Het wegje in het koren

Transcriptie

1 Het wegje in het koren W.G. van de Hulst bron. G.F. Callenbach, Nijkerk z.j. [1948] (8ste druk) Zie voor verantwoording: dbnl / erven W.G. van de Hulst

2 3 1. Het weg-je. Daar is een weg-je in het ko-ren... Het is heel stil; - het is heel mooi. En als de wind komt, wie-gen de gou-den a-ren zacht heen en weer. 't Is net of ze roe-pen: Kom maar! Kom maar! En er zijn vuur-ro-de klap-ro-zen in het ko-ren. Dat zijn de ro-de vis-jes van de gou-den zee... zo mooi, zo mooi! 't Is net of ze roe-pen: Vang ons maar! Vang ons maar!

3 4 Maar... Dat weg-je is een krom weg-je! Zie je wel? Je kunt het eind he-le-máál niet zien... o, neen, het eind is heel, héél ver wèg, het ko-ren in. Waar zou dat weg-je héén-gaan? Ja, wáár zou het heen-gaan? En er staat een ho-ge paal bij dal weg-je; met een plank-je er aan... een plank-je met let-ters er op. Kijk maar! Wat zou er op het plank-je staan? Ja, - wat zou er op staan? 2. De boer. Daar komt een boer aan. Hij is oud: zijn rug is een beet-je krom. Hij leunt op een stok; en zijn gro-te klom-pen gaan slòp! slòp! langs de weg. Hij rookt een pijp-je. De klep van zijn pet hangt op zijn é-ne oor. Hij kijkt naar het mooi-e, gou-den ko-ren. Het staat zo mooi recht-op; en het wiegt zo zacht in de wind. Dan làcht de boer een beet-je:... Ja, ja! -

4 5 mooi ko-ren! mooi ko-ren! Maar naar de ro-de klap-ro-zen kijkt hij he-le-máál niet. Hij plukt een halm. Hij wrijft de aar... en de ko-ren-korrel-tjes rol-len in zijn gro-te hand. Dan lacht hij al-wéér:... Ja, ja! - mooi-e kor-rels! mooi-e kor-rels! Och!... en zijn gro-te klomp trapt zó-maar op een klap-roos. Die kwam een eind-je uit het ko-ren kij-ken; maar de boer zag de ar-me klap-roos he-le-máál niet. Hij lacht; - en hij denkt: Dat mooi-e ko-ren moet ge-maaid wor-den. En de vol-le a-ren moe-ten ge-dorst worden. En de kor-rel-tjes moe-ten ge-ma-len wor-den. En het meel moet ge-bak-ken wor-den. O, dat zul-len wel dui-zend, dui-zend heer-lij-ke bro-den zijn.

5 6 Hij lacht;... hij is zo blij om zijn mooi-e ko-ren. Maar... Hij komt bij het weg-je. Hij staat op-eens stil; - hij kijkt naar de grond; - dan komt er een dik-ke rim-pel bo-ven zijn neus. Hij bromt. Hij wordt boos. Wat ziet hij daar in het zand? Waar-òm kijkt hij zo boos? Waar-òm bromt hij zo? Ja, waar-òm?... Hij bukt. Hij prikt met zijn stok in het zand... Ja, ja! - die deug-nie-ten! die deug-nie-ten! En dan loopt hij heel boos en heel haas-tig het mooi-e, stil-le weg-je in... Slòp! slòp! slòp! gaan zijn gro-te klompen. Hij balt zijn vuist. Hij zwaait zijn stok. En de rimpel bo-ven zijn neus wordt hoe lan-ger hoe dik-ker. Ja, ja, - die deug-nie-ten! die deug-nie-ten!

6 7 3. De veld-wach-ter. Hoor!... daar komt wéér ie-mand aan. Hij loopt héél langzaam, héél rus-tig. Hij heeft glim-men-de kno-pen aan zijn jas; - en een sa-bel op zij; en een pet met een band-je van zil-ver... Het is - de veld-wach-ter. Hij kijkt ook al naar het mooi-e ko-ren. De zon schijnt er op; en de wind wiegt het zacht heen en weer. Het is net een zee van goud. En de klap-ro-zen zijn de ro-de vis-jes van de gou-den zee. Maar - o, neen, - naar de klap-ro-zen kijkt de veld-wach-ter niet. Hij kijkt al-leen naar het ko-ren. Hij wrijft wat kor-rel-tjes in zijn hand; en eet ze op. Dat smaakt goed. Dat is prach-tig ko-ren, hoor!... prach-tig ko-ren!

7 8 Maar... Hij komt bij het weg-je. Hij staat op-eens stil; - hij kijkt naar het plank-je aan de paal; - hij kijkt ook naar de grond; en hij bukt... Dan schudt hij boos zijn hoofd, en hij bromt: Wat is dat? Wat zie ik daar?... Dat màg niet; dat mag he-le-máál niet! Maar wat ziet hij dan toch? En waar-òm kijkt hij zo boos? En waar-òm bromt hij zo? Ja, - waar-òm? Waar-om?... Kijk dáár maar eens! Kijk maar eens goed naar de grond. Daar zijn al-le-maal klei-ne kuil-tjes in het zand. Hier twee; - en daar twee; - tel-kens twee... Dàt heb-ben twee klei-ne schoen-tjes ge-daan.

8 9 En aan de an-de-re kant van het weg-je zijn ook al-le-maal klei-ne kuil-tjes in het zand. Hier twee; en daar twee; - tel-kens twee Dàt heb-ben twee klei-ne klomp-jes ge-daan. En daar zijn nog veel méér kuil-tjes in het zand, - heel klein. Hier vier; en daar vier; - tel-kens vier... Dàt heb-ben vier klei-ne poot-jes ge-daan. In het mid-den is het weg-je hàrd. Dáár zijn geen kuil-tjes. Dáár liep de ou-de boer heen; - zijn voet-stap-pen kun je niet zien... Maar aan de kant van het weg-je ligt zand. En van-nacht heeft het ge-re-gend. Dat zand is zacht en glad. En dáár zijn nu al-le-maal klei-ne voet-stap-pen in. Dat heb-ben schoen-tjes en klomp-jes en poot-jes ge-daan. En dáár-om kijkt de veld-wach-ter zo boos. En dáár-om bromt hij zo. Wàcht maar!... Hij gaat met gro-te stap-pen ook het mooi-e, stil-le weg-je in. Zijn sa-bel slin-gert aan zijn zij. Wàcht maar... bèn-gels!

9 10 4. Pim, en Toos, en Ti-ne-ke. Ginds, - héél ver wèg - ja, dáár lo-pen kin-der-tjes in het ko-ren. Twee kin-der-tjes en één hond-je. Ze pluk-ken klap-ro-zen... en ze stap-pen zó-maar door het mooi-e ko-ren heen. En - aan een bo-ze boer, en aan een bo-ze veld-wach-ter den-ken ze he-le-máál niet. Wel neen, - ze den-ken al-leen aan mooi-e, ro-de bloe-men. En ze pluk-ken maar, ze plùk-ken maar: hàn-den-vol. Dáár, daar!... o, kijk eens! dáár staan mooi-e, zeg;... wel tien, vlak bij el-kaar... Kom maar! Ze du-wen de gou-den ko-ren-a-ren op zij; ze stap-pen er zó-maar bó-ven-op. Ze vin-den al-leen de klap-ro-zen mooi. En de ar-me a-ren buk-ken, en knak-ken, en kun-nen niet meer op-staan. En de mooi-e ko-ren-kor-rel-tjes rol-len er uit... En wie zal ze op-ra-pen? Nie-mand! Woef! Woef!... zegt de klei-ne hond. Een ge-bro-ken aar prikt hem in zijn neus. Hij wordt boos. Hij bijt die aar, en bromt, en schudt dat prik-ding heel nij-dig heen en

10 11 weer... Hij wordt er wild van, en hij pakt nog veel méér a-ren en danst in de rond-te, en bròmt, en blàft... Woef! woef! woef! O, dat mooi-e ko-ren! Wie zal die ar-me ge-knak-te a-ren nu maai-en? Wie zal ze dor-sen? Wie zal de kor-rel-tjes ma-len tot meel? Wie zal er bak-ken van heer-lijk brood? Nie-mand!... Weet je, wie die drie deug-nie-ten zijn?

11 12 Dàt is Toos. En dàt is Ti-ne-ke. En dàt is Pim, de klei-ne hond van Ti-ne-ke. Toos heeft heel mooi-e schoen-tjes aan; lak-schoen-tjes. En ze heeft een fijne, wit-te schort voor; met kànt. En ze heeft een prach-ti-ge, ro-de strik in het haar. Ze heeft ro-de wan-gen ook. Toos lijkt zèlf wel een klap-roos. Ti-ne-ke heeft klomp-jes aan; ou-de klomp-jes. En ze heeft een bont schort-je voor; een schort-je van al-le-maal hok-jes, rood en wit. En ze heeft een oud, zwart muts-je op. Haar wan-ge-tjes zijn bleek. Neen, Ti-ne-ke lijkt he-le-máál niet op een klap-roos. Pim is een klei-ne, wil-de hond. Hij heeft een brui-ne vlek op zijn kop, - en in zijn staart-je is een krul. Toos woont heel ver weg, in de gro-te stad. Maar nu niet. Nu woont Toos bij haar groot-va en haar groot-moe in het dorp. Een klein poos-je

12 13 maar. Dan gaat ze weer naar de gro-te stad, naar haar va-der en moe-der te-rug. Groot-va is de ou-de do-mi-nee van het dorp. Groot-va en groot-moe zeg-gen al-tijd: Toos, je moet een lief en ge-hoor-zaam meis-je zijn, hoor! Dat wil Toos wel. O ja, dat wil ze wel. Ti-ne-ke woont in een klein, arm huis-je; dicht bij het bos. Ti-ne-ke hééft niet zul-ke mooi-e kleer-tjes. Haar rok-je is oud, en haar muts-je is oud, en om haar é-ne klomp zit een band-je van ij-zer. Maar - Ti-ne-ke heeft een hond-je. Pim is een leuk beest; en hij houdt van Ti-ne-ke het al-ler-meest. Woef-woef!... Pas op, hoor, als je mijn Ti-ne-ke kwaad doet... Pàs op! Nu weet je wel, wie de drie deug-nie-ten zijn: Pim; - en Toos; - en Ti-ne-ke.

13 14 Maar - wie van de drie zou nu de groot-ste deug-niet zijn? Ja, wie? 5. Dat mag niet! Zó was het ge-ko-men: Toos liep langs de weg. Zij zocht mooi-e, wit-te kie-zel-steen-tjes. Ze had al twee han-den vol. Maar op-eens zag ze Ti-ne-ke, om het hoek-je van de weg. Ti-ne-ke zat op een hek. Ze bom-mer-de met haar klomp-jes te-gen de plan-ken... Pim snuf-fel-de in het gras. Toen zei Toos: Wil jij óók steen-tjes heb-ben? En Ti-ne-ke vroeg: Wat moet je daar mee doen? Die zijn voor mijn tuin-tje. Ik krijg van groot-va een klein tuin-tje... Heb jij ook een tuin-tje? Nee, zei Ti-ne-ke. En Toos vroeg: Ga jij met mij spe-len? Ja, zei Ti-ne-ke. Woef! woef! zei Pim... Dat be-te-ken-de: Ik doe ook mee! Toen gin-gen ze moe-der-tje spe-len. En ze maak-ten van de wit-te steen-tjes een groot vier-kant hok in het gras. Dat was het huis.

14 15 Maar Ti-ne-ke zei: Raad eens wat!...mijn va-der is ja-rig. Toos hield haar hoofd een beet-je schuin. Zij ge-

15 16 loof-de het niet. Zij dacht, dat het bij het spel hoor-de. Ze vroeg: Je ech-te va-der? Ja, zei Ti-ne-ke. Toos ver-gat op-eens haar spel, en haar steen-tjes ook. Ze zei: O, zeg... en is er dan feest bij jul-lie? Nee, zei Ti-ne-ke... Va-der is ziek. Niet?... Krij-gen jul-lie wel taart-jes? Nee, zei Ti-ne-ke. Niet?... Maar e-ten jul-lie dan wel lek-ke-re pud-ding van-mid-dag? Nee, zei Ti-ne-ke. Niet?... Wat raar!... Staan er bij jul-lie bloe-men op de ta-fel? Nee, zei Ti-ne-ke. Niet?... O, wat jam-mer. Dat moet toch als je va-der ja-rig is. Ti-ne-ke zei niets. Toos kreeg me-de-lij-den. Maar op-eens zei ze: O, zeg, ik wéét wat... Ga je mee bloe-men pluk-ken voor je va-der? Klap-ro-zen, zèg; - een heel gro-te rui-ker klap-ro-zen, zèg. En dan moet je die op ta-fel

16 17 zet-ten; en dan is het tòch net feest bij jul-lie... De o-gen van Ti-ne-ke schit-ter-den. Ja, zei ze,... já!! En zó kwa-men ze bij het mooi-e, stil-le weg-je in het ko-ren. Toos liep dat weg-je zó maar in. Ti-ne-ke zei: Dat màg niet van de boer. Maar Toos riep: 't Mag best, hoor!... Kom maar! Woef! woef! zei Pim. Hij wil-de zeg-gen:

17 18 't Mag best, hoor!... Kom maar! - en hij hol-de blij voor-uit. Ti-ne-ke durf-de niet goed; maar Toos trok haar mee aan haar schort... Kom maar! Wees maar niet bang, 't mag bèst! En zo gin-gen de drie deug-nie-ten het mooi-e, stil-le weg-je in. Toos liep aan de e-ne kant; - Ti-ne-ke aan de an-de-re kant. - En Pim liep hier en daar en o-ver-al... Woef! woef! woef! Hij dans-te en draai-de van de pret. En in zijn staart-je was een krul. Wéét je nu al, wie de groot-ste deug-niet was? 6. O, zèg, ik weet nòg wat! Ze lo-pen en ze zoe-ken; - en ze pluk-ken en ze la-chen. Ze lo-pen híér-heen en dáár-heen. Ze lo-pen hoe lan-ger hoe vèr-der het ko-ren in. En ze krij-gen zó-veel bloe-men, zó-veel... han-den-vol, ar-men-vol. Het wordt een echt klap-ro-zen-feest. Toos bindt Pim een gro-te klap-roos aan zijn

18 19 staart... Dan ben jij ook een beet-je ja-rig, hoor! Pim blaft, en springt, en danst, en draait dol in de rond-te. Hij wil die klap-roos bij-ten; maar die klap-roos wipt tel-kens weg... Woef! woef!... blijf dan hier, le-lijk ding!... Woef! woef! woef! Toos zegt: Hoor eens... zul-len we nu een gro-te rui-ker gaan ma-ken, ja? Ja, zegt Ti-ne-ke. En de le-lij-ke klap-ro-zen gooi-en we weg; en de mooi-e, de gro-te, be-wa-ren we, hè? Ja, zegt Ti-ne-ke. En ze gaan naast el-kaar zit-ten,... zó maar in het ko-ren. O, dat ar-me ko-ren! Ze zit-ten diep weg-ge-do-ken in de gou-den zee... Wie zal dat mooi-e plek-je we-ten? Pim weet dat plek-je wel. Hij holt híér-heen, hij holt dáár-heen; - hij komt tèl-kens weer te-rug. Pim springt op Ti-ne-ke haar schoot, mid-den op haar klap-ro-zen... Pim bijt Toos in haar strik; - hij trekt aan haar schort. Ze slaan hem met de lan-ge klap-ro-zen om zijn o-ren.

19 20 Woef! woef!... hij holt weg; maar daar is hij al-weer... Hij geeft Toos een lik o-ver haar neus... Bah!... Hij bijt Ti-ne-ke in haar klomp... Ga je wèg!... Het klomp-je valt uit. En dàn?... O, die ra-re Toos! Dan ver-geet Toos op-eens al de mooi-e klap-ro-zen, en ze ver-geet ook het feest van Ti-ne-ke haar va-der. Ze wéét wat, o ja, ze wéét wat. Ze zegt: O, Ti-ne-ke, mag ik jouw klomp-jes e-ven aan? Ti-ne-ke zegt: Mijn klomp-jes? Dat kàn niet. Dan wor-den jouw mooi-e schoen-tjes zo le-lijk... Nee, meid! zegt Toos, - dan doe ik mijn schoen-tjes uit... O, zeg, en dan mag jij mijn schoen-tjes e-ven aan.... Ja?... Doen? Ti-ne-ke haar o-gen schit-te-ren. Ja,... o ja! En ze zit-ten in het ko-ren, en ze zit-ten bo-ven-op hun klap-ro-zen... en ze rui-len. O, Ti-ne-ke!... o, zeg, ik weet nòg wat. Dat is nog véél leu-ker... O, zeg, dan moet jij mijn schort voor-doen; en ik die van jou;... en dan moet ik jouw muts-je op-zet-ten; en dan zal ik mijn strik in jouw haar doen... Ja?... Doen?

20 21 Ti-ne-ke haar o-gen schit-te-ren nòg meer: Lak-schoen-tjes!... en zo'n mooi-e wit-te schort, met kànt!... en zo'n prach-ti-ge strik... O, heer-lijk! En Toos zegt: Ja?... Doen?... Kom maar! Dan ben ik Ti-ne-ke, en dan ben jij Toos, en dan gaan we sa-men wan-de-len... Ja?... Doen?... Ja, já!... o, já! zegt Ti-ne-ke. Woef! woef!... Wat is dat toch voor gekheid? zegt Pim. En hij bijt in een klomp; en hij trekt aan een schort; en hij trapt op een muts... Wat een gek-heid! Woef! woef!

21 22 En ze rui-len, en ze la-chen; en hun wan-gen gloei-en van de pret. En ze trap-pen op het ko-ren. En ze trap-pen op de mooi-e klap-ro-zen óók. Ar-me klap-ro-zen. Daar lig-gen ze nu on-der de trap-pel-voet-jes van de drie deug-nie-ten... En wie zou nu wel de groot-ste deug-niet zijn? Van een bo-ze boer wis-ten ze niets... Van een bo-ze veld-wach-ter ook niet. Wel neen! 7. Poeh!... Maar - de bo-ze boer wàs er wel. En de bo-ze veld-wach-ter was er óók wel. De bo-ze boer liep op het mooi-e, krom-me weg-je, en hij bròm-de, hij brom-de maar... Hij zag de ar-me, ge-knak-te hal-men lig-gen; - dan hier, dan daar. Hij werd hoe làn-ger hoe bó-zer... Ja, ja... als ik die deug-nie-ten krijg!... als ik ze krijg! Hij stamp-te met zijn stok op de grond. Zó kwaad was hij.

22 23 Waar zou-den die deug-nie-ten toch zijn?... Maar het ko-ren was zo hoog. Hij kon er niet o-ver-heen zien. En er wa-ren heu-vel-tjes in het land. Dáár was het ko-ren nòg ho-ger. Daar kon hij er he-le-máál niet o-ver-heen zien. Hij kwam bij een an-der krom weg-je. Hij dacht: Hier zal ik ook eens zoe-ken gaan... Ja, ja... en als ik ze krijg! Hij liep het weg-je in; maar - dat de veld-wach-ter óók aan het zoe-ken was, - dat wist hij niet. De veld-wach-ter zocht ook. Hij zag de ge-knak-te a-ren. Hij zei: Hier heb-ben ze op het ko-ren ge-trapt; - dáár heb-ben ze op het ko-ren ge-trapt; - en dáár; - en dáár... Die klei-ne ben-gels! Wacht maar! Wacht maar! Hij werd hoe làn-ger hoe bo-zer. Hij liep hoe làn-ger hoe har-der. Hij zet-te zijn mooi-e pet scheef. Zó kwaad was hij. Hij kwam ook bij dat àn-de-re krom-me weg-je. Hij dacht: Hier zal ik óók eens zoe-ken gaan... Wacht maar, ben-gels! Hij liep ook het weg-je in; maar - dat de boer daar

23 24 ook aan het zoe-ken was, - dat wist hij niet. Hij kwam al heel dicht bij de boer; maar - hij kon hem niet zien: Het ko-ren was veel te hoog; en het weg-je was veel te krom... Stil eens!... De veld-wach-ter hoort wat. Hij staat stil en luis-tert. Ja, dáár, vlak vóór hem, schuift iets langs het ko-ren. Hij hoort voet-stap-pen... Dal zul-len die ben-gels zijn... Wacht maar! wacht maar! Ik zal ze pak-ken. Hij bukt een beet-je; - hij loopt op zijn te-nen; - hij steekt zijn han-den al voor-uit... Máár - de boer hoort óók wat; - ach-ter zich. Hij kijkt om: hij ziet niets. Maar, dáár, ach-ter hem, schuift toch iets langs het ko-ren. Hij hoort voet-stap-pen... Dat zullen die deug-nie-ten zijn... Als ik ze krijg! Ik zàl ze... Hij bukt een beet-je; - hij loopt te-rug, voet-je voor voet-je; - hij steekt zijn han-den al voor-uit... De veld-wach-ter denkt: Ik zal op-ééns een sprong doen; - dan hèb ik ze...

24 25 De boer denkt: Ik zal op-ééns een gro-te stap doen; - dan hèb ik ze... En de veld-wach-ter springt... En de boer stapt... Poeh!... Ze sto-ten hun neu-zen haast te-gen el-kaar. Ze schrik-ken, - o, ze schrik-ken zo! De veld-wach-ter zegt: Ik dacht... En de boer zegt ook: Ik dacht... Dan moe-ten ze al-le-bei la-chen. Ha-ha-ha!... Ik dacht, dat jij zo'n klei-ne ben-gel was. Ha-ha-ha!... Ik dacht, dat jij zo'n klei-ne deug-niet was.

25 26 Maar we moe-ten ze toch van-gen, hoor! Ja, ja!... zegt de boer,... ja, ja! En als we ze pak-ken, gaan ze het hok in, hoor!... het hok on-der de to-ren. La-ten we maar sa-men gaan! Ja, ja!... zegt de boer,... ja, ja; la-ten we maar sa-men gaan! Daar gaan ze; - de veld-wach-ter voor-op. Stil eens!... Ik hoor wat; ik hoor een hond blaf-fen;... dáár! Ja, ja!... zegt de boer,... ja, ja; ik hoor ook een hond blaf-fen:... dáár! Voor-uit! O, ar-me Toos en Ti-ne-ke! O, ar-me Pim! 8. Op-eens...! O, wat leuk!... O, Ti-ne-ke, wat leuk!... O, Ti-ne-ke, wat ben je mooi!... Kom hier; dan zal ik óók e-ven de strik in je haar doen. Zó, ja: een beet-je haar in het speld-je doen... hij zit al... O, Ti-ne-ke, wat ben je mooi! Ti-ne-ke haar o-gen schit-te-ren: Ze kijkt naar haar mooi-e, glim-men-de lak-schoen-tjes; ze kijkt

26 27 naar haar mooi-e, glan-zen-de schort... Ze wil ook naar haar mooi-e, ro-de strik kij-ken; maar, dàt kan ze zèlf niet; - jammer! En Toos wil dan-sen op haar klomp-jes, maar ze valt bij-na; ze trapt Pim op zijn poot... Woef! woef! Wat een gek-heid! Wóéf! En Toos haar ou-de muts-je zakt scheef; en haar bon-te schort-je zit ver-keerd... O, maar ze schá-tert van de pret. Had-den we maar een spie-gel-tje, hè? Ja, zegt Ti-ne-ke, - nóu een spie-gel-tje. O, Ti-ne-ke, ik weet al wat: Dan moet je in mijn o-gen kij-ken; en ik moet in jouw o-gen kij-ken. Zó, heel dicht-bij... O, ik zie mijn muts-je al in jouw o-gen... o, wat gek! Die dol-le Toos giert van de pret. Maar Pim blaft zo... hij blaft zo vreemd, zo boos en zo bang: Woef-à-woef-à-woef!... Hij gromt zo, en bromt zo, en laat zijn tan-den zien... Hij springt heen en weer; en hij komt hoe lan-ger hoe dich-ter bij Ti-ne-ke... Maar hij kijkt niet meer naar Ti-ne-ke; hij kijkt een heel àn-de-re kant op;... hij

27 28 staat vlak ach-ter Ti-ne-ke, en hij kijkt zo bàng, zo boos... Woef-à-woef! Maar de twee meis-jes kij-ken he-le-máál niet naar Pim; ze ho-ren he-le-máál niet, dat hij zo bang en zo boos is... Ze heb-ben veel te veel pret. En Toos pakt Ti-ne-ke vast aan haar schou-ders. Dan kan ze goed in Ti-ne-ke haar o-gen kij-ken. En die o-gen van Ti-ne-ke, - ze schit-te-ren. Ti-ne-ke ziet ook al een klein beet-je van haar strik... Wat mooi! wat mooi! Op-ééns...! O, Toos wordt bleek, en haar o-gen wor-den groot van bang-heid. Toos ziet wat... Dáár, door het ko-ren heen... Daar komt iets don-kers... Een pet... een pet met een zil-ver band-je. Zij geeft - van schrik - Ti-ne-ke een duw, en ze vliegt weg...

28 29 9. Ar-me Ti-ne-ke. Ar-me Ti-ne-ke! Ze be-grijpt er niets van... Toos doet zo raar. Toos geeft haar een duw... En Pim staat vlak ach-ter haar... O, ze valt bo-ven o-ver hem heen. Ze spar-telt in het ko-ren. En dan - op-eens... o, vre-se-lijk! Dan komt er op-eens een gro-te hand bo-ven haar ge-zicht-je. Die hand grijpt naar haar. Een bo-ze stem gromt: Klei-ne ben-gel, nou hèb ik je... Wacht maar!

29 30 En er komt nòg een stem, nòg bo-zer: Klei-ne deug-niet, - ik zàl je... Ar-me Ti-ne-ke! Ze wordt ge-pakt. Vier gro-te han-den grij-pen haar. Nee, o nee, nee!... gilt ze... nee, nee, ik wil naar mijn moe-der toe... nee, nee! Voor-uit!... méé! zeg-gen de bo-ze stem-men. Nee, o nee, nee!... ik zal... ik zal het nooit weer doen... nee, nee! Voor-uit!... mee! En Pim?... Pim blaft woest en wild... Woef-à-woef!... Laat los!... Woef!... Ti-ne-ke is mijn Ti-ne-ke!... Woef-à-woef!... Blijf van mijn Ti-ne-ke àf... Blijf je van haar àf, le-lij-kerds! 't Is mijn Ti-ne-ke!... Woef-à-woef! En hij bijt de boer in zijn klomp, en hij trekt de veld-wach-ter aan zijn broek. Ar-me Pim! De veld-wach-ter geeft hem een schop; en de boer geeft hem een klap met de stok... Hij rolt in het ko-ren, en hij jankt en hij piept...

30 31 Hij is ook maar zo'n klei-ne hond. En die bo-ze man-nen zijn zo vre-se-lijk groot, en zo vre-se-lijk sterk. Maar - hij laat Ti-ne-ke tòch niet al-leen, hoor!... Nóóit! En hij springt weer op, en loopt haar ach-ter-na. Maar in zijn staart-je is geen krul. Hij stopt dat staart-je - van bang-heid - tus-sen zijn po-ten. Daar gaat Ti-ne-ke. De veld-wach-ter houdt haar vast aan haar mooi-e schort, met kànt. En de boer loopt er naast... Naar het hok hoor! naar het hok on-der de to-ren! En de mooi-e, ro-de strik hangt zo scheef... O, hij vàlt: - hij valt zo-maar op de weg. De veld-wach-ter ziet het niet. En de boer ziet het niet. En Ti-ne-ke ziet het he-le-maal niet. Ze snikt van ver-driet... Maar Pim, - Pim ziet de strik wel. En hij pakt hem gauw in zijn bek. En hij draagt hem mee.

31 32 Hij gromt zacht-jes; maar zijn staart-je hangt tus-sen zijn po-ten... En 't is toch mijn Ti-ne-ke, hoor le-lij-kerds!... 't Is mijn Ti-ne-ke! 10. Wat een vreemd kind is dat! Groot-pa en groot-moe zit-ten sa-men in de ka-mer. Groot-pa leest. Groot-moe breit. Het is heel stil; en Mies, de gro-te poes, zit in de ven-ster-bank oog-jes te knip-pen te-gen de zon. Maar op-eens slaat het hek-je van de tuin met een klap o-pen. Wat is dat? Groot-pa kijkt door het raam. Groot-moe laat een steek val-len. Wat is dat? Dan komt een kind de tuin in-hol-len. 't Is een vreemd kind. Ze heeft klomp-jes aan, en een bont

32 33 schort-je voor, en een muts-je op; maar dat muts-je hangt hé-le-maal scheef... En haar ge-zicht-je is hé-le-maal rood van 't hui-len... En ze vliegt zo-maar de tuin door naar het huis toe... En telkens valt ze bij-na o-ver haar klomp-jes. Wie zou dat zijn?... Wat een vreemd kind is dat! Groot-pa wil al op-staan. Hij wil al kij-ken gaan... O, maar hóór eens!... In de gang stom-melt wat. En Di-na, de meid, roept wat. En de deur van de ka-mer slaat o-pen;... en dat vreem-de kind vliegt zó-maar naar bin-nen, met haar vui-le klompjes aan;... met haar vui-le klomp-jes aan zó maar o-ver het mooi-e kleed. Groot-pa zet gro-te o-gen op; en groot-moe laat een he-le pen vol ste-ken val-len. Dat vreem-de kind vliegt naar groot-moe toe; - vliegt groot-moe zó-maar om de hals... En dàn...?

33 34 Dan zien groot-pa en groot-moe op-eens wie het is. 't Is...? Ja, 't is Toos! Maar hoe kàn dat? De ou-de men-sen schrik-ken er van. En Mies, de poes, springt van de ven-ster-bank, haar dik-ke staart in de hoog-te van de schrik. En Di-na, de meid, kijkt met gro-te o-gen om het hoek-je van de deur. Oók al van de schrik. Toos?... Ja, dat is Toos! Maar hoe kàn dat? Kind! Kind-je... Wat is dat? Waar-om huil je zo?... En wat heb je ra-re kle-ren aan! En Toos snikt: O, groot... groot... groot-moe! Ik ben... ben... ben zo bang!... Ti-ne-ke, - o, groot-moe,... Ti-ne-ke! Ti-ne-ke!... Maar kind-je, wat is er dan met Ti-ne-ke?... En wáár zijn je schoen-tjes, en je schort-je en je strik? O, groot... groot-moe, ik... ik... ik heb het ge-daan!... En Ti-ne-ke heeft hé-le-maal geen feest... en de veld-wach-ter... o, groot-moe, maar ik, ik heb het ge-daan! Maar, kind-je, wàt heb je dan ge-daan?... lets èrgs? Ja, ja, groot-moe... in het ko-ren... En

34 35 Ti-ne-ke is mee-ge-no-men; maar ik, ik heb het ge-daan! Groot-moe en groot-pa be-grij-pen er niet veel van. En dan moet Toos al-wéér ver-tel-len, al-les ver-tel-len. Dan zegt groot-pa: Maar je mag ook niet in het ko-ren lo-pen. Dat mooi-e ko-ren heb-ben de mensen van God ge-kre-gen... En jij hebt het vertrapt. Dat is heel on-deu-gend... De veld-wach-ter had jou moe-ten pak-ken.

35 36 Dan zegt groot-moe: O, kind-je, wat ben je stout ge-weest... Die ar-me Ti-ne-ke! En nou heb je geen bloe-men ook... Dat ar-me kind! 't Is jou schuld... Ja, de veld-wach-ter had jou moe-ten pak-ken! En Toos drukt haar hoofd-je snik-kend in groot-moe's schoot. Ja,... groot-moe,... já! En het zwar-te muts-je hangt he-le-maal op haar rug. 11. Wat is er toch ge-beurd? 't Wordt a-vond. 't Wordt al een klein beet-je don-ker. Daar loopt een vrouw langs de weg. Zij gaat naar het klei-ne, ar-me huis-je dicht bij het bos. Ze is erg moe. Ze heeft de he-le dag op het land ge-werkt, vèr weg... Haar man is ziek; die kan geen geld ver-die-nen. O, ze is zo moe... Ze is zo blij, dat ze weer

36 37 thuis is... Ze doet de deur o-pen. Woef; woef!... Een klei-ne hond springt te-gen haar op. Hij dànst van blij-heid. En in zijn staart-je is een krul... Woef, woef! Weet je, wie die vrouw is? Weet je, wie dat hond-je is? Ja, - die vrouw is de moe-der van Ti-ne-ke... En dat hond-je is het hond-je van Ti-ne-ke; dat is de vro-lij-ke Pim. Maar waar zou Ti-ne-ke zelf nu zijn? Zou ze in het hok zijn? Het hok on-der de to-ren? Moe-der komt bin-nen. Wat ziet ze daar? Va-der ligt in bed; maar hij kijkt zo blij; hij làcht... Waar-òm? En bij de ta-fel...? Daar staat Ti-ne-ke. Ze durft moe-der niet eens aan-kij-ken, en ze krijgt een kleur... Waar-òm? En - wat ziet Ti-ne-ke er mooi uit. Hoe komt dat? Kijk eens: Ti-ne-ke heeft een gro-te, ro-de strik in

37 38 het haar; - en een mooi-e, wit-te schort voor, met kant; - en glim-men-de schoen-tjes aan, làk-schoen-tjes... Hoe komt dat? En op de ta-fel staat een rui-ker ro-zen, en - nòg iets... O, wat is er toch ge-beurd? Daar staat een bord met heer-lij-ke taart-jes... Moe-der kijkt met gro-te o-gen. En Ti-ne-ke?... Ti-ne-ke be-gint op-eens te hui-len. Ti-ne-ke duwt haar hoofd-je weg in moe-ders rok; en ze snikt

38 39 maar, ze snikt maar... Waar-òm? En va-der lacht. Moe-der be-grijpt er niets van; - niets. Ti-ne-ke, hoor toch eens... Ti-ne-ke! Hoe kom je toch aan die mooi-e schoen-tjes, en die schort en die strik?... Heb je die ge-kre-gen? Ja, snikt Ti-ne-ke... já! En die ro-zen en die taart-jes! Heb je die óók ge-kre-gen? Ja, snikt Ti-ne-ke... já! Ben je dan zo'n lief en ge-hoor-zaam meis-je ge-weest van-daag? Nee, snikt Ti-ne-ke... nee! En van wie heb je dat dan ge-kre-gen? Nee, moe-der be-grijpt er niets van, hé-le-maal niets. Wat is er dan toch ge-beurd? 12. Tòch feest! Wat zou er toch ge-beurd zijn? Heb-ben de veld-wach-ter en de boer Ti-ne-ke dan niet in het hok ge-bracht?

39 40 Neen, ze heb-ben Ti-ne-ke thuis ge-bracht. De ar-me Ti-ne-ke schrei-de zo; ze was zo bang... Toen kre-gen de veld-wach-ter en de boer me-de-lij-den met haar. Ze maak-ten een knip-oog-je te-gen el-kaar; - Ti-ne-ke zàg het niet. Die veld-wach-ter was tòch wel een goe-de veld-wach-ter. Die boer was tòch wel een goe-de boer. Ze heb-ben Ti-ne-ke bij haar va-der ge-bracht. En ze zei-den: Je bent een klei-ne deug-niet. Pas op, als je wéér in het ko-ren komt... dàn ga je het hok in, hoor! Pàs op! En Pim heeft de mooi-e, ro-de strik thuis-ge-bracht. Moe-der was niet thuis. Moe-der werk-te, ver wèg, op het land. En Ti-ne-ke moest al-les aan va-der ver-tel-len, - al-les!... O, haar oog-jes wa-ren róód van het schrei-en. Je bent een klei-ne deug-niet, zei va-der... Trek maar gauw die schoen-tjes uit. Maar weet je, wat er toen ge-beur-de? Toen werd er zacht-jes aan de deur ge-klopt. En weet je, wie er bin-nen-kwam?

40 41 Toos!... O, haar oog-jes wa-ren ook rood van het schrei-en... Maar ze lach-te al weer een héél klein beet-je. Toos was niet al-leen... Groot-moe kwam ook bin-nen. Groot-moe zei: Toos en Ti-ne-ke, dat zijn twee klei-ne deug-nie-ten...

41 42 Woef! woef! zei Pim... ik hoor er óók bij... Woef! woef! Ja, ja, zei groot-moe, - Pim hoort er óók bij. Pim en Toos en Ti-ne-ke, dat zijn drie klei-ne deug-nie-ten... Maar weet je, wie de groot-ste, de àl-ler-groot-ste deug-niet is?... Dat is Toos; die heeft al-les be-dacht; die heeft Ti-ne-ke mee-ge-no-men het ko-ren in... Maar die ar-me Ti-ne-ke heeft de groot-ste straf ge-kre-gen. Dat is jam-mer. 't Is Toos haar schuld; maar Toos heeft er heel er-ge spijt van... Toos zei zacht-jes: Ja, groot-moe... Ik zal nooit, nóóit weer in het ko-ren lo-pen! En Ti-ne-ke zei zacht-jes: Ik ook niet! Hoor eens, Ti-ne-ke, - jij mag de schoen-tjes aan-hou-den. Toos heeft nog àn-de-re schoen-tjes. En je mag ook de schort voor-hou-den, en de mooi-e, ro-de strik mag je in je haar doen... Niet el-ke dag! Maar Zon-dags. En van-daag ook, om-dat va-der ja-rig is. Dan is het feest. Ti-ne-ke kreeg een kleur van blij-heid. Ja, Ti-ne-ke, dat màg. Jij hebt het groot-ste verdriet gehad. Nu mag je weer blij zijn.

42 43 Ti-ne-ke haar o-gen schit-ter-den. Maar Toos haar o-gen schit-ter-den óók. O, nu is al-les weer goed, - weer zo héér-lijk goed! Groot-moe heeft de klomp-jes van Ti-ne-ke weer voor de deur ge-zet. En ze heeft het bon-te schort-je en het zwar-te muts-je weer op een stoel ge-legd... Toos heeft nu een groe-ne strik in het haar. Maar groot-moe heeft ook ro-zen mee-ge-bracht, uit de tuin. En taart-jes van de bak-ker. En, voor va-der, een kan-ne-tje heer-lij-ke soep. En zó is het tòch feest ge-wor-den in dat klei-ne huis-je bij het bos, toen va-der ja-rig was. Toen moe-der thuis kwam, moest Ti-ne-ke nog e-ven-tjes hui-len; - héél e-ven-tjes maar. Toen gin-gen ze taart-jes e-ten. En de lamp scheen bo-ven-op Ti-ne-ke haar ro-de strik.

43 Ti-ne-ke is mijn Ti-ne-ke! Toos moet sla-pen gaan. De dag is voor-bij. Groot-moe zit op de rand van het bed. Toos ligt, op haar knie-tjes, aan groot-moe's schoot. Eerst bid-den, Toos. Ja, groot-moe. Ben je een lief en ge-hoor-zaam meis-je ge-weest, van-daag? Nee, groot-moe. Zul-len we sa-men bid-den, Toos? Ja, groot-moe.

44 45 Leg dan je hand-jes maar in mijn han-den; - dan zul-len we sa-men al-les aan de lie-ve Heer ver-tel-len. En groot-moe spreekt heel zacht. Toos luis-tert... Er ko-men tra-nen in haar o-gen. Groot-moe vraagt, of de Heer Toos al haar kwaad ver-ge-ven wil... Toos wil wel een lief en ge-hoor-zaam meis-je zijn; - maar dat is heel moei-lijk. Ze ver-geet het tèl-kens wéér. Groot-moe vraagt ook aan de Heer, of Hij Toos hel-pen wil... Groot-moe bidt ook voor Ti-ne-ke haar va-der, die zo ziek is, en niet wer-ken kan. Groot-moe bidt heel zacht, heel eer-bie-dig. Toos luis-tert. Ze bidt zacht-jes mee. En Toos haar hart-je wordt stil en blij.... Groot-moe is al lang weer naar be-ne-den ge-gaan. Toos slaapt al heer-lijk. Maar dàn,... dan gaat ze tòch weer klap-ro-zen pluk-ken. Niet in het ko-ren. O, neen; - ze plukt al-leen klap-ro-zen, die naar bui-ten ko-men kij-ken.

45 46 Máár - 't is zo raar, - 't zijn geen klap-ro-zen: 't zijn al-le-maal mooi-e, ro-de strik-ken... En Toos plukt maar; ze plukt maar: hàn-den-vol, àr-men-vol mooi-e, ro-de strik-ken... Al-le-maal voor Ti-ne-ke. Wat zal Ti-ne-ke blij zijn! Och!... dan wordt Toos op-eens wak-ker. 't Was maar een droom. Wat jam-mer! Maar Toos denkt: Ik ga mor-gen wéér met Ti-ne-ke spe-len. Ik houd veel van Ti-ne-ke. Dan val-len haar oog-jes weer dicht. Dan reist zij weer weg naar het dro-men-land. Bui-ten, in de don-ke-re nacht, speelt de wind met het ko-ren... De hal-men stoei-en, en bui-gen, - en zwaai-en weer òp. Och... de ar-me ge-knak-te hal-men kun-nen niet méé-spe-len meer! En de wind komt ook bij het bos. Hij loopt door de bla-de-ren van de bo-men. Hij danst o-ver het ar-me, klei-ne huis-je heen; - en hij blaast in de schoor-steen... Dan wordt er één in dat huis-je wak-ker. Hij ligt op het mat-je vóór het klei-ne bed. Hij tilt zijn kop-je op; hij spitst zijn o-ren. En in zijn staart-je is een krul.

46 47 Hij luis-tert, en hij bromt... Hij denkt, dat de veld-wach-ter in de schoor-steen blaast. Hij bròmt... Pas op, hoor!... als je Ti-ne-ke kwaad wil doen! Pas op! Ti-ne-ke is mijn Ti-ne-ke! Woef!