16 mei. Port de Taverna.

Transcriptie

1 16 mei. Port de Taverna. We liggen een dag vast: het waait te hard, ondanks de mooie zonsopkomst. Een paar boten verderop liggen Engelsen. Onderweg zwaaiden we naar elkaar en ik heb de naam onthouden, Cloud 9. Dat vond ik wel een bijzondere naam. We steken een blikje bier omhoog en zeggen tegen elkaar: It s pubtime. Daarna gaat ieder zijns weegs. Frans is druk bezig om onze loopplank geschikt te maken voor de boeg. Wij krijgen bezoek van een Schot, die op het geluid van Frans!?!? afkomt, als de loopplank het water in wil. Are you all right? Hij helpt met de bevestiging van de extra lijnen aan de zijkanten van de loopplank, zodat die niet meer zijn eigen gang kan gaan als we hem een stukje omhoog halen. Later lopen we langs zijn motorboot, een Elan. Een mooi ontwerp, niet zo n strijkijzer. We vertellen hem dat het allemaal goed gelukt is. Where are you going? vraagt hij belangstellend. Als we vertellen dat we gaan liften om een paar boodschappen te doen, biedt hij aan om ons te brengen. Hij heeft een auto gehuurd omdat hij over een paar dagen naar huis gaat. Zo komt hij makkelijk naar het vliegveld. Weer een positieve ervaring erbij!! En een volle koelkast natuurlijk. 17 mei. Naar Solenzara. Het weer ziet er beter uit en we vertrekken. Het wordt een mooie zeildag, maar aan het eind van de middag wordt de zee weer onrustig en krijgen we wind tegen. We gaan Solenzara maar binnen en vinden een plekje aan de lange kade. Karel is meteen van boord. Hij verdwijnt tussen de grote stenen. Even later komen er twee Kareltjes uit de steenmassa. De andere kat is precies Karel, we zien geen verschil. Het ziet ernaar uit dat ze vriendjes willen worden. Ze lopen elkaar achterna en doen net of ze elkaar niet zien. Karel is duidelijk gelukkig met deze kat. Hij had de laatste tijd geen leuke vriendjes ontmoet.

2 Wij gaan het stadje maar eens bekijken, we willen eigenlijk een nieuwe gasfles. Het goede merk vinden we in een benzinestation waar een vriendelijke man ons helpt. Hij wil de gasfles wel even naar de boot brengen. Dat is nog eens een aanbod! We rennen naar huis, wel even langs de flappentap voor de 35 euro die we moeten betalen. Hij heeft gezegd dat hij over een kwartiertje langs komt. Frans is nog druk bezig de grote fles te demonteren als hij er al staat met zijn vrachtwagentje. Het is niet zo makkelijk om de gasfles uit zijn bun te krijgen. Eigenlijk is de bun geschikt voor twee kleinere flessen. De grote gasfles kan er alleen maar uit en in als het deksel er vanaf is en dat vergt nogal tijd. Alle bouten moeten er eerst uit. Maar het lukt en even later hebben we weer gas voor een half jaar. Voorlopig zitten we weer goed. Morgen gaan we verder, het weer ziet er redelijk uit. 18 mei. Naar Porto Vecchio. Onderweg varen we langs een fraaie kustlijn met hoge bergen op de achtergrond. En af en toe een rotsje op de voorgrond. We varen een mooie baai in. Het is de eerste keer dat we dat doen. Tot nu toe lagen de havens allemaal aan de kust. Het is wel een ervaring om zo binnen te komen. De haven ligt helemaal aan het eind van de baai. We moeten nog even goed uitkijken: de steiger van de veerboot ligt op een plek die je makkelijk kan aanzien voor de haven. De ingang van Porto Vecchio ligt helemaal verscholen op de rechteroever. We meren netjes af aan de pendille, nadat een vriendelijke stem uit de Capitainerie ons heeft verteld dat we zelf een plekje kunnen zoeken. Even later meert er een Engels zeilschip langs onze steiger af: Topazen. Ik sta toch al op de kant en help ze met afmeren. De lady zegt verbaasd: And you have not even done your own boat yet. Een goede actie blijkt later. We komen bij de Capitainerie de Engelsen uit Port de Taverna weer tegen. Ze liggen voor anker en willen morgen naar de haven komen. Met: See you, nemen we afscheid. Wij gaan de vesting boven op de berg bekijken. Het laatste stuk naar boven in wel heel erg steil en we passeren steeds hoopjes mensen, die op adem staan te komen. Even later zijn wij ook aan de beurt. We staan naast bloeiende cactussen. Zomaar in het wild. Prachtig. Dat is wel anders dan zo n nietig plantje op je vensterbank! Ik heb nog net genoeg fut om ze te fotograferen.

3 De volgende dag landt de Cloud 9 naast ons. Dat is een goede benaming, want de actie loopt niet zo gesmeerd, maar uiteindelijk ligt ze netjes aan de pendille. Dan begint het te regenen en dat duurt drie dagen. s Morgens is het even droog als de zon opkomt, maar daarna is het weer bal. We merken dat de koekoeken aan een schoonmaak beurt toe zijn: ze lekken! Maar als we dat nu doen is het binnen meteen een zwembad, zo hard regent het! We worden uitgenodigd voor een drankje op de Topazen. Onze buren komen ook en we hebben met z n zessen een leuke avond. We leren elkaar kennen: Richard en Brigitte van de Cloud 9 en Ian en Judy van de Topazen. Brigitte is Belgische en we gooien er af en toe een Nederlands woord tegenaan. Ze vindt het heerlijk om weer even Vlaams te klappen. De dag daarop worden we gevraagd om mee te gaan naar Bonifatio. Met 6 personen is het goedkoper om een auto te huren is het argument, maar het wordt een hele gezellige dag. Het is gelukkig opgehouden met regenen. Er staat nog wel veel wind. We beklimmen de berg naar de oude stad met zijn vijven: Frans is afgehaakt en gaat zijn krantje beneden lezen. Boven hebben we een prachtig uitzicht over de baai en de lange kloof die naar de jachthaven leidt. Precies op de punt van de kaap ligt een groot kerkhof. Ik loop er met Judy in. Het lijkt wel een stad, zo iets heb ik nog nooit gezien. Straten met familiegraven en voor de deuren staan potten met planten. Er is zelfs een pleintje met in het midden een standbeeld. Het geeft een dubbel gevoel: net of ze straks even voor de deur een praatje gaan maken met de buren, maar je weet dat er alleen maar doodskisten in de huisjes zijn. We krijgen het over begrafenissen in je eigen land. En de rituelen. Dat is niet zo vreemd in deze omgeving. We vinden het eigenlijk wel een idee om met je familie in zo n stadje te zijn als je dood bent. Al met al toch een wat lugubere ervaring, zo n stille dodenstad. De anderen zijn bij de ingang blijven staan, genoeg te kletsen. We belanden in de vesting. Die is erg toeristisch. Veel winkeltjes en natuurlijk restaurantjes. Als we de ommuurde

4 stad verlaten zie ik een prachtig licht door de reten van de toegangspoort komen. We beginnen allemaal enthousiast te fotograferen. Daarna dalen we verder af. De haven met de kade lijkt wel een speelgoedstadje zo van bovenaf bekeken. Aan de andere kant ziet de zee met de uitgesleten rotsen er indrukwekkend uit. Beneden vinden we Frans meteen terug: op het terras. Daarna lunchen we samen met echt verse mosselen, heerlijk. En de ober maakt de vakantiekiek. Op de weg terug gaan we het binnenland in. Een mooie bochtige weg met steeds doorkijkjes naar de dalen. We stoppen om van het uitzicht te genieten. Door de regenval van de laatste dagen gaat er een waterval onder de weg door en aan de andere kant klatert hij naar beneden. Eenmaal weer onderweg zitten we in een echte wolkbreuk. We komen maar net droog in een cafeetje om daar koffie te drinken en te plassen van al dat water! Vlakbij Porto Vecchio rijden we langs een megasupermarkt. We gaan maar even naar binnen nu we toch met de auto zijn. De anderen zien dat we onze kar wel erg vol laden: Leo komt over een paar dagen en we willen een beetje voorraad hebben. Dat gaat niet lukken met 6 mensen en al die boodschappen! Richard is zo lief om ons weer op te halen als hij de anderen heeft thuisgebracht. Hij heeft wel een borrel verdiend: de hele dag chauffeur en ook nog eens een extra ritje naar de supermarkt. We vragen ze voor een drankje. Dat wordt gezellig en laat! We spreken af dat we de volgende avond Judy en Ian uitnodigen: een drankje op hun schip en een hapje bij ons. De laatste avond samen: je weet dat je elkaar voorlopig niet meer ziet en dan worden de gesprekken steeds persoonlijker. We horen veel van elkaar. Ian is advocaat, hij was senior advisor bij een firma die al meer dan honderd jaar in dezelfde familie is geweest: Engelser kan het niet. Toen de firma werd verkocht, mocht hij vertrekken. Ze varen al meer dan tien jaar rond en hebben de halve wereld gezien met hun zeilschip. Richard is handelaar in onroerend goed. Zijn dochter leidt de zaak als hij er niet is. Maar ook onze levens komen aan bod en zo wordt de sfeer steeds intiemer. We eindigen als goede vrienden en behoorlijk beschuffeld natuurlijk. Met: We keep in touch nemen we afscheid. Dat is voor Richard zeker waar merken we later: meteen antwoord als we contact zoeken. Hij heeft zijn mobiel constant aan en belt regelmatig met het thuisfront. Dat was ons al eerder opgevallen. We moeten Brigitte wakker maken als we opbreken: moe geworden van al dat lekkere eten en de wijn!

5 De volgende ochtend vertrekt de Engelse vloot en we krijgen nieuwe Duitse buren. Er komt een complete racefiets uit de voorpunt! Nou compleet. Wij wachten op Leo die al om half drie op de steiger staat, bepakt en bezakt: hij heeft een hele waslijst bij zich voor ons. Welkomstdrankje? We hebben het maar slecht, we moeten alweer! Met Leo gaan we nog eens de vesting op. Maar nu langs de andere kant, dat is een stuk minder steil. Boven vinden de heren meteen een terras: drankje? 24 mei. Naar Sardinië, port Maddalena. We hebben een schitterende zeiltocht. De zee is wel weer een klotsbak maar het is een zonnige dag en er waait een lekker windje. Het doel is het eiland Maddalena. We weten inmiddels van de Engelse vloot dat de haven Cala Gavetta (Port Maddalena) niet duur is en dat je midden in het stadje ligt. We gaan maar op hun oordeel af en het klopt! We worden door twee olijke havenmeesters netjes aan de kade geholpen. De sfeer is anders. Dit is Italië! Gezellige, drukke mensen op straat. Onze nieuwe loopplank wordt door Leo getest. Hij nodigt ons uit voor het diner: vis aan de haven en we eindigen met een echte Italiaanse espresso in een koffiebar aan de hoofdstraat verderop. De volgende morgen zeggen we tegen elkaar: Die laatste koffie met grappa hadden we niet moeten nemen. We doen nog een paar boodschappen: het schip ligt wel vol maar je weet maar nooit. Daarna nog een lekkere espresso in ons barretje en weg. 25 mei. Naar Poltu Quatu Marina Dell Orso. We motorsailen naar de baai Cala Liscia di Vacca vlak voor Cap Ferro. Er is weinig wind. We willen ankeren in de baai. Dat is achteraf niet zo n goed idee. Er gaat van alles mis. Het touw dat aan het anker hangt komt zelfs in de boegschroef als ik die binnen aanzet om de neus van Pietje in de goede richting te krijgen. Na nog een mislukte poging toch maar een haven in. We varen een stukje terug en zien de Marina liggen, een lange uitgerekte haven in een kloof. We meren af tegenover een bosje met boven ons een uitstekende rots die in de avond is verlicht. We zien er allemaal verschillende koppen in! Karel komt sinds tijden weer thuis met een muis, die hij onder de tafel nuttigt. Leo geeft

6 verslag van het gebeuren, maar wij weten het al: gruwelijk zoals een kat daarmee speelt. Aan de kade is een soort vakantiedorp gebouwd met een hotel en appartementen. We eten een pizzaatje en aanverwante Italiaanse kost in een pizzeria en hebben goed zicht op het hotel. Daar melden zich allerlei gasten: bij navraag is er een cardiologencongres. We hebben veel plezier om alle types die uit auto s stappen en het personeel dat zich het vuur uit de schoenen werkt. Het hele gebeuren duurt zo lang dat we nog maar een fles wijn bestellen. Er liggen twee grote motorboten aan de kade d Honneur. Een is zelfs onder water verlicht! ontdekken we als we terug lopen naar de boot. De Costa Smeralde in volle glorie. De volgende morgen lopen we nog even rond op zoek naar een supermarktje. De smaak van die lekkere Italiaanse wijn zit ons nog in het hoofd. Supermarkt gesloten, wel een goed beeld gekregen van zo n vakantieplek. Kareltje is onvindbaar. We vinden hem in de maquis, onbereikbaar voor ons. Hij is niet van plan om te komen. Frans moet zich, gewapend met een schaar, een weg banen door het struikgewas. Dat eindigt natuurlijk in een bloedbad. Frans meldt zich met Kareltje en een geschonden neus. Wat komt daar een bloed uit! Hij laat een rood spoor achter en zijn broek moet meteen maar in de week. Karel is binnen, dus gauw de haven uit. Frans heeft een grote pleister op zijn neus. Dat is niet de eerste keer dat hij een snee in zijn neus heeft.. 26 mei. Naar Portisco.

7 We gaan weer kijken of we kunnen ankeren in de Golfe de Congianus maar eindigen toch in de haven. Portisco is wel degelijk Costa Smeralde. Een koude douche! Leo ondervindt dat de volgende ochtend aan den lijve. Ik besluit om maar niet te gaan douchen. Ook op het terras dikke prijzen en geeneens internet! Dan lagen we gisteren toch gezelliger en goedkoper! We vertrekken maar gauw weer naar de noordelijke kust. 27 mei. Aan de steiger van Calo Bitta. De zon schijnt weer volop, maar we kunnen niet echt lekker zeilen. Na een tijdje gaat de motor er weer bij. De baai, Golfe D Arzachena, is prachtig. Aan de noordkant ligt een groot kampeerterrein bovenop de rotsen. Aan de andere kant ligt een hotel helemaal onderaan in de rotsen. Ik stel me zo voor dat je daar een spelonkenkamer moet hebben: langs een uitgehouwen trap naar boven en logeren in de oertijd. Maar verder zijn de hoge kanten nauwelijks bewoond. Halverwege de baai ligt Cala Bitta, verscholen achter een klein eilandje dat de ingang markeert. We liggen weer voor het eerst langs de steiger, makkelijk afstappen. Frans en ik duiken het water in, heerlijk na zo n warme dag. We ontdekken een klein tentje aan het begin van het strand, waar we samen met kat Karel een biertje op het terrasje drinken. De halve prijs van gisteren, dus nemen we er nog maar een. Karel is hier heel gelukkig: er wordt uitbundig gebruik gemaakt van deze grote bak! We hebben een rustige avond in een mooie omgeving en starten de klaverjascompetitie met Jantje. We hadden best kunnen ankeren, eigenlijk. 28 mei. Maddalena voor de tweede keer. Het is weer een stralende dag, maar weinig wind. Vriend motor blijft aan, samen met de genua en de bazaan. Nog eens Maddalena aandoen is geen straf. We liggen op dezelfde plek en gaan de volgende morgen lekker douchen: warm en ruim. We ontdekken een Spar supermarktje (zijn we zomaar voorbij gelopen de vorige keer) en bij de echte slager vinden we lekker vlees. Klaar om te ankeren! Voordat we weggaan nog een espresso en dan vertrekken we verder naar het noorden. We willen Leo in Bonifatio afleveren: dat is dichtbij het vliegveld. Leo met een volle tas boodschappentas in Maddalena, onderweg de lijnen opschieten, uitzicht in Porto Pozzo.

8 29 mei. Naar Porto Pozzo. Alweer mooi rustig weer. We varen langs Pointe delle Vacche een langgerekte baai in. Die is pas verlaten! Aan het eind liggen steigers. Dit is echt een leuk plekje. Alleen kleine bootjes in de haven. We worden vriendelijk geholpen door wat later zou blijken, het hulpje van de baas. Hij spreekt geen woord over de grens, maar maakt ons wel duidelijk dat er genoeg water staat. Ik dacht dat we zouden ankeren, zegt Leo als we aan de pendille liggen. Maar dit is ook leuk voor kat Karel. Aan het eind van de grote steiger staat een keet met een bar. Die is pas 1 juni open, maar de plaatselijke schone die het tentje runt is niet te beroerd om ons een koud flesje bier te verkopen. Haar vader is de havenmeester. Familiebedrijf? We zitten op een bankje naast elkaar als drie kleine kleutertjes met onze versnapering en kijken de baai in. Lacherig maken we muziek met de flessenhalzen. Er komen nog leuke deuntjes uit! Dit is voor de gewone man, geen hotels in de buurt en omgeven door de maquis: ik vind mirte en majoraan als Leo en ik een eindje het zandpad oplopen. En die steiger is een ideaal plekje om de klaverjaskaarten weer tevoorschijn te halen. 30 mei. Naar Bonifatio. De zon staat alweer vrolijk te schijnen, het kan niet op deze week. Leo heeft goed gekozen. Het oorspronkelijke plan was om hem een week eerder te ontvangen. Dan had hij drie dagen in de regen gezeten! Het is maar twee uur varen naar Bonifatio. Weinig wind die ook nog op de kop staat. Dus hijsen we alleen de bazaan. De motor blijft aan. We hebben niet voor niets een motorzeiler. Dat is nog eens spectaculair aankomen als we de baai van Bonifatio binnenvaren. De hoge rotsen lijken wel enorme witte plakken pizzadeeg op elkaar. Uitgesleten door de eeuwigheid. We varen langs het vuurtorentje dat op een klein rotsje staat de haven in. Aan beide zijden rijzen de rotsen op uit het water. Bij de ingang is een diepe kloof. Wij kunnen daar niet in, we hebben te hoge masten. Dat is voor de toeristen die op rondvaartbootjes langskomen. Wat een hoogte! We kijken naar deze pracht met bewondering. Halverwege is een kleine baai waar enkele schepen voor anker liggen. Kat Karel zoekt meteen de schaduw op! Frans en Leo op de kaai.

9 Maar we moeten Leo morgen afleveren aan de kade, dus heeft het geen zin om nu te gaan ankeren. We komen in een echte jachthaven, met de drukte van veel toeristen eromheen. Wel een verschil met gisteren, maar het is best gezellig. Er liggen veel huurboten met voornamelijk veel mannen erop. En er vertrekt een superjacht. Die is ook hoog! Tegenover ons liggen Serven. Ze worden behoorlijk dronken en als wij na de klaverjas nog even buiten zitten vraagt Frans of ze wat stiller willen zijn. Dat is geen probleem, ze schuifelen naar het eind van de steiger. Daar hebben we geen last van. Morgen gaan we lunchen in de vesting, de berg op. De laatste dag van Leo. Maar eerst moeten we Frans nog in de mast hijsen. Het driekleurentoplicht doet het niet meer. Net als ankeren, het moet een keer gebeuren. Maar dit is urgenter! Het gaat behoorlijk langzaam: Leo 10 slagen met de lier en dan ik. De Serven van gisteravond lopen langs. Ze springen in de boot, grijpen de lijn en Frans is in no time boven. Hij roept vertwijfeld: Ho, ho, als het hem te hard gaat! Dat zijn nog eens mannen. Geen spoor van een kater! We lopen samen naar boven langs de lange trappen en vinden een klein terrasje. Het menu: vissoep en een gestoofde witvis, ijs toe. We zitten lekker te genieten en lopen met lichte tred de stad weer uit naar beneden, vooral omdat we ons tegoed hebben gedaan aan de rosé. We genieten extra van het uitzicht nu onze Pietje in de haven ligt te wiegelen. s Avonds doen de boys samen een rondje kaai. Ze zijn snel weer thuis, geen gesprek te voeren op de kade met die harde discomuziek! De volgende middag lopen we samen naar de taxi, die Leo naar het vliegveld brengt. Zijn tas is een stuk lichter en niet alleen omdat onze spullen eruit zijn. Later merken we dat hij zijn liefste shirt en zijn zeiljack is vergeten. Dag vriend Leo, het was een heerlijk ontspannen weekje: lekker gevaren in de zon, geklaverjast met Leo en Jantje ( die wint altijd!) en weer heerlijk bijgepraat. Maar de slimme dongel die Leo heeft meegenomen hebben de heren niet aan de praat weten te krijgen. En de digitale muis die uit Leo zijn sokken kwam, verdomt het ook! Dus nog geen zeekaarten op de laptop. En.. we hebben niet geankerd. We blijven nog maar een nachtje liggen: de was moet nog drogen en we voelen ons een beetje leeg, zo weer met zijn tweetjes. Hieronder de gastcolumn van Leo, die tijdens de bouw van de Pietje van Kan (5 jaar lang!) elke week een dag en soms vaker in de loods stond te zwoegen. We hopen dat hij vaker komt genieten.

10 BIJ DE PIETJES De eerste indrukken zijn adembenemend. Wat een prachtig eiland, dat Corsica, zo vanaf een paar kilometer hoogte. Met een klein toestel van Air Corsica, een turboprop met 60 zitplaatsen waarvan de helft bezet, vliegen we vanuit Marseille langs de westkust van het Franse eiland. Na een scherpe bocht naar links vliegen we schokkend en zwabberend tussen de bergen richting Figari, een kleine luchthaven ter grootte van Achthoven, dus nauwelijks de helft van Rotterdam The Hague Airport. En na een perfecte landing en een wachttijd van 2 minuten bij de bagageband staat de taxichauffeur me al toe te knikken met een stukje wit karton in de hand: Mr. Léon Pronk. C est moi. Geregeld door Frans, die niets aan het toeval heeft overgelaten en in Porto Vecchio mijn transport van vliegveld naar haven had geregeld. Wat een service! Het is het begin van een fantastische, compleet verzorgde negendaagse zeilvakantie, georganiseerd door de Pietjes. Een dikke week die me nog lang zal heugen. Kosten noch moeite hebben ze gespaard om het me naar de zin te maken: Pietje Frans, Pietje Leen en zelfs Pietje Karel leggen me in de watten. Met prima weer, schitterend natuurschoon, een rustig zeetje, heerlijke lokale wijnen en spijzen, een relaxte sfeer zonder stress precies waar een beginnende AOW er behoefte aan heeft. Het kan niet op. Met comfortabele ligplaatsen met goede douches; geen gekampeer op het anker want dat is voor de zwervers. Zelfs met klaverjassen laten ze me winnen Het is alsof ik in een warm bad stap als ik op 23 mei om uur, een half uur na de landing, bij de capitainerie van Porto Vecchio word afgezet om de laatste 100 meter naar de Pietje van Kan te voet af te leggen. Daar ligt-ie dan te blinken in de zon, grondig gereinigd voor het bezoek, het bier koud en de Corsicaanse rode wijn op kajuittemperatuur. De schipper heeft me al waargenomen en zwaait me vrolijk toe, de man die door sommigen (niet zonder gevoelens van afgunst) al als Kajuitsocialist is bestempeld. Het zij zo; er is hard genoeg voor gewerkt en ook de arbeider heeft recht op zijn jacht zolang de jicht nog niet heeft toegeslagen. Het vervult me met trots Pietje daar zo te zien liggen, zo ver van huis en zo n aparte verschijning in de Middellandse Zee, zo anders dan de botervloten, strijkers, patserbakken en andere protserige vaartuigen waar je de Middellandse Zee, de Cote d Azur, de Costa Smeralda e.d. al snel mee associeert. De Pietje van Kan is het toppunt van eenvoud en stoerheid, Hollandse nuchterheid zonder kapsones, vervaardigd door de Pietjes en voor de Pietjes. En met enige assistentie van familie en vrienden van wie toch ook een beetje bloed, zweet en tranen is gestoken gedurende het bouwproces. Mag je dan misschien een beetje plaatsvervangend trots zijn? Die trots groeit alleen maar als we de daaropvolgende dagen de zuidoostkust van Corsica gaan verkennen en ook wat eilanden en baaien in het noorden van Sardinië meepikken. Pietje is als een rots in de branding, wil varen, verzet zich als we het anker willen uitgooien om op de luie krent te gaan liggen. Kom op zeg, ik ben toch geen bajesklant die aan de ketting moet? De enige die soms protesteert tegen de volgende vaaretappe, is Karel. Die heeft het soms best naar zijn zin aan de wal, in een marina waar ook tientallen cardiologen met aanhang bijeen zijn gekomen voor hun jaarlijkse congres in het aanpalende hotel. Gen onderbetaalde jongens, deze medische specialisten, getuige de schepen waarmee sommigen naar hun congresplek zijn gekomen. Karel wil nog wel een dagje langer blijven in die luxe jachthaven, met veel dicht struikgewas vol heerlijke grijze

11 muisjes. En gemene takken vol messcherpe doornen, waarmee de neus van de schipper ruw kennismaakt. Nooit geweten dat er zoveel bloed uit een schippersgiechel kan komen. Maar de schipper laat zich niet kennen en is trots dat hij Karels snode plan heeft weten te verijdelen.,,dit doet-ie anders nooit, hij komt altijd direct als ik hem roep wanneer we weg willen varen, verklaart de schipper met niet al te veel overtuigingskracht. De foto van De Neus heb ik maar in de digitale prullenbank laten verdwijnen om de tere zieltjes te ontzien. Karel is weer op z n best in een ander jachthaventje, Calle Brita of daaromtrent, waar we een sneu koek-en-zopietentje ontwaren waar zowaar ook blikjes bier worden geserveerd. Aan de rand van een zandstrandje, waar Karel ervaart dat er ook veel grotere kattenbakken zijn dan die ene op de Pietje van Kan. Pal voor de voeten van een andermaal trotse schipper graaft hij een kuil, deponeert een flinke boodschap en begraaft hem vervolgens netjes. Zoals het hoort, maar de man van het tentje denkt daar kennelijk anders over en ruimt de volgende morgen de herinneringen aan Karel ijlings op. We wisten het natuurlijk al lang, maar dure marina s zijn aan ons niet besteed, zeker niet als de prijskwaliteitsverhouding kant noch wal raakt. Geef ons maar een plek als La Maddalena, stadje in een prachtige Sardijnse eilandengroep waar je voor weinig heel comfortabel kan bivakkeren. Heel anders dan het zuid-corsicaanse Bonifacio waar je inderdaad geweest moet zijn, maar daar denken reisbureaus en touroperators ook zo over. Dus is het een komen en gaan van bussen vol leeftijdgenoten. Maar het is de moeite alleszins waar. Bij zo n volledig verzorgde vaarvakantie vol verwennerijen hoort natuurlijk een passend slot en een gemakkelijke terugkeer naar het vaderland. Daarom eindigt mijn verblijf aan boord in datzelfde Bonifacio dat nog geen 20 minuten van het vertrouwde luchthaventje ligt. Dezelfde taxichauffeur als op de heenreis pikt me op na een hartstochtelijk afscheid van de Pietjes, de Goudvinken. Ze hebben me een heerlijk weekje bezorgd. Marlies gaat de volgende keer natuurlijk gewoon mee. Griekenland, misschien? Verwennen heeft ook zijn schaduwzijde. Degene die het allemaal ondergaat, kan zo in de wolken raken dat-ie ze niet allemaal meer op een rijtje heeft. Zijn niersteen, die hem een week later even in het ziekenhuis doet belanden, neemt hij mee. Maar zijn zeiljack en favoriete overhemd laat hij op de Pietje achter. En zijn ipad aan boord van de KLM-Fokker die hem naar Amsterdam brengt. Het biedt Pietje Frans en Pietje Leen de laatste mogelijkheid om andermaal te bewijzen hoe klantvriendelijk ze zijn. De vergeten kledingstukken worden een paar dagen later via Posta Italiana en TNT thuisbezorgd. Scheelde een boel gesjouw. De ipad is helaas vergoed pleite en inmiddels vervangen door een nieuw exemplaar. Met dank aan de ING Reisverzekering die al na 14 dagen uitbetaalt. Ook dat is goeie service. Leo Pronk