Poezie beoordelen V5

Transcriptie

1 Poezie beoordelen V5

2 Beoordelen 1. Lezen 2. Begrijpen 3. In eigen woorden navertellen 4. Beoordelen

3 Vuilniszakken Zoals ze daar 's morgens op de stoep tegen elkaar aan geleund warmte zoekend in hun plastic jassen staan te wachten, grijs, vormeloos, vol afgedankt leven, tegelijk broos en weerloos. Je zou ze weer naar binnen willen halen, je ouders wachtend op de bus

4 Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen, Haast dravend en vaak hakend in de mat, Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen, Gaat elke week de idioot naar 't bad. De damp die van het warme water slaat Maakt hem geruster : witte stoom En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat, Bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom. De zuster laat hem in het water glijden, Hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst, Hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst En om zijn mond gloort langzaam aan een groot verblijden. Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden, Zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen, Zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden Komen als berkenstammen door het groen opdoemen. Hij is in dit groen water nog als ongeboren, Hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen, Hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren En hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen. En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt, En stevig met een handdoek drooggewreven En in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord Stribbelt hij tegen en dan huilt hij even. En elke week wordt hij opnieuw geboren En wreed gescheiden van het veilig water-leven, En elke week is hem het lot beschoren Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.

5 Vroeger toen mijn vader nog groot was, in de uitpuilende zakken van zijn jas gevaarlijk gereedschap, in zijn pakken de geuren van geplozen touw en lood, achter zijn ogen de onbegrijpelijke wereld van een man, een gasfitter eerste klas zei moeder, hoe anders heb ik mij moeten voelen vroeger toen hij de deuren sloot voor haar en mij. Nu is hij dood, ben ik ineens zo oud als hij, blijkt tot mijn verbazing dat ook in hem verval was ingebouwd. In zijn agenda zie ik afspraken met onbekenden, aan zijn muur kalenders met labyrinten van gasleidingen, op de schoorsteenmantel het portret van een vrouw in Parijs, zijn vrouw, de onbegrijpelijke wereld van een man. Kijkend in het porseleinen fonteintje uit de dertiger jaren met de twee lullige leeuwen: Johnson Brothers Ltd, hoog in het doodstille huis het droevige sloffen van moeder, jezus christus vader, komen de tranen om nu en om toen, vloeien ze samen in het lood van de zwanenhals, niet meer te scheiden van de druppels uit het koperen kraantje met cold.

6 De stenen engel aan de Cathedraal heft zijn balans te middernacht voor die bezwijken. Het heir der luizen kraakt. De katten zijken in kromme gangen waar geen tocht door jaagt. Gelegerd op de terpen van het zwijgen, ten voeten uit onder een schors van slaap, het strottenbloed gestremd, de schedel kaal geplukt, stinken de Hanen van het lijden. Hier gaan de kralen van de rozenkrans verloren ; van huid en haar geen raadsel overblijft waar ledigheid in ledigheid wil wonen. Het huis van kamers en de stad van straten : ai, laat de klok met rust. Telt goud, drinkt wijn. Het vuil rot ondergronds. Bidt niet voor het geraamte.