- Een socialistische maatschappij onder controle van de democratische organen van de arbeiders en hun gezinnen

Transcriptie

1 1 nummer 278 maandblad van de Linkse Socialistische Partij België - Belgique PB 131, 1080 Molenbeek Sainctlette BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molenbeek Sainctelette SAMEN STERK voor w w w. s o c i a l i s m e. b e s t r i j d s o l i d a r i t e i t s o c i a l i sm e steun: 2 KOOPKRACHT en WERK ABVV en ACV BREEK DE BANDEN met SP.a en CD&V! : is s a b le a ic d n y s e d d n o r n Met e EEN SYNDICALE PARTIJ IS NODIG! D e komende weken en maanden - geïndexeerde uitkeringen op het zal actie worden gevoerd voor niveau van echte vervangingsinkokoopkracht en werk. Nadat mens de winsten jarenlang nieuwe record- - massaal programma van kwaliteitshoogtes bereikten, wordt het tijd dat volle, publiek gefinancierde sociale de ondermijning van onze levensstanwoningbouw daard wordt gestopt. LSP neemt deel - afschaffing van de notionele intrest aan de acties en voert campagne met en andere neoliberale cadeaus aan een socialistisch programma voor de patroons koopkracht: - een vermogensbelasting op de grote fortuinen - geen afbraak van de index, voor een index die de reële levensduurte - harde aanpak van de fiscale fraudeurs uitdrukt - 32-urenweek, zonder loonverlies, - een minimum nettoloon van en vervangende tewerkstelling in volwaarde jobs - afschaffing van de BTW op levensnoodzakelijke producten - De nationalisatie van sleutelsectoren van de economie zoals het bankwezen, de energie- en voedingsector, Deze moeten ten dienste staan van de behoeften, niet van de winsten - Een socialistische maatschappij onder controle van de democratische organen van de arbeiders en hun gezinnen Werk met ons mee om dit programma te verdedigen in de acties voor koopkracht, op de werkvloer of in de wijken. Bouw mee aan een socialistisch alternatief en vervoeg de rangen van LSP! > Lees meer over ons programma voor koopkracht op pagina s 6-7 Maak van 6 oktober een succesvolle stakingsdag! Het patronaat blijft provocaties lanceren. Volgens het VBO en Unizo is er geen ruimte voor maatregelen inzake koopkracht. VBO-topman Leysen pleit voor een dalende koopkracht omdat we zouden moeten kiezen tussen behoud van koopkracht op korte termijn of het behoud van de werkgelegenheid. Unizotopman Van Eetvelt stelde voor om langer te werken voor een lager loon: een 48urenweek tegen een zelfde loon zonder indexering. Na jarenlange recordwinsten, moeten wij ons deel van de koek eisen. Het zal ons niet zomaar in de schoot worden geworpen, we zullen ervoor moeten strijden. De acties op 6 oktober kunnen een goede aanzet vormen. Van die actiedag moeten we een strijdbare stakingsdag maken! red de solidariteit Samen strijden voor meer koopkracht en werk 3 Obama versus mccain Waarom wij Nader steunene 8 anti-racistische betoging in Keulen Extreem- rechts gaat op zijn bek dossier Ons antwoord op de koopkrachtcrisis 6-7

2 politiek Koopkracht Veel woorden, weinig daden D o o r Karel, LSP-Brugge In het begin van het jaar werd het koopkrachtprobleem door politici en werkgeversorganisaties nog afgedaan als een gevoel. Vandaag kunnen ze niet anders dan het probleem te erkennen, maar zegt men dat we moeten kiezen tussen een reële daling van de koopkracht of onze baan. Volgens de werkgeversorganisaties is er zoals steeds geen ruimte voor een verhoging van de lonen. Als er al ruimte is voor een verhoging van de lonen dan moet dit ten koste gaan van de financiering van de sociale zekerheid of van het overheidspersoneel. De regering steekt haar handen in de lucht en zegt dat ze niet veel kunnen doen. Zelfs beperkte maatregelen worden tegengehouden De regering zegt het koopkrachtprobleem te erkennen en dat ze ook iets willen doen om het probleem te verzachten. Begin september beloofde de regering om 200 miljoen vrij te maken om iets te doen aan de laagste uitkeringen. De uitvoering van die maatregel werd meteen geblokkeerd door de werkgeversorganisaties die in ruil voor een stijging van de laagste uitkeringen een verdere daling wensen van hun belastingen. Dit tot groot ongenoegen van het ABVV. De regering heeft ook een aantal kleinere maatregelen genomen om iets te doen aan de hoge energieprijzen voor mensen met een laag inkomen. we kunnen niets doen Terwijl uit een studie van OIVO blijkt dat 53% van de Belgen de dalende koopkracht als het belangrijkste probleem ziet, houden de diverse regeringen zich intussen bezig met Het antwoord van Leterme op de koopkrachtproblemen: er zijn geen middelen. hun communautaire spelletjes. De regering stelt dat er geen geld en ruimte is om een antwoord te bieden aan het koopkrachtprobleem en dat er dus keuzes gemaakt moeten worden. Als antwoord op de kritiek van Van De Lanotte op het regeringsbeleid, stelde Vandeurzen in een opiniestuk dat de voedings- en energieprijzen internationaal en conjunctureel worden bepaald en dat geen enkele regering daar een antwoord op kan bieden. Alleen als de economische crisis de ondernemingen en de belangen van de aandeelhouders raakt, lijken regeringen in staat en bereid om iets te doen. Om in 2009 een overschot van 0,3% op de begroting te kunnen boeken, moet de regering op zoek naar 5 miljard euro. In het verleden werden de gaten in de begroting vaak dichtgereden met een malige maatregelen zoals de verkoop van overheidsbezittingen. Leterme stelde echter: We m o g e n geen gemakkelijkheidoplossingen kiezen, geen kunstgrepen zoals in het verleden. Met het oog op de regionale verkiezingen, beloven alle partijen dat de b e l a s t i n g e n voor de bevolking en ondernemingen niet zullen stijgen. Hoe en waar ze het geld dan wel zullen vinden, is veel minder duidelijk. D o o r Benoit, LSP-Gent Sinds het begin van dit schooljaar geldt in het lager- en kleuteronderwijs een plafond voor kosten die niet noodzakelijk zijn om de eindtermen te behalen. Er werden twee maximumfacturen ingevoerd. De zogenaamde scherpe maximumfactuur houdt een maximumbedrag in van 60 euro per jaar in het basisonderwijs en 20 euro per jaar in het kleuteronderwijs. De minder scherpe maximumfactuur in het basisonderwijs, is de 360 euro die maximaal over zes jaar aan de ouders gevraagd mag worden voor bepaalde uitstappen (meer buitenschools). Hoewel deze maatregel op het eerste zicht positief lijkt, betekent het in de praktijk dat heel wat scholen moeten besparen. Uit een rondvraag van De Morgen (bij 248 scholen) bleek dat 1 op de 2 basisscholen uitstapjes en/of zwemlessen laat vallen. Veel directeurs kantten zich om deze reden tegen de nieuwe maatregel. Pieter Breynaert, directeur van school De Oester in Gooik verklaarde bijvoorbeeld: Nog nooit is een minister erin geslaagd om het vertrouwen in leerkrachten SP.a: niet anders Onmiddellijk doken voorstellen van werkgeversorganisaties op om te snijden in het overheidsapparaat en de inkomsten daarvan te gebruiken om de lasten te verlagen. Dit voorstel werd uiteraard meteen gesteund door de liberalen. Vreemd genoeg reageerde Gennez (SP.a) op het voorstel van VLD om het aantal ambtenaren te verminderen met de tegenvraag waarop de VLD wachtte om reeds te beginnen met het afbraakbeleid. Niet alleen probeert de SP.a op communautair vlak in te spelen op de dominante opvattingen over Franstaligen, maar blijkbaar moeten ook de ambtenaren er aan geloven. Wie had gehoopt dat de SP.a in de oppositie linkser uit de hoek zou komen, is er aan voor de moeite. Zijn de Franstalige partijen anders? Langs Franstalige kant beweren alle partijen op te komen voor meer koopkracht. Zijn pakweg de PS en CDH dan zoveel socialer? Als we kijken naar het beleid van beide partijen in de Franstalige Gemeenschap en het Waalse Gewest, weten we wel beter. Er kwam een reeks positieve maatregelen zoals gratis openbaar vervoer voor kinderen tot 12 jaar en halve prijs voor wie onder de 24 jaar is. Alleen wegen deze maatregelen niet op tegen de cadeaus aan het patronaat. Het CDH stelt dat het ernaar streeft dat de patronale lasten op de laagste lonen volledig verdwijnen tegen Ecolo houdt zich op en de school zo snel en zo erg aan het wankelen te krijgen. Ouders worden gevoed met het idee dat scholen er zeer goed bij zitten en dat ze de kluit belazeren. Nog nooit heb ik zoveel wantrouwen gevoeld als de voorbije twee jaar. In het kleuteronderwijs geldt een maximumfactuur van 20 euro. Ook de werkgroep kleuteronderwijs Vlaanderen kant zich tegen de maximumfactuur. Een interne rondvraag stelde: Vier op de tien schrappen schoolreisjes, drie op tien gaan niet langer zwemmen en in 23 procent van de gevallen verdwijnt het toneel van de agenda. De invulling van de maximumfactuur zal ertoe leiden dat scholen moeten schrappen in de uitstappen. Vooral het transport is een probleem omdat dit vaak duurder is dan de rest van de uitstap. Het zou vrij makkelijk zijn om op dat vlak tot oplossingen te komen. SP.aminister Vandenbroucke kan toch overleggen met zijn partijgenoot en minister van mobiliteit Van Brempt om het openbaar vervoer gratis te maken voor jongeren? En waarom wordt niet meteen overgegaan tot gratis toegang tot musea, investeringen in publieke zwembaden en sportinfrastructuur zodat deze gratis toegankelijk zijn voor iedereen,... Dat vereist de vlakte, in de strijd tussen PS en MR eten de groenen graag van twee walletjes. Alles voor de winst De traditionele partijen willen samen met de patroons in eerste instantie de winstmarges van de bedrijven veilig stellen. Het argument dat ze naar voor schuiven is het behoud van de werkgelegenheid. Het doel van een onderneming is niet om banen te creëren, maar om winst te creëren voor haar aandeelhouders. Het VBO stelt dat het betreurt dat de vakbonden door vandaag meer koopkracht te eisen, alleen maar aan de korte termijn denken en niet aan de toekomst van hun leden. Het is vreemd om dat te horen van een patroonsorganisatie op een moment dat de fundamenten van het financieel systeem op instorten staan door het korte termijndenken van hun leden. Als het economisch goed ging, zoals het grootste deel van de afgelopen 15 jaar, dan was er geen ruimte om de koopkracht van de bevolking te verhogen. Nu het slecht gaat door de winsthonger en het korte termijndenken van de patroons moeten de werkenden de rekening daarvan maar betalen! Wie is het die zijn verantwoordelijkheid niet neemt en op korte termijn denkt? socialisme.be/lsp/lonen Maximumfactuur: sociale retoriek voor besparingsbeleid natuurlijk meer middelen en een andere visie op het aanbieden van openbare diensten (in de zin dat deze effectief diensten zouden aanbieden in plaats van winsten centraal te moeten stellen). Volgens Vandenbroucke is het budget voor basisonderwijs al sterk toegenomen en zijn het de scholen die deze extra middelen liever aan andere zaken besteden dan aan uitstappen. Daarmee komt hij op een centraal punt in zijn beleid terug: het doorschuiven van alle besparingsverantwoordelijkheden naar de verschillende scholen of scholengroepen. Die moeten maar zien hoe ze rondkomen met de gekregen middelen, ook als die ontoereikend zijn. Het is duidelijk dat Vandenbroucke enerzijds een sociale retoriek hanteert van betaalbaar onderwijs, terwijl er geen structurele middelen tegenover staan. Begin jaren 80 maakte onderwijs nog 7% uit van het bbp, vandaag is dit herleid tot om en bij de 5%. Wij zijn voorstander van gratis onderwijs dat volledig wordt gefinancierd met publieke middelen. Dat is een socialistische visie op onderwijs die niet wordt gedeeld door neoliberale ministers als Vandenbroucke. socialisme.be/lsp/onderwijs

3 politiek SocialistischLinks Onze mening V.U.: G. Cool, PB Molenbeek-Sainctelette d o o r Stephane Delcros Hun begroting en de onze Onze samenleving werd omgevormd tot een casino en kent belang van de werkenden en hun gezinnen Welk soort begroting is er nodig? Vanuit het momenteel een complete crisis. de meerderheid van de bevolking is er De gevolgen zijn rampzalig voor de levensstandaard nood aan een begroting die een reële verho- van arbeiders in heel de wereld ging van de brutolonen en uitkeringen toelaat en de oplopende inflatie maakt duidelijk en tevens middelen voorziet voor de massale dat 2009 een nog moeilijker jaar zal worden bouw van degelijke openbare huisvesting, voor de meerderheid van de bevolking. scholen, gratis en toegankelijke ziekenhui- Sinds juni hebben in België meer zen,... Een begroting die de recordwinsten dan arbeiders hun job verloren en van de bedrijven aangrijpt om de middelen dat enkel in de grote bedrijven. Het aantal te vinden om jobs te creëren via een verkorcord: faillissementen bereikt een nieuw reting van de arbeidsduur tot 32 uur per week meer dan bedrijven legden de zonder loonsverlies. Edito boeken neer tussen juni en augustus We kennen echter de methoden die de afgelopen jaren werden gebruikt bij het opstellen van Dat is een stijging met bijna 23% tegenover dezelfde periode in een begroting. Telkens opnieuw werden lastenverlagingen toegekend aan de bedrijven. Dat Tegen die achtergrond moet Leterme, ondanks zijn verkiezingsbeloften inzake goed werd gefinancierd door de uitverkoop van de bestuur, proberen om 5 miljard euro te vinden om de begroting in evenwicht te brengen. gebouwen verkocht. Een transfer van geld kroonjuwelen, zo werden veel gemeenschaps- van de gemeenschap, en dus van ons, naar de zakken van het patronaat. De gebouwen zijn al verkocht op een ogenblik dat de vorige regeringen nog konden rekenen op een mooie economische groei. Vandaag liggen de economische verwachtingen heel wat lager met een vooruitzicht van 1,6% groei in 2008 en 1,2% in De huidige financiële crisis kan de regering er ook toe dwingen om extra middelen te voorzien om de één of andere bank te redden. Als Leterme daarnaast nog iets wil doen aan zijn belofte dat de koopkracht niet zou verminderen, zal hij nog enkele miljarden extra moeten vinden. We weten allemaal waar de regering de middelen zal zoeken: door zo veel mogelijk te besparen op de kap van de arbeiders en hun gezinnen. De vermindering van het aantal ambtenaren zal daar een onderdeel van zijn. De hardste maatregelen zullen wellicht niet worden doorgevoerd voor de regionale en Europese verkiezingen van Alle traditionele partijen kennen momenteel een crisis, bij de ene partij al wat diepgaander dan bij de andere, en geen enkele partij wil gezien worden als verantwoordelijk voor de besparingen die eraan komen. We kunnen er bijgevolg op rekenen dat de traditionele partijen hun communautaire opbod zullen verder zetten. Er is nood aan een begroting die een antwoord biedt op de behoeften van de arbeiders en hun gezinnen. Vandaag wordt een kleine minderheid steeds rijker, terwijl de grote meerderheid op haar honger blijft zitten. Er mogen geen nieuwe cadeaus worden gegeven aan het patronaat, integendeel. Een begroting die onze belangen verdedigt, kan pas als we de middelen opbouwen om dit systeem te veranderen. Red de Solidariteit - vecht voor meer koopkracht en meer werk! d o o r A n j a Deschoemacker Op 4 september werd in De Standaard en in Le Soir een tekst gepubliceerd uit naam van een lange lijst syndicalisten en progressieven (1). Ze waarschuwen in de tekst dat het confederalisme een laatste halte voor de splitsing is en stellen een aantal alternatieve maatregelen voor om de communautaire impasse te doorbreken. Dit initiatief is zeker toe te juichen een andere stem laten horen die niet bewust de ene gemeenschap tegen de andere wil opzetten maar de echte redding van de solidariteit zal liggen in het al dan niet lukken van de mobilisaties in het najaar die moeten voorkomen dat de werkenden en de armen in dit land de rekening van de crisis moeten betalen. We treden de oproep bij voor wat betreft de opmerking dat de ontwikkeling naar confederalisme de solidariteit verder zal ondermijnen door het doen toenemen van de verschillen tussen beide gemeenschappen wat dan weer onvermijdelijk de ontwikkeling richting splitsing zou bevorderen. We zijn ook akkoord met geschiedenisanalyse die stelt dat federaties overal uit confederaties zijn gegroeid, niet omgekeerd. Maar een van de zwaktes van Red de Solidariteit waaruit dit laatste initiatief is gegroeid is van in het begin geweest dat het België van vandaag te rooskleurig wordt voorgesteld. Een beetje alsof België nu op solidariteit is gebouwd. Dat moet stevig worden genuanceerd aangezien alle stelsels van solidariteit - opgebouwd onder druk van de arbeidersbeweging - reeds jarenlang onder vuur liggen van het neoliberale beleid van alle regeringen. Het België van vandaag heeft een sociale zekerheid die steeds minder overschotten en steeds meer tekorten zal boeken ondanks de daling van de uitkeringen, ondanks dat Daens - de musical, de realiteit Het is bijzonder cynisch dat een musical over het leven en werk van een strijdbare figuur uit de arbeidersbeweging, priester Daens, wordt aangegrepen om het asociaal beleid in ons land ten aanzien van werklozen nogmaals in het voetlicht te plaatsen. Antje De Boeck, destijds actrice in de film Daens, weigerde in een periode van werkloosheid om te werken bij de vestiaire of ticketbalie van de musical Daens en werd prompt door de RVA geschorst. We hebben trouwens wel meer bedenkingen bij deze musical waar je ook kunt opteren voor een VIP-arrangement de burgerij (!) voor 150 euro per persoon Studio 100 wil blijkbaar munt slaan uit de populariteit van Daens. steeds meer mensen door de mazen van het net vallen of dat men steeds meer zelf betaalt bij geneeskundige verzorging,... Dat heeft niets te maken met potverterende Walen en Brusselaars, maar alles met de verlaging van de patronale bijdragen doorgevoerd met de steun van de Vlaamse én Franstalige partijen, die wel lippendienst bewijzen aan de interpersoonlijke solidariteit, maar tegelijkertijd mee het instrument daartoe (de sociale zekerheid) ondermijnen. LSP/MAS is geen onvoorwaardelijke verdediger van de Belgische natie. We denken dat dit land zeer ondemocratisch in elkaar zit. Waar we Red de Solidariteit wel 100% volgen, is dat de beruchte resoluties van het Vlaamse parlement het land niet democratischer, maar juist nog ondemocratischer zouden maken. Dit regionaliseringsprogramma heeft ook helemaal niet tot doel een beter land voor de brede bevolking te creëren, maar juist om de werkende bevolking een rad voor de ogen te draaien en door de financiering van de staat besparingen te delegeren naar lagere besturen om zo eengemaakt verzet van de arbeidersbeweging te vermijden. Zo heeft de regionalisering van het onderwijs besparingen opgelegd aan alle regio s om beurt. Ook het economisch eenmaken van het land het door gerichte investeringen optrekken van de economisch achterblijvende gebieden - heeft in België enkel in de geperverteerde vorm van wafelijzerpolitiek bestaan, dat vandaag nog absurde sporen van ongebruikte bruggen achterlaat. De Belgische burgerij is altijd creatief omgesprongen met de verschillen tussen de regio s om er maximaal van te kunnen profiteren. Ganse regio s van Wallonië worden vandaag geteisterd door hoge werkloosheid en een totaal gebrek aan toekomstperspectieven. Maar ook in Vlaanderen, in steden als Gent en Antwerpen bijvoorbeeld, heb je wijken waarin de werkloosheids- en armoedecijfers diezelfde duizelingwekkende hoogten bereiken. De plaatselijke en regionale elites gebruiken dit om mensen wijs te maken dat een eigen volk eerst -politiek een uitweg zou bieden. Wij zijn het met Red de Solidariteit eens dat de enige mogelijkheid tot stappen voorwaarts voor de meerderheid van de bevolking integendeel bestaat in een arbeiders en armen eerst -politiek, waarbij het uitzuigen van de schatkist door de allerrijksten wordt gestopt. Dit houdt in dat we opkomen voor het behoud van een nationale sociale zekerheid, een nationale arbeidsmarktpolitiek en het nationale loonoverleg. We denken ook dat in de plaats van pesterijen twee- en meertaligheid moet worden gestimuleerd en gegarandeerd door het onderwijs. Een voorwaarde daarvoor is dan echter weer een strijd voor een verhoging van het onderwijsbudget. Het stimuleren van het interculturele leven i.p.v. de strikte scheiding der gemeenschappen door de taal en door taalgebonden culturele instellingen zou een stap vooruit zijn. Hét vraagstuk voor de komende periode, dat ook beslissend zal zijn voor de verdere ontwikkeling op het vlak van de nationale kwestie, is echter het bereiken van een overwinning met de beweging voor meer koopkracht via hogere lonen en uitkeringen en de strijd tegen de aankomende bedrijfsherstructureringen en -sluitingen. Om die strijd op een meer blijvende manier te kunnen winnen en niet te laten ondergraven door allerlei afleidingsmanoeuvres vanwege het patronaat en haar politieke partijen, zullen de arbeiders en hun gezinnen een eigen partij nodig hebben. (1) Zie: socialisme/be/lsp/communautair

4 Sociaal Economische crisis leidt tot massale toename armoede en werkloosheid D o o r Emiel, LSP-Antwerpen On l a n g s p a s t e d e Wereldbank de armoedecijfers aan. Voorheen lag de grens op 1 dollar per dag en werd uitgegaan van 985 miljoen armen. Nu wordt de grens op 1,25 dollar geplaatst en is er sprake van 1,4 miljard armen (in 2005). Als rechtstreeks gevolg van de voedselcrisis dreigen naar schatting een 100-tal miljoen extra in extreme armoede te vallen. Dat betekent dat binnen korte tijd één op vier mensen op de wereld niet in staat zal zijn zich te voeden. De ramp, menselijk, maatschappelijk en ecologisch, is niet te overzien. In tientallen landen zijn al voedselrellen uitgebroken. Nochtans is er genoeg eten voor maar liefst 12 miljard mensen, het dubbele van de wereldbevolking. Wat is dan het probleem? Eet een deel van de bevolking teveel en het andere te weinig? Is de groeiende welvaart (van een kleine minderheid) in China de oorzaak? Of de vleesconsumptie in het westen, die de graanteelt monopoliseert? Zonder de eetgewoontes in het Westen op te hemelen, denken we dat deze redeneringen vertrekken uit een logica van tekorten. Zoals de cijfers van de VN aantonen, is er voldoende om iedereen een hoge levensstandaard te geven. Het probleem is dat de ongelijke verdeling van s werelds rijkdommen voortkomt uit de productie voor winst, niet voor de behoeften. Zo berekende de universiteit van Arizona dat in de VS bijvoorbeeld bijna de helft van het geproduceerde voedsel gewoon verspild Aantal wanbetalers in ons land neemt toe 6 op 10 met openstaande schuld hebben meer dan één factuur niet betaald In 2006 was nog ruim 40% van de wanbetalers maximaal 250 euro schuldig, nu gaat dit om slechts 15% van de wanbetalers. In 29% van de gevallen is er een schuld van meer dan euro Betalingsachterstand komt steeds meer omdat er geen geld is om te betalen, nonchalance en betwistingen komen minder vaak voor 53% van de wanbetalers heeft een betaalde job. Dit is een stijging in vergelijking met eerdere onderzoeken (51% in 2006 en 47% in 2005). wordt in de vorm van eten dat weggegooid wordt of van producten waarvan de houdbaarheidsdatum overschreden wordt (Humo, 9 september) Anders gesteld, eten dat niet verkocht kan worden, wordt liever weggesmeten dan in de voedselbehoeften te voorzien. Een nog perverser voorbeeld van het winstbejag op voedsel is de speculatie op graan en grondstoffen die de prijzen in de lucht hebben doen schieten. Ook de maïstekorten in Mexico, gevolg van de bio brandstoffen, zouden er niet zijn als de bedrijven en de regeringen oprecht zouden investeren in mens en milieu, en niet in de winsten. VS in recessie In de VS betekent recessie voor de gewone man een stijging van de armoede, werkloosheid en inbeslagname van huizen,... In de naweeën van de immobiliën-zeepbel kampt de VS nu met het fenomeen van tentenkampen en massale verkrotting in de grote steden. Twee miljoen gezinnen verloren hun huis, volgens economen kan dat oplopen tot 10 miljoen. Vorig jaar waren er 37,3 miljoen armen in de VS, 1 miljoen meer dan een jaar voordien. Van de Amerikanen jonger dan achttien jaar leeft 18% in armoede. Het Amerikaanse kapitalisme en in het bijzonder de financiële sector zijn nog niet uit de problemen. De crisis zal zich verder ontwikkelen en doet dit reeds in de reële economie. Dat is reeds het geval in onder meer de VS, maar ook Europa, Japan, de rest van Azië en uiteindelijk China volgen. De arbeiders in de financiële sector zullen het eerst worden geraakt. Er zijn reeds jobs verdwenen, voornamelijk in New York en Londen. De werkloosheid zal toenemen, in Groot- Brittannië wordt geschat dat er een half miljoen werklozen zullen bijkomen. Dit is een veroordeling van het neoliberale kapitalisme en de ongebreidelde heerschappij van de markt waarbij een handvol miljardairs verantwoordelijk zijn voor de miserie van miljoenen mensen. Eurozone: negatieve groei Ook Europa ontsnapt niet aan de dans. Cijfers geven een negatieve groei aan voor de hele Eurozone, en verschillende landen zijn al officieel in recessie. Voor de meeste loontrekkenden betekent dit koopkrachtverlies,of zelfs jobverlies. De burgerlijke commentatoren stellen dat loonsverhogingen zouden leiden tot een spiraal van inflatie. Nu zien we echter een andere spiraal: de stijgende prijzen en dalende consumptie door het verlies aan koopkracht versterken de crisis en leiden mee tot bedrijfssluitingen en massale afdankingen. In de VS neemt de verkoop van auto s reeds maandenlang met meer dan 10% op jaarbasis af. De grote automobielbedrijven (Ford, GM en Chrysler) waren samen goed voor een verlies van 24 miljard dollar in het tweede kwartaal van 2008 en dat kan ook leiden tot jobverlies bij ons. Als de grote banken in de problemen komen, is de overheid snel om tussen te komen. Desnoods zelfs met nationalisaties zoals bij Northern Rock, Roskilde Bank of Freddie en Fannie. Om de winsten van de aandeelhouders veilig te stellen, moet de gemeenschap betalen socialisme voor de rijken noemen sommige burgerlijke economen dat. Voor onze looneisen zijn er echter nooit middelen. Belangrijke gebeurtenissen kunnen opvattingen bevestigen of weerleggen. Het kapitalisme faalt in een periode die gunstig zou moeten zijn voor dit systeem. Als de werkenden en hun gezinnen niet in een vloedgolf van werkloosheid en armoede willen worden getrokken, dan moeten we de politieke wapens van het socialisme en het marxisme opnemen. Enkel een superflexibele toekomst voor jongeren? D o o r T h o m a s, LSP-Gent D o o r Marie, LSP/MAS Luik De dalende koopkracht treft alle arbeiders, maar de armsten worden uiteraard het hardst geraakt. Uit heel wat studies blijkt dat zowat 15% van de Belgische bevolking onder de armoedegrens leeft. Die grens ligt op een maandelijks inkomen van minder dan 860 euro voor een alleenstaande. De armste (Franstalige) gezinnen geven relatief meer uit aan voeding en huisvesting: 27% aan voeding en 42,5% aan huisvesting (tegenover een gemiddelde van 26% bij de volledige bevolking). Om daar een verdere verglijding in armoede te vermijden, eiste de voorzitter van de Waalse federatie van OCMW s een verhoging van de uitkeringen tot op het niveau van de armoedegrens. Hierdoor zou een alleenstaande 860 euro krijgen in Wie als jongere denkt dat hij of zij niets te maken heeft met de geschillen tussen arbeiders en patroons, slaat de bal mis. Want sociale zekerheid en openbare diensten gaan ons allen aan. Het patronaat wil de solidariteitsbanden doorknippen, en dit heeft voor zowel arbeiders als jongeren zware gevolgen. Vandaag komen jongeren op een arbeidsmarkt waar ze weinig kansen krijgen. In Brussel is één op de vier jongeren afhankelijk van een werkloosheidsuitkering of van het OCMW. Toename van flexibiliteit en lagere lonen zijn de norm. Als het van de politici afhangt, verandert daar niets aan. De toename van interimarbeid betekent voor veel jongeren niet meteen dat er een springplank is naar meer succes. Weekcontracten, soms dagcontracten, bieden geen werkzekerheid en ondermijnen de mogelijkheden tot verzet. Dat moet de arbeidsvoorwaarden van alle arbeiders onder druk zetten. Vooral jongeren worden getroffen: 45,3% van de uitzendkrachten zijn jonger dan 25 jaar en 64% is jonger dan 30 jaar (cijfers voor 2004). De dalende koopkracht ondermijnt voor veel jongeren de mogelijkheid om verder te studeren. Het leidt er ook toe dat jongeren langer thuis blijven wonen, 37% van de 18 tot 35-jarigen woont thuis. De dalende koopkracht gaat gepaard met het opdrijven van de prestatiedrang in het hoger onderwijs. Tegelijk worden vakantiejobs gevaarlijker: in 2007 waren er onder jobstudenten 10,1% meer arbeidsongevallen dan in Vrouwen, eerste slachtoffers van de crisis de plaats van 698 euro, een gezin zou van 930 naar 1548 euro gaan. Dat zou de overheid 1,25 miljard euro kosten, of zowat de helft van het fiscaal voordeel dat werd toegekend aan het patronaat met de notionele intrestaftrek. Onder de armste lagen vinden we veel vrouwen. Zowel gepensioneerde vrouwen die met een klein pensioen moeten rondkomen als alleenstaande moeders of zelfs samenwonende vrouwen zonder werk. 16,2% van de vrouwen zijn arm tegenover 13,8% van de mannen. Onder alleenstaanden is 26% van de vrouwen arm (tegenover 12% van de mannen). En dan zijn er nog factoren als deeltijdse arbeid waarbij vrouwen goed zijn voor 80% van de deeltijdse arbeid. In sectoren waar de lonen lager liggen zoals het onderwijs, sociale sector,... is er doorgaans een vervrouwelijking van het personeel.

5 syndicaal Als een staking de media haalt D o o r J e a n P e lt i e r D e aankondiging van de actiedag voor koopkracht op 6 oktober is niet onopgemerkt voorbijgegaan in de media. Zowat alle kranten waren er snel bij om te stellen dat het ABVV een algemene staking had uitgeroepen. De Franstalige krant La Dernière Heure slaagde er in om op 17 september te titelen België lam gelegd met een foto van betogers, en dat reeds drie weken voor de staking zelf! De artikels zelf brachten slechts gedeeltelijk de visie van de vakbonden. Na een periode van aanhoudende ondermijning van de koopkracht, wordt het steeds moeilijker om te doen alsof er geen koopkrachtprobleem is. Wel werd onmiddellijk overgegaan tot het openen van de kranten voor reacties van tegenstanders van de acties: VLD-voorzitter Somers en Unizo-topman Van Eetvelt doken overal op om te wijzen op het onverantwoorde karakter van de actiedag. De Morgen publiceerde een artikel van 456 woorden, waarin het evenveel ruimte bood aan het standpunt van het patronaat als dat van het ABVV (telkens zo n 180 woorden). Toen Herwig Jorissen van de Metaalbond van het ABVV verklaarde dat hij zich tegen de actiedag verzet, was dit in verschillende kranten goed voor een groter artikel dan de aankondiging van de actiedag zelf... De traditionele media hebben een traditie van negatieve artikels over stakingsacties en de arbeidersbeweging. Ten tijde van het Generatiepact drie jaar geleden, werd het ABVV en nadien ook het ACV een conservatieve opstelling verweten omdat ze protesteerden tegen de aanvallen op het brugpensioen. De stakingsactie van 7 oktober 2005 was een groot succes met honderdduizenden stakers en een deelname van veel ACV-militanten ondanks de oproep van de ACV-leiding die naar buiten kwam met 10 redenen om niet te staken. De artikels over deze staking waren veelal goed verstopte korte stukjes. Verschillende kranten maakten duidelijk dat zij voorstander waren van het Generatiepact. Als er toch moest erkend worden dat het protest ertegen op een brede steun kon rekenen, lazen we dat stakingspiketten het land blokkeerden. Dat honderdduizenden arbeiders vrijwillig in staking gingen, drong niet door tot de journalisten voor wie een staking enkel kan slagen als enkele forse vakbondsmilitanten de toegang tot een bedrijf afzetten. De Franstalige krant La Meuse slaagde erin om meteen tot de essentie van de staking door te dringen: Het ABVV zet het wereldkampioenschap ping-pong op de helling, een stakingspiket had enkele uren de werkzaamheden aan de zaal waar de pingpong wedstrijden zouden plaatsvinden, geblokkeerd. Linkse kranten of media zijn zo goed als verdwenen. De vakbonden beschikken zelf amper over enige media-instrumenten zoals kranten of websites waar het standpunt van de werkenden en hun gezinnen aan bod komen. Dat gebrek aan onze eigen media versterkt het belang van militante kranten zoals Socialistisch Links dat niet enkel informatie wil bieden over strijdbewegingen, maar ook voorstellen doet inzake eisen en strategie. Met onze website bieden we dagelijks berichtgeving. Aarzel niet om dit te ondersteunen. Ons maandblad is beperkt op het vlak van omvang, frequentie en oplage, maar we kiezen wel duidelijk kant: deze van de arbeiders, werklozen en alle onderdrukten. We gebruiken al onze energie om onze gezamenlijke strijd te verdedigen en te versterken. Neem een abonnement op dit blad: - proefabo: 5 euro/3 nummers -gewoon abo: 12 euro/jaar -steunabo: 25 euro/jaar Stort op van Socialist Press met vermelding abonnement. Brussels overheidspersoneel in actie voor meer koopkracht door T i m, LSP/ MAS B r u ss e l O p 25 september is er een staking van het personeel van de Regionale en Gemeentelijke instellingen in de hoofdstad. Vlak voor deze actie spraken we met een arbeider van een ziekenhuis van IRIS-netwerk (netwerk van publieke ziekenhuizen in het Brussels Hoofdstedelijk gewest) die vakbondsdelegee is voor de CGSP-ACOD. Wat zijn de concrete problemen die de aanleiding vormden voor deze staking? De belangrijkste reden is de problematiek van de veel te lage lonen in de sector. Bij ons verdient een alleenstaande arbeider nauwelijks euro netto, ik heb collega s met drie kinderen, die slechts euro netto verdienen met een voltijdse job. Bovendien is het zwaar werk, en hebben we te maken met zeer flexibele uurroosters. In het eisenpakket staat dan ook een verhoging van de koopkracht, gratis woon-werkverkeer betaald door de werkgever, en het herinvoeren van sociale voordelen zoals de eindejaarspremie die in 2002 werd afgeschaft. Daarenboven bestaat er een grote frustratie over onze werkcondities, en dit geldt voor alle beroepen in de sector, arbeiders, verplegers, paramedici Er is een gebrek aan erkenning voor het werk dat we doen. Deze situatie geldt niet enkel voor de ziekenhuizen, maar ook voor de OCMW s, de gemeentearbeiders, de regionale reinigingsdienst Brussel Proper, Welke acties zijn er al geweest, en wat is er nog gepland? Op 16 juni was er al een staking, met een betoging van arbeiders die een parcours deed langs de hoofdkwartieren van de traditionele partijen in Brussel-Centrum. Enkel ACOD riep op tot deze acties. Vooral de kwestie van de lage lonen, waardoor steeds meer werkenden het moeilijk krijgen om de maand rond te komen, werkt mobiliserend. De Brusselse regering blijkt echter doof te zijn voor onze eisen: het enige wat zij voorstellen is een verhoging van 3% voor slechts één van de vele barema s in de sector. Dit is onvoldoende. Daarom lanceerde ACOD een oproep voor een staking op 25 september. De bedoeling is dat het personeel het werk neerlegt, en dat de toegangswegen naar Brussel op meer dan 10 plaatsen worden geblokkeerd. Foto: Betoging op 16 juni Een extra stimulans voor de mobilisatie is een dreiging over de maaltijdcheques die onlangs naar boven kwam drijven. In 2002 werden maaltijdcheques ingevoerd, als vervanging voor de eindejaarspremie. Deze maaltijdcheques worden niet op dezelfde wijze belast als een premie. Op dit ogenblik vinden hierover heel wat fiscale controles plaats, en in een aantal werkplaatsen in Wallonië, vooral in Verviers, riskeren een aantal werknemers deze niet-betaalde belastingen in één keer te moeten terugbetalen. Deze dreiging heeft de mobilisatie nog versterkt, maar intussen zijn de directies in het tegenoffensief gegaan door op bewuste wijze desinformatie in het rond te spreiden. Ze beschuldigen de ACOD ervan valse informatie te verspreiden, en hopen hierdoor de mobilisatie af te remmen. brek aan een gemeenschappelijk vakbondsfront: CCSP/CCOD vindt dat het voorstel van de Brusselse regering reeds ruim voldoende is, en wil geen acties meer. Deze houding van de vakbondsleiding leidde tot heel wat onbegrip en woede bij basismilitanten van CCSP/CCOD, en de vraag naar eenheid in de strijd wordt vaak besproken. Er is een groot potentieel voor de acties, maar zoals gezegd heeft de lastercampagne van de directie dit in zekere mate beperkt. We kunnen ons de vraag stellen of de vakbondsleiding hierop voldoende duidelijk geantwoord heeft, want niet reageren, is het verzwakken van de mobilisatie. Hoe reageren de werkenden in de sector op de acties? De vakbondsleden spelen een cruciale rol in de mobilisatie, en we zien ook dat er een enorme stijging is in het aantal aansluitingen, en de wil om deel te nemen aan de acties. De delegees zijn de motor achter de De mobilisatie is al enkele weken bezig, en de reacties zijn goed. Er bestaat wel onbegrip over het ge- Wat is de rol van de vakbond in dit conflict, en hoe kan de vakbond worden uitgebouwd? mobilisatie. Ook zijn reeds verschillende leden van CCOD/CCSP aangesloten bij ACOD om toch deel te kunnen nemen aan de staking. Belangrijk is echter dat de syndicale leiding een actieplan uitbrengt, een strijdbare vakbondsleiding is uitermate belangrijk zo n strijd, en is ook nodig om het hele personeel te kunnen betrekken bij de strijd. Dit moeten we bespreken in onze delegatie, en concrete initiatieven nemen om dit te verbeteren. Welke rol is daarbij weggelegd voor jongeren? Jongeren spelen een zeer belangrijke rol, want daar bevindt zich de zwakte van de vakbonden: weinig jongeren zien de noodzaak zich te organiseren in een vakbond. Maar we zien dat dit stilaan begint te keren: bij de voorbije acties was er een grote deelname door jongeren. Nu moeten we als delegee met hen discussiëren over het belang om een actieve rol te spelen in de vakbond.

6 dossier ons antwoord op de koopkrachtcrisis door Geert Cool De economische crisis laat zich voelen in onze portemonnee. De winsten van de grote bedrijven daarentegen worden minder bedreigd. De afgelopen jaren waren er fenomenale winststijgingen en zelfs in dit crisisjaar rekenen economen op een winstgroei van 8% in het eurogebied. Een loonstijging met een zelfde percentage wordt daarentegen gezien als onrealistisch en een gevaar voor de economie. Uiteraard wordt bedoeld voor de winsten. KBC-analist Luc Van Heden erkent: de winsten kunnen in Europa onder druk komen omdat de werknemers luider dan in de VS roepen om een koopkrachtverhoging en dat vormt allicht de enige bedreiging voor de winstmarges. Wij denken dat het na de recordwinsten tijd wordt dat de werkenden en hun gezinnen hun deel van de koek krijgen. Meer koopkracht door meer loon De prijzen nemen op een snel ritme toe, de eerste acht maanden van 2008 met gemiddeld 4,74% op jaarbasis. Om dat op te vangen, zal een eenmalige opsmukoperatie niet volstaan, er is nood aan blijvende koopkrachtmaatregelen. Luc Coene, voormalig medewerker van Verhofstadt en nu topman bij de Nationale Bank stelde in Knack deze zomer: Er is vandaag niemand die ontkent dat er nu, in 2008, een koopkrachtprobleem bestaat: er is een reële collectieve verarming van alle Belgen. Alle Belgen? Topmanagers of politici zullen met hun loon niet direct iets voelen van die collectieve verarming Coene voegde eraan toe: Maar de mensen staan niet machteloos, alle Belgen kunnen ook zélf iets doen. Ze kunnen hun energie- en voedingsgewoonten aanpassen. Maar we mogen niemand iets wijsmaken: iedereen zal zijn deel van die collectieve verarming moeten dragen. Wij verwerpen Syndicale eisen zijn ook politiek De eisen vanop de acties voor meer koopkracht zijn niet alleen syndicale eisen, het zijn ook politieke eisen die ingaan tegen de heersende neoliberale logica waarin enkel de winsten van de grote bedrijven centraal staan. Het is moeilijk om een gevecht aan te gaan met één arm op de rug gebonden. De syndicale strijd heeft nood aan een politieke arm die dezelfde strijd voor meer koopkracht voert. Op dit ogenblik is er geen enkele grote traditionele partij die daartoe in aanmerking komt, allen verdedigen ze de belangen van de grote bedrijven en aandeelhouders. Als de regering-leterme aankondigt dat besparingen nodig zijn, vraagt de oppositiepartij SP.a zich enkel af waarop wordt gewacht om effectief het mes te zetten in het ambtenarenapparaat. Een echte oppositiepartij zou wijzen op de recordwinsten om het geld te zoeken waar het zit. Bij het Generatiepact voelden we het gebrek aan een eigen politieke partij aan: toen betoogden we met tegen het Generatiepact, maar werd bijna geen enkel parlementslid gevonden dat bereid was om ook tegen het Generatiepact te stemmen. LSP EISt: een dergelijk pleidooi voor een dalende levensstandaard voor de meerderheid van de bevolking. Om iets te doen aan de dalende koopkracht, is er nood aan meer loon. Onze collega s van IG Metall in Duitsland willen 7% tot 8% meer loon in De vakbond stelt dat een dergelijke looneis verantwoord is na de sterke stijgingen van de winsten de afgelopen vijf jaar: de winsten stegen met 220%, de lonen met slechts 16%. Ook wij willen een loonsverhoging bovenop de index! Geen afbraak van de index, voor een index die de reële levensduurte uitdrukt LSP pleit voor het herstel van de volledige index. De afgelopen decennia is de koppeling van de lonen aan de stijging van de prijzen al verschillende keren aangevallen. Dat zorgt ervoor dat vandaag de lonen de prijsstijgingen niet meer volgen. Het indexcijfer is een weerspiegeling van de prijzen de afgelopen maanden waarbij de lonen automatisch worden aangepast zodra de grens van 2% wordt bereikt. Dat principe werd ondermijnd door een aantal zogenaamde indexsprongen in de jaren 1980 (waarbij een verhoging werd overgeslagen) er de invoering van de gezondheidsindex ten tijde van het Globaal Plan midden jaren Daarbij werd de korf van producten in de indexberekening aangepast, de impact van olieproducten werd fors beperkt. Het resultaat is dat onze lonen lager liggen. Met een gewone index lag het indexcijfer in augustus Een minimum nettoloon van euro - Geïndexeerde uitkeringen op het niveau van echte vervangingsinkomens Het politieke vacuüm biedt ruimte aan allerhande populisten die beweren oplossingen te hebben, maar intussen even goed pleiten voor een verderzetting van het neoliberale beleid. Zolang we de politiek overlaten aan de politiekers, zullen rechtse populisten zoals Dedecker hoogtij kunnen vieren. Dat wordt bovendien gebruikt door de traditionele partijen om te stellen dat er een verrechtsing zou zijn en de bevolking nu eenmaal een rechts beleid wil. We weten dat dit niet klopt. Maar als we niet enkel gelijk willen hebben, maar ook gelijk willen krijgen, zullen we nood hebben aan een eigen politieke partij. Overal in Europa is er een opgang van linkse formaties, ons land kan niet achterblijven. Alleen is het niet evident om tot een nieuwe formatie te komen. De belangrijkste kracht voor een nieuwe formatie moet volgens ons uit de arbeidersbeweging komen: de syndicale basis die in actie komt voor meer koopkracht. Met en rond deze basis is er nood aan een politieke partij die de syndicale eisen opneemt, kortom: een syndicale partij. 28,93% hoger dan in 1996, met de gezondheidsindex is dat 26,15%. Het patronaat klaagt erover dat de lonen de afgelopen jaren sterker stegen dan de loonnorm van 5% die voor werd opgelegd. In deze periode stegen de prijzen echter nog meer en hebben we in de praktijk veelal geen reële loonsverhoging gekend. In die sectoren waar werd gewerkt met een all-in akkoord (waarbij een algemene loonsverhoging over twee jaar wordt vastgelegd met inbegrip van de index) leidde dit zelfs tot een aantal gevallen waarbij de loonsverhogingen lager waren dan de indexverhogingen. Een minimum nettoloon van euro LSP EISt: - Afschaffing v op levensnood producten - Afschaffing v notionele intre neoliberale ca patroons - Een vermogen op de grote fo Harde aanpak v fraudeurs LSP pleit voor een leefbaar minimumloon. De rechterzijde stelt vandaag dat de uitkeringen te hoog zijn waardoor het verschil tussen lage lonen en hoge uitkeringen te klein is om werklozen te motiveren om werk te zoeken. Wat wij uit die vaststelling vooral onthouden, is dat de laagste lonen echt wel laag zijn. 4% van de werkenden komt onder de armoedegrens terecht. 20% van de werkenden kan niet rondkomen met hun maandloon, 51% heeft het moeilijk om rond te komen. Het opdrijven van de flexibiliteit (onder meer via deeltijdse arbeid en interim) en de daarmee gepaard gaande flexibele lonen hebben de afgelopen jaren geleid tot een nieuw fenomeen: dat van de working poor, werkenden die toch arm zijn. De aanvallen op de uitkeringstrekkers zullen de positie van de werkende armen niet verbeteren, integendeel. Lagere uitkeringen zullen de druk enkel vergroten om gelijk welke job aan te nemen. In Duitsland wordt reeds geëxperimenteerd met 1-euro-jobs waarbij een werkloze moet gaan werken en daarbij 1 euro per uur krijgt bovenop het bedrag van de werkloosheidsuitkering. Voor de werkenden geldt niet the sky is the limit, maar wel het neoliberale principe dat de bodem inzake lonen en arbeidsvoorwaarden niet diep genoeg kan zijn. En steeds zal er wel een concurrent worden gevonden met nog lagere lonen. Wij pleiten voor een ommekeer. De middelen zijn er om de lonen op te waarderen en de werkenden en hun gezinnen te geven waar ze recht op hebben: een degelijke levensstandaard op basis van een degelijk loon. Daarom pleiten we voor een Europees minimumloon van 1500 euro netto per maand. Daarnaast ijveren we voor een verhoging van de uitkeringen, zodat werklozen, gepensioneerden, niet langer in de armoede worden gedreven. stop de cadeaus aan het patronaat Liberalen pleiten ervoor om de belastingen te hervormen zodat niet de breedste schouders het meest betalen, maar wij allemaal. Dat is onder meer het geval met BTW, iedereen betaalt evenveel BTW op producten. Wie arm is, moet evengoed BTW betalen op brood of verwarming. Op

7 Dossier an de BTW zakelijke an de st en andere deaus aan de sbelasting rtuinen - an de fiscale energie betalen we zelfs 21% BTW alsof het een luxeproduct zou betreffen. Een verlaging van de BTW op basisproducten, zoals geëist door de vakbonden, zou natuurlijk een stap vooruit betekenen. Maar waarom wordt er niet meteen een stap verder gegaan met de eis om BTW op levensnoodzakelijke producten (energie, voedsel, ) af te schaffen? In de plaats van een dergelijke asociale belasting, is er nood aan een sociaal belastingsstelsel. Dat kan onder meer door een einde te maken aan alle patronale cadeaus die ertoe hebben geleid dat de reële belastingsdruk voor bedrijven is gedaald tot onder de 20%, er wordt beweerd dat de vennootschapsbelasting rond de 16% zou liggen. Dat kon onder meer met de notionele intrestaftrek waarmee 6 miljard euro werd afgetrokken, vooral door de grootste bedrijven (37% van het totaal bij 25 grote bedrijven). In 2006 steeg het fiscale resultaat van de bedrijven die notionele intrestaftrek toepasten met 20%, terwijl ze maar 5% meer belastingen betaalden. De grootste bedrijven maakten vorig jaar 77 miljard euro winst op een totaal bruto binnenlands product van ruim 300 miljard euro. Ze gaan dus met zowat een kwart van de gecreëerde waarde lopen, terwijl bedrijven slechts instaan voor 12% van de fiscale inkomsten van de overheid. Met andere woorden: nu betalen de breedste schouders het minst. Daartegenover plaatsen wij de noodzaak van een progressieve belasting waarbij de rijksten het meest bijdragen. Met de eis voor een vermogensbelasting willen we uiteraard niet diegenen raken die wat spaargeld opzij hebben kunnen zetten, maar wel de grote vermogens. Daarnaast is er nood aan een harde aanpak van fiscale fraude. 32-urenweek, zonder loonverlies De neoliberale logica valt de werklozen en de armen aan, in de plaats van de werkloosheid en de armoede. Wij menen dat het werk moet worden verdeeld zodat iedereen een degelijke en leefbare job zou hebben. Daarom pleiten we voor een kortere werkweek. Het opdrijven van de productiviteit en de arbeidsduur zorgt er vandaag voor dat de werkdruk nooit geziene proporties aanneemt terwijl een deel van de bevolking uit de boot valt. Een korte werkweek zou een antwoord bieden op de werkloosheid maar ook op de werkdruk. In de plaats van steeds maar te willen privatiseren en meer diensten over te laten aan de grillen van de winsthonger, is er nood aan meer openbare diensten die effectief in dienst staan van de bevolking. Daartoe zijn er meer publieke middelen nodig voor woningbouw maar ook voor onderwijs, openbaar vervoer, Nationalisatie onder arbeiderscontrole en -beheer De nationalisatie van sleutelsectoren van de economie zoals het bankwezen, de energie- en voedingsector, is nodig om deze in dienst te stellen van de behoeften, niet van de winsten. Dit betekent niet dat wij pleiten voor nationaliseringen zoals bij Northern Rock, Roskilde Bank of Freddie Mac en Fannie Mae. Daar komt de overheid tussen om de belangen van het financiële systeem te verdedigen. Er wordt enkel genationaliseerd omdat de belangen van de kapitalisten op het spel LSP EISt: - 32-urenweek, zonder loonverlies, en vervangende tewerkstelling in volwaardige jobs - Massaal programma van kwaliteitsvolle, publiek gefinancierde woningbouw staan. Bij deze overheidsinterventies telt niet het algemeen belang en komt er uiteraard geen gemeenschapscontrole met een democratische economische planning. Neen, er wordt genationaliseerd om het bedrijf zo snel mogelijk terug aan private partners over te laten zodra deze opnieuw winst kunnen maken. Dit zien we onder meer bij Northern Rock waar de overheid van de jobs wil wegsnoeien. Wij pleiten daartegenover voor een nationalisering onder democratische controle van de werkenden en hun gezinnen. Daartoe is er nood aan arbeidersbeheer en controle. In de plaats van te nationaliseren in het belang van de kapitalisten, zou er worden genationaliseerd in het belang van de meerderheid van de bevolking de werkenden en hun gezinnen. Er zou enkel een compensatie aan de voormalige eigenaars (de aandeelhouders) worden betaald voor zover ze dit echt nodig hebben (bijvoorbeeld voor kleine aandeelhouders met wat spaarcenten die werden geïnvesteerd in aandelen). Uiteraard stellen we niet voor om iedere kleine zelfstandige te nationaliseren, maar enkel de grootste bedrijven (waaronder de banken). Een socialistische maatschappij onder controle van de democratische organen van de arbeiders en hun gezinnen De eisen die wij voorleggen inzake koopkracht vertrekken vanuit de belangen en behoeften van de meerderheid van de bevolking, de werkenden en hun gezinnen of de arbeidersklasse. De belangen van de arbeidersklasse staan recht tegenover deze van de kapitalisten die enkel oog hebben voor hun winsten. Iedere vooruitgang die we vandaag bekomen op het patronaat zal slechts tijdelijk zijn, steeds opnieuw zal worden geprobeerd om verworvenheden terug te schroeven. Dat kan op verschillende vlakken: langer werken voor een lager loon, het opdrijven van de productiviteit, De wetenschappelijke en technologische kennis die vandaag aanwezig is, zou moeten worden aangewend op het verbeteren van de levensstandaard van de meerderheid. Wij pleiten voor een socialistisch alternatief waarin het werk wordt verdeeld in de plaats van de werkloosheid. Een socialistische samenleving zou via democratisch verkozen comités in de wijken, bedrijven, scholen,... - uitlopend in een nationale en internationale arbeidersregering - de planning van de maatschappij en de productie overnemen en zo een einde stellen aan de anarchie van de vrije markt. Politieke vertegenwoordigers zouden op alle niveaus verkiesbaar en permanent afzetbaar zijn en niet meer verdienen dan het loon van een geschoolde arbeider. Naar een algemene mobilisatie en een algemene staking Na de succesvolle actieweek voor koopkracht in juni werd uitgekeken naar een vervolg op deze betogingen en stakingsacties. De opkomst en het enthousiasme voor de actieweek overtrof de verwachtingen van de vakbondsleidingen. Een nieuwe laag van pas verkozen delegees en militanten nam mee het voortouw waardoor er relatief veel jongeren en ook meer vrouwen aanwezig waren op de acties. In een aantal bedrijven werd, soms tegen de nationale leiding in, overgegaan tot stakingsacties. Een vervolg op deze actieweek bleef lang uit en zal moeten bestaan uit ernstige acties. Er is nood aan een actieplan waarin rekening wordt gehouden met de actiebereidheid en de wil om samen iets te doen voor meer koopkracht. ABVV-voorzitter De Leeuw kondigde aan dat er een stakingsaanzegging voor alle sectoren in alle regio s van het land komt, maar de precieze omvang van de protestacties is nog niet gekend. Het wordt geen betoging in Brussel, het worden acties op het terrein, in de bedrijven. Er zal nood zijn aan duidelijkheid over de komende acties, zodat deze niet de mist ingaan. Daarbij zou het nuttig zijn om actiemiddelen als een algemene 24-urenstaking (of een 48-urenstaking) in het vooruitzicht te stellen. Een actieplan moet vermijden dat de acties in oktober louter dienen om stoom af te laten. Cortebeeck van het ACV liet al in zijn kaarten kijken: We gaan een afweging moeten maken tussen de emoties bij de mensen, die hun ongenoegen kwijt willen, en de effectiviteit van een actiedag. Een nationale betoging in oktober zou goed geweest zijn om de acties voor te bereiden, maar met een stakingsaanzegging voor 6 oktober zal het erop aankomen om er een succesvolle stakingsdag van te maken in het hele land. Als we echt willen gehoord worden, zijn drastische middelen nodig. Geen acties om gewoon wat stoom af te laten, maar acties die het patronaat raken waar het pijn doet: in hun portemonnee. Daartoe is er nood aan een oproep tot een algemene staking waarbij deze goed wordt voorbereid met een informatiecampagne op de werkvloer en daarbuiten. Tijdens de actieweek voor koopkracht viel reeds op dat de nieuwe generatie militanten, toen pas verkozen bij de sociale verkiezingen van mei, goed vertegenwoordigd was. Er waren veel jongeren en ook veel vrouwen op de betogingen. Dat is een goede ontwikkeling waarop we verder kunnen bouwen. Koopkracht is geen thema dat beperkt is tot de traditionele syndicale middens, het moet worden gebruikt om de impact van de vakbonden uit te breiden onder alle werkenden, uitkeringstrekkers, jongeren, Het zal niet volstaan om een actie uit te roepen, om er effectief een succes van te maken en de vruchten van dat succes te kunnen plukken, zal een maximale betrokkenheid van de basis vereist zijn. Socialistische media Uw media en de website socialisme.be brengen verslagen vanuit de acties voor meer koopkracht. Tijdens de actieweek voor koopkracht in juni brachten we dagelijks foto s en verslagen. Heb je zelf verslagen of foto s? Aarzel dan niet om deze op te sturen naar redactie@lsp-mas.be.