Inhoud. KWF Geverslijn: ( 0,01/pm) Giro KWF Kanker Infolijn (gratis)

Transcriptie

1 Borstkanker

2 Inhoud Voor wie is deze brochure? 3 Wat is kanker? 4 Het lymfestelsel 6 Borstkanker 8 Risicofactoren 11 Symptomen 14 Onderzoek 15 Verder onderzoek 18 Behandeling 21 Na de behandeling 37 Lymfoedeem 47 Verloop van de ziekte 49 Onderzoek naar nieuwe behandelingen 52 Pijn 55 Voeding 57 Een moeilijke periode 59 Wilt u meer informatie? 64 KWF Kankerbestrijding is in 1949 opgericht op initiatief van Koningin Wilhelmina. Koningin Beatrix is onze beschermvrouwe. Al ruim 55 jaar strijden we voor minder kanker, meer kans op genezing en een betere kwaliteit van leven voor alle kankerpatiënten en hun dierbaren. Overal waar we kunnen, gaan we actief de strijd tegen kanker aan. Door wetenschappelijk kankeronderzoek mogelijk te maken. Door het aanmoedigen van een gezonde leefstijl en door goede voorlichting te geven. En door ons in te zetten voor alle kankerpatiënten en hun dierbaren. KWF Geverslijn: ( 0,01/pm) Giro KWF Kanker Infolijn (gratis) Is deze brochure ouder dan 3 jaar, informeer dan of er een nieuwe uitgave bestaat. KWF Kankerbestrijding, winter , 3 e druk 2

3 Voor wie is deze brochure? Deze brochure is bedoeld voor mensen die onderzocht of behandeld worden omdat zij (mogelijk) borstkanker hebben. De diagnose kanker, of de mogelijkheid dat daar sprake van is, roept bij de meeste mensen vragen en emoties op. In korte tijd krijgt u veel te horen: over de ziekte, de onderzoeken die kunnen volgen en de behandeling die uw arts adviseert. Het kan moeilijk zijn al die informatie te begrijpen, te onthouden en te verwerken. Deze brochure is bedoeld als ondersteuning daarbij. De algemene informatie over borstkanker en de behandeling kan u helpen de diagnose en het advies van uw arts beter te begrijpen. Deze brochure kunt u ook laten lezen aan mensen in uw omgeving. Het praat waarschijnlijk wat makkelijker als zij meer over uw ziekte weten. Borstkanker is een ziekte die veel vrouwen in Nederland treft. De keuze van de behandeling en de overwegingen die daarbij een rol spelen, hangen van veel factoren af. Waarschijnlijk zal deze brochure daarom niet op al uw vragen een antwoord geven, of wellicht zelfs vragen oproepen. Als dat vragen zijn over uw diagnose of behandeling, stel die dan aan uw specialist en/of huisarts. Het is aan te raden uw vragen vooraf op te schrijven, zodat u niets vergeet. Voor meer algemene vragen over borstkanker kunt u contact opnemen met de voorlichtingscentra die achter in deze brochure staan vermeld. Of kijk op Deze brochure is een uitgave van KWF Kankerbestrijding en is tot stand gekomen met medewerking van deskundigen uit verschillende beroepsgroepen, waaronder huisartsen, specialisten, verpleegkundigen en andere paramedici, en vertegenwoordigers van patiëntenorganisaties. 3

4 Wat is kanker? Kanker is een verzamelnaam voor meer dan honderd verschillende ziekten. Al deze verschillende soorten kanker hebben één gemeenschappelijk kenmerk: ongeremde deling van lichaamscellen. Celdeling Ons lichaam is opgebouwd uit miljarden bouwstenen: de cellen. Voortdurend maakt ons lichaam nieuwe cellen. Om te groeien en om beschadigde en verouderde cellen te vervangen. Nieuwe cellen ontstaan door celdeling. Bij celdeling ontstaan uit één cel twee nieuwe cellen, die zich op hun beurt ook weer delen, enzovoort. Geregelde celdeling Gewoonlijk regelt het lichaam de celdeling goed. Elke celkern bevat informatie die de cel een signaal geeft wanneer zij moet gaan delen en wanneer zij daar weer mee moet stoppen. Deze informatie ligt vast in de genen en wordt doorgegeven van ouder op kind. Dit erfelijk materiaal (dna) komt voor in de kern van elke lichaamscel. Ontregelde celdeling Bij zoveel miljoenen celdelingen per dag, kan er door toeval iets mis gaan. Verder staan tijdens het leven lichaamscellen bloot aan allerlei schadelijke invloeden. Doorgaans zorgen reparatiegenen voor herstel van de schade. Soms echter faalt dat beschermingssysteem. Dan gaan genen die de deling, groei en ontwikkeling van een cel regelen, fouten vertonen. Treden er verschillende van dat soort fouten op, dan gaat een cel zich overmatig delen en ontstaat er een gezwel of tumor. 4

5 Goed- en kwaadaardig Er zijn goedaardige en kwaadaardige tumoren. Alleen bij kwaadaardige tumoren is er sprake van kanker. Goedaardige gezwellen, bijvoorbeeld wratten, groeien niet door andere weefsels heen en verspreiden zich niet door het lichaam. Wél kan zo n gezwel, bijvoorbeeld een cyste, tegen omliggende weefsels of organen drukken. Dit kan een reden zijn om het gezwel te verwijderen. Bij kwaadaardige tumoren zijn de regelmechanismen dermate beschadigd, dat het lichaam de celdeling niet meer onder controle krijgt en de tumor doorgroeit. Een kwaadaardige tumor kan omliggende weefsels en organen opzij drukken, kan er in binnen groeien en kan uitzaaien. Uitzaaiingen Van een kwaadaardige tumor kunnen cellen losraken. Die kankercellen kunnen via het bloed en/of de lymfe elders in het lichaam terechtkomen en ook daar uitgroeien tot tumoren. Dit zijn uitzaaiingen (metastasen). Dus, als een patiënt met borstkanker (later) ook een tumor in de lever heeft, gaat het niet om leverkanker maar om borstkankercellen in de lever. Deze worden ook als borstkanker behandeld. 1. Goedaardig gezwel De gevormde cellen dringen geen omliggend weefsel binnen. Kwaadaardige tumor De cellen dringen wel omliggend weefsel binnen. 5

6 Het lymfestelsel Kankercellen kunnen worden verplaatst via het bloed en/of de lymfe. Het systeem van bloedvaten is u waarschijnlijk wel bekend. Hoe het lymfestelsel eruit ziet en werkt, kunt u hier lezen. Het lymfestelsel bestaat uit lymfevaten, lymfeklieren en lymfeweefsel dat zich in verschillende organen bevindt. Op illustratie 2 wordt het lymfestelsel schematisch weergegeven. Het lymfestelsel speelt een belangrijke rol bij de afweer van ons lichaam. Onze afweer verdedigt ons tegen virussen, bacteriën en andere organismen die ons ziek kunnen maken. Lymfevaten vormen de kanalen van het lymfestelsel. Deze vaten worden vanuit het lichaamsweefsel gevuld met een kleurloze vloeistof: lymfe. De lymfe neemt afvalstoffen uit het lichaam op. Via steeds grotere lymfevaten komt de lymfe uiteindelijk in de bloedbaan terecht. Voordat de lymfe in het bloed komt, passeert zij ten minste één lymfeklier. Lymfeklieren zijn de zuiveringsstations van het lymfestelsel: daarin worden ziekteverwekkers - vooral bacteriën en virussen - onschadelijk gemaakt. Op diverse plaatsen in ons lichaam komen groepen lymfeklieren voor, de lymfeklierregio s. Deze bevinden zich onder andere in de hals (A), in de oksels (B), langs de luchtpijp (C), bij de longen (D), bij de darmen en achter in de buikholte (E), in de bekkenstreek (F) en in de liezen (G). Lymfeweefsel komt - behalve in de lymfeklieren - ook voor in andere organen, zoals in de keelholte, de milt, de darmwand en het beenmerg. 6

7 Kankercellen kunnen losraken van een tumor en in een lymfevat terechtkomen. In de lymfeklier(en) waar de kankercellen als eerste langskomen, kan dan een nieuwe tumor ontstaan: een uitzaaiing. A B C B D E F G G 2. Het lymfestelsel 7

8 Borstkanker In Nederland wordt per jaar bij circa vrouwen borstkanker vastgesteld. Het is de meest voorkomende soort kanker bij vrouwen. In ons land heeft een vrouw een kans van een op negen om gedurende haar leven borstkanker te krijgen. Vóór het dertigste jaar is borstkanker een zeldzame ziekte. Na die leeftijd neemt het aantal vrouwen dat borstkanker krijgt toe. Circa 75% van de vrouwen bij wie borstkanker wordt ontdekt is ouder dan 50 jaar. Borstkanker bij mannen Borstkanker komt ook bij mannen voor, maar is bij hen zeer zeldzaam. Jaarlijks krijgen in Nederland ongeveer 70 mannen de diagnose borstkanker. Als een man borstkanker heeft, kan dat met erfelijke aanleg te maken hebben. Daarom zal de specialist waarschijnlijk vragen naar het voorkomen van borstkanker in de familie. Bij ongeveer een op de zes mannen met borstkanker wordt een zogenoemd borstkankergen gevonden. In grote lijnen is de behandeling van mannen met borstkanker hetzelfde als die van vrouwen met deze ziekte. Zie hiervoor pagina 35. Groeiwijze Bij borstkanker gaat het meestal om een zogenoemd ductaalcarcinoom. Een ductaalcarcinoom ontstaat in de melkgangen van de borst (zie illustratie 3). Soms is er sprake van een lobulair carcinoom. Een lobulair carcinoom begint in de melkkliertjes en groeit meestal verspreid door de borst. Door deze groeiwijze wordt een lobulair carcinoom vaak pas in een later stadium ontdekt dan een ductaal carcinoom, dat meestal één tumor vormt. Uitzaaiingen Bij borstkanker bestaat het risico dat kankercellen door het lichaam worden verspreid. 8

9 a b c d e f 3. Opbouw van de borst a. steunweefsel b. rib c. melkklier d. borstspier e. melkgang f. tepel Als kankercellen in een lymfevat terechtkomen, kunnen zij in de lymfeklieren uitgroeien tot een uitzaaiing. De eerste uitzaaiing ontstaat meestal in een schildwachtklier: een lymfeklier die direct lymfeafvloed ontvangt van het gebied in de borst waar de tumor zich bevindt. Schildwachtklieren kunnen zich op verschillende plaatsen rond de borst bevinden: meestal in de oksel, maar soms ook onder het sleutelbeen, achter het borstbeen, tussen de ribben of in de borst zelf. Kankercellen kunnen zich ook via het bloed verspreiden en bijvoorbeeld in de botten uitgroeien tot tumoren. In dat geval is er sprake van uitzaaiingen in de botten. 9

10 Bij borstkanker kunnen eveneens uitzaaiingen ontstaan in organen, zoals de longen, de hersenen en de lever. Voorstadium Borstkanker wordt soms zo vroegtijdig ontdekt (bijvoorbeeld bij het bevolkingsonderzoek) dat de tumor zich beperkt tot de melkgangen (Ductaal Carcinoma In Situ, afgekort: dcis) of tot de melkkliertjes (Lobulair Carcinoma In Situ, afgekort: lcis). De borstkankercellen zijn dan nog niet ingegroeid in het omliggende borstweefsel, waarin zich bloed- en lymfevaatjes bevinden. Daarom is er geen risico op lymfeklieruitzaaiingen of uitzaaiingen elders in het lichaam. Zo n niet-infiltrerende tumor is meestal een dcis. In geval van een dcis is meestal geen knobbel in de borst te voelen, maar zijn er op een röntgenfoto van de borsten zogenoemde kalkspatjes ofwel microcalcificaties zichtbaar. De behandeling van een dcis bestaat doorgaans uit een borstamputatie of de operatieve verwijdering van de tumor en omringend borstweefsel gevolgd door bestraling. Er is meestal geen schildwachtklierprocedure (zie pagina 24) of okselklieroperatie (zie pagina 23) nodig. Een schildwachtklierprocedure wordt een enkele keer gedaan als het gebied met het dcis groot is én men niet helemaal zeker is of de kankercellen niet zijn ingegroeid. Na behandeling van een dcis is de kans op genezing vrijwel 100%. 10

11 Risicofactoren Duidelijk aanwijsbare oorzaken van borstkanker zijn, ondanks veel onderzoek daarnaar, nog niet aan te geven. Het verband tussen oorzaak en gevolg (zoals roken het risico op longkanker sterk verhoogt) is bij borstkanker niet zo sterk. Wel is bekend dat sommige vrouwen een groter risico hebben om borstkanker te krijgen dan andere vrouwen: Vrouwen met een erfelijke aanleg voor borstkanker. Circa 5 tot 10% van alle vrouwen met borstkanker heeft de ziekte gekregen door erfelijke aanleg. Bij erfelijke aanleg wordt borstkanker vaak voor het 50 e jaar vastgesteld. Meestal zijn er verschillende directe bloedverwanten (moeder, zussen) in verschillende generaties die borstkanker hebben (gehad). Ook het voorkomen van zowel borstkanker als eierstokkanker in één familie of bij één persoon kan verband houden met erfelijkheid. Wanneer u vermoedt dat in uw familie sprake is van erfelijke aanleg voor borstkanker, kunt u met uw huisarts bespreken of verwijzing naar een Klinisch Genetisch Centrum of een Polikliniek Erfelijke Tumoren zinvol is. Daarnaast spelen de vrouwelijke geslachtshormonen een rol bij het ontstaan van borstkanker. Verschillende factoren hebben invloed op die hormoonhuishouding en kunnen daardoor het risico om borstkanker te krijgen licht verhogen. Deze risicofactoren zijn: Vrouwen die vroeg zijn gaan menstrueren of laat in de overgang zijn gekomen. Vrouwen die weinig of geen kinderen hebben of hun eerste kind op latere leeftijd hebben gekregen. Vrouwen die geen of maar kort borstvoeding hebben gegeven. 11

12 Vrouwen die de pil slikken. Tijdens de periode dat een vrouw de pil gebruikt, is het risico op borstkanker licht verhoogd. Er is geen relatie bekend tussen de lengte van de periode van pilgebruik en het risico op borstkanker. Vrouwen die in verband met overgangsklachten hormoonpreparaten gebruiken. Het verhoogde risico op borstkanker neemt toe bij langduriger gebruik (langer dan twee tot drie jaar). Vrouwen met overgewicht tijdens en na de overgang. Na de overgang (als de eierstokken geen hormonen meer produceren) vindt namelijk nog wel oestrogeenproductie plaats in vetweefsel. Vrouwen die over een langere periode dagelijks één glas alcohol of meer gebruiken. Ook alcohol lijkt de hormoonhuishouding te kunnen beïnvloeden. Vrouwen die te weinig bewegen. Het is nog niet helemaal duidelijk waarom lichaamsbeweging goed is om borstkanker te voorkomen, maar wel is duidelijk dat het risico afneemt naarmate vrouwen meer bewegen. Overige risicofactoren Hieronder staan andere factoren waarbij het risico op borstkanker licht verhoogd is: Vrouwen die eerder borstkanker hebben gehad, hebben een groter risico om ook borstkanker te krijgen in de andere borst. Vrouwen bij wie bij een biopsie (zie pagina 16), specifieke typen goedaardige borstafwijkingen zijn gevonden, zoals bijvoorbeeld een goedaardige vergroting van de melkgangen (atypische ductale hyperplasie). De meeste vrouwen waarvan is vastgesteld dat zij een goedaardige borstafwijking hebben, hebben overigens géén verhoogd risico op borstkanker. 12

13 Vrouwen die in het verleden, tijdens hun zwangerschap, het hormoon des hebben gebruikt (desmoeders). Er is vooralsnog geen verhoogd risico op borstkanker bekend voor de des-dochters. Vrouwen die voor hun 30 e een bestralingsbehandeling hebben ondergaan (bijvoorbeeld vanwege het Hodgkin-lymfoom/de ziekte van Hodgkin). Bij erfelijke aanleg is het risico om borstkanker te krijgen sterk verhoogd. Veel van de andere genoemde risicofactoren verhogen het risico op borstkanker in lichte mate. Vrouwen met een van die risicofactoren krijgen niet altijd borstkanker. Bovendien zijn er ook vrouwen die toch borstkanker hebben gekregen zonder dat een bekende risicofactor een rol speelde. Bij het ontstaan van borstkanker zijn vrijwel altijd verschillende factoren betrokken. Het is vaak moeilijk te zeggen waarom de ziekte zich juist bij die vrouw heeft ontwikkeld. Voeding Naar de relatie tussen borstkanker en voeding is en wordt veel onderzoek gedaan. Tot nu toe is er geen duidelijke relatie gevonden tussen voeding en het ontstaan van borstkanker. Evenals alle andere soorten kanker is borstkanker niet besmettelijk. 13

14 Symptomen Bepaalde veranderingen in de borst kúnnen wijzen op borstkanker. De meest voorkomende verandering is een knobbeltje. Het gaat dan om een verdikking in de borst die anders aanvoelt dan de bobbeligheid die u normaal opmerkt. Knobbeltjes kunnen heel verschillend aanvoelen. Vaak is het een plekje in de borst dat iets stugger of harder is dan de rest van het weefsel. Soms is het kogelrond en glijdt het onder de vingers weg als een knikker. Soms voelt het als een verdikte schijf of een strengetje achter de tepel. Meestal doen dergelijke knobbeltjes geen pijn. Andere afwijkingen kunnen zijn: Deukjes of kuiltjes in de huid. Een sinds kort ingetrokken tepel. Een verandering van de tepel, zoals roodheid, schilfertjes of een plekje dat op eczeem lijkt. Bruin of bloederig vocht uit de tepel. Pijn in de borst op een plek waar ook het klierweefsel iets anders aanvoelt. Pijn is op zichzelf geen teken dat er een afwijking in de borst is. Heeft u echter voortdurend pijn in (één van) uw borsten, bespreek dan met uw huisarts of regelmatig onderzoek wenselijk is. De borst voelt warm aan en is rood verkleurd. Soms ziet de huid er als een sinaasappelschil uit. Een wondje van de huid dat niet geneest. Goed- of kwaadaardig De genoemde veranderingen in of aan de borst kunnen zowel wijzen op een goedaardige aandoening als op kanker. Alleen medisch onderzoek kan uitwijzen of de verandering goed- of kwaadaardig is. Daarom is het verstandig bij een van de genoemde veranderingen naar uw huisarts te gaan. 14

15 Onderzoek Wanneer u een voelbare of zichtbare verandering in uw borst ontdekt, is het verstandig daarmee naar uw huisarts te gaan. Borstafwijkingen zijn meestal onschuldig en goedaardig, maar kunnen ook door kanker veroorzaakt worden. Uw huisarts zal uw borsten zorgvuldig bekijken (= inspectie) en bevoelen (= palpatie) en onderzoeken of er opgezette lymfeklieren zijn in de oksels of in de hals. Zo nodig zal hij u verder onderzoek adviseren. Dat onderzoek kan bestaan uit röntgenfoto s van de borsten (mammografie), een onderzoek met behulp van niet-hoorbare geluidsgolven (echografie) en/of een punctie. Uw huisarts kan u ook meteen verwijzen naar een chirurg of een speciale polikliniek voor ziekten van borstklierweefsel: een mammapoli. Een groot aantal ziekenhuizen heeft tegenwoordig zo n mammapoli ( mamma betekent borst) waar een team van specialisten en gespecialiseerde verpleegkundigen (mammacareverpleegkundigen) in samenwerkt. Op een mammapoli kan (een deel van) het benodigde onderzoek op één dag plaatsvinden. In veel gevallen is de uitslag van dat onderzoek nog dezelfde dag bekend. Op grond van de uitkomsten van de palpatie en de mammografie en/of echografie en eventueel punctie wordt bepaald of verder onderzoek nodig is. Een mammografie vindt ook plaats in het kader van het bevolkingsonderzoek op borstkanker. Hiervoor worden elke twee jaar vrouwen tussen de 50 en 75 jaar uitgenodigd. Wanneer bij het bevolkingsonderzoek een afwijking is gezien, zal uw huisarts u verwijzen naar een chirurg of mammapoli voor nader onderzoek. Hierna komen de onderzoeken aan de orde die kunnen plaatsvinden. 15

16 Punctie Bij een punctie worden weefselcellen en/of -vocht opgezogen met een dunne, holle naald. Een punctie kan poliklinisch en meestal zonder verdoving plaatsvinden. Het onderzoek wordt uitgevoerd door een chirurg, een radioloog of een patholoog. Na de punctie beoordeelt de patholoog de cellen en/of het vocht onder de microscoop: cytologisch onderzoek. Wanneer de uitkomsten van dit microscopisch onderzoek, samen met de uitkomsten van de eerdergenoemde onderzoeken, niet wijzen op kwaadaardigheid en de borstafwijking helemaal is opgehelderd, bespreekt de chirurg met u het vervolg. Vaak hoeft er niets meer te gebeuren, maar soms is verdere controle noodzakelijk of is het toch verstandig om de afwijking operatief te verwijderen. In het geval van een cyste (een goedaardige aandoening, waarbij een holte met vocht gevuld is) kan met de punctie (het wegzuigen van het vocht) de cyste meteen behandeld zijn. Wanneer er te weinig zekerheid is over de aard van de afwijking, zal de chirurg altijd verder onderzoek adviseren. Biopsie Met behulp van een biopsie worden enkele stukjes borstweefsel weggehaald van de plaats waar de borstafwijking zit. Steeds vaker wordt hierbij de zogenoemde dikke-naaldbiopsie gedaan. Na een plaatselijke verdoving maakt de chirurg of radioloog dan een klein sneetje waardoor een holle naald in de borst wordt gebracht. Doordat het onderzoek onder geleide van echografie plaatsvindt, is de route van de naald in de borst goed te volgen. Een patholoog onderzoekt het verkregen weefsel onder de microscoop: histologisch onderzoek. Daarmee is een definitieve uitspraak mogelijk over de aard van de borstafwijking. 16

17 Als wordt vastgesteld dat de afwijking kwaadaardig is, is verdere behandeling nodig. Bij vrouwen bij wie de afwijking zó klein is dat deze niet voelbaar is, zal men de biopsie doorgaans proberen uit te voeren onder röntgendoorlichting. Zo n heel kleine afwijking bestaat meestal uit een groepje kalkvlekjes (micro-calcificaties). Die worden nogal eens ontdekt bij vrouwen die aan het bevolkingsonderzoek hebben deelgenomen (zie ook pagina 15). Blijkt de biopsie met de dikke naald niet mogelijk, dan moet de biopsie onder narcose plaatsvinden. Hiervoor is meestal een korte ziekenhuisopname noodzakelijk. Voorafgaand aan de biopsie markeert de radioloog de afwijking met behulp van een metalen draadje of een beetje radioactieve vloeistof in de borst, zodat zichtbaar is welk stukje weefsel verwijderd moet worden. Dit markeren gebeurt onder röntgendoorlichting of met behulp van echografie. Diagnostische operatie Een enkele keer geven bovengenoemde onderzoeken geen uitsluitsel over de diagnose. Dan is het nodig om een diagnostische operatie te doen waarbij de chirurg het gezwel weghaalt. Dat laat hij vervolgens onderzoeken door een patholoog. Als de patholoog borstkanker vaststelt, kan een behandeling worden voorgesteld. Deze operatie is dus geen behandeling. 17

18 Verder onderzoek Als uit het microscopisch onderzoek blijkt dat de afwijking kwaadaardig is, is behandeling nodig. Voordat uw arts kan bepalen welke behandeling hij kan voorstellen, moet hij niet alleen weten uit welke soort kankercellen de tumor is opgebouwd en hoe kwaadaardig de tumor is, maar ook wat het stadium van de ziekte is. Het komt er, samengevat, op neer dat hij een beeld heeft van: de grootte van de tumor; de mate van doorgroei in het omringende weefsel; de aanwezigheid van uitzaaiingen in lymfeklieren en/of organen. Daarvoor kan het nodig zijn om naast de in het voorgaande hoofdstuk beschreven onderzoeken nog ander onderzoek te doen. Dit is het geval als er klachten zijn die kunnen wijzen op uitzaaiingen elders in het lichaam. Mochten zich zulke klachten na de behandeling voordoen, dan zullen deze onderzoeken alsnog plaatsvinden. Aanvullend onderzoek vindt doorgaans ook plaats bij een tumor die groter is dan vijf centimeter, bij uitgebreide vergrote lymfeklieren in de oksel en/of boven het sleutelbeen of bij een tumor die sterk in het omringende weefsel is ingegroeid. Het risico dat er uitzaaiingen elders in het lichaam zijn, is in deze gevallen iets hoger. De volgende onderzoeken kunnen plaatsvinden. Skeletscintigrafie Een skeletscintigrafie (ofwel een botscan) is een onderzoek dat (eventuele) uitzaaiingen in de botten zichtbaar kan maken. Vooraf krijgt u via een ader in uw arm een radioactieve stof toegediend. Na enkele uren hebben uw botten voldoende radioactieve stof opgenomen en worden er foto s gemaakt. De hoeveelheid radioactiviteit die u voor dit onderzoek 18

19 krijgt toegediend, is gering, waardoor er geen schadelijke effecten te verwachten zijn. Ook voor uw omgeving zijn geen gevaren. U hoeft in de periode tussen de injectie en het maken van de foto s niet in het ziekenhuis te blijven. U kunt gedurende het onderzoek uw kleding aanhouden. Tijdens het maken van de botscan ligt u op een onderzoektafel, terwijl een camera langzaam over u heen beweegt. Twee dagen na het onderzoek is de radioactiviteit vrijwel helemaal uit uw lichaam verdwenen. Echografie van de lever Echografie is een onderzoek met behulp van geluidsgolven. Deze golven zijn niet hoorbaar, maar de weerkaatsing (echo) ervan maakt organen en/of weefsels zichtbaar op een beeldscherm. Eventuele uitzaaiingen in de lever kunnen zo in beeld worden gebracht. Tijdens het onderzoek ligt u op een onderzoektafel. Nadat op uw huid een gelei is aangebracht, wordt daarover een klein apparaat bewogen dat geluidsgolven uitzendt. De afbeeldingen op het beeldscherm kunnen op foto s worden vastgelegd. Echografie is een eenvoudig, niet belastend onderzoek. Wel is het soms noodzakelijk dat u enkele uren voor het onderzoek niet eet en drinkt. mri (Magnetic Resonance Imaging) Soms adviseert de arts ook een mri-onderzoek. Bij deze onderzoeksmethode wordt gebruikgemaakt van een magneetveld in combinatie met radiogolven en een computer. De techniek maakt dwars- of lengtedoorsneden van het lichaam zichtbaar, waardoor een eventuele tumor en/of uitzaaiingen in beeld komen. Tijdens dit onderzoek ligt u in een soort koker. Sommige mensen ervaren het onderzoek daardoor als benauwend. Bovendien kan een mri-apparaat nogal wat lawaai maken. Hiervoor krijgt u oordopjes in; soms kunt u naar (uw eigen) muziek luisteren. 19

20 Via de intercom blijft altijd contact bestaan tussen u en de laborant, die tijdens het onderzoek in een andere ruimte is. Spanning en onzekerheid Het kan enige tijd duren voordat alle voor u noodzakelijke onderzoeken verricht zijn en er duidelijkheid bestaat omtrent de uitgebreidheid van uw ziekte. Waarschijnlijk heeft u vragen over het verloop van de ziekte die nog niet beantwoord kunnen worden. Onder deze omstandigheden kan spanning en onzekerheid bestaan, zowel bij u als bij uw naasten. 20

21 Behandeling De meest toegepaste behandelingen bij borstkanker zijn: operatie (chirurgie); bestraling (radiotherapie); chemotherapie (behandeling met celdelingremmende medicijnen); hormonale behandeling. Een deel van de vrouwen kan in aanmerking komen voor een behandeling met zogenoemde antilichamen. Het is gebruikelijk dat vrouwen met borstkanker een combinatie van de genoemde behandelmethoden krijgen. De keuze en de volgorde van de verschillende behandelingen is onder meer afhankelijk van de kenmerken van de tumor, het stadium van de ziekte en uw leeftijd. Welke behandelingen bij u tot de mogelijkheden behoren, zal de specialist uitgebreid met u bespreken. De eerste stap is meestal een operatieve ingreep. Maar waarschijnlijk komen in dat gesprek ook andere behandelingen, zoals bestraling, chemotherapie en/of hormonale therapie aan de orde. Doel van de behandeling Wanneer een behandeling is gericht op het genezen van een patiënt dan wordt dat een curatieve behandeling genoemd. Onderdeel daarvan kunnen een of meer toegevoegde behandelingen zijn. Bijvoorbeeld chemotherapie of hormonale behandeling na een operatie, om eventuele niet waarneembare uitzaaiingen te bestrijden (adjuvante behandeling) en daarmee de kansen op overleving te vergroten. Of bijvoorbeeld chemotherapie vóór een operatie om een grote tumor te verkleinen, zodat toch een borstsparende behandeling mogelijk is (neo-adjuvante behandeling). 21

22 Als de ziekte niet (meer) curatief kan worden behandeld, is een palliatieve behandeling mogelijk. Zo n behandeling is gericht op het remmen van de ziekte en/of vermindering van de klachten. Operatie In verreweg de meeste gevallen vindt bij vrouwen met borstkanker een operatie plaats. Een operatie is een plaatselijke behandeling. De chirurg verwijdert het aangedane weefsel ruim. Dat wil zeggen dat behalve de tumor ook schijnbaar gezond weefsel daaromheen wordt weggenomen. Dit gebeurt omdat tijdens de operatie niet te zien is of het weefsel net buiten het tumorgebied vrij is van kankercellen. Het ruim opereren vergroot de kans dat alle kankercellen inderdaad weg zijn. Een patholoog onderzoekt het weggenomen weefsel onder de microscoop op aanwezigheid van kankercellen in de snijvlakken van het weggenomen weefsel. De uitslag van dit onderzoek geeft belangrijke informatie over het stadium van de ziekte en bepaalt mede of verdere behandeling noodzakelijk is. Er bestaan twee soorten borstoperaties: de amputatie en de lumpectomie. Bij een amputatie wordt de hele borstklier met onderliggend vetweefsel verwijderd. De borstspieren blijven gespaard. Bij een lumpectomie wordt alléén de tumor met omringend gezond weefsel verwijderd. Deze operatie is onderdeel van de borstsparende behandeling en wordt altijd gevolgd door bestraling. Bij de afweging tussen een borstamputatie of een borstsparende behandeling spelen medisch gezien verschillende factoren een rol: de grootte en plaats van de tumor en de grootte van de tumor ten opzichte van de omvang van de borst. Uw leeftijd is hierbij niet van doorslaggevende betekenis. 22

23 Vóór de operatie zal de chirurg bespreken welke keuzen in behandeling u heeft. Indien er in medisch opzicht geen voorkeur is, bieden beide behandelingen evenveel kans op overleving. Hoewel een operatie op korte termijn noodzakelijk is, betekent het niet dat u binnen enkele dagen over uw keuze van behandeling moet beslissen. Een tweede gesprek - bijvoorbeeld met een radiotherapeut (bestralingsarts) en een mammacareverpleegkundige (gespecialiseerde verpleegkundige) - of contact met een vrouw die eerder behandeld is voor borstkanker (lotgenote), kan helpen om tot een afgewogen beslissing te komen. Zowel bij een amputatie als bij een borstsparende behandeling wordt onderzocht of er lymfeklieruitzaaiingen zijn. Vaststellen lymfeklieruitzaaiingen Het is om twee redenen belangrijk om te achterhalen of er uitzaaiingen in de lymfeklieren zijn. Als er lymfeklieruitzaaiingen zijn, dan zijn de kansen op overleving minder gunstig en heeft dat gevolgen voor het behandeladvies na de operatie. Bovendien: hoe eerder uitzaaiingen in de okselklieren worden ontdekt en weggenomen, hoe groter de kans dat de behandeling effectief is. De langst bestaande methode is het verwijderen van alle oksellymfeklieren tijdens de operatie, waarna de patholoog ze stuk voor stuk onder de microscoop onderzoekt. Afhankelijk van de uitslag die na ongeveer een week bekend is - bepalen de artsen of een vervolgbehandeling nodig is. Het verwijderen van alle okselklieren kan ertoe leiden dat zich later vocht in de arm gaat ophopen (lymfoedeem, zie pagina 47). Het risico daarop is hoger als de oksel na de operatie ook wordt bestraald. 23

24 Tegenwoordig vindt het lymfeklieronderzoek in de meeste gevallen plaats door middel van de zogenoemde schildwachtklierprocedure. Een schildwachtklier is een lymfeklier die direct lymfeafvloed ontvangt van het gebied in de borst waar de tumor zich bevindt. Schildwachtklieren kunnen zich op verschillende plaatsen rond de borst bevinden: meestal in de oksel, maar soms ook onder het sleutelbeen, achter het borstbeen, tussen de ribben en in de borst zelf. Als de tumor via lymfevaten uitzaait, komen de kankercellen meestal eerst in een of soms meer schildwachtklieren terecht. Schildwachtklieren worden opgespoord met behulp van een licht radioactieve stof die meestal daags vóór de operatie wordt toegediend, en een blauwe kleurstof die kort voor de operatie wordt ingespoten. Tijdens de operatie verwijdert de chirurg alleen de schildwachtklier(en) en stuurt deze voor onderzoek naar de patholoog. Als uit dat onderzoek blijkt dat een of meer schildwachtklier(en) uit de oksel kankercellen bevat(ten), wordt geadviseerd om álle okselklieren te laten verwijderen en deze stuk voor stuk te laten onderzoeken onder de microscoop. De kans dat er dan in méér lymfeklieren uitzaaiingen gevonden worden, is ongeveer 40%. Afhankelijk van de uitslag die na ongeveer een week bekend is - bepalen de artsen of en zo ja welke vervolgbehandeling nodig is. Zijn er geen tumorcellen in de schildwachtklier(en) in de oksel, dan is de kans op uitzaaiingen in andere oksellymfeklieren kleiner dan 5%. In die situatie zal geen complete okselklierverwijdering worden geadviseerd. Lymfeklieruitzaaiingen naar andere klieren dan die in de oksel komen bij borstkanker relatief weinig voor. Soms echter blijkt tijdens de schildwachtklierprocedure toch dat er lymfevocht uit de borst afvloeit 24

25 naar klieren achter het borstbeen of onder het sleutelbeen. Uit wetenschappelijk onderzoek staat niet vast dat onderzoek van die schildwachtklieren de overlevingskansen verbeteren. Uiteraard kunt u met uw arts bespreken of die klieren toch voor onderzoek verwijderd kunnen worden. In bepaalde gevallen is de schildwachtklierprocedure niet mogelijk/niet betrouwbaar: Als het ziekenhuis er geen ervaring mee heeft. Als vóór de operatie al is vastgesteld dat er lymfeklieruitzaaiingen zijn. Als er meer dan een kwaadaardige tumor in de borst is. Als de tumor groter is dan vier tot vijf centimeter. Als het kwaadaardig gezwel al uit de borst verwijderd is, bijvoorbeeld bij een diagnostische operatie (zie pagina 17). Borstreconstructie Een borstreconstructie na een amputatie kan zowel in praktisch als in emotioneel opzicht veel voor vrouwen betekenen. Het doel van een borstreconstructie is om een borst te maken die in vorm en grootte zo veel mogelijk lijkt op de andere borst. Er zijn verschillende tijdstippen en manieren waarop een borstreconstructie kan worden uitgevoerd. In enkele ziekenhuizen werken plastisch chirurgen en chirurgen samen. In die ziekenhuizen worden ook wel directe borstreconstructies verricht. De reconstructie wordt dan direct in aansluiting op de amputatie gedaan tijdens dezelfde narcose, als dat medisch verantwoord en mogelijk is. Het is vaak ook mogelijk een reconstructie korte of langere tijd na de behandeling te doen. Het tijdstip hangt af van medische factoren en van uw persoonlijke voorkeur. Als u een borstreconstructie overweegt, kunt u dit het beste zo vroeg mogelijk met uw behandelend 25

26 arts bespreken en een verwijzing naar een plastisch chirurg vragen. In een gesprek met de plastisch chirurg kunt u zich laten informeren over de mogelijkheden die er voor u zijn. Vaak zijn er voor een borstreconstructie verschillende operaties nodig. De resultaten van een borstreconstructie lopen uiteen. Bovendien is de beoordeling van het resultaat zeer persoonlijk. Bestraling Bestraling is een plaatselijke behandeling met als doel kankercellen te vernietigen. Kankercellen verdragen straling slechter dan gezonde cellen en herstellen zich er minder goed van. Gezonde cellen herstellen zich over het algemeen wel. Radiotherapie bij borstkanker wordt meestal in combinatie met andere behandelingen toegepast en kan curatief, adjuvant of palliatief bedoeld zijn. Bij sommige vrouwen is radiotherapie de enige toegepaste (palliatieve) behandeling. Bijvoorbeeld ter bestrijding van pijnklachten door uitzaaiingen elders in het lichaam of als een operatie door een zeer hoge leeftijd of slechte conditie niet mogelijk is. Bestraling kan op twee manieren worden toegepast: uitwendig en inwendig. Uitwendige bestraling wordt bij borstkanker het meest gegeven. Uitwendige bestraling Bij uitwendige bestraling wordt de straling toegediend met behulp van een bestralingstoestel. Het te behandelen gebied wordt van buitenaf - door de huid heen - bestraald. De radiotherapeut berekent de hoeveelheid straling die u nodig heeft en zorgt ervoor dat de dosis gelijkmatig wordt toegediend en dat het omliggende weefsel zo veel mogelijk wordt gespaard. Het is belangrijk dat de stralingsbundel elke keer precies op de tumor gericht wordt. Als hulpmiddel daarbij worden er op de huid met een stift lijnen getekend. Sommige 26

27 bestralingsafdelingen geven met kleine tatoeagepuntjes aan waar bestraald moet worden. Curatieve en adjuvante bestralingsbehandelingen duren over het algemeen een aantal weken, waarbij vier tot vijf maal per week wordt bestraald. Op die dagen krijgt u elke werkdag een aantal minuten bestraling. Palliatieve bestralingsbehandelingen ter bestrijding van (pijn)klachten door uitzaaiingen, duren korter. Voor uitwendige bestraling is geen opname in het ziekenhuis nodig. Bijwerkingen Bestraling beschadigt niet alleen kankercellen, maar (tijdelijk) ook gezonde cellen. Daardoor kunt u met een aantal bijwerkingen te maken krijgen. Op de bestralingsafdeling krijgt u gerichte adviezen om zo min mogelijk last van de bijwerkingen te hebben. Over het algemeen hebben patiënten tijdens de bestralingsperiode last van vermoeidheid. Een andere veelvoorkomende bijwerking is een plaatselijke reactie van de huid. Er kan een rode of donker verkleurde huid (en soms blaren) ontstaan op de plek waar u de straling heeft gekregen. Er bestaat een kleine kans dat op lange termijn littekenvorming optreedt in het onderhuids weefsel en de spieren van het bestraalde gebied. Het risico op lymfoedeem (zie pagina 47) na een operatie neemt toe door bestraling van de okselklieren. De meeste klachten die tijdens de bestralingsperiode ontstaan, verdwijnen over het algemeen enkele weken na afloop van de behandeling. Sommige mensen merken echter nog lang na hun behandeling dat zij eerder vermoeid zijn dan vóór hun ziekte. Sommige vrouwen krijgen last van drukkende pijn op de borstwand. Dat is hinderlijk, maar niet gevaarlijk. Inwendige bestraling - Bij inwendige bestraling (brachytherapie) wordt onder plaatselijke verdoving 27

28 of algehele narcose een aantal holle naalden (bronhouders) in de borst gebracht. Vervolgens worden de bronhouders geladen met radioactief materiaal vanuit een zogenoemd afterloading apparaat. De bestraling, waarvan de hoeveelheid nauwkeurig is berekend door de radiotherapeut, vindt zo van binnenuit plaats. Als de bestraling klaar is, wordt het afterloading apparaat losgekoppeld en worden de bronhouders verwijderd. U bent daarna vrij van straling. Bij inwendige bestraling kunnen nabijgelegen lymfeklieren niet meebestraald worden. Als dit wel nodig is, kan de behandelend specialist voor uitwendige bestraling kiezen. Voor de behandeling is opname in het ziekenhuis nodig. U verblijft, vanwege de straling, in een kamer met speciale voorzieningen. U kunt wel bezoek ontvangen: de radioactieve deeltjes kunnen, door een druk op een knop, tijdelijk veilig teruggeplaatst worden in het afterloading apparaat. Inwendige bestraling bij borstkanker wordt in Nederland in een beperkt aantal radiotherapeutische instituten/ziekenhuizen toegepast. Borstsparende behandeling Bij een borstsparende behandeling wordt ook bestraling toegepast. De radiotherapeutische behandeling bestaat uit een serie uitwendige bestralingen van de hele borst en meestal ook uit een extra bestraling van het totale operatiegebied (boost, spreek uit als boest ). Het doel hiervan is eventueel in de borst achtergebleven tumorcellen te vernietigen. De boost-bestraling kan op twee manieren worden gegeven: Een extra aantal uitwendige bestralingen op een kleiner gebied, in ongeveer twee weken. Een inwendige bestraling. Deze kan vóór of na de 28

29 uitwendige bestraling plaatsvinden. In sommige instituten/ziekenhuizen plaatst men de naalden voor de inwendige bestraling meteen na het verwijderen van de tumor, dus tijdens dezelfde narcose. De uitwendige bestraling volgt dan na enkele weken. In andere instituten/ziekenhuizen wordt de inwendige bestraling na afloop van de uitwendige bestraling gegeven. In dat geval is een aparte opname en narcose nodig. Chemotherapie Chemotherapie is de behandeling van kanker met celdelingremmende medicijnen: cytostatica. Er zijn verschillende soorten cytostatica, elk met een eigen invloed op de celdeling. De medicijnen kunnen op verschillende manieren worden toegediend, bijvoorbeeld per infuus, als tablet of per injectie. Via het bloed verspreiden zij zich door uw lichaam, waar ze op vrijwel alle plaatsen kankercellen kunnen bereiken. Vaak worden verschillende combinaties van medicijnen gegeven. Adjuvante chemotherapie - Chemotherapie kan bij borstkanker onderdeel van een curatieve behandeling zijn, en wordt gegeven na de operatie (en eventueel gecombineerd met hormoontherapie en/of radiotherapie). Adjuvante chemotherapie is erop gericht eventuele nog onzichtbare uitzaaiingen elders in het lichaam aan te pakken. Vrouwen bij wie kankercellen in de okselklieren zijn aangetroffen, krijgen vrijwel altijd een adjuvante behandeling. Steeds vaker wordt een adjuvante therapie ook geadviseerd als er geen kankercellen in de okselklieren zijn aangetroffen. Of dat gebeurt, hangt onder meer af van de grootte en de mate van kwaadaardigheid van de tumor. Ook uw leeftijd speelt een rol bij het advies. Vraag uw specialist om een goede uitleg over het behandeladvies 29

30 en de overwegingen die daarbij een rol spelen. Adjuvante chemotherapie start zo n vier tot twaalf weken na de operatie. Neo-adjuvante chemotherapie Bij grotere tumoren wordt ook wel chemotherapie gegeven voorafgaand aan de operatie: neo-adjuvante chemotherapie. De cytostatica kunnen dan niet alleen eventuele nog onzichtbare uitzaaiingen vernietigen, maar tevens de tumor in de borst verkleinen. Als vóór de operatie al duidelijk is dat adjuvante chemotherapie nodig is, kan het daarom gunstig zijn daarmee voor de operatie te starten. Als de tumor aanvankelijk te groot was voor een borstsparende operatie, is dat na de chemotherapie wellicht wel mogelijk. Palliatieve chemotherapie Als er uitzaaiingen zijn aangetoond, kan chemotherapie als palliatieve (ziekteremmende) behandeling worden aangeraden. In die relatief weinig voorkomende situatie kan de cytostaticakuur direct na de operatie en/of de bestraling plaatsvinden. Palliatieve chemotherapie is ook een mogelijkheid als na verloop van jaren uitzaaiingen aan het licht komen. Met zo n behandeling kan de ziekte voor korte of langere tijd worden geremd en kunnen (pijn)klachten verlicht worden. Cytostaticakuur - Meestal worden de cytostatica gedurende enkele uren toegediend via een ader (intraveneus). Dat gebeurt volgens een vast schema, doorgaans eenmaal per drie weken. Zo n toedieningsschema met rustperiodes waarin u geen cytostatica krijgt, heet een cytostaticakuur. Een kuur kan ook bestaan uit tabletten die u volgens een schema steeds enkele dagen gebruikt. Een cytostaticakuur wordt enige malen herhaald. 30

31 De gevoeligheid van borstkankercellen voor een bepaald cytostaticum is verschillend. Om een zo goed mogelijk resultaat te bereiken, bestaat de behandeling daarom vaak uit een combinatie van verschillende cytostatica: ze vullen zo elkaars werking aan. De gevoeligheid voor bepaalde cytostatica kan tijdens de behandeling veranderen. Of ongevoeligheid (resistentie) zal optreden, is vooraf niet goed te voorspellen. Bij resistentie zal gezocht worden naar een cytostaticum waar de tumorcellen nog niet ongevoelig voor zijn. Bijwerkingen - Cytostatica tasten naast kankercellen ook gezonde cellen aan. Daardoor kunnen onaangename bijwerkingen optreden. Haaruitval, misselijkheid, braken, darmstoornissen, schade aan de hartspier, een verhoogde kans op infecties en vermoeidheid zijn hiervan enkele voorbeelden. Bij een behandeling waarbij bestraling en chemotherapie op elkaar volgen, kunnen de bijwerkingen sterker zijn. Een aantal bijwerkingen is doorgaans te bestrijden met medicijnen. De bijwerkingen verminderen meestal geleidelijk nadat de cytostaticatoediening is beëindigd. Vermoeidheid kan na de behandeling echter nog lang aanhouden. Als gevolg van de behandeling met cytostatica kan onvruchtbaarheid optreden, ofwel een vervroegde overgang. Voor vrouwen onder de veertig bedraagt dat risico ongeveer 20 tot 30%, voor vrouwen boven de 45 is dat risico 70 tot 80%. Als tijdens de behandeling de menstruatie stopt, betekent dit meestal dat de overgang is ingetreden en dat de menstruatie niet meer zal terugkeren. Dit weet men overigens pas na twee jaar helemaal zeker. Vrouwen die mogelijk (nog) kinderen willen, kunnen dit het beste vóór aanvang van de behandeling met hun specialist bespreken. 31

32 Hormonale behandeling Hormonen zijn stoffen die ons lichaam zelf maakt. Ze worden uitgescheiden in het bloed en beïnvloeden een aantal processen of organen in ons lichaam. Een belangrijke groep hormonen zijn de geslachtshormonen. Borstklierweefsel kan niet groeien en functioneren zonder de vrouwelijke geslachtshormonen oestrogeen en progesteron. Ook borstkankercellen kunnen die gevoeligheid voor hormonen behouden hebben: hun groei wordt dan gestimuleerd door oestrogeen en/of progesteron. Of u voor een hormonale behandeling in aanmerking komt, hangt in de eerste plaats af van de vraag of de tumor gevoelig is voor hormonen. Dit wordt aan de hand van cellen van uw tumor onderzocht: er moeten zogenoemde hormoonreceptoren in de cellen zitten die de hormonen herkennen. Welke hormonale therapie vervolgens het meest geschikt is, hangt onder meer af van uw leeftijd, kinderwens, of u voor of na de overgang bent, het stadium van de ziekte en van uw eigen overwegingen. Een hormonale behandeling kan op een aantal manieren worden toegepast. Veel vrouwen met borstkanker worden behandeld met medicijnen, zogenoemde hormoonpreparaten. Deze medicijnen of preparaten remmen de aanmaak of werking van bepaalde eigen hormonen. Hierdoor wordt het ontstaan en de woekering van de kankercellen (tijdelijk) stopgezet. Een voorbeeld van een medicijn dat de werking van de eigen hormonen tegengaat is tamoxifen, dat men doorgaans gedurende maanden of jaren moet gebruiken. Bij vrouwen die nog niet in de overgang zijn, zal de behandeling meestal bestaan uit het uitschakelen van de hormoonproductie van de eierstokken in combinatie met tamoxifen. 32

33 Injecties met langwerkende hormonen leggen de functie van de eierstokken tijdelijk stil. Na het stoppen van de behandeling keert bij de meeste vrouwen de menstruatie weer terug. Bij een gunstige reactie op de injecties, kan overwogen worden de eierstokfunctie definitief uit te schakelen door de eierstokken operatief te verwijderen. Ook vrouwen na de overgang of bij wie de eierstokken niet meer functioneren, zijn niet helemaal vrij van geslachtshormonen. Zo produceren de bijnieren bepaalde geslachtshormonen die elders in het lichaam worden omgezet in oestrogeen. Deze vrouwen krijgen steeds vaker zogenoemde aromataseremmers voorgeschreven, die deze omzetting tegengaan. Het is ook mogelijk dat u start met tamoxifen en na enkele jaren een aromataseremmer krijgt voorgeschreven. Uw behandelend arts kan u hierover meer uitleg geven. Een hormonale behandeling kan geadviseerd worden als (neo-)adjuvante behandeling (eventueel in combinatie met chemotherapie en/of bestraling) en als palliatieve behandeling. Bijwerkingen en gevolgen De bijwerkingen en gevolgen van hormonale therapie hangen samen met het type hormonale therapie en de vraag of u bij aanvang daarvan voor, in of na de overgang was. Een vrouw die nog niet in de overgang is, en bij wie de eierstokken worden weggehaald, komt vervroegd in de overgang en krijgt de daarbij horende klachten. Bij vrouwen die al in de overgang waren, kan hormonale therapie overgangsklachten doen verergeren. Het risico op onvruchtbaarheid hangt af van de soort hormonale behandeling, uw leeftijd en eventuele voorgaande behandelingen, zoals chemotherapie. Vrouwen die mogelijk (nog) kinderen willen, kunnen dit het beste vóór aanvang van de behandeling met hun specialist bespreken. 33

34 Behandeling met antilichamen Toediening van antilichamen is een vrij nieuwe behandeling van borstkanker. Ongeveer 15 tot 25% van de vrouwen met borstkanker heeft een overmaat van bepaalde eiwitten op de tumorcellen. Die eiwitten (her2) zorgen ervoor dat de tumorcellen te veel groeiprikkels in de cel doorlaten. Antilichamen kunnen die eiwitten blokkeren. De kankercellen kunnen daardoor deels afsterven of zich minder goed herstellen nadat ze beschadigd zijn door chemotherapie en/of hormonale therapie. Hierdoor kan de ziekte beter behandeld worden. Om te weten of een vrouw voor zo n behandeling met antilichamen in aanmerking komt, moet eerst worden onderzocht of de tumor een overmaat aan her2-eiwit heeft. Tot voor kort kwamen in principe alleen vrouwen met uitgezaaide borstkanker in aanmerking voor zo n behandeling met antilichamen. Een deel van deze vrouwen reageert gunstig op de therapie. Sinds kort krijgen ook vrouwen zonder aantoonbare uitzaaiingen in andere organen de behandeling met antilichamen voorgesteld. Het is onder meer afhankelijk van de leeftijd of deze behandeling kan worden voorgeschreven. Het gaat dan om een adjuvante behandeling. Deze toegevoegde behandeling vergroot het effect van de andere behandelingen bij het voorkomen van de terugkeer van de borstkanker. De toediening van de antilichamen vindt plaats per infuus. Bij vrouwen met uitzaaiingen kan de behandeling weken tot jaren duren. Bij hen worden de antilichamen aanvankelijk eens per week toegediend. Na verloop van tijd wordt dat vaak eens per drie weken. Vrouwen zonder uitzaaiingen krijgen de therapie een jaar lang eens per drie weken toegediend. 34

35 Vooral na toediening van de eerste dosis kunnen bijwerkingen ontstaan zoals koorts, spierpijn, misselijkheid en allergische reacties (onder meer een rode huid, jeuk en kortademigheid). Na de eerste dosis verdragen vrouwen de behandeling in de regel veel beter en treden er nauwelijks meer bijwerkingen op. De therapie kan de hartpompfunctie doen verminderen. Daarom zal uit voorzorg de hartspierfunctie af en toe worden gecontroleerd, zeker als de therapie gegeven wordt in combinatie met chemotherapie. Veel verschillende behandelingen Er zijn, zoals u heeft kunnen lezen, veel verschillende (combinaties van) behandelmethoden van borstkanker. Vrouwen met borstkanker of familieleden en vrienden verbinden aan de behandelkeuze nogal eens ten onrechte conclusies over de kansen op overleving. Iedereen kent wel uitspraken als: Zij is bestraald, dan zal het wel ernstig zijn. Dergelijke uitspraken zijn meestal niet op kennis over de situatie en behandeling gebaseerd en kunnen veel onrust oproepen. Alleen de behandelend arts kan vrouwen met borstkanker antwoord geven op vragen als: in welk stadium verkeert mijn ziekte, welke behandelingen hebben de voorkeur en waarom en welke resultaten mogen daarvan worden verwacht? Behandeling van borstkanker bij mannen Borstkanker bij mannen gedraagt zich globaal hetzelfde als borstkanker bij vrouwen. De plaatselijke behandeling bestaat meestal uit een borstamputatie. Een borst- of tepelsparende operatie bij mannen is doorgaans niet mogelijk, omdat de tumor altijd dicht achter de tepel zit. Bij mannen is het meestal niet mogelijk om ruim te opereren. Daarom wordt vaak gekozen voor bestraling na de operatie. Net als bij vrouwen is het mogelijk om een schildwachtklierprocedure uit te voeren. 35

36 Borstkanker bij mannen is vaak hormoongevoelig. In dat geval kan de arts adjuvante behandeling met tamoxifen adviseren. Zo n hormoonbehandeling geeft ook bij mannen bijwerkingen zoals opvliegers, gewichtstoename, stemmingsveranderingen en botontkalking. Als de specialist niet zo gunstige vooruitzichten verwacht, zal hij bovendien adjuvante chemotherapie adviseren. Afzien van behandeling Het kan gebeuren dat bij u of bij uw arts de indruk bestaat, dat de belasting of de mogelijke bijwerkingen of gevolgen van een behandeling niet (meer) opwegen tegen de te verwachten resultaten. Hierbij zal het doel van de behandeling vaak een rol spelen. Het maakt natuurlijk verschil of de behandeling curatief of palliatief bedoeld is, of dat er sprake is van een adjuvante behandeling. Bij een curatieve behandeling zullen de meeste patiënten meer bijwerkingen of gevolgen accepteren. Vrouwen die een palliatieve behandeling wordt geadviseerd, zullen de kwaliteit van hun leven bij hun beslissing willen betrekken. En bij een adjuvante behandeling speelt de afweging of de belasting van een behandeling in verhouding staat tot het mogelijke risico van terugkeer van de ziekte. Als u twijfelt aan de zin van (verdere) behandeling, bespreek dit dan in alle openheid met uw specialist of huisarts. Iedereen heeft het recht om af te zien van (verdere) behandeling. Uw arts zal u de noodzakelijke medische zorg en begeleiding blijven geven om de hinderlijke gevolgen van uw ziekte zo veel mogelijk te bestrijden. 36