De democratiseringsparadox van het waterschap

Transcriptie

1 De waterschappen op de schop (2) De democratiseringsparadox van het waterschap douwe jan elzinga De waterschapsverkiezingen in november 2008 kenden een uiterst lage opkomst van 24%. Voor het eerst konden de kiezers hun stem uitbrengen op lijsten. Deze vervanging van het personenstelsel door het lijstenstelsel was bedoeld om de belangstelling voor het waterschap te stimuleren. Uit de uitslag blijkt dat dit overwegend niet is gelukt. Daarbij moet wel worden aangetekend dat de mogelijkheid om via internet te stemmen op de valreep moest worden geschrapt vanwege problemen van allerlei aard en soort. De staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat, Tineke Huizinga, heeft aangekondigd dat zal worden bezien of de volgende waterschapsverkiezingen in dezelfde vorm moeten worden herhaald. De overgang van het personenstelsel naar het lijstenstelsel heeft de vraag opgeroepen of het waterschap, van oudsher een vorm van functioneel bestuur, op weg is naar een vorm van algemeen bestuur. Als politieke partijen steeds actiever worden in de waterschappen, kan dat tot gevolg hebben dat die op tal van punten gaan lijken op de partijpolitieke arena s die we kennen in gemeenten en provincies. De principiële vraag die hier aan de orde is luidt: is dit een gewenste ontwikkeling? Mijn antwoord op die vraag is: nee. Over de auteur Douwe Jan Elzinga is redacteur van s&d. No0t zie pagina 50 In dit artikel zal ik die visie uiteenzetten en onderbouwen. Mijn aanbevelingen zijn op onderdelen te herleiden tot analyses die zijn opgenomen in een advies van de Commissie van Advies voor de Waterstaatswetgeving (caw) dat op 22 april 2009 is gepubliceerd. 1 Daarin staat de vraag centraal hoe in de toekomst moet worden omgegaan met de zogeheten geborgde zetels in het bestuur van de waterschappen. Personen die die zetels bezetten worden niet door de burgers in hun waterschap gekozen, maar aangewezen of gekozen door specifieke belangengroepen of belangenorganisaties (zoals van agrariërs, bedrijven en bos- en natuurbeheerders). Samen met de Nijmeegse hoogleraar staatsrecht Tijn Kortmann was ik aan de caw toegevoegd om in meer algemene zin in te gaan op het karakter van het waterschap, de samenstelling van het waterschapsbestuur en de mogelijkheden die er zijn om burgers en anderen bij die samenstelling te betrekken. Vaststaat dat een terugkeer naar het personenstelsel geen optie is, omdat dat politiek niet haalbaar is. Om die reden moet worden uitgekeken naar een aangepast lijstenstelsel dat recht doet aan het functionele karakter van het waterschapsbestuur. In mijn optiek is een dergelijk model te realiseren door te benadrukken dat in het waterschap specifieke belangen worden vertegenwoordigd en dat ook burgers moeten worden aangemerkt als een specifieke belangencategorie. Op die manier kan het func- 45

2 46 tionele bestuur dat het waterschap is blijvend en goed worden onderscheiden van het algemeen bestuur in gemeente en provincie. beperkte taakstelling In een partijpolitieke arena gaat het om het maken van politieke keuzes. Partijen en fracties moeten zich kunnen profileren op verschillen van opvatting over principiële en praktische zaken. Die verschillen van opvatting kunnen voor kiezers aanleiding zijn om op de ene of de andere lijst hun stem uit te brengen. Voor de waterschappen moet worden vastgesteld dat de politiseringsmarge niet te vergelijken is met die van gemeente en provincie. De drie niveaus van algemeen bestuur die Nederland kent worden ook wel, conform artikel 4 Grondwet, aangeduid als algemeen vertegenwoordigende organen : hun taakstelling is zowel zwaar als breed. De taakstelling van het waterschap daarentegen is een uiterst beperkte. De Waterschapswet geeft aan dat het hier gaat om openbare lichamen die de waterstaatkundige verzorging van een bepaald gebied ten doel hebben. Waar in vroeger tijden die zorg zich in hoofdzaak toespitste op het zogeheten kwantitatieve waterbeheer (dijken, droge voeten) is daar vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw de zorg voor de waterkwaliteit en de daarmee verband houdende waterzuivering bijgekomen. Het vaak geschetste beeld dat de taak van de waterschappen in meer recente jaren verder is uitgedijd is onjuist; wel is de belangenafweging in de waterschappen wat breder geworden, met name onder invloed van Europese richtlijnen als de Habitatrichtlijn en de Kaderrichtlijn Water. Die wat bredere belangenafweging onder Europese invloed is echter niet kenmerkend voor het waterschap alleen; die doet zich ook gelden voor alle andere overheden. Vervolgens is van betekenis dat gemeente en provincie een open huishouding kennen, terwijl de huishouding van het waterschap gesloten is. Dit houdt in dat gemeente en provincie allerlei initiatieven kunnen nemen om bestuurlijke en maatschappelijke problemen aan te pakken en op te lossen juist in deze sfeer zijn er vele politieke keuzes te maken terwijl de waterschappen die mogelijkheid van eigen initiatief niet hebben. Zij kunnen zich alleen maar bezighouden met de specifieke wettelijke taken die hun zijn toebedeeld. Dat dit een aanzienlijke beperking van de politiseringsmarge oplevert is evident. De politiseringsmarge van de waterschappen is niet te vergelijken met die van gemeente en provincie Dit nogal vergaande verschil in taakstelling tussen het waterschap enerzijds en gemeente en provincie anderzijds roept de vraag op waarom de waterschappen zich dan toch lijken te ontwikkelen in de richting van partijpolitieke arena s. Is hier eigenlijk wel goed over nagedacht? En wat zijn de mogelijke consequenties van een dergelijke ontwikkeling? Om die vragen te kunnen beantwoorden is het noodzakelijk om de verhouding tussen enerzijds het functioneel bestuur (daaronder vallen behalve de waterschappen bijvoorbeeld ook universiteitsraden en bedrijfsschappen) en anderzijds het algemeen bestuur wat verder uit te diepen. politieke representatie vs. belangenrepresentatie Dat het nationale, het provinciale en het gemeentelijke niveau functioneren als partijpolitieke arena s wordt, zoals gezegd, mede verklaard door hun algemene (brede) taakstelling, in combinatie met hun open huishouding. Hoe groter de ruimte is voor politieke beleidskeuzes van een openbaar lichaam, mede in de sfeer van eigen initiatief, des te meer aanleiding is er om een stelsel van politieke representatie te laten

3 functioneren, met een integratieve en programmatische rol voor politieke partijen. Met het oog hierop zijn in de organieke wetten die het algemeen bestuur regelen (Provinciewet, Gemeentewet) specifieke institutionele arrangementen met duidelijke spelregels neergelegd: regels inzake politieke conflicten en ontslag, regels over fracties, controle-instrumenten, kieswettelijke regels, evenredigheidsnormen et cetera. Vrijwel alle vertegenwoordigende organen van het algemeen bestuur worden samengesteld op basis van directe verkiezingen. Indirecte verkiezing is een duidelijke uitzondering, die bijvoorbeeld wordt gemaakt om in een tweekamerstelsel het ene deel van de volksvertegenwoordiging een ander bevoegdheidsbereik te geven dan het andere deel. Het belangrijkste kenmerk van functioneel bestuur naast de niet-algemene taakstelling en de gesloten huishouding is dat het een vertegenwoordiging kent van belanghebbenden, met bijpassende institutionele vormen en regels. Conflict- en ontslagregels bijvoorbeeld zijn in het functioneel bestuur vooral toegespitst op de relatie tussen het bestuurslid en de (organisatie van) belanghebbenden. Zo dienen bestuurders van bedrijfslichamen (dat zijn product- en bedrijfschappen) te worden benoemd door organisaties van werknemers en ondernemers. De Sociaal-Economische Raad (ser) bepaalt de representativiteit van de verschillende organisaties. Er is geen ontslagmogelijkheid bij vertrouwensverlies. De universiteitsraad daarentegen waarin het wetenschappelijke personeel, het niet-wetenschappelijke personeel en de studenten worden vertegenwoordigd heeft een dagelijks bestuur uit eigen midden, terwijl de functie van de universiteitsraad zich in hoofdzaak richt op een ander bestuur dan het dagelijks bestuur, namelijk het College van Bestuur (CvB). De regels die de verhouding tussen universiteitsraad en CvB normeren, wijken sterk af van die voor het algemeen bestuur op gemeentelijk of provinciaal niveau. Ook openbare lichamen, zoals de Nederlandse Orde van Advocaten, kennen bestuursorganisaties die zijn toegesneden op de specifieke werkzaamheden van de beroepsgroep. Bij de Orde is er een algemene raad die wordt gekozen door een college van afgevaardigden. Het lidmaatschap van de algemene raad is onverenigbaar met dat van het college van afgevaardigden en de deken speelt in de organisatie van advocaten een belangrijke rol. Directe verkiezingen die dan zijn uitgesplitst over de diverse belangencategorieën komen in het functioneel bestuur sporadisch voor. Introductie van zo n model kán de representativiteit van en de betrokkenheid bij het functioneel bestuur verhogen. Vaker echter is de aard van het te representeren belang en/of van de belangengroep grond voor indirecte verkiezing, benoeming uit kandidaten of enkelvoudige aanwijzing. Vanuit het oogpunts van legitimatie is de ene vorm niet per definitie minder aanvaardbaar dan de andere. De gerichtheid van het functioneel bestuur is een wezenlijk andere dan die van het algemeen bestuur Hoewel het opereren van vertegenwoordigende organen in het functioneel bestuur soms trekken vertoont van het algemeen bestuur universiteitsraden bijvoorbeeld zijn in vroeger tijden sterk gepolitiseerd geweest is de gerichtheid van het functioneel bestuur een wezenlijk andere dan die van het algemeen bestuur. Uiteraard neemt de kans dat een vorm van functioneel bestuur qua inrichting opschuift in de richting van het algemeen bestuur sterk toe als wordt overgestapt op directe verkiezing van bestuurders en als daarbij wordt toegelaten of zelfs gestimuleerd dat politieke partijen actief zijn. Precies dit is wat er rond de waterschappen is gebeurd. Als de nationale politiek de conse- 47

4 48 quenties van deze ontwikkeling accepteert, dan moet de regelgeving daarop worden aangepast. Die keuze is vooral ook belangrijk omdat een dergelijke karakterverandering van het waterschap aanmerkelijke gevolgen moet hebben voor de institutionele ordening. Het is in dat geval noodzakelijk om (ook) in de waterschapswetgeving te voorzien in diverse conflictregels die thans ontbreken. Ook in het kader van de huidige regelgeving komt dit gebrek soms al naar voren. Bij bestuursconflicten bijvoorbeeld is er geen formele mogelijkheid om extern te bemiddelen of te interveniëren. Door politisering van de waterschappen zal de behoefte aan regels van deze soort naar verwachting toenemen. de noodzaak van reflectie Voordat wordt nagedacht over de introductie van dit soort institutionele arrangementen moet worden besloten of een vervaging van de grenzen tussen algemeen en functioneel bestuur binnen het waterschap berhaupt een wenselijke ontwikkeling is. Opmerkelijk is nu dat over veranderingen in het waterschapsbestel nooit een dergelijke fundamentele discussie is gevoerd. Steeds zijn nieuwe elementen en elementjes toegevoegd. Een treffend voorbeeld van die gebrekkige reflectie betreft de rol van politieke partijen. In 2004, in de aanloop naar de invoering van het huidige stelsel, was het kabinet-balkenende iii van mening dat politieke partijen bij waterschapsverkiezingen niet mee mochten doen. Omdat de Raad van State twijfelde aan de juridische hardheid van deze uitsluiting werd besloten om het toch maar toe te laten, zonder dat een en ander aanleiding gaf tot debat en (her)overweging in de Kamers. Deze en andere toevoegingen aan het waterschapsbestel zijn veelal niet in een breder verband bekeken. Tot ver in de twintigste eeuw werd het waterschapsbestuur gedomineerd door agrariërs (de categorie ongebouwd ), later kwam daar de categorie gebouwd (eigenaren van gebouwen) bij. De vertegenwoordigers van laatstgenoemde categorie werden doorgaans indirect gekozen door colleges van burgemeester en wethouders, gemeenteraden of provinciale staten. Met de komst van de Wet verontreiniging oppervlaktewateren eind 1969 werden de waterschappen met de waterkwaliteitstaak belast en deden twee nieuwe categorieën hun intrede in de besturen: de huishoudelijke en industriële vervuilers. Het werd aan de provincies overgelaten om een en ander verder te regelen, waardoor er geen integrale discussie over plaatsvond. In 1977 werd in de regeringsnota Naar een nieuw waterschapsbestel? een algemene ingezetenenvertegenwoordiging bepleit, vooral voor die waterschappen waar hun belangen (droge voeten, niet-vervuild water) sterk in het geding waren. Het duurde echter nog vijftien jaar voordat de Waterschapswet het Staatsblad zou bereiken. Bij amendement kwam de directe verkiezing voor ingezetenen in de wet. Van enige fundamentele gedachtenwisseling over de mogelijke effecten van het een en ander op het functionele karakter van het waterschapsbestuur was nog altijd geen sprake. Over veranderingen in het waterschapsbestel is nooit een fundamentele discussie gevoerd In de jaren daarna werd gestreefd naar een verdere opschoning en vereenvoudiging van het waterschapsbestuur. Vele voorstellen passeerden de revue. Uiteindelijk introduceerde de Wet modernisering waterschapsbestel in 2007 het nu geldende stelsel. Op de introductie van het lijstenstelsel werd in de Eerste en Tweede Kamer wel enige kritiek uitgeoefend, maar tot een principieel debat over de toekomst en de legitimatie van het waterschap als vorm van functioneel bestuur kwam het opnieuw niet. Wel zegde staatssecretaris Huizinga toe dat na de eerste verkiezing volgens het nieuwe stelsel (in 2008) een grondige evaluatie zou plaatsvinden.

5 paradox van democratisering Het waterschap is een van de meest doelmatige vormen van openbaar bestuur die Nederland kent. Vanuit een toegespitste functionaliteit en daarbij horende waterexpertise hebben de waterschappen in hun lange bestaan hun waarde meer dan bewezen. Bij waterrampen in andere landen is er steevast een verwijzing naar de meer dan adequate waterorganisatie in Nederland. De schaalvergroting die de laatste decennia heeft plaatsgevonden in de waterschapswereld heeft de doelmatigheid van deze vorm van openbaar bestuur verder versterkt. Omdat burgers en bedrijven een substantiële financiële bijdrage leveren aan de waterschappen en ook een te lokaliseren belang hebben bij een goede besteding van hun bijdragen, is er veel voor te zeggen om deze belangen zo direct mogelijk te laten representeren, onder het motto no taxation without representation. Een directe verkiezing van bestuurders die deze belangen vertegenwoordigen is dan ook zeker aan te bevelen, hoewel eventueel andere vormen van verkiezing of benoeming niet per se slechter zijn. Het waterschap wordt echter een problematische organisatie indien de kiezers wordt voorgespiegeld dat de door hen gekozenen brede marges hebben om partijpolitieke invloed uit te oefenen. Het wekken van die indruk staat gelijk aan een structurele vorm van kiezersbedrog en daar weet de zelfbewuste Nederlandse kiezer tegenwoordig wel raad mee. De paradox is derhalve dat de democratisering van de waterschappen enerzijds een uitdaging is het zoeken naar de beste vorm van belangenrepresentatie en anderzijds een bedreiging vormt, aangezien het waterschap als partijpolitieke arena per se niet zo kan functioneren als gemeente en provincie. Het geleidelijk toegroeien van de waterschappen naar een vorm van algemeen bestuur op basis van een hybride en niet goed doordachte tussenvorm van politieke representatie en belangenrepresentatie met waarschijnlijk bij herhaling dramatisch lage opkomstcijfers roept onvermijdelijk de vraag op of het dan niet veel beter is om de waterschappen te veranderen in uitvoeringsorganisaties van de provincies en de algemene besturen van waterschap en provincie in elkaar te laten opgaan. Nu die beweging op gang lijkt te komen, legt de ingezette gepolitiseerde democratisering de bijl aan de wortel van het waterschap, terwijl dat waterschap zelf het toonbeeld is van een effectieve en goed gelegitimeerde overheidsorganisatie. Het waterschap wordt een problematische organisatie als kiezers wordt voorgespiegeld dat gekozenen brede marges hebben om partijpolitiek te bedrijven Politisering en democratisering van het waterschap in de huidige vorm lijkt de beste manier om het waterschap op de mestvaalt der historie te krijgen. Het wordt dan ook hoog tijd om deze curieuze kip-ei-relatie ter discussie te stellen en een fundamenteel debat te voeren over de democratische legitimatie van het waterschap en de daarvoor te kiezen vormen en normen. Wat mij betreft zou daarbij de handhaving van het waterschap als zelfstandige vorm van functioneel bestuur het uitgangspunt moeten zijn, want er is alle reden zuinig te zijn op goed functionerend openbaar bestuur. Het waterschap is het meest gebaat bij een afgewogen en goed doordachte vorm van belangenrepresentatie. Een fundamenteel debat daarover begint bij de vraag welke belangen onderscheiden kunnen worden en in welke verhouding deze moeten worden gerepresenteerd: is de huidige verdeling over ingezetenen, agrariërs, bedrijven, bos- en natuurterreinbeheerders een adequate? De verhouding tussen de te representeren belangen kan overigens per waterschap verschillen, gegeven de specifieke 49

6 kenmerken van het territoir en de daar aanwezige belangen(groepen) dat het agrarisch belang in stedelijke gebieden zowel in kwalitatief als kwantitatief opzicht anders is dan in landelijke gebieden is bijvoorbeeld evident. De nu bestaande wettelijke mogelijkheden om regionaal te differentiëren verdienen, kortom, handhaving. De vervolgvraag luidt dan op welke wijze de belangenrepresentatie gestalte moet krijgen: via aanwijzing, benoeming of verkiezing (indirect of direct). Wat mij betreft verdient directe verkiezing door belanghebbenden de voorkeur. Het scheppen van de mogelijkheid van stemmen via internet kan, ten slotte, de opkomst substantieel verhogen. Noot 1 Rapport Belangenrepresentatie in het waterschapsbestuur, caw-advies