Belgische jazzpianisten

Transcriptie

1 Themalijst Belgische jazzpianisten Openbare Bibliotheek Kortrijk

2 Belgische jazzpianisten Waarom deze lijst? De Bibliotheek van Kortrijk heeft sinds haar ontstaan in 1968 altijd al erg geïnvesteerd in jazz en blues waardoor een heel rijke collectie is overgebleven. Op een totaal van meer dan materialen vind je in december 2009 meer dan 7000 jazzitems (iets meer dan de helft daarvan zijn cd's, de rest vinylelpees) Regelmatig krijgen we aan de balie een vraag waar we niet onmiddellijk een antwoord op weten. Daarom proberen we pro-actief lijstjes te maken om de vraag voor te zijn. Enkele tips bij het zoeken in onze webcatalogus Wil je bijvoorbeeld alle jazzitems van Herbie Hancock, klik dan op Locatie: Beeld en Geluid en typ in zoekopdracht Herbie Hancock (resultaat 56 items) Wil je alleen de cd's van Herbie Hancock, typ dan in Zoekopdracht Herbie Hancock 3 (35 items) Wil je alleen de elpees van Herbie Hancock, typ dan in Zoekopdracht Herbie Hancock 31 (18 items) Om dvd's te zoeken, gebruik je code 25, voor vinylsingles code 37 Digitaliseren elpees Onder bepaalde voorwaarden kunnen wij een kopie maken van een vinylelpee 1. de elpee mag nooit op cd verschenen zijn 2. de gekopieerde lp moet bij ons bewaard blijven 3. de gekopieerde CDR wordt uitgeleend onder de normale voorwaarden, wordt niet verkocht en blijft dus bezit van de bib 3. alleen onze lp s worden gedigitaliseerd, niet die van onze leden of privé-personen 4. alleen volledige lp s worden gedigitaliseerd, geen afzonderlijke tracks of singels 5. De originele elpee wordt als erfgoed beschouwd en wordt niet meer uitgeleend. Referenties Boeken Enkele (jammer genoeg oudere) boeken over Belgische jazz in de volwassenenafdeling Boon, Bob Geschiedenis van de jazz, 1962 M Hoof, Marc Van den Jazz Middelheim, Roggeman, Willy : Free en andere jazz-essays, 1969 RM Jazzologie , deel 1 M Verbeke, Geert Jazztrologie, Kijk ook eens in de catalogus onder het trefwoord Jazz en je vind tientallen boeken over jazz

3 Websites luister misschien ook eens naar Belgische Festivals Assenede Jazzenede Bilzen Bilzen Jazz Brussel Brussels Jazz Marathon Brosella Folk & Jazz Dendermonde JazzBATTAKLANG Dinant Dinant Jazz Nights Genk Motives festival Gent Gent Jazz Festival Jazz in t Park Hoeilaart Jazz Hoeilaart Kortrijk Parkjazz Liberchies Django à Liberchies Luik Jazz à Liège Mechelen Jazz at home Middelheim Jazz Middelheim Verviers Jazz à Verviers Inleiding België heeft, sinds het ontstaan van jazz begin vorige eeuw in de Verenigde Staten, een belangrijke rol gespeeld in de evolutie van jazz in Europa. Er was bijvoorbeeld Adolphe Sax, die omstreeks 1846 de saxofoon uitvond, een instrument dat zo n 80 jaar later het gezicht van deze muziek mee zou bepalen. Nog beschouwd als inferieure, zwarte entertainermuziek, denk aan de bigbandswing van de jaren 30, aanvaardde Europa het genre vrijwel meteen als een nieuwe vorm van kunstmuziek. Een buitenbeentje, maar wel een wereldberoemde jazzcoryfee (en nog net binnen de landsgrenzen geboren) is Django Reinhardt. Hij was de eerste gitaarvirtuoos van de jazz en verrijkte het genre met elementen uit de zigeunermuziek. Reinhardt was het idool van de jonge gitarist Toots Thielemans, die al vrij snel overschakelde op de chromatische mondharmonica en daar door zijn ongeëvenaarde speeltechniek een volwaardig jazzinstrument van maakte. Na WO II ontstond in de Verenigde Staten de bebop die de moderne jazz inluidde. Bij ons hadden we naast Reinhardt en andere muzikanten vooral Philippe Catherine (gitaar) die de Belgische jazz tot ver in de jaren 70 internationale uitstraling verleende. In de jaren 90 kent de Belgische jazz na een moeilijke periode een heropleving. Overheidssubsidies en jazzopleidingen in onze conservatoria hebben jazz een extra injectie gegeven. Opvallend daarbij zijn de vele kruisbestuivingen met andere muziekgenres, dans en theater.

4 Internationaal Waarom een lijst met jazzpianisten? Omdat in jazz alles begint met de piano. Tenorsaxofonist Ben Webster (zelf ook actief achter de piano) wist het al : alles begint met de piano. Zo begon hij zijn dag steevast met een serie pianisten uit de oude doos, die hij beluisterde als wakin up muziek. De piano is onontbeerlijk in de jazzmuziek. Meestal vormt hij samen met drums en bas een jazztrio. Hieronder een lijst van pianogiganten van de twintigste eeuw. Art Tatum ( ) Een van de grote pianovirtuozen van de 20st eeuw. Solos 1937 en classic piano solos Giants of the piano Burt Powell ( ) Groeide op tijdens het ontstaan van de bebop (virtuozer en individualistischer dan de swing van de jaren 30, met moeilijker akkoorden. Met o.a. Coltrane en Dizzy Gillespie). - The best of Bud Powell on Verve - Ultimate Bud Powell 1998 Thelonious Monk ( ) Een grote pianist uit de bebopperiode. Hogepriester van de bop en stond aan de wieg van de hedendaagse jazz. Monk s music Thelonious in Action Tommy Flanagan ( ) Haalt zijn inspiratie bij Powell, maar heeft een meer melodieuse benadering. - Sunset and the mockingbird - Lady be good for Ella Hank Jones (1918) Een levende legende. Duo gone with the wind Lazy afternoon 73 jones

5 Oscar Peterson ( ) Geholpen door zijn fabuleuze techniek trok hij menige trukendoos open en liet een dwarsdoorsnede van de ontwikkelingen binnen de pianojazz horen. A night in Vienna Night train Bill Evans ( ) Drukte na Bud Powell en Art Tatum zijn stempel op het pianospelen. Gaf de muziek een nieuwe richting en kreeg de status van vernieuwer. The alternative man The briljant McCoy Tyner (1937) Werd echt bekend bij John Coltrane. Bespeelde de vleugel niet, ging de vleugel te lijf en leek soms letterlijk de muziek uit dit instrument te rammen. Extensions McCoy Tyner Trio live at sweet basil Herbie Hancock (1940) Werd begin jaren 60 vrijwel direct door Miles Davis in dienst genomen. Hij koppelde een gedegen pianistische opleiding aan een hang naar avontuur. - The Herbie Hancock box Then and now : the definitive Herbie Hancock 2008 Cedar Walton (1934) Is een tweede generatie bopper uit Dallas. Wat opvalt is de duidelijk aanwezige structuur in zijn spel en het totaal ontbreken van onvolkomenheden Bluesville time Manhattan afternoon Chick Corea (1941) Heeft zijn bekendheid vooral aan Miles Davis te danken. Stortte zich daarna in Children s song 1984 The Chick Corea Elektric Band 1986

6 Kenny Barron (1943) Is met voorsprong de beste jazzpianist van t moment. Zijn roots liggen in de bebop, maar hij heeft daar een scala aan andere invloeden aan toegevoegd. Freefall 2001 The traveller 2008 Brad Mehldau (1970) Een van de bekendste pianisten van de huidige generatie. Beïnvloed door Keith Jarreth en Bill Evans lijkt hij ook open te staan voor Europese en popinvloeden. Places 2000 Live in Tokyo 2004 België Als voorproefje een keuzelijstje van enkele andere Belgische jazzmuzikanten en/of groepen die een ander instrument bespelen: Octurn, Aka Moon, Brussels Jazz Orchestra, Toots Thielemans, Sadi, Dré Pallemaerts, Ben Sluijs, Philip Cathérine, Trio Grande, David Linx, Bill Carrothers, Pierre Van Dormael, Pascal Schumacher Quartet, Steven Seghers, Peter Hertmans, Kurt Van Herck, Phil Abraham, Piet Verbist, Eric Thielemans, Bo Van Der Werf, Laurent Blondiau, Philippe Aerts, Joost Van Schaik, Fred Delplancq, Mark Turner, Nicolas Thys, Fred Van Hove, Marc Godfroid, Teun Verbruggen, Jozef Dumoulin, Stéphane Belmondo, Steven Houben, Stephane Galland Jef Neve (1977) In korte tijd werkte Jef Neve zich op tot een jazzpianist pur sang, zonder daarbij evenwel zijn klassieke vorming te verloochenen.hij behaalde in 2000 aan het Leuvense Lemmensinstituut met grote onderscheiding de diploma s Meester in de Muziek/Jazz (bij Ron Van Rossum) en Meester in de Muziek/Klassiek (bij Jan Vermeulen). Het jaar daarop voegde hij daar nog een diploma Specialisatie in Kamermuziek met grootste onderscheiding aan toe. Masterclasses volgde hij onder meer bij jazzgrootheden Brad Mehldau, Toots Thielemans, Billy Hart, Bill Carothers en Kenny Werner. Als hoofdmuzikant Het Jef Neve Trio met Jef Neve (piano), Piet Verbist (contrabas) en Teun Verbruggen (drums) bracht vier opmerkelijke cd's met Jazz-composities van Neve. In al zijn composities klinken echo's door van Brad Mehldau en Keith Jarrett maar vooral veel van de soepele en elegante Jef Neve-stijl. In 2005 kreeg het trio een staande ovatie in het Bimhuis te Amsterdam, het meest toonaangevende jazzpodium van Nederland. In 2008 kwam zijn laatste CD Soul in a picture uit, ontstaan uit een diepe persoonlijke crisis. 'Blue Saga', de debuut-cd van het Jef Neve Trio, werd zowel in binnen- als buitenland laaiend enthousiast ontvangen, en werd ook nog eens één van de best verkochte jazz-cd's van 2003.

7 Blue saga (2003) It s gone (2004) Nobody is illegal (2004) Soul in a picture (2008) Als gastmuzikant Neve werd ook lid van de groep rond de luxemburgse vibrafonist Pascal Schumacher, het Pascal Schumacher Quartet, waarmee in heel Europa en Australië werd getourd. Volgende twee CD s zijn hiervan het resultaat: Change of the moon (2004) Silbergrau (2007) 73 schum 73 schum Hij werd een veel gevraagde sideman bij grote namen als Bert Joris, Dré Pallemaerts, Peter Hertmans, Ben Sluys, Kurt Van Herk, Frank Vaganée en Jesse Van Ruller. Hij speelde ook mee op Witches dance van het Fred Delplancq Quartet. Witches dance (2004) 73 delpl Ook zijn klassiek pianotrio met viool en cello gooit hoge ogen bij de kenners. Natalie Loriers (1966) Nathalie Loriers volgt allereerst een klassieke piano-opleiding maar krijgt al spoedig belangstelling voor jazz In 1990 ontvangt ze de eerste prijs voor jazzpiano en harmonie van het Koninklijk conservatorium in Brussel en wordt ze door de Brusselse Jazz Rally uitgeroepen tot Beste jonge soliste. Als hoofdmuzikante Nymphèas (1991) Dance or die (1993) Walking through walls, walking along walls (1995) Silent springs (1999) Tombouctou (2002) L arbre pleure (2006

8 Pas verschenen : Moments d éternité (2009) Op het Igloo-label brengt ze haar eerst opname onder eigen naam uit in 1991; "Nymphéas" met Kurt van Herck (sax), Philippe Aerts (bas), en Mimi Verderame (drums). In 1993 komt haar 2de CD uit onder de titel Dance or die. Met "Walking through walls, walking along walls" (1995), vinden we haar opnieuw terug in het trio-format samen met de Nederlandse drummer Hans Van Oosterhout en bassist Sal La Rocca.. In januari 2002 keert Nathalie Loriers terug in de studio voor een nieuwe uitdaging; dit keer breiden drie uitstekende Belgische muzikanten haar trio uit. Frank Vaganée op sax (leider van het Brussels Jazz Orchestra), Kurt Van Herck, eveneens op sax en Laurent Blondiau op trompet. De CD, Nathalie Loriers trio +extensions, "Tombouctou" wordt uitgebracht in mei 2002 en ontvangt uitstekende kritieken en erkenning; vier sterren in Stage Magazine and Choc de Jazzman. Radio Klara roept het album uit tot beste plaat van het jaar. In maart 1999 ontvangt Nathalie de Belgische DJANGO D'OR "wat haar carrière een nieuwe impuls geeft. Deze trofee vormt een erkenning van haar talent en haar werk tot nu toe en onderscheidt haar als belangrijkste jonge eigentijdse musicus in Europa. Opmerkelijk ook in de door mannen beheerste wereld van de jazz, omdat de prijs wordt toegekend aan een vrouw uit België. Enkele perscitaten: Alles wat de huidige Europeanen goed doen is aanwezig in deze opnamen van Nathalie Loriers. (...) Opwindend (...) glanzende composities, goed uitgewerkt, opgezet als echte songs, een groep die zich beweegt daar waar iedereen al superieur is, een verzameling van excellente composities, dat is het bijzondere van dit debuut!" (Philippe Baron "Privilège de la musique" nov. 91.) Je houdt van dit quartet van Nathalie Loriers want het speelt eerlijk, precies en exact en het heeft een verassende volwassenheid en kracht!" (La Voix du Nord). Een onverwachte complexiteit die uitmondt in het geweldige "Dance or Die" (...) een fase in de carriere van een instrumentaliste die niet langer een belofte is, maar een gevestigd talent " (Une autre chanson - jan. 94). Als gastmuzikante Gedurende haar hele carrière heeft Nathalie Loriers samengewerkt als side woman met een groot aantal musici waaronder Philip Catherine, Toots Thielemans, Jacques Pelzer, Steve Houben, Christian Escoudé, David Linx, Diederik Wissels, Aldo Romano, Charlie Mariano en Jan de Haas. Sinds 2002, maakt ze deel uit van de European Big Band die solisten en bandleiders kent als Bob Mintzer, Gianluigi Trovesi en Kenny Wheeler. Eveneens vanaf 2002, speelt Nathalie Loriers piano in het Brussels Jazz Orchestra (BJO). Een selectie The music of Michel Herr (2008) Changing face (2007) Dangerous liaison (2006) Counter move (2006) Meeting colours (2005) Doing my thing (2003) 73 bruss 73 linx 73 bruss 73 bruss 73 cathe 73 de ha

9 Erik Vermeulen (1959) Keuzelijst Belgische jazzpianisten Erik Vermeulen behoort tot de meest fijnzinnige pianisten van ons land. Zowat de enige constante in Vermeulens werk is de heterogeniteit ervan zowel qua inspiratie als qua sound. Vermeulen verstaat de kunst om Thelonious Monk op Erik Satie te doen rijmen. Composities van eigen makelij worden tijdens zijn concerten afgewisseld met improvisaties van verschillende allure en een selectie uit het standaardrepertoire. Erik Vermeulen ging altijd zijn eigen gang. Al vanaf het begin van de jaren tachtig toen hij zijn klassieke muziekcarrière liet staan en jazzpianist werd. Hij komt uit een muzikale familie, begon aanvankelijk op cello en schakelde over op piano. Vanaf zijn twintigste begon hij geregeld op te treden en zat hij in een trio met bassist Hein Van de Geyn en drummer Dré Pallemaerts. Hij gaat al meer dan 20 jaar mee als deel van talrijke invloedrijke trio s in de Belgische jazzscene. Op zijn cd Songs of Minutes zijn er de kompanen Sal La Rocca en Jan De Haas. In 2000 vormde hij een trio met drummer Marek Patrman en bassist Eric Surmenian. Sinds enige tijd vormt hij een trio met de ritmetandem, bestaande uit bassist Manolo Cabras en drummer Marek Patrman. Dat resulteerde dit jaar in de opname Live Chroma. Song of minutes (2001) Inner city (2002) Live chroma (2009) Met altsaxofonist Ben Sluijs zette hij een intense samenwerking op met als reusltaat o.a. Candy century (2000) Stones (2001) Seasounds (2001) Flying circles (2002) Harmonic integration (2008) 73 sluij 73 sluij 73 sluij 73 sluij 73 sluij Een andere recente opname is The Unplayables - Ben Sluijs Quartet meets Erik Vermeulen - Harmonic Integration. Vandaag blijven deze muzikale bloedbroeders actief als duo. Diederik Wissels (1960) Diederik Wissels is een Nederlandse jazz-pianist die als kind naar Brussel verhuisde. Hij speelde al piano op z n vijfde en leerde gitaar, dwarsfluit en piano aan de academie. Op zijn zestiende ging hij piano studeren bij Michel Herr en even later vertrok hij naar Boston om er les te volgen bij o.a. Kenny Drew en John Lewis. In 1982 werd hij er onderscheiden met een Professional Music diploma. Terug in België kon hij meteen aan de slag. Eveneens in 1982 sleepte hij met het International Jan de Haas Quartet tijdens de 4de editie van de International Jazz Contest in Hoeilaart de eerste prijs weg. Diederik Wissels is sinds de jaren tachtig één van de prominente figuren van de Brusselse jazz scene. Sinds de jaren negentig treedt hij geregeld op met de Belgische (Brusselse) jazz zanger David Linx. Vorig jaar ontvingen ze de Grand Prix du Jazz van de Franse Academie Charles Cros.

10 Uit een interview met Jampi Samyn (2002) : David Linx heb ik destijds, rond mijn veertiende, leren kennen op de academie van Hoeilaart. Ik repeteerde toen met mijn groepje bij Jan de Haas thuis op zolder en David kwam af en toe inspringen op drums. Wij brachten, en brengen nog steeds, vaak uren samen door om ideeën uit te wisselen, wat met de regelmaat van een klok uitmondt in een samenwerkingsproject en/of een album. Bij ons thuis werd er werkelijk naar alle muziekgenres uit de meest uiteenlopende culturen en tijdperken geluisterd. Wat dat betreft werd ik dus zeker niet in een bepaalde muzikale richting geduwd en kon ik steeds voor mezelf uitmaken of de muziek me al dan niet raakte, ongeacht de stijl. Ik wist niet eens dat wat ik m n vader hoorde spelen - een niet onverdienstelijk jazzpianist overigens -, jazz genoemd werd. Door hem als kind voortdurend te willen nabootsen op de piano, ben ik automatisch ook in de jazz beland zonder dat ik er dus erg in had. De scheidingen tussen de verschillende tijdvakken en genres heb ik pas veel later leren kennen, al blijven deze scheidingen in mijn composities opvallend afwezig. Ik wil immers een eigen, herkenbaar geluid creëren in plaats van een fotocopie te worden van iets dat al bestaat, zonder dat ik daar evenwel geforceerd zal naar op zoek gaan : pas als het op natuurlijke wijze tot stand komt, klinkt het geloofwaardig. Meer info op If one more day (1993) From this day forward (1996) Streams (2001) Song of you (2004) We hebben ook nog de vinylelpee Juvia (1984) Magazijn 73 DM Van zijn samenwerking met David Linx hebben wij o.a. Heartland (cd 2001) One heart, three voices (cd 2005) Up close (cd 1995) Sindsdien werkte deze begenadigde componist-pianist samen met grootheden als Toots Thielemans, Sahib Shihab, Joe Henderson, Mark Murphy, Chet Baker, Slide Hampton, Larry Schneider, Philip Catherine, Per Goldschmidt, Junior Cook, Steve Houben, Guy Cabay, Philippe Aerts, het voormalige BRT Jazz Orkest en Isabelle Antena. Michel Bisceglia (1970) Het Michel Bisceglia Trio is het trio van jazzpianist en componist Michel Bisceglia met Werner Lauscher (bas) en Marc Lehan (drums). Michel Bisceglia componeert, arrangeert, produceert, dirigeert, doceert en musiceert. Hij leeft en ademt muziek. Van Dewey Redman via Toots Thielemans en Philip Catherine, ze weten allemaal welk talent deze muzikant in huis heeft. Bisceglia is een boeiende virtuoos, die zijn techniek niet in de weg laat komen van eerlijke muzikaliteit. De Italiaanse Limburger leunt naar emotionaliteit en diepgang, gecombineerd met natuurlijke souplesse en leidt een strak trio. Bassist Werner Lausher heeft een knapperige sound en drummer Marc Lehan duikt, hoofd eerst, voluit in de muziek. In 2007 verscheen hun erg geslaagde derde cd, Inner You. Sinds hun debuut About Stories uit waarvoor Bisceglia trompettist Randy Brecker en saxofonist Bob

11 Mintzer wist te strikken - en opvolger Second Breath heeft dit trio nog meer aan maturiteit gewonnen. De stortvloed aan ideeën die Bisceglia in zijn improvisaties over de luisteraars gooit, is bijna eindeloos; er is zoveel te spelen en zo weinig tijd. Fijnproevers weten het al lang: souplesse is Bisceglia s handelsmerk. Bovendien schrijft hij onmiddellijk herkenbare melodieën die zich onwillekeurig een tijdlang in je oor nestelen. Noem Bisceglia gerust een verborgen schat van de Belgische pianojazz, die weet hoe je tegelijk een breed publiek én de kritische jazzliefhebbers kunt bereiken. Het trio stelde zopas hun nieuwe cd Invisible Light voor. De nummers daarop bestaan vooral uit improvisaties op thema s van Bisceglia zelf, maar ook van Charlie Haden en Mike Nock. Heel toegankelijk alweer, zoals we van Bisceglia gewoon zijn. Meer info op About stories (1997) Inner you (2007) Andere cd s The night and the music (2002) Second breath (2003) Invisible light (2009) Ivan Paduart (1966) In het elegante en geraffineerde pianospel van Ivan Paduart klinken invloeden door van Bill Evans en zijn vriend Fred Hersh, voor wie hij ook een tributealbum opnam. Net als zijn voorbeelden componeert Ivan Paduart prachtige melodieën waarop hij vervolgens schitterende improvisaties bouwt. Met contrabassist Philippe Aerts en drummer Joost Van Schaik vormt hij een hecht trio Ivan Paduart is ontegensprekelijk één van de meer poëtische pianisten uit het zuiden van ons land. Hij is een romanticus die zijn duidelijke voorliefde voor de lyrische pianomelodieën graag botviert. Vooral sinds hij het pad van de fusion meer en meer achter zich liet om in de richting van swing, postbop en latin jazz verder te trekken. Hierin profileert hij zich meteen als een uitstekend componist. Uitgesponnen melodieën waarin modernisme en traditie hand in hand gaan, Fijne improvisaties en warmte, behoren tot zijn handelsmerk. In 2005, pas na zestien albums, bracht hij een eigen solo-cd op de markt. Meer info op Wij hebben de volgende cd s Belgian suites (1998) A night at the music village (2003) Douces illusions (2004) Alone (2005)

12 Andere cd s Papillons bleus (1992) Illusions sensorielles (1993) Time gone by (1994) Follies douces (1995) White nights (1996) Clair obscur (1997) True stories (2000) Trio live (2001) Still (2002) Blue landscapes (2004) Selections (2005) My French heart (2006) A night in Tokyo (2006) In exile of dreams (2007) Be manos (2008) Keuzelijst Belgische jazzpianisten We hebben het nog even over Paduarts plaats in de huidige jazzscène. Paduart: "Ik heb jaren heel veel opgetreden in Frankrijk, Nederland en zelfs Portugal. Momenteel is het wat kalmer maar dat is normaal. Alles verloopt in cycli. Het publiek wil ook telkens weer een nieuw geluid. Bovendien heb je met jazz slechts een beperkt afzetgebied. En eerlijk gezegd kan ik na twintig jaar de moed niet meer opbrengen om constant zelf op zoek te gaan naar boekingen of een deftig platenlabel. Dat is allemaal verloren tijd die ik liever besteed aan mijn muziek. Kris Defoort (1959) Kris Defoort (Brugge, 1959) is een Belgische avant-garde jazzpianist en componist. Hij doceert aan het conservatorium van Brussel en is de broer van saxofonist en componist Bart Defoort. Hij begon in 1978 aan het Antwerps conservatorium oude muziek en blokfluit te studeren. Vier jaar later studeerde hij af besloot hij hedendaagse muziek en jazz te gaan studeren aan het conservatorium van Luik. Hij kreeg er onder andere les van Frederic Rzewski, Henri Pousseur en Garrett List. In 1986 kwam zijn eerste album uit met zijn kwintet Diva Smiles. Het volgende jaar ging hij naar New York om er te studeren aan de Island University Brooklyn. Hij nam er op met Vincent Herring en Jack DeJohnette, en werkte samen met speelde met o.a. Lionel Hampton Big Band, Adam Nussbaum, Michael Formanek, Tito Puente, Barry Altschul, Reggie Workman en vele anderen. Na drie jaar keerde hij terug uit New York en richtte in 1991 zijn eigen ensemble K.D.'s Pretty Big Basement Party op. Het jaar daarop nam hij met K.D.'s Pretty Big Basement Party het eerste album op voor het Brugse W.E.R.F.-label. In 1995 componeerde hij samen met Fabrizio Cassol (bekend van onder andere Aka Moon) het werk Variations On A Love Supreme dat ze met een gelijknamige band vertolkten. Het werk is geïnspireerd op A Love Supreme van John Coltrane. In 1996 nam Defoort deel aan het Octurn project (nadat hij ook in 1994 al componeerde voor hun album) en begon op te treden met Mark Turner. Een jaar later werkte hij mee aan het album Elohim van Aka Moon. Daarop vormde hij een nieuw ensemble met als naam (Kris Defoort & Dreamtime). Sinds 1998 is Defoort een van de huiscomponisten bij het Muziek Lod, een muziek- en muziektheatergezelschap. In 2001 componeerde hij een opera. Hij trad ook op met zijn eigen kwartet met Mark Turner (tenorsaxofoon), Nicolas Thys (bas) en Jim Black (drum). Voor 2004 ontvangt hij begin 2005 de Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek. Kris Defoort componeerde het plichtwerk "Dedicatio" van de halve finale voor de Koningin Elisabethwedstrijd, editie 2007.

13 Meer info op In onze collectie vinden we o.a. volgende CDs terug : K.D. s Decade live defoo Passages defoo Sound plazza defoo Conversatins defoo Dominique Vantomme (1972) Pianist die zich zowel thuis voelt in jazz als in roots/wereldmuziek. Dominique Vantomme ( 1972) volgde aanvankelijk een klassieke pianoopleiding en liep op zijn twintigste over naar de jazz. Marc Matthys, Mike Del Ferro, Mark Levine en Rob Madna waren zijn professoren vooraleer hij in 1996 een jazzstage ging volgen aan de University of Louisville, Kentucky (USA) bij Andy Laverne en David Baker. Twee jaar later studeerde hij in New York bij Kenny Werner. Inmiddels werkte Dominique Vantomme samen met o.a. Toots Thielemans, Louisiana Red, Theresa Malenfant en Judy Niemack maar ook met Laïs, An Pierlé, Roland... Meer info op Cd s in de Kortrijkse Bib: Wicked places (2002) Whatever (2004) Walk into the skyline (2009 Perscommentaar bij de CD Whatever : "De tenorsax van Mahieu klinkt potig en vastberaden, net zoals de drums van Geert Roelofs, de bas van Christophe Devisscher en de piano van Vantomme. Je hoort vier muzikanten die aan elkaar gewaagd zijn en die een keurig voorbereid programma afwerken." (Didier Wijnants, De Morgen, ) Jack Van Poll (1934) Jack van Poll begon op 11-jarige leeftijd op te treden in clubs in Amsterdam. Daarna reisde hij naar de Verenigde Staten en Zuid-Afrika, om uiteindelijk in Antwerpen te belanden. Hoewel Nederlander van geboorte, geldt Jack van Poll (1934) als de eminence grise van de Belgische pianojazz. Actief sinds de jaren vijftig, speelde hij met grote namen als de saxofonisten Ben Webster, Don Byas en Johnny Griffin, de trompettisten Clark Terry en Ted Curson enzovoorts. In 1985 toerde hij met Lionel Hamptons big band en trad hij op in New York met zangeres Dee Dee Bridgewater. In diezelfde periode vormde hij een gedenkwaardig trio met contrabassist Hein Van de Geyn en slagwerker Dré Pallemaerts. Ook vandaag zet Van Poll zich graag in voor de promotie van jong talent. Als pianist is Van Poll schatplichtig aan musici als de grote Oscar Peterson: de moderne jazz, in casu de bebop, vormt de basis van zijn spel, maar het swingelement verliest hij daarbij nooit uit het oog.

14 Hij stond op alle grote jazzfestivals. Componeert voor film en schrijft teksten. Hij is zeer betrokken bij de opleiding van jonge jazzmusici. Over deze immer swingende nestor van Nederlandse jazz wordt altijd met waardering gesproken en men noemt hem 'a world-class pianist'. "Jack is top of the Poll"; met deze woordspeling karakteriseerde journalist Peter Everest van 'The Evening Herald' uit Port Elisabeth hem eens. In 1995 woonde hij in de omgeving van Cape Town in Zuid-Afrika. Een paar van zijn CD s zijn Als hoofdmuzikant A tribute to Belgian jazz (1998) 10 ans de Jazz à Liège (2001) Kantaloop (2006) Twee bij ons aanwezige CD s van Jack Van Poll zijn : Cats groove 73 van po Tree-oh in one van po Enkele citaten mijn Achtergrond: "Autodidact, door ervaring wijzer en inventiever geworden." mijn Jazz: "Het mooiste wat er bestaat. Je probeert van je hobby je werk te maken. Het leven van een jazzmuzikant is veelal geen vetpot, maar ik mag niet klagen. Mijn vaardigheid is gegroeid, maar ook mijn discipline en mijn originaliteit." mijn Rek: "Staat op doorzakken. Het resultaat van een berg zakgeld omgezet in vinyl en compact discs. Mijn favoriete platen zijn van pianisten. In Nederland: Karel Bouhlee, Rob van Kreeveld en bij de jongeren Peter Beets. In Europa: Dado Moroni. In de USA: Kenny Barron, Herbie Hancock en bij de jongeren Christian Jacobs." mijn Voorbeeld: "Nog steeds Miles, in al zijn hoedanigheden." mijn Toekomst: "Mijn 25e plaat komt dit najaar uit. Ik begin pas! Michel Herr (1949) Michel Herr (16 februari 1949, Brussel) is een Belgisch pianist en componist die reeds decennia lang actief is in de jazz- en filmmuziekwereld. Hij is te horen op meer dan 60 jazz albums. Sinds 1984 speelt hij regelmatig piano en keyboards met mondharmonicaspeler Toots Thielemans. Ze toerden samen in Europa, Japan, Africa en de Verenigde Staten. Michel Herr speelde met allerlei grote Amerikaanse muzikanten waaronder Chet Baker, Joe Henderson en Johnny Griffin, alsook Europese muzikanten waaronder Palle Mikkelborg, Riccardo Del Fra, Palle Danielsson, Richard Galliano. Michel Herr werkt ook vaak samen met Belgische muzikanten zoals Philip Catherine, Steve Houben en Bert Joris. Hij leidde verschillende jazzgroepen en schreef muziek voor vele jazz ensembles: het Brussels Jazz Orchestra, ACT Big Band, WDR Big Band en andere. In 2008 verscheen een dubbele verzamelaar met allerlei composities van Michel Herr met het Brussels Jazz Orchestra. Michel Herr is een gevoelig pianist met een rijk harmonisch inzicht. Als componist weet hij zich in uiteenlopende stijlen uit te drukken. Dat blijkt o.a. uit zijn composities voor bigband en uit zijn muziek voor film en televisie.

15 Meer info pp Enkele citaten uit interviews Keuzelijst Belgische jazzpianisten Als amateur speelde ik klassieke piano en ging toen privélessen volgen. Maar omdat ik die niet boeiend vond, ben ik met die studie gestopt. Ik luisterde graag naar klassieke muziek. Jazz heb ik rond mijn vijftiende ontdekt. Een vriend had me een jazzalbum geleend en toen heb ik de swing, de pulsatie, de improvisatie en de interacties tussen musici ontdekt. Dat was een plaat van de Dixieland trompettist Teddy Buckner. Die vond ik fascinerend. Ik wilde alleen nog maar naar jazz luisteren. Ik ben dan geregeld in de mediatheek jazzalbums gaan lenen. De klassieke stijl van Buckner heeft echter weinig invloed op mij gehad, want na zes maanden wou ik al naar hedendaagse jazz luisteren. Een jazzmuzikant speelt in real time met de anderen, anticipeert in een spel van vraag en antwoord. Ik wil geen opgelegd verhaal vertolken. Ik heb mijn eigen taal en die wil ik gebruiken. Dat is jazz. Over de opname met de BJO : Wat me interesseerde was door mijn eigen composities verrast te worden. Uit onze collectie, enkele CD s waarop Michel Herr actief is: The music of Michel Herr bruss Just friends 73 herr En public abrah Insense vanho Solid steps lovan Sides of life allem Marc Moulin ( ) Marc Moulin (Elsene (Brussel), 16 augustus aldaar, 26 september 2008) was een Belgisch muzikant. Hij begon als jazzmuzikant, schreef en produceerde talrijke succesnummers van het Franse chanson en was ook radio- en televisiepresentator, kroniekschrijver en auteur van boeken en toneelstukken Als licentiaat politieke en economische wetenschappen van de ULB begon Marc Moulin zijn muzikale carrière als pianist in jazzkroegen en op festivals. Hij richtte eind jaren zestig samen met gitarist Philip Catherine een jazzrock-groep op, won diverse prijzen en begon in het begin van de jaren zeventig zijn eigen groep, Placebo (niet te verwarren met de huidige rockgroep Placebo). De groep kreeg zeer snel internationale bekendheid met de platen "Ball of eyes", "1973" en "Placebo". In 1976 gaf de groep een laatste concert. In 1977 was Moulin korte tijd lid van de avant-garde rockgroep Aksak Maboul. Hij is ook te horen op hun eerste album. Met Telex, een andere groep die hij eind jaren zeventig oprichtte, zorgde Moulin voor sensatie in de elektropop en aanverwante genres. Daarnaast was Moulin ook producer en componist. Hij werkte onder meer met Lio ("Banana Split", "Amoureux solitaires", "Mona Lisa" en "Les brunes ne comptent pas pour des prunes"), Jacques Duvall ("Comme la romaine", "Je déçois"), Alec Mansion, Anna Domino, Kid Montana, Viktor Lazlo en meer recent Alain Chamfort. Hij werd geregeld gevraagd om filmmuziek te schrijven voor de televisie en de bioscoop. Parallel met zijn muzikale carrière maakte Moulin ook naam als mediafiguur. Sinds 1967 verzorgde hij voor RTBF diverse uitzendingen: "Cap de nuit", "King Kong", en andere jazzprogramma's. Vooral met "Radio Cité", de ook in Nederlandstalig België populaire weekenduitzendingen van "Radio 21" tussen 1978 en 1986, verwierf hij bekendheid bij een groter publiek. Hij werkte ook mee aan de magazines van France Musique (Radio

16 France). Moulin componeerde de tunes van "Cap de nuit" (1967), "Dimanche musique" (1969), "Cargo de nuit européen" (1989) en van het televisiejournaal (1990). Daarnaast ontwikkelde Marc Moulin zich onder andere tot grappenmaker (dagelijks grappen makend op La Première in "le jeu des dictionnaires"), Hij zetelde ook in het team van "La semaine infernale". Vanaf 1997 verzorgde Moulin de rubriek "Humoeurs" van het tijdschrift Télémoustique. Hij schreef voorts toneelstukken: "Les aventures du docteur Martin" (opgevoerd in 1997), en "l Ascenseur" (opgevoerd in 2000), en twee boeken: "La surenchère (l'homme médiatique)" en "A la recherche du bémol". Meer info op Enkele citaten uit interviews "Ik had zin om muziek te maken voor iedereen, en wilde weg uit het hoekje van de kenners en les gens branchés. Ik had het gevoel dat ik alles gedaan had: jazz, fusion, experimentele muziek... Ik heb nog werk van LaMonte Young en obscure Japanse componisten uitgevoerd in het PSK. Het enige wat nog ontbrak was... iets normaals". Ik ben aan Top Secret begonnen in tempore non suspecto, maar de dancepoot van Blue Note was toen wel al uitgebouwd, denk aan US3 of Eric Truffaz. St.Germain heeft welllicht wel deuren geopend waar ik nu door kan, maar ik vind dat we andere muziek maken." zei hij aan De Morgen. Aan la Libre Belgique nog iets straffer: "Ceux qui me connaissent bien me croiront, ils savent que j'ai fait ça toute ma vie. Bien sûr, il y aura toujours des gens pour demander à Stevie Wonder pourquoi il imite Jamiroquai!". In onze collectie o.a. het meer rockgerichte Placebo years mouli en de jazzy cd s Top secret (2001) Sam Suffy (2005) Entertainment (2004) I am you (2006) Heel recent is de Best of (2009) Voor een uitgebreide discografie verwijzen we u door naar Fabio Fiorini (1973) Fabio Fiorini is geboren in Luik en volgde een klassieke opleiding percussie, piano en klassieke harmonie in de conservatoria van Brussel en Luik en volgde lessen aan de afdeling jazz. Na een hoogstaande theoretische opleiding bij leraren zoals Fredéric Rzewski vindt Fabian Fiorini meer

17 aansluiting bij zijn instinctieve bakens via toneelwerk, improvisatie, de verbeelding en de rijkdom van het groepswerk. Hij begeleidde muzikanten zoals Guy Cabay en Marcia Maria en werkte in het verleden reeds samen met grote namen onder wie Dick van der Harst en Anne Teresa De Keersmaeker. Hij speelde onder meer bij Ictus (als arrangeur voor het project Waits-Weill) en Octurn (vier cd's en concerten in Europa en Canada). In 1993 sleepte hij met het trio Vanderstraeten-Charlier-Fiorini een onderscheiding voor jazzcompositie in de wacht. Sinds 1998 werkt hij samen met het ondertussen legendarisch geworden jazzrocktrio Aka Moon (vijf cd's en talrijke optredens in binnen -en buitenland). Van 1999 tot 2004 speelde Fabian Fiorini mee in het stuk Rwanda 94. In 2004 werkte hij samen met Wim Vandekeybus voor de opvoering Rent a kid no bullshit. In 2005 was hij bij Het muziek Lod en Theater Zuidpool te zien in Yerma vraagt een toefeling (Lorca, Dimitri Verhulst, Marijke Pinoy), waarvoor hij ook de muziek componeerde.. Hij heeft een zeer brede achtergrond die reikt van de westerse kunstmuziektraditie en de improvisatie tot de etnische muziek. Zijn vele reizen naar Afrika, Zuid-Amerika en Noord-Amerika wekten zijn interesse voor de diversiteit van de tradities inzake ritme. Hij werkte met zeer uiteenlopende muzikanten samen zoals Garrett List en Fabrizio Cassol. Sinds kort legt hij zich toe op pianoduo's. Na Stefano Bollani en Jozef Dumoulin nodigt hij nu Benoît Delbecq uit als partner : '... met Benoît is dit zoeken naar het timbre...sterk aanwezig, en dat is interessant. Je hebt enerzijds mijn akoestische piano en anderzijds zijn prepared piano. Dus hier kan je meer dan in louter genoteerde muziek zoeken naar de omgang met timbre en de mogelijke benaderingswijzen van het instrument'. Al is Fabian Fiorini van oorsprong een klassiek muzikant, hij weet zich dus ook in de wereld van de jazz te handhaven. Samen met saxofonist Jan Rzewski waagt Fiorini zich aan een repertoire dat bestaat uit eigen composities, interpretaties van Mingus, Lacy en Zappa, en af en toe een streepje standards. Hun composities ademen op het podium. Ze ontstaan vrijelijk uit het niets, of worden geënt op een bestaande uitgeschreven structuur. Ieder concert wordt zo een avontuurlijk verkennen van alle registers, een werkwijze die boeiende Op onderstaande cd is hij prominent aanwezig. Something red in the blue (2008) Op volgende CD s in onze collectie vinden we Fiorini terug als deelnemer : Bamaka Jazz (2007) Baba Sissoko Ensemble 73 sisso Dimensions (2002) Octurn 73 octur In real time (2000) Aka Moon 73 CDM Invisible moon (2001) Aka Moon 73 aka mo Invisible sun (2000) Aka Moon 73 aka mo Rainbow country (2006) Chris Joris 73 joris La casa de las musiquillas ocultas (2002?) Dick Van Der Harst 80 van de Vl Porta del vento (2007) Pierre Vaiana 73 vaian Free Desmyter (1967) Desmyter is een eigenzinnige improvisator met een originele en herkenbare sound. Zijn composities zijn nooit gecompliceerd of revolutionair, maar toch eigentijds en vernieuwend. Hij speelt wars van holle virtuositeit en ijdele navelstaarderij, maar zoekt doelbewust de gemikte aarzeling op. Elke noot, elk akkoord telt.

18 Misschien is die aarzeling de reden dat pas op zijn veertigste zijn debuut verscheen als bandleider? Maar Something to Share was meteen een schot in de roos. De cd werd in binnen- en buitenland op lovende kritieken onthaald. Er is de meest gesmeerde ritmetandem van het vasteland, bassist Manolo Cabras en drummer Marek Patrman. Cruciaal is echter de bijdrage van éminence grise John Ruocco, de peetvader van de jazz in de Lage Landen. Met diens onopgesmukte speelstijl zet hij het geheel onder hoogspanning. Er is ruimte voor collectieve improvisaties waarbij de aandacht voor een aantrekkelijke melodievoering nooit verslapt. Het Free Desmyter Quartet bestaat uit een Belg, een Amerikaan, een Sard en een Tsjech die samen één hecht geheel vormen; vier meesters op hun instrument, vier eeuwige zoekers die geen enkele piste onbewandeld laten. Meer info op Wij hebben in ons bezit Jozef Dumoulin (1975) Something to share (2007) Jozef Dumoulin ontdekte als tiener de jazz en zocht thuis verbeten naar een eigen weg in het genre. In 1994 trok hij alsnog naar het conservatorium in Brussel, waar hij met Diederik Wissels en Nathalie Loriers studeerde. Ook bracht hij twee jaar in Keulen door om er les te volgen bij John Taylor, in de jaren tachtig de man achter onder meer Azimuth, Jan Garbarek en Gil Evans. Muzikaal weet Dumoulin zich breed te spreiden. Aanvankelijk deed hij dat op piano, zoals bij de samenwerking met zangeres Barbara Wiernik, op de cd Eclipse. De jongste jaren ontwikkelde hij echter een heel eigen sound op de Fender Rhodes, gecombineerd met elektronica. Met die set-up sloot hij zich aan bij enkele bestaande formaties (Erwin Vann Quartet, Octurn, Mâäk's Spirit, Toma & Co, Rêve d'eléphant Orchestra), al blijft er genoeg ruimte over voor andere verrijkende ontmoetingen (Brussels Jazz Orchestra, Toots Thielemans, Aka Moon, Venus). Één van zijn trio's heet Lidlboj, met Bo Van der Werf op baritonsax en Eric Thielemans op drums, goed voor een hedendaagse fusion in de letterlijke zin van het woord. Othin Spake is een trio samengebracht door drummer Teun Verbruggen met verder nog rockgitarist Mauro Pawlowski van deus in de rangen. Samen brengen ze stevige geïmproviseerde muziek, die meandert tussen emo, post-rock, free jazz en noise. Meer info op De CD Tokio quantize hebben we in onze collectie. Tokio quantize (2007)

19 Pascal Mohy (1980) Keuzelijst Belgische jazzpianisten Pascal Mohy, de jonge vaandeldrager van de Waalse jazz-scene wordt weleens de Waalse tegenhanger van Jef Neve genoemd. Hij werd in 2007 bekroond met de prestigieuze Django d'or prijs voor jong talent. Tijdens zijn concerten slaagt hij erin die zeldzame balans te vinden tussen intensiteit en sierlijkheid, tussen sensualiteit en energie. Grote klasse! Mohy is de vaste pianist van Melanie De Biasio en hij is ook te horen in 'Après un rêve', het onderschatte project van Greg Houben en Julie Mossay Mohy is ondertussen 29 en alhoewel hij al een aantal opnamen maakte met anderen, bleef het wachten tot begin 2009 vooraleer zijn eigen cd er was. Met Automne 08 levert hij een heel atmosferisch plaatje af waarop zelfgeschreven nummers afgewisseld worden met covers. Een eclectische keuze, maar gelukkig vervalt Mohy niet in het opeenstapelen van virtuoze bravourestukjes. We vroegen hem waarom hij zich nu pas klaar voelde om met een eigen cd uit te pakken. Uit een interview "Je bent nooit klaar, maar op een bepaald moment moet je de knoop doorhakken en dan presenteer je ook het best iets waar je op dat ogenblik mee bezig bent. Daarom staan op Automne 08 enkel recente nummers. Het zijn allemaal dingen die ik rond die periode heb geschreven. Automne 08 (2009) Pierre Anckaert (1980) Pierre Anckaert is een jonge pianist die zich in Cuba is gaan vervolmaken. Ook bassist Hendrik Vanattenhoven verbleef in Cuba en voelt de muziek goed aan. Drummer Mimi Verderame begrijpt deze muziek perfect, is alert en vindingrijk. Het Pierre Anckaert Trio speelt eigentijdse jazz, vermengd met klassieke en Zuid- Amerikaanse invloeden. De band zoekt het niet in spetterend vuurwerk, maar veeleer in solide samenspel. De drie musici mengen charmante thema s, aanstekelijke ritmes en Cubaanse kleuren. Tintelend pianospel, een stevige bas en spitse drums geven de muziek behoorlijk wat punch. Zijn repertoire bestaat uit moderne eigen composities, waar duidelijk klassieke referenties terug te vinden zijn naar bijvoorbeeld Chick Corea en Clare Fisher. Maar het doet ons ook denken aan het Latino gevoel van Gonazlo Rubalcaba en Papo Luca. Pierre Anckaert speelt zijn composities meestal samen met zijn trio, maar hij is ook altijd te vinden om samen te spelen met percussionisten. Het Pierre Anckaert trio is in 2007 beloond met de eerste prijs op het internationale jazzfestival van Hoeilaart.

20 Anckaert nam in 2008 samen met Hendrik Vanattenhoven op de contrabas en David Barker op drums zijn eerste album op genaamd Candide. Bert Joris is ook te horen op dit album op de trompet en Guy Nikkel op de gitaar. Charles Loos (1951) Candide (2008) Pianist Charles Loos werd geboren in Brussel in Na een klassieke opleiding studeerde hij in 1972 compositie en jazzorkestratie aan de Berklee School of Music in Boston. Terug in Europa, begeleidde hij tal van jazz- en variétémuzikanten en speelde hij met meer experimentele groepen. Als meester in de variatie ( ernstige muziek, folklore, jazz van vroeger en nu) stelt Charles Loos met eenzelfde succes zijn niet te evenaren klanken en stijl ten dienste van uiteenlopende groepen, zowel als solopianist, als in duo (met Steve Houben, Jean Pierre Catoul, Weber Iago), in trio of in grotere formaties tot zelfs een kamerorkest. Zo was hij te zien aan de zijde van Toots Thielemans, Chet Baker, Philip Catherine, Johnny Griffin, Maurane en Art Farmer. Hij maakte deel uit of was oprichter van tal van groepen, zoals Abraxis, Julverne, Parfum Latin, Sweet Substitutes, Jazz me do (muziek van de Beatles), French Graces (gearrangeerde Franse jazz chansons), HLM (met Steve Houben en Maurane), Ménage Artois (met Paul Flush en Luc Vandenbosche), enz. In 2007 nam hij nieuw werk op met Steve Houben (fluit en saxofoon) en het Quatuor Thaïs Au fil du temps. In 1997 behaalde Charles Loos een gouden Django maar hij is al sinds lang in binnen- en buitenland een vaste waarde. Hij speelde in Europa, Israel, Centraal-Afrika, Marokko, Tunesië, China, USA, Brazilië, Canada. Hij schreef ook muziek voor theater en ballet. No wall, no war (zj) Wij hebben ook nog 2 vinylelpees in ons magazijn Cocktail for two (zj) VRT Secret laughs (1983) DM Ernst Vranckx (1966) Ernst Vranckx, geboren te Leuven 3 april 1966, begint zijn muzikale carrière eind jaren 80 na studies aan de Antwerpse Jazz Studio en het Koninklijk Conservatorium te Brussel.. Reeds als student krijgt hij erkenning van de International Association of Jazz Educators met de Specil Citation for Outstanding Musicianship en maakt hij deel uit van de Belgische delegatie ter gelegenheid van

21 Jazz Mecca in Maastricht (1992). Bekendheid bij een ruimer publiek komt er nadat hij met zijn band de Prix Nicolas Dor wint op Jazz à Liège (1994). Zijn debuut-cd Aquarelle komt er in 1996 met fluitist Stefan Bracaval. Op deze opname zijn ook trompetist Bert Joris, basclarinetist John Ruocco en percussionist Chris Joris te horen. De samenwerking met deze laatste resulteert in de Chris Joris Experience waar Ernst zowel de piano als een deel van de composities en arrangementen voor zijn rekening neemt. Deze groep krijgt erkenning in binnen- en buitenland en intensieve concertreeksen in de Benelux, Frankrijk, Duitsland en Scandinavië blijven niet uit. Eén van de projecten met de Canadese trompettist Kenny Wheeler leidt tot de CD A Child s Blessing, een quintet-opname met enkel eigen werk waar Wheeler vooral te horen is op flugelhorn. Vervolgens wordt het Ernst Vranckx Quintet opgericht met trompettist Laurent Blondiau, saxofonist Bart Defoort, bassist Stefan Lievestro en drummer Herman Pardon. De band wordt uitgenodigd voor een uitgebreide concerttour doorheen China. De CD Songs & Dances met opnieuw enkel eigen composities volgt kort hierna en wordt door de binnen- en buitenlandse pers zeer goed onthaald. De afgelopen jaren is Ernst Vranckx als pianist vooral freelance actief in diverse bezettingen ondermeer een project rond spoken word en jazz met actrice Antje De Boeck. Ondertussen krijgen composities voor een nieuwe jazzopname stilaan vorm en wordt er gewerkt aan een nieuwe groep. A child s blessing (1998?) Erik Legnini (1970) Aquarelle (1996) Songs & dances (2001) Eric Legnini stamt uit een familie Italiaanse migranten. Op 6-jarige leeftijd begint hij piano te spelen. Na het horen van een plaat van Eroll Garner, maakt hij de overstap van klassiek naar jazz. Midden de jaren 80 gaat hij aan het conservatorium jazzpiano studeren met Charles Loos en Pirly Zurstrassen. Hij maakt er kennis met de slagwerker Stéphane Galland, en samen richten zij enkele groepen op waarmee ze de Belgische clubs afschuimen op zoek naar een jam. Tijdens een concert in 1987 wordt hij opgemerkt door Jacques Pelzer, die hem eerst vraagt om samen een duo te vormen en hem vervolgens bij hem in de groep neemt. Intussen is hij in eigen land één van de meest veelbelovende sidemen en besluit hij de oceaan over te steken om zich te gaan vervolmaken bij Richie Beirach aan de universiteit van Long Island. In Amerika speelt hij met de fine fleur van de New Yorkse jazz, met artiesten zoals Vincent Herring, Brandford Marsalis, Kenny Garrett, en Kenny Kirkland. Hij ontdekt er waarom Herbie Hancock zo belangrijk is in de geschiedenis van de jazzpiano. Het is onder invloed van Kirkland én van Hancock dat Eric Legnini in 1990 besluit terug te keren naar zijn roots. Hij wordt meteen tot leerkracht piano benoemd in de afdeling jazz van het Koninklijk Conservatorium van Brussel, en loopt opnieuw Jacques Pelzer tegen het lijf, met wie hij Never Let me Go opneemt. In 1992 ontmoet hij op een avond de trompettist Flavio Boltro en de saxofonist Stefano di Battista. Ze kunnen het onmiddellijk uitstekend met elkaar vinden en de projecten met de twee Italianen volgen elkaar in een snel tempo op: Volare (1997), gevolgd door A prima Vista (1998), Road Runner (1999), Round about Roma (2003) en 40 (2003). In 2004 maakt Eric samen met Stéphane Belmondo het album Wonderland, dat bekroond wordt met een Disque d émoi in Jazz Magazine en met een Choc in Jazzman.

22 Kreeg de Django d'or Prijs in 2005 (België). In 2006 ontvangt hij de prijs "Octaves de la Musique" (jazz category). Miss soul (2005) Big boogaloo (2006) Speelde o.a. ook mee op Game over (Mimi Verderame, 1999) 73 CDM 6148 Alano Gruarin Gruarin studeerde klassieke piano alvorens hij de stap waagde naar de vrijheid van de jazz en in de leer ging bij Ron van Rossum. Frustrerend, aldus de zesentwintigjarige pianist. Voorheen was ik gewend aan duidelijkheid: deze week dit studeren, de volgende week dat. Maar Ron zei: de jazz begint in Luister alles van toen tot nu en zoek het maar uit. Gruarin studeerde vervolgens bij Kenny Werner en volgde lessen van Brad Mehldau. Hoewel hij onderweg overwoog zijn pianospel aan de wilgen te hangen is hij in eigen land op weg in de voetsporen te treden van pianisten Jef Neve en Ewout Pierreux. Onder de noemer The Bald & the Beautiful vormt Gruarin bovendien een pianoduo met Jef Neve. Je bent zo goed als met wie je speelt zei de pianist voorafgaand aan het concert. Daarom is dit solopianoconcert vooral een moedige poging in de zoektocht naar identiteit, eentje, die ook nog beïnvloed wordt door de Italiaanse roots van de pianist. Meer info op Profondo blu (2007) Profondo Blu is een triptiek. In een eerste luik stellen de muzikanten zich voor; speelse en grappige muziek, bruisend jong. De ritmesectie Werner Lauscher-Maarten Moesen veert op lichte benen door de muziek. Het tweede luik biedt ruimte aan gastmuzikant Bert Joris. De stukken die voor dit tweede luik gecomponeerd werden betuigen respect aan Toots Thielemans en aan Bert Joris. Het laatste en derde luik bestaat uit een paar standards die heel erg belangrijk zijn voor Gruarin. Los daarvan heeft elke track een verhaal achter zich en worden thema s heel filmisch bedacht. Als het aan Gruarin ligt dan studeert hij binnen een paar jaar nog een extra jaartje Filmmuziek in Amsterdam of Londen. Scores schrijven voor films, het blijft een grote droom.