Voorwoord. Rik Bevernage Filip Delmotte De Werf/Jazz Brugge. Luc De Baets Jazzmozaïek. Stef Coninx Katrien van Remortel Muziekcentrum Vlaanderen

Transcriptie

1 Jazztublieft! Inhoud Voorwoord... 2 Inleiding... 3 De artiesten... 5 Kris Defoort... 5 Mâäk s Spirit... 6 Robin Verheyen Quartet... 7 Octurn... 8 Erik Vermeulen Trio... 9 Jozef Dumoulin...10 Bart Maris - Les Poubelles...11 Chris Joris...12 Jeroen Van Herzeele - Greetings from Mercury...13 Ben Sluijs Quartet...14 Jef Neve Trio...15 Flat Earth Society (FES)...16 Bart Defoort Quartet...17 Brussels Jazz Orchestra...18

2 Voorwoord De jazzmuziek in Vlaanderen heeft te kampen met een beperkt afzetgebied en het gebrek aan chauvinisme, durf en middelen, maakt het niet gemakkelijk om het muzikale talent tot grensoverschrijdende bekendheid op te tillen. Niettegenstaande muzikale ambassadeurs als Toots Thielemans, Philip Catherine, Bert Joris en het Brussels Jazz Orchestra ons landje reeds op de kaart hebben gezet, blijft er nog heel wat te doen. Kunstencentrum De Werf heeft - in het kader van het cultuurfestival Corpus Brugge 05 - met de Jazzlab Series, het Muziekcentrum Vlaanderen en Jazzmozaïek de handen in elkaar geslagen voor de allereerste Flemish Jazz Meeting, met de uiteindelijke bedoeling om de sinds de jaren negentig hier zo opverende jazzmuziekscène meer uitstraling en internationale bekendheid te bezorgen. Via een uitgebreide enquête bij de Vlaamse media, organisatoren en promotoren werden volgende groepen geselecteerd voor de eerste Flanders Jazz Meeting: (in alfabetische volgorde) Brussels Jazz Orchestra, Bart Defoort Quartet, Kris Defoort, Jozef Dumoulin, Flat Earth Society, Chris Joris, Mâäk s Spirit, Bart Maris, Jef Neve Trio, Octurn, Ben Sluijs Quartet, Jeroen Van Herzeele, Robin Verheyen Quartet, Erik Vermeulen Trio. Al deze groepen konden zich op 2, 3 en 4 september 2005 in Kunstencentrum De Werf in Brugge manifesteren voor een uitgelezen schare binnen- en buitenlandse organisatoren, promotoren en journalisten. Deze eerste Flemish Jazz Meeting is in al zijn onvolledigheid een caleidoscoop van de Jazz in Vlaanderen in 2005, een momentopname van een muziekscène in volle ontwikkeling. Deze cd, de muzikale getuige ervan, houdt de herinnering levendig aan deze manifestatie. Meer over de vier Vlaamse organisaties die zich achter dit project scharen en een nieuw élan willen geven aan de Vlaamse jazz, kan je vinden op de onderscheiden websites: en in het kwartaalmagazine Jazzmozaïek. Luc De Baets Jazzmozaïek Stef Coninx Katrien van Remortel Muziekcentrum Vlaanderen Rik Bevernage Filip Delmotte De Werf/Jazz Brugge Mik Torfs Ilka Stevens JazzLab Series

3 Inleiding [door Didier Wijnants] Van ondernemingslust en honger Jazz in Vlaanderen in 2005 Twintig jaar geleden schreef wijlen Mon Devoghelaere in een in Nederland gepubliceerd jaaroverzicht van de Belgische jazz dat Vlaamse jazzmusici veel aan hun Waalse collega s te danken hadden. Vele jonge Vlaamse musici maken dankbaar gebruik van de infrastructuur die de Waalse musici met hun zin voor organisatie hebben opgebouwd. We zitten dan midden in de jaren tachtig, de jazz beleeft internationaal een heropleving (die soms het karakter van een restauratie krijgt) en tevens de bloeiperiode van de Lundis d Hortense, een muzikantencoöperatieve die er in het Franstalige landsgedeelte in geslaagd was een heel podiumcircuit voor jazz op te bouwen. Goede podia, een georganiseerd circuit van concerten die ook nog eens de nodige aandacht kregen in de media, daar kon men in Vlaanderen toen alleen maar van dromen. De belangrijkste impulsen voor de Vlaamse jazzmusici kwamen toen nog van de openbare omroep die destijds nog een jazzorkest én een big band in het leven hield. Er is sindsdien veel water naar de zee gevloeid. Jazzorkest en Big Band zijn uit het budget van de inmiddels geregionaliseerde en tot VRT herdoopte omroep geschrapt. Dat leek even op een pijnlijke zaak voor de Vlaamse en Belgische jazz, maar het werd omgebogen in een winstpunt omdat er initiatieven vanuit de basis ontstonden. In 1993 richtten de muzikanten Frank Vaganée, Serge Plume en Marc Godfroid het Brussels Jazz Orchestra op. Dat leek toen nog een overambitieuze en veel te dure onderneming, maar vandaag spreken we van een orkest met wereldfaam dat bijzonder succesvolle samenwerkingsprojecten wist op touw te zetten met internationale toppers zoals Dave Liebman, Kenny Werner en Maria Schneider. In hartje Brussel vonden de avontuurlijkste jonge jazzmusici elkaar eind jaren tachtig in De Kaai, een informele plek waar avontuurlijke ideeën opborrelden en uitgetest werden. Dit was de bakermat van groepen zoals Aka Moon (officieel ingedeeld bij de Waalse jazz) en KD s Basement Party van pianist en componist Kris Defoort. Uit die creatieve energie ontstond later Octurn, een samenwerkingsverband van een tiental jazzmusici die in de Brusselse club The Sounds rond 1993 hun tanden zetten in de erg stijlvolle maar ook veeleisende arrangementen van Kris Defoort. Medio de jaren negentig had Vlaanderen daardoor meteen twee big bands van hoog niveau, allebei producten van veel ondernemingslust en (later) goed management. En het resultaat kon niet uitblijven, want beide orkesten werden uiteindelijk door de Vlaamse Gemeenschap structureel betoelaagd waardoor er ruimte kwam voor diverse projecten. Daarnaast heeft de Vlaamse Gemeenschap ook de inspanningen van JazzLab Series gehonoreerd. Dit initiatief ontstond onder impuls van het kunstencentrum De Werf waardoor er zoveel jaren na het Franstalige jazzcircuit ook een structureel Vlaams jazzcircuit ontstond: goede podia, een gevulde agenda, media-aandacht, het is noodzakelijke zuurstof voor de Vlaamse jazz. Net zoals een goed uitgebouwd circuit van internationale jazzconcerten. Ook dat aanbod is de laatste jaren gegroeid en bovendien geografisch beter verspreid. Vijf jaar geleden heette het nog dat een jaarlijks jazzfestival in Vlaanderen niet leefbaar was, reden waarom Jazz Middelheim in Antwerpen een biënnale is. Maar toen kwam er Jazz Brugge (met

4 een moedig en misschien commercieel onhaalbaar programma), het Blue Note Festival in Gent en het compleet vernieuwde Free Music Festival in Antwerpen. Drie heel verschillende initiatieven, alledrie mét overheidssteun, maar vooral gegroeid vanuit een gezonde ondernemingslust, met een consequente inhoudelijke lijn en gebaseerd op goed management. Er zijn nog andere aspecten die de huidige diversiteit en creatieve kracht van de Vlaamse en Belgische jazz verklaren. Het hele jazzvak is professioneler geworden, maar er zijn de laatste jaren ook steeds meer professionele jazzmuzikanten op de markt gekomen. Jazz wordt tegenwoordig aan de conservatoria geleerd en dat levert minstens vakbekwame mensen op en soms ook meer. Pure autodidacten heb je vandaag nog zelden, maar je hebt mensen zoals Jozef Dumoulin die een hele jeugd lang geknutseld en geëxperimenteerd heeft en die met die honger het jazzconservatorium heeft doorkruist. Zo iemand is niet met jazz bezig vanuit een nostalgisch swing-ideaal, maar vanuit een gezonde nieuwsgierigheid naar klanken, hun werking en de verbijsterende dingen die je kunt maken in het vuur van een dialoog onder muzikanten. Je hebt ook mensen zoals Bart Maris die geen gelegenheid laat voorbij gaan om samen te werken met creatieve musici van diverse pluimage. Je hoort hem zijn stempel drukken op de klankband van tv-series, je ziet hem glunderen in een professioneel-humoristisch orkest zoals de Flat Earth Society en je ziet hem verstandig stoeien met vrije vormen en een Ornette Coleman-smaakje in zijn groep Les Poubelles. Al die energieën komen samen in de Flemish Jazz Meeting, een initiatief van kunstencentrum De Werf in Brugge, altijd op de bres voor jazz in Vlaanderen. Deze compilatie is geen bloemlezing maar een collage en dat geldt natuurlijk ook voor de begeleidende cd. De stijldiversiteit is alles wel beschouwd zelfs verrassend groot. Een tiental jaren geleden hoorde je wel eens opperen dat de introductie van jazz aan conservatoria tot een vervlakking zou leiden, met een overdosis aangeleerde clichés. Dat is in Vlaanderen (en in België, laat ons wel wezen, die grens bestaat in de muziek niet) alvast niet het geval. De meest traditionele bijdrage op de cd komt wellicht van Bart Defoort, de meest afwijkende jazzvormen zijn te horen bij Jozef Dumoulin, Mâäk s Spirit en Octurn. Maar binnen die heel brede waaier verkent elke muzikant op zich een stukje de grenzen van zijn kunst. Ben Sluijs is na veel succesvolle jaren met een traditioneel kwartet op zoek gegaan naar meer vrijheid in vorm en klank. Jeroen Van Herzeele verkent zijn compositorische mogelijkheden met zijn groep Greetings From Mercury. Robin Verheyen zoekt uit hoe ver en hoe hoog hij kan gaan op de sopraansax zonder uit te glijden. Chris Joris laat zijn berimbau resoneren tegen een achtergrond van klassieke strijkers. Erik Vermeulen en Jef Neve meten de ruimte met hun breed uitgetekende piano-akkoorden. De diversiteit van de cd en van het aanbod op de Flemish Jazz Meeting hoeft niet als een statement gelezen te worden, beschouw het gewoon als een realistische momentopname van wat er vandaag bij onze interessantste jazzmensen leeft en broeit. Het is muziek met soms diepe wortels en ongetwijfeld ook nog onverwachte vruchten.

5 De artiesten [Door Bart Cornand] Kris Defoort (Brugge, 1959) Componeren wordt spelen, spelen wordt componeren. Pianist-componist Kris Defoort gaat voor zijn werk altijd op een kruk tussen twee spiegels zitten. Spelen doet hij in alle betekenissen van het woord, niet het minst de kinderlijke. Componeren betekent voor hem dan weer: liedjes schrijven met zijn zoon Umi, een opera naar de roman The Woman Who Walked into Doors van de Ierse auteur Roddy Doyle, suites voor het Belgische avant-jazzensemble Octurn, werken voor orkest, strijkkwartet en pianosolo, songs voor de stem van de klassieke diva Claron McFadden, of samen met de Belgische saxofonist Fabrizio Cassol Coltranes A Love Supreme dissecteren. Maar ook een groep samenstellen is componeren. Zo is Defoort de man achter het nonet Dreamtime, het hybride orkest van Passages en ConVerSations/ConSerVations, en achter het internationale jazzkwartet Sound Plaza met Mark Turner (tenor), Nic Thys (bas) en Jim Black (drums). Geselecteerde discografie Kris Defoort, ConVerSations/ConSerVations (W.E.R.F. 047, 2005) Defoort-Turner-Thys-Black, Sound Plaza (W.E.R.F. 037, 2002, Pentimento Records 001, 2005) Kris Defoort Quartet & Dreamtime, Passages (W.E.R.F , 1999) Octurn, Ocean (W.E.R.F. 008, 1997) Fabrizio Cassol & Kris Defoort, Variations on A Love Surpreme (W.E.R.F. 005, 1995) Kris Defoort Turner Thys Black: Blues is on the Way - 2 (comp. Umi & Kris Defoort) From Sound Plaza (W.E.R.F. 037, 2002/Pentimento Records 001, 2005) Kris Defoort: piano Mark Turner: tenor saxophone Nic Thys: bass Jim Black: drums

6 Mâäk s Spirit In een mistig verleden begon Mâäk s Spirit als een kwartet. Vandaag bestaat de band uit acht muzikanten, al kan ook dat al eens variëren. Tijdens concerten had trompettist Laurent Blondiau ( 1968) de vreemde gewoonte om zijn collega s aan te vuren met de kreet: Mâäk! u zult in geen enkel woordenboek een vertaling vinden, dus mag u naar believen een betekenis verzinnen. Misschien leunt die nog het dichtst aan bij open je ogen : alle betrokken muzikanten delen met elkaar een honger voor nieuwe ervaringen. Vandaar ook die wisselende line-ups en projecten met musici uit alle uithoeken van de wereld. Na de eerste cd Lives stortte Mâäk s Spirit zich steeds nadrukkelijker op projecten. Met Le Nom du Vent putte het gezelschap inspiratie uit een verblijf in Marokko. Sinds 2003 denderen ze onder de noemer Al Majmaâ mee met Gnawa Express, een groep Gnawa-muzikanten uit Tangiers, en met Baba Sissoko uit Mali. Het project Stroke vertrok in juli 2004 dan weer vanuit Johannesburg, met in zijn zog een erg rauwe versie van Mâäk s Spirit en krachtige spoken word van de Zuid-Afrikaanse dichters Kgafela oa Magogodi en Samantha7. Discografie Mâäk s Spirit, Al Majmaâ (Igloo, IGL172, 2004) Mâäk s Spirit, Le Nom du Vent (Nefertiti, 2002) Mâäk s Spirit, Lives (JAS records 01, 1998) Info Mâäk s Spirit Stroke: All Together (comp. Mâäk s Spirit) [Recorded at SABC studio Johannesburg, August 2004] Laurent Blondiau: trompet, flugelhorn Jeroen Van Herzeele: saxofonen Jozef Dumoulin: Fender Rhodes Jean-Yves Evrard: elektrische gitaar Sébastien Boisseau: contrabas Eric Thielemans: drums Kgafela oa Magogodi: spoken word Samantha7: spoken word

7 Robin Verheyen Quartet (Turnhout, 1983) Over weinig jonge jazzmusici werd de jongste tijd zo vaak de loftrompet gestoken als over saxofonist Robin Verheyen - of het nu gaat over zijn werk met zijn trio, zijn kwartet, de band Orvalectiq of met het saxofoonkwartet Saxkartel. Zijn melange van John Coltrane, Michael Brecker en Steve Coltrane verwerkt hij als improvisator in een heel persoonlijke verteltechniek. Ook in het buitenland begint zijn naam door te dringen. Zo won hij de prijs voor beste solist van de Baskische 'Getxo Jazz Contest'. Bovendien won hij in 2004 met zijn trio het concours 'Jong Jazztalent in Gent' in het kader van het Blue Note Festival, en werd hij uitgeroepen tot beste solist op Jazz Hoeilaart. Ook zijn groepsleden vielen al in de prijzen. Pianist Harmen Fraanje ( 1976) won onder meer de Dordse Jazzprijs met de groep Blink (2000). Contrabassist Clemens van der Feen ( 1980) kaapte onder andere de prijs voor het grootste talent op de 'Dutch Jazz Competition 2001' weg. Slagwerker Flin van Hemmen ( 1982) won - als drummer, wat zeer uitzonderlijk is - de prijs voor beste solist van de 'Dutch Jazz Competition 2004'. Samen brengen ze uitsluitend eigen composities, waarbij ze de raakvlakken aftasten tussen Wayne Shorter en Magic Malik. Discografie Saxkartel, Airdance (Igloo, IGL175, 2004) Robin Verheyen Quartet (W.E.R.F., 2006) Info Robin Verheyen Quartet : Counterpoint Progression (comp. Robin Verheyen) [Studio recording, June 2005] Robin Verheyen: sopraan-, alt- en tenorsaxofoon Harmen Fraanje: piano Clemens van der Feen: contrabas Flin van Hemmen: drums

8 Octurn Experimenteel, vindt de ene. Een kweekvijver van talent, zegt de andere. Onvoorspelbaar, weet iedereen. Octurn heeft de voorbije tien jaar talrijke muziekstromingen doorgezwommen en evenveel invloeden geassimileerd, zonder dat het zijn originaliteit als baanbrekend gezelschap is verloren. De verschijning van Octurn op de Belgische podia viel samen met de opkomst van een nieuwe en fascinerende generatie muzikanten. Maar waar het écht om draaide, was het ontluiken van een nieuw orkestraal concept. Dat wordt stap voor stap, album na album uitgediept door een variabel stel kernmusici en occasionele gastmuzikanten. Vijf cd s lang liet de band het publiek kennismaken met ambitieuze, originele muziek waarbij keer op keer nieuwe invalshoeken werden gezocht. De queeste gaat door, met projecten met gitarist Pierre Van Dormael (North Country Suite), de Franse fluitist Malik Mezzadri op Magic Malik/Octurn featuring Magic Malik en Gilbert Nouno (elektronica), en Indigo met Bo Van der Werf, featuring Dré Pallemaerts (elektronica) en Magic Malik (fluit). Discografie Octurn & Patrick Zimmerli, The Book of Hours (Songlines Records 1541, 2003) Octurn, Dimensions (W.E.R.F. 033, 2002) Octurn, Round (W.E.R.F. 020, 2000) Octurn, Ocean (W.E.R.F. 008, 1997) Octurn, Chromatic History (W.E.R.F. 002, 1994) Info Octurn: Hogon (comp. Bo Van der Werf) [Recorded at Studio Toots VRT December 2004] Laurent Blondiau: trompet, flugelhorn Guillaume Orti: altsaxofoon Bo Van der Werf: baritonsaxofoon Malik Mezzadri: fluit Jean-Luc Lehr: elektrische bas Otti Van der Werf: elektrische bas Fabian Fiorini: piano, keyboards Jozef Dumoulin: Fender Rhodes Pierre Van Dormael: gitaar Dré Pallemaerts: elektronica Chander Sardjoe: drums

9 Erik Vermeulen Trio (Ieper, 1959) Erik Vermeulen behoort tot de meest fijnzinnige pianisten van ons land. Pyrotechniek is niet aan hem besteed, melancholische eenheidsworst evenmin. Zowat de enige constante in zijn werk is de heterogeniteit ervan - zowel qua inspiratie als qua sound. Composities van eigen makelij worden afgewisseld met improvisaties van verschillende allure en een selectie uit het standaardrepertoire. De combinatie van de veelkleurigheid in de piano, de polyfonie van de bas en de ritmische subtiliteit bij de drums leveren telkens weer een andere atmosfeer op. Tot 2003 creëerde hij die sferen binnen het Ben Sluijs Quartet; sindsdien legt hij zich vooral toe op zijn trio met Eric Surmenian (bas) en Marek Patrman (drums). Hun cd Inner City, maar daarop de track Strange Comfort, werd opgenomen in de prestigieuze box The Finest in Belgian Jazz. Het Erik Vermeulen trio concerteerde behalve in België al in Nederland (Bimhuis Amsterdam), Griekenland (International Jazzfestival Athene, Ioannina Jazzfestival), Frankrijk en Litouwen (Festival Vilnius). In 2003 kreeg Erik Vermeulen de prestigieuze Django d'or toegekend, die de muzikant van het jaar bekroont. Discografie Erik Vermeulen Trio, Inner City (W.E.R.F. 036, 2002) Erik Vermeulen Trio, Songs of Minutes (W.E.R.F. 025, 2001) Erik Vermeulen Icarus Consort, Into Pieces (Igloo, 1997) Info Erik Vermeulen Trio: Strange Comfort (comp. Erik Vermeulen) From Inner City (W.E.R.F. 036, 2002) Erik Vermeulen: piano Eric Surmenian: contrabas Marek Patrman: drums

10 Jozef Dumoulin (Izegem, 1975) Jozef Dumoulin ontdekte als tiener de jazz en zocht thuis verbeten naar een eigen weg in het genre. In 1994 trok hij alsnog naar het conservatorium in Brussel, waar hij met Diederik Wissels en Nathalie Loriers studeerde. Ook bracht hij twee jaar in Keulen door om er les te volgen bij John Taylor, in de jaren tachtig de man achter onder meer Azimuth, Jan Garbarek en Gil Evans. Muzikaal weet Dumoulin zich breed te spreiden. Aanvankelijk deed hij dat op piano, zoals bij de samenwerking met zangeres Barbara Wiernik, op de cd Eclipse. De jongste jaren ontwikkelde hij echter een heel eigen sound op de Fender Rhodes, gecombineerd met elektronica. Met die set-up sloot hij zich aan bij enkele bestaande formaties (Erwin Vann Quartet, Octurn, Mâäk's Spirit, Toma & Co, Rêve d'eléphant Orchestra), al blijft er genoeg ruimte over voor andere verrijkende ontmoetingen (Brussels Jazz Orchestra, Toots Thielemans, Aka Moon, Venus). Zijn nieuwste trio heet Lidlboj, met Bo Van der Werf op baritonsax en Eric Thielemans op drums. Voorlopig nog ondergronds, weldra in vol daglicht en goed voor een hedendaagse fusion in de letterlijke zin van het woord. Discografie Barbara Wiernik & Jozef Dumoulin, Eclipse (Mogno j004, 2001) Erwin Vann - Jozef Dumoulin - Michel Hatzigeorgiou - Dré Pallemaerts, Let s Call Ed (HornPlayer 001, 2005) Jozef Dumoulin: L.C.O. - excerpt from a chatusra-version (comp. Jozef Dumoulin) Initially based on Sri Ranga Gadyam (composed by Sri Ramanujachaarya), as sung by M.S. Subbulakshmi [Recording, June 2005] Jozef Dumoulin: klavieren & programmering

11 Bart Maris - Les Poubelles (Ninove, 1965) Trompettist Bart Maris is een muzikant uit de buitenwijken van de jazz. Niet dat hij niet houdt van de clubs downtown. Maris geniet gewoon te veel van de confrontaties en gesprekken met genres en musici uit de periferie om voor één richting te kiezen. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de man opduikt in tal van projectpools en in groepen die net buiten de mainstream liggen. Moker is wellicht zijn meest klassieke jazzband, ook qua trompetspel. Eens daarbuiten kan het er met Maris stevig aan toe gaan. De band Electric Barbarian vermengt spoken word met hiphop en een vervormde trompet. In het kwartet Kamikaze versmelt hij totale improvisatie met rock iets wat hij ook doet in 69, een dubbeltrio met twee blazers, twee contrabassen en twee drums. Zotteg(h)em is dan weer zuiver doorgecomponeerd, Muziekmaatschappij Excelsior een straatfanfare. Bij Flat Earth Society (FES) kroop hij zelfs in de huid van Satchmo voor de cd The Armstrong Mutations. Als componist-arrangeur schrijft Bart Maris voor verschillende van deze ensembles. Dat doet hij ook voor zijn eigen band, Les Poubelles, een los-vaste bezetting zonder bas met daarin muzikanten van Kamikaze en Moker. Geselecteerde discografie FES, FES-isms (Ipecac-records, 2004) Electric Barbarian, El (Lowlands, 2004) Kamikaze (Vooruit 003, 2000) Muziekmaatschappij Excelsior (2006) Moker (Chopstick Records 001, 2005) Bart Maris - Les Poubelles: La poubelle (comp. Bart Maris) [Studio recording, June 2005] Bart Maris: trompet Mathias Van de Wiele: gitaar Zeger Vandenbussche: tenorsaxofoon Giovanni Barcella: drums

12 Chris Joris (Mechelen, 1952) Alles in het leven is gebaseerd op ritme: stappen, ademen, de hartslag, dag en nacht. Sinds jaar en dag gaat Chris Joris, één van de grootste percussionisten van Europa, op zoek naar vreemde culturen en tradities om van hun ritmes te proeven. Het resultaat van zijn zoektocht leverde hem in 2003 de Klara Prijs voor Jazz op voor de cd Out of the Night, een waardig lamento voor zijn overleden vrouw. In datzelfde jaar schreef hij samen met Daniel Schell ook zijn Oratorio ishango, het eerste Afrikaanse oratorium. Daarbij maakt hij gebruik van een breed assortiment aan instrumenten, van de likembé tot de djembé, van de ashiko tot de udu. Instrumenten die doorgaans met wereldmuziek worden geassocieerd maar in de muziek van Joris worden bovengehaald om de roots van de jazz uit te vergroten: Afrika en Europa. In 2005 was hij geregeld te zien met het Brussels Jazz Orchestra, waarmee hij zijn Percussive Portrait uitvoerde. Zijn vaste vehikel blijft tot nader order zijn bekroonde Experience, die sinds 1997 door Europa toert en waarmee hij twee gevoelige maar kleurrijke cd s uitbracht. Geselecteerde discografie The Chris Joris Experience, Out of the Night, (W.E.R.F. 038, 2003) Chris Joris & Daniel Schell, Oratorio Ishango, (Lyrae, 2003) Chris Joris & Adama Adrame, Benkadi (Videocam 981, 1999) The Chris Joris Experience Live 1997 (W.E.R.F. 012, 1998) Bihogo Quartet feat. Kurt Van Herck, On Children s Street (Lyrae, 1996) Chris Joris Octet feat. Bob Stewart, Songs for Mbizo (VKH 001, 1991, reissued in 2002) Info The Chris Joris Experience: June 25 (comp. Chris Joris) From Out of the Night (W.E.R.F. 038, 2003) Chris Joris: percussie, piano Pierre Vaiana: sopraan- & tenorsaxofoon Cécile Broché: viool, elektrisch viool Pieter Thys: elektrische gitaar, doubleneck 19 snaren gitaar Fré Desmyter: piano Chris Mentens: bas Frédéric Malempré: percussie Gasten: The Mons Orchestra (stijkers) & N Faly Kouyaté (kora & zang)

13 Jeroen Van Herzeele - Greetings from Mercury (Zottegem, 1965) Tenorist Jeroen Van Herzeele houdt niet van stilstand. De man is gepokt en gemazeld in de klassieke jazz, volgde lessen aan de Antwerpse Jazz Studio bij onder anderen Dave Pike en John Ruocco en volgde in de VS workshops bij Joe Lovano en Dave Liebman, maar vandaag haalt hij zijn voldoening elders. In de acid-jazz-rock-rap van zijn band Greetings from Mercury, bijvoorbeeld, in het Ornetteske kwartet van Ben Sluijs en de Afrikaanse karavaan van Mâäk s Spirit. Daarnaast speelt en speelde hij met onder anderen Toots Thielemans, Chris Joris Experience, Philip Catherine, Act Big Band, Octurn, Nathalie Loriers Quartet en Kris Defoort & Dreamtime. Zijn trektochten binnen en buiten de jazz brachten hem naar Syrië, Libanon, Koeweit, Canada, de VS, en grote delen van Europa en Afrika. In 1999 ontving Van Herzeele de Django d Or-prijs, die elk jaar wordt toegekend aan een jong uitmuntende jazzmuzikant, en de Louis Paul Boon-prijs voor zijn hele oeuvre. Geselecteerde discografie Ben Sluijs Quartet, True Nature (W.E.R.F. 046, 2005) Mâäk s Spirit, Al Majmaâ (Igloo, IGL 172, 2004) Nicolas Thys Trio, In My Tree (Igloo, IGL 169, 2003) Greetings From Mercury, Heiwa (Tracks, 2002) Kris Defoort & Dreamtime, Passages (W.E.R.F , 1999) Jeroen Van Herzeele - Greetings from Mercury: 2001 (comp. Steven Segers - Jeroen Van Herzeele) From Heiwa (Tracks 002, 2002) Jeroen Van Herzeele: tenor saxofoon Peter Hertmans: elektrische gitaar Steven Segers: zang, rap Michel Andina: sitar Otti Van der Werf: elektrische bas Stéphane Galland: drums DJ Grazzhoppa: wheelz of steel

14 Ben Sluijs Quartet (Antwerpen, 1967) Meer dan acht jaar lang leidde altsaxofonist Ben Sluijs een van de sterkste jazzkwartetten van België, aan de zijde van pianist Erik Vermeulen, bassist Piet Verbist en drummer Eric Thielemans. Samen namen ze vier cd s op, ze werden opgenomen in de selectie The Finest in Belgian Jazz, en toen was het over. Sluijs ontbond de band: het samenspel met zijn oude maats was iets te vertrouwd en comfortabel geworden. In april 2003 vormde hij een nieuw kwartet met een vrij ongewone bezetting. Geen piano meer, maar een pas de deux voor alt- en tenorsax, naar het voorbeeld van Lee Konitz met Warne Marsh, en Ornette Coleman met Dewey Redman. Sluijs vond zijn alter ego in tenorist Jeroen Van Herzeele. Ook bijzonder zijn de subtiele klankkleuren van de ritmesectie, met Marek Patrman (Tsjechië) op drums en Manolo Cabras (Sardinië) op bas. Hun debuut-cd True Nature is een gewaagde en geslaagde evenwichtsoefening tussen de lyrische alt van Sluijs en de viriele tenor van Jeroen Van Herzeele. Die frisse aanpak zet zich bovendien ook door in Sluijs composities: geen voorspelbare cyclische thema s maar prettige, onregelmatige werkstukken. Geselecteerde discografie Ben Sluijs Quartet, True Nature (W.E.R.F. 046, 2005) Ben Sluijs Quartet, Flying Circles (W.E.R.F. 034, 2002) Ben Sluijs & Erik Vermeulen, Stones (Jazz halo, 2001) Ben Sluijs Quartet, Seasounds (W.E.R.F. 024, 2001) Ben Sluijs Quartet, Candy Century (W.E.R.F. 019, 2000) Info Ben Sluis Quartet: True Nature (comp. Ben Sluijs) From True Nature (W.E.R.F. 046, 2005) Ben Sluijs: altsaxofoon Jeroen Van Herzeele: tenorsaxofoon Manolo Cabras: bas Marek Patrman: drums

15 Jef Neve Trio (Turnhout, 1977) Wat Robin Verheyen is voor de saxofoon, is Jef Neve voor de piano: de speerpunt van een nieuwe Belgische generatie. In zijn composities klinken echo s van Brad Mehldau en Keith Jarrett door, maar de pianist heeft vooral veel Jef Neve te bieden. Neve behaalde in 2000 aan het Leuvense LemmensInstituut de diploma s Meester in de Muziek/Jazz en Meester in de Muziek/Klassiek (beide grote onderscheiding). Een jaar later voegde hij daar nog een diploma Specialisatie in Kamermuziek (grootste onderscheiding) aan toe. In korte tijd werkte hij zich op tot een jazzpianist pur sang, zonder daarbij zijn klassieke vorming te verloochenen. Hij werd een veel gevraagd sideman. Blue Saga, de debuut-cd van het Jef Neve Trio, werd in binnen- en buitenland enthousiast ontvangen en werd in België één van de best verkochte jazz-cd's van Zijn tweede trio-cd, It s Gone, verscheen eind 2004 en ontving schitterende kritieken. Het titelnummer is een perfecte samenvatting van s mans stijl: soepel, elegant en een geduldig groeiend. Discografie Jef Neve Trio, It s Gone (Contour 003, 2004) Pascal Schumacher Quartet, Change of the Moon (Igloo IGL173, 2004) Jef Neve Trio, Blue Saga (Contour 002, 2003) Info Jef Neve Trio & gasten: Lament (comp. Jef Neve) From It s Gone (Contour 003, 2004) Jef Neve: piano Piet Verbist: contrabas Teun Verbruggen: drums Bert Joris: trompet Frederik Heirman & Pieter Kindt: trombone

16 Flat Earth Society (FES) Hoe omschrijf je een band als FES? Misschien is de échte vraag: waarom zou je dat doen? Is het een big band? Is het een fanfare? FES-muziek is stijlloos, zij het dan wel met stijl en neemt per nummer telkens weer een andere gedaante aan. FES houdt van naïeve deuntjes maar ook van gedreven chaos en van alles wat daartussen ligt. De ene keer stort de band van componist-klarinettist Peter Vermeersch zich op het theater ( Larf ), dan weer op film ( Minoes, De Oesterprinses ), opera ( Heliogabal ) of op de nalatenschap van Satchmo ( The Armstrong Mutations ). Maar ook hun concerten bijten in de kuiten, laatst nog met pianist/rhodesspecialist Uri Caine. En zelfs rockicoon Mike Patton (ex-faith No More) ging voor de bijl voor de FES-isms. Een FES-concert surft van brutaal en precies naar atmosferisch en lyrisch, is fris en toch ongeschoren, en zoals pianist Misha Mengelberg al eens bedacht: een beetje kunst en een beetje knoeien gaan goed samen. FES speelt hoofdzakelijk eigen composities, en wanneer het dat niet doet, klinkt het nog altijd 100% Vermeersch. De wereld is misschien plat, de muziek van FES is dat allerminst. Geselecteerde discografie FES, FES-ISMS (Ipecac-records, 2004) FES, The Armstrong Mutations (2003) FES, Trap (2002) FES, Minoes (2002) FES, Bonk ( ) Info: Flat Earth Society: Psychoscout (comp. Peter Vermeersch) [Live at Vooruit Gent, October 2004] Peter Vermeersch: klarinet, leader Bruno Vansina: baritonsaxofoon Benjamin Boutreur: altsaxofoon Michel Mast: tenorsaxofoon Tom Wouters: klarinet, vibrafoon Berlinde Deman: tuba Marc Meeuwissen: trombone Stefaan Blancke: trombone Bart Maris: trompet Jon Birdsong: trompet Wim Willaert: accordeon, zang Kristof Roseeuw: contrabas Uri Caine: piano Peter Vandenberghe: klavieren Teun Verbruggen: drums

17 Bart Defoort Quartet (Brugge, 1964) Bart Defoort wordt beschouwd als één van de leidinggevende tenoristen op de Belgische jazzscène. Met zijn bijzondere kwartet blaast hij de traditie van de fifties- en sixtiesjazz nieuw leven in. Nu eens stevige postbop, dan weer ingetogen ballads maar altijd met zeeën van ruimte voor improvisatie. Tijdens het improviseren kan ik volledig in het heden opgaan, aldus Defoort. Een verhaal vertellen met je instrument en converseren met je medemuzikanten, daarin ligt zowel de grote uitdaging als het grote genot. Die medemuzikanten zijn niet min. Drummer-percussionist Jan De Haas won in 1982 het internationale concours van Jazz Hoeilaart, werkte onder meer met Toots Thielemans en Chet Baker, en is een gevierd bandleider. Bassist Bart De Nolf was tien jaar lang vast lid van Jacques Pelzers Open Sky Unit en werkte vervolgens met vibrafonist Sadi en met Toots Thielemans. Ook gitarist Hans Van Oost is een vaste waarde in het Belgische jazzcircuit en speelde onder anderen met trompettist Richard Rousselet, bassist Jean-Louis Rassinfosse en met het Brussels Jazz Orchestra. Het c.v. van Bart Defoort leest als een who s who van de Belgische jazz. Hij is lid van het BJO sinds zijn oprichting in Hij speelde bij Octurn ( 92-00), K.D. s Basement Party ( 90-93), Streams ( 98-01), The Chris Joris Experience ( 99-01). Geselecteerde discografie Brussels Jazz Orchestra, Meeting Colours (Dreyfuss Jazz, 2005) Bart Defoort Quartet, The Lizard Game (W.E.R.F. 039, 2003) Streams, Streams (Igloo 157, 2001) Bart Defoort Quartet, Moving (W.E.R.F. 009, 1997) Octurn, Chromatic History (W.E.R.F. 002, 1994) Bart Defoort Quartet: Busy Inside (comp Bart Defoort) From The Lizard Game (W.E.R.F. 0039) Bart Defoort: tenorsaxofoon Hans Van Oost: gitaar Bart De Nolf: bas Jan de Haas: drums

18 Brussels Jazz Orchestra Pianist-componist Kenny Werner is een grote fan. Componiste Maria Schneider noemt het haar favoriete orkest. De recensenten van het vakblad Down Beat riepen het in 2004 uit tot de achtste beste big band ter wereld. In 1993 besloten Frank Vaganée, Serge Plume en Marc Godfroid om een nieuwe, professionele big band op te richten. Kort daarvoor was de BRT big band verdwenen, en daarmee ook de mogelijkheid voor componisten en musici om big band-muziek op hoog niveau uit te voeren. Ruim een decennium later is het BJO een begrip, en hebben de zestien professionals van het orkest stuk voor stuk hun eigen (internationale) professionele carrière. Het repertoire van het orkest bestaat uit eigen producties, gaande van concertante projecten tot solisten- en multimediaprojecten. Dat leidde tot samenwerkingen met onder anderen Philip Catherine, Bert Joris, Toots Thielemans en defilharmonie. Daarnaast gaat het orkest op zoek naar interessante internationale projecten. Het werkt geregeld samen met Maria Schneider, Kenny Werner, Dave Liebman (VS), Kenny Wheeler, Norma Winstone (GB) en anderen. Discografie BJO, Meeting Colours feat. Philip Catherine and Bert Joris (Dreyfus, 2005) BJO, Naked in the Cosmos - BJO plays the Music of Kenny Werner (Jazzimpulz, 2003) BJO, The Music of Bert Joris (W.E.R.F , 2002) BJO, The September Sessions (W.E.R.F. 018, 1999) BJO, Live (Radio 3, 1997) Info Brussels Jazz Orchestra: Alone at Last (comp. Bert Joris) From The Music of Bert Joris (W.E.R.F ) Bert Joris: trompet, flugelhorn Frank Vaganée: alt- & sopraansaxofoon, fluit Dieter Limbourg: alt- & sopraansaxofoon, klarinet, fluit Kurt Van Herck: tenor- & sopraansaxofoon, klarinet, fluit Bart Defoort: tenor- & sopraansaxofoon Bo Van der Werf: baritonsaxofoon, basklarinet Marc Godfroid: trombone Lode Mertens: trombone Frederik Heirman: trombone Laurent Hendrick: bastrombone Serge Plume: trompet, flugelhorn Nico Schepers: trompet, flugelhorn Pierre Drevet: trompet, flugelhorn Gino Lattuca: trompet, flugelhorn Nathalie Loriers: piano Jos Machtel: contrabas Martijn Vink: drums