11-juliviering Turnhout, 11 juli 2010

Transcriptie

1 11-juliviering Turnhout, 11 juli 2010 Geachte heer burgemeester, dames en heren schepenen en gemeenteraadsleden, dames en heren Mag ik u een openhartige bekentenis doen? Met mijn verontschuldigingen aan de supporters van KV Turnhout - ik hou niet van voetbal. Toen ik deze 11-juliviering vorige week vrijdagavond schreef, keek ik van op enige afstand met mijn 3 zonen mee naar de voetbalgekte tijdens de wereldbeker in Zuid-Afrika. Ik was verbijsterd over wat ik zag en hoorde: niet minder dan 60% van alle Nederlanders had vrijaf genomen om naar de wedstrijd Nederland-Brazilië te kijken. En tijdens de wedstrijd Ghana-Uruguay waren de emoties bij de toeschouwers en de spelers onbeschrijflijk intens. Hoe komt dat toch? Leven we niet in een hyperindividualistische maatschappij? De dochter van Jan Decleir bevestigt dit n.a.v. haar monoloog Opus XX 1 : Het toegenomen individualisme kan mij ergeren. Mensen hebben op de trein alleen nog aandacht voor hun i-pod, ze verdringen elkaar om op te stappen, elk spoor van galanterie is zoek. In een recent onderzoek bij de KULeuven in opdracht van SoCius, het Steunpunt voor Sociaal- Cultureel Volwassenenwerk, blijkt dat socio-culturele verenigingen aan het vergrijzen en aan het verdampen zijn. Mensen binden zich veel minder dan vroeger aan organisaties. Jongeren die vroeger hun ouders volgden in het verenigingsleven, verkiezen steeds vaker om zich aan te sluiten bij verenigingen die alleen bezig zijn met lichaam, sport en beweging. Dit is wel goed voor de persoonlijke gezondheid van jonge mensen, maar ik vind het een verontrustend signaal waarover we ons dringend moeten bezinnen want onze maatschappij heeft ook nood aan sociaal-cultureel engagement en aan een geëngageerd middenveld. 1 Het succes van voetbal kunnen we nochtans ook vanuit deze redenering verklaren. Rondom voetbal - volgens sommigen een sport - wordt het individualisme doorbroken. Voetbalwedstrijden worden vaak gezamenlijk bekeken. De behoefte aan gemeenschapszin kan erdoor worden vervuld. Bovendien vind ik nog een tweede verklaring in de op het eerste gezicht voor mij onverklaarbare emotionele reacties van supporters tijdens een wereldbeker voetbal. Mensen hebben nood aan een identiteit, aan solidariteit en aan samenhorigheid. Identiteit is even moeilijk te definiëren als geluk of pijn, maar ze bestaat. Ze kan mensen ook nog steeds beroeren, denk maar aan het wekenlang volgehouden intens identiteitsdebat van een paar maand geleden, niet alleen dank zij Sarkozy in Frankrijk, maar ook bij ons in Vlaanderen. Nagenoeg iedereen is het erover eens dat nationale identiteiten helemaal niet achterhaald zijn, ook al beweert een Vlaamse villabewoner uit Toscane het tegendeel en pleitte hij voor een universeel solidair supranationaal Europees en wereldburgerschap. Een rijhuisbewoner uit 1 Interview met Sofie Decleir, Ik hoop dat onze politici komen kijken, De Standaard, 19 december 2009

2 Berchem was daarentegen de pleitbezorger van een volksverbonden inclusief solidaire civiele identiteit. Mensen hebben nood om zich te identificeren met landgenoten. En het werkwoord identificeren wortelt in dezelfde stam als het zelfstandig naamwoord identiteit, redeneert de linguïste in mij verder. Denk maar aan het vanzelfsprekende patriottisme in de VS en de internationaal gevierde en dus bekende Fourth of July. De Amerikaan voelt bovendien intuïtief aan op welke waarden zijn nationale identiteit berust. Of denk aan het grote nationale feest van le 14 juillet in Frankrijk, het in de hele wereld gevierde Ierse Saint-Patrick s Day of Koninginnedag in Nederland waar de Oranjegekte onbeschrijflijke proporties aanneemt. Op de webstek van de Canadese regering staat het volgende: De nationale feestdag van Canada is een gelegenheid om eer te betuigen aan opmerkelijke landgenoten, plaatsen en gebeurtenissen. Onze Canadadag maakt niet alleen een essentieel deel uit van de opbouw van ons historisch geheugen maar versterkt ook de identiteit, solidariteit en samenhorigheid bij alle Canadezen). Dit bewustzijn omtrent nationale identiteit is precies wat wij beogen met onze campagne Vlaanderen Feest tijdens de jaarlijkse 11-daagse. Mensen hebben immers nood aan een identiteit, aan solidariteit en aan samenhorigheid. Wie geen basiswaarden meer koestert en gemeenschapsvorming afdoet als betutteling, kan moeilijk succesvol nieuwkomers opnemen. Zeker als die het vacuüm opvullen met een sterke beleving van de eigen culturele identiteit. De angst en het onbehagen dat West-Europa hierdoor in toenemende mate tekent, kunnen maar weggenomen worden door op een ernstige manier te antwoorden op de vraag wie wij zijn. Of beter nog, op de vraag wie wij allemaal samen willen worden. De dynamiek van een zich eeuwig hernieuwende gemeenschap moet hersteld worden. Want een gezonde, inclusieve identiteitsbeleving legt de basis van een ethische gemeenschap die de organisatie van solidariteit en democratie haar diepste fundamenten schenkt. (Bart De Wever in De Standaard, 16/02/2010) De eigen warme gemeenschap vormt èn het kader van de democratie èn het middel om aan groter geheel deel te nemen. 2 Een Vlaams-Europees zelfvertrouwen, een weloverwogen toekomstproject, is het enige antwoord en de voorwaarde om zich thuis te voelen als Vlaming in Vlaanderen en bij uitbreiding, in Europa. Europa is goed voor u, blokletterde een Vlaamse krant bij het begin van de 11-daagse. Maar Europa is voor veel Vlamingen een ver-van-mijn-bed-show. Toch kunnen we er niet om heen dat Europa een steeds grotere greep op ons dagelijks leven heeft. Alleen, we merken dat zo weinig in de media. Nochtans is het basisidee van Robert Schuman voor een verenigd Europa schitterend. De Europese staten gingen elkaar tot en met de tweede Wereldoorlog moordend te lijf. Dank zij de Unie is zoiets onvoorstelbaar geworden. Ook de gewapende conflicten in de Balkan kregen een Europese oplossing. Maar we moeten wat we nu in Europa hebben, eerst gaan versterken, ook op politiek vlak. Pas dan kunnen we crisissen zoals die in Griekenland gemakkelijker voorkomen. Pas dan kunnen we rustig en doordacht een eventuele verdere uitbreiding van Europa aanpakken. Wij zijn ervan overtuigd dat het gewicht van onze taal en cultuur in Europa en de wereld zal afhangen van de innerlijke kracht ervan en van ons zelfrespect. Vlaanderen is daarvoor niet te klein. Of denkt u misschien dat het nodig is om groot te zijn om invloed te hebben? Nog nooit geslapen met een mug in uw kamer? En: als 2 miljoen Slovenen, 3 miljoen Litouwers, 4 miljoen Ieren en de 5 miljoen Slovaken aan de beslissingstafel van Europa zitten, waarom hebben 6

3 miljoen Vlamingen daar dan nog zo te weinig te zeggen? Is het ook geen gekke situatie dat het Groot-Hertogdom Luxemburg en Malta in Europa directer en efficiënter aanwezig zijn dan Vlaanderen? Wij dragen als Vlamingen allemaal een grote verantwoordelijkheid. Wij hebben allemaal een taak, een opdracht. Uit onderzoek blijkt immers het belang van samenwerking met de eigen burgerlijke samenleving om uit de economische crisis te geraken. Elke Vlaming u net zoals ik zou daarom het imago van Vlaanderen naar buiten moeten brengen. Elke Vlaming is ambassadeur. U net zoals ik. Met onze Beweging Vlaanderen-Europa zijn we daarom de boer opgetrokken om mensen bewust te maken van het belang van publieksdiplomatie, via een congres vorig jaar, via een uiteenzetting die ik in het Vlaams parlement op uitnodiging van de Commissie Buitenlands Beleid mocht geven, via artikels en lezingen. Publieksdiplomatie is een netwerking in binnen- en buitenland waardoor een land of regio poogt het eigen imago zo positief mogelijk over te brengen. Meestal ligt het initiatief en de coördinatie ervan bij de overheid. Voor de uitvoering schakelt zij alle actieve krachten in de maatschappij in, gaande van media, cultuurdragers, het middenveld tot iedere burger toe. Gelukkig beschikken we over veel troeven. U mag als Bink trots zijn op uw binnenkort 800 jaar jonge stad, de striphoofdstad van Vlaanderen en in 2010 zelfs de Cultuurstad van Vlaanderen, met tal van troeven zoals de gerenoveerde Blairon-kazerne, het eerste Cultureel Centrum van Vlaanderen (De Warande), het Nationaal Museum van de Speelkaart, de Romeinse boerderij in Beerse, binnenkort zelfs nieuwe aangelegde Grote Markt, Niet alleen Turnhoutenaren, maar alle Vlamingen moeten de talrijke troeven op de kaart zetten en in de belangstelling brengen in Europa en de wereld door de Vlaamse burgers zelf, in hun persoonlijke contacten met buitenlanders in binnen- en buitenland en zowel in de beroepssfeer als in de privé-sfeer. Maar kijk : in de aanloop naar de verkiezingen en zeker na de verkiezings-tsunami zelf stond Vlaanderen in het middelpunt van de internationale belangstelling. Nooit werd in binnen- en buitenland zo n diepgravende en genuanceerde informatie verstrekt over de politieke toestand en de toekomst van dit land en zijn Europese roeping. Zij belichtten vooral de Europese context waarin dit land functioneert als experimenteerlabo en als gidsland voor heel Europa, zeker nu het een half jaar lang het Europees voorzitterschap moet waarnemen. Als het samenleven tussen regio s en deelstaten hier niet lukt na 180 jaar, hoe zou het dan in Europa kunnen lukken. 3 Volgende onderwerpen kwamen hierbij uitvoerig aan bod: Respect voor grenzen, Economische verschillen Noord Zuid in Europa en in België, Een democratisch Europa, Europese Statenbond of Volkerenbond, Europees burgerschap. Europa kan inderdaad niet werken zonder respect voor grenzen. Een Franstalige auteur beschuldigt onder een pseudoniem (waarom een pseudoniem?) op 12/6/2010 in de Libre de Franstaligen van inconsequent gedrag in de Europese context. Het is inconsequent om zelf de uitbreiding van grondgebied te eisen en dan nog verwonderd te zijn dat er ook anderen aan grondgebied belang hechten. Het is inconsequent om tegemoetkomingen te geven aan Franstaligen in Vlaanderen maar die te weigeren voor Vlamingen in Wallonië.

4 Het is inconsequent om taalhomogeniteit te eisen (dus meertaligheid af te wijzen) maar zelf rechten op te eisen voor de eigen taal in een ander taalhomogeen gebied. Bovendien gaat het in Vlaams-Brabant om veel meer dan taal: de verdringing van het Nederlands door de Franstalige inwijking heeft sterke sociale aspecten. De volksmensen zijn daarvan de dupe en dat is revolterend. Ik wil hier wel een kleine maar heel belangrijke kanttekening bij maken: Mia Doornaert schreef een paar weken geleden in De Standaard: We kunnen maar respect voor het Nederlands vragen als we dat zelf opbrengen. Als feuilletons uit Nederland zelfs op de openbare omroep ondertiteld worden, als je in Vlaamse feuilletons alleen nog een verkavelingsbargoens hoort; als steeds meer Vlamingen het Nederlands niet meer machtig zijn; als Franstaligen die goed Nederlands leren in Vlaanderen merken dat veel Vlamingen niet datzelfde Nederlands spreken, hoe aantrekkelijk of zelfs maar nuttig maken we onze taal dan voor de Franstaligen? Ook Etienne Vermeersch riep in diezelfde krant op (29 mei 2010) om het koeterwaals op de televisie af te schaffen. De dialecttaal die gebruikt wordt, roept een slecht beeld op van het Nederlands. Je kunt niet aan de Walen vragen om hier Nederlands te spreken als je zelf geen standaardtaal kunt spreken. Ik wil hier m.a.w. oproepen tot meer taalfierheid, meer taalwaakzaamheid en meer respect voor het Nederlands, zowel bij Vlamingen als bij Franstaligen. Maar wist u dat er in Schaarbeek, toch een stad met inwoners, geen Nederlandstalig gemeentelijk onderwijs is? Dit is geen rechtlijnigheid in denken. De basisbeginselen van de Vlaamse Beweging zijn gelijkheid en wederkerigheid. Maar die zijn onbegrijpelijk voor de Walen. Hoe kan men tot een verenigd Europa komen als personen die in eenzelfde regio wonen verschillende rechten en plichten zouden hebben terwijl Europa zelf op supra-regionaal en supranationaal gebied eenvormige regels en plichten probeert op te leggen voor alle aangelegenheden die het lokale vlak overstijgen? 4 De economische verschillen tussen Noord- en Zuid-Europa brachten of brengen nog steeds de eurozone in gevaar. Frankrijk en Duitsland hebben weinig gemeen maar worden wel geacht samen de as te vormen waarrond Europa draait. Dat lukt niet meer zo goed, met het gevolg dat er in Europa een breuklijn is ontstaan tussen Frankrijk en Duitsland. De andere leden van de Europese Unie worden geacht voor de ene of de andere hoofdrolspeler te kiezen. Nederland heeft via zijn media al een keuze voor Duitsland gemaakt. Waarom zouden de Duitsers tot hun 68 jaar moeten werken opdat de Grieken op 55 jaar op brugpensioen zouden kunnen gaan? De sociale gulheid van de Latijnse landen staat in schril contrast met de budgettaire orthodoxie en spaarzaamheid van de noordelijke landen. De enen willen de euro redden door euro-obligaties uit te geven d.w.z. geld te lenen. De anderen willen nauwgezette begrotingscontroles uitvoeren en de lidstaten responsabiliseren. Is dit land geen weerspiegeling van deze situatie? Loopt deze culturele en socio-economische breuklijn niet dwars door dit land? David Rennie, de EU-verslaggever van het gezaghebbend weekblad The Economist, beweert dat België een negatief model is geworden voor de Europese unie, met de grootste staatschuld na Griekenland en Italië. België is het levende bewijs van de culturele kloof tussen Noord- en Zuid- Europa die het alsmaar moeilijker maakt om met de grootschalige transfers van welvaart van

5 Noord naar Zuid een economische en politieke unie tot stand te brengen. Dit land vertoont hetzelfde democratische deficit dat ook Europa typeert. Staten, deelstaten en regio s moeten geresponsabiliseerd worden. Solidariteit is zeker nodig maar onmogelijk zonder verantwoordelijkheidszin en verantwoordingsplicht. Ook Claus Hecking in de Financial Timeseditie Duitsland constateert dat Europa en België dezelfde constructiefout vertonen. Zowel in België als in Europa worden vele beslissingen genomen boven de hoofden van de burgers. Door precaire evenwichten te zoeken is de spoeling zo dun dat niemand er zich nog in herkent. Europa hecht nog te weinig belang aan het subsidiariteitsprincipe: beslissingen nemen op dat niveau waar de burger zich het meest betrokken voelt en verantwoordelijk voelt en Europa dus van onderuit opbouwen. De Copernicaanse verandering die ons land nodig heeft, vormt ook voor Europa een uitweg uit zijn huidige malaise. José Happart - from all people beweerde in een artikel in Le Vif dat hij noch Bart De Wever separatisten zijn maar autonomisten en dat alleen een Europa van autonome regio s aan Europa een echte politieke dimensie kan geven. Derk-Jan Eppink stelt in zijn laatste boek dat Europa zoals de toren van Babylon steeds groter en hoger wordt opgebouwd terwijl er bepaalde verdiepingen op instorten staan. Sterker nog: dat de basis van de toren die staat voor de verbondenheid van de burgers met Europa, is zeer wankel geworden. De Oost-Europese landen huiveren voor een nieuw alles overkoepelend machtsblok dat ze juist ontvlucht zijn. Zij staan op het zelfbeschikkingsrecht en op hun eigen identiteit d.w.z. een samenhorigheidsgevoel van burgers van een land, regio of volk is noodzakelijk als bescherming tegen anonieme anti-volkse internationale superstructuren. 5 Welk Europa, Statenbond of Volkerenbond, is er nodig opdat alle burgers zich erbij betrokken zouden voelen? Welk soort burgerschap biedt hier de beste waarborg voor succes? Niet Vlaanderen of Europa maar Vlaanderen EN Europa. Europa zal het best functioneren als het enerzijds de identiteit van zijn verschillende staten, regio s en volkeren respecteert en koestert via het subsidiariteitsprincipe maar anderzijds ook nadrukkelijk uitdrukking geeft aan de gemeenschappelijke waarden in de publieke cultuur van de Europese volkeren, de Joods, Christelijke en Humanistische Verlichte tradities en waarden. België Maar hoe moet het dan met België? Geert Van Istendael verklaarde op de NOS op 3 juni jl: België is een remedie tegen de vaderlandsliefde. Áls de Belg al liefde koestert voor zijn vaderland, dan is die praktisch van aard. België is het enige land dat ik ken waar de nationale driekleur is aangebracht op de dweilen. Prof. Jef Vuchelen van de VUB (Knack, 17/9/2008) vindt dat we moeten kijken hoe we het hele Belgische verhaal kunnen opdoeken. Want, zo vulde prof. Bart Maddens aan, we moeten beseffen dat de enorme Belgische overheidsschuld er in hoofdzaak gekomen is door toedoen van de uitgavencultuur van de Waalse PS, en dat deze overheidsschuld het hele land, Vlaanderen inbegrepen, dreigt mee te sleuren in de negatieve spiraal van de speculatie tegen de zwakkere euro-economieën.

6 Minister-president Kris Peeters zei in De Standaard eind vorig jaar over Vlaams buitenlands economisch beleid het volgende: Met 70 mensen in het buitenland realiseren wij 80 procent van de buitenlandse handel in België. Dat overlaten aan de Belgische diplomatie is dus geen optie. Economische diplomatie is voor de deelstaten. De Vlamingen kozen massaal voor meer macht naar Vlaanderen. Laten we hopen dat de onnavolgbare compromissen die in België worden gesloten, gedaan zijn ondanks het feit dat het ernaar uitziet dat we een Waalse socialistische premier krijgen die nauwelijks Nederlands spreekt en alles bij het oude wil laten. De hele wereld verwacht ondertussen wel dat België niet lang meer blijft bestaan. Het NRC- Handelsblad schreef bv. in een hoofdartikel op 23 april 2010: Kennelijk loopt het samenleven in één staatsverband tussen Walen en Vlamingen op een einde. (Deze toon zou tussen haakjes wel eens binnenkort kunnen veranderen met de nieuwe hoofdredacteur ) En ex-rector André Oosterlinck zei in De Morgen (2 juni jl.): Het is niet zo dat BHV het land blokkeert. BHV is het gevolg van een land dat zichzelf blokkeert. Geachte dames en heren En hoe past ons project 11-daagse Vlaanderen Feest! in dit verhaal? Wel, wij willen op de actualiteit inspelen en een positieve boodschap brengen. Wij zijn er bovendien van overtuigd dat die boodschap een antwoord op de crisis biedt. Wij streven samenhorigheid en solidariteit na tussen alle Vlamingen en daarmee bedoelen we iedereen die in Vlaanderen woont. Wij reserveerden daarvoor met onze 11-Daagse Vlaanderen- Europa bijna feestcheques voor lokale initiatieven in buurten en verenigingen. Vanaf 1 juli tot en met 11 juli vinden er ook in meer dan 90% van de Vlaamse gemeenten en steden in Vlaanderen feestelijkheden plaats in het kader van de Vlaamse Feestdag. Vlaanderen Feest! versterkt daardoor de band tussen de Vlaamse overheid, lokale gemeentebesturen, verenigingen en zijn burgers. Voor alle duidelijkheid: dit is wel degelijk een privé-initiatief, onder meer gesteund door de Vlaamse Gemeenschap maar ook door privé-sponsors. En om alle misverstanden uit de wereld te helpen: barbecues, eten en drinken subsidiëren wij niet. 6 Het feest van onze Vlaamse Gemeenschap op 11 juli heeft zo stilaan sinds onze start in het begin van de jaren 90 - niet alleen een feestelijke en sociale glans gekregen, maar is ook de dag bij uitstek geworden om even stil te staan. Een land met samenhorigheid, met een identiteit, komt op voor zijn belangen, vecht voor zijn welvaart, zijn mensen. Voor de toekomst van de Vlamingen is daarom dit project Vlaanderen Feest! van wezenlijk belang. Met ons project Vlaanderen Feest en met onze Beweging Vlaanderen-Europa zijn we op nog heel wat terreinen actief. We overhandigden een Manifest over de voertaal van het hoger onderwijs aan alle leden van de Commissie ad hoc Hoger Onderwijs van het Vlaams parlement. Ik bevestigde vorig weekend een gedenkplaat aan het Gentse huis van de Vlaamse voorvechtster Huguette De Bleecker-Ingelaere. Gisteren reikte ik in Brugge een Gulden Spoor voor Culturele Uitstraling uit aan prof. dr. Stefaan Top, Europees expert in Volkskunde. Ongeveer op hetzelfde moment kreeg Ivan Mertens van Vlaanderen Vlagt! een Gulden Spoor voor Maatschappelijke Uitstraling in Beerse overhandigd. Vanavond reik ik aan Chris Maene van het internationaal gerenommeerde Vlaamse bedrijf Piano s Maene een Gulden Spoor voor Economische Uitstraling uit.

7 Ook muzikale evenementen zijn onze favoriet omdat ze mensen verenigen, in de organisatie en in het feest zelf. Vandaar bijvoorbeeld ons initiatief voor 8 concerten. Met Eén en Vlaanderen Feest! strijken we in juli en augustus neer in 8 Vlaamse steden met het gloednieuwe muziekprogramma Vlaanderen Muziekland. Topartiesten brengen samen met een wervelende liveband 8 keer een cocktail van toppers van hier en hits uit telkens een ander Europees gastland. De concertenreeks legt een Vlaams accent n.a.v. het Belgische EU-voorzitterschap vanuit de invalshoek Vlaanderen groet Europa. Iedere week is Vlaanderen zo gastheer voor Europa. En, niet onbelangrijk: de klemtoon ligt daarbij op Nederlandstalige muziek. We hopen daarmee het Belgische I love EU -concert van vorig weekend waar er geen enkel Nederlandstalig lied aan bod kwam, ruimschoots te compenseren. Staat 30 juli al in uw agenda met stip genoteerd?! Muziek verzacht niet alleen de zeden, muziek bindt bovendien mensen die elkaar misschien nooit op een andere manier zouden zijn tegengekomen. En hetzelfde geldt, ik geef het grif toe, ook voor voetbal. Maar wij doen nog veel meer en hebben nog heel wat ambitieuze plannen. Ik mag u zelfs een plechtige aankondiging doen. Met de Beweging Vlaanderen-Europa en een paar prominente Vlaamse culturele verenigingen hebben wij de handen in elkaar geslagen met regeringscommissaris prof. Jan De Groof om in 2011 een Leerstoel Richard Celis op te richten, naar het voorbeeld van de Prijs van de Vlaamse Regering Johan Fleerackers en de Leerstoel Johan Fleerackers. Dit eerder academisch geïnspireerd initiatief betekent de organisatie van een reeks Lezingen over de toekomst van de samenleving, regionaal en internationaal in de periode Concreet bestaat het concept uit een tweevoudige formule. Een voorstaand persoon wordt uitgenodigd om één of twee lezingen te houden over een gekozen thematiek. De lezingen worden ingericht op een prestigieuze plaats in Antwerpen en zijn vrij toegankelijk, in het bijzonder voor de leden van de Vlaamse verenigingen. We zullen bovendien jonge academici uitnodigen om een verhandeling in te zenden rondom hetzelfde thema. De teksten zullen we nadien ook publiceren om een ruimere verspreiding te verzekeren. 7 Geachte dames en heren, Hora ruit; hora est! Mijn spreektijd zit erop. Onthoud: elke Vlaming is ambassadeur. Vergeet dus niet brochures of boeken over deze mooie Vlaamse stad of dit mooie Vlaamse land in uw valies te stoppen alvorens u op reis vertrekt! Rest mij enkel nog u een aangename Vlaamse feestdag toe te wensen. Onthoud het: de feestdag van de Vlaamse samenhorigheid. Uw feestdag, mijn feestdag ónze feestdag. An De Moor Voorzitter vzw 11-Daagse Vlaanderen Feest! Voorzitter vzw Beweging Vlaanderen-Europa

8 8