Het College van Beroep voor de Examens van de Radboud Universiteit Nijmegen doet hierbij uitspraak inzake het beroep van: ...

Transcriptie

1 UITSPRAAK Het College van Beroep voor de Examens van de Radboud Universiteit Nijmegen doet hierbij uitspraak inzake het beroep van:... appellant tegen de beslissing van De Commissie Studieadvies eerste jaar van de Faculteit der Medische Wetenschappen verweerster I Ontstaan en loop van het geding Bij schrijven gedateerd 24 augustus 2012, ingekomen diezelfde dag, heeft appellant beroep ingesteld bij het College van Beroep voor de Examens (hierna: het College) tegen de beslissing van verweerster, bekendgemaakt bij schrijven d.d. 22 augustus 2012, inhoudende een negatief bindend studieadvies voor de bacheloropleiding Geneeskunde aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Het beroepschrift is op 28 augustus 2012 doorgezonden aan de voorzitter van verweerster met het verzoek om een reactie. Bij schrijven d.d. 4 september 2012 heeft verweerster en aan het College een verweerschrift doen toekomen. Het beroep is behandeld ter openbare zitting op 14 september 2012 alwaar appellant in persoon is verschenen. Namens verweerster is verschenen..., voorzitter,..., vice-voorzitter en..., secretaris. II Het geschil Het standpunt van appellant, zoals in de stukken neergelegd en ter zitting verwoord, kan zakelijk als volgt worden samengevat. Appellant stelt zich niet te kunnen verenigen met het besluit van 27 augustus Ter onderbouwing van zijn standpunt voert hij het volgende aan. Appellant stelt op 6 augustus 2012 een brief te hebben ontvangen met daarin verwoord het voornemen tot een negatief bindend studieadvies. Op zijn verzoek is appellant op 22 augustus 2012 gehoord door verweerster. De tijdens deze hoorzitting aangevoerde gronden waren volgens verweerster niet toereikend om terug te komen op het voornemen tot het geven van het bindend studieadvies, zo blijkt uit de bestreden beslissing. Appellant voert aan sinds acht jaar bekend te zijn met Diabetes mellitus type 1 heb. Al enkele jaren kan appellant dit goed zelf regelen en komt hij elke drie maanden op controle bij een internist. Toen hij in september 2011 begon aan de studie geneeskunde, ging appellant in Nijmegen op kamers wonen. De omgeving veranderde, afstanden veranderden en als gevolg van het zelfstandig wonen veranderde ook zijn eetpatroon. Een maand later werd de vriendin van appellant opgenomen in het ziekenhuis in Groningen, en is appellant zo vaak mogelijk bij haar langs gegaan. Daarnaast heeft dat een grote emotionele invloed gehad, aangezien appellant niet bij haar kon zijn, omdat hij in Nijmegen zo goed mogelijk zijn studie probeerde te volgen. Dit samen zorgde ervoor dat zijn glucosewaardes minder stabiel waren dan de jaren ervoor; er waren veel schommelingen in zijn glucosewaardes. Appellant brengt naar voren dat wanneer zijn glucosewaardes te hoog zijn, hij zich moeilijker kan concentreren en sneller vermoeid is. Dit heeft als gevolg dat hij minder tijd in zijn studie kan steken dan wenselijk is. De studieadviseur was hiervan op de hoogte, zo stelt appellant. Gevolg hiervan was dat de studie in de maanden oktober, november en december niet goed verliep. Dit was onder 1

2 andere te zien aan de resultaten van appellant, het blok hoofdlijnen functionele morfologie in oktober is ook in de herkansing tijdens de eerste week van januari niet gehaald. Daarna werd het volgens appellant weer beter. In april en mei waren de glucosewaardes weer van dergelijke aard dat ik mijn HbAlc 8.7 was. In november was deze 8.2. Gelukkig ging het vanaf juni weer beter, met een HbAlc van 7.5 en veel minder schommelingen, aldus appellant. Appellant heeft de blokken in maart, april en mei niet gehaald zodat deze herkanst moesten worden. Zoals gesteld is appellant met hoge glucosewaardes snel moe en kan hij zich moeilijk concentreren, ook krijgt hij snel hoofdpijn. Met een te lage glucosewaarde kan appellant niets onthouden van wat hij leest of van wat er gezegd wordt. Gelukkig voelt appellant het goed wanneer dit gebeurt, bij een hypoglycemie ziet hij wazig en begint te trillen, dan weet appellant dat hij iets moet eten. Het gevoel is vaak binnen tien minuten weg, maar het effect werkt nog zeker een half uur door. Een hypoglycemie komt vaak voor na inspanning. Appellant moet vanaf mijn kamer twintig minuten fietsen naar de universiteit, hierdoor ontstaat regelmatig een te lage glucosewaarde. Uit angst voor een dergelijke hypoglycemie injecteerde appellant 's morgen minder insuline, waardoor zijn waardes hoger werden en hij zich daardoor juist minder goed kon concentreren. Het is daarom ook niet vreemd dat, terwijl hij wel aanwezig was bij alle lesvormen, appellant weinig heeft meegekregen van het onderwijs dat gegeven is in deze periode. In juni kreeg appellant het, uiteraard met hulp van zijn internist, goed onder controle. Sindsdien is appellant driemaandelijks onder controle bij een internist, verpleegkundige en diëtiste om te zorgen dat dit zo blijft en tot oktober 2012, gaat het ook goed en verwacht appellant geen periodes van uitval meer in de nabije toekomst. Desgevraagd geeft appellant aan wel om een medische verklaring ter onderbouwing van zijn argumenten bij verweerster te hebben gevraagd, doch van zijn internist nul op het rekest te hebben gekregen, nu die van oordeel was dat een medische verklaring weinig toegevoegde waarde zou hebben ten overstaan van een commissie van deskundige medici. Hoewel appellant zich ten tijde van de herkansingen in juli goed voelde en goede glucosewaardes had, heeft hij deze toch niet naar behoren gemaakt. Dit komt, zo stelt appellant, doordat hij van het gegeven onderwijs weinig heeft meegekregen. Gedurende die drie weken heeft appellant het niet voor elkaar gekregen om drie maanden in te halen en hij heeft dan ook geen voldoendes kunnen halen op de herkansingen van de maanden maart, april en mei. Met 38 EC voldoet appellant niet aan de norm van 42 EC. Verweerster heeft gesteld dat zij van mening is dat appellant het tweede jaar niet succesvol zou kunnen afronden. Verweerster vond de door appellant aangevoerde gronden niet toereikend om terug te komen op het voornemen tot negatief bindend studieadvies. Op de vraag van appellant of verweerster van mening was dat hij het niveau wel aan kon, gaf verweerster als antwoord dat dat waarschijnlijk wel het geval was, doch dat de inrichting van de studie waarschijnlijk niet bij appellant paste nu hij diabetes heeft. Volgens verweerster heeft de studie geneeskunde een vrij strakke planning, met elke vier weken een toets. Bij een andere studie zou dit waarschijnlijk anders zijn en zodoende makkelijker zijn om een periode uitval te hebben. Appellant doet daarom een beroep op artikel 2.1. van het Uitvoeringsbesluit WHW 2008 'b. lichamelijke, zintuiglijke of andere functiestoornis van betrokkene' aangezien hij van mening is dat het niet terecht is om een student af te wijzen, omdat de inrichting van een studie niet zou passen bij een chronische ziekte. Appellant verzoekt het College het beroep gegrond te verklaren en de bestreden beslissing te vernietigen. Het standpunt van verweerster zoals vervat in de stukken en ter zitting nader uiteengezet, kan zakelijk als volgt worden weergegeven. Verweerster handhaaft het bestreden besluit en volgt appellant niet in zijn argumenten. Verweerster wijst op het navolgende. Op 6 augustus stuurde verweerster appellant een brief met daarin het voorgenomen besluit om een negatief bindend studieadvies te geven. In de brief werd de mogelijkheid geboden om gebruik te 2

3 maken van de hoorzitting. In de brief staat dat de hoorzitting bedoeld is om studenten de gelegenheid te geven om toe te lichten waarom zij niet in aanmerking zouden moeten komen voor een negatief bindend studieadvies. Voor het nemen van het voorgenomen besluit is overleg geweest met de studieadviseur over alle studenten die in aanmerking kwamen voor een negatief bindend studieadvies. Appellant had zijn omstandigheden ook bij de studieadviseur gemeld, maar in het vooroverleg zag de studieadviseur geen reden om een zogenaamd aangehouden advies voor te stellen. De studieadviseur heeft verweerster de omstandigheden wel uitgebreid toegelicht op verzoek van appellant. Tijdens de hoorzitting op 22 augustus 2012 heeft appellant gesproken over de in zijn ogen persoonlijke omstandigheden die geleid zouden hebben tot slechtere prestaties tijdens het eerste studiejaar Geneeskunde. Hij voerde aan dat zijn diabetes sinds de start van het studiejaar slecht was ingesteld met een HBAlc van 8.5. Tevens waren er in de eerste maanden schommelingen in de glucosewaarden. Deze schommelingen hadden te maken met een ander eetpatroon, aangezien hij van zijn thuisadres in Zwolle inmiddels op kamers woonde in Nijmegen. Hij gaf aan dat hij wat moeite had met de wisseling van internist en verpleegkundige de eerste maanden. Ook maakte hij melding van de opname van zijn vriendin. In december waren zijn waarden volgens eigen zeggen onder controle en was zijn vriendin niet langer ziek. Verweerster heeft lang stil gestaan bij de door appellant aangehaalde HBAlc waarde, aangezien de medische praktijk uitwijst dat de door hem geschetste gevolgen, te weten toegenomen moeheid en verminderde concentratie, niet passen bij de door hem genoemde HBAlc van 8.5. De waarde was weliswaar iets verhoogd, maar niet zodanig dat zijn functioneren ernstig verstoord zou kunnen zijn geraakt. Dat zou natuurlijk anders liggen bij forse schommelingen van zijn bloedsuikers. Zeker als er frequent te lage bloedsuikers (hypo's) zouden zijn voorgekomen. Appellant heeft echter tijdens de hoorzitting aangegeven dat er zich niet zodanig ernstige hypo's hebben voorgedaan dat ingrijpen; opname, spuiten van glucagon/glucose, noodzakelijk was. Tijdens de hoorzitting werden door appellant geen omstandigheden naar voren gebracht, anders dan de al bekende (via de studieadviseur). Verweerster heeft vervolgens goed doorgevraagd over het verschil tussen de eerste helft van het studiejaar en de tweede helft, aangezien opvalt dat de eerste helft van het studiejaar het beste is verlopen, terwijl op dat moment juist de persoonlijke omstandigheden in zijn volle omvang speelden. Appellant had daar geen antwoord op, anders dat hij zijn diabetes aanhaalde. Verweerster heeft vervolgens gevraagd of er behalve de diabetes nog andere omstandigheden een rol hebben gespeeld tijdens de tweede helft van het studiejaar, maar dat was niet het geval. Verweerster vond tijdens de hoorzitting geen extra argumentatie om alsnog een aangehouden advies te geven en besloot om een negatief advies te geven. Dat besluit is hem dezelfde middag persoonlijk medegedeeld in een gesprek met de voltallige commissie. Tijdens dat gesprek werd door appellant letterlijk gevraagd: " Denken jullie dat ik een andere universitaire studie wel aankan?". Verweerster heeft vervolgens in brede zin verwoord, dat hij in het bezit is van een VWO diploma en dat in principe zegt datje een universitaire studie kan oppakken. Verweerster maakt bezwaar tegen de bewering van appellant als zou verweerster van mening zijn dat de inrichting van de studie waarschijnlijk niet bij hem paste omdat hij diabetes heeft. Verweerster heeft deze bewering niet gedaan, aangezien er binnen de opleiding geneeskunde meerdere studenten zijn met diabetes die succesvol studeren. Wel heeft verweerster gesproken over zijn cognitieve vermogens, dat de studie geneeskunde een strakke planning heeft, die veel eist van studenten en de commissie in zijn studieresultaten een voorspeller ziet, dat hij de studie geneeskunde niet aankan. Verweerster ziet in appellant een slecht presterende student die door beroep te doen op zijn diabetes probeert de opleiding Geneeskunde te mogen vervolgen. Desgevraagd geeft verweerster de door appellant aangevoerde medische omstandigheden niet te hebben voorgelegd aan een onafhankelijk medisch deskundige. Verweerster blijft van mening dat er terecht een negatief bindend studieadvies is gegeven en verzoekt het College het beroep ongegrond te verklaren. 3

4 III Overwegingen Bij de beoordeling van het geschil gaat het College uit van de gedingstukken en het verhandelde ter zitting. Gelet hierop overweegt het College als volgt. In geding is de vraag of de beslissing van verweerster van 27 augustus 2012, inhoudende een negatief bindend studieadvies voor de voltijdse opleiding bachelor Geneeskunde, in stand kan blijven. Het College stelt voorop dat die beslissing tot de exclusieve bevoegdheid van verweerster behoort en slechts voor vernietiging in aanmerking komt indien deze in strijd is met de bij of krachtens de Structuurregeling van de Radboud Universiteit Nijmegen geldende regels dan wel met de redelijkheid en billijkheid. Het College heeft bij deze laatste toetsing slechts een marginaal toetsende taak. De bestreden beslissing is gebaseerd op artikel 4.1 lid 4 van de Onderwijs en Examenregeling Bachelor Geneeskunde (hierna: OER). Ingevolge dit artikel brengt verweerster een negatief advies uit ten aanzien van de student die niet voldoet aan de norm van 42 behaalde studiepunten, tenzij er sprake is van bijzondere persoonlijke omstandigheden. Als persoonlijke omstandigheden worden aangemerkt ziekte, functiestoornis, zwangerschap en bijzondere familieomstandigheden. Onbetwist is dat appellant 38 studiepunten heeft behaald en daarmee niet voldoet aan de in de OER vervatte norm. Eveneens is onbetwist dat appellant lijdt aan diabetes en dat deze omstandigheid is aangemerkt als persoonlijke omstandigheid als bedoeld in de OER. Het College overweegt dat verweerster onder meer het volgende aan haar beslissing ten grondslag legt: Verweerster heeft lang stil gestaan bij de door appellant aangehaalde HBAlc waarde, aangezien de medische praktijk uitwijst dat de door hem geschetste gevolgen, te weten toegenomen moeheid en verminderde concentratie, niet passen bij de door hem genoemde HBAlc van 8.5. De waarde was weliswaar iets verhoogd, maar niet zodanig dat zijn functioneren ernstig verstoord zou kunnen zijn geraakt. Dat zou natuurlijk anders liggen bij forse schommelingen van zijn bloedsuikers. Zeker als er frequent te lage bloedsuikers (hypo's) zouden zijn voorgekomen. Appellant heeft echter tijdens de hoorzitting aangegeven dat er zich niet zodanig ernstige hypo's hebben voorgedaan dat ingrijpen; opname, spuiten van glucagon/glucose, noodzakelijk was. Het College leidt uit de aangehaalde passage af dat verweerster tijdens de hoorzitting op basis van de door appellant genoemde waarden een medische discussie met appellant heeft gevoerd en uiteindelijk een medische conclusie heeft getrokken door te oordelen dat de medische praktijk uitwijst dat de gestelde klachten van appellant niet bij zijn ziektebeeld passen. Verweerster heeft zich bij dit oordeel niet gebaseerd en ook niet kunnen baseren op het medisch dossier van appellant, of op verklaringen van zijn behandelend specialist of ander objectief medisch onderzoek bij appellant. Daarmee is verweerster buiten haar taak getreden. Door met appellant een dergelijke discussie aan te gaan en die ten grondslag te leggen aan haar beslissing heeft verweerster haar rol van Commissie Studieadvies Eerste jaar vermengd met die van een medisch college. De zuiverheid in de behandeling van een beroepschrift brengt met zich mee dat voorkomen moet worden dat er sprake is van feiten en omstandigheden die grond kunnen geven voor de vrees dat de Commissie niet onpartijdig zou zijn, waarbij zelfs ook de schijn van partijdigheid vermeden moet worden. Gelet hierop dient verweerster, wanneer door een student een beroep gedaan wordt op bijzondere omstandigheden met betrekking tot zijn gezondheid, de medische beoordeling hiervan over te laten aan een derde (deskundige) partij. Nu verweerster haar beslissing motiveert met een eigen inhoudelijke medische beoordeling van de aangevoerde omstandigheden is het College van oordeel dat deze ondeugdelijk is en het besluit niet kan dragen. Indien verweerster twijfels zou hebben over de vraag of de slechte studieresultaten van appellant te wijten zijn aan zijn suikerziekte, had verweerster dit argument van appellant af kunnen wijzen op de grond dat appellant het causale verband tussen zijn suikerziekte en zijn slechte studieresultaten onvoldoende heeft onderbouwd, terwijl het wel op de weg van appellant had gelegen om dat te doen, 4

5 bijvoorbeeld door het overleggen van medische stukken. In dit verband merkt het College op dat appellant desgevraagd ter zitting heeft verklaard dat hij geen doktersverklaring van zijn behandelend internist heeft verkregen Het vorenstaande overziend concludeert het College dat verweerster in redelijkheid niet tot haar beslissing heeft kunnen komen zodat deze niet in stand kan blijven. IV Beslissing Het College van Beroep voor de Examens verklaart het beroep gegrond, aldus vastgesteld te Nijmegen op 26 oktober