonden te hebben. Op de vraag of de nieuwe liefde een prins of prinses is antwoordde ze ontwijkend. Doet dat iets ter zake? Met mijn partner heb ik afgesproken om dat privé te houden. De pers heeft die keuze altijd gerespecteerd. Ik zou graag hebben dat dat zo blijft. Waarvan akte. Wij wensen Gella veel geluk met haar nieuwe partner, wie die ook moge zijn. 6 De Magneet Lente 2005

7 Weekend 24 en 25 september staat in teken van grootse festiviteiten Creativiteit troef bij Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel haalt dit jaar alle toeters en bellen boven. Ondanks de bescheiden middelen wil de vrijwilligersorganisatie al het mogelijk doen om een aantal grote en kleine evenementen op poten te zetten. De voorbereidingen zijn volop in voorbereiding, dankzij - hoe kan het ook anders - het engagement van talloze vrijwillig(st)ers. Jan Vandersmissen en Denis Bouwen coördineren de voorbereidingen. De Magneet ging zijn oor te luisteren leggen bij Jan Vandersmissen, die zoʼn beetje als de intendant van het feestgedruis werd aangesteld. De organisatie wil in de loop van 2005 tal van activiteiten organiseren. Die activiteiten vereisen vanzelfsprekend de nodige voorbereiding. Op 24 en 25 september is er op de Draakplaats een prachtig feestweekend; data die je zeker in je balboekje moet noteren! De Magneet: Jan, waarom is 2005 nu eigenlijk zoʼn bijzonder feestjaar voor Het Roze Huis - ARK en Café Den Draak? Jan Vandersmissen: Dit jaar vieren we het 10- jarige bestaan van Het Roze Huis als organisatie: de vereniging zonder winstoogmerk Het Roze Huis werd in 1995 officieel opgericht, op een stichtingsvergadering in de Volkshogeschool Elcker-Ik in de Breughelstraat. Veel later zou de vzw worden omgedoopt tot Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel. Maar eigenlijk waren we al vroeger met het project bezig. In 1994, op de Antwerpse Roze Zaterdag raakten enkele mensen geboeid door de idee van een centraal huis, en besloten ze laaiend enthousiast de koppen bij elkaar te steken. We hadden vastgesteld dat vele kleine en middelgrote holebi-verenigingen enigzins ʻonzichtbaar ʻover het gehele stadsoppervlak verspreid lagen. Die situatie betekende zeer zeker een handicap voor de uitbouw van hun identiteit. Sommige verenigingen hadden zelfs géén vergaderruimte. Daarom wilden we alles kanaliseren naar een project met één gebouw, een huis als zichtbaar baken voor de Antwerpse holebibeweging. Dus gingen we in 1994 mensen ronselen voor die grootse onderneming. Sommige van die pioniers vind je vandaag nog terug in het dagelijks bestuur van de organisatie. Pour la petite histoire: Denis Bouwen, de eerste voorzitter van Het Roze Huis, bracht op 13 juni 1994 een aantal mensen bij hem thuis rond de tafel: zijn eigen vriend Ludwig De Vocht, wijlen Jan Denissen, diens partner Peter Calluy, Peter De Proost, Inge Wallaert, wijlen Erwin De Beukelaer en Yvan Brys. De naam Het Roze Huis zou pas later op het initiatief worden gekleefd. De Magneet Lente

8 Van meet af aan was het een bewuste keuze om het project zowel op mannen als op vrouwen af te stemmen, onder het motto ʻSamen staan we sterkerʼ. Na een eerste, ietwat onwennig contact met het Antwerpse Holebi Overleg (AHO) troffen de initiatiefnemers voorbereidingen voor een enquête die ze zouden voorleggen aan zoveel mogelijk bezoek(st)ers van enkele Antwerpse holebi-fuiven. De resultaten van de enquête sterkten hen in de overtuiging dat er een mooie toekomst weggelegd was voor een Antwerps holebi-huis. Het enthousiasme nam nog toe als gevolg van een speciaal ingerichte themadag rond het idee, die begin 1995 plaatsvond in de Volkshogeschool Elcker-Ik. Op die themadag kwamen de mensen van Villa Lila in geuren en kleuren vertellen hoe zij in de jaren tachtig in de Nederlandse universiteitsstad Nijmegen een holebi-huis uit de grond hadden gestampt. Het Huis en Café Den Draak gingen dan eindelijk in september 2000 open. Vijf jaar lang moesten we eerst financiële middelen verzamelen via fundraising en politiek lobbywerk. We moesten eveneens, in 1999 en de jaren nadien, belangrijke renovaties aan het oude pand uitvoeren. Het Roze Huis zorgde voor een belangrijke verandering in het Vlaamse holebi-landschap. Ons pand is het bloeiendste van de roze huizen in Vlaanderen, en zeker een model voor anderen. We kunnen eventjes vergelijken: Casa Rosa in Gent wordt geleid zoals Het Roze Huis, maar de uitbating ervan verloopt enigszins anders. De Gentenaars hebben een groter gebouw, en hun renovatie werd financieel beter ondersteund. De collegaʼs uit Gent kunnen ook terugvallen op een beter uitgewerkt stedelijk holebibeleid. Maar doordat het café ginder commercieel wordt uitgebaat, heeft het niet dezelfde sociale voordelen als Den Draak, het café van Het Roze Huis in Antwerpen. In het Gentse café kunnen géén vrijwilligers werken. Het café van Casa Rosa speelt ook niet in op de activiteiten en is géén steunpilaar van het huis zoals dat in Antwerpen wel het geval is. Het Regenbooghuis in Brussel werkt in een andere politieke context. Dat pand wordt sterker gesubsidieerd. Vlamingen en Franstaligen moeten er samenwerken binnen één pand, en dat schept soms moeilijkheden. Het Brusselse huis is ook veel minder open. Het Nieuwe Huis in Hasselt ligt dan weer niet in het centrum van de stad en en mist zo zijn functie van centraal baken. Er zijn ook veel minder groepen bij aangesloten; de ruimtes in Hasselt wordt gedeeld met een vrouwen- en lesbienneorganisatie, De Madam. Bij de opening in september 2000 was het voor Het Roze Huis een beetje bang afwachten hoe de holebi-gemeenschap zou reageren op een pand buiten het stadscentrum. Die vrees bleek gelukkig ongegrond. Veel holebiʼs vinden het helemaal geen bezwaar om af te zakken naar de Zurenborg-wijk. Integendeel, heel wat bezoek(st)ers maakten juist kennis met een heel bijzondere buurt in Antwerpen, die velen voor haar charmes deed bezwijken. DM: Wat zijn de krachtlijnen van de activiteiten die dit jaar worden georganiseerd? Jan: Momenteel bevindt Het Roze Huis zich in een moeilijke fase: er heerst onzekerheid over de huisvesting, en we zitten met allerlei financiële beslommeringen. Voor de feesten in 2005 moeten we enige creativiteit aan de dag leggen, want we kunnen (en willen) niet met centen smijten. We mikken dan ook, ondanks de beperkte middelen, op een plezant en gevarieerd feestjaar. Het Roze Huis rekent hierbij ook op vrienden en sponsors; en we willen ervoor zorgen dat alle leden, met name de aangesloten groepen en verenigingen, heel actief bij het feestjaar worden betrokken. Zo nodigden we bijvoorbeeld alle jongerenverenigingen uit om een speciaal initiatief uit te dokteren dat veel jongeren bij elkaar kan brengen. We zullen eveneens een feestquiz organiseren. Voor de organisatie daarvan kunnen we rekenen op onze werkgroep cultuur & activiteiten. Maar we kunnen natuurlijk alle hulp en ondersteuning gebruiken. Om maar iets te zeggen: bijvoorbeeld bij het zoeken naar prijzen voor de quiz en voor een feesttombola. Een andere kerngedachte in het kader van de festiviteiten is dat we een soort van ʻcoming-outʼ willen maken: we willen ons nog meer bekend maken aan mensen en bij verenigingen die onze organisatie nog onvoldoende kennen. In dat verband plannen we een colloquium in de tweede helft van het jaar met mensen uit andere middenveldorganisaties. Een mogelijk onderwerp van zoʼn colloquium is bijvoorbeeld de vraag welke plaats holebiseksualiteit inneemt voor de doelgroep van elk van die middenveldorganisaties. We willen ook enkele debatten of lezingen in elkaar steken, rond onderwerpen die bijvoorbeeld te maken hebben met ons verleden en met de geschiedenis van de holebi-beweging of sommige groepen daaruit. Denk aan een groep als De Rooie Vlinder bijvoorbeeld. We kunnen dit combineren met de actualiteit en kunnen jongerenverenigingen confronteren met stukken van ons en hun verleden. Er is zeker ruimte voor kritische beschouwingen. We willen ook graag aan de slag met ʻToen holebisenioren twintigers warenʼ; dat is een historische tentoonstelling die tijdens de seniorenweek in Gent werd gehouden, een initiatief dat aansloot bij het Gentse holebibeleidsplan. De expositie daar was een gezamenlijk initiatief van Vieux rose, het Fonds Suzan Daniel, Casa Rosa, de Holebifederatie en de dienst gelijke kansen van de stad Gent. In het geval van Antwerpen denken we dat een groep als Homo 40+/De Roze Rimpel mogelijk een rol zou kunnen spelen bij een gelijkaardige expo. We zouden zoʼn tentoonstelling moeten kunnen organiseren in samenwerking met de stad Antwerpen. En we hoeven ons echt niet uitsluitend tot gelegenheden voor holebiʼs te beperken: met zoʼn tentoonstelling kunnen we ook terecht in een seniorencentrum, een bibliotheek of een ander openbaar gebouw. De 8 De Magneet Lente 2005

9 tentoonstelling zou haar beslag kunnen krijgen tijdens de seniorenweek in april. Jan wil graag onderstrepen dat hij voor de coördinatie van de festiviteiten prettig samenwerkt met gewezen voorzitter Denis Bouwen, Bart Vanderhoeven, de Holebifederatie en tal van anderen die het beste van zichzelf geven. Voor de animatie tijdens het feestweekend onderzoeken we bijvoorbeeld of we een deal kunnen sluiten met Antwerps-Congolese artiesten. Een leuke groep die ons zeker interesseert, is Les Echos des As, een aantal zangers en muzikanten die Congolese rumba brengen. Andere Congolese groepen van Antwerpse bodem zijn Muzoba en LO Squad. We zijn nog aan het bekijken met welke van die groepen we het best in zee steken. In ideale omstandigheden zullen zoveel mogelijk verenigingen en groepen de kans krijgen om hun activiteiten te promoten tijdens het schitterende feestweekend aan de Antwerpse Draakplaats. Zangeres Marleen Daniels, geen onbekende in holebi-kringen, zal vermoedelijk ook van de partij zijn. Er wordt ook met veel enthousiasme gewerkt aan een speciale kunstwedstrijd rond het thema comingout. Alle inlichtingen daarover krijg je bij Guido Hermans van het gespreks- en onthaalteam uit Het Roze Huis: De precieze inhoud van het programma van het feestweekend is uiteraard ook afhankelijk van de inspanningen van de werkgroep cultuur & activiteiten, van wie een grote inzet wordt verwacht. Café Den Draak zal ons bij alle activiteiten de nodige logistieke steun verschaffen, zegt Jan. Via het café kunnen we ook rekenen op medewerkers en vrijwilligers, materieel en drank. In het café zelf worden wellicht ook een paar optredens in elkaar gestoken. Voor de filmliefhebbers houden we ook één en ander in petto! Op het roze filmfront voerden we al prettige gesprekken met het Filmmuseum, ABC Distribution (Cartoons) en het UGC-bioscoopcomplex. Het Filmmuseum zal hopelijk eens te meer een reeks holebifilms programmeren, vermoedelijk in de maand september, maar dat staat nog niet precies vast. ABC Distribution werkt met ons samen voor de promotie van zijn ʻGay Winter Tourʼ, een homofilmprogramma dat start in Antwerpen en in verschillende Vlaamse steden zal lopen. Wij werken mee aan het Antwerpse luik dat moet plaatsvinden in het voorjaar (maart of april). Het Roze Huis - ARK zegde toe om mee promotie te maken voor de Gay Winter Tour, via de diverse kanalen waarover we beschikken. In ruil krijgen we vermoedelijk een aantal filmtickets die we zelf kunnen verkopen. Als het initiatief een succes wordt, overweegt ABC Distribution om ook een Gay Summer Tour in te richten. Met UGC hopen we later dit jaar mee de avant-première van een nieuwe holebifilm te organiseren. Tekenaar Bob Torfs zal eind mei een tentoonstelling in Het Roze Huis krijgen. Bob, een erg gewaardeerde medewerker van De Magneet, ontwierp voor ons een reeks originele prentkaarten die we in setjes zullen verkopen. Op de achterkant van die prentkaarten komt de nodige informatie. We zetten er ook het speciale feestlogo op, dat werd ontworpen door een van onze vrijwilligers, Thanh Beels, ook bekend van Enig Verschil. We spelen ook het met het idee om een mooie kalender op de markt te brengen. Geen naaktkalender, want daaraan is zeker geen gebre. We denken eerder aan een leuke, frisse kalender die de diverse facetten van de holebigemeenschap in beeld brengt. Om dit project tot een goed eind te kunnen brengen, hebben we alleszins de hulp van professionele fotografen nodig. Afwachten of we alle stukjes van deze puzzel in elkaar kunnen laten vallen. In zaal Harmonie gaan we op zaterdag 21 mei een spetterende fuif geven. We praatten ook met The Boots over een mogelijk gezamenlijk feest, waarbij ook andere zaken uit de leer- en kinky-sfeer kunnen worden betrokken. Een van de ideeën is om in hetzelfde weekend als het Boots-feest ook iets voor leermannen te doen aan de Draakplaats. Een initiatief dat verder wordt bestudeerd en uitgewerkt. Een van onze trouwe bestuursleden, Alex Heijens, kent vele medewerkers van andere verenigingen en gaat een reünie organiseren van gewezen bestuurders en oudmedewerk(st)ers. Dubbelzinnig, de Antwerpse groep voor mensen die biseksueel zijn, organiseert ook een speciaal evenement: het eerste bi-feest! We hopen dat heel wat andere Antwerpse groepen ook hun steentje zullen bijdragen tot de festiviteiten in de loop van Wij staan open voor elk interessant aanbod. Jan uit de vurige wens dat de knappe structuur die door Het Roze Huis - ARK werd opgebouwd behouden kan blijven. Ik hoop ook dat de bestuurders worden bevrijd van de last om louter materiële problemen te moeten oplossen, zodat ze zich meer met puur inhoudelijke dingen kunnen gaan bezighouden! In het verleden werden we soms te sterk verlamd door financiële kwesties. Het aantrekken van nieuw bloed blijft belangrijk, en gelukkig zien we dat steeds meer jongeren onze rangen komen versterken. De zogeheten GABLE-weekends spoorden mensen aan die zich geroepen konden voelen om een belangrijke rol binnen Het Roze Huis te gaan spelen. Jongeren die hun jongerengroep ontgroeien, moeten we aanmoedigen om hun sociaal engagement niet te verliezen zodra ze met die groep kappen. Sociaal engagement betekent voor iedereen een enorme meerwaarde, stelt Jan. Ik ervaar mijn inzet voor Het Roze Huis - ARK niet als een last, maar als een verrijking omdat ik met verschillende mensen met uiteenlopende achtergronden in contact kom. Door mijn engagement kan ik ook voor anderen iets betekenen. Het is een uitdaging om nieuwe mensen te vinden. Onze vrijwilligersorganisatie is redelijk sterk gegroeid, en komt soms een beetje ingewikkeld over; op die manier riskeren we sommigen af te schrikken, wat zeker niet de bedoeling is. Voor erg ingewikkelde kwesties kunnen we wellicht beter een beroep doen op professionele derden. Met allerlei ingrepen kunnen we het leven voor de huidige bestuurders wat draaglijker maken. Marc Daems Leuke ideeën voor de festiviteiten 2005? Wil je een of meer handjes toesteken? Is je nieuwsgierigheid geprikkeld? Stuur dan een tje naar jan.vandersmissen@hetrozehuis.be of denis.bouwen@hetrozehuis.be. Met vriendelijke dank bij voorbaat! Voor de precieze evolutie van het feestprogramma kan je best in de gaten houden, of ons een berichtje sturen. De Magneet Lente

10 Mijn leven met de Voorzitter De immer wonderlijke en soms schokkende column van Dannie Walbouw Ik weet niet of dit al verteld heb: ik ben me de voorbije maanden gaan toeleggen op het repareren van chauffages. De schaarse diensten die ik leverde aan het Katholieke Clubblad leverden niet genoeg geld op, vond de Voorzitter, dus moest ik een andere bezigheid vinden. Buisjes reparen dus, zei hij. Toen ik hem trots mijn inschrijvingsformulier voor een cursus chauffagist toonde, was hij ontstemd en bromde hij dat hij dat van die buisjes repareren wel anders had bedoeld. Nu goed, ondertussen zorgt het werk toch voor een tot barstens toe gevulde beurs, en daar heeft de Voorzitter nooit iets tegen gehad. In het Familiecafé hoorde ik van de zwaargeschapen man die vroeger Willy heette dat de verwarming was uitgevallen in de Boets. Ik zal hun buisjes eens gaan repareren, verkondigde ik monter. Kwijl droop uit de steeds grijnzende mond van de zwaargeschapene. Hij legde uit waar ik de Boets kon vinden. Ramen had dit etablissement niet, enkel een deur. Binnen was het donker. Ik zal mijn staaflamp eens bovenhalen, zei ik naar goede gewoonte. De eigenaar van de Boets kneep zijn varkensoogjes iets dichter. Het probleem zat in de badkamer. Een merkwaardige badkamer was dat overigens: er was alleen een in de vloer ingebouwd bad zonder waterkranen. Ik zette me aan het werk, de eigenaar liet me begaan. Het was een lastige klus en bovendien werd ik afgeleid door een schilderwerk van een zekere Warre Hol: De sterrenkijker. Het betrof hier iemand die keek naar een zwarte ster met bruine randen. Rare kwant, die Warre Hol. Plots ging de deur open en hoorde ik de stem van de Voorzitter. Hij legde de eigenaar van de Boets uit dat hij een benefietactie voor 10 jaar Familiecafé wou organiseren en stelde zijn acolieten voor: de schraalbesnorde pennenlikker, de zwaargeschapene en de molenwiekende barman. Deze laatste begon ademloos enthousiast te vertellen dat hij als jongeling nog had gewerkt in zoʼn leerbar, hij leerde er jongleren. Jong geleerd is oud binnengedaan, merkte de pennenlikker op. Op schrille toon ging de molenwiekende barman verder: Ik kreeg frank aan fooi per avond en er was een deur waar ik niet binnen mocht. Ondertussen was ik klaar en lag ik uit te rusten in het bad. De Voorzitter - geprezen weze zijn kennis van de rechten - sprak: Goed, maar hangende de zaak... Schokkerig gegrinnik onderbrak hem. Hangende de zaak van de benefietactie mag ook de Boets een plengoffer doen. Zullen wij ons offer op hem plengen? vroeg de eigenaar. In het bad was ik nog steeds op zoek naar kranen. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe een rood aangelopen pennenlikker zijn rits naar beneden trok. Die moet duidelijk dringend naar het toilet, dacht ik nog. Even vreesde ik dat hij in mijn bad zou piesen, maar daar weerklonk de vochtige schaterlach van de zwaargeschapen man die vroeger Willy heette. Hij verscheen in de deuropening en had een versleten leren pak aan, versleten want het ontbeerde een achterkant. Ik snapte ineens dat schilderij van die Warre Hol en wou mijn nieuw verworven inzicht aan de Voorzitter meedelen. Jammer genoeg was hij niet kunstzinnig gestemd, want hij sneerde dat ik mʼn mond moest houden en dat de pennenlikker zijn buisje moest wegstoppen. Hij trok me aan de mouw van mijn overall overeind en zei dat ik naar huis moest. Genoeg buizen gerepareerd voor vandaag. Ik zweeg en ging heen. Dannie Walbouw 10 De Magneet Lente 2005

11 Het Roze Huis - ARK voert fuiven in zaal Jacob af Besluit kan aanzet vormen tot vernieuwing De kogel is door de kerk: Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel besliste vanaf 2005 geen fuiven meer te organiseren in de Antwerpse zaal Jacob (Sudermanstraat). Na Heisa verloor de Jacob dus een tweede belangrijke vereniging die fuiven inrichtte in die zaal. Slechts een beperkt aantal holebiverenigingen fuift voort in de Jacob; de sportvereniging Active Company en de jongerengroep Enig Verschil zijn de bekendste fuiforganisatoren die het nog niet voor gezien houden. De beslissing van Het Roze Huis - ARK is te wijten aan de dramatische terugloop van het aantal fuifbezoekers en aan het feit dat we in 2004 de fuifcampagne afsloten met een behoorlijk verlies. We moeten ook de hand in eigen boezem durven te steken. Voor een deel zijn we zelf verantwoordelijk voor het feit dat het aantal bezoekers drastisch verminderde. De verenigingen hield steeds vast aan hetzelfde concept en vernieuwden weinig of niet, met als argument dat het toch voldoende opbracht (tot 2002 dan toch). Enig Verschil en Q-net leverden een aantal keer het bewijs dat het wel rendeert en meer volk oplevert wanneer je met een bepaald concept uitpakt. Daartegenover staat dan weer dat koken geld kost en dat zaal Jacob beslist geen goedkope zaal is om te huren. De meeste verenigingen verkozen niet nog meer op de winstmarge te beknibbelen (of gewoon geen winst meer over te houden) door de zaal speciaal aan te kleden. Het resultaat lag voor de hand: nogal monotone fuiven die niet echt een meerwaarde konden bieden in vergelijking met andere uitgaansmogelijkheden voor holebiʼs. Het grote aantal fuiven in de Jacob - circa 35 tot 40 stuks per jaar - deed de individuele verenigingen ook niet veel goed. Maar één van de belangrijkste redenen waarom de fuiven niet meer draaien, is de toch wel nabijgelegen concurrentie. In het begin had je naast de fuiven enkel de cafés en bars. Tegenwoordig richt bijna elke zichzelf respecterende heterodiscotheek één avond per maand in voor het holebipubliek. Anders dan de verenigingen hebben discotheken wel de know-how en de financiële middelen om er iets leuks van te maken en een risico te lopen. Daarbij is de entreeprijs vergelijkbaar met die van zaal Jacob, of amper hoger. Wie naar zoʼn discotheek gaat, krijgt vaak waar voor zijn (of haar) geld. De meeste jongeren besteden meestal maar geld aan één ding per weekend, en dan is de keuze tussen een holebi-fuif in een hetero-discotheek (op vrijdag of zondag) of een holebi-fuif op zaterdagavond snel gemaakt. We mogen ook niet over het hoofd zien dat holebiʼs meer worden geaccepteerd in de samenleving. Niet iedereen vindt het nog nodig zich af te zonderen om enkel met andere holebiʼs een leuke avond door te brengen. Het is in belangrijke mate dankzij de verenigingen dat holebiseksualiteit bespreekbaar en meer aanvaardbaar werd in de maatschappij. Een gevolg daarvan is dat diezelfde holebi-verenigingen volgens sommigen minder nodig zijn; de behoefte aan eigen fuiven wordt dan ook minder scherp aangevoeld. Een factor die ook meespeelt, is internet, meer bepaald de chatrooms op het Net. Holebiʼs hoeven niet noodzakelijk uit te gaan om iemand te ontmoeten wanneer ze ook via internet afspraakjes kunnen regelen. Internetten is soms een veel goedkopere oplossing en werkt voor velen drempelverlagend: het aanspreken of aanklikken van iemand op internet blijkt gemakkelijker te zijn dan het aanklampen van iemand op een holebifuif. Betekent dit alles dat we de handdoek maar in de ring moeten gooien en het voor bekeken moeten houden? Ik denk, en hoop, van niet. Ik ben ervan overtuigd dat de fuiven nog steeds een toegevoegde waarde kunnen hebben. Voorwaarde is wel dat we een goeie formule bedenken. De sleutel ligt daarbij volgens mij vooral bij het sociale aspect. Een pasklare oplossing ligt niet meteen voorhanden, maar door samenwerking van diverse verenigingen en met een beter betaalbare zaal moet het mogelijk zijn ook nog in de toekomst fuiven te organiseren. Op die manier blijven ook de fans van hun geregelde fuif, al dan niet met bamba (kusjesdans), verzekerd. Alex Heijens In de coulissen van Het Roze Huis vingen we op dat er heftig wordt gebrainstormd over nieuwe, leuke fuifformules. Er is dus hoop! Alle creatieve suggesties graag naar fuiven@hetrozehuis.be. Wie in de werkgroep fuiven van Het Roze Huis - ARK wil meewerken (v/m), kan op hetzelfde e- mailadres terecht. De Magneet Lente

12 12 De Magneet Lente 2005

13 Het Roze Huis zamelt geld in voor vereniging op Sri Lanka Het Roze Huis - Antwerpse Regenboog-koepel greep de jaarlijkse gemeenschappelijke nieuwjaarsreceptie op de Draakplaats in Antwerpen (7 januari) graag aan om een kleine collecte te houden ten bate van Companions on a Journey, naar verluidt de bekendste holebi-organisatie op Sri Lanka, een eiland dat zwaar te lijden had van de tsoenami op 26 december Internationale solidariteit mag geen loos begrip zijn, ook niet onder holebiʼs, luidde de boodschap aan de vele honderden aanwezigen op de receptie. Een boodschap die gelukkig niet in dovemansoren viel. Een van de getrouwe vrijwilligers ging rond met de schoendoos. Sherman De Rose Stichter van C.o.a.J. De schoendoosactie ten bate van Companions on a Journey leverde iets meer dan 836,50 euro (omgerekend ruim oude franken) op. Geld dat Het Roze Huis - ARK zo spoedig mogelijk wilde bezorgen aan de Srilankese collegaʼs. Naast de schoendoos leverde ook het spaarvarken in Café Den Draak geld op voor de Srilankezen. Met inbegrip van het geld dat reeds in ons spaarvarken terechtkwam, staat de teller voor Companions on a Journey al op circa euro (rond de frank). Waarom uitgerekend deze organisatie steunen, zal je zeggen? Companions on a Journey verloor onlangs minstens 36 van zijn leden als gevolg van de catastrofale vloedgolven. Een aantal leden raakte gewond als gevolg van de natuurramp. Meer dan 130 leden verloren hun dak boven hun hoofd. Heel veel homoseksuelen worden door hun families aan de kant gezet en leven in groepjes samen in sloppenwijken, meldde Companions on a Journey via de internetmedia. De meeste van hen zijn ongeletterd, kampen met een gebrek aan werk en verdienen dikwijls hun geld in de seksindustrie of via allerlei klussen. The Big Screen Party op zaterdag 21 mei! Op zaterdag 21 mei moet je absoluut de bekende zaal Harmonie in Antwerpen bezoeken. Want dan is het moment aangebroken voor, jawel, The Big Screen Party! Eerst kan je op groot scherm genieten van het enige échte Eurovisiesongfestival. Dat wordt weer flink supporteren en speculeren over de einduitslag! Na alle muzikale en andere opwinding, is het dan tijd voor een fantastische holebi-party met dj Nick van de Antwerpse holebi-zender O radio. De deuren gaan open om 19.00u, en de entree kost slechts 5 euro. Echt géén geld! Zaal Harmonie vind je natuurlijk aan de Mechelsesteenweg in Antwerpen. Meer inlichtingen bij The Pink Party People, p/a Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. en kan naar fuiven@hetrozehuis.be. Bellen kan naar 0498/ Wie werft reclame voor De Magneet en voor De Magneet en www hetrozehuis.be kijken uit naar mannen of vrouwen die, bij voorkeur op vrijwillige basis, advertenties voor beide interessante media willen werven. We zoeken in eerste instantie mensen die vlot van de tongriem gesneden zijn, een zekere commerciële feeling hebben en een uitdrukkelijke sympathie voor en verbondenheid met Het Roze Huis en zijn activiteiten (kunnen) voelen. Het is belangrijk dat je bij potentiële adverteerders op een leuke manier het verhaal van Het Roze Huis en de eraan verbonden media kunt vertellen. De Magneet is het fraaie en inhoudelijk sterke kwartaalmagazine van Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, dat wordt gemaakt door een gemotiveerde, gemengde redactie. Het blad wordt gretig verslonden door zijn talloze lezers en lezeressen. Daarnaast is er onze website die in de regel zo goed als dagelijks wordt bijgewerkt. De inkomsten uit advertenties dienen uiteraard om de continuïteit van beide media te helpen verzekeren. Heb je ernstige belangstelling? Dan zouden we graag jouw kandidatuur voor deze uitdagende vrijwilligersopdracht willen ontvangen! Stuur aub je volledige naam, adres en contactinfo naar denis bouwen@hetrozehuis.be en yves.aerts@hetrozehuis.be. Voel je vrij om in je e mailtje al iets te vertellen over je motivatie voor de vrijwilligersvacature. Hartelijk dank! De Magneet Lente

14 Officiële presentatie op vrijdag 15 april aan Draakplaats Marga zoekt zichzelf in lesbische roman De nomade Een zonnige ochtend in de krokusvakantie: ik plof neer in de zetel, neem de warmte van de woonruimte in me op en geniet van wat komen gaat. Ik hou pen en papier in de aanslag voor wat een heus interview moet worden, terwijl wat gezegd wordt regelrecht binnensijpelt in mijn ziel. We babbelen over levens, of beter: over dat ene leven dat je leven kunt. We praten over boeken, en vooral: over die twee heel bijzondere boeken die binnenkort worden uitgegeven. Uren later, onderweg naar huis, pik ik de draad van het hectische alledaagse weer op, maar mijmer ik voort: Leeft er niet een nomade in elk van ons? Wie is christine? Terwijl het gesprek zich ontspint, wordt het me meteen duidelijk: hier zit een erg veelzijdige vrouw voor me. Van opleiding germaniste, studeerde christine lafaille - ze schrijft haar naam volledig in kleine letters - ook filosofie. Wij zijn woestijnen, bevolkt door stammen, dieren en planten. De woestijn, het experimenteren met jezelf, is onze eigen identiteit, onze enige kans op alle combinaties die ons bewonen. Zo schreef Gilles Deleuze ooit. De nomade schetst het verhaal van Marga, een vrouw die op zoek gaat naar zichzelf. Marga trekt, net als een nomade, rond en tracht aansluiting te vinden bij mensen die haar meer inzicht in zichzelf kunnen geven. Marga heeft drie kinderen, een leuke vrienden- en vriendinnenkring, een minnaar, een goede baan. Haar leven is oké. Een aantal gebeurtenissen zal haar leven gaandeweg sterk beïnvloeden en veranderen: Walter, haar neef en beste maatje, verongelukt. Ze ontmoet Elien, een intrigerende jonge vrouw, en raakt betrokken bij de roddels over haar lesbische collega Maria. Hoewel Marga er volledig van ondersteboven is, kan ze het niet langer ontkennen: ze is verliefd op een vrouw. christine vertelt gedreven over haar werkervaringen, gaande van het werk in een boekhandel, kunstprentkaarten, Vitamine W en basiseducatie tot de lerarenopleiding voor het lager onderwijs. christines motto luidt: Wanneer ik in een werksituatie heb geleerd wat ik moet leren, dan ben ik weg. Ook het inleiden van volwassenen in de geschiedenis van de filosofie is iets wat ze vaak en graag deed, maar wat uiteindelijk teveel tijd opslorpte. Binnen het ruime vakgebied van de filosofie, trekken vooral moderne filosofen als Deleuze, Foucault, Irigaray, Braidotti en Cixous haar aan. Mensen die onder andere bezig zijn met het vrouwelijke denken en nadenken over het algemeen geponeerde de mens = hij. christine woont al 25 jaar samen met Mies en het paar heeft twee kinderen. Toen de kanker in 1996 voor het eerst toesloeg, begon een lang proces van aanvaarding. christine vertelt daarover: Kanker is iets wat gaat deel uitmaken van je leven, net zoals je bruin haar, bruine ogen of een koppig karakter hebt. Er gaat geen dag voorbij zonder dat je eraan denkt. Vorm van verzet Tijdens een langdurige chemokuur, hield christine spontaan een dagboek bij. Het werkte therapeutisch, ze had er geen enkele bedoeling mee. Maar iemand die het dagboek las, vond het zo pakkend dat het idee groeide om het te laten uitgeven. Na enige aarzeling werd uitgeverij EPO (Berchem) bereid gevonden het dagboek uit te geven, en begon er een proces van inhoudelijk herschrijven. Hoe komt wat ik wil zeggen over bij de lezer? Is de toon niet te belerend?. Uitgaande van dat soort vragen, werd de tekst flink herwerkt. Later volgden de punten en de kommaʼs: Nooit ingeschat dat ik daar nog zo op zou worden gecorrigeerd, vertrouwt christine me toe. Uiteindelijk dienen de zetproeven te worden verbeterd. Het werk van deze week, zegt christine. Ik zie de rode balpen klaarliggen. Op vrijdag 11 maart werd het herwerkte dagboek, Chemo - Leven op de grens tussen wanhoop en vertrouwen, voorgesteld aan het publiek. Dat gebeurde in de kelder van boekhandel de Groene Waterman, in de Wolstraat 7 in Antwerpen. Lesbische liefde De roman De nomade, ook het werk van christine, is een liefdesverhaal. Het boek vertelt over een zoektocht naar het bestaansrecht van een liefde van de ene vrouw voor een andere vrouw. Daarnaast is De nomade een boek over een zoektocht naar een eigen identiteit. De nomade is eerst en vooral een verhaal over verlangen, het verlangen om te bestaan, om te zijn wie je bent. Heel kort geeft Marga toe aan de amourette, maar ze blijft zich afvragen of ze zoiets wel kan toelaten in haar leven. Wat zet ze op het spel, als ze openlijk een relatie met een vrouw uitbouwt? Wil ze dat wel, of juist niet? Wat houdt haar tegen? Door een misverstand voelt ze zich bedrogen en neemt ze afstand van Elien. Maar ze ondervindt al snel dat ze niet zomaar kan loskomen van haar nieuwe gevoelens. 14 De Magneet Lente 2005

15 Lang gekoesterde droom Vijftien jaar geleden al begon christine aan de roman te schrijven, met het idee: Dit boek wil ik uitgeven voor ik even oud ben als Marga, die 47 jaar is. Uiteindelijk wordt haar droom dus waar, al zag het er aanvankelijk helemaal niet rooskleurig uit. Sinds het begin van de jaren ʼ90 bood christine het manuscript ettelijke keren aan ter publicatie, maar telkens weer werd het geweigerd. De reden daarvoor was het lesbische thema, wat commercieel gezien een te klein lezerspubliek zou aantrekken. Niet enkel de normaalheid van de lesbische relatie druiste in tegen de algemeen geldende norm, ook de expliciete seksscènes die het boek bevat, vormden meer dan eens het struikelblok. Toen een Nederlandse uitgeverij anno 2000 het boek wilde uitgeven, stak een faillissement daar een stokje voor en borg christine, het strijden moe, haar tekst definitief op. Tot Bart De Smedt uiteindelijk het verschil maakte: naast zijn holebi-boekenwinkel, ʼt Verschil, startte hij met een nieuwe uitgeverij; hij stond erop dat christines boek het eerste werk zou worden dat hij op de mark bracht. Dat vond christine een enorm compliment. Uit De Nomade : Zálig vind ik het, om naast of door het lage water te draven. De hoofden van de merries herhalen de deining van de golven en gewillig neemt mijn lichaam hun beweging over. Er is niets wat mij zo rustig maakt, als deze perfecte symbiose tussen mens en dier. Voorzichtig kijk ik zijwaarts naar Elien en merk tot mijn geruststelling dat zij er nu iets meer ontspannen uitziet dan bij ons vertrek. christine lafaille De nomade laat zich lezen in verschillende lagen. Oppervlakkig gelezen gaat het over een vrouw-vrouw liefdesgeschiedenis, maar in een diepere laag gaat het over de zoektocht naar het wie ben ik?, het verlangen naar erkenning. Parallel aan de zoektocht van Marga komen er filosofische passages in voor, die het zoeken van het personage naar zichzelf een universeel karakter willen geven. Filosofie hoeft, in tegenstelling tot wat velen denken, niet zwaar op de hand of moeilijk te zijn. Ooit kreeg ik een schouderklopje van een 90-jarige vrouw, die een van mijn filosofielessen bijwoonde en me achteraf toevertrouwde dat ze eindelijk had begrepen wat Kant had gezegd. Of neem een ander voorbeeld: het ik is niet concreet. Het is een aaneenschakeling van waarnemingen, waarbij we zo snel waarnemen dat we vermoeden dat achter die waarnemingen iets zit dat ik heet. Is dat zwaar? Is dat moeilijk? Grote literaire ambities wil De Nomade niet hebben, het is gewoon de bedoeling dat het boek vlot leest en spankracht heeft. Uitleiding Ondanks het feit dat holebiʼs beter zichtbaar zijn en meer getolereerd worden in de maatschappij, zijn er toch nog veel aanvaardingsproblemen bij zowel jongere als oudere holebiʼs. De coming-out maken blijft moeilijk, de tolerantie en de zichtbaarheid ten spijt. Mij aansluitend bij christines verwachtingen bij het verschijnen van ʻDe nomadeʼ, hoop ik dat veel mensen dit een goed boek zullen vinden en dat het zowel door holebiʼs als heteroʼs graag zal worden gelezen. Op vrijdag 15 april (20.00u) wordt De nomade voorgesteld op de zolderetage van Het Roze Huis. Graag vooraf telefonisch of per reserveren ( info@verschil.be) omdat er maar een beperkt aantal plaatsen is. Op de aansluitende receptie op de eerste verdieping is iedereen welkom. Marianne Van Winkel De nomade, uitgeverij ʻt Verschil, ISBN , circa 300 blz., richtprijs 19,95 euro. Hoe ver wil je gaan, Marga?, vroeg ze, aan het begin van onze rit. Tot aan de volgende badstad misschien?, antwoordde ik, alsof ik de vraag niet beter begreep. Opnieuw probeerde ik mijn stem plagend te laten klinken. In ieder geval steviger dan ik mij voelde. Verkeerd gegokt. Mijn relativerende poging mislukte totaal, want Elien gunde me geen blik. Na een stevige ruk aan de teugels draaide ze zich om, spoorde haar paard aan en reed in galop weg. Ik volgde, iets langzamer, en vraag mezelf ondertussen al heel de tijd af hoe ver we zullen gaan. Ik hoef heus niet intelligenter te doen dan ik ben om te merken wat er zich tussen ons afspeelt, maar ik vind er geen woorden voor. En datgene waarvoor ik geen taal ken, dat bestaat niet. De grenzen van mijn taal betekenen de grenzen van mijn wereld. Het is één van de weinige zinnen uit Wittgensteins Tractatus, die ik zo uit het hoofd kan citeren. Maar zei deze filosoof ook niet dat taal ons voor de gek houdt? Dat taal ons onopgemerkt van het vanzelfsprekende en het bekende naar het absurde kan brengen? Niet alleen de inhoud van het benoemde, maar vooral het onbereikbare ervan, dàt is de spiegel die de taal ons voorhoudt. Ik realiseer me maar al te goed dat wat er zich tussen ons afspeelt, niet benoembaar is en dus niet bereikbaar. Althans niet voor mij. De laatste dagen breng ik in een voortdurende tweestrijd door. Ik durf Elien niet af te wijzen uit angst deze welkome vriendschap te verliezen. Dat zou ik momenteel echt niet verdragen. Wat er tussen ons zindert, noem ik een variatie op Walters kameraadschap, en ik heb dat méér dan nodig. Eliens genegenheid, of noem het bewondering, of wat ze ook voor me voelt, doet me goed. Ik voel me herboren na een lange donkere wintertijd. Tegelijk besef ik dat ik een grens overschrijd. Elien is een lesbienne en ik ben een vrouw, en ze begeert me. Alleen al die gedachte bezorgt me helse zenuwen. Soms betrap ik haar op één van die speciale blikken, waarin ik puur zinnelijk verlangen opmerk. Ze doet zelfs geen moeite meer dit te verbergen. Niet wanneer we alleen zijn. Eigenaardig genoeg is dát juist wat ik het liefst van al wil, alleen zijn met haar, hoe geladen de sfeer tussen ons soms ook is. De eerste keer schrok ik van die intense oogopslag, sindsdien, moet ik eerlijk bekennen, zoek ik ernaar. Ik verzin zelfs mogelijkheden om met haar alleen te zijn, speciaal om haar blik op mij te weten. In haar ogen word ik iemand die ikzelf niet ken, iemand die schijnbaar de moeite waard is. De Magneet Lente

16 Moordenaar Sierraleoonse activiste aangehouden De politie van Freetown in het West-Afrikaanse Sierra Leone heeft een man aangehouden en beschuldigd in verband met de moord op Fanny Ann Eddy. Dat meldde de website Gaylive. Fanny Ann Eddy werd op 29 september dood aangetroffen in het kantoor van de holebi-groep die ze in 2002 had opgericht. Ze werd slechts 30 jaar oud. Op het ogenblik van de moord was Eddy alleen aan het werk in de kantoren van de holebi-vereniging toen ze herhaaldelijk verkracht en met verschillende messteken vermoord werd. Haar nek werd gebroken. Eerst ging de politie ervan uit dat haar werk voor de holebi-beweging het motief was voor de moord. Nu blijkt dat de vermoedelijke moordenaar een gewezen werknemer was die de week voordien door Fanny Ann werd ontslagen. Bij zijn ontslag had de man met wraak gedreigd. De politie gaat ervan uit dat minstens een tweede persoon bij de moord is betrokken. Fanny Ann Eddy richtte de Lesbian and Gay Association van Sierra Leone op in Terwijl heel wat holebiʼs hun geaardheid angstvallig verborgen hielden, lobbyde zij bij ministers om de noden van holebiʼs te doen erkennen op het gebied van gezondheid en mensenrechten. Fanny Ann Eddy Portaalsite AfroGays mikt op zwarten in Duitsland Turkse of islamitische holebiʼs hebben in landen als België, Nederland en Duitsland al eigen verenigingen. Sinds enige tijd heb je in Duitsland ook een vereniging voor zwarte homoʼs, AfroGays. Zwarten hebben in de Duitse homoscene nog altijd met vooroordelen af te rekenen. Heel vaak denken homoʼs dat zwarte mannen bijzonder goed zijn bedeeld door de natuur bijvoorbeeld. AfroGays wil een aantal vooroordelen ontkrachten en meer informatie over zwarte homoʼs verspreiden. De organisatie mikt op alle zwarte homoʼs in het Duitstalige gebied. Bedoeling is zwarte homoʼs meer kansen te geven om vriendschappen te sluiten en partners te vinden. De portaalsite AfroGays biedt ook de kans onderling ideeën uit te wisselen. AfroGays hoopt om de drie maanden een landelijke bijeenkomst in een Duitse stad te organiseren. In december 2004 was er bijvoorbeeld een treffen in Essen. Stuttgart, Keulen en Berlijn staan op het programma. De ontmoetingen worden gebruikt om te borrelen en te eten, nieuwe mensen leren te kennen en te feesten. AfroGays is beïnvloed door de zwarte homogemeenschap in Groot-Brittannië, die behoorlijk groot en verscheiden is. Bij een recente telling waren op de portaalsite, de, al meer dan 50 gebruikers geregistreerd. AfroGays denkt dat het aantal gebruikers nog sterk kan toenemen. 16 De Magneet Lente 2005

17 Kathleen Van Brempt: Sommige holebiʼs staan nog te veel in de kou Minister aanvaardt geen blokkering werking verenigingen De Antwerpse Kathleen Van Brempt (sp.a) is geen onbekende voor de meeste lezers en lezeressen van De Magneet. Als Vlaams minister is ze immers bevoegd voor gelijke kansen, nog steeds een belangrijk thema voor holebiʼs. We konden Kathleen ontmoeten op de nieuwjaarsreceptie van Het Roze Huis. Hoog tijd voor een gesprek, dachten wij zo. Over haar portefeuille, haar prioriteiten als bewindsvrouw, bepaalde groepen die meer aandacht verdienen en, natuurlijk, de continuïteit van Het Roze Huis, die zeer velen na aan het hart ligt. De Magneet: Beste Kathleen, we kennen u als de Vlaamse minister van Gelijke Kansen. Wat moeten we ons daar precies bij voorstellen? Kathleen Van Brempt: Eigenlijk kijk ik erop toe dat de gelijke kansen in Vlaanderen echt worden gerespecteerd. Het gaat dan vooral om groepen die zich soms in een minderheidspositie bevinden, zoals holebiʼs, vrouwen, allochtonen en mensen met een handicap. Met de federale a ntidiscriminatiewetgeving hebben we een sterke troef in handen. Als Vlaams minister kijk ik erop toe dat die wetgeving wordt gerespecteerd in Vlaamse materies, zoals arbeid, welzijn en onderwijs. DM: De anti-discriminatiewetgeving is inderdaad van groot belang. Het lijkt echter moeilijk om die altijd toe te passen. Over welke instrumenten beschikt u opdat holebiʼs ook echt op een gelijke behandeling kunnen rekenen? Van Brempt: Het is inderdaad niet vanzelfsprekend om zoʼn wettelijke gelijkheid ook in de feiten te vertalen. Het is vooreerst belangrijk dat minderheidsgroepen voor hun eigen belangen kunnen opkomen. We bieden dan ook financiële steun aan de Holebifederatie, en die steun willen we in de toekomst graag voortzetten. Vorig jaar werd ook een projectsubsidie van euro goedgekeurd om de lokale holebiwerking te ondersteunen (in dat verband houdt een medewerker van de Holebifederatie, ʻonzeʼ sympathieke Bart Vanderhoeven, kantoor in Het Roze Huis, nvdr). Daarnaast investeren we geregeld in specifieke projecten, zoals de campagne van Wel Jong Niet Hetero vorig jaar ( Als je haar maar goed zit ). Die wordt dit jaar trouwens herhaald. Op deze wijze trachten we de bekendheid van holebiʼs bij het grote publiek te verhogen. Ondertussen blijven we ook investeren in wetenschappelijk onderzoek. Zo financieren we mee de ZIPP - studie van de Universiteit Gent die de omgeving en de leefwereld van holebiʼs in kaart brengt. Op basis van de conclusies van zoʼn onderzoek kunnen we het beleid aanpassen, zodat we nog meer holebiʼs kunnen bereiken. DM: U hebt nog enkele jaren voor de boeg als minister van Gelijke Kansen. Wat hoopt u in die periode te realiseren voor de Vlaamse holebiʼs? Van Brempt: De voorbije jaren is reeds een grote weg afgelegd inzake de acceptatie van holebiʼs in de maatschappij. Er is echter nog heel wat werk aan de winkel. Bepaalde groepen holebiʼs staan nog steeds te veel in de kou. In eerste instantie verdienen oudere holebiʼs bijzondere aandacht. In heel wat rusthuizen blijkt nog steeds een taboe te rusten op holebiseksualiteit. We brengen momenteel de situatie duidelijk in kaart. In een volgende fase zitten we samen met de minister van Welzijn, Inge Vervotte (CD&V), om concrete maatregelen uit te dokteren. Een relatief nieuw terrein vormen ook de allochtone holebiʼs. Die hebben in hun gemeenschap nog steeds met heel wat vooroordelen te kampen. We trachten hier alle betrokkenen rond de tafel te krijgen en het thema bespreekbaar te maken. Tenslotte werken we ook bij jongeren rond ʻcoming- outʼ. In samenwerking met de Vlaamse minister van Onderwijs, Frank Vandenbroucke (sp.a), loopt momenteel een project om de inrichtende machten en de leerkrachten te sensibiliseren rond het thema. DM: U weet dat het recht op adoptie een van de belangrijkste eisen is van de holebigemeenschap. Kunt u als minister hier enig gewicht in de schaal werpen? De Magneet Lente 2005 Van Brempt: Vanzelfsprekend heb ik het volste begrip voor deze vraag uit de holebigemeenschap. En ik steun die eis ook volledig. Deze kwestie ligt echter niet in mijn handen, vermits adoptie een federale bevoegdheid is. Als Vlaams minister kan ik wel op een andere manier mijn steentje bijdragen. Het zou al een belangrijke stap vooruit zijn wanneer holebirelaties steeds als gelijkwaardig zouden worden beschouwd in de discussie over gezinssituaties. Bepaalde voordelen, zoals ouderschapsverlof, zouden ook voor homoseksuele ouderparen moeten gelden. Helaas is voor sommige dossiers ook een federaal akkoord nodig, en op dat vlak verlopen de contacten soms erg moeizaam. Ik geloof ook dat er een grote behoefte bestaat aan een degelijk statuut voor lesbische ouderparen. Bij een geboorte via kunstmatige inseminatie gelden namelijk nog steeds weinig of geen rechten voor de tweede ouder. Voor dat probleem wil ik, samen met mijn collegaministers, een oplossing zoeken. DM: Tenslotte nog een vraag over de financiering van ons eigen dierbare huis, Het Roze Huis. De hoge huur die de stad Antwerpen vraagt, brengt de leefbaarheid van Het Roze Huis in het gedrang. Op de gemeenschappelijke roze nieuwjaarsreceptie van 7 januari, op de Draakplaats, gaf u aan de bezorgdheid van de Antwerpse holebi-gemeenschap te delen. Kunnen we van u concrete stappen verwachten? Van Brempt: Vooreerst wil ik even duidelijk stellen dat ik me over de kern van de zaak niet wil uitspreken. Het gaat namelijk om een zaak die op gemeentelijk niveau, en meer concreet door de bevoegde schepen (Chantal Pauwels van Groen!) moet worden uitgeklaard. De stad deed in het verleden veel moeite voor Het Roze Huis. Ik kan begrijpen dat het stadsbestuur nu een tegenprestatie vraagt. De vraag hoe groot die tegenprestatie moet zijn, kan uiteraard een punt van discussie zijn. De holebi-gemeenschap stak immers ook veel zweet en tranen in dit project. Het mag bovendien niet de bedoeling zijn dat de werking van de Antwerpse holebiverenigingen wordt geblokkeerd. Wees er maar zeker van dat ik dit dossier op de voet blijf volgen. Ik ben er echter van overtuigd dat de betrokken partijen tot een oplossing zullen komen. DM: En als dat niet het geval is? Van Brempt: Dan kom ik vanzelfsprekend tussenbeide. Kurt Kegels 17

18 Roze Kunst Beeld ù Norbert Wille, Cathérine Noel en onze Bob Torfs exposeren Norbert Wille exposeert van 27 februari tot 2 april in de tentoonstellingsruimte van Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Wille is beeldend kunstenaar, vormgever en interieurarchitect. Zijn schilderwerken of assemblages zijn onderzoeken naar maatverhoudingen in relatie tot structuur en kleur. Alle vormen zijn te herleiden tot modules van 18 millimeter. In feite is hij op zoek naar de perfecte maat- en kleurverhouding, aan de hand van mathematische getallen reeksen en de guldensnede. Wanneer hij in opdracht werkt, wordt de module van 18 millimeter ondergeschikt aan die van de ruimte. Wille ontwerpt ook meubels : Meubels zijn in principe ruimtelijke kunstwerken met een functie, die een zelfde maatopbouw hebben als mijn schilderwerken. Vaak zijn mijn ontwerpen stapelbaar, dan wel omkeerbaar, of wordt er ter inspiratie gebruik gemaakt van een bestaand ʻklassiekʼ ontwerp. Naast mijn niet opdracht-gebonden (vrije) ontwerpen,werk ik ook in opdracht waarbij uw specefieke eisen met betrekking tot een meubel worden opgenomen in het ontwerp. Voor deze expo wordt geen vernissage gepland. Van 10 april tot 22 mei aanstaande exposeert Cathérine Noel in Het Roze Huis. Deze van oorsprong Waalse kunstenares woont en werkt sinds enkele jaren op Zurenborg. Haar werk vertrekt vanuit het dagelijkse leven, en kan zowel gaan over de dramatische bomaanslagen in Madrid als over het verwoestende effect van aids op menselijke relaties. Maar ook minder expliciet te duiden, persoonlijke emoties weet Cathérine heel secuur en expressief te vangen met haar penseel. Een vaak terugkerend thema is de drie-eenheid die zij vormt met haar twee huisgenoten, een homopaar. Ze verwerkt daarbij de eigen reacties en gevoelens en de reacties van de buitenwereld. Cathérine Noel slaagt erin haar persoonlijke leefwereld herkenbaar te maken, het fundamenteelmenselijke erin naar voren te schuiven, in een doorgaans abstracte en erg expressieve stijl. Een bijzonder beklijvende expo. 18 De Magneet Lente 2005

19 Van 29 mei tot 3 juli hangen werken van Bob Torfs in Het Roze Huis. Deze originele tekenaar en schilder toont waar hij allemaal van geniet en waar hij zich graag mee bezig houdt. Een ondeugende guit, die Bob, een man die ook bekend is als de sympathieke en speelse cartoonist van het tijdschrift De Magneet. Op de expositie zullen de originelen te zien zijn van een reeks unieke prentkaarten die Bob Torfs voor Het Roze Huis - ARK tekende. De originelen en ander werk van Bob zullen te koop worden aangeboden. Meer inlichtingen over de expoʼs van Norbert Wille, Cathérine Noel en Bob Torfs:: cultuur@hetrozehuis.be. Niet te missen: kunstwedstrijd Coming-Out Art ù ù Van 11 september tot 23 oktober is het tijd voor Coming-Out Art in Het Roze Huis. Er loopt namelijk een grandioze kunstwedstrijd voor alles en iedereen, in het kader van ons feestjaar Iedereen kan deelnemen: Jong/oud, man/vrouw, holebi/hetero, allochtoon/autochtoon, amateur/professioneel, beginner/ervaren. Met alles: beeldende kunsten proza/poëzie foto/video/film songs/ muziek websites/ performance/voordracht/theater installaties / enzovoorts. De enige voorwaarde: het werk moet de titel dragen: coming-out en vormelijke en inhoudelijk daarnaar verwijzen. Het werk dat het beste het hele gebeuren van de coming -out oproept, wint. De kunstwedstrijd is een initiatief van het gespreksen onthaalteam (GOT) van Het Roze Huis. Meer info: elke donderdagavond tussen en zijn er in Den Draak, het café van Het Roze Huis, onthaalmedewerkers aanwezig; Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. onthaal@hetrozehuis.be. Bellen over de wedstrijd kan met Guido Hermans via 0475/ De Magneet Lente

20 Antwerpen steekt tandje bij voor holebi-toeristen Digitaal roze stadsplan in de maak Homoʼs of lesbiennes die bij Toerisme Antwerpen binnenlopen om informatie over de plaatselijke scene te krijgen, stellen in vele gevallen omfloerste vragen om hun doel te bereiken. Voor een aantal van de medewerkers aan de toerismebalie werd het mettertijd iets makkelijker om signalen op te vangen waaruit blijkt dat een toerist(e) eigenlijk gewoon inlichtingen wil over het aanbod voor liefhebbers van de heren- of damesliefde. We zijn niet meteen van plan om aan holebi-marketing te gaan doen, verklaart Annik Bogaert, de directeur bij Toerisme Antwerpen. Het is wel onze bedoeling extra inspanningen te doen zodat we holebitoeristen veel beter kunnen informeren. Niet alleen voor holebiʼs maar ook voor heel wat anderen is Antwerpen meer dan ooit een bruisende, vibrerende stad die (bijna) alles mee heeft. De stijgende interesse van toeristen voor de Scheldestad blijkt ook uit de hordes journalisten die Antwerpen aandoen. Jaarlijks begeleiden wij circa 300 journalisten uit alle windstreken, becijfert Annik Bogaert. De plaatselijke pers ziet vaak vooral alle gebreken, maar de buitenlandse journalisten keren meestal uitermate enthousiast naar huis terug. We krijgen hier vooral lifestyle-journalisten over de vloer. Die hebben vooral ogen voor alles wat te maken heeft met eten en drinken, mode, design, antiek, savoir-vivre, het project ʻDe Werf van de Eeuwʼ enzovoorts. Een van de journalisten die ik me herinner, schreef zelfs een verhaal voor een vakblad van tuinarchitecten. In Het Roze Huis liep eerder dit jaar nog een Parijse journalist binnen die werkte voor een blad als Préférences. Een bezoek waarvoor Het Roze Huis en Toerisme Antwerpen prima samenwerkten. Terug naar al wat Antwerpen aan fraais te bieden heeft! Alleen al het ruime aanbod aan winkels is vaak voldoende om een journalist tot een flink verhaal te bewegen. Toerisme Antwerpen stelde vast dat Britse toeristen eerder naar Brugge of Brussel afzakken dan naar Antwerpen. Britten hechten veel belang aan verlovingsfeesten, dus besloten wij Antwerpen te promoten als ideale plek om een diamanten verlovingsring te kopen. Bij het Franse publiek moeten we het vooral hebben van kunst en galerijen. Nederlanders vinden zo ongeveer alles leuk aan Antwerpen: het shoppen, het Boergondische karakter en ga zo maar door. Maar voor alle toeristen geldt dat je moet proberen geregeld iets nieuws aan te bieden. Vanuit die overweging ontwikkelden we samen met Strategisch Plan Regio Antwerpen/Winkelcentramanagement een Antwerps shoppinggidsje dat de toeristen niet alleen naar de Meir brengt, maar ook naar de Leien, de Kloosterstraat, de Wilde Zee en de buurt rond de Modenatie. Zoʼn shoppinggidsje is voor touroperators een handig hulpmiddel om Antwerpen als bestemming te promoten. Voor holebiʼs wil Toerisme Antwerpen in de komende jaren stelselmatig goeie informatie kunnen bieden zodat ook zij maximaal aan hun trekken kunnen komen in Antwerpen. Onze 20 De Magneet Lente 2005