Praktische opdracht Economie Economische Monetaire Unie

Transcriptie

1 Praktische opdracht Economie Economische Monetaire Unie Praktische-opdracht door een scholier 3907 woorden 17 juni ,1 37 keer beoordeeld Vak Economie Samenvattingen: Deelvraag 1: De Economische en Monetaire Unie is een gebied waar iedereen met 1 gemeenschappelijke munt betaalt binnen de Europese Unie. Men wil hiermee een betere integratie, economische groei en stabiliteit bereiken. Dit verdrag was de basis voor een Europese politieke unie. Dus zal Europa bestuurd worden door een regering die boven de landelijke overheid staat. Er zijn 5 criteria waar een land aan moet voldoen om toe te kunnen treden tot de EMU: De inflatie mag maximaal 1,5% boven het gemiddelde liggen van de 3 lidstaten met de minste prijsstijging. - De kapitaalmarktrente mocht niet meer dan 2% hoger zijn dan het gemiddelde van de 3 landen met de minste prijsstijging. - De koers van de munt moest zich zonder al te veel moeite kunnen handhaven ten opzichte van de andere Europese munten. - Het EMU-tekort mag niet groter zijn dan 3% van het bruto binnenlands product (BBP). - De EMU-schuld in procenten van het bruto binnenlands product, of de EMU-schuldquote mag niet groter zijn dan 60%. Het vervoeren van goederen, personen, diensten en kapitaal is niet aan een limiet gebonden. Sinds 1 januari 1999 wordt de geldpolitiek binnen de Economische en Monetaire Unie gevoerd door de Europese Centrale Bank (ECB) die staat in Frankfurt. Deze bank is onderdeel van het Europese Systeem van Centrale Banken (ESCB), waaraan verder de landelijke Centrale Banken deelnemen. Deze bank bewaakt de waarde van de euro. De ECB wil de inflatie binnen de landen die samen de EMU vormen zoveel mogelijk tegenga Deelvraag 2: De Europese Raad wilde een economische eenwording in Europa. Dit wilde men bereiken doormiddel van het Delors-Rapport dat door de voorzitter van de Europese Commissie werd samengesteld. Het was een stappenplan om in drie fases de Economische en Monetaire Unie tot stand te laten komen. De eerste fase van de EMU: Pagina 1 van 9

2 De Europese Raad besloot in juni 1989 dat de eerste fase zou beginnen van de EMU op 1 juli 1990 zou beginnen. Gelijk werd al het vrije verkeer van kapitaal tussen de lidstaten afgeschaft. Het doel was het bereiken van een prijsstabiliteit. Ze begonnen gelijk al met de derde fase van de EMU omdat er maar weinig tijd was. 1ste stap:men ging onderzoeken wat onderzocht moest worden in een vroeg stadium over alle zaken en wat daar de voor- en nadelen van waren. Dit bestond uit het opstellen van een werkschema voor eind 1993, en aan de hand daarvan kon men verder. Om de 2de en de 3de fase te kunnen realiseren was het nodig het Verdrag tot oprichting van de Europese Economische Gemeenschap (het verdrag van Rome ) te wijzigen. Daarom werd er een conferentie over de EMU bijeengeroepen. De conferentie werd in 1991 gehouden. Als resultaat van de bespreking kwam het verdrag betreffende unie tot stand dat in december 1991 werd overeengekomen en op 7 februari 1992 in Maastricht werd ondertekend. Door vertraging trad het Verdrag pas op 1 november 1993 in werking. In het verdrag van Maastricht van december 1991 zijn 5 voorwaarden gesteld waaraan de lidstaten moeten voldoen om tot de EMU te mogen toetreden. Deze moeten ervoor zorgen dat de landen economisch gezien dicht genoeg naar elkaar toegroeien. De Emu-criteria hebben betrekking op: - de hoogte van de inflatie - hoogte van de rente - de grootte van het tekort op het overheidsbegroting - de grootte van de overheidsschuld - de stabiliteit van de munt in een land De tweede Fase van de EMU: In de tweede fase werden de EMI en de ECB opgericht. De oprichting van het Europees Monetair Instituut (EMI) op 1 januari 1994 was het begin van de 2de fase van de EMU en het Comité van Presidenten hield toen op met bestaan. De twee belangrijkste taken van de EMI waren: -Het verstrekken van de samenwerking tussen de centrale banken en de coordinatie van monetair beleid. -het treffen van de vereiste voorbereidingen voor de oprichting van het Europese Stelsel van Centrale Banken (ESCB), voor het voeren van een gemeenschappelijk monetair belei, en voor de invoering van een gemeenschappelijke munt in de derde fase van de EMU. De EMI bood een forum aan voor overleg en uitwisselen van ideeën en informatie over beleidsaangelegenheden, zorgde voorde uitwerking van het vereiste juridische, organisatorische en logistieke kader dat het ESCB nodig heeft voor het vervullen van zijn taken in de derde fase. In december 1995 besloot de Europese Raad om de euro aan het begin van de derde fase te introduceren en ook te bevestigen dat de derde fase van de EMU op 1 januari 1999 zou beginnen. In december 1996 presenteerde het EMI haar rapport aan de Europese Raad. Het rapport vormde de basis voor een Resolutie van de Europese Raad voor de beginselen en de elementen van het nieuwe wisselkoersmechanisme (ERM II), die in juni 1997 werd aangenomen. In december 1996 presenteerde de EMI de ontwerpen voor de gemeenschappelijke munt Euro die op 1 januari 2002 in omloop zou worden gebracht. Om juni 1997 gaf de Europese Raad zijn goedkeuring aan het pact voor stabiliteit en groei, wat het doel Pagina 2 van 9

3 had om de begrotingsdiscipline met betrekking tot de EMU te waarborgen. In mei 1998 besloten regeringsleiders en staatshoofden van alle EU-landen welke landen aan de eisen voldeden om toe te kunnen treden tot de EMU. Elf lidstaten voldeden aan de eisen voor invoering van de euro op 1 januari Deze landen konden deel nemen aan de derde fase van de EMU Elf landen. Deze 11 landen hebben op 1 januari 1999 officieel de euro ingevoerd. Op die datum werden de onderlinge wisselkoersen van de deelnemende valuta's vastgelegd. Griekenland werd op 1 januari 2001 lid van de EMU. De staatshoofden en regeringsleiders bereikten samen politieke overeenkomsten ten aanzien van de voor benoeming tot lid van de Directie van de Europese Centrale Bank voor te dragen personen. Tegelijkertijd zijn de Ministers van Financiën van de lidstaten met de presidenten van de nationale centrale banken van deze lidstaten, de Europese Commissie en het EMI met elkaar overeengekomen dat de huidige bilaterale spilkoersen binnen de het ERM van de valuta s van de deelnemende lidstaten zouden worden gebruikt bij het bepalen van de onveranderlijke omrekeningskoersen voor de euro. Per 1 juni werden de benoemingen pas van kracht en was de oprichting van de ECB een feit. De ECB en de 11 nationale centrale banken van de deelnemende lidstaten vormden samen het gezamenlijke Eurosysteem. De landen die meedoen aan de euro hebben in het stabiliteitspact afspraken gemaakt over het op orde houden van de overheidsfinanciën van de afzonderlijke landen. Het belangrijkste doel is het beperken van de inflatie in de euro-zone De derde fase van de EMU: Op 1 januari 1999 begon de derde fase van de EMU. De fase had als doel om de onherroepelijke wisselkoersen vast te stellen van de valuta s van de 11 lidstaten. Op 1 januari 2001, toen ook Griekenland begon aan de derde fase van de EMU. Het aantal lidstaten is gestegen naar 12 lidstaten aangezien Griekenland nu ook meedoet. Sinds 1 januari 2001 is ook de Griekse centrale bank onderdeel van het Eurosysteem. De deelname van Griekenland volgde op 19juni 2000 genomen besluit van de Raad van EU. Deelvraag 3: Het stabiliteitspact (Pact voor Stabiliteit en Groei) is ontstaan doordat Duitsland, samen met Nederland, dit als verzoek heeft ingediend en het is uiteindelijk in 1998 ingegaan. Op deze manier kunnen we de euro en zijn waarde beschermen en we kunnen ervoor zorgen dat de lidstaten zich houden aan de budgettaire normen. Als de lidstaten niet in evenwicht zijn met de 3% BBP en een tekort of overschot hebben krijgen ze een boete dat ook wel de sanctie procedure wordt genoemd. Deelvraag 1: Wat is de Europese Economische en Monetaire Unie? In december 1991 sloten de landen van de Europese Unie het verdrag van Maastricht. In 1993 werd het verdrag echt geldig gemaakt. Men wil met dit verdrag een verdergaande Europese eenwording bereiken, men wilde meer integratie. Dit verdrag was de basis voor een Europese politieke unie. Dat wil zeggen dat europa zal worden bestuurd door een Europese regering die boven de landelijke overheden staat. Deze Pagina 3 van 9

4 regeringsvorm is te vergelijken met die van Amerika. Er zijn binnen Europa wel veel meningsverschillen over de mate waarin nationale bevoegdheden naar die Europese regering zullen gaan. Als je kijkt naar het gebied van de geldpolitiek zijn er hele duidelijke afspraken gemaakt om op z n laatst in 1999 te komen tot een Economische en Monetaire Unie (EMU). Op 1 januari 1999 zijn de nationale munten van de 11 deelnemers aan de EMU (Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje, Portugal, Oostenrijk, Ierland en Finland) aan elkaar gekoppeld, dit staat vast en er kon niks meer aan gedaan worden. Koersveranderingen waren vanaf dat moment niet meer mogelijk. Op de datum werd de koers van de euro vastgesteld: 1 euro = 2,20371 gulden. In het jaar 2002 werden alle nationale munten van deze 11 landen vervangen door de euro. Landelijke munten en biljetten moesten op zijn laatst op 28 februari 2002 uit de roulatie zijn genomen. Griekenland kon niet deelnemen aan de EMU, omdat dit land niet voldeed aan de criteria van Maastricht. Om tot de Economische en Monetaire Unie toe te kunnen treden moet je als land aan 5 criteria voldoen: - De inflatie mag maximaal 1,5% boven het gemiddelde liggen van de 3 lidstaten met de minste prijsstijging. - De kapitaalmarktrente mocht niet meer dan 2% hoger zijn dan het gemiddelde van de 3 landen met de minste prijsstijging. - De koers van de munt moest zich zonder al te veel moeite kunnen handhaven ten opzichte van de andere Europese munten. - Het EMU-tekort mag niet groter zijn dan 3% van het bruto binnenlands product (BBP). - De EMU-schuld in procenten van het bruto binnenlands product, of de EMU-schuldquote mag niet groter zijn dan 60%. Zweden, Denemarken en het Verenigd Koninkrijk bleven uit vrije wil voorlopig nog buiten de Economische en Monetaire Unie. Nadat de Commissie in mei 2000 concludeerde, dat Griekenland tegen die tijd wel voldeed aan de toelatingscriteria kon Griekenland al op 1 januari 2001 tot de Europese en Monetaire Unie toetreden. Sinds 1 januari 1999 wordt de geldpolitiek binnen de Economische en Monetaire Unie gevoerd door de Europese Centrale Bank (ECB) die staat in Frankfurt. Deze bank is onderdeel van het Europese Systeem van Centrale Banken (ESCB), waaraan verder de landelijke Centrale Banken deelnemen. De ECB wordt bestuurd door de President Wim Duisenburg en 5 leden, dit bestuur heet de Executive Board. De Nederlander Wim Duisenburg, oud-president van De Nederlandse Bank, was de eerste ECB-President voor een termijn van 8 jaar.de landen die meedoen aan de euro hebben in het stabiliteitspact afspraken gemaakt over het op orde houden van de overheidsfinanciën van de op zichzelf staande landen. Deze bank bewaakt de waarde van de euro. De ECB wil de inflatie binnen de landen die samen de EMU vormen zoveel mogelijk tegengaan. De hoofdtaken van de ECB zijn: - Het vaststellen en uitvoeren van het monetaire beleid in de eurozone; - Het als het nodig is kopen of verkopen van vreemde valuta s om de koers van de euro te beïnvloeden; - Het aanhouden en beheren van de officiële reserves van de lidstaten; - Het bevorderen van een soepel werkend betalingsverkeer binnen de eurozone. Gebouw van de Europees Centrale Bank in Frankfurt. De Economische en Monetaire Unie is dus een gebied met één gemeenschappelijke munt binnen de Pagina 4 van 9

5 Europese Unie. Hierin heeft het vervoeren van personen, goederen, diensten en kapitaal geen limiet. Binnen de Economische en Monetaire Unie wordt gestreefd naar economische groei en stabiliteit. Er zijn wettelijke verplichtingen voor de deelnemende lidstaten om een goed economisch beleid te voeren en dit beleid onderling erg streng te coördineren. Deelvraag 2: Hoe is de Europese Economische en Monetaire Unie tot stand gekomen? Het doel van de Europese Raad was, dat Europa een economische eenwording zou worden. In juni 1988 bevestigde de Europese Raad deze doelstelling en ze gaven de opdracht aan de voorzitter van de Europese Commissie (Jacques Delors)om een stappenplan te maken waarmee ze hun doel konden bereiken, dat Europa dus een economische eenwording zou worden. Jacques Delors kwam met het Delors-rapport als plan om hun doel te bereiken. In dit rapport adviseerde hij om de economische en monetaire unie in drie fase tot stand te laten komen. Dit rapport stelt ook de deadlines voor de drie fases van de Europese monetaire unie waar de politieke doelstellingen van de unie worden samengebracht. De eerste fase van de EMU: De Europese Raad besloot in juni 1989 aan de hand van Delors-rapport dat de eerste fase van het tot stand brengen van de economische en monetaire unie op 1 juli 1990 zou moeten beginnen. Dit was gelijk de datum waarop alle beperking op het vrije verkeer van kapitaal tussen lidstaten zouden worden afgeschaft. Toen kreeg ook het Comité van presidenten van de Centrale Banken van de lidstaten van de Europese Economische Gemeenschap (EEG) dat in mei 1964 was opgericht meer bevoegdheden toegewezen. Deze bevoegdheden werden op 12 maart 1990 neergelegd in een Raadsbesluit en dat hield onder anderen in het overleggen over en bevorderen van de coordinatie op het gebied van het monetaire beleid van de lidstaten. Hun doel was het bereiken van een prijsstabiliteit. Aangezien er maar weinig tijd was en sommige dingen erg ingewikkeld waren begon het Comité van Presidenten al met de voorbereidingen van de derde fase van de Economische en Monetaire Unie (EMU). In de eerste stap ging men onderzoeken wat onderzocht moest worden in een vroeg stadium over alle zaken en wat daar de voor- en nadelen van waren. Dit bestond uit het opstellen van een werkschema voor eind 1993, en aan de hand daarvan kon men verder. Om de tweede en de derde fase te kunnen realiseren was het nodig het Verdrag tot oprichting van de Europese Economische Gemeenschap (het verdrag van Rome ) te wijzigen. Daarom werd er een conferentie over de EMU bijeengeroepen. De conferentie werd in 1991 gehouden tegelijkertijd met de Conferentie over de politieke eenwording. Als resultaat van de bespreking kwam het verdrag betreffende unie tot stand dat in december 1991 werd overeengekomen en op 7 februari 1992 in Maastricht werd ondertekend. Door vertraging trad het Verdrag pas op 1 november 1993 in werking. In het Verdrag van Maastricht van december 1991 zijn vijf voorwaarden gesteld waaraan lidstaten moeten voldoen om tot de EMU te mogen toetreden. Deze 'convergentie-criteria', ook wel EMU-criteria genoemd, moeten ervoor zorgen dat de landen economisch gezien dicht genoeg naar elkaar toegroeien. De EMU-criteria hebben betrekking op: - de hoogte van de inflatie - de hoogte van de rente -de grootte van het tekort op het overheidsbegroting -de grootte van de overheidsschuld Pagina 5 van 9

6 -de stabiliteit van de munt van een land De tweede fase van de EMU In de tweede fase werden de EMI en de ECB opgericht. De oprichting van het Europees Monetair Instituut (EMI) op 1 januari 1994 was het begin van de tweede fase van de EMU en het Comité van Presidenten hield toen op met bestaan. De oprichting van de EMI was tijdelijk en gelijk een weerspiegeling van monetaire intergratie binnen de Gemeenschap. Het EMI had geen verantwoordelijkheid voor het voeren van het monetaire beleid in de Europese Unie. De twee belangrijkste taken van de EMI waren: -Het verstrekken van de samenwerking tussen de centrale banken en de coordinatie van monetair beleid. -het treffen van de vereiste voorbereidingen voor de oprichting van het Europese Stelsel van Centrale Banken (ESCB), voor het voeren van een gemeenschappelijk monetair belei, en voor de invoering van een gemeenschappelijke munt in de derde fase van de EMU. De EMI bood een forum aan voor overleg en uitwisselen van ideeën en informatie over beleidsaangelegenheden, zorgde voorde uitwerking van het vereiste juridische, organisatorische en logistieke kader dat het ESCB nodig heeft voor het vervullen van zijn taken in de derde fase. In december 1995 besloot de Europese Raad om de gemeenschappelijke munt euro aan het begin van de derde fase te introduceren en ook te bevestigen dat de derde fase van de EMU op 1 januari 1999 zou beginnen. Voordat de overgang naar de euro kwam werd er eerst een chronologische volgorde van gebeurtenissen aangegeven voordat dit ging gebeuren. Dit was vooral gebaseerd op de uitgewerkte voorstellen van het EMI. Tegelijkertijd kreeg het EMI de taak om voorbereidingen te treffen voor de toekomstige monetaire- en wisselkoersverhoudingen tussen het eurogebied en de overige landen. In december 1996 presenteerde het EMI haar rapport aan de Europese Raad. Het rapport vormde de basis voor een Resolutie van de Europese Raad voor de beginselen en de elementen van het nieuwe wisselkoersmechanisme (ERM II), die in juni 1997 werd aangenomen. In december 1996 presenteerde de EMI aan de Europese Raad, en daarna aan het publiek de uitgekozen ontwerpen voor de gemeenschappelijke munt Euro die op 1 januari 2002 in omloop zou worden gebracht. Om juni 1997 gaf de Europese Raad zijn goedkeuring aan het pact voor stabiliteit en groei, wat het doel had om de begrotingsdiscipline met betrekking tot de EMU te waarborgen. In mei 1998 besloten regeringsleiders en staatshoofden van alle EU-landen welke landen aan de eisen voldeden om toe te kunnen treden tot de EMU. Elf lidstaten voldeden aan de eisen voor invoering van de euro op 1 januari Dit waren België, Duitsland, Spanje, Frankrijk, Ierland, Italië, Luxemburg, Nederland, Oostenrijk, Portugal en Finland. Deze landen konden deel nemen aan de derde fase van de EMU Elf landen. Deze Elf landen hebben vervolgens op 1 januari 1999 officieel de euro ingevoerd. Op die datum werden de onderlinge wisselkoersen van de deelnemende valuta's vastgelegd. Griekenland werd op 1 januari 2001 lid van de EMU. Door een verklaring van de raad in mei 1998 werd het pact vervolgens aangevuld en de verplichtingen werden versterkt, door een verklaring van de Raad in mei Op 2 mei 1998 besloot de Raad van de Europese Unie dat. De staatshoofden en regeringsleiders bereikten samen politieke overeenkomsten ten aanzien van de voor Pagina 6 van 9

7 benoeming tot lid van de Directie van de Europese Centrale Bank voor te dragen personen. Tegelijkertijd zijn de Ministers van Financiën van de lidstaten die de euro hebben ingevoerd met de presidenten van de nationale centrale banken van deze lidstaten, de Europese Commissie en het EMI met elkaar overeengekomen dat de huidige bilaterale spilkoersen binnen de het ERM van de valuta s van de deelnemende lidstaten zouden worden gebruikt bij het bepalen van de onveranderlijke omrekeningskoersen voor de euro. Op 25 mei 1998 kozen de regeringen van de 11 deelnemende lidstaten de President, de Vice-President en de vier overige leden van de Directie van de ECB. Per 1 juni werden de benoemingen pas van kracht en was de oprichting van de ECB een feit. De ECB en de 11 nationale centrale banken van de deelnemende lidstaten vormden samen het gezamenlijke Eurosysteem, dat het gemeenschappelijke monetaire beleid in de derde fase van de EMU bepaalt Met de oprichting van de ECB had de EMI zijn taak volbracht. Alle aan het EMI toevertrouwde voorbereidende werkzaamheden werden tijdig afgerond en de rest van 1998 werd door de ECB gebruikt voor het eindtesten van systemen en procedures. Voor de rest hebben de landen die meedoen aan de euro in het stabiliteitspact afspraken gemaakt over het op orde houden van de overheidsfinanciën van de afzonderlijke landen. Het belangrijkste doel is het beperken van de inflatie in de euro-zone De derde fase van de EMU Op 1 januari 1999 begon de derde fase van de EMU dit was gelijk ook de laatste fase van de EMU. De fase had als doel om de onherroepelijke wisselkoersen vast te stellen van de valuta s van de 11 lidstaten die aan de Monetaire Unie deelnemen en met het voeren van een gemeenschappelijk monetair beleid onder de verantwoordelijkheid van de ECB. Op 1 januari 2001, toen ook Griekenland begon aan de derde fase van de EMU. Het aantal lidstaten is gestegen naar 12 lidstaten aangezien Griekenland nu ook meedoet. Sinds 1 januari 2001 is ook de Griekse centrale bank onderdeel van het Eurosysteem. De deelname van Griekenland volgde op 19juni 2000 genomen besluit van de Raad van EU. Deelvraag 3: Wat is het stabiliteitspact? In principe is Duitsland, samen met Nederland, degene geweest die ervoor heeft gezorgd dat het stabiliteitspact is ontstaan omdat dit land het verzoek hiervoor heeft ingediend om zo de euro en de waarde van de euro te kunnen beschermen. Duitsland heeft dit verzoek ook ingediend, omdat ze bang waren dat de lidstaten zich niet zouden houden aan de budgettaire normen als ze eenmaal tot de muntunie waren toegetreden en om te voorkomen dat de waarde van de verschillende valuta s teveel van elkaar zouden gaan verschillen. Dit zijn natuurlijk een paar hele goede redenen om over in overleg te gaan en dat is ook gebeurd, in 1996 zijn ze allemaal gaan overleggen en over dit pact. Het pact is uiteindelijk in juli 1998 ingegaan nadat het Europese Parlement met 372 stemmen tegen 84 stemmen er mee akkoord ging. Eerst hebben ze het de naam stabiliteitspact gegeven maar later is de naam van dit pact veranderd in Pagina 7 van 9

8 Pact voor Stabiliteit en Groei. De naam is gewoon een beetje hetzelfde als ze voorheen hadden, maar de nieuwe naamgeving zegt wat meer over de betekenis van het pact. Het stabiliteitspact verplicht de landen die lid zijn van de Europese Unie en die als munteenheid de euro hebben om zich te houden aan een begrotingsbeleid. De lidstaten hebben in dit pact vastgelegd dat elk land streeft naar een begroting die ongeveer op dezelfde hoogte als de 3% BBP zit. Deze regel wordt ook wel preventieve werking genoemd. De EMU, de Economische en Monetaire Unie, staat in verband met het stabiliteitspact, want de EMU heeft de euro mogelijk gemaakt en de EMU gaat als het ware over de euro, het heeft veel te maken met de euro. Als er een tekort of een overschot is bij de begroting moeten er natuurlijk maatregelen genomen worden om ervoor te zorgen dat dit niet meer gebeurd en dat het land er wat van leert, daarom hebben we een sanctie procedure. De sanctie procedure houdt in dat de lidstaat een boete opgelegd krijgt als er sprake is van een tekort of een overschot. De boete kan behoorlijk hoog oplopen, tot maar liefst miljarden euro s, en dat kan zo n land zich natuurlijk niet veroorloven. Het komt ook voor dat landen die een overschot of een tekort hebben, en dus eigenlijk een boete zouden moeten krijgen, onder het stabiliteitspact uitkomen en dan gaat het vooral om de wat grotere landen. Het is dan ook wel begrijpelijk dat sommige mensen twijfelen over het stabiliteitspact als het gaat om zijn harde aanpak. Deelvraag 4: Waarom is het stabiliteitspact van groot belang voor de Europese Economische en Monetaire Unie? De economische unie, is een geïntegreerde markt + coördinatie van het economische beleid. Er is ook een monetaire unie, samen met de economische unie heet dat de EMU (de economische en monetaire unie). De EMU is ook verantwoordelijk voor de invoering van de Europese munt, de Euro. De Euro is sinds 1 januari 2002 de officiële munt in de twaalf Europese landen die meedoen aan de EMU: België, Duitsland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Ierland, Italië, Luxemburg, Nederland, Oostenrijk, Portugal en Spanje. Alleen Denemarken, Groot-Brittannië en Zweden hebben ervoor gekozen om niet deel te nemen aan de EMU. In het Verdrag van Maastricht van december 1991 zitten vijf voorwaarden waaraan lidstaten moeten voldoen om tot de EMU te mogen toetreden. Deze EMU-criteria, De criteria hebben betrekking op: - De hoogte van de inflatie - De hoogte van de rente - De grootte van het tekort op de overheidsbegroting - De grootte van de overheidsschuld - De stabiliteit van de munt van een land Om de waarde van de euro te beschermen en om te voorkomen dat waarde van de betaalmiddelen van andere Europese landen te verschillend werden, voerde men het stabiliteitspact in. Alle landen zitten nu Pagina 8 van 9

9 ongeveer op gelijke hoogte, niemand mag erboven of onder de grens van 3 % van het stabiliteitspact zitten. De EU wil dat elk EU lid hetzelfde economische stelstel heeft. De EU heeft een soort geldpot waar ieder land jaarlijks een bedrage aan levert. Het bedrag dat hierin zit wordt verdeeld over de gebieden die economische achterstand hebben. Pagina 9 van 9