ZIEKTEN BESTAAN NIET! WEL ZIEKEN. Al sinds het ontstaan van leven. Door Wim J. Verbrugge

Transcriptie

1 ZIEKTEN BESTAAN NIET! WEL ZIEKEN Al sinds het ontstaan van leven Door Wim J. Verbrugge 1

2 Inleiding Het boekje Ziekten bestaan niet! Wel zieken, bestaat uit delen. In deel 1 besteedde ik aandacht aan een aantal signalen van een falend immuunsysteem. Daarin vertelde ik dat tot op de dag van vandaag ziekten worden gezien en behandeld als afzonderlijke aandoeningen. Dat is te verklaren door het feit dat we al een paar duizend jaar uitgaan van het bestaan van een groot aantal verschillende ziekten. Is de gedachte dat we te maken hebben met vele afzonderlijke ziekten met ieder een eigen oorzaak nog wel de juiste, vroeg ik mij af. Ik opperde dat we ons meer zouden kunnen realiseren dat vrijwel iedere aandoening een uitingsvorm is, uitgaande van één bron, een falend immuunsysteem. Als dat afweersysteem, we hebben er twee, niet goed kan functioneren dan kan het niet anders dan dat daardoor problemen ontstaan. Het immuunsysteem is een briljant stuk natuur. Als je daar meer inzicht in hebt, lees de signalen begrijpt, dan kan je vaak nog op tijd zijn met een effectieve behandeling. Naar mijn overtuiging zou de therapie in het bijzonder gericht moeten zijn op reparatie van het defecte afweersysteem. Maria Montessori, je weet wel van de gelijknamige school, had als uitgangspunt voor het kind: leer het mij zelf te doen! Ons afweersysteem zegt in feite net zoiets. Je gezondheid en herstelvermogen liggen in je immuunsysteem verankert. Daarom wil ik in dit deel daaraan enige extra aandacht schenken. En aan ons DNA. Ik zal proberen uit te leggen hoe het DNA haar opdrachten tot het maken van bepaalde hormonen verloopt en de opmerkelijke rol van water daarbij. DNA, het immuunsysteem, hormonen, daaraan ontlenen we ons leven. Het is daarom meer dan de moeite waard om er nog het een en ander over te vertellen. En, naar aanleiding van vragen van lezers, wat dieper in te gaan op mijn bewering dat LDL het slechte cholesterol, juist heel goed is en statines, de cholesterol verlagende medicijnen m.i. niet goed zijn. Van lezers die bekend zijn met kanker kreeg ik het verzoek om meer te vertellen over wat kankercellen precies zijn en waarom ze zo moeilijk te vernietigen zijn. En hoe ze zich verspreiden. Ook zal ik het hebben over bestaande behandelingsinzichten, ongeacht of die regulier of alternatief zijn, zolang ze maar op deugdelijke wetenschappelijke gronden berusten. Immers, iedereen heeft recht op alle voorhanden zijnde informatie. Iedereen heeft ook het recht zelf voor een bepaalde behandeling te kiezen. 2

3 Aangeboren immuunsysteem Bij de geboorte maken we onze entree in de wereld die gevuld is met vele levensvormen, waarvan een aantal voor het tere baby-gestel zeer schadelijke. De natuur is zo vriendelijk een baby al te hebben uitgerust met een effectief verdedigingssysteem. Dit noemen we het aangeboren immuunsysteem(aspecifiek deel). Dit stuk natuur wordt nog eens extra ondersteund door het nuttigen van moedermelk. Het verdedigingssysteem heeft tot doel indringers of veranderde eigen cellen te bestrijden. Indringers, zoals bacteriën of virussen en veranderde cellen moeten vernietigd worden. Het immuunsysteem reageert op ziekmakende indringers of niet correcte cellen door de immuunrespons. Daarin werkt een groot aantal cellen en moleculen samen. Naast de bescherming tegen virussen, bacteriën en parasieten wordt het immuunsysteem ook wel ingezet om afvalstoffen of zieke lichaamscellen als kankercellen op te ruimen. 25 Miljoen doden door Pestepidemie ( ) Het immuunsysteem is onderverdeeld in een aspecifiek (aangeboren) en adaptief (verworven) deel. Het aspecifieke deel is snel werkzaam, maar minder specifiek, vandaar de naam aspecifiek, voor de ziekteverwekker (pathogeen). Het adaptieve deel daarentegen past zich aan de pathogeen aan, dat is een uitermate slimme zet, maar dit kost tijd. Meestal een dag of vijf. Het resultaat is dat het uiteindelijk een sterke afweer wordt. Je lichaam is daarna vaak langdurig beschermd tegen deze ziekteverwekker. Om je een idee te geven hoe sterk en hoe lang de afweer tegen een bepaalde ziekmaker is moeten we de geschiedenis in. Lang geleden, rond het jaar 1347 landde een schip met koopwaar aan in Marseille. Men wist dat aan boord de Pest heerste. Winstbejag werd belangrijker gevonden dan het gezondheidsrisico. Het gevolg was dat de Pest miljoenen doden veroorzaakte in geheel Europa. Wie het kon, ontvluchtte de steden. Een totale ontwrichting was het gevolg. 3

4 Waarom stierf niet iedereen? Waarom zijn de voorvaderen, van wie wij afstammen, niet aan de Pest bezweken en anderen wel? Het antwoord is: omdat hun immuunsysteem met dit pathogeen (ziekmaker) kon afrekenen. Het was het tweede deel, het adaptieve, van het immuunsysteem dat deze geweldige klus klaarde. Dit immuunsysteem geeft vaak langdurige bescherming zei ik hiervoor. In ons lichaam is heden ten dage nog steeds de afweerstof tegen de Pest aantoonbaar. Ik vertel je dit verhaal om je een indruk te geven van de onvoorstelbare mogelijkheden van ons immuunsysteem. We zijn onder de indruk van een raket naar de maan, maar wat we zelf in huis hebben, ons immuunsysteem, overtreft die prestatie vele malen. Het is daarom mijn vaste overtuiging dat de weg van gezond naar ziek en van ziek naar gezond, daar ligt. Maar laat ik de draad weer oppakken en verder gaan met uitleggen wat het immuunsysteem is. We hebben dus twee afweersystemen. Beide vormen van afweer bevatten zowel humorale als cellulaire componenten. Even uitleggen. Enzymen in de tegenaanval Humorale componenten zijn enzymen. Ze bevinden zich in de lichaamsvloeistoffen. Bijvoorbeeld in het bloed. Humorale componenten remmen zelf de pathogeen (ziekteverwekker) of activeren andere enzymen of cellen die de pathogeen opruimen. Cellulaire componenten zijn de assistenten. De cellen die werken voor het immuunsysteem, zoals de witte bloedcellen. Witte bloedcellen eten ziekteverwekkers op De witte bloedcellen zijn dus de cellen van het immuunsysteem die zich in het bloed of in de lymfevloeistof bevinden. De cellulaire componenten vinden we terug in zowel het aspecifieke als het adaptieve immuunsysteem. Fagocyten en lymfocyten zijn vrij bekende witte bloedcellen. Fagocyten fagocyteren. Zo heet dat. Dat is het opnemen van de pathogenen, de ziekmakers, in de cel door blaasjes in het celmembraan (het jasje van de cel) te maken en zo de pathogeen te omvatten, en zo af te breken in lysosomen. Dus: witte bloedlichaampjes eten als het ware de ziekteverwekker op. 4

5 Specifieke kenmerken Elke cel of molecuul heeft specifieke structuren op het oppervlak. Dat noemen we epitopen. Lymfocyten ontwikkelen antistoffen specifiek voor epitopen op het vreemde materiaal (ziekteveroorzakers). Iedere antistof is specifiek voor een bepaald antigen. Dus voor iedere lichaamsvreemde snoeshaan wordt een apart stofje gemaakt, waardoor die het loodje legt. Om dat stofje te kunnen ontwikkelen moet je dus eerst een beetje ziek worden. Zodra een antistof is gebonden aan zijn antigen (ziekmaker) wordt die nog makkelijker als vreemd beschouwd, en opgeruimd door fagocyten (de opeet witte bloedlichaampjes) Bovendien hindert de binding van antilichamen het functioneren van de pathogeen, en word je niet doodziek. Je ziet dat je afweersysteem bijzonder slim te werk gaat. Wil je weten hoe we er ooit aan zijn gekomen? Onze immuunvoorgangers, de kraakbeenachtige vissen De meeste meercellige organismen bezitten een immuunsysteem dat uit een aangeboren immuniteit bestaat. Dat zijn letterlijk vooraf geprogrammeerde reacties op ziekteverwekkers. Het adaptieve immuunsysteem, waarbij de immuunreactie aan het pathogeen wordt aangepast, verscheen in de evolutie pas met de komst van kraakbeenachtige vissen. De organismen die een adaptief immuunsysteem bezitten, bezitten ook een aangeboren immuniteit en veel van de mechanismen die een rol spelen in het immuunsysteem behoren tot beide systemen. De hogere gewervelde dieren en alle zoogdieren hebben zowel een aangeboren als aanpassingsimmuun-systeem. Voortaan dus heel beleefd zijn tegen de visboer. Eerstelijns- en tweedelijns-afweer Aspecifieke afweer. De aspecifieke afweer houdt ziekteverwekkers buiten het lichaam. Het maakt geen onderscheid tussen de soorten indringers en is op te delen in de eerstelijnsafweer, de buitenkant van het lichaam, en de tweedelijnsafweer, de witte bloedcellen. De eerstelijnsafweer is een mechanische barrière die het binnendringen van bacteriën, virussen en schimmels tegengaat. Vooral de huid vormt de eerstelijnsafweer. Er zijn echter, omdat organismen niet helemaal door de huid beschermd kunnen worden, nog andere systemen die het lichaam beschermen, zoals de slijmlaag van de darmen, luchtwegen en genitaliën. Hoesten, niezen en braken zijn een reactie van het lichaam tegen indringers. De dekweefsels vormen de grens tussen het inwendige en het uitwendige milieu. 5

6 Ook de spoelende werking van tranen en urine houdt indringers buiten het lichaam. Mocht een ziekteverwekker toch het lichaam binnendringen, stuit deze op de tweedelijnsafweer. Deze lijn bevindt zich in het bloed, in weefselvloeistof en in lymfevaten. Deze afweerlinie bestaat uit diverse typen witte bloedcellen. NK-cel kan scannen De eerste soort witte bloedcel die een indringer tegenkomt is een macrofaag, welke werkt volgens fagocytose (opeten van de indringer). Bepaalde structuren die niet in het lichaam horen bevorderen de fagocytose. Na de fagocytose worden de antigenen van de indringer op een MHC II-molecuul geprint waarna de specifieke afweer (Cellulair en Onder NK-cel. Boven doelcel humoraal) wordt bevorderd. Een tweede soort witte bloedcel is een NK-cel. NK-cellen zijn constant bezig de cellen die ze tegenkomen te 'scannen' op MHC-Imoleculen, die de print presenteren van de eiwitten die in de cel geproduceerd worden. Als een dergelijk vreemd eiwit aangetroffen wordt door de scannende NK-cel, wordt die cel vernietigd. Andere witte bloedcellen zijn: neutrofiele granulocyten: (neutraal) granulum = korrel; De kern ziet er 'korrelig' uit en kleuren bij een kleurstof met neutrale ph) dendritische cellen monocyten (Grieks: monos = alleen; een celkern) eosinofiele granulocyt (kleuren met eosine) mestcellen (deze bevinden zich niet in het bloed maar in de weefsels die in contact staan met de buitenwereld) basofiele granulocyten (kleuren met een basische kleurstof). Dit stukje was misschien wat gecompliceerd. Ik heb mijn best gedaan om je inzicht te geven in dat slimme immuunsysteem anders blijft het een vaag begrip. Als het immuunsysteem start, hoe stopt het dan weer? Bij een ontsteking zie je roodheid, zwelling en pijn optreden. Dat is de ontstekingsreactie, of deftig de inflammatoire respons geheten. Dat heeft de typische mogelijkheid om met het eiwit in de cel met de naam TMED7 een deel van het immuunsysteem stop te zetten nadat een infectie succesvol verwijderd is. Zonder TMED7 zou het immuunsysteem ongecontroleerd doorwerken, met nadelige gevolgen voor het lichaam. Verderop zal ik vertellen hoe het immuunsysteem kan falen omdat kankercellen het om de tuin kunnen leiden. 6

7 Je kind laten rotten Het immuunsysteem heeft als eigenschap dat wanneer we een eerste besmetting door een ziekteverwekker overleven, we over het algemeen immuun zijn bij een herhaalde aanval van dezelfde ziekteverwekker. Het aanpassings-immuunsysteem of lerende immuunsysteem, is gebaseerd op immuuncellen. Dat zijn de witte bloedcellen. Die worden door stamcellen in het beenmerg geproduceerd. Deze cellen ontwikkelen zich vaak in lymfoïde organen: de lymfeknopen, beenmerg of thymus. Het adaptieve immuunsysteem heeft tijd nodig om zich te ontwikkelen. Zeg maar, om te leren. Bij een infectie duurt dat bij mensen circa 5 dagen en zal op den duur evolueren (letterlijk) tot een zeer specifieke afweer. Het geheugenonderdeel is een uniek onderdeel van het adaptieve immuunsysteem. Je kind laten rotten als het ziek is onderwees, onder luid gelach, eens een van mijn leermeesters. Zo n idiote uitspraak vergeet je nooit meer. Het was de inleiding tot de volgende uitleg: als een kind een ziekte opdoet, de kleuterschool is daar ideaal voor, dan moet je het immuunsysteem van het kind de gelegenheid geven om haar werk te doen. Te leren met welke ziektemaker het van doen heeft en de antistof voor het hele verdere leven te maken. Dat duurt een aantal dagen. De temperatuur van het patiëntje loopt op. Het kind voelt zich echt beroerd. Je maakt je zorgen. De neiging om in te grijpen met medicijnen is verleidelijk, maar fout. Fout, omdat je daarmee het immuunsysteem blokkeert te leren. Niets doen is de juiste therapie! Bij te hoog oplopende lichaamstemperatuur, koelen. Natte lakens zijn beter dan antibiotica. Uitzieken, het immuunsysteem de klus laten klaren. En je kind is levenslang beschermd. Met vaccinatie proberen we dit ook te bereiken. Groot probleem is dat bij vaccinatievloeistoffen nogal wat vragen zijn gerezen en de fabrikanten weigeren om antwoord te geven over de precieze inhoud ervan. Gebleken is uit onafhankelijk onderzoek dat aan anti-griepvaccin kwik (thiomersal) wordt toegevoegd en in plaats van een fragment van het griepvirus te gebruiken, een fragment van het HIV-virus is gebruikt. Nu dit bekend is groeit de weerstand tegen vaccinatie. 7

8 Cellulaire afweer Dit is een immuunrespons, gericht tegen intracellulaire micro-organismen (virussen, bacteriën). Daarvoor beschikken we over T-cellen, vernoemd naar de thymus. Vandaar de T. Er zijn 2 typen T-lymfocyten. T-helpercellen (CD4-positief) cytotoxische T-cellen (CD8-positief) Heb je tot hier volgehouden? Als je tot hier bent gekomen heb ik bewondering voor je uithoudingsvermogen. Het is niet de makkelijkste kost. Had je me maar niet moeten vragen om even uit te leggen hoe en wat het immuunsysteem is. Nu zit je mooi met mij opgescheept. Als ik je nog een beetje mag plagen, komt er nog een stuk. Allemaal immuungedoe kreun je? Tja, ik kan het ook niet helpen dat je dat allemaal in je hebt. Ik hoop voor je dat het ook goed werkt. Er zijn echter zoveel mensen met een falend immuunsysteem, die soms erg ziek zijn. Het is voor iedereen die ziek is, niet ziek is, of behandelaar is, m.i. noodzakelijk is om de allerbelangrijkste eigenschappen van ons afweersysteem te begrijpen. Ooit leerde je lopen, verkeersregels, beroepsopleiding etc. etc. Over het belangrijkste, ons eenmalige leven en hoe we dat in stand kunnen houden, weten veel mensen niet zo veel. Dat is jammer, want dat zou een heleboel gezondheidsproblemen hebben kunnen voorkomen als ze het wel zouden hebben geweten. Dat gebrek aan wetenschap probeer ik een beetje te verhelpen. Gaan we nog een stukje door? B-lymfocyten gaan naar school Antistoffen worden geproduceerd door B-lymfocyten, die behoren tot de witte bloedcellen. Dit deel van ons afweersysteem is in staat om onderscheid te maken tussen wat tot ons eigen lichaam behoort en wat vreemd is in ons lichaam, zoals bacteriën, virussen maar ook bloedcellen met een afwijkende bloedgroep. Het afweersysteem herkent niet de volledige lichaamsvreemde structuur maar slechts een eiwit- of een suikeronderdeel hiervan, dat antigeen genoemd wordt. Deze B-lymfocyten zijn ook weer waard te beschrijven. Ze worden niet gemaakt en gelijk in het diepe gegooid. Oh, nee! Ze gaan via de kleuterschool, naar de basisschool en zo hogerop. 8

9 De opleiding van een B-lymfocyt De B-lymfocyten worden gemaakt in het beenmerg vanuit lymfoïde stamcellen. Een jonge B-lymfocyt, die nog nooit eerder een antigeen heeft ontmoet, maakt een primaire antistof die het als zogenaamde B-cel receptor (BCR) op het celmembraan vertoont. De B-lymfocyten verlaten nu het beenmerg om naar de secundaire lymfoïde organen, zoals lymfeklieren en milt, te gaan. Hier zullen de B-lymfocyten voor het eerst antigenen ontmoeten. Aangezien een B-lymfocyt veel verschillende primaire antistoffen kan maken, zijn er slechts enkele cellen die het gepresenteerde antigeen kunnen binden. Om echter de B-lymfocyt aan te zetten om zijn antistof te gaan moduleren, zodat dit beter past, en om er voor te zorgen dat de B-lymfocyt zich gaat vermenigvuldigen, is er een tweede soort cel nodig van het specifieke afweersysteem: de T-helper lymfocyt. Alleen wanneer er binding van zowel een antigeen als van een T-helper lymfocyt aan de B-lymfocyt plaatsvindt, kan er differentiatie en proliferatie optreden. Deze uitrijping van een B-lymfocyt vindt plaats in de secundaire lymfoïde organen. De uitgerijpte B-lymfocyt kan of een plasmacel of een memory B-lymfocyt worden. De plasmacel verlaat de secundaire lymfoïde organen om zich naar het beenmerg te begeven. Hier bevinden zij zich in het juiste milieu om grote hoeveelheden antistoffen te gaan produceren. De memory B-lymfocyt blijft in de circulatie en zal tijdens een tweede invasie van een antigeen snel weer antistoffen van dezelfde specificiteit kunnen maken. Wanneer een antistof aan een antigeen bindt, wordt een immuuncomplex gevormd, dat door weer andere witte bloedcellen uit onze bloedbaan verwijderd wordt. Er is meer te vertellen. Ik zal je de tot de 5 klassen van de tot de familie van de immunoglobulinen behorende plasmacellen: IgA, IgD, IgE, IgG, IgM en de soms vage scheidslijn tussen aangeboren en aanpassings-immuunsystemen en de kruising tussen die immuunsystemen, besparen. Immunodeficiëntie Je hebt gelezen dat we een aangeboren en een verworven(lerend) immuunsysteem hebben. Immunodeficiëntie is een niet, of niet voldoende functionerend immuunsysteem; er zijn aangeboren of verworven vormen van. Een voorbeeld van een aangeboren afwijking van het immuunsysteem is SCID (Severe Combined Immuno Deficiency Syndrome), dat voorkomt bij zeer jonge kinderen. Verworven immunodeficiëntie komt voor bij aandoeningen van het immuunsysteem zoals aids (het "Verworven Immuun Deficiëntie Syndroom"), een besmettelijke ziekte, die door het Hiv wordt overgebracht, dat degeneratie van het immuunsysteem van het lichaam veroorzaakt. Het kan ook wel veroorzaakt worden door medicijnen, bijvoorbeeld bij transplantatie-patiënten. 9

10 Overactief immuunsysteem Een "overactief" immuunsysteem is het kenmerk van een groot aantal verschillende auto-immuunaandoeningen, zoals diabetes mellitus type I, multiple sclerose (MS), psoriasis, en reumatoïde artritis (reuma). In deze ontbreekt de zelf-herkenningscapaciteit van het immuunsysteem en het valt een deel van het eigen lichaam van de patiënt aan, als ware het vreemde, dus vijandige stoffen. Bij reuma moet vooral het kraakbeen het ontgelden. Om het iets duidelijker te maken kijken we even naar het immuunsysteem in een plant. Bij zelf-bestuivende planten zal een stuifmeelkorrel die op stigma van een bloem landt een stuifmeelbuisje onderaan de steel naar de stempel voor bevruchting verzenden. Een stuifmeelkorrel van een genetisch andere plant zal niet ontkiemen, of het stuifmeelbuisje, zodra dat gevormd is, zal in de steel desintegreren. In kruis-bestuivende soorten, desintegreren de eigen stuifmeelkorrels, terwijl de niet-eigen korrels ontkiemen en bevruchten. Toch moeten niet alle cellen van buiten worden vernietigd aangezien sommigen voor voeding moeten worden geassimileerd. Daarom moet het immuunsysteem de capaciteit hebben om eigen en niet-eigen te ontdekken. Het afweerstelsel moet de capaciteit hebben om toekomstige gevaren te behandelen. De contraspionage dienst Dendritische cellen zijn ook onderdeel van het immuunsysteem. Deze cellen moeten niet verward worden met dendrieten in de neurologie. Dendritische cellen hebben hun naam te danken aan de vorm die de cellen hebben. Dendritische cellen hebben in het menselijk lichaam twee taken. 1: Ten eerste zijn ze betrokken bij de eerste reactie van het lichaam op pathogenen (lichaamsvreemde stoffen/ziekteverwekkers). Zij controleren voortdurend het lichaam op de aanwezigheid van deze pathogenen. Ze liggen daarom op plaatsen waar pathogenen binnendringen, zoals de huid en slijmvliezen. Zodra een dendritische cel een pathogeen tegenkomt zal hij geactiveerd worden en vervolgens cytokines en chemokines maken die dit pathogeen onschadelijk proberen te maken. 2: Hun tweede taak volgt onmiddellijk op de eerste en is onderdeel van het adaptieve immuunsysteem. Dendritische cellen hebben de eigenschap om pathogenen te kunnen opnemen en hun antigenen aan de buitenkant van hun celmembraan te presenteren. Daarom heten ze ook wel antigeen-presenterende cellen (APC's). Zodra ze een pathogeen hebben opgenomen migreren ze via lymfevaten naar de lymfeklieren (o.a. de thymus) waarin zij antigenen aanbieden aan naïeve CD4 T-cellen en CD8 T-cellen, waarna deze prolifereren in volwassen T-helpercellen. 10

11 Dendritische cellen spelen hierbij ook een rol in immuunregulatie waarbij T-cellen die autoreactief werken (en dus eigen weefsel aanvallen) apoptose ondergaan bij binding aan het antigeen wat lichaamseigen is (auto-antigeen). Populaties Dendritische cellen worden opgedeeld in twee subpopulaties: conventionele dendritische cellen en plasmacytoide dendritische cellen. Conventionele dendritische cellen bevinden zich in epitheel en maken bij activatie de ontstekingsmediatoren IL-6, IL-12 en TNF-alpha. Deze cellen spelen een rol bij de adaptieve immuunrespons. Plasmacytoide dendritische cellen bevinden zich door het gehele lichaam als precursorcellen (voorlopercellen). Pas nadat ze geactiveerd worden nemen ze de dendritische vorm aan en maken vervolgens veel IFN-alpha. Hun eventuele rol in de adaptieve immuunrespons is onderwerp van wetenschappelijke discussie. Ra ra wie ben je? Je kent het kinderspelletje wel. Voedingsadviseurs, ik wil ze niet gelijk tot deskundigen bombarderen, bedachten: je bent wat je eet. Leuk bedacht, maar dat je geen kadetje bent had je al ontdekt. Dus gaan we ons maar liever bezighouden met wat we werkelijk zijn. Om daar achter te komen moeten we eerst maar eens vaststellen hoe oud je bent. 11

12 Hoe oud denk je dat je werkelijk bent? Dat is makkelijk zal je zeggen, en je vult in gedachten je verjaardagenleeftijd in. Weet je hoe oud je echt bent? Je bent miljoenen jaren oud! Je bent namelijk zo oud als je DNA. Je DNA werd gevormd bij de eerste ontwikkeling van leven en het samengaan van het menselijk DNA en oer-viraal DNA. Ons DNA bestaat voor 17% uit dat oude virus-dna. Daarvan hoef je niet te schrikken, we doen het er al een aardig poosje mee en dat lukt heel aardig. Die samenwerking met vreemde microben is voor ons heel voordelig. Ons immuunsysteem hebben we er aan te danken. Ons verbrandingssysteem de mitochondriën zijn oude bacteriën die zich in alle lichaamscellen bevinden en zich daar keurig hebben aangepast en ons in staat stellen voedingstoffen te verbranden. De mens is uniek met unieke helpers. Ons DNA, daar hadden we het over, zijn eiwitten. Als je de naam in één keer foutloos kan uitspreken verdien je compliment. Desoxyribonucleïnezuur! Het bevindt zich in alle lichaamscellen. Hoe ziet het eruit? DNA bestaat uit twee strengen die om elkaar heen draaien, de zogenaamde dubbele helix. In 1953 vonden Watson en Crick uit hoe die strengen precies draaien. Op het DNA liggen onze genen. Zo n stuks. Sommige bronnen noemen 30 a Wie zou over meer genen beschikken: mensen of planten? Je zou geneigd zijn te denken dat mensen dat zullen zijn. Maar, dan heb je het mis. Planten hebben twee maal zoveel genen als wij. Planten zijn ons wat aantal genen betreft dus dik de baas. Alle genen van een organisme noemen we het genoom. DNA of Desoxyribonucleïnezuur is een molecuul waarin alle erfelijke informatie van alle bekende organismen is vastgelegd. Het zit opgeslagen in de kern van elke cel. De gedraaide strengen zijn met elkaar verbonden door stikstofbasen, Adenine (A), Thymine (T), Cytosine (C) en Guanine (G). A wordt gekoppeld aan T. C wordt gekoppeld aan G. Op deze manier wordt het DNA als het ware 'geschreven'. De informatie uit het DNA wordt omgezet naar eiwitten, die dingen kunnen regelen in het lichaam, zoals het regelen van de hormonen tot het vervoeren van zuurstof. De relatie tussen DNA en eiwitten is essentieel voor levende organismen. 12

13 Een proteïne is een overvloedig en complex molecuul. Ze zijn belangrijk voor het vormen van de lichaamsstructuur (structurele proteïnen), boodschappers, enzymen, hormonen enz. Het DNA in het menselijk lichaam bestaat uit 46 chromosomen, 23 van de vader en 23 van de moeder. Op die chromosomen liggen genen, wat een bepaalde DNA-volgorde is. Van elk gen heeft iemand een kopie van zijn vader en een van zijn moeder. DNA wordt daarom vaak gebruikt om te kijken of bepaalde mensen familie van elkaar zijn. Ik zei hiervoor al dat je al miljoenen jaren oud bent. Teilhard de Chardin, paleoloog, omschreef het als: wij zijn de laatste wagon van een trein van voorgangers. En zo is het. Als ik dat op een lezing zeg, komt onveranderlijk de opmerking: maar we zijn toch geëvolueerd, en niet het zelfde als de oermens. Van de wezenlijke mensachtige eerstelingen kunnen we ons geen enkele voorstelling maken. Als er gesproken wordt over een oermens dan gaat het over de mens van pakweg tot maximaal jaar geleden. Als je weet dat ons DNA zich aanpast met de snelheid van slechts een ½ procent per miljoen jaar, dan is het duidelijk dat we toch aardig moeten overeenkomen met onze opa die achter een mammoet aan zat. Hij zou zomaar bij je binnen kunnen lopen. 13

14 DNA katrol De DNA-strengen zijn als een telefoonkabel of een touw. Deze katrol maakt het mogelijk de extreem lange DNAstrengen in de kleine celkern te laten passen. Simpel gezegd: deze katrol zorgt ervoor om DNA efficiënt te verpakken in kleine ruimtes. De lengte van het DNA is 2 meter per cel. De mens bezit miljard cellen. De totale lengte van het DNA is 2x = meter. Dit komt dus overeen met km. De afstand van de aarde tot de zon is 150 miljoen km. De lengte van het DNA is dus vele malen langer dan deze afstand. En dat zit allemaal in jouw lichaamscellen opgeborgen. Onze kopieermachine Behalve DNA, hebben we nog iets. Dat heet RNA. RNA is een neef van DNA. RNA lijkt qua chemische structuur sterk op DNA, en net als DNA is RNA opgebouwd uit een lange keten van nucleotiden. RNA hoort net zoals DNA tot de nucleïnezuren. RNA dient voor het kopiëren van genetische informatie die is opgeslagen in het DNA. Het wordt in organismen geproduceerd tijdens de transcriptie, dat is het proces waarbij DNA wordt gekopieerd naar RNA. De volgorde van de nucleotiden bepaalt de genetische informatie waarvoor het RNA codeert. Alle cellulaire organismen gebruiken messenger RNA, afgekort mrna, voor het overbrengen van de genetische informatie die de eiwitsynthese regelt. Daarnaast bevindt RNA zich in veel virussen als genetisch materiaal in plaats van DNA. 14

15 DNA sterk waterafhankelijk Zoals ik het beschreven heb, leerden we het. DNA stuurde de andere systemen aan zoals het hormonale systeem. Vrij kort geleden werd ontdekt dat het DNA niet rechtstreeks de andere systemen aanstuurt, maar dat de aansturing via een enzymsysteem verloopt. DNA stuurt een boodschap naar het enzymsysteem en het enzym geeft de opdracht aan bijvoorbeeld het hormonale systeem. De overdracht van DNA naar het enzymsysteem loopt via een waterbrug. Wat we hier zien is dat DNA voor haar opdrachten waterafhankelijk is. Het zal je duidelijk zijn dat het water op dit niveau geen water kan zijn dat vergeven is van gifstoffen. Is dat wel het geval, en dat is het bij heel veel mensen, dan kan je verwachten dat er problemen op de loer liggen. Waterstofbruggen, ook aangeduid als H-bruggen, komen onder meer voor tussen watermoleculen, waar ze van groot belang zijn voor de fysische eigenschappen van water. Die pas ontdekte waterbrug tussen het DNA en enzymsysteem kan alleen goed functioneren als er geen gifstoffen in zitten, het ph neutraal is (ph7.36), dus niet zuur is, en bestaat uit kleine clusters. Water is opgebouwd uit moleculen, twee waterstof moleculen en één zuurstof molecuul. 5 moleculen vormen een cluster, en alle clusters samen is water. Uit de kraan, of in flessen verpakt, water bestaat uit clusters van 15 tot 30, en meer moleculen per cluster. De mens bestaat voor 75% uit water. Met dit water worden uiterst verfijnde waterstof constructies gevormd. We zijn ons daarvan niet bewust. Water is er zoveel, oceanen, rivieren, gletsjers, meren, het zwembad, of vijvertjes voor onze goudvissen, en het komt zo maar uit de kraan. Water is zo gewoon, dat we er nauwelijks aandacht aan willen schenken. Totdat., er opeens geen water meer uit de kraan komt. Totdat, het stinkt en niet te drinken is. Totdat, je ziek blijkt te zijn door water. In deel 1 van Ziekten bestaan niet! Wel zieken is beschreven welke gifstoffen er in ons drinkwater zitten en wat de oplossing is. Als je niet over deel 1 beschikt stuur dan een naar: ortho-medicine@hotmail.com. Je ontvangt het dan gratis. 15

16 DNAardigheid Soms stuit je op onderzoeken waarbij je je afvraagt of het wel een echt onderzoek betreft of sprake is van science fiction uit de Flower Power tijd. Ondanks deze bedenkingen wil ik het je niet onthouden. Ik beloofde immers dat ik zonder onderscheid te maken informatie zou geven. We zijn een heel eind gekomen met het ontraadselen van DNA. Dat er bijzondere eigenschappen zouden bestaan werd gepubliceerd door Pjotr Garjajev s: Programmering door middel van taal. De Russische bionatuurkundige en moleculair bioloog Pjotr Garjajev en zijn collega s verkenden ook het vibrationele gedrag (trillings-verschijnsel) van DNA. Levende chromosomen functioneren als een holografische computer waarbij gebruik wordt gemaakt van endogene DNA laserradiatie. Dit betekent dat als men een laserfrequentie richt op DNA en daarmee de golflengte van DNA, de genetische informatie verandert. Omdat de basisstructuur van DNA-paren en taal hetzelfde is hoeft DNA niet gedecodeerd te worden. Men kan simpelweg woorden en zinnen van de menselijke taal gebruiken. Levend DNA reageert altijd op door taal gemoduleerde laserstralen en zelfs radiogolven. Dit verklaart op een wetenschappelijke manier waarom zaken als affirmaties (psychologische definitie: positief zinnetje dat je zo goed in je hoofd opneemt dat je er echt in gaat geloven. w.v.) en hypnose zulke sterke effecten kunnen hebben op mensen en hun lichaam. Het is normaal en natuurlijk dat ons DNA reageert op taal. Terwijl westerse onderzoekers enkelvoudige genen uit DNAstrengen halen, creëerden de Russen apparaten die het metabolisme van cellen kunnen beïnvloeden door middel van gemoduleerde radio- en lichtfrequenties. Op deze wijze zouden zelfs genetische defecten kunnen worden gerepareerd. Ze vingen daarnaast informatiepatronen op van specifiek DNA en voegden het elders toe, waardoor een ander genoom ontstond. Kikkerembryo s werden veranderd in salamanderembryo s door simpelweg informatiepatronen van het DNA uit te zenden. Hier kwam geen enkel snijwerk aan te pas. Mensen die bekend zijn met esoterie en spiritualiteit gaan er vanuit dat ons lichaam geprogrammeerd kan worden door middel van taal, woorden en gedachten. Dit zou nu ook wetenschappelijk verklaard en bewezen zijn. De frequentie moet precies goed zijn en dit verklaart waarom niet iedereen er even goed in is. Het individu dient aan het innerlijk en de persoonlijke ontwikkeling te werken om bewuste communicatie met het DNA op gang te brengen. De Russische wetenschappers ontdekten bovendien dat ons DNA verstorende patronen kan veroorzaken in het vacuüm, waardoor gemagnetiseerde wormgaten kunnen worden geproduceerd. 16

17 Wormgaten zijn microscopische equivalenten van de zogenoemde Einstein-Rosen bruggen in de nabijheid van zwarte gaten. Het verhaal van Pjotr Garjajev vond ik te bijzonder om het niet te vermelden. Wat de werkelijke wetenschappelijke waarde ervan is zullen we moeten afwachten. Prof. Garjajev is nog niet klaar met ons. Laten we hem nog even blijven volgen. Hypercommunicatie Dit zijn tunnels die verschillende gebieden in het universum met elkaar verbinden via welke informatie buiten tijd en ruimte om kan worden verstuurd. Het DNA trekt deze informatiedeeltjes aan en stuurt ze door naar ons bewustzijn. Dit proces van hypercommunicatie (telepathie, channeling) is het meest effectief wanneer je ontspannen bent. Stress, zorgen, of hyperactiviteit houden succesvolle hypercommunicatie tegen of de informatie wordt geheel verstoord. In de natuur wordt hypercommunicatie al miljoenen jaren succesvol toegepast. De georganiseerde levensstroom in insecten toont dit wellicht het beste aan. De moderne mens kent het begrip als intuïtie. Wanneer een mierenkoningin van haar kolonie wordt afgescheiden, zullen de werksters volgens plan blijven doorgaan. Wanneer de koningin sterft stopt al het werk in de kolonie. Blijkbaar verstuurt de koningin de bouwplannen middels het groepsbewustzijn. Het maakt niet uit waar ze zich bevindt, zolang ze maar in leven is. Hypercommunicatie bij mensen vindt het meest plaats wanneer iemand plotseling toegang krijgt tot informatie die niet behoort tot zijn of haar kennis. Dergelijke hypercommunicatie wordt dan ervaren als inspiratie of intuïtie. Jarenlang droomde een 42-jarige verpleger dat hij gekoppeld was aan een soort kennis-cd-rom. Verifieerbare kennis werd naar hem verstuurd die hij zich s morgens tijdens het ontwaken herinnerde. Wanneer hypercommunicatie plaatsvindt, vinden in zowel het DNA als de mens zelf supernatuurlijke fenomenen plaats. 17

18 De Russische wetenschappers bestraalden DNA-monsters met laserlicht. Op het scherm ontstond een golfpatroon. Toen ze de monsters verwijderden bleef het golfpatroon bestaan. Dit toont dat energie buiten tijd en ruimte om nog altijd door de geactiveerde wormgaten kan reizen nadat het DNA verwijderd is. De bijwerkingen van hypercommunicatie bij mensen worden vaak omschreven als onverklaarbare elektromagnetische velden in de nabijheid van de betrokken persoon. Elektronische apparaten kunnen geïrriteerd raken en uren buiten werking blijven. Wanneer het elektromagnetische veld langzaam oplost werken de apparaten weer normaal. Vele genezers en natuurkundigen herkennen deze effecten uit hun werkterrein: hoe beter de atmosfeer en de energie, hoe slechter apparaten werken. Hopelijk is dit een geruststelling voor velen omdat je niet onhandig bent maar goed in hypercommunicatie. Nieuwetijdskinderen De onderzoekers denken dat mensen met volledige individualiteit die het groepsbewustzijn weer bereiken goddelijke krachten krijgen en de vormen op Aarde zouden kunnen veranderen. De mensheid beweegt nu in de richting van een dergelijk groepsbewustzijn. Meer dan 50 procent van de kinderen wordt bestempeld als een probleemkind wanneer ze naar school gaan omdat het systeem iedereen bij elkaar gooit en aanpassing vereist. Maar de individualiteit onder kinderen vandaag de dag is zo sterk dat ze weigeren zich aan te passen. Meer helderziende kinderen worden geboren. Deze kinderen streven naar het groepsbewustzijn wat niet langer onderdrukt kan worden. Weer kan moeilijk beïnvloed worden door een enkel individu. Met behulp van een groepsbewustzijn is het gemakkelijker te beïnvloeden. Dit is niets nieuws voor inheemse stammen. Het weer wordt sterk beïnvloed door de Schumann resonantie van de Aarde. Dezelfde frequenties worden ook in onze hersenen geproduceerd en kunnen het weer beïnvloeden wanneer veel mensen tegelijk hun denken synchroniseren. Een moderne beschaving gebaseerd op groepsbewustzijn heeft dus nooit milieuproblemen of schaarste omdat men met behulp van de mentale krachten controle over de energieën heeft van de thuisplaneet. Realiteit leren begrijpen DNA is tevens een organische supergeleider die bij lichaamstemperatuur werkt. Kunstmatige supergeleiders werken alleen bij extreem lage temperaturen tussen -200 en -140 graden Celsius. Bovendien kunnen alle supergeleiders licht en dus informatie opslaan. Onder bepaalde omstandigheden kunnen wormgaten zichzelf organiseren waaruit bepaalde vacuüm-domeinen ontstaan waarin bijvoorbeeld zwaartekracht kan worden omgezet in elektriciteit. Vacuüm domeinen zijn ballen van geïoniseerd gas die grote hoeveelheden energie bevatten. Er zijn gebieden in Rusland waar ze vaak worden gezien. Russische wetenschappers ontdekten dat deze ballen kunnen worden gestuurd door middel van gedachten. De domeinen zenden lage frequenties uit die ook geproduceerd worden in ons brein. Dit verklaart waarom ze met behulp van onze gedachten kunnen worden gestuurd. Mensen die bekend zijn met de esoterie en spiritualiteit produceren ook zichtbare ballen of kolommen van licht ten tijde van diepe meditatie of energetisch werk. Vroegere generaties die hypercommunicatie en vacuüm domeinen ervoeren waren ervan overtuigd dat ze werden bezocht door een engel. Denk je eens in met welke vormen van bewustzijn je kunt communiceren wanneer je toegang krijgt tot hypercommunicatie. Mensen met dergelijke ervaringen hebben geen last van hallucinaties. Ze leren enkel onze realiteit beter begrijpen, aldus onze Russische onderzoekers. 18

19 Nobelprijswinnaar ontdekt teleportatie DNA Luc Antoine Montagnier (Chabris, 18 augustus 1932) is een Franse arts en viroloog. Hij won samen met Françoise Barré-Sinoussi en Harald zur Hausen de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde van 2008.Montagnier studeerde natuurwetenschappen op de universiteit van Poitiers en ontving in 1960 zijn doctoraat van de Universiteit van Parijs. Montagnier werd onderzoeksdirecteur van het Centre National de la Recherche Scientifique in 1974 en in 1985 verbond hij zich als professor aan het Pasteur Instituut. Dr. Montagnier is vooral bekend geworden door zijn ontdekking in 1983, waar hij ontdekte dat het Human Immunodeficiency Virus (HIV) de oorzaak is van AIDS. Deze ontdekking leidde rechtstreeks tot de ontwikkeling van een test voor het opsporen van de aanwezigheid van HIV in de bloed. De Amerikaanse wetenschapper Robert Gallo beweerde een jaar later dat hij degene was die HIV ontdekt had. Maar in 1992 bepaalde de wetenschappelijke gemeenschap dat Montagnier voor deze ontdekking moest worden gecrediteerd. Voor deze ontdekking ontving hij in 1994 de Dr. A.H. Heinekenprijs voor de geneeskunde en in 2008 de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde. Bij een experiment met DNA is een vrij bizar bijeffect waargenomen. De DNA blijkt geteleporteerd tussen twee glazen testbuizen. De befaamde bioloog en Nobelprijswinnaar Luc Montagnier heeft met zijn nieuwste experiment veel stof doen opwaaien in de wereld van kwantummechanica. Teleportatie van DNA Volgens de publicatie van Montagnier bestond het experiment uit twee buisjes, waarvan er één gevuld was met water en één bacterie-dna bevatte. Het geheel was omhuld door een zwak elektromagnetisch veld van 7 Hz. Achttien uur en een polymerase-kettingreactie later, had het DNA zichzelf tot ieders stomme verbazing afgedrukt op het water. Met andere woorden, de DNA was detecteerbaar in het water en had zich dus geteleporteerd, of eigenlijk gedupliceerd. Een vreemd onlogisch detail is dat de DNA wel eerst verdund moest worden voordat het experiment werkte. Montagnier heeft de resultaten voor de zekerheid vergeleken met eenzelfde situatie waar minder tijd overheen ging en ook nog zonder of met een zwakker elektromagnetisch veld. Het effect werd in die scenario s echter niet waargenomen. Ongebruikelijke kwantumeffecten Het afdrukken van DNA op water is een kwantumeffect. Die bevinding op zich is echter niet eens het meest verwonderende aspect van het experiment. Iets wat nog meer verbazing oogst, is de relatief lange tijd waarin het fenomeen zich manifesteert. Van soortgelijke kwantumfenomenen wordt namelijk algemeen aangenomen dat ze zich slechts fracties van een seconde openbaren en niet seconden, minuten, laat staan uren lang. 19

20 Verder doen ze zich doorgaans alleen voor bij lage temperaturen dichtbij de nul Kelvin. Er wordt heftig gediscussieerd over wat dit voor implicaties heeft. Het blootleggen van een proces dat de onderliggende kwantumfactoren van de natuur bij kamertemperaturen toont, zou een schokgolf door de wetenschappelijke wereld doen gaan. In de wetenschap, en zeker bij dergelijk schokkende resultaten, is het echter een goede gewoonte om eerst de reproduceerbaarheid te testen. Dat zal door andere wetenschappers moeten gebeuren, voordat de conclusies algemeen aangenomen worden als waarheid. Op het moment zijn er namelijk nog wat sceptici onder de onderzoekers. Zo vindt onderzoeker Klaus Gerwert van de Ruhr-Universität in Bochum het moeilijk te geloven dat informatie gedurende een dergelijk lange periode opgeslagen kan worden in water. Zo zegt hij in New Scientist magazine. Speculatie De ware implicaties van deze ontdekking zijn nog lastig in te schatten. Het zou kunnen betekenen dat het leven in staat is om kwantumeigenschappen van de natuur te gebruiken om zichzelf op subtiele wijze te projecteren of eigenlijk af te drukken, met als doel voortzetting van zichzelf, ofwel voortplanting. Een andere mogelijke uitleg van wat er in dit experiment naar voren komt, zou zijn dat het leven zelf een complexe projectie is van dit soort kwantumfenomenen en dat het leven er zelfs in grote mate afhankelijk van is, maar dat dit zo lastig detecteerbaar is dat we nog ver verwijderd zijn van een goed begrip hiervan. Een theorie die nog meer gezocht is, en wat Montagnier dan ook zeker niet suggereert, zou zijn dat het watermolecuul kwantumeigenschappen heeft die we nog niet kennen, maar die misschien in de toekomst zouden kunnen verklaren waarom water zo belangrijk is voor het fenomeen leven. Dit nog naast het feit dat water bijzonder gemakkelijk chemische verbindingen aangaat. Mogelijk wordt ooit ontdekt dat water een goed medium kan zijn waarop DNA zich kan kopiëren met behulp van kwantumprocessen. Dit zijn echter nogal speculatieve gedachten. De befaamde bioloog en Nobelprijswinnaar Luc Montagnier heeft met zijn nieuwste experiment veel stof doen opwaaien in de wereld van kwantummechanica. 20