COLOMBIA September 2013

Transcriptie

1 COLOMBIA September 2013 Vanwege ongeregeldheden in het zuiden van Colombia kan ik niet met de bus vanuit Ecuador het land in. Mijn aankomt is op het vliegveld van Bogota. Deze stad is zoveel groter dan ik me heb voorgesteld. En moderner ook. De lijnbus lijkt me te ingewikkeld en een zware rugtas maakte het niet aantrekkelijk van deze dienst gebruik te maken. De taxirit duurt zeker drie kwartier en kostte rond de 10. Een acceptabele bedrag om comfortabel te reizen. Het hostel is voor me geboekt door de Amerikaanse vrienden waar ik het begin van mijn reis, alweer vier maanden terug, mee reisde. Zij bezoeken een landgenoot die hij jaren geleden heeft ontmoet tijdens een reis in Azië. Aanvankelijk zaten zij in een guesthouse in het oude gedeelte van Bogota, La Candelaria. Maar vanwege de vele protesten is dit niet veilig meer en werd onhandig toen zelfs de taxichauffeur ze in de avond niet meer naar het guesthouse wilde brengen. Zij logeren nu bij de vriendin in de wijk Zona Rosa en hebben voor mij een hostel geboekt in het aangrenzende gebied, Chapinero. De avond gebruiken we voor de ontgroening in dit land. En wat voor één! In een gezellig Mexicaans restaurant genieten we tapas-style van hapjes en cocktails & bier. Eenmaal buiten zien we reuring op de andere straathoek. Aanvankelijk lijkt dit een café maar is in werkelijkheid een uit de kluiten gewassen drankverstrekkende plaats. We worden gewenkt door een groep opgeschoten studenten. Zij zien hun kans schoon ons welkom te heten en hun Engels te oefenen. Wat een hartverwarmende ontvangst. Onder geen beding mogen wij een rondje geven. In ruil daarvoor mogen wij individueel een spervuur aan vragen beantwoorden. De nieuwsgierigheid is ontwapenend. De gastvrijheid breidt zich uit door ons in te wijden d.m.v. de lokale drank. Met een prikkelende slokdarm tot gevolg. Op het moment dat de kiosk gaat sluiten gaan wij naar het appartement van Jenn. De heren zijn geenszins van plan ons los te laten en lopen mee. Onderweg passeerden we een Mariachi band die door de nieuwe amigos betaald wordt om voor ons een nummer te spelen. Uitbundig dansend op straat, charmant met een plastic beker vol bier in de hand, laten we ons mee voeren op de opzwepende klanken van de muzikanten. Wat is dit lachen. De Colombiaanse studenten willen niet hier al afscheid nemen van ons en gaan mee naar het appartement van Jenn, die er twee straten vandaan woonde. De nacht is nog jong en het feest net begonnen. Wie er meer plezier heeft, zij met de toeristen of wij met de locals, is niet te zeggen. Hier, in de kleine huiskamer, wordt het meubilair aan de kant geschoven om ons te leren dansen. Voor passende Latino-klanken wordt de Ipod op de speakers aangesloten. De poging begint om mijn ongecontroleerde zwabberbenen te dresseren tot een aannemelijke ritme. Enerzijds om nog iets wat leuk beslagen ten ijs te komen en anderzijds om niet constant op amigo z n tenen te staan. Die ziet af zeg. Ik heb duidelijk geen losse heupen of aanleg voor sensuele dansmoves. Maar genieten doe ik wel. Goed dat we de volgende dag een rustig programma hebben. Dit is mijn eerste kennismaking met Bogota overdag en ben meer dan verrast. Wat een fijne stad is dit. Prachtig aangelegde parken, overal zo schoon, goed georganiseerde infrastructuur, moderne gebouwen en keurige winkels. We lopen door een winkelcentrum dat mij de indruk geeft dat ik in een mega mall in de VS loop. Het fijne van op pad gaan met iemand die de stad al kent, is dat je op plaatsen komt die je normaal zou overslaan of niet eens zou weten. In het bewuste winkelcentrum zit op de eerste verdieping een eetetage. Het wordt beheerd door een masterchef die iets verderop een duur restaurant exploiteert, maar hier de betaalbare variant heeft neergezet. De uitstraling alleen al. Een perfecte bij elkaar gezochte mix van tierlantijnen. Een kleurrijk geheel met authentieke details zoals een ouderwetse slagersweegschaal. Het is een zorgvuldig gedecoreerd geheel. Daar waar je je meteen thuis voelt en eindeloos kan blijven rondkijken waarbij je telkens nieuwe elementen ontdekt. Het geheel bestaat uit een soort van verschillende counters waar je specialiteiten kunt halen. Tafels met stoelen, buitenzitjes en bartafels geven je de mogelijkheid het daar te nuttigen. Uiteraard kan er ook afgehaald worden wat massaal gedaan wordt door het zakelijke publiek. Wij storten ons op de lokale lekkernij: Arepas. Een deegpannenkoek van zoet maïs en vult enorm. Ook te verkrijgen

2 in de minder zoete variant en bijvoorbeeld met kaas. In dit land zijn ze er ook gek op om veel olie te gebruiken en/of te frituren. De bikinitest kom je er niet mee door, maar lekker is het wel. Je móet het proberen. Zeker een uur smullen we van al het lekkers. Wat ook zeker de moeite waard is, zijn de empañadas: gevulde deegflapjes. Van groenten, kaas tot vlees. Uiteraard is in dit land ook rijst favoriet. In de maaltijd krijg je het met grote stukken gebarbecued vlees, verse vis of worstjes. Met de buik vol gaan we naar een park om daar lekker te gaan liggen en mensen te kijken. Want dat kan daar gemakkelijk met een inwonersaantal van rond de negen miljoen. Een drukke bedoeling zal je begrijpen. Mooi detail is dat de vrouwen hier obsessief met hun lijf bezig zijn. Het moet strak en mooi zijn. In het park aanschouwen wij, hoe tegenstrijdig op dat moment, dat veel dames aan een bootcamp bezig zijn. Het fascinerende is dat ze allemaal prachtig slank zijn, maar met een flink bos hout voor de deur en een goed gevulde derrière. Niks natuurlijks aan, allemaal vakkundig aangebracht door een gespecialiseerde medicus. Plastische chirurgie is hier betaalbaar en populair. Het sportief uitsloven gebeurt uiteraard in de laatste mode op dit vlak, geföhnd haar en dik in de make-up. Duidelijk het stadsdeel voor de beter bedeelden onder de Colombianen. Bogota kent 20 wijken welke getto s zijn van de verschillende bevolkingslagen. Wanneer je ver buiten de drie belangrijkste centra gaat, kom je in de aller armste delen en ziet het er totaal anders uit. Arm en rijk wonen in dezelfde stad. De wat rijkere wijken zijn veilig om in rond te lopen, ook s avonds. Er is altijd verkeer op straat en de politie cirkelt rond. Verdwalen is voor nitwits, want de stad heeft een overzichtelijke rasterindeling. De straten in noord-zuidrichting heten carreras, haaks daarop zijn de straten in oost-westrichting genaamd calles. Carreras en calles hebben over het algemeen geen naam, maar een nummer. Hoe moeilijk kan het zijn? Om aan de andere kant van de stad te komen: best moeilijk en omslachtig. Dat zien we niet zitten en omdat we met drieën zijn, is een taxi de beste optie. Candelaria is het toeristisch centrum. Vele musea, pleinen met kerken, kleurrijke smalle klinkerstraten en alleen al de muurschilderingen zijn bijzonder. Echte kunstenaars aan het werk. Wij bezoeken het bekende Goud museum en vanwege onze desinteresse staan we binnen een half uur weer buiten. Het was toch gratis, zo gaat het Nederlandse gezegde dat mijn Amerikaanse vrienden snel overnemen. Deze tijdbesparing maakt dat we nog wel een paar musea een vluggetje brengen. Het Museo de Arte Moderno is de moeite waard. Evenals het bekijken van de werken van Botero. Welke overigens openlijke geëtaleerd zijn in een lange straat in Medellin. De laatste dag gaan we met de taxi en publieke bus naar een dorp, Zipaquirá, net buiten Bogota. Daar is de Catedral de Sal de Zipaquirá, een kerk gevormd in een voormalige zoutmijn. Vooraf weet ik niet dat het zó indrukwekkend is en is, achteraf gezien, één van mijn highlights. Het duurt even voor wij daar de weg vinden maar eindigden op een groot, bovengronds plein welke toegang geeft naar de ondergrondse kerk. Een lange gang voorzien van honderden lampen in het plafond maakt een welkomstgebaar naar de toeristen door verschillende vlaggen weer te geven. De tunnels zijn lang, breed en hoog. Alsof je een ondergrondse stad betreedt. In werkelijkheid is het een oude zoutmijn van de Muisca-indianen, waar in 1950 een kerk in is gebouwd. Om veiligheidsredenen is die gesloten geweest en in 1995 heropend. Het wordt een kathedraal genoemd wat officieel niet het geval is. Maar wie heeft het daar over wanneer je dit bijzondere bouwwerk aanschouwt. We passeren verschillende uitgehouwen gangen links en rechts en zien daar grote kruizen gemaakt van de zoutsteen in het veranderende, gekleurde licht. De 14 kapellen symboliseert de kruisweg van Jezus Christus. Uiteindelijk komen we bij een tempel die is opgesplitst in drie delen waarin de geboorte, het leven en de dood van Jezus worden uitgebeeld. Onvoorstelbaar hóe groot het ondergronds is en indrukwekkend vanwege het unieke karakter. Geen enkel moment in de anderhalf uur heb ik me benauwd gevoeld. Voor een kleine meerprijs worden we met een trein zigzaggend door het dorp naar de bus worden gebracht. Een memorabel uitstapje wat ik me nog lang zal heugen.

3 Van Bogota vlieg ik, met een backpackster die ik ontmoet heb in Ecuador, naar Cali. Het belooft een salsastad te zijn, maar wat een teleurstelling was dit. Er klinken inderdaad wat salsaklanken uit de verschillende cafés, maar omdat de stad staat op de lijst met gevaarlijke steden, ga ik in de avond maar weinig de deur uit. In de jaren 80 was de stad in het nieuws omdat er zich een beruchte cocaïnebende had gevestigd, het zogenaamde Calikartel. Het kartel dat niet heel vriendschappelijk omging met het Medellinkartel, die van Pablo Escobar. Ook op andere vlakken wordt geld verdiend in deze industriële stad. Denk aan koffie, katoen, suikerriet, vleeswaren en sojabonen. Daarnaast worden er banden, tabaksproducten, textiel, papier, chemische producten en bouwmaterialen vervaardigd. Je zou je kunnen vermaken met een bezoek aan de dierentuin, er is een kathedraal en een aquaduct. Sorry Cali, maar je bent niet rocking. Na twee dagen hebben we het dan ook wel gezien en gaan met de bus naar Salento. Helemaal mijn ding aangezien het de koffieregio is! Salento is een heerlijk klein en rustig dorp. Opvallend kleurrijk, wat ik niet verwacht in deze groene omgeving, en opgeruimd. Vanuit hier zijn er een aantal activiteiten die je kan gaan doen. Als cafeïnejunk vind ik het een leuke bezigheid om weer eens een keer naar een koffieplantage te gaan. Het is de perfecte weersomstandigheid met een zonnige 20 graden en we gaan, na een stevig ontbijt, op het gemak wandelen naar de finca. Bergen, natuur of gewoonweg een fijn uitzicht, het heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij. Al kletsend lopen we gedrieën over de bergweggetjes voor zeker een uur. Het fijne is dat het hier allemaal prima is, omdat niemand op de klok kijkt. Je hoeft nergens te zijn. De hele dag kan naar vrijheid en mét vrijheid worden ingevuld. Sterker nog: je moet jezelf bezig houden. Als chauvinist zit ik in een hostel van een Nederlander, die zelf in geen velden of bergwegen te bekennen is. Het mag de pret niet drukken, want ik geniet van de Nederlandse invloeden (zoals gele Ikea-mokken) (Waarom ben ik hier blij mee??). Maar terug naar de boerderij. Of we even willen wachten want mevrouw is net op pad met een groep. Dat wordt een klein half uur maar ook dát deed geen beroep op mijn normaal ongeduldige gedrag. In goed gezelschap merk je niet dat de minuten wegtikken. De tour stelt niet veel voor, maar het blijft interessant en bijzonder om op zo n locatie rond te lopen. Je hebt er geen idee van wat er allemaal aan vooraf gaat voordat je, met een nog slaapdronken hoofd, de eerste bak koffie van de dag drinkt. De planten staan in rijen opgesteld wat het plukken van de bessen makkelijk maakt. Met een mand lopen ze er langs en halen de rijpe vruchten eraf. Elk bevat een pit met daarin groene koffiebonen. Doordat de zaden bij het rijpen tegen elkaar aandrukken ontstaat de karakteristieke vorm. De gedroogde en gebrande zaden van de plant dienen als basis voor de cafeïnedrank. Overigens mooi om de creativiteit te vernemen wat ze met al het restafval doen. Hier maken ze onder andere compost van. Ook groeit er veel fruit op de koffieplantage. Enorme sinasappelen, trossen vol bananen, een soort mango en er lag zelfs een ananas (of was dat decoratie?). Het geheel maakt het een bezoek waard. Uiteraard sluiten we af met een lekker bakkie Colombiaanse pleur. Al terugslenterend komt de dagelijkse hamvraag aan bod: Waar gaan we lunchen? De backpacker houdt zich iedere dag weer bezig met heel basale thema s. Waar ga ik eten, slapen of wat ga ik doen deze dag? Moeilijke levensvragen, zoals je begrijpt. Maar één van de dames weet een goede lunchplek. Gehoord via via via, zoals dat gaat. En daar is niks aan gelogen. Twee Amerikanen hebben zich gevestigd in dit dorp en met de lokale middelen weten zij een smakelijke lunch voor te zetten. Vooral de smoothies zijn goed. Genoeg vitamines om weer een maand mee door te komen. Deze vorm van fruit kan ik goed hebben. De middag gebruiken we om de middenstand te sponsoren en de goed gedecoreerde winkels te bezichtigen. Veel kopen is geen optie, want alles moet in de backpack passen en de extra kilo s moet je zelf meeslepen. De volgende dag wil ik graag naar Valle de Cocora en maakt deel uit van het Nationaal natuurpark Los Nevados. Daar waar de Wax palmbomen staan. Maar het regent zo hard dat het één grote drap zou zijn en uitglijden een onvermijdelijk feit zou worden. Hier baal ik wel van want de vallei is legendarisch. De waspalmbomen hebben een kale stam met

4 een plukje groen op de top en kunnen tot wel 60 meter hoog zijn. Het is de nationale boom van Colombia. De vallei, die in het Andesgebergte ligt, is rijk aan meer flora en fauna. Helaas is veel daarvan met uitsterven bedreigd. De Cocoravallei maakt deel uit van een natuurpark, ingericht om de biodiversiteit te beschermen. De vallei is te bereiken per jeep vanuit Salento. Deze staan dagelijks klaar op het centrale plein. Vanwege de regen gaan we niet en vertrekken naar Medellin. Cultuursnuiven krijgt in Colombia een dubbele betekenis, dus laat ik het hier maar een toeristisch uitstapje noemen. In de buurt van Medellin is de Elephant Rock. Ook hier weten ze van iets simpels een toeristische trekpleister te maken. En wij laten ons daardoor verleiden. Met z n vijven nemen we de bus naar El Peñón de Guatapé. De brede rotsvoet en de rots zelf zijn 70 miljoen jaar geleden gevormd. De Tahamiesindianen, de voormalige bewoners van dit gebied, aanbaden de rots. Er zijn 750 treden te bestijgen voordat je bovenop staat. Eenmaal daar is er een spectaculair uitzicht in de variatie van water met (ei-)land, meer dan 2100 meter beneden. De rich & famous hebben hier villa s laten bouwen als buitenhuis. Heel prettig. En zonder boot ben je nergens, dus ook die ligt erbij aangemeerd. Na deze beklimming laten we ons het dorp inrijden. Gezien het aantal souvenirwinkel en restaurants gaan ze zich hier ook voorbereiden om op commercie rondom reizigers. Een fijn dorp aan een meer. In alle rust hiervan genieten wordt ons niet mogelijk gemaakt door de verkopers die ons geld uit de zak willen kloppen. Nu ben ik al geen fan van waterscooters en gelijkende speedmasters op het water en al helemaal niet wanneer het slechts twintig graden is en een wind die de haren doet wapperen. Vertrekken dan maar, het moet wel leuk blijven. Maar de bus gaat pas over twee uur. De enigszins maffe Noor die we bij ons hebben, bluft dat hij geld genoeg heeft en zo praat hij zichzelf klem. Hij betaalt de taxi terug voor ons. Ongeduld is dus af te kopen en wij, als de geduldigen, profiteren ervan. In een volgepropte taxi zetten wij koers richting de grote stad waar we zeker een twee uur over doen. Tijd zat om deze vreemde vogel aan de tand te voelen. Een groots verhaal waar een kleuter nog doorheen kan prikken en ik moet er alleen maar om lachen. Vooral omdat ik opgelucht ben niet meer met hem in dezelfde slaapzaal te liggen. Soms is een hostel anders dan verwacht en daar waar het op een drugsgebruikend jeugdhonk lijkt, vertrek ik direct. En zo ben ik verplaatst maar de Happy Buddha, één straat verderop. Niet om heel gelukkig van te worden, maar dat ter zijde. Medellin is één van de grootste steden van Colombia en de thuisbasis van Pablo Escobar, de beruchte drugsbaron. Door een bijzondere tour weet ik daar nu alles van en heb verschillende locaties bezocht die te maken hebben met Siñor Pablo. Het begint bij een appartementencomplex, op dat moment geheel in de steigers. Het wordt verbouwd tot hotel, een zeer toeristische trekpleister. Daar waar Pablo en het gezin Escobar heeft gewoond en de miljoenen tussen de vloeren opgeslagen lagen. Wist je trouwens dat hij in de hoogtijdagen één miljoen US dollar per dag verdiende (!!), waar wekelijks 10% van verloren ging doordat het door ratten werd opgevreten. Niet te geloven toch! De volgende stop op het programma is het kerkhof. Geen afwijkend familie -graf, maar een zevental mensen op een rij met een paar bloemen bij de bescheiden kopsteen. Opvallend is dat de vader van Pablo er niet ligt (die had een hekel aan hem vanwege zijn criminele activiteiten), maar wel de huishoudster met wie hij een innige band had ontwikkeld in zijn kinderjaren. Het graf ziet er gehavend uit. In 2006 werd het lichaam van Pablo Escobar opgegraven. Dit om te bevestigen dat het lichaam in het graf wel degelijk het lichaam was van Escobar en ook in verband met het verzamelen van DNA voor een vaderschapstest claim. Het onderzoek had al eerder uitgevoerd moeten worden, maar moeder Escobar was hier fel op tegen. Twee dagen na haar overlijden werd het lichaam van Escobar voor onderzoek opgegraven. Dit gaf eveneens de mogelijkheid om nogmaals te onderzoeken dat hij zichzelf heeft doodgeschoten in plaats van de politie. Hij is destijds geraakt in been en borst, maar heeft zichzelf door het hoofd geschoten. Het was een ego ding: hij zou nóóit door de politie aan zijn einde komen of aan de Amerikanen uitgeleverd worden. Liever een graf in Colombia dan een cel in Amerika, zou hij gezegd hebben.

5 Al eerder was er jacht op hem gemaakt. Hij gaf zich over en liet zich, voorzien van zijn eigen lijfwachten, opsluiten in een speciaal voor hem gebouwde gevangenis. Het was letterlijk een huis van bewaring want meneer had voor zichzelf en zijn familie een villa laten bouwen in Envigado, een voorstad van Medellín. De contouren hiervan zijn te zien wanneer je achterom kijkt als je voor het graf staat. Het wordt steeds interessanter. Onderweg in de bus krijgen we delen van een film te zien waardoor we nog meer info over deze beruchte man krijgen. Zo hoor ik dat iedereen die hem voor de voeten liep, o.a. in zijn handel in drugs, vermoord werd. Omdat hij van voetbal hield, kocht hij een voetbalteam. De wedstrijden gingen er niet geheel partijdig aan toe. Een scheidsrechter die wél de regels volgde, heeft dit met de dood moeten bekopen. Toen Pablo het idee kreeg zich kandidaat te stellen voor de verkiezingen in Medellin, werd ook dit geen eerlijke strijd. De tegenstanders werden bedreigd of gedood. Toen hij eenmaal volksafgevaardigde was, zag hij wat er werkelijk in zijn stad gebeurde en maakte een Robin Hood van hem. Voor de arme mensen bouwde hij huizen, kerken en sportvelden, hij was sponsor van voetbalclubs, richtte woningbouw corporaties op en nog vele andere maatschappelijk goede doelen. Uiteraard betaalt van drugsgeld. Heden ten dagen zijn er nog veel mensen die hem als held zien omdat hij hen heeft voorzien van een dak boven hun hoofd. De dagtrip eindigt in het huis waar hij gewoond heeft. Hier zit ik in de drugsauto, zoek ik dekking in z'n geheime schuilkamer en ontmoet zijn broer. De voormalig financiële man van het drugskartel is 66 jaar, heeft 11 jaar in de bak gezeten en zegt niet te weten waar alle miljarden zijn... De mogelijkheid wordt gecreëerd om met hem te praten. Redelijk ongedwongen en laat ik daar nu net baldadig van worden. Met mijn zojuist opgedane kennis van de voorliefde voor voetbal, durf ik te vragen wie volgend jaar het WK 2014 gaat winnen. Voorzichtig voorzien van de kennis dat ik uit Nederland kom. Hij begint een serieus betoog over verschillende landen waarbij ik hem onderbreek om hem er nogmaals op te attenderen dat ik uit Holland kom. Hij vervolgt zijn analyse wat ik door de taalbarrière al niet meer begreep. Maar mijn hardop uitgesproken eindconclusie dat Hollanda het gaat worden, beantwoordt hij met een bulderende lach. We zijn vrienden. De eerder genomen, suffe foto wordt overgedaan en toont mijn vriendschap door een pistoolgebaar van mijn handen te maken. Ik geloof niet dat hij het zag met zijn ene functionerende oog, maar het is vereeuwigd. Buiten het verlies van zicht aan één oog, hoort hij ook niets met het oor aan dezelfde kant. Het resultaat van bombrief aan deze gefortuneerde broer. Zijn huwelijksaanzoek heb ik ingeruild voor de mogelijkheid om mij te adopteren ;-) Maar deze stad heeft meer te bieden dan enkel de historie van een drugsbaron. Er is genoeg vertier voor ieder die houdt van eten en een drankje doen. De mega winkelcentra geven de verleiding ongegeneerd te gaan shoppen en de parken om languit te liggen om uit te rusten. De stad is voorzien van grote, ronde beelden waarbij de verhoudingen zoek zijn. Het kenmerk van de kunstenaar Botero. Er zijn legio musea en educatieve plekken. In Colombia zijn de afstanden groot en de vluchten goedkoop. Voor nog geen 55 vliegg ik naar Santa Marta, waar ik binnen twee uur ben in plaats van uur in de bus. Deze stad is niet om over naar huis te schrijven. Vooral vanwege het gevaarlijke karakter waar hier zeker nog wel sprake van is, getuige het grote hek en de strenge veiligheidsregels in & buiten het hostel. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. En zo ben ik braaf door s avonds met tweeën op pad te gaan en voor 22u terug. Inderdaad worden we meermaals door heroïnehoeren belaagd voor geld. Santa Marta is de oudste nog bestaande stad in Colombia en is in 1525 gesticht is door de Spaanse veroveraar Rodrigo de Bastidas. Het oudste beroep ter wereld wordt er zichtbaar nog beoefend. Simón Bolívar stierf op 17 december 1830 op de hacienda (boerderij) Quinta de San Pedro Alejandrino aan de rand van Santa Marta. Zijn naam kom je in heel Latijns Amerika tegen. Meneer Bolívar, El Libertador (De Bevrijder), was een vrijheidsstrijder. Hij stond aan de wieg van de landen Panama, Colombia, Ecuador, Peru, Venezuela en Bolivia. Dat laatste land is naar hem genoemd.

6 Een logische stap, vanuit Santa Marta, is om naar Taganga te gaan. Dit is slechts 15 minuten met de taxi en een klein dorp aan een baai. Ook hier kom je qua veiligheid bedrogen uit. De plaatselijke bewoners schijnen bekend te zijn met toeristen en de mogelijkheden die zij op financieel vlak kunnen bieden, dat het goed oppassen is. De eerste dag is het lekker chillen in het dorp en in de strandtent. De tweede dag is het tijd voor lichte actie met een snorkeltour. Een dierentuin onder water. Geen idee wat ik zie, maar het zijn veel verschillende soorten vissen. De dag erna zijn we al toe aan een nieuw stuk strand en met een boot (voor de veiligheid, want lopen is niet verstandig) gaan we naar de naastgelegen baai. De strandstoelen staan al klaar en ik hoef enkel neer te ploffen met de gekregen Nederlandse tijdschriften. Deze heeft mijn tijdelijke reisgenoot op vakantie meegenomen en ik maak hier dankbaar gebruik van. Na alweer vijf maanden ben ik op pad en het is heerlijk om nietszeggend nieuws uit showbizzland te lezen. Goed uitgerust is het de volgende dag al vroeg tijd om in de bus te stappen naar het National Parque Tayrona, vernoemd naar de Tayrona indianen. Dit is misschien wel het mooiste gebied van Colombia. Stranden en tropisch regenwoud vermengen zich hier. Het kent honderden vogel- en plantensoorten en is een broedplaats voor schildpadden. Er zijn verschillende ruïnes te bezoeken en het is mogelijk te overnachten in het park. Ooit was het een gevaarlijke plek, tegenwoordig volledig beveiligd door het leger. Strenge controles gaan vooraf aan de entree in het park. Eenmaal binnen is er volledige vrijheid in een werkelijk prachtig stuk natuur. We lopen met een groep van zes backpackers over het zand langs het water, door de bossen en klimmen over rotsen. Omdat het warm is stoppen we af en toe om te zwemmen en wandelen daarna verder. Het biedt ongelooflijke uitzichten en het is er fijn zwemmen in het heldere water. Aan het einde van de middag melden wij ons in een bepaalde baai om daar een boot terug naar het dorp te nemen. Dit klinkt leuker dan het is. De boot wordt volledig volgepropt. Er gaat er maar één terug in de middag waardoor ze een belachelijk hoog bedrag kunnen vragen. Eenmaal op het water is het koud en deint het flink op de steeds hoger wordende golven. Van genieten is geen sprake, maar dat hebben we de uren ervoor dubbel en dwars gedaan waar we nog wel even op konden teren. De avond eindigen we in een restaurant van een Nederlander. Altijd leuk om dat verhaal te vernemen, vooral als er een romantisch tintje aan zit. Deze kerel was ooit een reiziger en eindigde in het paradijs waar hij verliefd werd op een Colombiaanse. Een directe (airco) busverbinding brengt me naar Cartagena. Hier ben ik sneller dan ik denk. Dat kan ook komen omdat er altijd wel mensen in de bus zijn om mee te kletsen en dan gaat de tijd snel. Ook deze stad ligt aan het water. Sterker nog, hier is de belangrijke haven waarvandaan de boten naar Panama gaan. Maar het opvallende is de ommuurde, oude binnenstad welke sinds 1980 op de werelderfgoedlijst staat. En terecht. Zo mooi heb ik het nog niet gezien. De koloniale, stenen gebouwen met houten elementen zijn kleurrijk opgesteld in de smalle straten van kinderkopjes. De balkons zijn vol bloemen en de bomen schijnen overal te kunnen groeien. De historisch straalt overal vandaan, in het bijzonder door de paardenkoetsen. Een rit hierin sla ik over om niet misselijk te worden. In de oude stad zijn veel gebouwen, waaronder het Paleis van de Inquisitie, een kathedraal, de Conventie van Santa Clara en een jezuïtische school. Rond de stad staan ondermeer het kasteel van San Felipe de Barajas, gebouwd tussen 1536 en 1657; de stadsmuren rondom de Oude Stad (las Murallas); en de forten van San José en San Fernando, gebouwd tussen 1751 en 1759 bij Bocachica. Buiten de stadsmuren, kun je het standbeeld van India Catalina vinden, een lokale Indiaanse held. In het zuiden ligt het moderne stadsdeel, op het schiereiland van Bocagrande. Naar het strand gaan doe je bij Playa Blanca om ook écht te kunnen genieten.

7 Soms laat ik me verleiden tot echt rare toeristische uitstapjes. Met de bus gaan we naar Volcan de Lodo, een paar kilometer van Cartagena. Het gaat om de gezelligheid denk ik dan maar. En zo lig ik als een biggetje te spartelen in de modder van een 'vulkaan' aan een meer. De legende gaat dat het een vulkaan was maar nadat een priester hier heilig water in gegoten heeft, is het veranderd in een modderput met helende werking die je er tien jaar jonger uit laat zien. Ik noem dat een 'wensput' en heb er naar hartenlust driftig (extra lang) in rondgesparteld. In de krater zelf krijg ik nog een massage en denk er daardoor nog eens vijf jaar extra vanaf te kunnen halen. Maar ik begrijp de bewering wel: gehuld in deze drab geeft het uiterlijk van een standbeeld en die zijn immers eeuwig jong. Van rondzwemmen is geen sprake. Het bad is klein, veel te vol en de heilige klei voelt aan als dikke kwark. Vooruitkomen is dan ook zeer traag en komisch dat mijn knieën automatisch de weg omhoog vinden en zich maar langzaam in verticale positie willen laten brengen. Staan is geen optie, want het heeft geen bodem. Het trapje op wordt een nogal gênante vertoning met een bikini volgezogen met modder, die loodzwaar de weg van de minste weerstand zoekt. Naar beneden inderdaad. Met wat oncharmant gesleur en mezelf omhoog hijsend aan een glibberige trap, pers ik er nog een lach uit naar de fotograaf (multitasken!) en baan me een weg naar de wasvrouwen in de rivier. Brute krachten zeg! Zonder aankondiging, in welke taal dan ook, wordt mijn vieze bikini uitgetrokken en gesopt in het wassende water. Ook ik word onderworpen aan een ruige wasbeurt. Of deze goddelijke blubber werkelijk belofte maakt, laat ik over aan de toeschouwer. Van Cartagena vlieg ik naar Bogota om direct per bus door te reizen naar Villa de Leyva. Een koloniaal dorp ten noorden van de hoofdstad. Maar om hier te komen, heeft nogal wat voeten in aarde. Lieve Colombiaanse mannen, jullie zijn vriendelijk en hulpvaardig en natuurlijk vind ik het een compliment als jullie me met z'n vijven tegelijk gaan helpen aan de bus naar mijn bestemming, maar nóg leuker vind ik het als jullie één verhaal hanteren. Een zoekende vrouw met backpack triggert de man te hulp te schieten en de concurrentie eveneens. Het bevordert het haantjes gedrag dus weten ze het allemaal beter en lijkt een baas-boven-baas te worden. De Latino man is nu eenmaal een macho. Het eindigt met een 18-jarige student die in het Engels vraagt wat ik wil en met een simpel handgebaar de juiste bus aanwijst... Muchas gracias, amigo. Villa de Leyva is een bezoek waard vanwege het enorme plein en de oude gebouwen daaromheen. Ik zoek een fijn hostel in het centrum. Lekker tussen de bewoners mijn Spaans proberen, want ik lijk meteen in de gemeenschap opgenomen. Wat een geluk dat de eigenaresse mevrouw Praatgraag is. Wanneer zij lucht krijgt van mijn voornemen Spaans te spreken, weigert ze vanaf dat moment elke vorm van Engels. Op zich heel prettig en dwingt me het te leren, maar het gedwongen vasthouden van mijn aandacht kan ik minder waarderen. Spaanse les heb ik al gehad en het leven búiten het hostel is waar ik voor kom Met moeite en beleefd week ik me los van Miss Hannigan. Kan ze weer verder met poetsen en opruimen wat haar liefhebberij lijkt te zijn. Om gaat ze naar bed en dan is het geluk hebben dat ze de bel hoort voor het openen van de poort. In het dorp vind ik een man die fietsen verhuurd. Laat ik me weer eens Hollands gaan gedragen en de omgeving op een tweewieler verkennen. Zo heb ik ergens onderweg gehoord dat ik net buiten deze plaats een soort van terracottakleurig Hobbit-huis kan vinden. Dat maakt me nieuwsgierig en begin enthousiast met fietsen. Er is me een kaart in de hand geduwd, maar wie heeft die nodig wanneer er slechts één lange weg is met wat zijwegen? Nou, ík dus. Toch lastiger te vinden dan ik dacht, want het huis is inderdaad niet zo hoog en torent er daardoor niet bovenuit. Daarnaast lijkt het in een ondiepe vallei te liggen wat het geheel wel idyllisch maakt. In een dor gebied staat daar ineens parmantig een soortgelijk tekenfilmhuis. Juist, in de kleur terra cotta. Geen hoeken maar geheel afrond wat het een schattig geheel maakt. Voor een paar euro mag je binnen kijken. Daar schetst het mijn verbazing dat het een leefbaar huis is. De entree is een hoge gang. Links van me is een keuken gemaakt. Het doet was Gaudi aan met de mozaïek en de vormen. Lekker praktisch dat alles van steen is. Met uitzondering van een paar elementen. Er zijn slaapkamers met romantische schapenvellen als deken en een functionerende badkamer. Op het dak is een zonneterras gemaakt en zelfs een barbecue

8 aangelegd. Via een gelijkmatig aangelegde strook kan je buitenlangs naar beneden lopen, de tuin in. Daar waar vermoedelijk in de toekomst een vijver of zwembad komt. Ondanks dat het vanaf buiten een saai huis lijkt, is het binnen kleurrijk en gezellig gemaakt. Een poppenhuis wat ik direct wil hebben. Colombia bevalt goed en de huizenjacht was succesvol. Laat ik dan ook alvast wat beesten uitzoeken voor in de tuin. Ik vervolg mijn tocht per fiets bergafwaarts naar de struisvogelboerderij. Een fijne rit door de natuur en de wind door mijn haren. Ook op dit landgoed willen ze geld zien voor de betreding van het park. Alweer tast ik in de steeds sneller leeg wordende portemonnee. Eenmaal binnen ziet het er keurig uit en krijg niet de indruk de dierenbescherming te moeten alarmeren. De beesten rennen, ingedeeld naar orde van leeftijd, in afgezette stukken weiland. Ik laat me uitleggen dat dit met het broedproces te maken heeft. Mij kan je alles vertellen, wat weet ik nu van struisvogels. Wel nu, als ervaringsdeskundige, weet ik dat ze vals zijn. Doordat ik net vijf minuten later binnenkom achter andere bezoekers, voegen ze me toe aan de groep en slaan daarbij de introductiefilm over. Op zich kan deze informatievoorstelling er inderdaad achteraan geplakt worden, maar daardoor mis ik één belangrijk feit: verwijder alle sieraden en loszitten onderdelen wanneer je de wei ingaat bij de struisvogels. Onder de indruk van de grootte van deze dieren en behoedzaam op onverwachte bewegingen, benader ik de pluizenbol. De nieuwsgierigheid is wederzijds en met tergend langzame maar grote stappen komt hij dichterbij. Beide een onderzoekende houding en wanneer we oog-in-oog staan zie ik een nieuwsgierige blik. En dan in een fractie van een seconde schiet de enorme snavel richting mijn pols. Daar bungelen bedeltjes aan een schelpenarmband welke reflecteren in de zon. En dat wordt gezien als vermakelijk speelgoed. Doe eens normaal! Wat een vals kreng zeg! Deze kinderboerderij is minder ongevaarlijk dan ik denk en ben een soort van de wei uitgevlucht in een poging er ongeschonden vanaf te komen en mijn geliefde sieraad te behouden van uiteenvallen. En NU kan je ineens wel rennen?! Met de lange stelten ben ik zo ingehaald en ik ren als een bezetene door het territorium der struisvogels gevolgd door de beheerder. Het einde van mijn liefde voor struisvogels. Ik zie je in tasvorm terugkomen, adios! Alhoewel mijn energie ver op is, ontkom ik er niet aan nog terug te moeten fietsen. Als burger van een volledig plat land heb ik er geen rekening mee gehouden nu bergopwaarts te moeten fietsen en dat valt dan ook flink tegen. Wederom een moment van Waar ben ik aan begonnen?!. Mijn kleding pel ik steeds verder af terwijl het op zich niet zo warm is. Vreemde blikken passeren mij op de weg terug. Zij in muts en winterjas (wat ook overdreven is met een zonnige 20 graden) en ik in een tanktop. De meneer van de fietsverhuur kan een lach niet onderdrukken en vraagt me of ik het leuk heb gehad. Ja, behalve de dierentuin onderaan de berg. Ik ben nog steeds in shock. Een goede voorbereiding op de volgende bestemming. San Gil, staat bekend als de plaats om extreme sporten te beoefenen. Hier ben ik wel voor in. Er staan nog steeds activiteiten op mijn wishlist, die overigens nodig korter mag worden wil ik het try before you die -principe naleven. Het dorp is niet groot maar alles is er. Het ademt een mix van oorspronkelijke bewoners en toeristen uit. De goede sfeer pakt me direct. Via een gratis verstrekte kleine gids, vind ik een hostel. Na zoveel maanden reizen heb ik namelijk niet telkens weer zin om op internet uit te zoeken waar ik ga slapen. Legio backpackers heb ik met het boekje zien lopen wat me de indruk geeft dat ik niet alleen zal zijn in de hostels die ik daaruit pik. En daar heb ik gelijk in. Een gezellig opgezet hostel met 4- persoonskamers is goed genoeg. Het grenst aan een kleine tuin waar grote eettafels staan om ontmoetingen te stimuleren en er is een jacuzzi. En dat is lekker! Binnen korte tijd heb ik contact met een aantal mensen en uren kletsen we aan tafel onder het genot van een verkoelend bier. Het plan is gemaakt dat we die avond op stap gaan. Nu ben ik meer een kroegganger in de zin van een gezellig bruin café om mijn vrienden te ontmoeten, maar vanavond gaat het anders. Het wordt een discotheek. Na de nodige alcohol consumptie stappen we in de taxi naar de feestlocatie aan de rand van het dorp. Het valt niet tegen, we maken er een leuk feest van. De volgende dag is het tijd voor

9 actie. Een van de heren heeft gehoord over een openbaar waterspeelparadijs. En dat blijkt het ook werkelijk te zijn. Hoog gelegen, tussen de bergen, zijn perfect gesitueerde waterterrassen. Grote opblaasbanden zijn daar te huur om je vervolgens van boven naar beneden door de verschillende baden te laten glijden. Niet geheel ongevaarlijk met een lichte stroming en uitstekende rotsen. Het is wel een klim om via de smalle zandpaden boven te komen, maar zeker ook om van te genieten. Een mooie wandeling en niet ver. Met lichtelijk bezwete lijven plonzen we in de eerste pool. Heerlijk verkoelend in een prachtige omgeving. Wat een geluk heb ik toch om dit te kunnen doen terwijl thuis ieder op hetzelfde moment saai achter het bureau zit. In een paar uur laten we ons naar beneden voeren in een rustig tempo en vermaken ons prima met de kleine club mensen. De volgende dag is het tijd voor iets meer spanning. Ik ga parasailen. Nog nooit gedaan, geen levensbedreigende bezigheid maar stond wel op mijn persoonlijke wensenlijst. En zo geschiedde. In het hostel hebben ze een boek vol adventure thrills en ik kies de mijne eruit. Ik heb meer volgelingen en samen gaan we naar het kantoor van de organisatie. Daar betalen we en tekenen een document dat zij niet aansprakelijk zijn wanneer er wél iets mis gaat. Te veel tekst en te ingewikkeld: ik teken onderaan het document. Op goed geluk. In een jeep worden we meegenomen door een prachtige landschap, de bergen in en langs een sigarenplantage. Eenmaal boven op de berg kijk ik uit over een fraaie vallei. De heren zijn druk met alles in gereedheid brengen en ik kan enkel met open mond staren. Er is zoveel te zien en eigenlijk ook weer niet. Alles is groen in dit panorama uitzicht. Geen verrassingen maar wonderschoon in de ongekunsteldheid. Ondertussen word ik geroepen om plaats te nemen in de hangstoel en ik word stevig ingesnoerd met allerhande banden en touwen. Met als aftopping een grote helm. En daar gaan we. Amigo rent eenvoudigweg een paar passen en we zweven al. Direct overvalt me een enorme rust. Niet vanwege de spanning, maar er is geen geluid. Het suizen van de wind is het enige dat ik hoor en dat is zo mooi! Ik geniet van de vogelvrijheid en zit op mijn gemak in de stoel kijkend naar de miniatuurwereld onder me. Het verschil met het kijken vanuit een vliegtuig en dit zweven, kan ik het best vergelijken met auto vs motorrijden. In het luchtledige, met de frisse wind om me heen, vliegen als een vogel. Het is heel bijzonder de aanblik van een andere kant te hebben en als het ware te vliegen. Ik besluit dat ik in een volgend leven wil terugkeren als vogel. Lijkt me heerlijk. Kan ik de hele wereld zien zonder wachtrijen op het vliegveld. Een bijzondere ervaring om te parasailen. Op de terugweg wil ik even stoppen bij de sigarenplantage. Iedereen vindt het prima en zo neem ik een kijkje in een grote open hut waar de vellen te drogen hangen. Ik ben altijd gefascineerd door how it s made en hoe beter dan de live versie te krijgen. Barichara is een schattig klein dorp in de buurt van San Gil en eenvoudig per bus te bereiken. Ik heb weer zin in een cultuurdag en besluit, gepakt met camera, hier naartoe te gaan. Het is een van de grootste toeristische trekpleisters van Colombia. Het koloniale stadje werd in 1978 tot cultureel erfgoed uitgeroepen. In de buurt van Barichara zijn resten van bewoning door de guanes gevonden. Noem mij een verwende reiziger maar ik zie het niet. Het was prachtig, begrijp me niet verkeerd, maar ik noem het geen highlight. Daarentegen was het wel een fijn uitje. Lekker rondlopen door de smalle straten en het Colombiaanse leven bekijken. Ik eindig aan de rand en zie een enorme kloof, overwoekerd door de natuur die hier de vrije hand heeft gehad. Één groene zee van ongeremde groei van planten en bomen. Opvallend detail is dat het dorp overkomt als een opgeruimd geheel en een oase van harmonie. Kinderen die zonder toezicht over straat slenteren, ouderen die middels hulpmiddelen voetje-voor-voetje naar de bestemming sloffen en werklui die op het gemak hun handel bedrijven vanuit hun winkel. Een dag om op het gemak te genieten. Wanneer ik niet met mijn vriendin, komende uit Nederland voor een vakantie, zou hebben afgesproken in Panama dan was ik zeker langer in Colombia gebleven. Het land heeft me positief verrast, biedt veel mogelijkheden, het is er net zo veilig als in Nederland en de sfeer is prima. Hier kom ik zeker nog een keer terug. Maar eerst het vervolg van mijn reis en de hereniging met mijn Hollandse vriendin.

10 De reis vervolgd zich naar Panama. Wil je meer lezen, dan kan je het verhaal binnenkort downloaden op verhaal file pagina De afbeeldingen van deze reis vind je door onder het tabblad foto s op het land te klikken Andere interessante files: Reisroute Colombia Land info file Colombia Info file accommodatie boeken Info file vliegticket boeken Paklijst