Werkstuk Geschiedenis Egypte

Transcriptie

1 Werkstuk Geschiedenis Egypte Werkstuk door een scholier 2146 woorden 19 september ,8 207 keer beoordeeld Vak Geschiedenis INLEIDING Ongeveer vanaf 5000 jaar vóór Christus leefden de Egyptenaren. Nog steeds vind je sporen van de Egyptenaren. Er zijn namelijk veel bouwwerken bewaard gebleven, zoals de piramiden en de Grote Sfinx. Hieronder gaan we onderzoeken wat de Egyptenaren allemaal deden om hun farao voort te laten leven na zijn dood. PIRAMIDEN Tijdens het leven liet de farao een piramide bouwen aan de rivier de Nijl. In de piramide werden geen ramen gebouwd. De farao werd na zijn dood en nadat hij gemummificeerd was in de piramide begraven. Wanneer de farao stierf nam hij vaak zijn directe dienaren mee het graf in, om waarschijnlijk te voorkomen dat ze geen geheimen over de farao zouden doorvertellen. Ze moesten zelfmoord plegen! Een piramide is dus een graf van een farao (koning). Dit faraograf had als taak om mummies te beschermen en schatten te bewaren. De stenen die voor een piramide werden gebruikt wogen tussen de 2500 en 5000 kg. per steen. Elk jaar in oktober overstroomde de Nijl. De grote stenen die bij de oever lagen, werden hierdoor verder het land in verplaatst. De slaven hoefden daardoor de stenen niet zo ver te trekken. De stenen werden langs een kunstmatige helling omhoog getrokken en daarna opgestapeld. De grootste piramide (piramide van Cheops) bestaat uit ± 2,3 miljoen stenen en is 147 meter hoog. Deze piramide is zo groot dat er 12 voetbalvelden in passen. De Egyptenaren deden over de bouw van de piramide ± 20 jaar! Als de farao overleed stopte men gelijk met het bouwen en afwerken van de piramide, ook al was de piramide nog niet af. De vrouw van de farao kreeg maar een kleine piramide, terwijl de farao een grote piramide kreeg. De piramiden danken hun vorm aan de oerheuvel die in de Nijl ontstond. De Egyptenaren kozen voor die driehoekvorm, omdat ze veel aan de Nijl te danken hadden. Eén van de eerste piramiden is rond 2700 jaar vóór Christus gebouwd (van farao Djoser). Die piramide was maar 62 meter hoog. Alle faraograven werden leeggeroofd, behalve die van Toetanchamon. Dit faraograf werd in 1922 ontdekt door twee Engelse archeologen. Pagina 1 van 5

2 RITUELEN / MUMMIFICEREN De Egyptenaren vonden dat het lijk van een overledene hetzelfde moest blijven als tijdens het leven. Daarom werden overleden mensen gemummificeerd, waarna de Egyptenaren geloofden dat je naar de onderwereld ging. Voor een leven na de dood moest het lichaam hetzelfde blijven als tijdens het leven; de Ka (levenskracht) moest gevoed worden en de naam van de overledene moest in gebeden worden herdacht. De overledene werd bij een tent vlakbij de tempel op een lange smalle tafel gelegd. Een priester duwde een hersenhaak door de neus heen om een gat in de schedel te maken, waarna de hersenen met een bronzen haak of lepel eruit werden gehaald. Dan maakte de priester de mond schoon en stopte er in zoete olie gedrenkte linnen in. De priester, die het masker van Anoebis droeg, trok daarna een lijn langs het lichaam. De openrijter (een man) sneed daarna het lichaam met een vuurstenen mes open langs deze lijn. Vervolgens werd de openrijter bekogeld met stenen en verjaagd, omdat je geen Egyptenaar mocht verwonden. De priester verwijderde dan de te snel rottende organen en liet het kostbare hart zitten. De buikholte werd opgevuld met pakjes natron (natuurlijk zout). Het lichaam werd daarna gewassen met palmwijn en kruiden en werd 40 dagen bedekt met natron om het lichaam uit te drogen. De verwijderde organen werden in vier canopennen (kruikjes) gedaan. Later werd gesmolten hars over het lichaam gegoten, zodat het lichaam beter bewaard bleef. Om te zorgen dat de huid niet barstte werd de huid ingewreven met een mengsel van cederolie, was, natron en gom. Daarna werd het lichaam opgevuld met proppen linnen, zand en zaagsel om er vorm aan te geven. De priesters naaiden vervolgens de insnijding dicht en stopten uien of wit beschilderde stenen in de oogkassen. Dan kan het lichaam worden ingewikkeld met wel 150 meter linnen. Onder het linnen legde men ± 200 amuletten om de verschillende lichaamsdelen te beschermen, zoals de gouden hartscarabee voor de wedergeboorte (dit lag op de borst), het djedkussen voor kracht en het oog van Horus (voor herstel). Er werden ook takjes rozemarijn, bloembollen zelfs huisdieren tussen het linnen gelegd. In de hand van de mummie legde men een ui voor teken van gezondheid. Bij elke stap werden gebeden opgezegd en tegelijkertijd werd tussen het linnen kleefbare, vloeibare hars gegoten. Dit inwikkelen duurde ± 15 dagen. Bij farao s werd er dan een mummiemasker (zoals het dodenmasker van Toetanchamon) op hun hoofd gelegd en werden ze in een kist in de vorm van een mens gelegd. Dan ging er een begrafenisstoet met de mummie vanuit de stad Thebe langs de oevers van de Nijl. Langzaam kwam de stoet in de woestijn, waar de tombe (grafkamer) stond. De mummie lag op een slee en werd getrokken door ossen. Priesters druppelden melk op de grond en rookten wierook. Aan de kant zaten huilende vrouwen. Mummies werden ook wel eens op een nagemaakte boot naar de tombe gebracht. De boot was het symbool voor de oversteek naar het hiernamaals, de hemel van de god Osiris (de god van de wedergeboorte). Tijdens de ceremonie werd de mond van de mummie geopend, zodat hij kon praten en bewegen in het hiernamaals. Dan werd de mummie naar de piramide gebracht en werd hij in de sarcofaag gelegd. Op de sarcofaag was zijn portret geschilderd met zijn handen over zijn borst. De Egyptenaren waren niet de eerste mensen die overleden mensen mummi-ficeerden. Al 3000 jaar voordat Toetanchamon leefde werden overledenen in Zuid-Amerika gemummificeerd. De oudste mummie was een baby en is 6000 jaar oud! De Chinchorro s in Zuid-Amerika mummificeerden overledenen omdat zij hun vrienden voor altijd bij zich Pagina 2 van 5

3 wilden houden. GESCHENKEN IN HET GRAF Het was in het oude Egypte gebruikelijk dat men aan overleden mensen spullen meegaf in het graf. Dat waren meubels, kleren, eten en drinken, gereedschap, toiletspullen, boten en persoonlijke bezittingen. Die spullen kreeg men mee omdat de Egyptenaren dachten dat je dat nodig had in de onderwereld. In het graf stond ook een groot standbeeld van de overledene. Ook lager er in het graf de sjabiti s. Dat waren beeldjes die de overledene meekreeg om hem te dienen in de onder-wereld. HET DODENBOEK Het dodenboek was een reisgids voor je als je de onderwereld door ging. In werkelijkheid is het dodenboek een verzameling van magische spreuken, verdeeld in een aantal hoofdstukken. Er waren meer dan 200 magische spreuken. Elke magische spreuk was een gebed of smeeksbede van de overledene en was bedoeld om hem te helpen met zijn moeilijke reis naar de volgende wereld. De oude Egyptenaren geloofden dat iedereen verschillende geestesvormen had, waarvan de belangrijkste de Ka en de Ba waren. De Ka was de onzichtbare twee- ling van de mens en had zoals elk levend wezen voedsel en drank nodig. De Egyptenaren zorgden daarvoor door offers of afbeeldingen van voedsel in het graf te zetten of te schilderen. De Ba was het karakter van iemand en zijn vermogen om te kunnen bewegen. Ons idee van de geest of de ziel van iemand lijkt wat op de Ba. Die Ba werd als een vogel afgebeeld. De Ba bleef in verbinding met de nog levende familie en vrienden van de overledene. De Ka reisde heen en weer tussen het lichaam en de andere wereld. De Ka en Ba moesten het lichaam kunnen herkennen, anders konden ze het lichaam niet terugvinden en dan kon de mens ook niet eeuwig blijven leven. Daarom moest het lichaam bewaard blijven en moest er een mummie van gemaakt worden. Hiernaast staat een tekening uit het dodenboek. Linksboven wordt de overledene voor een groep van 14 goden en godinnen geleid. Dat zijn helpers van de heerser van het dodenrijk. Daarna brengt de jakhalsgod Anoebis de overledene naar de weegschaal waar zijn hart wordt gewogen. Het hoofd van de godin van de waarheid kun je boven op de weegschaal zien. Aan de ene kant werd de veer van de waarheid gelegd en aan de andere kant het hart van de overledene. Was je hart zwaarder dan de veer, dan was je een leugenaar en werd je hart verslonden door de verslindster van de doden (Ammit). Ammit was een kruising tussen een krokodil, een leeuw en een luipaard. Als je hart hetzelfde gewicht had als de veer, dan was je eerlijk. Thot (de god van de wijsheid) schreef het resultaat op. De overledene in dit dodenboek gaat verder en Horus, met de kop van een valk, leidt hem naar Osiris. Isis (de vrouw van Osiris) en de zuster van Osiris staan achter de troon. Osiris heet dan de overledene welkom in zijn dodenrijk. Het dodenboek is het oudste voorbeeld van een geïllustreerde tekst. In een houten beeld van Osiris wordt het dodenboek in een geheim vak bewaard. Dat beeldje van Osiris werd weer in het graf van de overledene gelegd. Pagina 3 van 5

4 HEILIGE SPREUKEN EN FORMULES De Egyptenaren hadden veel heilige spreuken en formules. Ook schreven ze persoonlijke zaken op. Alles schreven ze op door middel van hiërogliefen. Er stonden veel hiërogliefen op sarcofagen, om de overledene goed de onderwereld door te laten komen. Op sjabitibeeldjes (mummiebeeldjes van de overledene) stond een geschilderde spreuk waarin beloofd werd dat zij in het hiernamaals voor de overledene zouden werken. Wanneer de priesters en mummie maakten legden ze tussen het linnen een gouden hartscarabee om de mummie te beschermen. De hartscarabee werd beschreven met een spreuk om het hart te helpen tijdens het wegen van het hart (zie hoofdstukje Dodenboek ). Aan de binnenkant van piramiden werd van alles opgeschreven. Van goden tot veldslagen, van voedsel zoeken tot belasting betalen. De meeste spreuken, formules, gebeden, bezweringen, gezangen en geïllustreerde tekeningen zijn waarschijnlijk terug te vinden in het dodenboek. Daar stonden waarschijnlijk zo veel spreuken in, omdat men dacht naar de onderwereld te gaan. Men dacht daar een reisgids voor nodig te hebben. Als de Egyptenaren geen hiërogliefen hadden en niet konden schrijven was nu niemand er achter gekomen wat de Egyptenaren allemaal deden. Het was dus wel handig dat ze hiërogliefen konden maken en dat ze konden schrijven. Daardoor zijn de Egyptenaren zo boeiend, omdat ze alles vastlegden. SARCOFAAG In het begin van het oude Egypte werden overleden mensen in een kuil in de woestijn begraven. Door het zand werden de lichamen uitgedroogd. Later werden overleden mensen in een rieten of houten kist zonder bovenkant begraven, maar dan werd het lichaam al snel een skelet. Ongeveer 4600 jaar geleden begon men de overleden mensen te mummificeren. Dat werd daarna nog 3000 jaar gedaan. Later kwamen mummies in een houten mummiekist, in de vorm van een mens, te liggen. Die houten mummiekist werd dan weer in een rechthoekige stenen kist (sarcofaag) gelegd. De sarcofaag en de houten mummiekist werden beschilderd met magische spreuken die de overledene moesten beschermen tegen van alles. Rijke mensen (zoals farao s) kregen een stenen sarcofaag. WIE WAS FARAO TOETANCHAMON? Toetanchamon is één van de bekenste farao s, omdat zijn graf bijna ongeschonden teruggevonden is. Toetanchamon was de zoon van farao Achnaton (Amenhotep IV) en koningin Kiya. Diezelfde Achnaton veranderde het polytheïsme (het geloof in meerdere goden) in het monotheïsme (het geloof in één god, god Aton). Op zeer vroege leeftijd trouwde Toetanchaton met zijn halfzuster. Toetanchaton veranderde zijn naam in Toetanchamon. Toetanchamon betekent het levende evenbeeld van Amon (koning der goden). Toen hij in 1333 vóór Christus de troon overnam van zijn overleden vader was hij 9 á 12 jaar oud. Toetanchamon veranderde het monotheïsme weer in het polytheïsme en nam als voornaam Nebcheproere aan. Hij heet dus voluit Nebcheproere Toetanchamon. Hij stierf toen hij 18 á 20 jaar oud was, in zijn 9e of 10e Pagina 4 van 5

5 regeringsjaar op mysterieuze wijze. Tijdens zijn leven was Toetanchamon geen belangrijke farao, maar doordat hij op zeer jonge leeftijd farao werd en omdat zijn graf bijna ongeschonden teruggevonden is, is hij toch wel bijzonder. Zijn graf werd in 1922 ontdekt door twee Engelse archeologen in het Dal der Koningen, gelegen ten westen van Luxor. Dit was een hele bijzondere vondst, omdat het het enige koningsgraf was, dat nog niet was leeggeplunderd. Er werden meer dan 3500 voorwerpen in zijn graf gevonden, waaronder kleding en spelletjes. Normaal droegen kinderen geen kleding, maar omdat Toetanchamon zoon van een farao en zelf farao was, droeg hij wel kleren. Ook daaruit blijkt dat hij jong gestorven moet zijn. Door deze vondst hebben we veel over farao s kunnen ontdekken. CONCLUSIE De Egyptenaren dachten dat farao s contact hadden met goden. Als die band verbroken zou worden, zou de wereld in duisternis terecht komen. De farao s hadden veel macht, veel bezit en veel aanzien, daarom diende iedereen de farao en als je iets te zeggen had tegen een farao, werd er niet geluisterd. Alleen farao s hadden een piramide en werden gemummificeerd. De burgers konden zich alleen laten mummificeren als ze genoeg geld hadden. Was dit niet het geval dan werden ze gewoon in het zand begraven en niet in de vruchtbare grond rond de Nijl, omdat dat zonde van de vruchtbare grond was. Je kunt als conclusie trekken dat de Egyptenaren veel tijd en geld in het begraven van hun farao s stopten. Pagina 5 van 5