Femma Netwerkevent 06/03/2015

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Femma Netwerkevent 06/03/2015"

Joris Peters
8 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 Ilse Ceulemans Goedemiddag, Ik wil beginnen met te vertellen dat ik zeer graag naar lezingen ga, maar dan om te luisteren, niet om te praten. Toch wil ik hier wel graag nog een keer mijn verhaal doen. Omdat het vinden van een balans tussen werk en gezin misschien wel het grootste vraagstuk van deze tijd is. Dat is ook de reden waarom ik twee maanden geleden heb besloten om een heel eerlijk artikel te schrijven over mijn persoonlijke strijd om mijn gezin met mijn job gecombineerd te krijgen. Dat artikel verscheen eerst op Charlie Magazine, een nieuw en onafhankelijk online magazine. Nauwelijks vijf minuten nadat het verscheen, kwam er een rollercoaster op gang. Ik zag met eigen ogen hoe mijn verhaal zich als een lopend vuurtje door internetland verspreidde. Na een halve dag hadden zo'n mensen dit gelezen. Een dag later steeg dit tot Het was toen keer gedeeld. Ik noem deze cijfers niet omdat ik ermee wil uitpakken, ik noem ze omdat het toont hoe massaal dit vraagstuk weegt. Duizenden mensen schreeuwden hun ontreddering uit om wat de meest verscheurende keuze in je leven is: je job of je kinderen.. Meteen hingen ook alle kranten aan de lijn. Daarna belde Reyers Laat om het ook in de studio te komen vertellen.

Dat is ook de reden waarom ik twee maanden geleden heb besloten om een heel eerlijk artikel te schrijven over mijn persoonlijke strijd om mijn gezin met mijn job gecombineerd te krijgen.

2 Het was alsof ik een bom had gegooid. En dat was gek, want wat ik beschreef, was niks spectaculairs. Het was het verhaal van veel Vlaamse moeders, het verhaal van veel vriendinnen van me. Ik zal dat verhaal nu kort samenvatten. Het begint tien jaar geleden. Ik werkte als journalist voor Flair toen de kleuterjuf van mijn dochter me belde. Of ik dringend wilde komen. Het ging niet goed met haar. Nu meteen? Ja, zei de juf. Was ze gevallen, bijna gestikt, had ze hoge koorts? Nee, zei de juf. Maar toch moet je meteen komen, je zal zien waarom. Ik gooide mijn spullen in mijn handtas en snelde naar de school. Toen ik aanbelde en de deur met een licht gezoem openschoof, viel het me op hoe stil het daar was. Het had iets onheilspellends, een school hoort gevuld te zijn met het geluid van vrolijke kinderstemmen. Ik liep haastig de gangen door tot het lokaal van de nabewaking. Nergens zag ik kinderen. Eenmaal binnen leek het of ik in een andere wereld terechtkwam. In een schommelstoel die bij het raam stond, zat de juf, met mijn dochter op schoot. Net een oma met haar lievelingskleinkind. Het zonlicht verlichtte de grijze haren van de juf, en mijn dochter keek me met waterachtige oogjes aan. Van de koorts? Van het huilen? 'Marieke heeft de hele middag geweend', zei de juf. 'Ze heeft een beetje koorts, niet eens zoveel. Maar ze wil je vaker zien. Dat is alles. Daarom heb ik je gebeld.' Ik ging zitten, mijn dochter kroop bij mij op schoot. En ik wist het even niet meer. Waar haalde deze vrouw eigenlijk het lef om me hiervoor te bellen en mijn werk te doen onderbreken? Ik wilde er iets over zeggen, maar de juf was me voor. 'Je hebt het misschien gezien daarnet: de school is leeg. Jij komt altijd als laatste je dochter halen.

Het ging niet goed met haar. Nu meteen? Ja, zei de juf. Was ze gevallen, bijna gestikt, had ze hoge koorts? Nee, zei de juf. Maar toch moet je meteen komen, je zal zien waarom.

3 Ze vindt dat erg.' Dit maakte me tegelijk kwaad en triest. Waarom was mij dat eigenlijk zelf nooit zo opgevallen, dat wij altijd de laatsten waren om de kinderen op te halen? Maar met welk recht ging de juf zich hiermee moeien? Ik dacht op dat moment nog maar één ding: wegwezen hier. Om een lang verhaal kort te maken: mijn dochter bleek een 'stille longontsteking' te hebben. Een longontsteking zonder hoesten. Ze moest veertien dagen thuisblijven. Ik nam twee weken vakantie. Ik zat twee weken thuis, ik keek van op een afstand naar mijn leven en ik dacht: hier klopt iets niet. Net nu mijn twee kinderen mij het meeste nodig hebben, ben ik superdruk bezig met mijn werk. Dat is niet oké. En ook: ik wil het niet. Het lijkt in niets op de droom die ik ooit had. Ik zou een warme moeder zijn, we zouden elke dag heerlijk eten, mijn kinderen zouden altijd zoetjes braaf zijn. De realiteit was: ik was doodop. En samen met mij was iedereen bij ons thuis moe. Zelfs te moe om in te zien dat we dit moe waren. Na die veertien dagen ben ik nooit meer fulltime gaan werken. Ik vroeg aan mijn werkgever of ik kon overschakelen naar een halftime job en dat kon. Ik zou voortaan dezelfde job doen, maar gewoon minder artikels schrijven. Ik was bang dat we het financieel niet zouden aankunnen, maar dat bleek niet nodig. Wie minder gaat werken, zal het beamen: je maakt meer zelf, je hebt minder nodig. Toch is dit geen verhaal dat zomaar een goede afloop kent.

Om een lang verhaal kort te maken: mijn dochter bleek een 'stille longontsteking' te hebben. Een longontsteking zonder hoesten. Ze moest veertien dagen thuisblijven. Ik nam twee weken vakantie.

4 Hoe meer ik vertelde dat ik halftime werkte, hoe meer ik voelde dat het taboe is om als jonge vrouw met een masterdiploma te zeggen dat je graag thuis bent, bij je kinderen. Je bent in de ogen van anderen al gauw iemand die 'zich heeft laten doen door haar man', iemand die niet geëmancipeerd is. Maar daar had dit niets mee te maken. Mijn man was intussen ook 4/5de gaan werken, we zorgden sàmen voor een rustiger leven. Een leven dat geen loopwedstrijd meer was. Want vergis je niet. In de media wordt een gezin de laatste tijd vaak afgedaan als een resem taakjes die moeten uitgevoerd worden. Maar een gezin is veel meer dan dat. Een gezin is vooral een sfeer, vind ik. Of meer zelfs, ik zou het een 'toon' noemen. Elk gezin heeft naar mijn gevoel een toon. En ik wilde een rustige toon, geen drukke technodreun. Nu nog merk ik dat er een andere toon is in huis als ik van mijn werk kom of als ik de hele dag thuis ben geweest. Maar dus, even terug naar het feit dat ik minder ging werken. Ik heb eigenlijk tijd gekocht. Dure tijd. Niet alleen om te zorgen, ook om na te denken. Gaandeweg kwam ik tot het een idee, een plan. Ik dacht, als we dan toch allemaal 45 jaar moeten werken, moeten we misschien evolueren naar een tijd waarin elke vrouw voor zichzelf een 45-jarenplan maakt. Die 45 jaar kun je opdelen naargelang je levenskeuzes. Ik neem mezelf even als experiment: - Mijn eerste fase telt 15 jaar: vanaf mijn 22ste zocht ik een job en kreeg ik twee kinderen. Ik noem deze fase de groeifase. - De tweede fase telt ongeveer 10 jaar en noem ik de denkfase. Ik ben minder gaan werken, kreeg tijd voor mijn kinderen.

Mijn man was intussen ook 4/5de gaan werken, we zorgden sàmen voor een rustiger leven. Een leven dat geen loopwedstrijd meer was. Want vergis je niet.

5 - De laatste fase, die 20 jaar duurt, noem ik de vliegfase. Teruggeven aan de maatschappij wat je heb gekregen: tijd, warmte, mildheid, overzicht en inspiratie. 'Vliegfase', omdat je opnieuw je vleugels uitstrekt, en omdat je kinderen stilaan het nest uitvliegen. Dit 45-jarenplan is eigenlijk een aflossing van de wacht. Wie dat wil, krijgt de kans om een soort van 'family sabbatical' te nemen, terwijl de jonge wolvinnen de fakkel overnemen, samen met de veertigplussers die niet meer zo hoeven te zorgen voor hun gezin. Het is ook een tegengif tegen de vreemde manier waarop soms naar vrouwen wordt gekeken die in de menopauze zijn aanbeland. Ik denk dat mijn artikel voor zoveel ophef heeft gezorgd, omdat ik niet alleen een probleem aankaartte dat als universeel wordt ervaren, maar omdat ik ook met een oplossing kwam. Toch moet ik nu, vier maanden nadien, toegeven dat mijn plan niet voor iedereen wérkt. Er is allereerst het probleem van de alleenstaande mama's, die gewoon full time moeten blijven werken om rond te komen. Er zijn vervolgens zeer veel werkende vaders die grààg minder willen werken, maar die botsen op een machocultuur binnen hun bedrijf. En er zijn tal van jobs die niet toelaten om na je vijfenveertigste opnieuw veel méér te werken. Ik denk dan aan verpleegsters bijvoorbeeld, die ook fysiek zware inspanningen leveren. Behalve dat het plan misschien niet voor iedereen werkt, ben ik ook erg geschrokken van de verontwaardiging die ik in sommige

Wie dat wil, krijgt de kans om een soort van 'family sabbatical' te nemen, terwijl de jonge wolvinnen de fakkel overnemen, samen met de veertigplussers die niet meer zo hoeven te zorgen voor hun

6 opiniestukken zag. Er waren mensen die het schandalig vonden dat je voor je kinderen wilt zorgen, als je een diploma hebt. Ik vond dat pijnlijk om te lezen. Want ik denk toch dat we moeten evolueren naar een maatschappij waarin we we bewust met tijd omgaan en tijd durven te geven aan wie het nodig heeft, namelijk onze kinderen en onze bejaarde ouders. Toch denk ik dat het belangijk is dat het vraagstuk weer op tafel ligt. En dat het inspireert tot het creëren van een nieuwe 'tijdsgeest'. Want ik wil toch besluiten met mijn overtuiging: alles draait draait om timing. Geen timing van week tot week, maar timing van een heel leven. We moeten de klok gelijkzetten met ons hart, in elke fase van ons leven. Bedankt.

bejaarde ouders. Toch denk ik dat het belangijk is dat het vraagstuk weer op tafel ligt. En dat het inspireert tot het creëren van een nieuwe 'tijdsgeest'.

Vergelijkbare documenten

Het is de familieblues. Je kent dat gevoel vast wel. Je zit aan je familie vast. Voor altijd ben je verbonden met je ouders, je broers, je zussen.

Het is de familieblues. Je kent dat gevoel vast wel. Je zit aan je familie vast. Voor altijd ben je verbonden met je ouders, je broers, je zussen. De familieblues Tot mijn 15e noemde ik mijn ouders papa en mama. Daarna niet meer. Toen noemde ik mijn vader meester. Zo noemde hij zich ook als hij lesgaf. Hij was leraar Engels op een middelbare school.