Tweede Kamer der Staten-Generaal

Transcriptie

1 Tweede Kamer der Staten-Generaal 2 Vergaderjaar Vluchtelingenbeleid Nr. 449 VERSLAG VAN EEN ALGEMEEN OVERLEG Vastgesteld 29 juni 1999 De vaste commissie voor Justitie 1 heeft op 17 juni 1999 overleg gevoerd met staatssecretaris Cohen van Justitie over recente ontwikkelingen rond het vertrekcentrum Ter Apel. Van het overleg brengt de commissie bijgaand beknopt verslag uit. Vragen en opmerkingen uit de commissie 1 Samenstelling: Leden: Van de Camp (CDA), Biesheuvel (CDA), Swildens-Rozendaal (PvdA), Scheltema-de Nie (D66), Kalsbeek-Jasperse (PvdA), Zijlstra (PvdA), Apostolou (PvdA), Middel (PvdA), Van Heemst (PvdA), voorzitter, Dittrich (D66), ondervoorzitter, Rabbae (GroenLinks), Rouvoet (RPF), Van Oven (PvdA), O. P. G. Vos (VVD), Van Wijmen (CDA), Patijn (VVD), De Wit (SP), Ross-van Dorp (CDA), Niederer (VVD), Nicolaï (VVD), Halsema (GroenLinks), Weekers (VVD), Van der Staaij (SGP), Wijn (CDA) en Brood (VVD). Plv. leden: Balkenende (CDA), Verhagen (CDA), Wagenaar (PvdA), Van Vliet (D66), Arib (PvdA), Duijkers (PvdA), Kuijper (PvdA), Albayrak (PvdA), Barth (PvdA), De Graaf (D66), Karimi (GroenLinks), Schutte (GPV), Santi (PvdA), Van den Doel (VVD), Rietkerk (CDA), Rijpstra (VVD), Marijnissen (SP), Buijs (CDA), Passtoors (VVD), Van Blerck-Woerdman (VVD), Oedayraj Singh Varma (GroenLinks), De Vries (VVD), Van Walsem (D66), Eurlings (CDA) en Kamp (VVD). De heer Middel (PvdA) benadrukte dat de openstelling van het vertrekcentrum Ter Apel voor uitgeprocedeerde en moeilijk verwijderbare asielzoekers een politiek compromis was en is. De cijfers laten echter zien dat het vertrekcentrum vanaf het begin een fiasco is geweest. De staatssecretaris schrijft dat er van het vertrekcentrum een preventieve werking uitgaat, maar de heer Middel wees erop dat erg veel asielzoekers op weg naar Ter Apel met onbekende stemming zijn verdwenen en hij veronderstelde niet dat dit de bedoeling is van het vertrekcentrum. Daarbij komt dat vertegenwoordigers van het «alternatieve hulpverleningscircuit» uitgeprocedeerde asielzoekers ertoe hebben aangezet Ter Apel te verlaten. Van de mensen die wel in Ter Apel terecht kwamen, bleek een vrij groot deel niet uitzetbaar. Om al deze redenen heeft de PvdA-fractie al tijdens de evaluatie in 1997 naar voren gebracht dat beter kon worden gestopt met het vertrekcentrum. De toenmalige staatssecretaris deed een dringend beroep op de Kamer het vertrekcentrum nog enige tijd te gunnen; partijen als de VVD en het CDA pleitten voor nog meer vertrekcentra. De PvdA-fractie wilde het na de dringende oproep van mevrouw Schmitz nog een poosje aanzien. In het regeerakkoord van 1998 is gekozen voor meer eigen verantwoordelijkheid voor de asielzoekers zelf. In verschillende asielzoekerscentra zouden vertrekafdelingen worden ingericht. Daarop hebben de coalitiegenoten elkaar gevonden en in het regeerakkoord staat dat het vertrekcentrum Ter Apel een rol kán blijven spelen. Dat betekende dus niet dat het ook per se moet. Nu de directeur van het vertrekcentrum Ter Apel met ziekteverlof is, vroeg de heer Middel of wel voldoende medewerking is verleend aan directie en medewerkers van het vertrekcentrum. Hij wees erop dat deze mensen in een moeilijke positie verkeren: aan de ene kant zijn ze voor de asielzoekers KST36150 ISSN Sdu Uitgevers s-gravenhage 1999 Tweede Kamer, vergaderjaar , , nr

2 vaak de laatste strohalm en aan de andere kant worden ze soms door het actiewezen als «kampbewaarder» aangeduid. In afwachting van de terugkeernotitie en de nieuwe Vreemdelingenwet moeten de komende maanden worden benut om her en der in het land vertrekafdelingen in te richten waarbij de huidige medewerkers van het vertrekcentrum Ter Apel en de IND betrokken worden. Dan kan het vertrekcentrum worden omgebouwd tot een regulier asielzoekerscentrum. Daartoe moet de staatssecretaris contact opnemen met het gemeentebestuur van Vlagtwedde, een gemeente die haar nek durft uit te steken als het gaat om de opvang van asielzoekers en vluchtelingen. De PvdA-fractie stelt dus niet voor om het vertrekcentrum onmiddellijk te sluiten, maar wil wel de toezegging dat de staatssecretaris op de kortst mogelijke termijn begint met hetgeen in het regeerakkoord is gesteld met betrekking tot de regionale vertrekafdelingen. Desgevraagd verklaarde de heer Middel nog steeds van mening te zijn dat het vertrekcentrum eigenlijk moet worden gesloten; hij realiseerde zich echter dat dat niet van de ene op de andere dag kan en dat daarvoor nog onvoldoende draagvlak is. De heer Kamp (VVD) zei dat de volgende problemen centraal staan in alle overleggen met de regering: er komen te veel asielzoekers naar Nederland als gevolg van een toestroom van economische migranten die oneigenlijk gebruik van de regeling maken; de asielzoekers kunnen te veel en te lang procederen; te veel asielzoekers krijgen een verblijfsvergunning (driejarenregeling en medische achterdeur); van te weinig toegelaten asielzoekers wordt later de verblijfsvergunning weer ingetrokken als dat mogelijk is; te weinig afgewezen asielzoekers verlaten daadwerkelijk Nederland. De heer Kamp vroeg waarom de directeur van het vertrekcentrum Ter Apel eigenlijk is opgestapt. Wat was precies zijn verantwoordelijkheid voor het realiseren van de doelstellingen van het vertrekcentrum? Kan de staatssecretaris de resultaten aangeven van het terugkeerbeleid? Hoeveel afgewezen asielzoekers vertrekken uit zichzelf? Hoeveel worden uitgezet en hoeveel blijven er in Nederland? De heer Kamp kon zich overigens de teleurstelling van de directeur over dit onderdeel van het asielbeleid goed voorstellen. Het is zeer te betreuren dat de nieuwe Vreemdelingenwet niet voor het zomerreces zal worden ingediend en dat de voor het eerste kwartaal van 1999 aangekondigde beleidsnota over de alleenstaande minderjarige asielzoekers evenmin is verschenen. Ten slotte vond de heer Kamp het ook erg jammer dat de voor april aangekondigde terugkeernotitie nog niet is verschenen. Nu al die stukken er nog niet zijn, wilde hij in ieder geval het door de VVD voorgestane beleid als volgt samenvatten: alle asielzoekers moet vanaf de eerste dag volstrekt duidelijk worden gemaakt dat de consequentie van afwijzing vertrek is; vanaf de eerste afwijzing van hun verzoeken moeten asielzoekers op hun vertrek worden voorbereid. De overheid die «nee» heeft gezegd, moet dan uitsluitend nog vertreksignalen afgeven; definitief afgewezen asielzoekers moeten het land verlaten; afgewezen asielzoekers moeten eenmalig de gelegenheid krijgen van terugkeerfaciliteiten gebruik te maken; het vertrek van de asielzoekers is hun eigen verantwoordelijkheid; de opvang van afgewezen asielzoekers moet worden beëindigd; afgewezen asielzoekers die het land niet verlaten, zijn illegalen; door strikte toepassing van de Koppelingswet moet worden bereikt dat uitkeringen en voorzieningen voor illegalen niet beschikbaar zijn; voor iedere illegaal waarvan een medewerker van een overheid of een overheidsinstantie het verblijf in Nederland vaststelt, moet een uitzettingsprocedure worden gestart; vanaf dat moment mag geen sprake meer zijn van vrijblijvendheid en moet de overheid de gang van zaken controleren met zoveel en Tweede Kamer, vergaderjaar , , nr

3 zodanige vertrekcentra als nodig is. Desgevraagd merkte de heer Kamp op dat hieruit volgt dat het centrum een meer gesloten karakter zou moeten hebben. De heer Kamp stelde vervolgens vast dat het huidige terugkeerbeleid evenals het gehele asielbeleid tekortschiet. Het moet snel anders. Daarom riep hij de staatssecretaris op om krachtig en consequent te werken aan de terugkeer van alle afgewezen asielzoekers. Hij riep de Kamer op om de staatssecretaris daarbij de steun te geven die hij nodig heeft. Desgevraagd verklaarde hij nog geen voorstander te zijn van een algemeen pardon. De heer Wijn (CDA) merkte op dat de verdeeldheid tussen de coalitiepartners de oorzaak ervan is dat de terugkeernotitie nog steeds niet is uitgebracht. Ook de CDA-fractie vindt een generaal pardon onacceptabel, omdat het een sterke aanzuigende werking zou hebben en landen, die geen onderdanen willen terugnemen alsnog hun zin krijgen. De heer Wijn stelde vast dat ondanks het slechte functioneren van het vertrekcentrum Ter Apel nog steeds geen maatregelen zijn genomen. Hij vond echter niet dat het vertrekcentrum moet worden gesloten en gaf de voorkeur aan een debat over mogelijkheden tot verbetering. Het kan niet de bedoeling van het beleid zijn dat afgewezen asielzoekers, die niet in Ter Appel arriveren, met onbekende bestemming vertrekken. De heer Wijn pleitte dan ook voor begeleid vervoer van asielzoekerscentra naar het vertrekcentrum. Een groot deel van de mensen die Ter Apel wel bereiken, moet terug naar de gesloten opvang en wordt uiteindelijk niet uitgezet. Zou de verblijfstermijn in Ter Apel niet moeten worden verlengd zodat er meer tijd is voor vervangende reisdocumenten waardoor de kans op uitzetting wordt vergroot? Een volgend probleem is dat er afgewezen asielzoekers zijn die vlak voor hun vertrek vanaf Schiphol met onbekende bestemming vertrekken. Dat pleit voor een meer gesloten karakter van de opvang. Hopelijk zal de staatssecretaris in de terugkeernotitie aandacht besteden aan de mogelijkheden van een meer gecontroleerde en gesloten vorm van opvang. Desgevraagd verklaarde de heer Wijn dat kerkelijke organisaties niet duurzaam het beleid van de overheid mogen frustreren. Kan de staatssecretaris uitleggen welke preventieve werking er uitgaat van het vertrekcentrum Ter Apel? 20 mln. besteden aan het uitzetten van 66 afgewezen asielzoekers is natuurlijk buiten alle proporties. Het vertrekcentrum Ter Apel was niks, is niks en zal op deze manier ook niks worden. De heer Wijn merkte ten slotte op dat het almaar uitstellen van het uitbrengen van de terugkeernotitie kan worden gerechtvaardigd door echte oplossingen voor te stellen met betrekking tot het complexe terugkeerprobleem. Hopelijk zullen de hoog gespannen verwachtingen niet culmineren in een anticlimax! De heer Dittrich (D66) zei dat zijn fractie niet van mening is dat het vertrekcentrum Ter Apel moet worden gesloten. Ook hij vond het jammer dat de terugkeernotitie nog niet voorligt. De cijfers maken onomwonden duidelijk dat het vertrekcentrum Ter Apel bepaald geen succes is. Het vertrekcentrum heeft inderdaad een preventieve werking in die zin dat afgewezen asielzoekers, aan wie is meegedeeld dat zij naar Ter Apel moeten gaan, met onbekende bestemming vertrekken. Dat hoeft lang niet altijd te betekenen dat zij in de illegaliteit verdwijnen. Als aan asielzoekers wordt verzocht zich naar Ter Apel te begeven, weten zij in ieder geval dat zij Nederland moeten verlaten. Het European Research Centre on Migration and Ethnic Relations van de universiteit van Utrecht heeft onderzoek gedaan naar de terugkeer- Tweede Kamer, vergaderjaar , , nr

4 bereidheid van uitgeprocedeerde asielzoekers in Nederland. Uit dat onderzoek bleek dat die bereidheid miniem is. De asielzoekers waren bang voor represailles van smokkelorganisaties; verder zou het een schande zijn om berooid thuis aan te komen; men heeft vaak torenhoge schulden bij familieleden en is angstig voor het stempel «expuls» in het paspoort; zij zijn apathisch geworden door de lange asielprocedure waardoor de affiniteit met het land van herkomst is verdwenen. Ten slotte is men bevreesd voor de veiligheid in het land van herkomst. Er dient al met al rekening mee te worden gehouden dat veel uitgeprocedeerde asielzoekers niet terug willen en dat wat dit betreft niet al te veel kan worden verwacht van allerlei activiteiten die door de overheid worden georganiseerd. Het regeerakkoord is duidelijk op dit punt; op een gegeven moment zal de opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers moeten worden beëindigd. Het beleid moet erop zijn gericht dat desondanks zoveel mogelijk uitgeprocedeerden toch terugkeren naar het land van herkomst. De heer Dittrich vond dat de IOM een grotere rol moet spelen bij de vrijwillige terugkeer. Het leek hem zinvol na te gaan of het meewerkcriterium nader kan worden ingevuld in die zin dat strenger wordt opgetreden tegen mensen die ondanks de toegezegde medewerking geen vinger uitsteken. Wil de staatssecretaris hieraan aandacht besteden in de terugkeernotitie? De heer Dittrich was ten slotte van mening dat asielzoekers absoluut niet langer dan zes maanden mogen verblijven in het vertrekcentrum. De heer Rabbae (GroenLinks) waardeerde het dat de staatssecretaris tracht een zakelijke en zorgvuldige discussie te voeren over het asielbeleid in het algemeen en het vertrekcentrum Ter Apel in het bijzonder. Dat kan echter leiden tot enige vertraging, zeker als de coalitiepartners niet op één lijn zitten. De fractie van GroenLinks heeft zich in beginsel altijd verzet tegen het vertrekcentrum Ter Apel. Zij is nog steeds voorstander van het creëren van terugkeerfaciliteiten binnen de opvangcentra. De heer Rabbae was het overigens eens met de staatssecretaris dat er sprake is van een zeer moeilijk controleerbaar proces. De selectie van mensen die naar het vertrekcentrum moeten, schijnt niet altijd even zorgvuldig te zijn. Er wordt bovendien niet altijd gebruik gemaakt van een stappenplan, terwijl ook niet in alle gevallen wordt vastgehouden aan de wettelijke verblijfstermijn in het vertrekcentrum. Uit de cijfers blijkt dat het «rendement» van het vertrekcentrum minimaal is. Sommige uitgeprocedeerde asielzoekers vertrekken naar andere landen en anderen komen in de illegaliteit terecht. Het leek de heer Rabbae onwenselijk om zo n dure voorziening alleen maar in stand te houden om mensen af te schrikken en ervoor te zorgen dat zij de benen nemen. De staatssecretaris kan op dit moment geen uitspraken doen over de positie van het vertrekcentrum Ter Apel nu nog steeds niet de terugkeernotitie is verschenen. Verder heeft hij te maken met problemen rond de nieuwe Vreemdelingenwet. Wat belet de staatssecretaris om zijn standpunt omtrent de status van technisch uitgeprocedeerde asielzoekers aan de Kamer mee te delen? Afsluitend deelde de heer Rabbae mee dat zijn fractie voorstander is van sluiting van het vertrekcentrum Ter Apel. Hij realiseerde zich overigens dat hierbij werkgelegenheidsaspecten in het geding zijn. De fractie van GroenLinks wil dat het vertrekcentrum de status krijgt van een regulier asielzoekerscentrum, onder andere om capaciteitsproblemen te kunnen ondervangen. Bovendien is zij het eens met het gestelde in het regeerakkoord dat moet worden toegewerkt naar vertrekafdelingen in de huidige asielzoekerscentra. De in Ter Apel opgedane ervaring zou kunnen worden ingezet in die vertrekafdelingen. Tweede Kamer, vergaderjaar , , nr

5 Het antwoord van de staatssecretaris De staatssecretaris zei dat het vertrekbeleid het meest ingewikkelde onderdeel is van het algemene vreemdelingenbeleid. Hij vond het van groot belang dat getracht wordt zich in te leven in de positie van degenen om wie het hierbij gaat. Het gaat om uitgeprocedeerde asielzoekers, die echter niet voor niets indertijd het besluit hebben genomen naar Nederland te gaan. Zij verdienen een zorgvuldige behandeling, ook al is hun verblijf in Nederland op legale gronden niet langer meer mogelijk. De cijfers laten inderdaad zien dat het terugkeerbeleid niet erg succesvol is geweest. Er zijn wat betreft het terugkeerbeleid weinig of geen cijfers bekend uit andere landen. Wel is duidelijk dat ook in die landen het terugkeerbeleid als het meest lastige onderdeel van het vreemdelingenbeleid wordt beschouwd. De staatssecretaris zei desgevraagd dat het terugkeerbeleid ten aanzien van Bosniërs in Duitsland en Zwitserland wel goede resultaten heeft gehad, maar dat dit een uitzondering op de regel is. De bewindsman meende echter niet dat van een «mislukt terugkeerbeleid» kan worden gesproken in vergelijking met het buitenland. Dat neemt niet weg dat er vele redenen zijn om verbetering van het terugkeerbeleid na te streven.de staatssecretaris wees erop dat het vertrekcentrum Ter Apel bedoeld was voor de allermoeilijkste groep asielzoekers, te weten degenen die technisch niet uitzetbaar zijn. Dat verklaart ook waarom de gestelde doelen niet zijn gerealiseerd. Een van de uitgangspunten van de Nederlandse vreemdelingenwetgeving is dat uitgeprocedeerde en afgewezen asielzoekers zelf verantwoordelijk zijn voor het vertrek. Het is een goede zaak dat mensen, die gehoord hebben dat zij naar Ter Apel moeten omdat zij geen schijn van kans meer maken, inderdaad hun eigen verantwoordelijkheid nemen en vertrekken. In die zin kan worden gesteld dat het vertrekcentrum een preventieve werking heeft. Verder is in het vertrekcentrum Ter Apel de afgelopen jaren de nodige expertise opgebouwd ten aanzien van het vertrekbeleid. De staatssecretaris zei de indruk te hebben dat ook binnen het COA in de loop der tijd de belangstelling is gegroeid voor deze expertise, opgedaan op een eveneens belangrijk onderdeel van het vreemdelingenbeleid. De directeur van het vertrekcentrum Ter Apel kan wegens ziekte zijn werkzaamheden niet verrichten. Hij heeft een brief geschreven aan zijn collega s en de staatssecretaris constateerde dat daarin iets anders staat dan wat er in de pers heeft gestaan. Sinds de start van het vertrekcentrum Ter Apel hebben ruim 1500 mensen, toen zij hoorden dat zij naar het vertrekcentrum moesten, de opvang verlaten. Een zeer klein percentage heeft onder begeleiding Nederland verlaten. De staatssecretaris wees er nog op dat het bedrag van 22 mln. betrekking heeft op het gehele vertrekcentrum en natuurlijk niet alleen op de begeleide uitzetting. Gegevens van de Vreemdelingendienst laten zien dat illegaal in Nederland verblijvende mensen in veel gevallen geen asielprocedure hebben doorlopen. De conclusie kan worden getrokken dat een substantieel deel van de uitgeprocedeerde en afgewezen asielzoekers het land verlaat. De staatssecretaris benadrukte dat uit de aard der zaak geen nauwkeurige gegevens voorhanden zijn, maar betwijfelde of echt kan worden gesproken van een groot «illegalenprobleem». Er zijn in mensen die geen verblijfstitel hadden op eigen gelegenheid vertrokken, terwijl mensen onder (mobiel) toezicht zijn vertrokken mensen zijn gedwongen vertrokken. Deze gegevens tonen de onjuistheid aan van de bewering dat er nooit iemand Nederland wordt uitgezet of Nederland verlaat. De vertrekteams verrichten nuttig werk en leveren een goede bijdrage aan het opbouwen van de nodige expertise. Hun werk moet echter wel worden geplaatst in een reeks van maatregelen die moeten leiden tot een Tweede Kamer, vergaderjaar , , nr

6 betere vormgeving van het vertrekcentrum. Ook wat dit betreft dient de commissie nog even te wachten op de terugkeernotitie. Ten slotte merkte de staatssecretaris aan het adres van de heer Rabbae op dat een toetsingscommissie aan de hand van het dossier beoordeelt of betrokkene inderdaad rechtmatig verwijderbaar is of dat er sprake is van medische problemen die een verwijdering in de weg staan. De commissie houdt uiteraard rekening met verwijderingsmogelijkheden en beleidswijzigingen daarin. Het kan ook zijn dat betrokkene nog voordat hij zich in Ter Apel zou moeten melden een verblijfsvergunning heeft aangevraagd; hangende de afdoening van die aanvrage vindt geen overplaatsing naar Ter Apel plaats. Nadere gedachtewisseling De heer Middel (PvdA) stelde vast dat de staatssecretaris wordt geconfronteerd met «genuanceerde» opvattingen met betrekking tot het al dan niet sluiten van het vertrekcentrum Ter Apel. Hij benadrukte nog dat er in de Nederlandse rechtsstaat geen enkele juridische basis is voor het opsluiten van uitgeprocedeerde en afgewezen asielzoekers die immers niets hebben misdaan en dat het COA zich bezighoudt met opvang en niet met opsluiting. De PvdA-fractie is van mening dat zo snel mogelijk moet worden gestart met het installeren van vertrekafdelingen in de asielzoekerscentra en dat daarbij gebruik moet worden gemaakt van de in Ter Apel opgedane ervaringen. De staatssecretaris dient in overleg te treden met het gemeentebestuur van Vlagtwedde over wat er met het vertrekcentrum kan en moet gebeuren. Het vertrekcentrum moet, zoals het nu functioneert, worden opgeheven. De heer Kamp (VVD) zei dat, als een zodanig effectief terugkeerbeleid kan worden gevoerd dat 1% minder asielzoekers naar Nederland komen, de kosten van het vertrekcentrum Ter Apel er drie keer uit zijn. Het is derhalve zeer de moeite waard om van het vertrekcentrum Ter Apel een effectief vertrekcentrum te maken. Er is inderdaad geen juridische basis om afgewezen asielzoekers op te sluiten, maar er zou wel een juridische basis moeten komen voor het gecontroleerd uitzetten van afgewezen asielzoekers die in staat zijn Nederland te verlaten. Dat houdt een gecontroleerde overbrenging naar een vertrekcentrum en een begeleid vertrek in. De heer Kamp sprak de hoop uit dat de terugkeernotitie deze elementen zal bevatten. De heer Wijn (CDA) herhaalde dat zijn fractie voorstander is van begeleide overbrenging naar vertrekcentra en van een meer gecontroleerde opvang van mensen die Nederland dienen te verlaten. Ook hij hoopte dat deze elementen een plaats zullen krijgen in de terugkeernotitie. Zal in die notitie ook worden ingegaan op het begrip «eigen verantwoordelijkheid»? De heer Dittrich (D66) leidde uit de woorden van de staatssecretaris af dat het vertrekcentrum Ter Apel open blijft en dat in de terugkeernotitie aanzetten worden gegeven voor een verbetering van de resultaten van het centrum. Hij zei tegenstander te zijn van begeleid vervoer naar het vertrekcentrum en van een gesloten centrum. Het kan immers niet de bedoeling zijn om van het centrum een huis van bewaring te maken. Ten slotte sprak de heer Dittrich de hoop uit dat in de terugkeernotitie aandacht wordt besteed aan de noodzaak asielzoekers bij de aanmelding duidelijk te maken dat zij verplicht zijn mee te werken aan terugkeer als hun verzoek wordt afgewezen. De heer Rabbae (GroenLinks) nam nadrukkelijk afstand van de suggestie om uitgeprocedeerde asielzoekers gecontroleerd over te brengen naar het Tweede Kamer, vergaderjaar , , nr

7 vertrekcentrum en vervolgens uit te zetten. Het leek hem dat in een rechtsstaat als Nederland mensen niet willekeurig mogen worden opgesloten in een bus of een gebouw. Hij vroeg verder nog naar de reactie van de staatssecretaris op zijn suggestie om het vertrekcentrum Ter Apel om te zetten in een regulier asielzoekerscentrum en in de diverse centra vertrekafdelingen te integreren. De staatssecretaris zei ernaar te streven de terugkeernotitie op vrijdag 25 juni in het kabinet aan de orde te stellen. In de media heeft het bericht gecirculeerd dat de minister in tegenstelling tot de staatssecretaris de mening is toegedaan dat het vertrekcentrum moest worden gesloten. De staatssecretaris zei dat hij zich hierover had verstaan met de minister die duidelijk maakte dat hij te kennen had gegeven dat maar moest worden gewacht op de terugkeernotitie. De staatssecretaris wees erop dat hij hetzelfde had geantwoord op vragen over het vertrekcentrum Ter Apel en dat hij daaraan had toegevoegd dat ook de preventieve werking van het vertrekcentrum en de aldaar opgebouwde expertise in de beschouwing moeten worden betrokken. De voorzitter van de commissie, Van Heemst De griffier van de commissie, Pe Tweede Kamer, vergaderjaar , , nr