blauwe maandag een project van brenda tempelaar en karina beumer

Transcriptie

1 blauwe maandag een project van brenda tempelaar en karina beumer

2 Bij de opening van de tweede leerling/meester expositite van kunstpodium T (eind januari 2012), getiteld STRAF, raakten wij, Brenda Tempelaar en Karina Beumer, geïnspireerd door de opzet van samenwerkende studenten en kunstenaars van verschillende academies en achtergronden. Het idee meester deed ons nadenken over wie onze meesters zijn en we kwamen daarbij tot de conclusie dat het niet alleen de grote meesters zijn die ons inspireren maar ook juist de mensen waarmee we ons kunnen identificeren. Gelijkgestemde mensen die zich in het werkproces met dezelfde problematiek bezighouden. Het was Stijn Peeters die ons op het idee bracht om gewoon zelf iets te organiseren. Wij hebben elkaar ontmoet op de AKV Sint Joost te Breda. Op dit moment zitten wij in het eindexamenjaar. Brenda maakt tekstueel en beeldend werk waarin ze onderzoek doet naar de vanzelfsprekendheid van de dingen, zoals; de tafel, de tentoonstelling, of de kleur turquoise. Het werk van Karina ontstaat vanuit het plezier van het kijken en alledaagse verwonderingen. Ze maakt schilderijen en grote tekeningen. Qua artistieke praktijk staan we ver uit elkaar, dit is wat onze combinatie veelzijdig en breed maakt. We delen een behoefte om de kunst te bevragen en te onderzoeken. We willen toegang krijgen tot locaties die ons de mogelijkheid geven om een dialoogsituatie te creëren tussen twee of meer beginnende kunstenaars die zich op de een of andere manier tot elkaar verhouden. Door met elkaar in discussie te treden en op elkaars werk te reflecteren kunnen de kunstenaars elkaars horizon verbreden en van elkaar leren. Tevens krijgt de gedeelde problematiek meer draagvlak. Het wordt op die manier niet iets waar je als kunstenaar individueel mee bezig bent maar een samenwerking. Samen staan we sterker en dit kunnen we aan de wereld laten zien. posities kunnen innemen. Door te stimuleren dat kunstenaars op discursieve terreinen kunnen deelnemen hopen wij een passiviteit te doorbreken en willen wij een positieve boodschap afgeven. Het concept of de doelstellingen van de werkperiode zijn afhankelijk van de deelnemers, er is dus geen vast model. Het grondprinciepe is echter: Blauwe maandag is niet per definitie een tentoonstelling maar een uitnodiging tot verdieping in elkaars artistieke praktijk. Er moet wel een publiek moment komen. Daar zijn verschillende mogelijkheden voor, zoals een documentatie. Een ander model voor Blauwe maandag kan zijn; Wilde expositie. Er kan een expositie gemaakt worden op een willekeurige plek, bijvoorbeeld in de openbare ruimte. Wij zouden het interressant vinden als we een spin kunnen vormen met de mensen die hierbij betrokken raken. Bijvoorbeeld dat een kunstenaar die een werkperiode heeft gehad later een tekst schrijft over een nieuwe werkperiode, of dat hij terugkomt als gastspreker. Zo hopen we het passieve denken bij jonge kunstenaars te onderbreken en een draagvlak te creëren voor onze eigen, specifieke mentaliteit. In een later stadium zouden er publicaties kunnen komen met een documantatie van projecten. Blauwe maandag is de titel van een werk van Roos Wijma, dat werd getoond tijdens de leerling/meeser expositie die ons inspireerde. Maar blauwe maandag is ook de after weekend blues, een metafoor voor de bittere bijsmaak van actuele kunst: Onze generatie bestaat niet uit grootheden, maar uit een veelheid aan individuen die allemaal boven elkaar uit willen stijgen. Met blauwe maandag willen wij ook laten zien dat het er niet om gaat zo bijzonder mogelijk te zijn, maar dat er wel hele bijzondere dingen kunnen gebeuren als twee integere praktijken elkaar ontmoeten. Samen staan we sterk en we hebben elkaar nodig. Door een werkperiode van dit karakter te organiseren hopen wij een eigen dynamiek te creëren waarbij betrokkenen verschillende Brenda Tempelaar en Karina Beumer februari 2012 Blauwe Maandag In een tuin in Amsterdam zit ik, omringt door geluid van grasparkieten en een hoge drukspuit de zon schuift het grijs en blauw door de lucht. Ik denk terug aan de blauwe maandagen die even snel komen als voorbij gaan... beeld en tekst door: Roos Holleman

3 BLAUWE MAANDAG #01 blauwe maandag #01:( ) locatie APART lokaal01 breda deelnemers: brenda karina en margot tekst door karina voorstellen voor titels: ik was vergeten dat je ziek was arrogante kunstenaars schilderachtige video ontkenning van de tafel gelieve het kunstwerk niet aan te raken er is nog wel ruimte voor een schilderij Genesis van een blauwe maandag Voor een ontmoeting in het paradijs krijg je geen uitnodiging. Je bent uitgenodigd of niet. spraken over zaken die de ruimte met nieuwe gedachten vulde. Het paradijs bereidde zich uit. {In den beginne kreeg B een lege ruimte Voordat de ruimte zich met dingen kon vullen,vulde B hem met gedachten. Gedachten die mogelijkheden konden aftasten zonder vette vingers. Om deze gedachten te dragen had ze woorden, papier en een tafel meegenomen. Bezoekers van de ruimte konden de gedachten zien liggen op tafel en ze zelf meenemen naar buiten.} Toen alle woorden waren meegenomen zocht B voor de gedachten nog een vertolker. Ze vond samen met R een grijze roodstaart papegaai die vanuit zijn onzichtbare kooi de woorden weerkaatste. De papegaai vulde de ruimte met dingen. Een plant, een bank, boeken met gedachten over papegaaien en ruimtes. Zelfs nog meer papegaaien die de muren bevolkten. De papegaai sprak via een scherm de woorden "Moi, je dis je". "Ik, Ik zeg ik". De bezoekers luisterden en zaten in de bank, keken naar de plant en de papegaaien aan de muur. Iedereen was gehult in een tropisch groen licht, het veranderde hen in papegaaien en ze {Na het schrille krassen van de papegaai ontstond er weer een nieuw ritme in de ruimte. Een nieuw gewas. Nieuw leven, nieuwe dood. Radijsjes en Goudhaantjes dansen gewichtloos op het ritme van het rood, ingetogen voor de afgeschermde buitenwereld, een binnenmonds festijn.} De gedachten zijn geweken, de woorden verfrommeld, het geluid is gedempt en de dans afgeblazen. De dingen zijn uiteengeweken en kiezen kleur: Blauw en Rood. M brengt de ruimte op smaak. Tussen nieuwe wanden ontstaat een nieuwe visie die door geen papegaai vertaald kan worden. Pigmenten verroeren zich licht in kleine vlakken. Beneden wordt een feestmaal geprepareerd. Gerechten in een mozaiek van rood en blauw. De eer is aan B, die verjaart. Het is een feestdag. {Als het feest weer is afgelopen, verstelt M de ruimte naar een architectonische oase} tekst door: Roos Holleman

4 het papegaaienmuseum BLAUWE MAANDAG #02 ( ) het papegaaienmuseum met Roos Holleman en Brenda Tempelaar locatie APART Lokaal01 Breda tekst door Karina Beumer Die fucking vogels zijn er weer. Zegt klasgenoot Dick, doelend op onze fluitende vrienden die hem tegemoet zingen in de vroege ochtend als hij de kroeg uitkruipt. Op de een of andere manier is dit voor hem een vervelend geluid, anderen vinden dat de vogels een vrij gevoel geven omdat ze vertellen dat de lente eraan komt. Papegaaien weten niet wat ze vertellen. Ze kunnen wel praten maar ze weten niet wat ze zeggen. Ze imiteren. Het is een metafoor voor kunst en voor onszelf zegt Roos. als je hier bent ben je ook een papegaai zegt Brenda. Voor een deel snap ik wat ze bedoelt. We maken ons allemaal schuldig aan na-praten, terwijl we het als kunstacademiestudent belangrijk vinden authentiek te zijn. En ook dit is na-praten. Want deze verwachting van het kunstenaarsschap, hebben we die zelf bedacht? De ruimte is verdeeld door een boekenkast, een bank en een plant. Een muur is raamloos, de andere muren hebben afgeschermde ramen. Op de muur zijn potloodtekeningen van Roos en een film van Brenda. Boven ons brand een groen tl licht. Het geeft de potloodtekeningen van de papegaaien een rode schaduw. Vanuit de bank tegen de muur kunnen we de ruimte rustig bekijken, maar aan het eind van de avond zit iedereen op de grond. parkiet zwarte beer ekster raaf kakatoe ara uitgeverij de papieren tijger (woman is a danger cat) De film die op de muur wordt geprojecteerd toont een raam, dit raam is niet afgeschermd en buiten lijkt de wereld vertraagd, op de vensterbank ligt een blauwe papegaai. Er is geen geluid maar wel tekst. Moi Je Dis Je Moi Je Dis Je. Waar Brenda in haar werk soms ongrijpbaar lijkt, gebruikt Roos haar verbeelding om als tolk te fungeren. Door een gezamelijke vraag naar wat een papegaai is vullen deze twee artistieke praktijken elkaar aan tot een duidelijke eenheid die me aan het denken zet over of we wel zelfstandig nadenken. De metafoor van de papegaai. Welkom in deze oneindige paradox.

5 * monday blue [Dit bericht markeren als ongelezen] [Dit bericht verwijderen] [Dit bericht boven aan het Postvak IN laten staan] Beantwoorden brenda tempelaar * info@brendatempelaar.nl brenda tempelaar info@brendatempelaar.nl * * verzenden * zoeken * Details weergeven Aan karinabeumer@hotmail.com Van: info@brendatempelaar.nl Verzonden: woensdag 28 maart :54:18 Aan: karinabeumer@hotmail.com Het groen verdwaast.steekt me af van het gekibbel. Kibbelen, kirren, de aanwezigen zijn de vogels die hier nog ontbraken. Aan de muur mijn stille papegaai, hij is een levenloze tussen de mensen en wordt over het hoofd gezien ik denk, laat hem maar. Mijn hand in de film geeft de ruimte opnieuw vorm. Op het kijken na is er weinig te doen. Het zitten, is een ongewone uitnodiging, een onderbreking van de slide-show, waardoor alle tekeningen loom worden en de papegaaien lijken te knabbelen op hun voer. Loomheid is een zegen Het is een haast onbelangrijke vertoning, als we een film maakten hadden we dit er misschien uit geknipt. Het betreft een knulligheid die zich weet te combineren tot een geheel dat in niets herinnert aan de leegte van wit. tekst door Brenda Tempelaar tot maandag x

6 b l a u w e maandag BLAUWE MAANDAG DINSDAG #03 ( ) ALTIJD * FEEST * ALTIJD met Margot Zweers en Roos Holleman locatie APART Lokaal01 Breda tekst door Karina Beumer Welkom: Op blauwe dinsdag eten we blauwe couscous en blauwe aspergesoep met rode wangen met cranberries erin. Vandaag is jarig: Brenda, en daarom is het ALTIJD * FEEST * ALTIJD op rood met blauwe servetten. Er wordt niet gezongen maar wel gepraat, zowel over de tarzan als de leaf. Lokaal01 heet ons welkom in haar keuken. Het werk van Roos en Margot is de waanzinnig gedekte tafel en ons samenzijn. Het is nog licht als we op locatie aankomen maar tijdens het altijd feestmaal beginnen de kleuren van buiten te verdwijnen en zakken we langzaam weg in het werk van Margot. In de hoek staan haar gereedschappen en haar objecten zijn als kameleons in de ruimte, ze nemen de kleur over van buiten, of eigenlijk de niet-kleur. Gelukkig zijn de ramen weer open, behalve twee daarvan, Deze zijn bedekt met beneden, dit zien we als Margot het licht aandoet. In het raamkozijn hangt de enorme tekening van Roos, op de tekening twee sierlijke radijsjes op een bedje van blauw pastel. Dan zijn we weer terug beneden aan de tafel met soep, kaas en wijn, en elkaar. BLAUWE MAANDAG #04 ( ) roze olifant met Margot Zweers en Karina Beumer locatie APART Lokaal01 Breda tekst door Karina Beumer ---- roze olifant maandag 30 april gelukkig is het geen koninginnedag: Ik ontmoet haar in het gras met de paardebloemen erin. Het is h12. Niet luisteren. zegt ze tegen me. Ze is een romantische kunstenaar. Ondertussen zijn onze kleren vies geworden van de aarde. Er is ook een spreeuw op avontuur. De timing is heel belangrijk maar juist nu is het zinvoller dan ooit. Dat twee integere partijen elkaar ontmoeten. (Dirk en Wessel zijn elkaar kwijtgeraakt) Maar er wordt wel geschreeuwd van achter de muur met de hoek erin, daar is het ALTIJD FEEST ALTIJD. De nieuwe kapsels van de lente worden gepresenteert en je kan er kijken naar de natuur. Het goud weerkaatst op het blauw van de nacht in jouw ogen. We hebben daar best wel vrije ideeën over DOOD

7

8

9 een log voorkomen in een lege ruimte Drie, een, een, drie, twee, gipstegels opgestapeld op de grond. Drie latten zijn aan de voorzijden wit gemaakt, de uiteinden zwart. Een stok heeft altijd een gelijke boven- en onderkant. Waren de latten rondom beschilderd dan zouden ze met hun witte midden in de muur verdwijnen. Binnen deze eenduidige opstelling is de stalen boog constructie aan de wand een wilde uitspatting. De stalen contour is gevuld met roze was die onmogelijk te plaatsen is in het sobere palet. Het wijst me op mijn behoefte aan causaliteit; een gevolg moet een oorzaak hebben en die oorzaak wordt me niet aangereikt. Gelukkig niet. Stilzwijgend geeft de uitspatting aan de muur aan dat de mogelijkheden oneindig zijn over een presentatie van Margot Zweers Het nieuwe element binnen het werk van een kunstenaar toont zich als een roze olifant, die zich doorgaans ongemakkelijk voelt in een tentoonstellingsruimte. Zijn logge voorkomen vult de leegte op die de samenhorigheid van het eerdere werk veroorzaakte. Hij maakt het verblijven tussen de werken aangenamer, omdat hij de door ons zo gevreesde logica opheft. Soms valt de roze olifant nagenoeg gelijk met zijn naam, in de vorm van een object dat eigenlijk te groot is voor het oeuvre, bedoelt als springplank om bescheiden werk uit de vergetelheid te houden. In dat geval is de roze olifant vrijwel altijd een toevoeging, maar hij is wellicht des te doeltreffender in zijn afwezigheid. Een stille en goed geplaatste roze olifant, kan mij doen nadenken over mijn verwachtingen van een tentoonstelling. Hij geeft aan waar de kunstenaar geaarzeld heeft, waar hij over twijfelt of waar hij simpelweg nog geen uitspraken over kan doen. In hun onbestemdheid biedt dit soort uitspattingen een toeschouwer de mogelijkheid om langduriger in het werk te verblijven. Het delen van een roze olifant vergt moed, tolerantie ten aanzien van het eigen oeuvre; de bereidwilligheid om verwachtingen te relativeren. Bij een retrospectief verwachten we een disbalans, een tegenstrijdigheid in de vorm van een inhoudelijk conflict of een formele botsing. Als de aaneenschakeling van werk overeenkomstig begint te worden wakkert het wantrouwen in ons aan: vernieuwen we onszelf wel? In het werk van Karina Beumer is het eerder de vraag waar we geen roze olifanten zien. Haar intenties zijn vrijwel altijd roze en altijd olifanten. Een feilloze hand tekent alles wat haar ogen zien gebeuren, zo roze en olifantachtig mogelijk. De modus van haar tekenhand is pretentieus en trefzeker, zoals de stappen van een olifant nooit aarzelend op hun doel afgaan. Maar ook zij weet dat zij de sokken moet schilderen, die hier en daar op haar tapijt nog niet het minste van het afbeelden waard zijn. Wanneer is iets het waard om te worden geschilderd? Het schilderij kijkt je aan en stelt je een dergelijke vraag. Ik blijf het een antwoord schuldig, deels omdat ik het ook niet weet. Deels omdat ik het schilderij niet zou willen ontdoen van de charme die schuilgaat in het ongemak waarmee de sokken zich op het schilderij bevinden. Roos Holleman beantwoordt de vraag naar een roze olifant met een roze olifant; een grotesk gebaar, maar voor een olifant opvallend klein, op papier met pastelkrijt. Een handeling die haar identiteit typeert. Voor mij is haar werk een onderzoek naar de bodem van de tekenkunst. Kan ik een muis tekenen die in de val gelopen is? Kan een radijs getekend worden? Getekend op twee meter papier is een radijs overtuigd van zichzelf, ontzettend roze en meer dan eens een olifant, maar ondertussen en nog het meest van alles een radijs. De dingen zijn de dingen; zo kwam het dat de roze olifant het hoofd van Roos Holleman in ging en er uit kwam als een roze olifant. De veronderstelling dat kunst ergens naartoe gaat behoort niet meer aan ons denken, is een idee geworden, zoals de geschiedenis zich altijd in onze gedachten vormt. We maken dingen die niet langer functioneren als ons eigen werk, om daardoor meer inzicht te krijgen in hoe ons werk dan wél functioneert. Anders gezegd, zegt een opdoemende vernieuwing meer over wat geweest is, dan over wat het gaat worden. Brenda Tempelaar