arts centre Amsterdam

Transcriptie

1

2

3 A

4 de Appel arts centre Amsterdam

5 Inhoud A is for Appel 4 35 jaar de Appel 6 Waar was de Appel? 7 Waar is de Appel nu? 8 Wat doet de Appel? 13 Tentoonstellingen 15 Performances 22 de Appel on the side 29 Curatorial Programme 34 Allianties 38 Bibliotheek & Archief 39 Publicaties 40 De toekomst 43 de Appel club 44 Beschermvrouwen van de Appel 45 De huisstijl 46 Bezoek 47 Team 48 A is for Appel 3

6 A is for Appel Het domein beeldende kunst is breed, uitgestrekt en gastvrij. Het is een veld dat onderdak biedt aan praktijken, methodes en ideeën uit verschillende disciplines, kennisgebieden en sectoren van de samen - leving. Een domein dat steeds uitdeint en muteert. Een instituut dat zich wijdt aan dit onrustige veld dat continu in beweging is, moet veranderbaar en flexibel zijn, gulzig in haar interesses en genereus in het delen van haar kennis. Dat is de Appel. 4

7 de Appel functioneert als een internationaal georiënteerd kunstencentrum in Amsterdam. We zijn een podium voor onderzoek en presentatie van hedendaagse beeldende kunst door middel van tentoonstellingen, publicaties en begeleidende discursieve activiteiten. Daarnaast functioneren wij als een supradisciplinair platform voor de productie van performances door beeldend kunstenaars en andere makers afkomstig uit dans of theater. de Appel is geen museum, want er wordt geen kunst verzameld of actief beheerd, en is ook geen galerie met een commercieel oogmerk. de Appel presenteert hedendaagse kunst in al haar verschijningsvormen en stelt zich, naar een motto ontleend aan Daniel Birnbaum (directeur Städelschule in Frankfurt), voor een duidelijke en eenduidige missie: A good institution shows good art Sinds 1994 is de Appel ook een centrum voor talent - ontwikkeling, middels het acht maanden-durende Curatorial Programme waarin jonge tentoonstellingsmakers uit alle werelddelen vaardigheden en ervaringen aangeboden krijgen die zij als voedingsbron kunnen gebruiken voor de ontwikkeling van hun verdere professionele carrière. A is for Appel 5

8 35 jaar de Appel In 2010 bestaat de Appel 35 jaar. En is daarmee één van de langst bestaande non-profit hedendaagse kunst - instellingen in Nederland. In 1975 opgericht op initiatief van Wies Smals, is de Appel onder haar bevlogen leiding uitgegroeid tot een gerenommeerd centrum voor performance, installatie- en videokunst media die toen nog in de kinderschoenen stonden. Onder het directeurschap van de daadkrachtige Saskia Bos (sinds 1984) werd het een centrum van internationale allure en werd het promoten van jong artistiek talent een specifieke focus. Huidig directeur Ann Demeester voegt hier sinds 2006 een programmering op het scherpst van de snede en een streven naar transparantie en toegankelijkheid aan toe. Eigengereidheid en ongebruikelijkheid op grond van de fundamenten van de lange voorgeschiedenis zijn daarbij centrale ambities. Binnen de Nederlandse culturele sector geldt de Appel als een toonaangevend centrum voor hedendaagse beeldende kunst, verwant aan zusterinstituten als Witte de With in Rotterdam en BAK in Utrecht. Op internationaal niveau is de Appel een eyecatcher en dient het, van Tokyo via New York tot Sao Paulo, als ijkpunt voor het vaststellen van relevante tendensen in de hedendaagse kunst en curatorial practice. 6

9 Waar was de Appel? Hoewel de metafoor van de Appel als de Bijbelse verboden vrucht der kennis tot de verbeelding spreekt een verwijzing naar het onbekende en het geheimzinnige, verleiding en verzoeking, dat wat nog ontgonnen en verkend moet worden, wat verlokkelijk én gevaarlijk is is de oorsprong van de naam van het instituut enigszins prozaïscher. De allereerste uitvalsbasis van de Appel was vanaf 1975 een diep smal pakhuis aan de Brouwersgracht, dat de Amsterdamse koopman Hendrik Claesz Appel rond 1650 had laten bouwen. Hij noemde zijn pakhuis de Appel. Na dit verblijf in de Jordaan, werd met de huisvesting aan het Prinseneiland 7 in 1984 de white cube geïntroduceerd. Vanaf 1993/94 tot en met 2008 kon de Appel zich op de plechtstatige Nieuwe Spiegelstraat 10 als een gevestigd instituut manifesteren. Tijdelijk thuisloos verschoof het accent in 2009, onder de naam The Future Will Last Longer Than The Past, van object en beeld naar tekst, (gesproken) woord en gebaar, en werd uitgeweken naar een aantal externe locaties zoals theater Frascati, de Stadsschouwburg, de Westergasfabriek en de Tolhuistuin. A is for Appel 7

10 Waar is de Appel nu? Sinds februari 2010 is de Eerste Jacob van Campenstraat 59 in de Amsterdamse stadsbuurt De Pijp de nieuwe publieksruimte: de Appel Jongensschool. Het pand is aan het einde van de negentiende eeuw gebouwd als een openbare basisschool 3e klasse voor jongens, in het destijds in hoog tempo ontlui - kende stadsdeel annex de arbeiderswijk De Pijp. Nadien heeft het verschillende functies gekend; van musicologische bibliotheek tot vakschool voor vroedvrouwen en atelierruimtes. Door het historische karakter en de centrale ligging in een markante en levendige omgeving, op een steenworp afstand van het Museumplein en de Ateliers, is de voormalige jongensschool een uitgelezen tentoonstellingslocatie. 8

11 A Boys School 9

12 de Appel Jongensschool / Boys School, Eerste Jacob van Campenstraat 59

13 11

14 Diverse uitnodigingen / various invitations 12

15 Wat doet de Appel? Kunst mag dan niet zo onontbeerlijk zijn als water en brood. Het is wel even essentieel als groenten en fruit. Ann Demeester De activiteiten van de Appel kunnen grofweg worden verdeeld in een voedingrijk hoofdgerecht - de tentoonstellingen, performances en het Curatorial Programme - en de Appel on the side, het gevarieerde bijge - recht dat bestaat uit discursieve activiteiten, evenementen, publicaties en informances. de Appel streeft naar een programmering die zowel het oog en de emoties als het denkvermogen van haar bezoekers bespeelt. Verrassende visuele stimuli staan naast intellectuele uitdagingen. Tentoonstellingen en performances kan men genietend ondergaan of bespiegelend beschouwen. Lezingen en debatten zetten de bezoeker aan tot meer afstandelijk kritisch analyseren. A is for Appel 13

16

17 Tentoonstellingen de Appel organiseert jaarlijks een zestal solo- of groepstentoonstellingen van kunstenaars uit binnen- en buitenland, die worden samengesteld door de directeur van de Appel of in samenwerking met uitgeno digde gastcuratoren of nationale en internationale tentoonstel - lingspartners ontstaan. Solopresentaties staan naast groepstentoonstellingen waarin bepaalde thema s onder de loep worden genomen. Daarnaast realiseren de parti - cipanten van het Curatorial Programme jaarlijks zelfstandig een ongebruikelijk tentoonstellingsproject. In de programmering van de Appel wordt geen enkele discipline of medium geschuwd: van schilderkunst tot installatie, van film tot tekening, van tekst tot sculptuur, van spoken word tot grafiek. Soms worden meer gevestigde kunstenaars gepresenteerd, die nog niet hebben geleden aan over-exposure, dan weer staat het voor het voetlicht brengen van een nieuwkomer voorop, zoals in 2010 Valérie Mannaerts en Emily Wardill en in 2011 Mika Rottenberg hun eerste solotentoonstellingen in Nederland hebben. Het uitgangspunt van het programma is de notie van de kunstenaar als prime mover, een main creative agent. Dit betekent dat de kunstenaars en hun oeuvres centraal staan. Getoonde kunstenaars hebben een eigenzinnig idiolect of persolect, een term die verwijst naar een persoonlijk dialect of handschrift waarmee kunstenaars proberen de wereld vanuit hun hoogst eigen taal en persoonlijke iconografie te verklaren. Een eenduidige formele verwantschap is er niet: de pluriformiteit regeert. Een overkoepelend kenmerk is dat de getoonde kunst aandacht vraagt voor dat wat niet meteen gedefiniëerd en begrepen kan worden. A is for Appel 15

18 Een voorbeeld van een kunstenaar met een duidelijk persolect is de Duitser Jonathan Meese, wiens werk in 2007 te zien was in de vorm van een solotentoonstelling in de Appel. Zijn oeuvre laat zich lezen als een grillig universum gevuld met obsessies en bizarre fantasieën: beeldende kunst met een groot (expressionistisch) gebaar. Vanuit een vergelijkbaar persolect, maar met een conceptuele invalshoek en een veel ingetogener resultaat en vormentaal, vertelde de Armeens/Franse kunstenaar Melik Ohanian op zijn tentoonstelling Somewhere in Time (2006) poëtische verhalen die zowel relateren aan politiekmaatschappelijke fenomenen als aan zijn eigen autobiografie. In 2011 presenteert Sven Augustijnen in de Appel een volstrekt eigenzinnige kijk op de ontwikkeling van het Marxisme en de (Belgische) koloniale geschiedenis door werk waarin fictie en feit, leugen en waarheid, op een ongebruikelijke manier met elkaar vermengd worden. Een tentoonstelling in de Appel heeft meer dan eens een impuls gegeven aan een glansrijke internationale carrière, zoals bij de eerste grote monografische tentoonstelling in 2001 van de Albanees/Franse kunstenaar Anri Sala en de solotentoonstelling in 2003 van de Finse kunstenares Eija-Liisa Ahtila. Meer recent werd ook werk getoond van kunstenaars die al langer werkzaam zijn en in de Appel een nieuw experiment aangaan, zoals schilder Michaël Borremans die in 2007 de wereldwijde première van zijn filmische werk in de Appel presenteerde. De nog niet zo bekende Amerikaanse kunstenaar Richard Hawkins had zijn eerste grote retrospectieve in 2008 in de Appel, hetgeen hem internationaal op de kaart heeft gezet. In 2010 toont een totaalinstallatie van het Noorse enfant terrible Bjarne Melgaard hoe 16

19 Jonathan Meese "Jonathan Rockford (Don't call me back, please)",

20 Richard Walker, I ll be lost when I find you, 2006 (filmstill). Uit/ from To Burn Oneself with Oneself:

21 the Romantic Damage Show,

22 Richard Hawkins, Of Two Minds Simultaneously, 2007/2008, Bordello on rue St. Lazare,

23 een kunstenaar die zich de voorbije jaren heeft toegelegd op het exploreren van undergroundculturen en grensgebieden als Black Metal en Sado-Masochisme de eeuwenoude historieschilderkunst op een volstrekt eigenzinnige manier interpreteert. Vanuit een belangstelling voor specifieke en individuele kunstenaarspraktijken wordt ook gezocht naar overkoepelende thema s voor groepstentoonstellingen. Zo stond in 2008 de recente opleving van romantische noties in de hedendaagse kunst centraal in To Burn Oneself with Oneself: the Romantic Damage Show. Meer recent accentueerde de reizende groepstentoonstelling For the blind man in the dark room looking for the black cat that isn t there, aan de hand van werk van meer dan twintig kunstenaars, speculatie als een vorm van kennis en legde de nadruk op nieuwsgierigheid als een belangrijk gegeven in het benaderen van hedendaagse kunst. de Appel treedt vaak buiten haar oevers met locatieprojecten op diverse plekken in Amsterdam en besteedt aandacht aan het activeren van haar eigen geschiedenis door middel van archiefpresentaties, die een uniek institutioneel inzicht geven in de ontwikkeling van de hedendaagse kunst sinds de jaren zeventig. de Appel wil daarenboven meer zijn dan een parkeergarage voor kunstwerken en richt zich ook op de productie en coproductie van werken. Zo was de Appel in 2006 mede verantwoordelijk voor de realisatie van de film Zoo van de Finse kunstenaar Salla Tykkä en, meer recentelijk, coproduceerde de Appel in 2009 de performance en film BAND van Adam Pendleton en de nieuwe film Game Keepers Without Game van de Britse Emily Wardill. A is for Appel 21

24 Performance de Appel is opgericht als centrum voor performance kunst, een medium dat in de jaren 70, nog weinig institutionele erkenning kreeg. Het werd daarmee in West-Europa het belangrijkste centrum voor deze ontluikende discipline. Een performance was aanvankelijk een eenmalig onherhaalbaar live moment waarin (het lichaam van) de performer, die doorgaans eveneens de auteur van het werk was, centraal stond. Legendarische kunstenaars als Marina Abramovic, Laurie Anderson, Chris Burden, Vito Acconci, James Lee Byars, Wim T. Schippers, Dan Graham en Carolee Schneemann waren met performances te zien in de Appel. Vanuit haar ontstaansgeschiedenis heeft de Appel dus een directe link met performance kunst, een praktijk die tegenwoordig veel raakvlakken heeft met nieuwe ontwikkelingen in theater en conceptuele dans. Ook vandaag zien veel kunstenaars performances of live acties als een integraal deel van hun oeuvre. 22

25 Wim T. Schippers An evening with Jaques Plafond,

26 Jimmy Robert & Ian White Marriage à la Mode et Cor Anglais, 2008, in Frascati

27 25

28 Orla Barry The Scavenger s Daughters, 2009, in Frascati WG 26

29 Sinds 2006 produceert en presenteert de Appel, onder de noemer Situations, met regelmatige intervallen performances van uiteenlopende makers van beeldend kunstenaars tot choreografen en schrijvers die de notie van het live moment onderzoeken. Dat kan resulteren in een theaterstuk zoals Orla Barry en Arnoud Holleman deden, of een musical zoals het collectief My Barbarian demonstreerde of een dansvoorstelling zoals Jimmy Robert en Ian White in 2008 realiseerden. De totstandkoming van nieuw werk in samenwerking met partners als theater Frascati en het collectief If I Can t Dance, I Don t Want To Be Part Of Your Revolution gaan hand in hand met presentaties die in zoomen op de geschiedenis van performance en de link met de historische ontwikkeling van het feminisme. A is for Appel 27

30

31 de Appel on the side debatten, evenementen, lezingen en Informances Naast het tonen van beeldende kunst, levert de Appel een voortdurende bijdrage aan het debat en de theorie - vorming rondom de hedendaagse kunst. de Appel organiseert daartoe direct aan het programma gerelateerde didactische activiteiten, zoals de uitgave van tekstboekjes, het organiseren van rondleidingen, debat - avonden, kunstenaarsgesprekken, de Zondagsschool en Informances. Sinds 2010 organiseert de Appel tijdens elke finissage de Zondagsschool, waarbij onder begeleiding van een specialist een werk uit de tentoonstelling aan 'close reading' wordt onderworpen. Daarmee wordt op bescheiden niveau geprobeerd om een bijdrage te leveren aan visuele alfabetisering, door samen met bezoekers goed te kijken en de gelaagdheid van hedendaagse kunst te ontdekken. A is for Appel 29

32 De term Informance is een neologisme, samengesteld uit de woorden informatie, performance en informeel en verwijst naar thinking through doing. de Appel hanteert de term om aan te geven dat de dagvullende conferenties die zij organiseert weliswaar diepgravend zijn, maar geen academische pretenties hebben, en refereert daarmee eveneens aan het performatieve karakter van een lezing, voordracht of een debat. Zo is bijvoorbeeld in 2008 het thema neo-romantiek uitgebreid besproken tijdens de Informance "Consumed by Fire: de Romantische Kunstenaar Nu". De Informance The Manifold (after) lives of performance in 2009 heeft een bijdrage geleverd aan de kennisvorming omtrent de vele huidige manieren waarop performances na de daad gedocumenteerd worden. In samenwerking met Witte de With en M HKA organiseert de Appel in 2010 een conferentie in Brussel, waarbij gekeken wordt naar de polarisering tussen het hedendaagse kunst - instituut als presentatiecentrum enerzijds en als public intellectual anderzijds. 30

33 The manifold (after) lives of performance, 2009, i.s.m. /i.c.w. STUK Kunstencentrum 31

34 The Old Brand New New Virtuosity, 2009, met/with Luc Tuymans 32

35 Ook organiseert de Appel, los van de eigen tentoonstellingsprogrammering, interdisciplinaire lezingenreeksen met overkoepelende culturele thema s op externe locaties. In de Stadsschouwburg vond in 2009 de lezingenreeks The Old Brand New plaats rondom de vraag: Kan nieuw nog, hoe nieuw is neo en hoe vernieuwend is retro in de hedendaagse kunst en cultuur? Samen met het Lectoraat Kunstpraktijk en Artistieke Ontwikkeling aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, Studium Generale van de Gerrit Rietveld Academie, DAI /Master Programme / ArtEZ Institute of the Arts, LISA, If I Can t Dance, I Don t Want To Be Part Of Your Revolution, zijn sprekers als Luc Tuymans, Joep van Lieshout, Tim Etchells, Boris Charmatz en Dominique Gonzalez-Foerster uitgenodigd om in te gaan op het begrip nieuw in de kunst. A is for Appel 33

36 Curatorial Programme Sinds 1994 biedt de Appel het internationaal gerenommeerde Curatorial Programme aan, waarin zes opkomende curatoren/tentoonstellingsmakers uit diverse werelddelen vaardigheden aangeleerd en ervaringen aangeboden krijgen die zij als voedingsbron kunnen gebruiken in de ontwikkeling van hun verdere professionele carrière. de Appel beschikt over het netwerk en de reputatie om de cursisten uitgebreid kennis te laten maken met alle aspecten van het realiseren van een tentoonstelling en aanverwante activiteiten, en zo te functioneren als een centrum voor talentontwikkeling. Het compacte programma omvat theoretische seminars, workshops, atelierbezoeken, field trips, opdrachten en leerzame confrontaties met professionals uit het veld. Sinds 2006 heeft het programma een nadrukkelijke focus op context-responsive curating en kunst in de publieke ruimte, waarbij curatoren gevraagd wordt uit de white cube van het instituut te stappen en een project buiten de tentoonstellingsmuren op te zetten. De projecten in Bijlmermeer ( THE GO BETWEEN 2006/ 2007), het Utrechtse Leidsche Rijn ( Master Hum - phrey s Clock 2007/2008) en Amsterdam Noord ( Weak Signals, Wild Cards 2008/2009) lieten elk zien hoe de participanten met hun off-site projecten worden uitgedaagd in te gaan op de specifieke socio-economische en culturele kenmerken van een bepaalde plek. 34

37 Daragh Reeves, A Film screening, 2007 uit/from THE GO BETWEEN, 2007, 35

38 Poster voor/for Weak Signals, Wild Cards, 2009, (design: Julie Peeters & Joris Kritis) 36

39 De participanten worden begeleid door een team van tutoren bestaande uit kunstenaars, curatoren en andere mensen uit het culturele werkveld. Het huidige team bestaat uit: Liesbeth Bik, Ann Demeester, Charles Esche, Elena Filopovic, Annie Fletcher, Dieter Roelstraete, Henk Slager, Lisette Smits en Jan Verwoert. Dit team wordt aangevuld met gastlessen door (inter-) nationale professionals, zoals Gerardo Mosquera, Nina Möntmann, Jacques Rancière, Jan Hoet, Kasper König, Teresa Gleadowe, Paul O'Neill, Rudi Fuchs en Seth Siegelaub. de Appel is er trots op dat haar Curatorial Programme vruchten afwerpt. Onder de voormalige deelnemers vinden we onder meer Adam Szymczyk (directeur Kunsthalle Basel), Mai Abu El Dahab (directeur Objectif Antwerpen), Tobias Berger (directeur Nam June Paik Centre Seoul), Tessa Giblin (directeur Project Arts Centre Dublin) en Phillip van den Bossche (mu.zee Oostende). A is for Appel 37

40 Allianties de Appel heeft diverse allianties met instellingen in binnen- en buitenland, en onderstreept hiermee het belang van productieve bondgenootschappen. Occasionele samenwerkingsverbanden worden aangevuld per project met vaste partnerships met onder meer de Stichting Kunst en Openbare Ruimte (SKOR) die een inhoudelijke bijdrage levert aan het Curatorial Programme, theater Frascati waarmee de Appel gezamenlijk performances programmeert, de Universiteit van Amsterdam alwaar de Appel een jaarlijks seminar orga -niseert in History of exhibition making and contemporary curatorial practice en collega-instelling Witte de With en het Fonds BKVB waarmee de Appel samen de tweejaarlijkse Prijs voor de Jonge Kunstkritiek uitschrijft. 38

41 Bibliotheek en archief Vanaf de opening in 1975 heeft de Appel een researchen referentiebibliotheek bijgehouden. De collectie met circa titels is sterk verbonden aan de geschiedenis van de Appel, de kunstenaars die er hebben geëxposeerd en het Curatorial Programme. Het archief van de Appel weerspiegelt haar bewogen geschiedenis en bevat naast documenten ook oorspronkelijke werk van kunstenaars als James Lee Byars en Ben d Armagnac. Bibliotheek en archief worden bijvoorbeeld graag gebruikt door studenten Kunstgeschiedenis, onderzoekers en zowel buitenlandse als binnenlandse curatoren. Vanwege de beperkte ruimte is de bibliotheek momenteel niet open voor publiek, maar wel zijn de boeken op afspraak raadpleegbaar. Voor specifieke onderzoek betreffend de Appel kunt u contact opnemen met library-archive@deappel.nl A is for Appel 39

42 Publicaties Een presentatieruimte als de Appel houdt zich in essentie bezig met het produceren van tijdelijke events en beschikt niet over een collectie aan objecten. Mede daarom kiest de Appel er voor om uit de eigen activi - teiten tastbare en houdbare producten te destilleren in de vorm van publicaties. De publicaties waarvan een gedeelte wordt uitgebracht in coproductie met uitgevers als Hatje Cantz en Walther König en collegainstellingen als Kunsthalle Zürich en het MOMA NY spelen daarenboven een grote rol in het vasthouden en verder uitbouwen van de internationale bekendheid van de Appel. Het aanbod tot op heden rangeert van het unieke kunstenaarsboek The Road not Taken van Job Koelewijn tot de nu al uitverkochte monografieën van Andreas Gursky en Katharina Grosse, en de twee omvangrijke naslagewerken (2005 en 2007) waarin de gehele geschiedenis van de Appel wordt gedocumenteerd. Er zijn globaal drie type boeken te onderscheiden: In kunstenaarsboeken en monografieën wordt het werk van uitzonderlijke kunstenaars belicht die eerder in de Appel tentoonstelden of binnenkort een presentatie hebben. Ten tweede richten wij ons met essaybundels, waarin dieper wordt ingegaan op bepaalde kunsttheoretische of kunsthistorische tendensen of aspecten van curatorial practice, op een gespecialiseerd publiek. Tot slot publiceert de Appel een aantal keer per jaar de periodiek The Shadowfiles waarin ongekende aspecten van haar activiteiten worden toegelicht en het Engelstalig journal F.R.DAVID, dat zich richt op de status van taal, schrijven en tekst in de hedendaagse kunstpraktijk.alle publicaties van de Appel zijn te bestellen via bookshop@deappel.nl. 40

43 Diverse publicaties / various publications 41

44 de Appel Zeemanshoop/Seaman's Hope, Prins Hendrikkade

45 De toekomst Gedurende 2010 en 2011 wordt de Appel Jongensschool als tentoonstellingsruimte gebruikt, maar in 2012 zal de Appel zich permanent vestigen aan de Prins Hendrik kade 142 in Amsterdam, in een pand dat traditioneel de Zeemanshoop wordt genoemd. Het gebouw is in de vroege achttiende eeuw gebouwd als een vorstelijk grachtenpand aan t IJ destijds het centrum van de internationale handel, door de tabakspinder Agges Scholten. De huidige roepnaam ontleent het gebouw aan het Koninklijk College Zeemanshoop, een soort vakbond avant la lettre voor zeelieden, die er in de negentiende eeuw bivakkeerde. Hierna functioneerde het lang als een school, was het de thuisbasis van een jeugdafdeling van de SDAP, één van de eerste poppodia van Amsterdam (het roemruchte Fantasio), pionierend meditatiecentrum De Kosmos en meest recent tot aan 2008 het Natio naal Pop Instituut. Deze luisterrijke geschiedenis, maar natuurlijk vooral het huidige karakter maken de locatie tot de gedroomde definitieve huisvesting. Verscholen achter een typisch Amsterdams classicistische gevel, herbergt het gebouw een eigenzinnige architectuur met ruimtelijk zeer uiteenlopende tentoonstellingszalen en riante gelegenheid om de bibliotheek, de boekwinkel, kantoren, en het Curatorial Programme te huisvesten. Bovendien heeft het pand meer vierkante meters en een eenvoudig bereikbare ligging, vlakbij het Centraal Station. In samenwerking met de Gemeente Amsterdam ondergaat de Zeemanshoop momenteel een renovatieproces. Architectenbureau denieuwegeneratie heeft in samenwerking met ADP opdracht gekregen om hier uitvoering aan te geven, een uitmuntende combinatie van enthousiasme en expertise. A is for Appel 43

46 de Appel club Op dit moment bevindt de Appel zich op een scharnierpunt in haar bestaan. Na een lange zoektocht naar een nieuw onderkomen, gaat met de Appel Jongensschool en de toekomstige huisvesting aan de Prins Hendrikkade in 2012 een vurige wens in vervulling die nu moet worden geconsolideerd. de Appel werft hiertoe onmisbare bijdragen van de landelijke en gemeentelijke overheid, particuliere fondsen en van een aantal bescherm - vrouwen, maar heeft om dit proces te voltooien ook uw (financiële) ondersteuning (brood)nodig. U kan een bijdrage leveren door lid te worden van de Appel club. Op die manier bouwt u,onder het motto vele handen maken licht werk actief mee aan de stenen toekomst van de Appel en aan de verdere ontwikkeling van de programmering. Echter, de Appel club is meer dan dat. de Appel club is opgericht vanuit de gedachte dat een persoonlijke band tussen een vaste kern bezoekers en de Appel zowel vanuit het instituut gezien als vanuit het perspectief van onze trouwe bezoekers, stimulerend kan werken. Als lid geniet u een groot aantal privileges, zoals ondermeer een exclusieve uitnodiging voor de previews, speciale rondleidingen en korting bij aanschaf van onze publicaties. Gedetailleerde informatie over de speciale clubformule met lidmaatschapkaart, vindt u op onze website onder het kopje info. U wordt vriend middels het invullen van de antwoordkaart bij de receptie of door een mail te sturen naar club@deappel.nl. 44

47 Mecenaatskring Beschermvrouwen van de Appel de Appel kent een in de nationale en internationale kunstwereld haast unieke opeenvolging van drie vrouwelijke directeuren, en heeft daarmee een geschiedenis die met recht vrouwelijk kan worden genoemd. Door de jaren heen is er een voortdurende interesse in het erfgoed van het feminisme geweest en mede daarom is er in 2008 eigenstandig een wervings - programma rondom vrouwelijk mecenaat ontwikkeld. de Appel omringt zich met een selecte schare bescherm - vrouwen : topvrouwen uit het bedrijfsleven, de politiek, de media en de kunstwereld, die zijn uitgenodigd deel te nemen aan dit specifieke mecenaatsprogramma en worden gestimuleerd om nieuwe kandidaten aan te dragen. Voor deze focus is gekozen omdat we denken dat er een wederzijds versterkend effect kan uitgaan van de koppeling tussen het feminien-feministische potentieel van de Appel en het tot nu te weinig zichtbare aanwezigheid van vrouwelijke sturende krachten in zakelijke, politieke en bestuurlijke functies. de Appel biedt de participanten tegen een financiële bijdrage een netwerk van gelijkgestemde succesvolle vrouwen en een aantrekkelijk samenspel van bijzondere voordelen en activiteiten. Meer informatie via beschermvrouwen@deappel.nl A is for Appel 45

48 De huisstijl Het logo van de Appel een rode appel bevat een expliciete referentie naar het allereerste logo uit 1975 en staat op deze manier voor de continuïteit tussen verleden en heden. Het logo is afgeleid van een kleuterappel die in de jaren zeventig werd ontworpen door een anonieme Spaanse ontwerper voor een kinderkleurboek. In die zin verwijst de appel gekoppeld aan een hoofdletter A naar een begrip als visuele alfabetisering. de Appel wil er met en door haar (tentoonstellings)programma voor zorgen dat bezoekers beelden leren lezen met hetzelfde gemak waarmee teksten worden geïnterpreteerd. Will Holder, tevens kunstenaar, schrijver en editor van F.R.DAVID, is de ontwerper van de huisstijl van de Appel. 46

49 Bezoek de Appel Jongensschool Eerste Jacob van Campenstraat 59, (hoek Ferdinand Bolstraat), Amsterdam tram 1, 4, 16 of 24 halte Stadhouderskade Openingstijden: dinsdag t/m zondag Check voor actuele en toekomstige programmering de website en/of schrijf u in op de nieuwsbrief. Toegangsprijzen Toegangsprijs EU 7.00 CJP EU 3.50 Museumjaarkaart gratis Pers gratis ICOM gratis I Amsterdam card gratis (vanaf 2011) Tot 18 jaar gratis A is for Appel 47

50 Team Ann Demeester algemeen en artistiek directeur Renée Jongejan zakelijk leider Tony Hofman/Sara Carels coördinatie tentoonstellingen/ evenementen en projectleiding huisvesting Hiske Zomer pers en pr Edna van Duyn publicaties Danila Cahen & Hendrik Folkerts coördinatie Curatorial Programme Nell Donkers bibliotheek en archief Rogier Taminiau archief en fotografie Yvonne Grootenboer kantoorzaken en productie algemeen Marina Fränkel distributie publicaties Gerbrand Korevaar copywriting Anna Andersson receptie Bestuur de Appel arts centre Rick van der Ploeg (hoogleraar economie, Oxford) Joep van Lieshout (beeldend kunstenaar) Tati K. Freeke-Suwarganda (zelfstandig consultant manager) Hendrik Driessen (directeur De Pont, Tilburg) Suzanne Oxenaar (artistiek directeur Lloyd Hotel, Amsterdam) Madeleine de Cock Buning (directeur CIER, commissaris bij Commissariaat voor de Media) 48

51

52 AFKlogo_bw_300dpi.jpg pixels :34 Colofon Uitgever : de Appel arts centre jaar van uitgave: 2010 oplage: 1000 fotografie: Cassander Eeftinck-Schattenkerk (pps10, 17, 18, 20, 26, 32, 35, 42); Thijs Schouten (p23); Tony Hofman (p31); Anu Vahtra (p35); Rogier Taminiau (p36) vertaler: Tony Langham drukker: Tuijtel ontwerp: Will Holder tekst: Else Siemerink, Ann Demeester, Gebrand Korevaar, Hiske Zomer Correspondentieadres: de Appel arts centre Postbus ET Amsterdam Kantooradres: Damrak 70 t f e info@deappel.nl de Appel wordt als presentatie-instelling financieel ondersteund door het Ministerie van OCW en de Gemeente Amsterdam. In 2010 wordt de Appel op projectbasis ondersteund door de Mondriaanstichting, het Ministerie van Cul tuur van de Vlaams gemeenschap, OCA Office for Contemporary Art Norway en het Amsterdams Fonds voor de Kunst.

53

54 A de Appel arts centre Tentoonstelling: de Appel Jongensschool Eerste Jacob van Campenstraat 59 Amsterdam Correspondentie: Postbus ET Amsterdam Kantoor: Damrak 70 Amsterdam t f e info@deappel.nl