Klaagliederen 1. Het eerste lied

Transcriptie

1 Klaagliederen 1 Het eerste lied Jeruzalem is verlaten 1 Ach, wat is Jeruzalem leeg geworden, de stad die vroeger zo veel inwoners had! De stad die ooit zo beroemd was, is verlaten. Vroeger was Jeruzalem een machtige stad, maar nu heersen er andere volken. 2 Het is er somber en treurig, er komt niemand meer. Vroeger hield iedereen van Jeruzalem, maar nu heeft de stad alleen nog maar vijanden. Niemand heeft medelijden. 3 Jeruzalem werd aangevallen, de stad was in nood. De inwoners zijn meegenomen, weg uit Juda. Ze zijn in verre landen, en vinden nergens rust. Overal worden ze aangevallen, ze kunnen nergens heen. 4 De wegen naar Jeruzalem zijn leeg en verlaten, in de stad zelf is ook niets meer te doen. Niemand gaat meer naar de tempel om feest te vieren. De priesters huilen en klagen, de vrouwen in de tempel zijn verdrietig. Er is geen vreugde meer in de stad. 5 De vijanden voelen zich sterk. Ze hebben Jeruzalem veroverd en de inwoners gevangengenomen. De inwoners hebben veel kwaad gedaan De Heer heeft Jeruzalem aan de vijanden gegeven, omdat de inwoners veel kwaad hebben gedaan. 6 De stad was zo mooi, maar al haar schoonheid is verdwenen. De leiders van Jeruzalem zijn hun macht kwijtgeraakt. Ze zijn gevlucht voor de vijand, zoals herten vluchten voor de jager. 7 Jeruzalem was een mooie stad vol rijkdom, dat zullen de inwoners nooit vergeten! Maar nu is het er leeg en verlaten. De inwoners werden gevangengenomen, en er was niemand die hen hielp. De vijanden lachten toen de stad werd verwoest! 8 De inwoners hebben veel slechte dingen gedaan, en nu lacht iedereen hen uit. Iedereen die vroeger graag in Jeruzalem kwam,

2 wil daar nu niet meer naartoe. Want er is niets moois meer te zien, de stad is leeggeroofd. De mensen schamen zich om wat er gebeurd is. 9 De inwoners van Jeruzalem deden veel kwaad, maar ze dachten niet na over de verschrikkelijke gevolgen. Nu is de stad verwoest en vernietigd, en er is niemand die komt troosten. De inwoners smeekten de Heer om hulp, want de vijanden waren te sterk. 10 De vijanden hebben alle schatten geroofd. Ze zijn zelfs de tempel in gegaan, de heilige tempel waar ze niet mochten komen. 11 De inwoners die nog leven, zoeken wanhopig naar eten. Alles wat ze hebben, ruilen ze voor een beetje voedsel. Ze smeken de Heer om hulp, want ze worden vernederd. De inwoners zijn zwaar gestraft 12 De inwoners van Jeruzalem roepen tegen iedereen die voorbijkomt: Merken jullie niets? Zien jullie onze ellende niet? Nog nooit heeft iemand het zo zwaar gehad als wij! We zijn gestraft door de Heer, hij is woedend. 13 Hij stuurde een groot leger op ons af, we konden niet meer vluchten. Hij liet ons allemaal gevangennemen. Hij heeft ons leven verwoest, we zijn eenzaam en ziek. 14 De Heer telde al onze fouten bij elkaar op. Hij heeft ons zwaar gestraft, al onze kracht zijn we kwijt. Hij liet de vijanden winnen, niemand kon ons helpen. 15 Onze machtige leiders heeft hij verjaagd, onze sterke soldaten liet hij doden. De stad werd verwoest, er bleef niets meer van over. 16 Veel inwoners zijn gedood, want de vijanden waren te sterk. We huilen, ons gezicht is nat van tranen, want de Heer die ons kan helpen, is oneindig ver weg. 17 We smeken om hulp, maar er is niemand die ons troost. De Heer liet de stad omsingelen door onze vijanden. Ze vielen ons aan, ze haatten ons. 18 Maar de Heer strafte ons met een goede reden, want we hadden ons tegen hem verzet. Mensen, luister nu naar ons! Zie onze ellende! Velen van ons zijn verjaagd naar verre landen. 19 Onze priesters en onze leiders zijn gestorven, ze vonden nergens voedsel om in leven te blijven. We vroegen al onze vrienden om hulp, maar zij lieten ons in de steek.

3 De inwoners vragen de Heer om hulp 20 Heer, zie ons, we zijn in nood, we hebben geen kracht meer. We voelen ons ellendig, want we zijn tegen u in opstand gekomen. Velen van ons zijn gedood door de vijanden, anderen zijn gestorven door verschrikkelijke ziektes. 21 Heer, hoor toch hoe we klagen, er is niemand die ons troost! Alle vijanden lachen ons uit, ze lachen om wat u met ons doet. Wat er nu met ons gebeurt, hebt u al lang geleden gezegd. Heer, doe toch met onze vijanden hetzelfde als met ons. 22 Kijk naar alle slechte dingen die zij gedaan hebben, en straf hen daar hard voor. Heer, we roepen naar u, want we zijn ziek van verdriet. Klaagliederen 2 Het tweede lied De Heer is woedend 1 Ach, wat is de Heer woedend op zijn volk! Daarom is het nu donker in Jeruzalem. Jeruzalem was ooit de mooiste stad van Israël, maar de Heer heeft de stad volledig vernietigd. Zelfs zijn eigen tempel heeft hij niet gered, zo woedend was hij! 2 De Heer heeft alle dorpen en steden in Juda verwoest, hij had geen medelijden, hij ging verschrikkelijk tekeer. Hij heeft de koning en de leiders vernederd. 3 De Heer maakte een einde aan Israëls macht. Hij beschermde zijn volk niet meer tegen de vijanden. Hij vernietigde zijn eigen volk, als een vuur dat alles verwoest. Zo woedend was hij! 4 De Heer viel de stad aan, als een vijand! Alle jonge, sterke inwoners doodde hij. Alle huizen vernietigde hij, als een vuur dat alles verwoest. 5 De Heer was de vijand, hij vernietigde alles. De paleizen liggen in puin, de stadsmuren zijn kapot. In de hele stad wordt gehuild en geklaagd. De Heer heeft Jeruzalem vernietigd 6 De Heer heeft de tempel verwoest, zijn eigen huis. Zo woedend was hij! Er kan geen sabbat of feest meer gevierd worden, de priesters en de koning kunnen er niets meer doen.

4 7 De Heer heeft zijn altaar en zijn tempel verlaten. Op die plaats klinkt nu het zingen van de vijanden, zij hebben de stad in hun macht. 8 De Heer had besloten om Jeruzalem te vernietigen, niets en niemand kon hem tegenhouden. De muren en torens van de stad werden verwoest, er bleef niets meer van over. 9 De poorten van de stad liggen in puin, ze kunnen niet meer op slot. De koning en de leiders zijn verjaagd, priesters vertellen niet meer over Gods wetten, profeten krijgen geen dromen meer van de Heer. 10 De wijze mannen van Jeruzalem zwijgen, ze zitten treurig op de grond. Ze hebben rouwkleren aangedaan, en zand over hun hoofd gegooid. De vrouwen van Jeruzalem buigen hun hoofd en klagen. De dichter heeft verdriet om de stad 11 Inwoners van Jeruzalem, ik zag wat er met jullie gebeurde. Daarom zijn mijn ogen rood van het huilen. Ik ben in de war, ik voel me ellendig, want jullie worden vernietigd! Jullie kinderen liggen hulpeloos op straat, 12 alsof het gewonde soldaten zijn. Ze blijven hun moeder vragen om eten of drinken, maar er is niemand die hen helpt. Zo sterven ze langzaam van honger en dorst, ze sterven langzaam in de armen van hun moeder. 13 Inwoners van Jeruzalem, wat kan ik nog zeggen? Waarmee kan ik jullie troosten? Hoe kan ik jullie helpen? Jullie pijn is ongelofelijk groot, maar er is niemand die jullie kan genezen. 14 Jullie profeten hebben jullie bedrogen, hun woorden waren waardeloos. Ze hebben jullie niet gewaarschuwd om beter te gaan leven. 15 Nu lacht iedereen jullie uit, iedereen die jullie ziet. Mensen schrikken als ze zien wat er gebeurd is. Ze vinden het afschuwelijk, ze hebben medelijden met jullie. Ze vragen: Is dit die prachtige stad? Is dit die stad waar het hele land trots op was? De Heer had geen medelijden 16 Alle vijanden lachen als ze jullie zien, ze beledigen jullie en zingen spotliedjes.

5 Ze zeggen: Wij hebben Jeruzalem verwoest. Eindelijk is het zover, naar deze dag hebben we verlangd! 17 De Heer heeft gedaan wat hij lang geleden gezegd heeft. Hij heeft de stad laten verwoesten, zoals hij van plan was. Hij had geen medelijden, hij liet de vijanden overwinnen, hij zorgde ervoor dat ze sterker waren dan jullie. 18 Inwoners van Jeruzalem, jullie schreeuwen het uit! Laat je tranen maar stromen, dag en nacht, laat ze stromen als een brede rivier. 19 Blijf maar jammeren, blijf dag en nacht klagen. Smeek de Heer om hulp, blijf tot hem bidden! In elke straat sterven mensen van de honger. Vraag aan de Heer of hij jullie laat leven. De Heer heeft Jeruzalem gestraft 20 Heer, kijk toch wat u met Jeruzalem doet! Vrouwen eten hun eigen kinderen op, priesters en profeten sterven in uw tempel. 21 Overal op straat liggen mensen, jong en oud, mannen en vrouwen die door u zijn gedood. U had geen medelijden, zo woedend was u! 22 U riep alle vijanden van Jeruzalem bij elkaar, alsof er een feest was. Maar u wilde de stad straffen. Niemand kon ontsnappen, niemand bleef in leven. Alle inwoners zijn door de vijanden gedood, zo woedend was u! Klaagliederen 3 Het derde lied De dichter is wanhopig 1 Ik lijd pijn, omdat de Heer kwaad op mij is. 2 Hij maakt het donker om mij heen, nergens is nog licht. 3 Hij straft me hard, iedere dag opnieuw. 4 Ik ben mager en ziek, het voelt alsof al mijn botten gebroken zijn. 5 De Heer valt me aan, van alle kanten krijg ik ellende over me heen. 6 Hij maakt het donker om me heen, het is alsof ik al dood ben. 7 Het voelt alsof ik gevangen zit, ik kan nergens heen. 8-9 En als ik weg wil vluchten, houdt de Heer mij tegen. Hij wil mijn gebed niet horen, zelfs niet als ik schreeuw om hulp.

6 10 De Heer kijkt naar mij als een hongerige beer, als een leeuw die verstopt zit in de struiken. 11 De Heer valt me aan en verscheurt me, hij vernietigt me. 12 Hij spant zijn boog en richt zijn pijlen op mij, 13 ze raken me in mijn hart. 14 De mensen van mijn volk lachen me uit, ze zingen spotliedjes, de hele dag. 15 De Heer maakt mijn leven zwaar en ellendig. 16 Hij straft me streng, hij vernedert me. 17 Ik vind geen vrede meer, ik weet niet meer wat geluk is. 18 Ik heb geen toekomst meer, en ik ben bang dat de Heer me niet zal redden. 19 Ik denk na over de pijn en de ellende waarmee de Heer me straft. 20 Steeds als ik daaraan denk, ben ik diep ongelukkig. De dichter blijft vertrouwen 21 Maar ik blijf vertrouwen, omdat ik weet: 22 De Heer is goed voor zijn volk, we leven nog! Zijn liefde blijft altijd bestaan. 23 Zijn trouw is groot. Hij zorgt voor ons, elke dag weer. 24 De Heer is alles wat ik nodig heb, op hem vertrouw ik. 25 De Heer is goed voor mensen die hem blijven zoeken. 26 Het is goed om stil te wachten op de Heer, want hij zal mensen altijd bevrijden. 27 Het is goed als mensen het moeilijk hebben in hun jeugd Moeilijkheden komen van de Heer. Als we geslagen worden, moeten we niet terugvechten. Als we uitgelachen worden, moeten we zwijgen. Laten we rustig wachten en stil blijven. Laten we diep buigen voor de Heer, misschien dat hij ons helpt. 31 De Heer laat ons niet voor altijd alleen. 32 Als hij ons laat lijden, troost hij ons ook, want zijn liefde is groot. 33 Hij geniet er niet van om mensen te laten lijden.

7 34-36 De allerhoogste Heer ziet onze moeilijkheden. Hij ziet het als gevangenen slecht behandeld worden. Hij ziet het als mensen elkaar onrecht aandoen, en als rechters iemand oneerlijk behandelen. 37 De Heer heeft alle macht: als hij iets zegt, gebeurt het. 38 Alles komt van hem, het goede en het slechte. 39 Laten we dus niet klagen, maar nadenken over onze zonden. En laten we blij zijn dat we nog leven! De Heer is woedend 40 Laten we nadenken over ons leven, en laten we de Heer weer gaan dienen. 41 We moeten bidden tot God in de hemel, met ons hele hart. 42 Want we zijn slecht en ongehoorzaam geweest, en God heeft onze fouten niet vergeven. 43 Hij is woedend! Hij achtervolgt ons en doodt ons, zonder medelijden. 44 Hij laat zich niet meer zien, ons gebed bereikt hem niet. 45 Hij heeft ons vernederd, we worden als vuil behandeld. 46 Al onze vijanden lachen als ze ons zien. 47 We zijn verschrikkelijk bang, we zien overal dood en ellende. 48 Mijn tranen stromen als een brede rivier, ik heb verdriet omdat mijn volk is verdwenen Ik voel pijn als ik denk aan de vrouwen van Jeruzalem. Het is vreselijk wat er met hen is gebeurd. Mijn tranen zijn niet te drogen, ze blijven stromen, totdat de Heer in de hemel mij ziet en mij helpt. De Heer brengt redding 52 Mijn vijanden hadden geen reden om mij te haten, maar toch bleven ze mij achtervolgen. 53 Het voelde alsof ik in een put was gegooid, een diepe put waaruit ik niet kon ontsnappen. 54 Het voelde alsof ik verdronk, ik was bang dat ik zou sterven. 55 Heer, toen ik in nood was, riep ik naar u. 56 Ik schreeuwde om hulp, en u hebt naar mij geluisterd! 57 Toen ik naar u riep, was u dichtbij. U zei: Je hoeft niet bang te zijn. 58 U hebt mij geholpen, u hebt mijn leven gered.

8 59 U zag dat ik onderdrukt werd. Ik smeekte: Help mij toch! 60 Mijn vijanden wilden mij doden, maar u hield hen tegen. 61 Ze beledigden mij, maar u hoorde hen, u kende hun slechte plannen. 62 Heer, mijn vijanden zijn tegen mij. Ze roddelen over mij, telkens weer, 63 dag en nacht zingen ze spotliedjes. 64 Straf mijn vijanden voor wat ze hebben gedaan! 65 Zorg dat het slecht met hen gaat, maak hen wanhopig. 66 Achtervolg hen met uw woede, zorg dat er niets van hen overblijft! Klaagliederen 4 Het vierde lied Het gaat slecht met de mensen 1 Ach, wat gaat het slecht met de inwoners van Jeruzalem! Ze waren zo rijk en gelukkig, maar nu liggen ze hulpeloos in de straten. 2 Vroeger waren ze belangrijk, iedereen had respect voor hen. Nu zijn ze onbelangrijk, ze zijn niets meer waard. 3 Zelfs wilde honden in de woestijn geven hun jongen te drinken, maar de moeders in Israël voeden hun kinderen niet. Ze zijn zo wreed als struisvogels, die hun jongen in de steek laten. 4 Baby s sterven van de dorst, kinderen smeken om brood, maar niemand geeft hun iets. 5 Wie gewend was aan lekker eten, heeft nu honger. Wie bij de koning aan tafel zat, zoekt nu tussen het afval naar eten. 6 Maar dat is allemaal hun eigen schuld! Want de mensen in Jeruzalem hebben zich verschrikkelijk gedragen. Ze waren nog slechter dan de inwoners van Sodom. Die stad werd opeens verwoest, en er was niemand die hielp. 7 Ooit waren de leiders van Jeruzalem deftige mensen, ze waren sterk en gezond, en hun gezichten straalden. 8 Nu worden ze op straat door niemand meer herkend, ze zijn ziek en mager, en hun huid is zwart van het vuil.

9 9 Mensen sterven bijna van de honger, ze klagen: Waren we maar gedood door onze vijanden! Nu sterven we langzaam, want er is geen eten. 10 Vrouwen koken zelfs hun eigen kinderen, ze eten hun kinderen op, want er is geen ander voedsel. Zo slecht gaat het met het volk van Israël! Priesters en profeten zijn schuldig Niemand had verwacht dat vijanden Jeruzalem zouden binnenkomen. Maar de Heer was woedend, hij heeft de stad gestraft. Hij heeft Jeruzalem platgebrand, er is niets meer van over. 13 Dat is de schuld van de profeten en de priesters. Zij leefden verkeerd, ze deden slechte dingen. Ze hebben zelfs onschuldige mensen gedood. 14 De priesters en de profeten liepen als dwazen door de straten, het was alsof ze blind waren. Ze hadden bloed aan hun kleren, niemand durfde hen aan te raken. 15 Mensen riepen tegen hen: Ga weg, jullie zijn onrein! Weg, weg! Raak ons niet aan! De priesters en de profeten verlieten Jeruzalem, ze zwierven van de ene plek naar de andere, maar nergens mochten ze blijven. 16 Niemand heeft nog respect voor de priesters en de leiders. De Heer heeft hen uit Jeruzalem verjaagd. Hij heeft hen in de steek gelaten. De inwoners van Jeruzalem klagen 17 Wij zochten naar mensen die ons konden helpen, we zochten overal, maar er was niemand die ons hielp. 18 Van alle kanten werden we aangevallen, nergens waren we veilig, er was geen redding meer. De dood was heel dichtbij, ons einde was gekomen! 19 De vijanden jaagden op ons, zoals roofvogels jagen op hun prooi. Ze achtervolgden ons tot in de bergen, ze jaagden ons weg tot in de woestijn. 20 Ze namen onze koning gevangen, de koning die ons moest beschermen, de koning die door de Heer was uitgekozen! Zonder hem konden we niet leven. 21 Inwoners van Edom en Us, nu zijn jullie nog vrolijk, nu kunnen jullie nog lachen. Maar ook jullie zullen gestraft worden! Jullie zullen lijden, en naakt rondlopen.

10 22 Jullie zullen volledig vernietigd worden! Zo zal de Heer jullie straffen voor al jullie misdaden. Maar wij zijn genoeg gestraft! De Heer zal ons terughalen uit verre landen. Klaagliederen 5 Het vijfde lied De mensen worden onderdrukt 1 Heer, denk toch aan de rampen die ons zijn overkomen, kijk hoe de vijanden met ons spotten. 2 Zij hebben ons mooie land in bezit genomen, en wonen nu zelf in onze huizen. 3 We voelen ons als kinderen zonder vader, als vrouwen die hun man verloren hebben. Want er is niemand meer die ons kan beschermen. 4 We moeten betalen voor het water dat we drinken, en voor het hout waar we vuur mee maken. 5 We worden onderdrukt door onze vijanden, ze dwingen ons om hard te werken, ze laten ons nooit met rust. 6 We hebben Egypte en Assyrië om hulp en om voedsel gevraagd, maar zij wilden ons niet helpen. 7 Onze voorouders hebben slecht geleefd. Zij zijn gestorven, en nu worden wij gestraft voor hun fouten. 8 We worden onderdrukt door onze vijanden, en er is niemand die ons kan bevrijden. 9 Als we de oogst binnenhalen, zijn we in groot gevaar, want dan worden we bedreigd door rovers uit de woestijn. 10 We hebben koorts gekregen van de honger, onze huid gloeit als een hete oven. De mensen kennen geen vreugde meer 11 De vijanden grijpen meisjes in heel Juda, ze verkrachten de vrouwen in Jeruzalem. 12 Ze hebben onze koningen opgehangen, ze hebben geen enkel respect voor onze leiders. 13 Jongens moeten graan malen alsof ze slaven zijn, kinderen moeten hout dragen tot ze erbij neervallen. 14 Er zijn geen wijze mannen meer om recht te spreken, en kinderen maken geen muziek meer.

11 15 We kennen geen vreugde meer in ons leven, we dansen niet meer, maar we rouwen. 16 Alles waar we trots op waren, is verdwenen. Ach, wat gaat het slecht met ons! Ach, wat hebben we veel verkeerd gedaan! De berg Sion is verlaten, er wonen alleen nog wilde dieren. Daarom zijn we zo verdrietig, daarom zijn onze ogen vol tranen. De mensen smeken om Gods hulp 19 Heer, u bent koning, voor altijd, u regeert voor eeuwig! 20 Zult u ons voorgoed vergeten? Laat u ons voor altijd in de steek? 21 Breng ons bij u terug, laat ons weer bij u komen. Laat het toch weer worden zoals vroeger! 22 Gaat u woede ooit voorbij, of wilt u niets meer van ons weten?