Beroep tegen schorsing als ordemaatregel en verlenging daarvan is ongegrond, omdat er voldoende redenen voor waren.

Transcriptie

1 Beroep tegen schorsing als ordemaatregel en verlenging daarvan is ongegrond, omdat er voldoende redenen voor waren. in het geding tussen: UITSPRAAK [appellant], wonende te [woonplaats], appellant, hierna te noemen [appellant] gemachtigde: mevrouw mr. M.M.P.M. Lousberg en de Raad van Toezicht van [verweerder], gevestigd te [vestigingsplaats], verweerder, hierna te noemen de werkgever gemachtigde: mevrouw mr. P.A. Charbon 1. VERLOOP VAN DE PROCEDURE Bij beroepschrift van 3 juli 2018, ingekomen op 4 juli 2018, aangevuld op 8 september 2018, heeft [appellant] beroep ingesteld tegen het besluit van de werkgever van 25 mei 2018, om hem op grond van artikel 2.7 lid 1 cao gedurende vier weken te schorsen bij wijze van ordemaatregel, alsook tegen het besluit van 19 juni 2018, om deze schorsing te verlengen met vier weken. De werkgever heeft op 14 augustus 2018 een verweerschrift ingediend. De mondelinge behandeling van het beroep vond plaats op 17 september 2018 te Utrecht. [appellant] was ter zitting aanwezig en werd bijgestaan door zijn gemachtigde. Namens de werkgever verschenen ter zitting de voorzitter en secretaris Raad van Toezicht. Zij werden bijgestaan door de gemachtigde. [appellant] heeft een pleitnotitie overgelegd. 2. DE FEITEN [appellant] is per 15 november 2011 benoemd als voorzitter van het College van Bestuur van [verweerder]. Hij is werkzaam in een vast dienstverband met een volledige betrekkingsomvang. Op de arbeidsverhouding is van toepassing de cao. In de loop van 2017 is de bestuursstructuur van de werkgever veranderd. Onder het College van Bestuur, bestaande uit twee leden, zijn vijf directeuren benoemd. Het College van Bestuur en de directeuren vormen samen, ondersteund door een bestuurssecretaris en een controller, het directieteam. Op 5 en 6 april 2018 vond een tweedaagse directiebijeenkomst onder externe begeleiding plaats. Tijdens die bijeenkomst ontstond tussen de directeuren en het College van Bestuur een vertrouwenscrisis. De leden van het College van Bestuur hebben daarop de bijeenkomst op de eerste dag verlaten. Vervolgens hebben de vijf directeuren per brief van 9 april 2018 aan de Raad van Toezicht medegedeeld het vertrouwen op te zeggen in het voltallige College van Bestuur. Hierop heeft de Raad van Toezicht een extern onderzoeksbureau de opdracht gegeven om de ontstane situatie te analyseren en de Raad van Toezicht te adviseren over de / uitspraak d.d. 8 oktober 2018 pagina 1 van 5

2 te nemen maatregelen om te komen tot een directieteam (College van Bestuur en directeuren) dat in vertrouwen kan samenwerken. De conclusie van het onderzoeksbureau, medegedeeld aan de Raad van Toezicht op 26 april 2018, was dat er sprake was van een zeer diepgaande vertrouwensbreuk tussen de directeuren en het College van Bestuur. Onderdeel van de conclusie was ook dat [appellant] niet in staat was om als voorzitter van het College van Bestuur de noodzakelijke veranderingen in goede banen te leiden en de vertrouwensbreuk te herstellen. De werkgever heeft de conclusies van het onderzoeksbureau overgenomen en [appellant] op 8 mei 2018 medegedeeld voornemens te zijn de arbeidsovereenkomst te beëindigen. [appellant] heeft daarop per van 11 mei 2018 aan de werkgever medegedeeld dat hij ervan uitging dat zijn aanwezigheid niet langer op prijs zou worden gesteld en hij daarom niet op het werk zou verschijnen, tenzij dat wel dringend gewenst was. De voorzitter van de Raad van Toezicht heeft [appellant] op 25 mei 2018 telefonisch op de hoogte gesteld van het voornemen hem te schorsen bij wijze van ordemaatregel en heeft hem in de gelegenheid gesteld zijn opvattingen daaromtrent mondeling kenbaar te maken. [appellant] heeft daarbij aangegeven dat hij zijn uitgebreide verweer nog op schrift zou stellen. [appellant] is bij besluit van 25 mei 2018, onder verwijzing naar artikel 2.7 lid 1 cao, geschorst bij wijze van ordemaatregel voor de duur van vier weken. In genoemd besluit geeft de werkgever aan: Jouw opvatting is voor de Raad van Toezicht echter geen reden om niet tot schorsing over te gaan. Op 6 juni 2018 heeft [appellant] zijn schriftelijk verweer ingediend. De werkgever heeft daar geen inhoudelijke reactie op gegeven. De voorzitter van de Raad van Toezicht heeft [appellant] op 19 juni 2018 telefonisch geïnformeerd over het voornemen de schorsing als ordemaatregel met vier weken te verlengen en hem wederom gevraagd naar zijn opvattingen daaromtrent. [appellant] heeft daarop aangegeven dat zijn opvattingen niet anders zijn dan zoals hij eerder telefonisch en schriftelijk had verwoord. Per 19 juni 2018 is de schorsing met vier weken verlengd, waarbij de werkgever heeft aangegeven: Jouw opvattingen waren en zijn voor de Raad van Toezicht echter geen reden om niet tot verlenging van de schorsing over te gaan. [appellant] heeft beroep ingesteld tegen de besluiten van 25 mei 2018 en 19 juni STANDPUNTEN VAN PARTIJEN Standpunt [appellant] [appellant] stelt dat de werkgever bij het nemen van de besluiten tot schorsing in strijd heeft gehandeld met de voorschriften uit de cao. Zo heeft de werkgever de schorsing en de verlenging van de schorsing gebaseerd op een verkeerd artikel in de cao. In de besluiten wordt verwezen naar artikel 2.7 lid 1 cao (schorsing als ordemaatregel), terwijl artikel 2.7 lid 2 sub c cao een bepaling voor schorsing kent voor het geval een werkgever voornemens is de arbeidsovereenkomst te beëindigen. Daarnaast is de procedure onzorgvuldig verlopen aangezien [appellant] niet voldoende in de gelegenheid is gesteld zijn opvattingen ten aanzien van de schorsing kenbaar te maken. Toen hem op 25 mei 2018 telefonisch werd medegedeeld dat hij geschorst zou worden, heeft hij aangegeven dat hij schriftelijk verweer wilde voeren. De werkgever heeft dat verweer niet afgewacht alvorens een definitieve beslissing te nemen. Naar aanleiding van de opgelegde schorsing heeft [appellant] op 6 juni 2018 alsnog schriftelijk verweer gevoerd. Hier heeft de werkgever nooit inhoudelijk op gereageerd. Ook ten aanzien van de verlenging van de schorsing heeft [appellant] zijn opvattingen niet voldoende kenbaar kunnen maken / uitspraak d.d. 8 oktober 2018 pagina 2 van 5

3 Bovendien is [appellant] nooit de gelegenheid geboden om met de werkgever in gesprek te gaan over de redenen die ten grondslag liggen aan de schorsing en het voornemen van de werkgever om de arbeidsovereenkomst te beëindigen. Hierdoor is geen sprake geweest van hoor en wederhoor. Voorts is [appellant] van mening dat de besluiten tot schorsing onvoldoende zijn gemotiveerd. Bovendien was de schorsing niet dringend vereist. [appellant] was wel degelijk in staat om de volgens de werkgever noodzakelijk geachte veranderingen door te voeren, al dan niet via ondersteuning. Hij heeft ook altijd goede beoordelingen gehad en is niet in de gelegenheid gesteld om zijn functioneren, als daar al iets op aan te merken zou zijn, te verbeteren, aldus [appellant]. Standpunt werkgever Vanwege een crisis in het directieteam heeft de werkgever een onderzoeksbureau ingeschakeld. De werkgever heeft de conclusie van het onderzoeksbureau, dat nieuw leiderschap noodzakelijk was, overgenomen en aan [appellant] medegedeeld te streven naar beëindiging van de arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden. Daarop heeft [appellant] per van 11 mei 2018 aan de werkgever aangegeven dat hij niet op het werk zou verschijnen. Omdat de organisatie bestuurd moest worden en de werkgever de continuïteit in gevaar zag komen, werd gezocht naar een interim voorzitter College van Bestuur. Aangezien het hebben van twee personen op dezelfde positie onwerkbaar is, heeft de werkgever op het moment dat een interim bestuurder werd gevonden de feitelijke situatie ook formeel willen regelen door [appellant] te schorsen bij wijze van ordemaatregel. De werkgever heeft voor die grond gekozen omdat er op dat moment nog geen duidelijkheid was over de te volgen beëindigingsprocedure. De insteek van de werkgever was om gezamenlijk tot een oplossing te komen. Schorsing op grond van artikel 2.7 lid 2 sub c cao lag daarom niet voor de hand. Voorafgaand aan de oplegging van de schorsing is er veelvuldig (telefonisch) contact geweest tussen de leden van de Raad van Toezicht. Omdat uit het telefoongesprek met [appellant] op 25 mei 2018 geen nieuwe argumenten naar voren kwamen, is zijn schriftelijk verweer niet afgewacht en is de schorsing dezelfde dag per brief bevestigd. Datzelfde geldt voor de verlenging van de schorsing. De werkgever is ervan overtuigd dat [appellant] niet in staat en niet in de positie is om als voorzitter van het College van Bestuur de diepgaande vertrouwensbreuk te herstellen en om de noodzakelijke maatregelen te nemen die tot een bestuurlijk werkbare situatie zouden moeten leiden. Een functioneringstraject lag dan ook niet in de rede. 4. OVERWEGINGEN VAN DE COMMISSIE De bevoegdheid en de ontvankelijkheid Aangezien de instelling is aangesloten bij de Commissie en het beroep is gericht tegen één van de beslissingen, genoemd in artikel 12.2 lid 2 cao, en binnen de daartoe geldende termijn is ingesteld, is de Commissie bevoegd van het beroep kennis te nemen en is het beroep ontvankelijk / uitspraak d.d. 8 oktober 2018 pagina 3 van 5

4 De schorsing als ordemaatregel en de verlenging daarvan Er is sprake van een schorsing als ordemaatregel en een verlenging daarvan als bedoeld in artikel 2.7 lid 1 cao. Dat de werkgever niet gekozen heeft voor een schorsing op grond van 2.7 lid 2 sub c cao, schorsing indien de werkgever de arbeidsovereenkomst wil beëindigen, is niet onbegrijpelijk aangezien de keuze voor het vervolgtraject op het moment dat het schorsingsbesluit werd genomen nog niet duidelijk was. Bovendien betekent het feit dat wellicht gekozen had kunnen worden voor een schorsing op grond van artikel 2.7 lid 2 cao nog niet dat daarmee de schorsing op een andere grond, in casu artikel 2.7 lid 1 cao, onrechtmatig is. Een werkgever maakt immers een eigen afweging in de keuze voor de grondslag van een maatregel, waarna de Commissie toetst of de werkgever in redelijkheid heeft kunnen komen tot het opleggen van die specifieke maatregel. De Commissie zal eerst dienen te beoordelen of de werkgever heeft voldaan aan de eisen die de cao stelt aan het opleggen van een schorsing als ordemaatregel. De procedure daartoe is geregeld in artikel 2.10 lid 1 cao, dat als volgt luidt: Het besluit tot schorsing als bedoeld in artikel 2.7 lid 1 wordt de werknemer onverwijld doch uiterlijk binnen 3 dagen schriftelijk, aangetekend bevestigd, onder vermelding van redenen. Voordat de werknemer wordt geschorst wordt deze in de gelegenheid gesteld zijn opvattingen omtrent de voorgenomen schorsing kenbaar te maken. De opvattingen van de werknemer omtrent de schorsing worden opgenomen in de brief, waarin de schorsing wordt bevestigd. De Commissie constateert dat de werkgever [appellant] op 25 mei 2018 en op 19 juni 2018 telefonisch in de gelegenheid heeft gesteld zijn opvattingen ten aanzien van de (verlenging van de) schorsing kenbaar te maken en dat hetgeen hij telefonisch heeft medegedeeld is opgenomen in de schorsingsbesluiten. Daarmee is voldaan aan het vereiste van artikel 2.10 lid 1 cao. De Commissie wenst evenwel niet ongezegd te laten dat het beter zou zijn geweest als de werkgever [appellant] een (korte) termijn had gegund voor het indienen van zijn schriftelijk verweer, temeer omdat hij had aangekondigd dat te zullen doen, alvorens het definitieve besluit aan hem mee te delen. Ook ten aanzien van de verlenging van de schorsing had werkgever er voor kunnen kiezen om een inhoudelijk gesprek met [appellant] te voeren over zijn bezwaren, aangezien hij zijn opvattingen ten aanzien van de initiële schorsing reeds op 6 juni 2018 schriftelijk kenbaar had gemaakt. De Commissie acht dit echter, mede vanwege het feit dat [appellant] er na de mededeling dat werkgever voornemens was de arbeidsovereenkomst te beëindigen, zelf voor had gekozen om thuis te blijven, onvoldoende om op basis daarvan tot een gegrondverklaring van het beroep te komen. Inhoudelijk toetst de Commissie een schorsing als ordemaatregel, waarvan hier sprake is, terughoudend. Bij het bepalen van de gang van zaken binnen de instelling, dus ook bij het beoordelen of in het belang van de instelling een schorsing dringend vereist, komt immers aan de werkgever een grote mate van vrijheid toe. Aanleiding voor de schorsing is de conclusie van het onderzoeksbureau dat er sprake was van een zeer diepgaande vertrouwensbreuk tussen de directeuren en het College van Bestuur en dat [appellant] niet in staat was om als voorzitter van het College van Bestuur de noodzakelijke / uitspraak d.d. 8 oktober 2018 pagina 4 van 5

5 veranderingen in goede banen te leiden en de vertrouwensbreuk te herstellen. Gezien de uitkomst van dit rapport en de positie die [appellant] bekleedde, acht de Commissie het dan ook niet onbegrijpelijk dat de werkgever [appellant] bij wijze van ordemaatregel heeft geschorst. Zijn aanwezigheid op de werkvloer had immers kunnen leiden tot verergering van de problematiek of mogelijk zelfs tot escalatie. Bovendien was [appellant] gezien zijn functie niet inzetbaar op andere werkzaamheden. Dat de werkgever bij zijn besluit tot schorsing bij wijze van ordemaatregel heeft meegewogen dat een interim voorzitter College van Bestuur werd aangesteld, acht de Commissie ook niet onredelijk. De duur van de schorsing dient in verhouding te staan tot de tijd die de werkgever nodig heeft voor de te ondernemen actie. De werkgever had [appellant] gemeld in onderling overleg te willen komen tot een voor beide partijen aanvaardbare oplossing. Onder andere vanwege de privé-situatie van [appellant] heeft het enige tijd geduurd voor er constructieve gesprekken plaats konden vinden. Naar het oordeel van de Commissie is het dan ook te billijken dat de werkgever heeft gekozen voor verlenging van de schorsing. Alles overziende heeft de werkgever naar het oordeel van de Commissie in redelijkheid kunnen komen tot de beslissingen van 25 mei 2018 en 19 juni 2018 om [appellant] te schorsen als ordemaatregel. De Commissie zal het beroep derhalve ongegrond verklaren. 5. OORDEEL Op grond van bovenstaande overwegingen verklaart de Commissie het beroep tegen de besluiten van 25 mei 2018 en 19 juni 2018 ongegrond. Vastgesteld te Utrecht op 8 oktober 2018 door mr. L.C.J. Sprengers, voorzitter, mr. B. Euser en mr. drs. F. Veenstra, leden, in aanwezigheid van mr. L. Verhoeven, secretaris. mr. L.C.J. Sprengers voorzitter mr. L. Verhoeven secretaris / uitspraak d.d. 8 oktober 2018 pagina 5 van 5