Detour to Moscow. met een omweg naar Moskou

Transcriptie

1 Detour to Moscow met een omweg naar Moskou 2010 Hou je van motorrijden en mooie steden met cultuur dan is het een uitdaging. Heb je een hekel aan grensprocedures, slechte wegen, corrupte politie en veel kilometers, neem dan het vliegtuig.

2 In 20 dagen via Duitsland, Polen, Litouwen, Belarus (Wit-Rusland) naar Moskou in Rusland en dan via Kiev in de Oekraïne en Polen weer terug naar huis. Totale afstand km. Het totaal aantal deelnemers was 56.De hotels waren geboekt en de routes werden aangeleverd. Je mocht ook je eigen route bepalen, je reed met wie je wilde, vertrek- en aankomsttijden waren vrij. vooraf Het begint als op 1 december de bevestiging van de inschrijving op de deurmat valt. Het papieren circus kan beginnen. Gelukkig wordt het grootste deel uit handen genomen door de KNMV. Via nieuwsbrieven worden we op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen. Extra (verplichte WA) verzekeringen, visa, routes op papier en voor het navigatiesysteem en tot slot een minicursus Russisch. Het grootste obstakel is het cyrillische schrift. Mijn achternaam bijv. is dan: CMИTC. Natuurlijk moeten de motoren in orde zijn. Gelukkig is dit voor ons beperkt tot het vernieuwen van banden, olie en ketting. Verder een algemene controle incl. remblokken. Als BMW-rijder is het toch steeds wennen dat je een spuitbus voor de ketting (van de BMW van José) mee moet nemen. De laatste weken zijn toch wel spannend. In Oost-europa waren overstromingen met in Warschau 1 meter water terwijl Rusland leed onder een extreme hittegolf die weken aanhield met temperaturen tot 38 graden. Honderdduizenden hectare bos-en veenbrand met op het Rode Plein 50 meter zicht en rook in de beroemde metro. Alles ligt klaar op het logeerbed. Ondanks een meer dan uitgebreide gereedschaps- en EHBO-set en een flinke foto-uitrusting compleet met statief is het met 4 zijkoffers, 2 topkoffers en 2 tanktassen geen probleem om alles mee te nemen. Het oliepeil wordt nog eens gecontroleerd. En dan komt de grote twijfel of je wel alles hebt. 1

3 Vertrekpunt De groep komt bijeen in Fürstenwalde, rechts onder Berlijn, een afstand van 657 km. We halen Jos op in Berg en Dal en eenmaal over de Duitse grens gaan we binnendoor om bij Paderborn de A2 op te draaien. Het is nu een kwestie van de tijd uitzitten. Met het uur stijgt de temperatuur en om drie uur s middags zitten we op 32 graden. En als we om half zes aankomen hebben we nog steeds een zwoele 28 graden. Eigenlijk was er een koudefront voorspeld vanuit het westen maar waarschijnlijk zijn we sneller dan de wind geweest. De motoren kunnen afkoelen in de ondergrondse parkeergarage. Na een verfrissende douche maken we op het terras onder het genot van een koud glas bier kennis met de andere deelnemers. Vanaf uur is het buffet geopend en dit tijdstip staat vast voor de rest van de reis. Martijn en Tjip, onze evenementenbegeleiders, heten ons welkom tijdens een informele briefing. Ook wordt het eerste dagjournaal uitgedeeld over de dag van morgen. Deze bulletins bevatten informatie over de route, te bezoeken steden, tips en kaarten. Poznan De etappe naar Poznan in Polen is maar 255 km zodat we tijd hebben om de stad te verkennen. Na een uitgebreid ontbijt vertrekken we in een noordoostelijke boog om na 50 km de Poolse grens over te steken. De temperatuur is nog steeds hoog maar gelukkig rijden we door bosgebieden met schaduw. Het landschap golft op en neer en we kunnen de gevolgen van de overstromingen door de Oder en de Warta nog zien. Grote stukken land staan nog blank en in agrarisch gebied staat de maïs met de voeten in het water. Ook in Park Narodowy Ujscie Warty zijn grote waterpartijen. We hebben tijd genoeg en stoppen regelmatig voor een drankje. Het is zondag en in de bijna eindeloze bossen zoeken mensen paddenstoelen; sommigen bieden ze te koop aan vanaf de motorkap van hun auto. Op sommige parkeerplaatsjes hangen auto-onderdelen zoals bumpers, wieldoppen, grills aan een touw in de boom. Er niemand te zien en de betekenis ontgaat me. Ook zien we af en toe een meisje langs de weg er is geen bushalte en ze heeft geen paddenstoelen te koop- maar deze betekenis is me wèl duidelijk. Na de bossen volgen uitgestrekte open vlakten met een aangenaam verfrissende wind. De sporadische huizen zijn klein en afgesmeerd met cement. Mede door de (voor ons onleesbare) Poolse teksten voel je je echt in het buitenland. Bij de spoorwegovergangen remt iedereen stevig af. Niet uit respect voor het geplaatste stopbord of de trein maar meestal is er sprake van een ongelijkvloerse kruising met nadruk op ongelijk. Een verschil van 10 cm is niet ongewoon. In de kleine dorpen vinden we toch hoogbouw van 4-5 lagen met op ieder balkon minimaal één schotel. Hier ligt nog een gat in de markt voor kabelexploitanten. Met behulp van het bolletje-pijltje systeem van de routebeschrijving en het plattegrondje van het dagjournaal kan in Poznan het hotel worden gevonden. Maar het Garmin navigatiesysteem wint het natuurlijk met een straatlengte. Het oudste deel van de stad -Ostrów Tumski- lijkt op dat van de Baltische hoofdsteden Tallinn en Riga. Smalle straatjes met kinderkoppen, huizen in pasteltinten en bejaarde trams. Trouwauto s rijden over het plein en parkeren voor de Stanislauskerk. Een twintigtal (nep) bruiden zamelt geld in voor een charitatief doel. Voor een foto is Jos wel bereid daar tussen te poseren maar maakt zich dan uit de voeten. Wij genieten op een terrasje van een pilsje en het mensen kijken. Terug in het hotel blijkt het eten al duidelijk af te wijken van het Duitse: meer goulash(soep) en aardappelen. Wij wagen ons voor een slaapmutsje aan de wodka. Er zullen in de loop van de reis nog vele glaasjes volgen. 2

4 Warschau Het is zwaarbewolkt maar droog en het zal zo n 20 graden worden. We zijn snel Poznan uit. De E261 is een provinciale weg maar druk met veel vrachtverkeer. Inhalen is moeilijk en eigenlijk overbodig want het voegt niets toe en we hebben tijd genoeg. Het landschap is golvend en agrarisch met enorm uitgestrekte korenvelden. Eigenlijk is er maar weinig te zien en dat is maar goed ook want het verkeer eist alle aandacht op. Bij Strzelno staan een Nederlandse reisbus (jawel!) en enkele andere deelnemers bij een rustiek, uit dikke boomstammen opgetrokken restaurant. Een groot rieten paard en een oud vrachtautootje zijn de aandachtstrekkers. Naast het terras staat een flinke verzameling oude landbouwwerktuigen opgesteld. Een prima plaats voor een koffiestop en de cappuccino smaakt prima. Jos geeft een kleine rondleiding en verklaart de werking van de werktuigen. Ook andere groepen stoppen hier en onze pauze loopt door de gezelligheid wel wat uit. Bij Kruszwica steken we de brug over het noordelijkste puntje van het Goplo-meer over. Op de parkeerplaats wil Frans V. toch even de zithoogte van mijn GS proberen. Hij is op zijn 65e als herintreder weer begonnen met motorrijden en heeft 10 jaar later ruim twee ton op zijn Pan 1300 staan. Volgens zijn zeggen kan hij het motorrijden alleen betalen omdat zijn vrouw in het seizoen asperges steekt en aardbeien plukt.. Het laatste stuk gaat binnendoor maar we treffen een afgesloten brug. Ik laat het aan de Garmin over een andere route te vinden wat achteraf een foute keuze was. De ouderwetse landkaart liet achteraf een mooiere zien. Na een flinke omweg komen we door het natuurgebied Kampinoski Park Narodowy. De laatste 30 km naar Warschau zijn niet leuk meer. Weg nummer 60 is ontzettend druk met veel tijdelijke verkeerslichten vanwege werkzaamheden en voert door de dorpjes en voorsteden. De laatste 10 km zitten we door de brede koffers vast in de vijfuur-spits en wordt het stoppen en optrekken. Als we om zes uur aankomen, mogen we bij het Novotel alleen na wat gedoe parkeren om de bagage af te laden. De nachtstalling is in een openbare parkeergarage wat toch geen veilig gevoel geeft. Het hotel is een kolos van 31 verdiepingen, vol met toeristen en congresgangers. Dat de lift alleen werkt met een magneetkaartje is een nieuw fenomeen voor ons. Na het eten gaan we met de metro in een lichte miezerregen naar het centrum. We strijken neer op een bijna verlaten terras op het oude marktplein met het standbeeld van de Meermin. Hoewel de kleurige gevels zijn verlicht maakt het plein nu een sombere indruk. Vanuit de taxi terug naar het hotel krijgen we de indruk dat er toch veel te zien is en maken het voornemen hier nog eens voor een weekendje terug te keren. 3

5 Suwalki Met weer een kleine 400 km toeristische route voor de boeg staan we wat vroeger op en nemen ons voor kortere pauzes te nemen want gisteren hebben we het wat te bont gemaakt. Warschau uitrijden in de spits is iets waar we niet omheen komen. Gelukkig zal het vandaag niet zo heet worden. De eerste honderd kilometer is het even doorbijten op de tweebaansweg met veel vrachtverkeer en wegwerkzaamheden. Bij Ostroleka draaien we linksaf en dat is een verademing. Het asfalt is prima, koele bossen en slingerende wegen. Het Mazurski Park Krajobrazowy volgt. De door ons gevolgde route is schitterend maar het hobbelige asfalt laat hier geen hogere snelheid dan zeventig toe. Misschien kunnen we hier al wennen aan wat ons nog te wachten staat. Na een twintigtal kilometers wordt het wegdek weer wat strakker en kunnen we genieten van het Mazurische merengebied. In Mikolajki aan het Sniardwymeer strijken we samen met Ad neer op een terras. Het is een echte toeristenplaats met een jachthaven en een heuse rondvaartboot. De tweede taal is Duits en de toeristen drentelen tussen de souvenirshops door die van alles aanbieden van Aziatisch houtsnijwerk tot Afrikaanse trommels toe. De route maakt een omweg langs Ketrzyn (Duits: Rastenburg) waar bij het dorp Gierłoż de Wolfschanze was gevestigd; Hitlers hoofdkwartier voor Oost-Pruisen. Het complex bestond uit een groep bunkers en versterkte gebouwen in een dicht bebost gebied, omringd door enkele ringen van prikkeldraad. Dichtbij lag een vliegveld. Naast de Führerbunker waren er ook gebouwen voor andere nazi-kopstukken, de lijfwachten van de Führer en eventuele gasten. Op een aftakking van de spoorlijn bij Ketrzyn stond ook de gepantserde trein van Hitler (de Führer-Sonderzug). Er werkten hier meer dan soldaten en burgers. Hoewel het een zwaar beveiligd complex was, werd er op 20 juli 1944 in het Pruisische hoofdkwartier een bomaanslag op Hitler gepleegd door een groep officieren onder leiding van kolonel Claus von Stauffenberg. De aanslag mislukte, doordat de bom onder een zware tafel stond. Er vielen enkele doden maar Hitler werd slechts licht gewond. Het hele complex is opgeblazen door de Duitsers zelf tijdens de terugtrekking, omdat Hitler het te waardevol achtte om door de Sovjets te laten gebruiken. Bij de ingang staat onder een camouflagenet een Ural zijspancombinatie in oorlogskleuren. Tegen betaling kan men hier een Wehrmachts-uniformjasje aantrekken en zich zo laten fotograferen met een Luger pistool of Schmeisser machinegeweer in de hand. Een Pools echtpaar met een korte broek onder het jasje poseert lachend. Het doet ridicuul aan en is tegelijk triest en getuigt van weinig smaak c.q. historische kennis. In een ruimte geeft een maquette een overzicht van het complex. Ook zijn er foto s van de vernietigde vergaderruimte. Buiten resten alleen de betonnen overblijfselen van de enorme dikke wanden van de bunkers. Ze zijn met mos begroeid en gaan op in het groen van het bos. Een goede schoonmaakbeurt en flink wat snoeiwerk zouden de massiviteit beter tot zijn recht laten komen. 4

6 Samen met de handgeschilderde verwijzingsbordjes maakt het op mij een amateuristische indruk met als enig doel geld te vangen. Het is nog 120 km en we genieten van de slingerende wegen door het glooiende landschap en de mooie meren. Het is hier een echt vakantiegebied met water en rust. Hotel Hancza in Suwalki heeft 2 sterren, Poolse wel te verstaan. Het is achterhaald door de tijd maar het is er schoon. Bij de receptie krijgen we op de man een afstandsbediening voor de tv verstrekt. We hoeven nog net niet voor ontvangst te tekenen. We hebben geluk: voor ons appartementje hebben ze twee kamertjes bij elkaar getrokken. Voorzichtig openen we een venster en houden daarbij het kozijn vast i.v.m. eventuele voorbijgangers. Het risico is niet denkbeeldig dat het kapotte glas omlaag kiepert. De muren zijn met tempex beplakt dus met de isolatie zit het wel snor. De anderen klagen over lekkende douchebakken en te kleine kamertjes. Maar soms is er geen keus met zo n grote groep gasten. Op de parkeerplaats achter het hotel verdeelt Martijn de meterslange kabelsloten om door de wielen te halen. Het is er erg open en je weet maar nooit. We komen nu in gebieden waar we worden gezien als rijken die best iets kunnen missen. Na het avondeten slenteren we door het stadje maar er is weinig te beleven. We nemen in Bar54 nog een slaapmutsje maar ook hier is het om halftien sluitingstijd. Grutas Park (LT) De lucht is blauw en het zal 20 graden worden. De route slingert lekker en bij de grens kunnen we zo doorrijden want we blijven in de EU. Litouwen is toch anders. Het landschap golft hier iets meer met kleine heuvels. De levensstandaard lijkt hier op het eerste gezicht lager. Veel houten huizen die aan Zweden doen denken. Druskinikai is een kuuroord en de aanbevolen route voert dan ook naar het centrum. Helaas voor ons is er op het eerste gezicht niets te zien en ons hoogtepunt hier is dan ook een van de plaatselijke benzinestations met brandstof en cappuccino. Vijf kilometer verderop ligt het Grutas Park. Tussen 1989 en 1991, tijdens het herstel van de Litouwse onafhankelijkheid, werden velen monumenten uit de Sovjettijden ontmanteld en opgeslagen in de pakhuizen, achtertuinen en vooral in panden van nutsbedrijven. De beelden stonden opgesteld op de belangrijke locaties in het land, waar ze indruk moesten maken op de bevolking. Sommige beelden waren in slechte staat, na jaren van verwaarlozing. Een van de beelden van Lenin stond opgesteld in de buurt van het voormalige KGB-kantoor in Vilnius. Viliumas Malinauskas begon in 1999 met het verzamelen van de oude Sovjet beelden en in 2001 opende hij een openluchtmuseum waar een groot aantal beelden staan opgesteld van onder andere Lenin, Stalin en andere notoire politieke Sovjet leiders. De meeste beelden staan in het museum op de grond, maar tijdens de Sovjets stonden zij vaak op een hoge sokkel. Daarnaast beschikt het over een fotogalerij, een binnenmuseum en informatie centrum, een speeltuin en dierenweide. Kortom, een (eenmalig) bezoek mag niet ontbreken. We wandelen wat rond en leggen een en ander digitaal vast. 5

7 Trakai Zo n 25 km vóór Vilnius ligt Trakai, een stadje in een uiterst waterrijk gebied met veel meren. Het is vooral bekend vanwege zijn kasteel, een reconstructie. Het ligt op een eiland in een meer met een lange toegangsbrug. Groot, prachtig en helemaal opnieuw opgebouwd. Maar daardoor doet het niet oud aan, heeft geen uitstraling. We kennen het al van een eerdere reis. In de gebouwen zijn exposities van kunst- en gebruiksvoorwerpen. Een echte touristtrap (toeristenval) compleet met verplichte looprichting. Aan de oevers van het meer staan overal souvenirkraampjes en de dorpelingen verhuren hun erf als parkeerplaats. We hebben geen behoefte aan een tweede bezoek en strijken neer op een terrasje voor een warme chocomel met slagroom. Desgevraagd bevestigd de ober dat hij hot chocolate heeft. Zijn interpretatie is toch anders dan de onze. Hij brengt een ijscoupe met daarin een chocoladesaus, gegarneerd met hazelnoten. Het laatste stuk is prachtig en doet denken aan de Mergelland-route. De weg stijgt en daalt over kleine heuvels en slingert door het landschap. Bosgebied en agrarisch wisselen elkaar af. Met de kilometerteller op 100 is dit een traktatie. Vilnius s Avonds lopen we in 20 minuten naar het oude centrum van Vilnius. Ter oriëntatie proberen we onze twee jaar oude herinneringen weer boven te halen. We strijken neer op een terrasje en genieten van het toerist-zijn. We zijn niet de enigen want andere deelnemers zijn ons al voorgegaan, gewikkeld in een deken tegen de avondkoelte. De afgelopen dagen zijn toch vermoeiender geweest dan gedacht want we slapen als een blok tot negen uur. Na een, door veel kletsen uitgelopen ontbijt, wandelen we weer naar het oude centrum. Er is ook een toertocht uitgezet naar o.a. het vermeende middelpunt van Europa maar wij geven de voorkeur aan een dag zonder motor. Aan de Gedimino Prospekt is het KGB-museum gevestigd, het hoofdkwartier van de Russische geheime dienst tijdens de Tweede Wereldoorlog en de bezettingsjaren daarna. Vanaf deze locatie in het centrum van de stad werden gevangenen na maanden van ondervraging en foltering naar de catacomben van het complex gebracht om te worden doodgeschoten, of zij werden naar werkkampen in Siberië overgebracht waar de meesten van hen stierven aan uitputting, honger of ziekte. In de granieten gevels van het gebouw staan honderden namen gebeiteld. Iedere naam is van een gevangene die tijdens de gevangenschap of vlak daarna omkwam. Volgens de deels bewaarde archieven werden tot in 1963 hier mensen vermoord, in de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw werden politieke gevangenen opgesloten in instellingen voor geesteszieken. Tot 1987 werden in dit gebouw mensen opgesloten. Sommige cellen zijn precies ingericht zoals ze in het verleden werden gebruikt. Gevangenen werden bij aankomst opgesloten in een cel ter grootte van een bezemkast. Er werden zoveel mogelijk mensen tegelijk opgesloten zodat zij uren lang moesten blijven staan en ze mochten niet met elkaar spreken. Ze werden later overgebracht naar een niet verwarmde cel waar hij of zij op een kale betonnen vloer moest slapen, samen met tientallen andere gevangenen. Een enkele lamp verlichtte de cel dag en nacht. Om de paar uur werden ze gewekt voor een verhoor. Een geluidsdichte cel met een dwangbuis werd gebruikt voor martelingen. In de executiekamer onder in de kelders was een riolering aangelegd om het bloed af te voeren. Hier zijn duizenden vermoord. 6

8 Vilnius is een prachtige stad en de moeite van het bezoeken waard. We slenteren langs enkele van de veertig kerken zoals de St. Teresa, Holy Trinity en de imposante gevels van Devine Mercy Shrine. De hoofden met gouden gezichten van de Drie Muses bij de ingang van het Nationaal Drama Theater doen denken aan Venetiaanse carnavalsmaskers. We zien enkele reisgroepen die door de gids worden bedolven onder informatie, ergens naar binnen en meteen weer naar buiten worden gesleurd op weg naar het volgende object. Wij vinden een rustig plekje achter de Russische orthodoxe kerk naast de brug over de rivier. Weg van de drukte op een terrasje onder de bomen genieten we van een grote pul koel Svyturys-pils en bekijken de mensen op afstand. Aan de reling van de brug hangen vele, gegraveerde hangsloten. Een gebruik bij bruidsparen die vervolgens de sleutel in het water gooien. Volgens mij bewaren sommigen toch de reservesleutel Minsk (BY) Een relatief korte dagafstand van 200 km maar we weten niet hoe lang de formaliteiten aan de grens met Belarus (Wit-Rusland) in beslag zullen nemen. Om tien voor tien staan we aan de grens. Aan de Litouwse kant is een korte controle op paspoort, internationaal rijbewijs en groene kaart. Dit is vermoedelijk om te voorkomen dat we later alsnog worden teruggestuurd. Aan de Belaruskant krijgen we eerst een loopbriefje waar het kenteken en het merk van de motor worden genoteerd. Op dit briefje knalt iedere ambtenaar een stempel als teken dat de betreffende formaliteit is vervuld. Bij de slagboom wordt dan gecontroleerd of er geen stempels ontbreken en wordt het loopbriefje weer ingenomen. Een simpel maar omslachtig, tijdrovend systeem omdat je steeds in de rij moet staan. Aan het eerste loket wordt het loopbriefje gestempeld, verder niets. Bij loket 2 moeten we à raison van $3 een basisverzekering ziektekosten afsluiten, ongeacht het feit dat we die al hebben. Bij loket 3 wordt een immigratieformulier ingevuld en bij loket 4 vullen we het douaneformulier in met de gegevens van de motor, in te voeren kostbaarheden, vreemde valuta etc. Tenslotte laten we bij het vijfde loket ons paspoort zien en wordt het visum gecontroleerd. Omdat iedere ambtenaar de gegevens in een apart computersysteem invoert en we de volgorde van de loketten niet kennen, staan we om half een bij de slagboom. Twee uur en drie kwartier: niet slecht! Belarus ligt voor ons open en hier wacht een rij van drie kilometer vrachtauto s op toegang tot Litouwen. De weg naar Minsk lijk één rechte streep, de zijwegen gaan over in zand. Het is dunbevolkt en er is weinig verkeer. We zien kleine houten huisjes met een golfplaten dak van metaal of misschien zelfs van eterniet. Na een poosje stoppen we en een zeldzame Russische motorrijder 7

9 op een Japanse machine volgt ons voorbeeld. Hij schudt ons de hand maar communicatie is niet mogelijk omdat zijn kennis van het Engels net zo groot is als de onze van het Russisch. Misschien wilde hij ons helpen? In de velden langs de weg zien we koeien, niet achter prikkeldraad maar met een herder er bij wat het gevoel geeft terug te gaan in de tijd. De hoofdstad Minsk is met 1,8 miljoen inwoners een grote stad. Het verkeer stroomt redelijk door maar het is even wennen aan de Russische rijstijl. Dwars over drie rijbanen van links naar rechts gebeurt zonder blikken of blozen maar ook zonder richting aan te geven. Ook nu is de Garmin hard nodig om het hotel te vinden. De KNMV-delegatie, gevormd door Tjip en Martijn, staat ons keurig op te wachten. Na het inchecken kunnen we de motor met een kaartje stallen in een omheinde parkeerplaats. Onze kamer is op de 16e verdieping en hier troont een forse dame achter haar bureautje. Zwijgend en zonder enige uitdrukking op haar gezicht neemt deze etagewacht de gegevens van ons kaartje over in een register. Zou ze stiekem onze aankomst- en vertrektijden noteren? Misschien heb ik wel teveel KGB-films gezien? Terug in de lobby zien we hoe buitenlandse reisbussen hun inhoud droppen: honden met hun eigenaren. Kleinere exemplaren in benches, grotere mogen zelf lopen. Er blijkt dit weekend een internationale show te zijn dus mensen die vinden dat honden niet in een hotel thuis horen of niet met een Samojeed of Husky in de lift willen hebben enkele moeilijke dagen. Het toppunt van decadentie is wel de aankomst van een stretched limo met viervoetige inhoud! We gaan even wisselen. Voor 1 krijgen we roebel en roebel lijkt nogal veel. We wanen ons rijk maar voor een halve liter bier gaan er al uit de portemonnee, voor een dubbele wodka We lopen nog even de stad in en zien weer verschillende bruidsparen die in het stadspark foto s laten maken. Blijkbaar is ook hier vrijdag trouwdag! (We hebben dit al eerder gezien in de ex-oostbloklanden. En we gaan er nog meer zien.) Minsk is toeristisch een heel stuk minder dan het Vilnius van gisteren en omdat het begint te miezeren houden we het voor gezien. Bij het avondeten blijkt dat er in het hotel behalve de hondententoonstelling ook nog het wereldkampioenschap taekwondo wordt gehouden. Een bonte mix van mensen en nationaliteiten bevolkt het restaurant. s Avonds in de bar zien we een ander Russisch fenomeen: dames van plezier. Niet opdringerig maar als je maar vaak genoeg kijkt zoeken ze wel toenadering voor een informatief gesprek. 8

10 Smolensk (RUS) Terug op de M1 naar de grens valt me op dat er af en toe plaatsen zijn waar het vrachtverkeer moet stoppen om gewogen en eventueel nagemeten te worden. Toch zijn de rijsporen in het asfalt diep. Na een flink stuk vierbaansweg doemen tolhuisjes op. De juffrouw wil geen roebels maar een euro. Als ik duidelijk maak dat ik geen losse euro s heb is een dollar ook goed. (Van anderen hoor ik dat ze gewoon kan wisselen in euro s). In het voorbijrijden meen ik een bordje te hebben gezien voor auto s: 10 of $ 13, of 100 roebel. Maar deze rekensom kan niet kloppen tenzij men buitenlanders discrimineert. Bij een volgend station sluiten we achter het groepje van Martijn aan. We krijgen wel een afrekenstrookje van $ 3 per motor maar hoeven niet te betalen. Achteraf blijkt dat ze gemakshalve alles bij Martijn heeft afgerekend. Vandaag is het 10 graden, droog met een nat wegdek en dreigende luchten. Het laatste uur miezert het een beetje en de rechterbaan van de M1 is spekglad, in en buiten de diepe sporen. Een enkele keer voel ik een ruk van het achterwiel wat wil zeggen dat het even doordraaide. Af en toe gaat er een lichte slingering door de motor. We kiezen er voor om het tempo te laten zakken naar honderd en alleen de linkerrijstrook te gebruiken. We horen later dat er iemand langs de weg is geraakt. Soms duikt er onverwacht een diep gat op of een combinatie van gaten. Het landschap golft op en neer en sporadisch zien we houten huisjes die de indruk maken onbewoond te zijn. Tientallen kilometers lang strekken de bossen zich uit, afgewisseld met agrarisch gebied. Er is slechts weinig verkeer en dan hoofdzakelijk vrachtauto s. De grensovergang van Belarus naar Rusland levert geen vertraging op. De grenswacht informeert alleen of we het douaneformulier voor de motor bij ons hebben. Waarschijnlijk heeft hij alleen interesse voor de motor, anderen mochten bij regenweer zo doorrijden. Meteen na de grens stoppen we bij een soort chauffeurscafé om de inwendige mens te versterken. Ze nemen geen Belarus roebels, geen dollars, geen euro s, geen Visa en je kunt niet pinnen. Alleen Russische roebels en die hebben wij nog niet. We overnachten in Motel Smolensk, dat er van buiten uit ziet als een verwaarloosde fabriekshal. De eerste twee verdiepingen zijn aan de binnenkant gerenoveerd en dat ziet er redelijk goed uit. Maar het personeel is vriendelijk en geïnteresseerd en dat is voor ons belangrijker. Naar Moskou De receptioniste ligt nog met haar hoofd op bureau te slapen als wij ons naar het ontbijt begeven. Omdat de M1 gisteren nogal eentonig was besluiten we om vandaag na 100 km ergens binnendoor te rijden parallel aan de hoofdweg. We draaien af naar Safonovo. Het dorp heeft houten huizen maar ook flats die al bij aflevering vervallen lijken. Grauw, gescheurd en met verschillende kleuren kozijnen. We maken wat foto s en van de andere kant nadert een groep met Wim voorop. Zij zijn vanaf Smolensk binnendoor gegaan en keren nu terug naar de zekerheid van de M1. Wij rijden even door naar Dorogobuzh en dan linksaf naar de R 134. Deze weg staat op de landkaart en ook op de Garmin is hij bekend. Na een rondje om het hele dorp gaat het rechtsaf, een brede nieuw geasfalteerde weg op. Na een poosje wordt het zand, 9

11 dan weer verhard en we passeren een asfaltcentrale. Opnieuw wordt het zand, breed en vlak: klaar voor de machines. De weg golft over de heuvels en loopt dood in een dorpje rechts. Wij moeten echter links, naar een brede zandweg met diepe sporen. De gaten zijn wegbreed en gevuld met water. Ik maak wat foto s als Jos met zijn Yamaha bij een doorwading een fraaie boeggolf produceert. De weg gaat over in een bospad van nauwelijks drie meter breed. Flinke knippen als op een motorcrossterrein en de plassen worden dieper. Niet te omzeilen want het bos is ontoegankelijk voor de motoren. Verschillende keren is het te diep voor José en rijd ik haar motor er door. Jos kan zichzelf redden ook al spat het water soms boven de kuip uit. Achteraf is het jammer dat we hier niet meer foto s hebben gemaakt. We twijfelen waar we uit zullen komen maar het navigatiesysteem geeft aan dat we nog steeds op de R134 rijden. Omkeren is ook een optie maar tot drie keer toe komen we een auto tegen wat ons sterkt in het gevoel dat we bijna ergens zijn. Na anderhalf uur komen we 12 km verder weer op het asfalt. Het brengt ons naar Izdeshkovo maar de hoofdzaak is dat we van het zand af zijn. Vóór het dorp gaan de spoorbomen omlaag om een ellenlange goederentrein te laten passeren. Uit het wegdek komen over de volle breedte ijzeren kleppen omhoog van wel 50 cm om doorrijders te ontmoedigen. Het is zondag en dus (bijna) geen vrachtverkeer maar toch staan we ruim 30 km vóór Moskou al in de file. Amsterdam heeft één ringweg, Moskou drie! Drie rijstroken rijden langzaam en stokkend, de vluchtstrook gaat iets sneller en ook de berm tot aan de sloot wordt gebruikt. Hoe groter de auto des te meer rechten. Op een gegeven moment passen we ons maar aan de Russische (brutale) rijstijl aan en benutten ieder gaatje. Hotel Korston is vroeger een casino geweest en nu onze basis voor sigtseeing. Het is groot, kleurrijk en eigenlijk toch wel decadent. In het restaurant Griekse stijl Galileo is een galei nagebootst en op het dek kun je ook dineren. Er is een sushi restaurant, diverse souvenirshops en een erotic club. Op de 1e verdieping, waar we de volgende dag zullen ontbijten, kijk je vanaf het balkon omlaag op een Parijs pleintje. De gevels van de huizen rondom met verlichte ramen- zijn uitgebouwd en in de hoge koepel is een wolkenlucht geschilderd. Het eten is prima maar ook hier wordt het bord meteen onder je neus weggehaald en zitten er geen pauzes tussen de verschillende gangen. Als we s avonds in de bar van de lobby nog een wodka drinken als slaapmutsje is ook hier een tiental keurig uitziende dames wel bereid ons een massage te geven. sightseeing in Moskou 10

12 Martijn is rond geweest om de interesse te peilen voor een rondrit per bus. Gedurende de drie uur durende trip zullen de belangrijkste bezienswaardigheden worden aangedaan en dan worden we afgezet in de buurt van het Rode Plein. Een mooie gelegenheid om vooraf te bepalen wat voor ons de moeite waard is. Het is 10 graden en vanuit een verwarmde bus is het toch aangenamer. De chauffeur vertelt het een en ander en John, docent Russisch, vertaalt het. De tocht voert natuurlijk langs het Kremlin, het Rode Plein met de wereldberoemde Basiliuskathedraal, het Bolsjoj-theater, typische toeristenstraten zoals de Arbatskaya, de Christus Verlosserkathedraal met uitzicht op de rivier de Moskva en het reusachtige monument voor Peter de Grote. Als we weer in het centrum worden afgezet is het jammer dat het Rode Plein is afgezet met dranghekken en tribunes het zicht op de beroemde Basiliuskathedraal blokkeren. Over enkele dagen is hier een militaire taptoe. We kopen toegangskaartjes voor het Kremlin, de oude vesting uit de 12e eeuw. De huidige vorm met zijn dikke muren stamt uit het einde van de 15e eeuw. Het 27,5 hectare grote terrein heeft talloze torens, paleizen en kathedralen. We kiezen voor de goedkoopste variant waarmee we ook in enkele kerken mogen. De Wapenzaal is gesloten en de hier verzamelde kunst- en gebruiksvoorwerpen, waardevolle manuscripten en iconen kosten de geïnteresseerde liefhebber minimaal een dag. We slenteren tussen de Maria Hemelvaartkathedraal en de kathedraal van de aartsengel Michael door en maken foto s van de paleizen en het Tsaarkanon en de Tsaarklok. De maag knort en aan de oever van de rivier de Neglinnaja vinden we bij winkelcentrum Ochotnyj rjad een zaak die een soort wraps met kebab verkoopt. We wandelen over het Manegeplein naar het graf van de onbekende soldaat aan de voet van de (Kremlin)muur van het Arsenaal. We zijn juist op tijd voor de wisseling van de wacht. Bekende beelden van soldaten die hun gelaarsde benen als robots omhoog zwiepen. Ons bezoek aan het warenhuis GOM is maar kort. Onze maandsalarissen zijn hier nauwelijks toereikend voor een klokje van Cartier en de meeste winkels hebben hun artikelen niet geprijsd. Als je informeert naar de prijs kun je je het niet verloven is hier het motto. Tegenover het hoofdkwartier van de KGB drinken we bij Starbucks koffie tegen een prijs die zelfs bij ons hoog te noemen is. We gaan ondergronds in de beroemde metro die dagelijks meer dan 12 miljoen mensen vervoeren. Het systeem van de lijnen is simpel, zeker als je een plattegrondje in de hand hebt. Probleem is ook hier het Cyrillisch schrift. Enorm lange roltrappen voeren ons naar de perrons die op het diepste punt meer dan 80 meter onder de grond liggen. De aanleg is gestart in de jaren dertig en de stations zijn staaltjes van cultuur waarbij ieder station anders is. Beelden, muur- 11