Werkstuk Geschiedenis verdrag van Versailles

Transcriptie

1 Werkstuk Geschiedenis verdrag van Versailles Werkstuk door een scholier 2327 woorden 25 november ,8 90 keer beoordeeld Vak Geschiedenis Georges Clemenceau (Franse): Inleiding: George Clemenceau is geboren is Vendée, Frankrijk, op 28 september Zijn vader, Benjamin Clemenceau, was een verdediger van Revolutie 1848 en hij groeide op met sterke republikeinse meningen. Toen Duitsland Frankrijk versloeg in 1870 verhuisde Clemenceau naar Parijs en kwam weer in aanraking met radicale politiek. In 1871 Februari, werd Clemenceau verkozen als Radicale Republikeinse afgevaardigde in de Nationale Assemblage. Hij stemde tegen de vredestermijnen die door Duitsland worden geëist en word betrokken bij de opstand die als de Commune van Parijs bekend wordt. Na te worden herkozen aan de Nationale Assemblage in 1876, kwam Clemenceau tevoorschijn als leider van de radicaalrepublikeinen. Als resultaat van zijn agressieve debatteren stijl, werd Clemenceau de bijnaam, de ' Tijger, gegeven. In 1902 werd Clemenceau een senator, en vier later jaar, als hij 61is, word benoemd tot minister van Binnenlandse Zaken. Nu een onderdrukte rechtse nationalist, Clemenceau s meedogenloze populaire stakingen en demonstraties. Zeven maanden later werd Clemenceau de eerste minister van Frankrijk. Zijn periode als minister ( ) werd opvallend door zijn vijandigheid tegen socialisten en vakbondsleden. Op de uitbarsting van de Eerste Wereldoorlog weigerde Clemenceau ambt als rechtvaardigheidsminister onder de eerste Franse minister, Rene Viviani. Als redacteur van L'Homme Libre, werd Clemenceau een openhartige tegenstander van Joseph Joffre, leider van algemeen personeel in het Franse Leger. Clemenceau beschuldigde ook de binnenlandse minister, Louis Malvy, van het zijn pacifist toen het bekend werd dat hij een besproken vrede goedkeurde. In November 1917 benoemde de Franse voorzitter, Raymond Poincare, Clemenceau als eerste minister. Hij drukte onmiddellijk de kop in door verschil van mening en de hogere politici vragen om vrede, zoals Joseph Caillaux en Louis Malvy werden gearresteerd voor verraad. Clemenceau, die ook minister van oorlog in de overheid werd, en speelde een belangrijke rol speelde in het overtuigen van de Britten om de benoeming van Ferdinand Foch als opperste Verenigde bevelhebber goed te keuren. Hij drong ook erop aan dat het uitgeputte Franse Leger het offensief tegen het Duitse Leger in de zomer van 1918 leidde. Op de Conferentie van de Vrede van Versailles botste Clemenceau met Woodrow Wilson en David Lloyd George over hoe de verslagen bevoegdheden zouden moeten worden behandeld. Lloyd George vertelde Clemenceau dat zijn voorstellen te ruw waren en valt Duitsland en het grotere deel van Europa in Pagina 1 van 6

2 Bolshevism.Clemenceau antwoordde dat Lloyd George's zijn alternatieve voorstellen zouden leiden tot Bolshevism in Frankrijk. Wat wilde hij dat er ging gebeuren? Aan het eind van de onderhandelingen slaagde Clemenceau erin om Elzas-Lotharingen aan Frankrijk te herstellen maar sommige van zijn andere eisen werden verzet door de andere afgevaardigden. Clemenceau, zoals de meeste mensen in Frankrijk, dacht dat Duitsland te aardig/soft in Versailles was behandeld. Clemenceau s mislukking om al zijn eisen te bereiken gaf als resultaat dat de Franse kiezers in Januari 1920 niet op hem stemden. Na zich terug te trekken uit de politiek schreef Clemenceau zijn herinneringen, Grandeur en de Ellende van Overwinning. In het boek waarschuwde Clemenceau voor verdere conflicten met Duitsland en voorspeld dat 1940 het jaar van het ernstigste gevaar zou zijn. Georges Clemenceau stierf in Parijs op 24 November Lloyd George (Brit): Inleiding: David Lloyd George werd geboren op 17 januari 1863 in Manchester. Hij was van 1890 tot 1945 lid van het Britse Lagerhuis. Hij was minister van Handel, Financiën, Munitie en Oorlog. In 1916 werd hij minister president en 26 maart 1945 overleed hij. Wat wilde hij dat er ging gebeuren? Op 5 mei 1921 stelt de Britse minister-president David Lloyd George de Duitse boodschapper in Londen een ultimatum. Op 1 juni stemt Duitsland er uiteindelijk mee in. De geallieerde regeringen stellen vast dat ondanks de herhaaldelijke concessies die door de bondgenoten sinds de ondertekening van het verdrag van Versailles zijn gedaan en ongeacht de waarschuwingen en dwangmaatregelen die in Spanje en Parijs zijn besloten, zoals ook de in Londen aangekondigde en sindsdien in werking getreden maatregelen- de Duitse regering met de vervulling van de verplichtingen die haar volgens de bepalingen van het verdrag van Versailles opgelegd zijn, een achterstand heeft opgebouwd, en wel met betrekking tot de volgende punten: 1. Ontwapening. 2. Betaling van twaalf miljard goudmark, die volgens artikel 235 van het vredesverdrag op 1 mei 1921 op eisbaar was. 3. Veroordeling van de oorlogsmisdadigers, zij besluiten daarom: Meteen vandaag alle voorbereidende maatregelen te treffen, die nodig zijn voor de bezetting van het Roerdal door de verbonden troepen aan de Rijn. In overeenstemming met artikel 233 de herstelbetalingscommissie op te dragen de Duitse regering onmiddellijk termijnen en voorwaarden voor de vereffening van de Duitse schuldvraag in zijn totaliteit mee te delen. De Duitse regering op te dragen, binnen een termijn van zes dagen na ontvangst van bovenstaand besluit heel duidelijk te verklaren, dat zij besloten is: Pagina 2 van 6

3 I. zonder voorbehoud of eisen zijn verplichtingen te vervullen precies zoals ze door de herstelbetalingscommissie vastgelegd zullen worden II. zonder voorbehoud of eisen ten aanzien van zijn verplichtingen de door de herstelbetalingscommissie voorgeschreven zekerheden aan te nemen en door te voeren III. zonder voorbehoud en onmiddellijk de maatregelen betreffende ontwapening te land, ter zee en in de lucht door te voeren IV. zonder voorbehoud en onmiddellijk de veroordeling van de oorlogsmisdadigers uit te voeren Op 12 mei tot de bezetting van het Roerd over te gaan en alle andere militaire maatregelen te land en te zee te treffen wanneer de bovenstaande plichten niet vervuld worden door de Duitse regering. Deze bezetting zal net zolang duren, tot Duitsland de verplichtingen vervuld heeft. Woodrow Wilson (Amerikaans): Inleiding: Thomas Woodrow Wilson werd geboren op 28 december 1856, en is op 3 februari 1924 gestorven. Hij was van 1913 tot 1921 president van de Verenigde Staten. En hij was de tweede Democratische president die herkozen werd. Voor de meeste Amerikanen kwam de eerste wereldoorlog ( ) in Europa tussen de Centralen (Duitsland, Oostenrijk-Hongarije, Bulgarije en Turkije) en de Geallieerden (Frankrijk, Engeland, Rusland, België, Servië, later ook Italië, Roemenië en de VS) als een verrassing. Maar niemand wilde dat Amerika er betrokken bij zou raken. Wilson gaf op 4 augustus een neutraliteitsverklaring uit. Hij probeerde beide partijen hun zin te geven. Maar benadrukte tegelijkertijd de rechten van vrije handel en scheepvaart voor zijn land. Zo moest Amerika wel bij de eerste wereldoorlog betrokken raken. In januari 1917 hield wilson een toespraak over peace without victory. Maar dat leek onmogelijk toen de Duitsers in hun duikbotenoorlog voortzetten. Wilson verbrak zijn diplomatieke betrekkingen. Maar het kwam pas tot oorlog toen de Duitsers Amerikaanse schepen aanvielen. Wat wilde hij dat er ging gebeuren? Tijdens de oorlog bleef Wilson zijn eigen weg gaan en in januari 1918 kondigde hij een liberaal programma van 14 punten voor de wereldvrede aan, hij wilde dat de vrede alleen op deze basis gemaakt zou worden (zie hieronder:) 1. Openbare vredesverdragen, openlijk gesloten, waarna er geen geheime internationale overeenkomsten van enige aard meer zullen bestaan. 2. Absolute vrijheid van scheepvaart op zee, buiten de territoriale wateren, in vredestijd als in oorlogstijd. 3. Afschaffen, zoveel als mogelijk, van alle economische barrières. 4. Uitwisselen van gepaste garanties om de nationale bewapening te herleiden tot het minimum dat verenigbaar is met de inwendige vrijheid. Pagina 3 van 6

4 5. Een vrije, breeddenkende en volstrekt onpartijdige regeling van alle koloniale afspraken, steunend op de stipte naleving van het principe dat inzake het behandelen van alle dergelijke soevereiniteitskwesties, het belang van de betrokken volkeren even zwaar moet wegen als de billijke aanspraken van de regeringen wier bevoegdheid dient geregeld. 6. Ontruiming van alle Russische gebieden, een regeling van alle problemen betreffende Rusland. Om Rusland een onbelemmerde gelegenheid te schenken zijn eigen politieke ontwikkeling en nationale organisaties te bepalen. Met instellingen naar eigen keuze. 7. België moet ontruimd en heropgebouwd worden zonder enige poging om zijn soevereiniteit te beperken, die het zoals alle andere volkeren geniet. 8. Alle Frans grondgebied moet bevrijd worden en de bezette gebieden daarvan teruggegeven, en het onrecht, door Pruisen aan Frankrijk in 1871 aangedaan in verband met Elzas-Lotharingen, moet goedgemaakt worden. 9. Een herziening van de Italiaanse grenzen moet gebeuren volgens een duidelijk herkenbare scheiding van de nationaliteiten. 10. De volkeren van Oostenrijk-Hongarije, wier plaats onder de naties wij gevrijwaard en verzekerd wensen te zien, moet de meest vrije gelegenheid krijgen voor een autonome ontwikkeling. 11. Roemenië, Servië en Montenegro, dienen ontruimd te worden en de bezette gebieden teruggegeven, en Servië dient een vrije toegang tot de zee te krijgen. 12. De Turkse gedeelten van het huidige Ottomaanse rijk moeten verzekerd zijn van hun onbetwiste soevereiniteit, maar de andere nationaliteiten die nu onder Turks bewind staan, moeten de verzekering krijgen van een boven alle twijfel verheven veilig leven en een volstrekt ongehinderde mogelijkheid tot zelfstandige ontwikkeling; tevens moeten de Dardanellen bestendig open blijven als een vrije doorvaart, onder internationale garanties, voor handelsschepen van alle naties. 13. Een onafhankelijke Poolse staat moet opgericht worden en de gebieden bevatten die bewoond zijn door een onbetwistbaar Poolse bevolking: hij zou moeten verzekerd zijn van een vrije toegang tot de zee. 14. Een algemene Volkenbond moet opgericht worden onder welbepaalde overeenkomsten ten einde aan grote en kleine staten wederzijdse waarborgen te verstrekken van hun politieke onafhankelijkheid en territoriale onschendbaarheid. In december 1918 ging Wilson naar Europa voor de vredesonderhandelingen. Al gauw merkte Wilson dat er niet veel enthousiasme voor het verdrag was maar veel kritiek. Het zou moeilijk worden om tweederde van de meerderheid zover te krijgen dat ze voor het verdrag werden. Wilson bracht zijn Veertien Punten in bij de vredesbesprekingen in Parijs in Het voorstel om een verbondschap van landen op te richten (de Volkerenbond) werd opgenomen in het Vredesverdrag van Versaille, maar de meeste andere punten sneuvelden. Teleurgesteld keerde in de president terug. Hij weigerde elke vorm van compromis. Om steun te werven ging Wilson op een tocht van spreekbeurten door het land. Hij verdedigde het verdrag met welsprekendheid en passie. Maar waarschijnlijk zou hij met flexibiliteit meer bereikt hebben. Het ging alleen maar slechter met Wilson en het verdrag was gedoemd. Soldaten keerde terug en met de economie ging het ook niet goed en de afkeer van Europa. De mensen hadden genoeg van onzekere tijden. Dat was de ondergang van woodrow Wilson. Het is zeker dat een grotere compromis zijn zaak Pagina 4 van 6

5 gered zou hebben. Voor zijn inzet voor de wereldvrede ontving Wilson in 1919 de Nobelprijs voor de Vrede. Tot zijn grote teleurstelling werden de Verenigde Staten zelf geen lid van de Volkerenbond. Straf voor Duitsland: De Vrede van Versailles was één van de vijf vredesverdragen die na afloop van de Eerste Wereldoorlog tot stand kwamen in de Parijse voorsteden. Het werd getekend op 28 juni In dit verdrag werd Duitsland verplicht tot zware herstelbetalingen, gebiedsafstand aan verschillende buurlanden (o.a. aan Frankrijk, België en Polen) en demilitarisatie van het Rijnland. Het was aan Duitsland niet toegestaan een leger of luchtmacht te bezitten. Slechts een para-militair korps van maximaal soldaten voor grensbewaking was toegestaan. De marine mocht geen schepen groter dan ton hebben waarbij een uitzondering werd gemaakt voor enkele pre-dreadnought type pantserschepen. De hele slagvloot moest worden overgedragen aan de overwinnaars. (De overgedragen schepen werden door de Duitsers - bij wijze van laatste daad - zelf tot zinken gebracht op 21 juni 1919 in de haven van Scapa Flow, tot ontsteltenis van de Britten.) Vooral Frankrijk hamerde op zeer zware straffen. De Duitse afgevaardigden mochten bij de besprekingen niet aanwezig zijn. Het verdrag werd in Duitsland, dat zwaar leed onder de financiële verplichtingen, algemeen opgevat als een dictaat en werd later dankbaar gebruikt om een nieuwe oorlog mee te motiveren. In werkelijkheid heeft Duitsland tot aan het begin van de Tweede Wereldoorlog slechts een fractie van de opgelegde herstelbetalingen betaald. De belangrijkste bepalingen van Versailles. 1. Duitsland moest de volgende gebieden afstaan. - Elzas-Lotaringen aan Frankrijk; - Moresnet, Eupen en Malmédy aan België; - Posen en West-Pruisen aan Polen. Het nationaliteitenbeginsel werd zeker niet ten gunste van Duitsland toegepast. Veel mensen van het oude Duitse keizerrijk werden zomaar onderdanen van andere staten. Dit gebeurde ook met onderdanen van het voormalige O-H. 2. Er werd afgesproken dat er in Noord- en Centraal-Sleeswijk en in Saarland volksstemmingen zouden worden gehouden over de vraag bij welk land deze gebieden wilden horen. Saarland zou 15 jaar onder internationaal toezicht komen. Frankrijk mocht gedurende die periode de kolenmijnen exploiteren. 3. Duitsland en Turkije zouden alle koloniën verliezen. Die koloniën werden dan onder toezicht gehouden van andere landen tot de koloniën op eigen benen konden staan. Deze koloniën werden Mandaatgebieden genoemd. De volgende punten waren bedoeld om Duitsland economisch en militair in toom te houden: 4. Het Rijnland kwam 15 jaar onder geallieerd bestuur te staan en werd voorlopig bezet; op de rechter oever van de Rijn moest een strook van 50 km worden gedemilitariseerd. Dit gebied vormde voor Frankrijk een bufferzone tegen eventuele nieuwe Duitse agressie. 5. Danzig werd een vrije stad, onder bescherming van de Volkenbond (zie de vokenbond). Pagina 5 van 6

6 6. (Dit gedeelte staat na het deel: Andere vredes maar hoort hierbij) Duitsland moest ook een groot bedrag betalen. Eerst had men het over honderden miljarden marken maar de Britse econoom Keynes waarschuwde in 1920 dat Duitsland dit nooit zou kunnen betalen en dat er daarom grote woede uit zou breken bij de Duitse bevolking. Het bedrag werd daarom beperkt tot 132 miljard goudmark, dat in de jaren 80 uitbetaald zou moeten zijn. In de jaren 20 werd dit echter beperkt tot 75 miljard goudmark. Deze herstelbetaling had echter het gevolg dat de verhoudingen tussen de geallieerde en de Duitsers onder zware druk kwamen te staan. Conclusie: Wie van deze 3 (Woodrow Wilson, Lloyd George en Georges Clemenceau) heeft het meest zijn zin gekregen? Wij vinden dat Georges Clemenceau uiteindelijk het meest zijn zin heeft gekregen, omdat het meest van zijn eisen zijn uitgevoerd. Wilson had wel de meeste punten maar daarvan werd het voorstel om een verbondschap van landen op te richten (de Volkerenbond) werd opgenomen in het Vredesverdrag van Versaille, maar de meeste andere punten sneuvelden. En Lloyd George had een ultimatum opgesteld waar niet iedereen mee instemde (maar Duitsland wel). We vinden dat Clemenceau wel redelijk gelijk heeft, maar niet met alles. We vinden het wel terecht dat ze de landen terug moesten geven. Maar we vinden het is niet helemaal eerlijk dat Duitsland een boete moest betalen,want ze waren niet het enige land dat oorlog voerde. Pagina 6 van 6