EEN NA TWAALF DOOR DAVE NIEUWENBURG

Transcriptie

1 EEN NA TWAALF DOOR DAVE NIEUWENBURG

2 2 e editie Omslagontwerp: Dave Nieuwenburg ISBN Dave Nieuwenburg, Voorschoten 2

3 INHOUD De kerk van je hart... 7 Hel en gevolgen De val van de hamer Aan het einde Opgejaagd Wenego en Gradicon Omen Penvriendin In eigen hand Visioen Over roze appeltjes Catherine Ellie Howard s geweten Stain

4 Inleiding Voor u ligt de tweede editie van Een na twaalf, een verzameling van dertien verhalen die ik tussen 2007 en 2009 geschreven heb. De eerste tien verhalen zijn volledig van mijn pen (of liever gezegd mijn toetsenbord), de laatste twee zijn ontstaan uit de creativiteit van zowel An Walravens als mijzelf. De Kerk van je hart Een jong koppel wordt bruut van elkaar gescheiden door de vroegtijdige dood van een van hen. Vlak na de crematie verschijnt ze echter weer tot hem en besluiten ze alsnog de kerk te bezoeken waar ze elkaar de eeuwige trouw zouden beloven. Dit verhaal is deels gebaseerd op de titel van een van mijn favoriete nummers van Roxette. Hel en gevolgen Het Elysium, de hemel, daar wil Duco Deinec graag naar toe. Als hij daar aankomt, krijgt hij te horen dat zijn daden hem veroordelen tot het vagevuur... Kan Duco leven met de gevolgen waardoor hij in de hel terecht komt? Duco Deinec speelt overigens ook een belangrijke rol in het in 2010 geschreven De kronieken van Giacomo. De val van de hamer Een kort verhaal over schuldgevoel. Aan het einde Fawkes komt bij een biokrachtcentrale terecht net op het moment dat er een explosie in een van de laboratoria plaatsgevonden heeft. Samen met een van de overlevenden probeert hij koste wat het kost de wereld te behoeden voor de catastrofe die dreigt te volgen. Opgejaagd Vittorio Antonio, een oude maffiabaas verteld zijn levensverhaal en waarom hij ooit zijn thuisland Italië verliet. 4

5 Wenego en Gradicon Jurian en Durian worden door Wenego gevraagd de krijger Francis veilig terug te brengen uit het land van Gradicon. Onderweg komen ze drie vreemdelingen tegen die op een missie zijn naar Wenego. Als blijkt dat de krijger Francis geen gevangene is van Gradicon moeten Jurian en Durian op zoek naar de geschiedenis die het land waarin zij leefden gescheiden heeft. Dit verhaal is samen met De kerk van je hart een van de eerste verhalen die het fictieve land Wenegrad schiepen, veel van mijn verhalen spelen zich in Wenegrad af (waaronder ook Stain) Omen Als een jongen iets ziet wat hij identificeert als een voorbode van zijn dood besluit hij op pad te gaan om een heks te vinden die dit kan voorkomen. Penvriendin Simon wordt door een onbekende vrouw in een chatbox aangesproken, na een kort gesprek blijkt dat ze gevangen gehouden wordt in een ziekenhuisachtige omgeving. Hij besluit om een plan op te zetten om haar te bevrijden. In eigen hand Ariane besluit de dood van haar oom Arie te onderzoeken. Tijdens een van zijn dronken buien kwam hij in contact met een jonge vrouw die hem vervolgens valselijk beschuldigd had van aanranding. Ervan overtuigd dat die rechtszaak met zijn dood te maken heeft besluit Ariane de TBS-kliniek te bezoeken waar haar om verbleef. Visioen Een groep Wicca zoekt tijdens de tweede wereldoorlog naar hun plaats in de wereld. Al snel wordt hun hoge priester door de Duitsers gedood en moeten ze vluchten voor hun leven. 5

6 Over roze appeltjes Een kort sprookje over het meest racistische stukje fruit. Catherine Catherine krijgt bezoek van de twee denkbeeldige vrienden uit haar jeugd, een clown en een zeehond, al blijken ze niet zo denkbeeldig te zijn als dat ze ooit gedacht had. Ellie Howard s geweten De bejaarde schrijfster Ellie Howard krijgt bezoek van een man die zo nooit verwacht had in levende lijve te zien, de man die de hoofdrol speelde in zoveel van de door haar geschreven boeken komt verhaal halen voor het feit dat ze hem liet sterven. 6

7 1 De kerk van je hart 7

8 Wat er overblijft We zouden samen oud worden, tenminste dat hadden we elkaar beloofd. We zouden het kleine kerkje opzoeken dat ze in het boek van haar grootmoeder had gezien om daar te trouwen, niets groots, meer een kleine ceremonie met twee van onze beste vrienden. Maar toen kwam de ziekte. Ze stortte in toen we aan het winkelen waren voor het paasdiner. De arts op de eerste hulp wist ons na een grondige diagnose te vertellen dat het ongeneselijk was (ik kan me nog steeds niet voor de geest halen hoe hij de ziekte precies noemde). De ziekte was al zo verspreidt dat ze naar alle waarschijnlijkheid in zes maanden tijd zou overlijden. Ze kreeg medicijnen om de uitvalsverschijnselen weg te houden en mocht naar huis komen zolang dat nog ging. Ik heb meteen het merendeel van die tijd vrij genomen van werk zodat ze in ieder geval de kans zou hebben om nog naar de plaatsen toe te gaan die ze altijd al wilde zien. We gingen naar Parijs, waar we zeker 6 uur van het uitzicht op de Eiffeltoren hebben staan genieten. Daarna gingen we naar de Alpen, waar we een paar weken hebben doorgebracht met wandelen omdat ze geen zin had om te skiën. Ik heb nog 5 maanden te leven, ik wil die tijd niet op krukken doorbrengen vertelde ze toen ik het voorstelde. Die zes maanden waren misschien nog wel de beste tijd die we samen gehad hebben, ze had zelfs uitgevonden waar het kerkje uit haar grootmoeders boek stond. Sorry, dat we daar niet meer naar toe konden. Zei ik haar. Ze keek me aan met haar mooie blauwe ogen. Wil je daar in ieder geval een keer naartoe gaan en een kaars voor me branden? Vroeg ze me. Ik beloofde het haar en deed het slaapkamerlicht uit. Dat was de laatste keer dat ik haar leven meemaakte, de volgende ochtend was ze al gestorven in haar slaap. Nu heb ik alleen nog maar de herinnering aan haar over. Gelukkig hadden we de meeste dingen van te voren gepland, de crematie zou plaatsvinden op woensdag, waarna ik haar as mee zou nemen om de urn in haar favoriete plekje in de tuin neer te zetten. 8

9 De rit terug Na de ceremonie, nadat alle vrienden en familie vetrokken waren nam ik de urn met haar as mee naar de auto, ik plaatste de urn op de bijrijderstoel waar ze altijd zat als we samen onderweg waren. Ik zou rijden en zij zou me vertellen welke afslag ik moest hebben. Ik zette het navigatiesysteem in werking, ik kon er gewoonweg niet tegen dat niemand me vertelde waar ik heen moest gaan. Neem de volgende afslag rechts wist het apparaat me na een tijdje. Daar zou ik niet heengaan, dat is midden door het spitsverkeer. vertelde een stem me. Ik keek rond, maar zag niets. Zal wel mijn verbeelding zijn. Na een paar straten kwam ik inderdaad midden in het spitsverkeer. Ik zei toch al dat dit zou gebeuren. Zei de stem weer. Het was een bekende vrouwenstem die ik hoorde. Wie is daar? vroeg ik. Herken jij je eigen vriendin niet meer? Was het antwoord. Ik keek naar rechts, op de plek waar ik de urn had neergezet zat een geestverschijning. Maar je ik was niet instaat een fatsoenlijke zin te vormen, maar ze begreep me toch al. Blijkbaar kan ik nog niet vertrekken voordat alle zaken zijn afgedaan. Vertelde ze me. Welke zaken? reageerde ik. Je weet toch dat kerkje wat ik je ooit liet zien. Natuurlijk wist ik dat, ze sprak over niets anders sinds we over trouwen waren begonnen. Ik knikte mijn hoofd. Ik heb een engel gesproken die me vertelde dat ik mijn hart een rustplaats moet geven daar.. We hadden die kerk toch op internet teruggevonden? vroeg ik. Ze wees naar het dashboardkastje van de auto. Ik zorgde ervoor dat ik het adres altijd bij me had. In het dashboardkastje zat een geel memo tje met een adres in Castleton. We spraken af om gelijk te gaan, Castleton was ongeveer 2 uur rijden dus we zouden er rond half acht aankomen. Ze bleef praten over het landschap voor de rest van de weg tot we bij een plaatsnaambord Castleton kwamen. Volgens de website was het kerkje in oost Castleton, vlakbij de grote markt. We volgende de borden markt. 9

10 10 Naar de kerk Voor het eerst van mijn leven ging ik dan echt naar de kerk, en nog een speciale kerk, hier zouden we trouwen. Bij de ingang van de kerk stond een onbemand kraampje die kaarsen verkocht, ik haalde een biljet uit mijn portemonnee en schoof die half onder het geldkistje terwijl ik een kaars pakte. Terwijl we de kerk inliepen ging ze iets verder vooruit. Niet echt hoe ik het me van de foto herinner. Kan het zijn dat hij gerestaureerd is tussen de tijd dat die foto gemaakt is en nu?. Nee meneer, we hebben niet genoeg geld voor restauratiewerkzaamheden, het was een oude monnik die op een van de kerkbankjes zat. Weet u dat zeker, mijn vriendin heeft deze kerk in een oud boek gezien, en er stond oost Castleton kerk onder die foto. vertelde ik de monnik. De monnik keek me aan. Ah, ik denk al dat ik weer wat u bedoelt. reageerde hij. Hij pakte zijn wandelstok en liep langzaam richting de achterwand van de kerk, waar een groot stenen tablet hing. Ik las hardop voor: Castleton Oosterkerk Ter ere van het jubileum Gemini kerken van Castleton 500 jaar Gemini kerken? Gemini zoals in tweeling? Vroeg ik. Zou het zo zijn dat er nog een is?. De monnik was op de stoel vlakbij de tablet gaan zitten. Vroeger was er in Castleton zowel in het oosten als in het westen een kerk, maar de Westerkerk raakte in verval, die stond te ver van de huizen in Castleton. Vraag hem of hij weet waar die oude kerk is. Vroeg ze me. Weet u waar de Westerkerk is? vroeg ik dan ook. Er is een pad door het Hakan bos dat maar zelden gebruikt wordt, dit pad gaat rechtstreeks naar de Westerkerk. Antwoordde de monnik. Laten we meteen gaan. Ik bedankte de monnik en liep terug naar de auto.

11 De weg werd te slecht om op te rijden toen we ongeveer tien minuten door het Hakan bos heen waren. We stapten uit en ik pakte de urn op. Je tilt me over de drempel, zoals je beloofde te doen op onze trouwdag? Merkte ze grappend op. Het was zeker een half uur voordat we de contouren van een oude kerk in de mist zagen. Dit is het! De kerk zag er verwaarloosd uit, de scharnieren van de voordeur hadden het al lang geleden begeven en een deur lag plat op de grond terwijl de andere deur nog net bleef hangen. De toegang tot de kerk was net als die van de Oosterkerk, maar dan stoffiger. Ik haalde een aansteker uit mijn zak en stak de kaars die ik daar gekocht had aan. Het interieur van de kerk zag eruit alsof het jaren lang als huis voor daklozen gediend had die allemaal kleine hutjes hadden gebouwd van de kerkbanken. Ik plaatste de urn op het altaar met de kaars ernaast. Dankjewel schat zei ze me. Ineens was het kaarslicht maar een klein deel van het licht in de kerk, een witte vorm ontstond achter het altaar het was een grote man die, zoals het er nu uitzag, vleugels had. Welkom jullie beide.. Dank u wel, maar wie bent u eigenlijk? Vroeg ze de man. Ik heb veel namen, maar noem mij maar Gabriel vertelde hij haar. De aartsengel? vroeg ik. Hij knikte simpelweg. Jullie kwamen toch naar deze kerk met een reden? vroeg hij. We zouden hier ooit samen trouwen, maar de dood had andere plannen voor ons. Vertelde ze Gabriel. Een geest vertelde haar om deze plek te vinden om haar hart tot rust te brengen voegde ik daar aan toe. Inderdaad zei Gabriel, Jullie zouden hier inderdaad moeten trouwen.. Ineens was ze zichtbaarder dan ze de laatste uren geweest was. Kan dat nog dan? Maar natuurlijk, en jullie kunnen zelfs de belofte van eeuwig samenblijven volbrengen. Legde Gabriel uit. En zo trouwde we uiteindelijk in de kerk van haar hart, zoals ze altijd gewild had. 11

12 Kunnen we dan nu de buitenwereld even vergeten vroeg ze me. Natuurlijk, ik zal je nooit meer verlaten. Mijn auto werd de volgende dag door de politie van Castleton gevonden in een slootje in het Hakan bos, mijn geest was allang vetrokken naar een betere plek. 12

13 2 Hel en gevolgen 13

14 Bekentenis Ik geef het onmiddellijk toe, ik was het die de poort naar Hades opende, ik was het die het onbewaakt achterliet, dus wat daarna gebeurde moet ook mijn schuld zijn. De poort werd bewaakt door de driekoppige hond Kerberos. Sommige beweerden dat het beest meer koppen had, maar ik heb de bijtwonden om het tegendeel te bewijzen. Laten we bij het begin beginnen, het begon met de hanger die ik vond, het ding zag er niet heel bijzonder uit, maar mijn interesse werd gewekt door de inscriptie aan de achterkant. Hier werd het Elysion genoemd, een plaats vergelijkbaar met de hemel. De hanger zelf was afkomstig van de Mysteriën van Eleusis, een sekte uit het oude Griekenland die zich volgens zeggen in Eleusis bevond. Ik besloot op zoek te gaan naar het Elysion, volgens legendes lag het onder Cumae, maar er was evenveel bewijs dat de locatie voortdurend veranderde. Die laatste aanname bleek waar te zijn, je kon zelf de veerman Charon vanaf iedere rivier oproepen om over te steken. Om te mogen oversteken moest de veerman betaald worden, met als beperking dat hij alleen een obool, een oude Griekse munt, accepteert als betaling. Dat zou het moeilijke deel vormen, oude Griekse munten haal je niet zomaar bij de plaatselijke bank. Gelukkig zag ik de munten tijdens een museumbezoek, ze werden achter glas bewaard en hoogstwaarschijnlijk door een beveiligingsinstallatie in de gaten gehouden. Zelfverzekerd mijn doel te bereiken besloot ik 's nachts terug te keren naar het museum om een aantal munten mee te nemen (de legendes vertelden niet of Charon ook betaling vroeg voor de terugreis vanaf Hades) Nu was er nog een obstakel over, de driekoppige hond. Er wordt in de boeken op verschillende plaatsen genoemd dat het beest overwonnen werd door het vergiftigde taartjes te voeren, een blaaspijp met giftige pijltjes zou dus prima moeten werken. 14

15 De oversteek Gewapend met een handje Obolen en een blaaspijp ging ik richting de Rijn, daar hield ik de hanger omhoog richting de zon. Terwijl ik mijn hand omhoog bewoog kwam er ineens mist op vanaf de rivier en die werd al snel gevolgd door een schim in de mist. De schim werd groter en duidelijker totdat het uiteindelijk uit de mist kwam. De vorm bleek die van Charons schuit te zijn. De man zelf was zo oud als de legendes beloofden, zo oud dat zijn huid hem al lang geleden verlaten had en hij eigenlijk niet veel meer was dan een verzameling botten. Zijn stem klonk net zo hol als zijn voorkomen. Wie roept mij hierheen? Vroeg hij. Mijn naam is Duco Deinec, ik wil de Styx oversteken. legde ik uit. U zult helemaal niets oversteken zonder betaling. verzekerde Charon me. Ik opende mijn hand en hield een obool zijn kant op. Kom aan boord reiziger. riep hij terwijl hij de munt aanpakte. Terwijl de schuit terug de mist in dreef verdween de wereld achter me uit het zicht. Er zijn tegenwoordig niet veel reizigers meer. vertelde Charon me. Hij legde uit dat die enkele reiziger die nog wel aan de rivier verscheen de prijs niet kon betalen van de oversteek. De rest gaat liever naar de hemel van de enkele god. vertelde hij me. Enkele god, u bedoelt de Christengod? vroeg ik. Dat is slechts een van de vormen, de godheid die je bedoeld heeft in iedere religie een andere naam, sommige noemen het Allah, sommige noemen het Shiva. vertelde Charon me terwijl hij aan het stuurwiel draaide. Niet veel later kwamen we aan de oever van de rivier Styx aan. Hier eindigt de reis, beste reiziger. vertelde Charon me terwijl hij de loopplank liet zakken. Ik was toch van plan Hades binnen te gaan. reageerde ik terwijl ik voet aan wal zette. Maakt mij niet uit, maar hem wel. antwoordde hij terwijl hij achter me wees. Terwijl hij de loopplank binnenhaalde draaide ik me om. Achter me stond een reusachtige hond met drie koppen, een buldog, een dobermann en een bulterriër. Terwijl de schuit weer in de mist verdween keek ik de hond recht in de ogen van de buldog. 15

16 U zult niet passeren! blafte het me toe. En hoe ben je daar zo zeker van? vroeg ik. Geen enkele levende mag het rijk van Hades in, net zo als dat er geen dode het rijk mag verlaten. legde de hond uit. Ik kan me niet laten tegenhouden, het paradijs wacht op me. Vertelde ik. Wees gewaarschuwd, ik zal u tegenhouden als u probeert de poort door te gaan. Ik had geen tijd om te bekvechten, ik pakte de blaaspijp en schoof er een pijltje in. Na een schot hing de dobermannkop slap naar beneden met het pijltje nog tussen de ogen. Waar ik niet op had gerekend was dat het lichaam en de andere twee koppen door gingen. Elke kop greep me bij een been voordat ik het tweede en derde pijltje af kon schieten. Ik probeerde de stevige kaken te openen en duwde het slappe lichaam van de hond de rivier in terwijl ik opstond om door te lopen naar de poort van Hades. Terwijl ik door de poort stapte veranderde de lucht om me heen van mistig grijs naar een heldere rode lucht alsof de zon naar zijn nachtelijke rustplaats verdween. Op deze velden waren geesten zover als het oog reikte, al bleken ze mijn aanwezigheid nauwelijks door te hebben. Ik dacht eerst dat de geesten vervaagden, maar toen ik beter keek bleek dat er massa's kleinere geesten ronde de grote geesten zweefden. Ik besloot door te lopen. 16

17 Rechtspraak Na mijn aankomst ging ik door naar de Erebus-regio. Gelijk met mij vlogen een aantal van de kleinere geesten mee, ze bleven rond een grote waterplas aan de westzijde hangen. Ik liep door langs een tweede plas en liet veel later zag ik een soort van kasteeltuin, ik besloot die kant op te lopen. Toen ik dichterbij kwam ontdekte ik een drietal tronen rondom een stenen verhoging. Ik stapte op de verhoging om de tronen beter te bekijken, ineens kon ik me niet meer bewegen en enkele tellen later werd alles om me heen donker. Dit is hem? vroeg een stem voor me. Zeker weten Minos, dit is degene die de wachter gedood heeft. riep een tweede stem. Waarom kan ik niet bewegen? vroeg ik. Omdat wij dat willen.. antwoordde een derde stem. U zult berecht worden net als ieder ander. vertelde Minos me. Berecht? Ik ben hier enkel om het Elysion te zien. legde ik uit. De keuze is niet aan u om te beslissen of u die zal zien. vertelde de tweede stem. Men kan alleen het Elysion in met een vlekkeloze ziel. vertelde de derde stem. Maar ik heb niks verkeerd gedaan. probeerde ik ze te verzekeren. Duco Deinec, u ziel is bevlekt. vertelde de tweede stem. Maar hoe? vroeg ik. U hebt een misdaad gepleegd! riep Minos. Echt niet! reageerde ik, al wist ik wel beter. Er was een moment van totale stilte, mijn ogen waren wat aan de duisternis gewend en ik kon dan ook drie vormen op de tronen onderscheiden. Dit moesten dan dus de drie rechters van Hades zijn: Minos, Rhadamantys en Aecyus. U hebt een misdaad begaan toen u geld wegnam dat niet van u was. vertelde de tweede stem. De munten waren mijn enige manier om de rivier Styx over te steken. legde ik uit. Die misdaad is ook te vergeven... antwoordde de tweede stem. Dus mijn ziel is toch vlekkeloos? probeerde ik. Verre van dat. ging de tweede stem verder, Hoewel die misdaad kan worden vergeven kan het doden van de wachter niet ongedaan gemaakt worden. 17

18 De wachter, hij moest haast wel de driekoppige hond Kerberos bedoelen, die ik neerschoot met gif-pijltjes om hem te verdoven... voordat ik hem de rivier induwde, het was in een soort van reflex gebeurd. Ik wilde Kerberos nooit doden. probeerde ik mezelf te verdedigen. Doet er niet toe, het is uw ziel die de wachter dood wenste, dus je ziel is bevlekt. reageerde de derde stem. Dat gecombineerd met het feit dat u de poort onbewaakt liet, vertelde Minos, zorgt ervoor dat u het Elysion nooit zult bereiken. Het is dan ook ons vonnis dat u door zult gaan naar de weg richting Tartarus alwaar u zal blijven tot uw ziel vervaagd. vertelde de tweede stem. Toen werd het weer donker om me heen vlak voordat ik het bewustzijn verloor. 18

19 Besluiteloos Toen ik wakker werd lag ik midden op een weg, de lucht was pikzwart en er was geen ster te zien aan de hemel. De weg leek maar een kant op te gaan, richting het vreemde licht, ik besloot dan ook die kant op te gaan, de rest zou ik onderweg wel uitvinden. Het was niet lang voordat de onzichtbare tot mij sprak, het was toen ik ging zitten aan de kant van de blijkbaar oneindige weg dat hij me aansprak. U kunt niet gaan zitten, niet nu. sprak een stem tot me. De stem kwam van vlak voor me, maar er was niemand te zien. Dat kon enkel betekenen dat de heer van dit gebied tot mij sprak. O Hades, waarom kan ik niet gaan zitten? vroeg ik. U wordt verderop de weg verwacht. antwoordde de stem. Verwacht? Ik dacht dat het hiernamaals oneindig was? probeerde ik. Wat begint moet ook een einde hebben, het is tijd om uw einde onder ogen te zien. vertelde Hades me. Maar het licht is zo ver weg. Kijk eens beter en u zult ontdekken dat het licht binnenin dichterbij is dan u denkt. vertelde Hades. Kan deze gast niets normaal vertellen, zodat wij sterfelijke het ook begrijpen, ik snapte er helemaal niets van. Sta op en loop naar het licht. beval Hades. Ik stond op en keek naar het licht aan het einde van de weg. Zie je wel, het was niet aan het einde van de weg, maar gewoon verderop de weg. Terwijl ik me dat bedacht groeide het licht, het was nog ver weg, maar een stuk dichterbij dan voorheen. In een snel tempo liep ik door. Ineens was er een flits in mijn hoofd en ik zag een beeld van de poort van Hades, waar de driekoppige hond op wacht had gestaan. De geest van een man in een lang gewaad zweefde zachtjes door de poort, hij had een enorme zeis bij zich. Zie hier wat u veroorzaakt heeft. klonk de stem van Hades. Wie is dat? vroeg ik. Dat is Marcus, rechter van de besluitelozen. legde Hades uit. Rechter, een man van justitie? vroeg ik. Verre van dat, men zou meer kunnen zeggen dat hij de beul is. vertelde Hades. En hij executeert besluiteloze? 19

20 Iedereen wie hij onder die groep schaart, ja. Met een flits was het beeld weg, ik stond weer op de weg, maar het licht leek nog verder als toen ik eerst wakker werd. Ik grapte naar mijzelf dat als Marcus alle besluiteloze zou doden dat vrijwel iedere politicus het haasje zou zijn. Op dat moment toonde Hades mij een tweede visioen. Het was een klein jongetje in een snoepwinkel. Boven de jongen torende Marcus uit terwijl deze sliste: Zal je leven of sterven? Wie ben jij? Ik mag van mamma niet met vreemden praten. reageerde de jongen. Zal je leven of sterven? herhaalde Marcus. Ik denk niet dat ze het goed vind dat ik met je praat. riep de jongen. Vooruit! sliste Marcus terwijl hij met de zeis zwaaide. Terwijl het visioen vervaagde schreeuwde ik tot Hades. Dat kunt u niet doen, die jongen verdiend het niet om afgeslacht te worden! Ik heb niets gedaan. vertelde Hades me kalm. Is Marcus niet uw man? vroeg ik. Dat is hij, maar ik heb de deur niet open laten staan. antwoordde Hades. Daar kun u zich niet achter verbergen! schreeuwde ik. Ofwel Hades negeerde me of hij was vertrokken, want er was niets dan stilte op de weg naar het licht. 20

21 Onwetendheid Het leek alsof er dagen voorbij gingen in mijn reis naar het licht, maar het scheen niet dichterbij te komen. U zult ontdekken dat het licht binnenin dichterbij is dan u denkt. had Hades gezegd. Het was op dat moment dat ik afgeleid raakte door iets aan de kant van de weg. Het was een soort van slang, het leek dezelfde kant op te gaan als ik. O, het is maar een slang. sprak ik tot mezelf. O, het is maar een mens. reageerde de slang. Sorry hoor, ik wist het niet. antwoordde ik de slang. Heeft uw onwetendheid nog niet genoeg schade aangericht? vroeg de slang. U bedoelt Marcus? vroeg ik. De slang schudde zijn kop en stopte zijn weg richting het licht. Als men de deur open laat staan dan moet men ook rekening houden met de gevolgen. legde de slang uit. Een tel later stormde het dier op mij af en beet het me in de hand. Het is nog niet de tijd om uw onwetendheid te bekijken. zei de slang terwijl alles vaag werd voor mijn ogen. Het was de rivierbank waar ik mijn reis begonnen was, Charons schuit was zojuist aangekomen. Deze keer was hij niet alleen, de schuit was afgeladen met wat wel leek op een kleine legereenheid. De Centurions van Chaos, een krachtige eenheid. sliste de slang in mijn oor. Meer rechters? vroeg ik. Wat is het nut van berechten als je toch blind bent voor de consequenties? vroeg de slang. Wat doen ze dan? vroeg ik. Precies waar ze naar vernoemd zijn, chaos verspreiden. Het visioen volgde de Centurions naar een drukker bevolkt gebied. Als een horde insecten verspreidde ze zicht, al plunderend en slopend baanden ze zich een weg door de straat. De Centurions keken niet eens naar wat ze deden, ze braken boomtakken met hetzelfde gemak als de ledematen van hun eventuele slachtoffers. Zijn ze niet te stoppen? vroeg ik de slang. Maar natuurlijk, we hadden u kunnen doden voordat u de wachter doodde. was het antwoord. Je kunt me niet wijs maken dat die hond de enige beveiliging was. 21

22 De slang reageerde niet. Ondertussen toonde het visioen de Centurions terwijl ze verder door de straat liepen en hun schade aanrichtte. Hierna was het visioen eindelijk klaar, ik keen naar de plek waar de slang me had gebeten, er was niet eens een litteken te zien. Er is niets te zien. zei ik. Waarom zou er wat te zien zijn? vroeg de slang. Je beet me. antwoordde ik. Een litteken is een consequentie, en daar deed u toch niet aan? zei de slang. Het punt was toch dat de consequenties wel belangrijk waren? riep ik. De slang zwaaide de punt van zijn staart over mijn hand en ineens zaten er twee diepe tandafdrukken in mijn hand. Een brandend gevoel volgde en ik greep de wond met mijn andere hand. Dat was niet nodig geweest. riep ik. U kunt niet kiezen welke consequenties u wil, het komt als een geheel. vertelde de slang terwijl het zijn weg vervolgde. Ik stond wederom op de weg naar Tartarus, het licht was nog altijd ver weg. Ik vroeg me af welk kwaad ik verder nog onwetend over de wereld had afgeroepen. 22

23 Het vuur in Hoeveel tijd er ondertussen voorbij gegaan was weet ik niet, het leek oneindig lang te duren, maar omdat het licht naderde kon dat niet zo zijn. Het was halverwege oneindigheid dat ze langs kwam. Eerst dacht ik een vogel gehoord te hebben. Ik verwachte een soortgelijke ontmoeting als met de onzichtbare heer en de slang terwijl ik mij omdraaide. Vlak achter me stond de knapste vrouw die ik ooit gezien had. Blijkbaar gaan we beide dezelfde kant op. opperde ze. Deze weg is volgens mij maar gebouwd om een kant op te gaan. vertelde ik terwijl ik naar het licht wees. Het licht is het enige wat er is. vertelde ze. Waar zijn mijn manieren, ik ben Duco. vertelde ik terwijl ik mijn hand uitstak. Hoi daar. zei ze terwijl ze mijn hand schudde, ik ben Lili. Wat heb jij misdaan om de weg naar Tartarus te moeten lopen? vroeg ik haar. Daar praat ik liever niet over.. vertelde ze,... zullen we het er maar op houden dat ik hier niet voor mijn eigen zonden ben. Ik niet. vertelde ik, Ik wilde zo graag naar het Elysion dat ik per ongeluk de driekoppige waakhond bij de ingang van Hades heb gedood. Per ongeluk, hoe dood je per ongeluk iets? wilde ze weten. Ik wilde het eigenlijk alleen verdoven, maar door een soort van reflex duwde ik het beest de rivier in. legde ik uit. Heeft hij je niet verwond dan? vroeg Lili. Ik keek naar mijn benen waar twee van de koppen van Kerberos mij gebeten hadden, door de gaten in mijn broek waren de wonden zichtbaar, ze waren nog even vers als het moment dat ze gemaakt werden. Dat zal wel nooit genezen. vertelde Lili. Hoezo? vroeg ik. Tartarus gaat over lijden voor je zonden, dat was toch wel duidelijk? Maar daar is het vuur toch voor? vroeg ik. Die wonden zijn onderdeel van de zonden. vertelde ze terwijl ze me voor ging richting het licht. Ik besloot stil te volgen, ik had geen zin om nog meer beschuldigingen naar mijn hoofd te krijgen. Het licht was dichterbij dan ooit tevoren (hoewel het af en toe weg leek te schuiven), ineens was het me duidelijk dat het niet zomaar licht was, maar een vuur. Dus er is wel een vagevuur. merkte ik op. Ik heb nooit gezegd dat er geen vagevuur was. reageerde ze. 23

24 We kunnen er met een half uurtje zijn op deze snelheid. gokte ik. Als je het echt wil kan het wel eerder. vertelde Lili. Waarom zou ik eerder willen lijden? Ik weet niet eens hoe ze me dat vuur in denken te krijgen. riep ik. Ze draaide zich om en keek me aan. Het vuur in gaan is een vorm van schuldbekentenis. vertelde Lili me. Moet ik daarvoor het vuur in, ik ben er klaar voor om hier ter plekke toe te geven dat het mijn schuld is. vertelde ik. Dus je bent bereid om de consequenties van je handelen in te zien? vroeg ze. Ik denk het wel, er is geen enkele reden om het te ontkennen, ik vermoordde de hond en liet de poort open, dus het is mijn schuld dat al die mensen dood zijn. Ineens was het vuur vlak achter haar. Van waar ik stond was het vuur al aardig warm. Je hoeft er enkel in te stappen. vertelde ze. Ik stapte naar voren en stopte vlak tussen haar en het vuur. Ga je ook mee? vroeg ik. Ik heb toch al gezegd, ik ben hier niet voor mijn zonden. vertelde ze. Je bent hier niet naartoe gekomen voor het uitzicht, toch? Natuurlijk niet. reageerde ze. Nou, bedankt voor je gezelschap, ik ben klaar om door te gaan. vertelde ik. Ik stapte het vuur in terwijl ik nog een keer keek naar mijn reisgezel door Tartarus. Op de plaats waar ze had gestaan stond een uilachtige vogel die de vleugels strekte. 24

25 Epiloog Terwijl de vogel wegvloog liep ik verder het vuur in, de hitte was zeker aanwezig, maar het deed me niet veel, ik verdiende het om het te voelen. Ik liep verder naar waar volgens mij het midden van de vuurzee was. Ik verwachtte dat de vlammen daar het heetst zouden zijn, maar toen ik er aankwam was er een totale leegte. Terwijl ik de leegte doorkruiste om de vlammenzee weer in te gaan sprak een stem tot me. Stop daar! riep het. Is dit de onzichtbare heer weer? vroeg ik. Natuurlijk. antwoordde Hades. Moest ik niet in de vlammen blijven dan? vroeg ik. De vlammen zijn om de zielen der doden schoon te branden. vertelde Hades. Dus, ik moet branden dan? U snapt het niet? klonk de wedervraag van Hades. Ik ben schuldig aan het doden van de wachter en het open laten van de poort. biechtte ik op. Dat weet ik, maar dat bedoel ik niet. zei Hades. U vertelde me toch dat de vlammen er zijn voor het schoon branden van zielen. van de doden. maakt hij mijn zin af. Ik ben in Tartarus, in het huis van Hades, dus ik moet wel dood zijn. concludeerde ik. En daar zaten zowel u als mijn rechters er compleet naast. Terwijl hij dit riep dimde de vlammen om de leegte tot er complete duisternis. Dus, zoals u het stelt kunnen we deze man niet berechten?, ik herkende de stem van Minos. U bent inderdaad een rechter van de doden. Vertelde Hades. Maar hij doodde de wachter. merkte Aecus op. U zou toch moeten weten dat alles wat voortkomt uit mijn huis oneindig is. vertelde Hades. Maar, rechter Marcus en de Centurions zijn toch ontsnapt? vroeg ik. De visioenen waren precies dat, visioenen. vertelde Rhadamantys. Dus er is niemand uit deze plek gekomen? vroeg ik. Er zijn slechts een paar die hier wegkomen, en daar bent u er binnenkort een van. vertelde Hades. Ik moet nog een ding vragen van u. vertelde ik. 25