Als de graankorrel in de aarde valt en sterft, brengt hij veel vrucht voort!

Transcriptie

1 JAARGANG 02 NR. 8 APRIL 2012 Als de graankorrel in de aarde valt en sterft, brengt hij veel vrucht voort! (Joh 12,24) Met de woorden van de graankorrel die in de aarde valt en sterft, geeft Jezus de betekenis van zijn sterven weer. Het Paasgeheim dat zich in Jeruzalem voltrekt, bewerkt een vruchtbaarheid die wereldwijd, universeel en voor alle tijden geldt. Gods Zoon voltooit zijn zending op aarde: het offer van zijn overgave aan de wil van de Vader is volbracht. Door de uitstorting van de Heilige Geest over de apostelen en de zending die de Kerk daardoor ontvangt, kan de vruchtbaarheid van het offer zijn weg vinden naar alle landen en gedurende alle tijden. De graankorrel, Jezus zelf, aan het kruis gestorven en op de derde dag verrezen, is bezig vrucht voort te brengen door de kracht en de creativiteit van de Heilige Geest. Hoezeer zal de verheerlijkte Heer zelf ernaar verlangen, dat Hij ook in de harten van de mensen van onze tijd mag sterven en verrijzen en vruchten voortbrengen die blijvend zijn. Vanuit het Pasen van de Heer mogen we ons opnieuw bewust worden welke vruchten Hij in ons wil bewerken: vrede, vreugde, barmhartigheid, geduld, hoop, liefde... Eén van de grootste en meest blijvende vrucht is wel ons Godsvertrouwen: dat wij ons met Jezus in de handen van de hemelse Vader kunnen leggen. Vader, in uw handen beveel ik mijn geest! Met deze woorden legt Jezus zichzelf, zijn toekomst, maar ook alles wat Hij heeft volbracht gedurende zijn aardse leven, in de handen van de Vader. Hij legt daarmee ook zijn Kerk in de handen van de Vader.

2 Met de apostel Paulus mogen wij daarom ook ten aanzien van de Kerk zeggen: Ik ben ervan overtuigd, dat noch de dood noch het leven, noch engelen noch boze geesten, noch wat is noch wat zijn zal, en geen macht in den hoge of in de diepte, noch enig wezen in het heelal ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, die is in Christus Jezus onze Heer! (Rom 8,38v.). Mij lijkt dat wij deze vrucht in onze tijd bijzonder nodig hebben, vooral ook met betrekking tot evangelisatie, vitalisering en de toekomst van onze Kerk: het vertrouwen dat wij persoonlijk en gemeenschappelijk geborgen zijn in de goedheid en de trouw van God de Vader. Ik heb u uitgekozen en heb u de taak gegeven op tocht te gaan en vruchten voort te brengen die blijvend mogen zijn. (Joh 15,16). Op onze tocht door het leven zijn we dus geroepen blijvende vruchten voort te brengen: wat in elk geval blijft is de liefde en het Godsvertrouwen van Jezus zelf, dat Hij door zijn sterven in onze harten gelegd heeft. Mogen wij zo Pasen en Pinksteren vieren: liturgisch en spiritueel. Dit wil zeggen dat wij onze harten openstellen voor de genade van deze grote feestdagen én deze genade de basis laten zijn van ons christelijk en kerkelijk leven. Het begint daarmee dat we Jezus als graankorrel in de aarde van ons concrete, menselijke en kerkelijke leven ontvangen: dat Hij in ons sterft en daardoor zijn Godsvertrouwen in onze harten legt. Dan kan zijn Godsvertrouwen mijn en ons Godsvertrouwen worden. Met dit doorleefde en aangenomen Godsvertrouwen kan God zelf ons bij de hand nemen, ons leiden en een nieuwe vruchtbaarheid schenken, waarover we ons zullen verwonderen en verheugen. Het is God zelf die dit bewerkt en die ons zal bewegen om met de psalmist ook in onze dagen te kunnen zeggen: Geweldig is het wat de Heer ons deed! (Psalm 126) P. Bartholomé van Oudheusden De oogst is wel groot, maar arbeiders zijn er weinig. Vraagt daarom de Heer van de oogst arbeiders te sturen om te oogsten! (Mt. 9, 37 v.)

3 Over missie en contemplatie (Hier volgt een gedeelte van een preek van P. Raneiro Cantalamessa, gehouden in de Advent 2011 te Rome) De geschiedenis van de evangelisatie in Europa (met name door de monniken) toont ons het belang van het contemplatieve leven met het oog op de evangelisatie. Ook het Tweede Vaticaans Concilie heeft hierop gewezen (zie Ad gentes 18). De uitnodiging om met het oog op de evangelisatie, nieuwe vormen van monnikendom te zoeken die zich aan het oude monnikendom inspireren, is geen dode letter gebleven. Eén van de vormen die aan deze wens beantwoordt, werd gerealiseerd door de Monastieke Fraterniteit van Jeruzalem, gekend als de monniken en monialen in de stad. Na twee jaar doorgebracht te hebben in de Saharawoestijn, alleen in het gezelschap van de Eucharistie en de Bijbel, heeft hun stichter, pater Pierre-Marie Delfieux, begrepen dat de grote geseculariseerde steden de woestijn zijn van nu. Op gang gekomen in Parijs, in 1975, op de dag van Allerheiligen, zijn deze fraterniteiten nu aanwezig in de meeste grote steden van Europa, Rome inbegrepen waar zij belast zijn met de kerk Trinità dei Monti. Hun charisma is te evangeliseren doorheen de schoonheid van kunst en liturgie. Hun habijt, hun levensstijl, eenvoudig en streng, de tijd die zij verdelen over werk en gebed, zijn die van het monastieke leven. Nieuw is hun vestiging in het midden van de steden - over het algemeen in oude kerken van grote artistieke waarde, en de samenwerking tussen mannelijke en vrouwelijke religieuzen. En dan is er het klooster van Bose, in Italië, dat van een heel ander genre is, maar eveneens thuishoort in het gewemel van nieuwe monastieke vormen. En op oecumenisch vlak, hebben we het klooster van Taizé in Frankrijk, een voorbeeld van deze directe betrokkenheid van het contemplatieve leven op het werk van de evangelisatie. Op 1 november 1982, heeft Johannes Paulus II in Avila, bij de ontvangst van een grote vertegenwoordiging van het vrouwelijk contemplatief leven, ook de mogelijkheid naar voor geschoven dat slotzusters zich directer engageren in het evangelisatiewerk. Uw kloosters zei hij zijn gemeenschappen van gebed te midden van christengemeenten, aan wie u hulp biedt, voedsel en hoop. Het zijn gewijde plaatsen en het zouden ook christelijke onthaalcentra kunnen zijn voor mensen, vooral jongeren, die dikwijls op zoek zijn naar een eenvoudig en transparant leven, in tegenstelling met wat hun door de consumptiemaatschappij wordt aangeboden.

4 Zijn oproep is niet in dovemansoren gebleven en wordt omgezet in originele initiatieven van vrouwelijk contemplatief leven die openstaan voor de evangelisatie. Al die nieuwe vormen vervangen de traditionele monastieke realiteit niet, waarvan vele ook centra zijn van spirituele uitstraling en evangelisatie, maar zij gaan aan hun zijde en verrijken ze. Het volstaat niet dat er in de Kerk personen zijn die zich aan contemplatie wijden en anderen aan missionering; een synthese tussen beide is nodig in het leven van elke missionaris. Anders gezegd, het volstaat niet te bidden voor de missionarissen, het gebed van de missionarissen is nodig. De grote monniken die Europa in het verleden na de invallen van de barbaren opnieuw geëvangeliseerd hebben, waren mannen die uit de stilte van de contemplatie traden en ernaar terugkeerden van zodra de omstandigheden het toelieten. Of beter, in hun hart, kwamen zij nooit helemaal uit het klooster. Zij pasten op voorhand de raad toe die Franciscus van Assisi aan zijn broeders gaf wanneer hij hen de wereld in stuurde: Waar wij ook zijn, waar wij ook gaan, wij dragen onze cel met ons mee. Onze cel, is broeder lichaam, en onze ziel is de kluizenaar die in deze cel woont om tot God te bidden en te mediteren (Legenda Perugina, 80 (FF, 1636). Wij hebben daarvan een voorbeeld dat nog meer gezag heeft. De dag was voor Jezus een bewonderenswaardige ineenvlechting van gebed en meditatie. Jezus bad niet alleen voordat Hij predikte, Hij bad ook om te weten wat Hij moest prediken, om uit het gebed de dingen te halen die Hij aan de wereld moest verkondigen: Wat Ik dus verkondig, verkondig Ik zoals de Vader het Mij gezegd heeft (Joh. 12,50). Daarvan kwam het gezag dat Jezus had wanneer Hij sprak en dat op iedereen indruk maakte. De nieuwe inspanningen voor de evangelisatie zijn aan twee gevaren blootgesteld. Het ene is luiheid, niets doen en alles door de anderen laten doen. Het andere is zich overgeven aan een koortsachtig en leeg menselijk activisme waardoor uiteindelijk beetje bij beetje het contact met de bron en doeltreffendheid van het woord verloren raakt. Men zegt: Maar hoe kan men daar rustig blijven bidden, wanneer zoveel noden onze aanwezigheid opeisen, hoe niet lopen wanneer het huis brandt?. Het is waar, maar beelden we ons in wat er zou gebeuren indien de groep brandweermannen, ter plaatse gekomen om de brand te blussen, er zich rekenschap van geeft dat bij hun aankomst geen druppel water meer in hun voorraad is. Zo vergaat het ons, wanneer we ons haasten te preken zonder te bidden. Gebed is wezenlijk om te evangeliseren, want christelijke prediking heeft niet als eerste zending een leer over te brengen maar het concrete leven. Wie bidt zonder te spreken, evangeliseert meer dan wie spreekt zonder te bidden.

5 Opnieuw vanuit Christus vertrekken (2) (Aan begin van het derde millennium heeft Paus Johannes Paulus II de apostolische brief Novo Millennium Ineunte geschreven. Hierin geeft hij een voorstel tot een pastoraal programma, om het christelijk leven op persoonlijk en kerkelijk vlak te vitaliseren: een pastoraal vitaliseringsprogramma in een zevental aandachtsvelden. In deze tweede bijdrage spreekt Paus Johannes Paulus II over het belang van het gebed.) Voor de pedagogie van de heiligheid (beschreven in een eerste bijdrage, zie EvaVita nr. 7) is er een christendom nodig dat zich in de eerste plaats onderscheidt door de kunst van het gebed. Wij weten dat het gebed niet vanzelfsprekend is. Bidden moeten we leren en net als de eerste leerlingen moeten we telkens opnieuw aan de goddelijke Leermeester deze kunst vragen: Heer, leer ons bidden (Lc. 11, 1). In het gebed voltrekt zich de dialoog met Christus die ons tot zijn vertrouwelingen maakt: Laten we met elkaar verbonden blijven, jullie en Ik (Joh. 15, 4). Deze wederkerigheid is het wezen zelf, de ziel van het christelijk leven en zij is de voorwaarde van elk authentiek pastoraal leven. Zij is in ons tot stand gebracht door de heilige Geest en opent ons, door en in Christus, voor de beschouwing van het gelaat van de Vader. Deze drievuldigheidslogica van het christelijk gebed aanleren, door haar vóór alles in de liturgie ten volle te beleven, hoogtepunt en bron van het kerkelijk leven, maar ook in de persoonlijke gebedservaring, dat is het geheim van een werkelijk vitaal christendom dat geen enkel motief heeft om de toekomst met vrees tegemoet te zien, omdat het voortdurend tot de bron terugkeert en er zich in vernieuwt. Is het feit dat we heden ten dage in de wereld - ondanks de gestage ontwikkeling van de secularisatie - een diffuse nood aan spiritualiteit vaststellen, die zich grotendeels uitdrukt in een vernieuwde nood aan gebed, niet een teken van de tijd? De andere godsdiensten die nu ook rijkelijk aanwezig zijn in de streken die vroeger traditioneel christelijk waren, bieden eveneens hun antwoord op deze vraag, vaak in aantrekkelijke vormen. Wij die de genade bezitten in Christus te geloven, Openbaring van de Vader en Verlosser van de wereld, wij hebben de plicht te tonen tot welke diepte de verbondenheid met Hem kan leiden. De grote mystieke traditie van de Kerk, zowel in het Oosten als in het Westen, kan ons op dat gebied veel leren. Zij toont hoe het gebed als een echte liefdesdialoog kan uitgroeien en de menselijke persoon totaal laat opgaan in de goddelijke Geliefde,

6 aangeraakt door het contact met de Geest, en zich kinderlijk toevertrouwend aan het hart van de Vader. Dan hebben we een levendige ervaring van Christus belofte; Wie mij liefheeft zal ondervinden hoe de Vader hém liefheeft, en ook Ik zal hem liefhebben en Mij aan hem openbaren (Joh. 14, 21). Het gaat om een weg die totaal gedragen is door de genade, maar evenwel een sterk geestelijk engagement vereist en ook pijnlijke uitzuiveringen (de donkere nacht ) kent, maar die onder verschillende vormen tot onuitsprekelijke vreugde leidt, door de mystici beleefd als eenheid met de Bruidegom. Kunnen wij, temidden van zoveel lichtende getuigenissen, de leer vergeten van Sint Jan van het Kruis en van de heilige Theresia van Avila? Ja, geliefde broeders en zusters, onze christelijke gemeenschappen moeten authentieke scholen van gebed worden, waar de ontmoeting met Christus niet alleen tot uitdrukking komt in het smeken om hulp, maar ook in dankzegging, lof, aanbidding, contemplatie, luisterbereidheid, vurige genegenheid tot en met een waarachtige dwaasheid van het hart. Het gaat dus om een intens gebed dat zich nochtans niet afkeert van het engagement in de tijd: het hart openen voor Gods liefde opent het ook voor de liefde tot de broeders en stelt het in staat geschiedenis te schrijven volgens Gods plan. Uiteraard worden gelovigen die een specifi eke roeping tot een Godgewijd leven hebben ontvangen, op een bijzondere wijze tot gebed uitgenodigd. Deze roeping maakt hen ontvankelijker voor een contemplatieve ervaring en het is belangrijk dat zij er zich met edelmoedige toewijding op toeleggen. Maar men vergist zich als men denkt dat eenvoudige christenen het kunnen stellen met een oppervlakkig gebed dat niet in staat zou zijn hun leven te vervullen. In een tijd dat het geloof sterk wordt uitgedaagd, zijn middelmatige christenen, christenen in gevaar. Zij lopen inderdaad het gevaar dat hun geloof geleidelijk verzwakt en dat ze zich laten verleiden tot allerlei religieuze surrogaten en zelfs extravagante vormen van bijgeloof. De opvoeding tot gebed wordt uiterst belangrijk in ieder pastoraal programma. Hoe mooi zou het zijn als niet alleen de religieuze communiteiten maar ook de parochiële gemeenschappen steeds meer van een gebedsklimaat zouden doordrongen zijn! Met het nodige doorzicht dient men de volkse gebedsvormen te herwaarderen en vooral tot liturgisch gebed op te voeden. Een dag van de christelijke gemeenschap, waarop de vele vormen van pastoraal en getuigenis in de wereld worden samengebracht in een Eucharistieviering met eventueel het bidden van lauden en vespers, is wellicht meer het overwegen waard dan men in het algemeen denkt. De ervaring van vele christelijk geëngageerde groepen, die voor het merendeel uit leken bestaan, bevestigt dit.

7 Maria, ster van de evangelisatie P. Raneiro Cantalamessa Maria is de ster van de evangelisatie omdat zij het Woord gedragen heeft, niet naar een of ander volk, maar naar heel de wereld! Doch niet alleen daarom. Maria droeg het Woord in haar schoot, niet op haar lippen. Zij was van Christus vervuld, ook lichamelijk, en liet dit alleen reeds door haar aanwezigheid uitstralen. Jezus straalde uit haar ogen, uit haar gelaat, uit heel haar persoon. Wanneer iemand zich parfumeert, is het niet nodig dat het gezegd wordt, het volstaat naast die persoon te staan en het waar te nemen. Maria, vooral in de tijd waarin zij Hem in haar schoot droeg, was vol van de geur van Jezus Christus! Men kan zeggen dat Maria de eerste slotzuster van de Kerk was. Na Pinksteren, is zij als het ware in het slot gegaan. Dank zij de brieven van de apostelen kennen wij talloze personen en ook vele vrouwen uit de eerste christengemeenten. Op een zeker ogenblik spreekt men over een zekere Maria (cfr. Rom. 16,6), maar het is niet Maria, de moeder van Jezus. Over Maria, de Moeder van Jezus, wordt niets gelezen. Zij verdwijnt in het diepste zwijgen. Maar wat heeft het voor Johannes betekend haar bij zich te hebben toen hij het Evangelie schreef en wat kan het voor ons betekenen, haar bij ons te hebben wanneer we hetzelfde Evangelie verkondigen? De bloem van de Evangelies schrijft Origines is dat van Johannes, waarvan de diepe betekenis niet kan gevat worden door wie zijn hoofd niet op Jezus borst gelegd heeft en Maria niet van Hem tot moeder gekregen heeft. Maria is als eerste met deze tweede ziel of roeping in de Kerk begonnen - die van de verborgen en biddende ziel, naast de apostolische of actieve ziel. De traditionele icoon van de Hemelvaart is er een heerlijke uitdrukking van. Maria staat recht, met open armen, in een gebedshouding. Rond haar, de apostelen, ieder met een voet of hand omhoog, anders gezegd in beweging; zij vertegenwoordigen de actieve Kerk die vanwege de zending op weg gaat, spreekt en optreedt. Maria staat onbeweeglijk, onder Jezus, juist op de plaats waar Hij ten Hemel is opgestegen, als het ware om de herinnering aan Hem te bewaren en de verwachting van zijn wederkomst levendig te houden.

8 Activiteiten van EvaVita Vigilieviering van Pinksteren op zaterdag 26 mei in de kathedraal van Roermond u. We bidden samen met Maria om de H. Geest (rozenkrans) u. Pontifi cale Eucharistieviering met Mgr. Dr. E. de Jong, aansluitend ontmoeting in de bisdomgebouwen in de Swalmerstraat. In het bijzonder de parochies en (nieuwe) gemeenschappen zijn van harte welkom. Kathedraal-evangelisatie (EvaVita-Roermond) Gedurende deze middag is er eucharistische aanbidding in de kathedraal van Roermond. Terwijl gezongen en gebeden wordt, worden mensen in de kathedraal van Roermond benaderd en verwezen naar Degene om wie het in onze kerk gaat: de levende Heer in ons midden. Tevens wordt hen een kaart met een bijbelspreuk of zegenwens aangeboden. De kathedraalmiddagen vinden plaats op zaterdag 14 april, donderdag 17 mei (Hemelvaartsdag), donderdag 7 juni, zaterdag 23 juni, steeds van uur tot uur. Op zaterdag 23 juni wordt om uur in de kathedraal de H.Mis gevierd, muzikaal verzorgd door het team van EvaVita. EvaVita-Sittard In bezinningshuis Regina Carmeli (Kollenberg AL SITTARD) vindt in de regel op de eerste maandag van de maand van uur een EvaVita-gebedsuur plaats. (7 mei en 4 juni). Van harte welkom zonder aanmelding. Meer info bij Zr. M. Gisela, tel , regina.carmeli@carmeldcj.nl Verschillende gemeenschappen en groepen zetten zich in ons bisdom in voor Evangelisatie en Vitalisering. Zie daartoe de website van het bisdom. Verschillende (contemplatieve) kloosters en biddende mensen begeleiden heel bewust de evangelisatieopdracht van de Kerk in ons bisdom. Sluit u hierbij aan, want het gebed is de Bron van Evangelisatie en Vitalisering. De afdeling EvaVita van het Bisdom Roermond wil bemoedigen, stimuleren en activeren om het geloof in Christus ook in onze tijd uit te dragen en te groeien in vitaliteit. Onder de bescherming van de zalige paus Johannes Paulus II willen wij bidden en werken aan een nieuw missionair elan en de nieuwe evangelisatie bevorderen. Aan iedere evangelisatie ligt geen menselijk plan van expansie ten grondslag, maar het verlangen om de onschatbare gave te delen die God ons heeft willen schenken door ons te laten delen in zijn eigen leven. (Paus Benedictus XVI.) De contactbrief kunt u via de post of via ontvangen: aanmelding via onze afdeling. Evangelisatie in Nederland Zie: