Henk Offline. Intro. 15 Februari 07 tot 18 Maart 07. voelen om altijd bereikbaar te zijn.

Transcriptie

1 Henk Offline 15 Februari 07 tot 18 Maart 07 Intro voelen om altijd bereikbaar te zijn. Ik weet niet wat het zal geven, zal ik cold turkey gaan? Ga ik beginnen beven de tweede dag bij ontstentenis enig online leven? En wat zal de invloed zijn op mijn sociaal leven? Heb ik überhaupt nog een sociaal leven? We zien wel! Ik ga een papieren dagboek bijhouden van mijn dertig dagen afzondering en dat hier dan achteraf online smijten. Ik vraag me af hoe het zal worden. En jij, jij kan ook helpen. Vandaag is het 15 Februari, een dag als alle andere. En toch is het een speciale dag voor mij, want tegen de tijd dat je dit leest ben ik vertrokken voor een maand. Een maand lang ga ik zonder internet, GSM, ICQ, SMS, Messenger en door het leven gaan. Ik heb gisteren al mijn vrienden, kennissen en sympathieke familieleden ( Nonkel Jean ) op de hoogte gebracht : bel me niet op mijn GSM, ik antwoord toch niet. En stuur me geen , ik lees hem toch niet.. Ik ga 30 dagen oldskool leven, zonder venster op de wereld -- het wee wee wee -- zonder en zonder GSM en SMS. Zonder het comfort om op het laatste moment nog snel te kunnen afspreken of spontaan eens iemand op te bellen als ik de auto zit. Maar ook zonder de dwang te Wat ik je zou willen vragen : stuur me post. Weet je nog, zo van papier... Ik ga 30 dagen mijn dagboek bijhouden. Alles wat ik ontvang komt er mee in. En vanaf 16 maart zet ik mijn dagboek hier online. Als ik het overleef natuurlijk. Ik zou graag massa's post ontvangen, papieren post, brieven en postkaarten, postpakketen in plaats van IP pakketten. Kokers met posters in, bloemstukken van papier en snelle nota's persoonlijk in mijn brievenbus gedropt. Ik ga de beste opnemen in mijn dagboek en mee online zetten als mijn 30 dagen om zijn. Oh ja, ik plan ook om alles persoonlijk te beantwoorden, schriftelijk. De Belgische post zal tevreden zijn. Misschien kan ik hen wel vragen om alles te sponsoren? Allez, ik ben ermee weg. Ik laat alles hier achter in de handen van Schroeter en The other Bob. Zij gaan Microdot updaten de komende dagen. Tot 16 Maart! Henk 1

2 WEEK 1 Dag 0 - Donderdag 15 februari Gent, in bed Offline gaan vraagt heel wat meer voorbereiding dan ik me ingebeeld had. Ik dacht dat het zou zijn zoals stoppen met roken : op een dag besluit je geen sigaretten meer te kopen en dat is het dan. Maar het gaat heel wat verder. Je moet je echt re-organiseren. En dat had ik natuurlijk niet gedaan. Mijn eerste dag offline gaan verliep dus al in mineur. Dat belooft. Nochthans wa ik ervan uitgegaan dat het zou meevallen, het prille begin. Ik moest me s morgens immers niet richting normale werkplek begeven, maar naar het Brusselse Novotel in de Rue de la Vièrge Noire, alwaar ik een portie sociale effectiviteit in ontvangst mocht nemen. De eerste dag van een vierdaagse training in een lokaal zonder PCs met internetaansluiting die ik zou moeten weerstaan. Ik zou niet zoals gewoonlijk aan mijn bureau gaan zitten met een stralende laptop voor mijn neus die slechts één klik van het www verwijderd is. En inderdaad, tijdens de training belde mijn GSM niet één keer en het www bleef ver uit mijn gedachten. Tot vier uur. Toen zei de trainer dat alle cursusdocumenten op de site van [bedrijfsnaam] staan. Daar ben ik vet mee. En twee minuten na vier belde mijn GSM dan toch : het was Pi die vroeg of ik plannen had voor deze avond? Ik had hem nog niet ingelicht over mijn voornemen om offline te gaan -- ik zou een mail sturen naar alle vrienden en kennissen maar het was er nog niet van gekomen. Vandaar dus dat ik had besloten zijn oproep te beantwoorden. Dag 1 werd op dat moment dag 0, ik zal dan ook een dag langer dan gepland offline blijven. Ik had me maar beter moeten voorbereiden. s Avonds zat ik gezellig thuis met Pi te keuvelen toen hij nog een bijkomend probleem aanhaalde : wat zou ik doen met mijn voordeur? Ik heb namelijk geen bel thuis. Iedereen die het weten moet weet hoe het eraan toe gaat : als de deur niet op slot is kom je binnen en roep je luid joeoeoeoeoe. En als de deur afgesloten is bel je me even op mijn GSM, dan kom ik opendoen. Maar die optie is nu ook uitgesloten. Ik zal dus ofwel er moeten op letten dat als ik volk verwacht mijn deur openstaat, ofwel dat ik mijn huistelefoon met vast nummer bij me draag. Pfff, wat een gedoe. Ik had nooit gedacht dat ik hier allemaal mee rekening zou moeten houden. Dexia Home Banking Maar dat was nog niet alles. Pi vertrok rond tien uur en ik zou nog snel een aantal rekeningen betalen voor ik ging slapen. Ik ben nogal een sloddervos als het op rekeningen aankomt. Ik smijt die allemaal in een bakje en één keer per maand, als het echt al 7 dagen te laat is, betaal ik die dan. Ik wist dat ik dringend een paar rekeningen moest in orde brengen, onder andere één van Telenet, voor mijn internetaansluiting -- o ironie. Normaliter doe ik mijn betalingen via de excellente home banking service van Dexia, maar nu ik zonder internet door het leven wil is dat natuurlijk dikke kak. Daar stond ik dan. Ik zou morgenvroeg ergens een Dexia kantoor moeten zoeken in de buurt van het Brusselse Novotel waar ik manueel mijn overschrijvingen zou kunnen doen. Maar... een adres opzoeken doe ik normaal via het internet. Dus bleef er me niet anders 2

3 over dan morgen naar mijn vaste Dexia kantoorhouder te bellen en te vragen waar er in Brussel ergens een filiaal ligt in de buurt van het Novotel. Ik dacht dat ik er uit was, tot ik besefte dat ik in het Novotel morgen zou een telefoontoestel moeten zoeken van waar ik kon bellen, want ik zou ook mijn GSM niet meer gebruiken voor privé doeleinden. Kak, kak, driedubbele kak. Wat is het leven moeilijk zonder internet en GSM. Ik heb nu net aan al mijn kennissen en vrienden een mail gestuurd om hen in te lichten over mijn sociaal experiment en hen tegelijkertijd gevraagd me te schrijven. Ik hoop echt dat ik een aantal brieven en postkaarten zal ontvangen. Ik ga morgen ook proberen postzegels te kopen, dat ik hen ook terug kan schrijven. Ik heb alleen één klein probleem : ik heb bijna van niemand het thuisadres. Dat ga ik ook op de één of andere manier moeten zien te fixen. Dag 1 - Vrijdag 16 Februari - 10 uur - Brussel, in de lobby van het Novotel Vandaag weeral opleiding in Brussel, in het Novotel. Ik heb hier aan de receptie gevraagd naar het dichtsbijzijnde Dexia kantoor en dat bleek mee te vallen : het was slechts 10 minuten stappen. Mijn betalingen zijn gedaan. Alleen voor postzegels zal het iets langer duren dan vandaag, want een postkantoor is hier niet in de buurt. Verder ook vandaag weinig afkickverschijnselen. Natuurlijk is het weer zo n atypische dag waarbij ik eigenlijk geen kans krijg om te testen of ik internet zal kunnen weerstaan. Maar missen, nee, dat doe ik niet. Ik heb trouwens deze morgen ook 2 SMS en gekregen, maar ik zou niet weten van wie want ik heb alle nummers die niets met het werk te maken hebben verwijderd uit mijn GSM. Ik heb de SMS en gedelete zonder ze te lezen. Ik vraag me niet echt af wie het zou geweest zijn, als het dringend is zullen ze wel bellen ( grapje ). Dag 1 - Vrijdag 16 Februari - 23 uur - Duitsland, in haar bed Ik zit in Duitsland, waar mijn vriendin, we ullen haar Bloemenmeisje noemen, ademt, leeft, werkt en woont. We liggen gezellig samen in bed. Aan het voeteneinde staat een reusachtige muziekinstallatie zachtjes te zoemen. De versterker is een uit de kluiten gewassen Onkyo, hij ziet er stevig uit als een Sumoworstelaar. Ernaast staat een PC te stinken. Met internetconnectie. Mijn Bloemenmeisje heeft het me bezworen : ik heb gezegd dat ik niet online zou gaan voor dertig dagen. Als ik het toch doe zal ze me niet serieus meer nemen. Dagboek massive Ik moet zeggen : het valt goed mee. Behalve even checken hoe het met Microdot gesteld is nu Schroeter zijn gang aan het gaan is met mijn site heb ik weinig behoefte aan online leven. Het echte leven ligt hier naast me, een droom van vlees en bloed die in haar dagboek aan het pennen is. Alsof ze het kan ruiken dat ik over haar aan het schrijven ben lacht ze me toe. Ik ben blij dat mijn GSM me de komende uren niet zal storen. 3

4 appartement van Zaadman, een Duitse vriend. Zaadman aan het werk Dag 2 - Zaterdag 17 Februari - 11 uur - Duitsland, aan tafel in de keuken Dat mijn GSM uitstaat en ik mijn mail niet meer lees begint me zo stilaan te bevallen. Begint, want ik ben er nog niet. Een lichte ongerustheid sluimert nog steeds, in miojn achterhoofd denk ik nog steeds dat er ergens iemand is die me zou willen spreken, al dan niet dringend. Maar dat gevoel neemt stilaan af. Als ik er rationeel over na denk dan weet ik dat iedereen op de hoogte is van het feit dat ik een maand lang mijn GSM niet zal gebruiken. Hopelijk vergeten ze het niet, of heb ik niemand vergeten. Anders denken ze nog dat ik kwaad ben of zo omdat ik niet terugbel. Maar zo zonder GSM is ook wel fijn. Anders krijg ik gegarandeerd een paar telefoons per weekend, met de piek de zaterdagavond, meestal om te vragen wat doe je vanavond? Dit weekend lekker niets dus. Behalve eten maken dan. Spinazie met krielaardappelen en omelet. En een beetje schilderen op het Dag 2 - Zaterdag 17 Februari uur - Duitsland, in haar kamer De omelet is spiegelei geworden, aan beide zijden gebakken. En die Duitsers doen overal ajuin bij. Overal. Gewoon, ajuin in de pan in boter gebakken, in massieve hoeveelheden. En dat smijten ze dan royaal over hun eten, net zoals wij vlamingen alles in goei boter laten drijven. Niets is hier gastronomisch compleet zonder ajuin. Volgens mij kunnen die Duitsers ook communiceren over lange afstanden zonder handy ( GSM ). Als ze genoeg ajuin eten en hun sluitspier wat trainen Het internet heb ik gelaten voor wat het is. En mijn GSM zit al een ganse dag in mijn reservevest-zak. Klote, want ik denk er net aan dat ik nog steeds een abonnement heb op Dat is een site waar je voorgelezen boeken kan kopen, audiobooks. En ik heb er daar nog steeds een stuk of 15 niet van beluisterd. De laatste was My Life van Bill Clinton, door hemzelf voorgelezen. Niet echt een meesterwerk, maar best wel entertainend. Ik doe dat graag, naar een audiobook luisteren terwijl ik rijd. Het zou dus ideaal zijn voor maandagmorgen, als ik terugkeer naar Belgien. Maar ja, die audiobooks staan online. Njet dus. Ik zou aan mijn Bloemenmeisje kunnen vragen om er eentje voor mij te downloaden, maar dat zou valsspelen zijn. Bedoeling van dit sociaal experiment is na te gaan in welke mate ik internet en GSM zou missen. En daar ga ik me dan ook aan houden. Dag 3 - Zondag 18 Februari uur - Duitsland, in haar bed Ik lig hier weer in Bloemenmeisje haar bed, op haar zolderkamertje, tussen haar boeken, dagboeken, geurkaarsen en met voor mij de muur van stereoapparatuur en 4

5 computer. Het scherm blinkt me toe, ik heb net wat muziek opgezet. Maar van Firefox ben ik afgebleven. Als ik de eerste bladzijden van mijn dagboek herlees, dan kan ik niet anders dan vaststellen dat ik klink als een junk die wil afkicken. En eerlijk : ik voel me ook zo. In mijn hoofd gaan net dezelfde argumenten rond als wanneer ik weer eens probeer te stoppen met roken. Zo van ach komaan, even kijken kan toch geen kwaad, als niemand het ziet is dat toch niet erg. Ik heb ook goesting om mijn GSM eens te checken, puur uit nieuwsgierigheid. Maar ik ga er af blijven. Ik zou mezelf niet meer in de ogen kunnen kijken moest ik het toch doen. Man man man, ik had echt niet gedacht dat het zo diep in mij zou zitten. Belachelijk eigenlijk. En ik moet toegeven, mijn Bloemenmeisje had gelijk : ik ben verslaafd aan internet en GSM. Het gevoel van afgesneden te zijn van de rest van de wereld, en dan meer in het bijzonder mijn wereld, mijn vrienden, mijn kennissen, mijn online sites en forums, sluimert in me. Henk s Avatar op het forum van Psychedelic.be Maar ik blijf er voorlopig nog rustig bij. Het is niet zoals bij stoppen met roken dat ik zenuwachtig ben, of dat ik fysiek iets mis. Ik hoop dat dat niet komt, ik zou het erg vinden van mezelf, erg om te moeten toegeven dat het zo diep zit. Mijn Bloemenmeisje is gaan werken, haar shift loopt pas om half negen af. Ik mis haar. Ik hoop dat ik me ook in Gent, als ik weer alleen ben, kan inhouden. Nee, daar ben ik van overtuigd, dat ik me kan inhouden. Alleen hoop ik dat het niet te veel in mijn kop zal kruipen. En ik hoop dat ik maandag iets in mijn brievenbus zal vinden, een postkaart of beter nog : een brief. Dat zou ik echt cool vinden. Ik ga maandag zeker postzegels halen, op een scheet van het werk is er een postkantoor, dat zal dus zonder problemen gaan. Even samenvatten wat ik zo al mis : last minute afspraken maken met vrienden online banking verminderd zaterdagavondgevoel doordat niemand me belt om te vragen om er samen in te vliegen audiobooks Microdot de mogelijkheid om iemand te contacteren op het moment dat je aan hem of haar denkt. En wat ik gewonnen heb : rust, ik ontvang geen berichten of gesprekken meer als ik me op iets heb geconcentreerd, zoals lezen bijvoorbeeld, of rampetampen. tijd, ik voel duidelijk aan dat ik nu meer doe. Een beetje vergelijkbaar met wat ik voelde mid September, toen ik mijn TV heb buitengezwierd. Plots deed ik veel meer s avonds. Lees ik weer een boek per week, schrijf ik weer meer, denk ik meer na, maak ik meer muziek. lege broekzak. Ik hoef nu mijn GSM niet overal mee te sleuren. Ik heb uit pure blijdschap een ganse zondag rondgecrosst in Duitsland in mijn Thaise Fishermans pants, die slechts over 1 kleine zak beschikt waar zelfs mijn rookwaren nauwelijks in passen. Dag 4 - Maandag 19 Februari Brussel, 14 de verdiep Ik ben net aangekomen op het werk, na een rit van 3 uur doorheen 3 landen. Zoals alle 5

6 werkdagen heb ik mijn laptop opgestart, mijn werk- s beantwoord en daarna heb ik Microdot gecheckt. NOT. ;) Mijn s heb ik wel gelezen, het gaat om werkmail en die kan ik niet in mijn experiment betrekken. Ik wil wel mijn gewoontes omgooien maar mijn job verliezen zou iets té zijn. Internet heb ik niet geopend, alhoewel de firefox knop vervaarlijk in mijn oog zit te blinken. Gelukkig heb ik dit dagboek als afleiding. Ik heb deze morgen ook mijn GSM weer aangezet, na een gans weekend stilte. Ik heb 2 opgeroepen gemist en heb 4 SMS en gekregen. Ik heb ze allemaal gedelete zonder te luisteren of te lezen. Maar ik moet toegeven : het is hard deze morgen. Fucking harder dan ik had gedacht. Echt, het voelt aan als stoppen met roken. En de verleiding is immer present. Ik hoef maar te klikken. Maar weet je wat? Ik ga het mezelf niet moeilijk maken en ik ga er eentje gaan roken. Tot straks liefste dagboek! ( Dat wou ik nu al die tijd al eens schrijven ). open. Ongelooflijk. Postzegels kopen duurt langer dan windows installeren. Dag 4 - Maandag 19 Februari Brussel, 14 de verdiep Nog steeds geen internet geopend. Het jeukt, maar ik blijf eraf. Ik ga tijdens de middagpauze een brief schrijven aan mijn Bloemenmeisje. Nu ik postzegels heb houdt niets me nog tegen! Dag 4 - Maandag 19 Februari Brussel, 14 de verdiep Ik ga naar de post postzegels halen! Brussel Post, Noordstation Dag 4 - Maandag 19 Februari Brussel, postkantoor Brussel Noord Er zijn slechts 12 wachtenden voor u. Ik heb er een foto van getrokken. 2 Loketten Dag 4 - Maandag 19 Februari Brussel, 14 de verdiep Ik heb eraan gedacht om al de telefoontjes die ik normaliter in mijn wagen doe op weg naar huis af te werken op mijn 6

7 werkplek, met de vaste telefoon. Ik zou morgenavond willen afspreken met Mister T om wat muziek te maken, een afspraak die de laatste paar keren wegens te drukke werkbezigheden niet is kunnen doorgaan. En ik heb Llama gebeld om te zeggen dat de CDs die ik haar had beloofd klaarliggen. Ze komt er vanavond achter. Toen ze me vroeg wil ik anders bellen tegen wanneer ik er ongeveer zal zijn? heb ik haar geantwoord, als je me kan bereiken op mijn vast toestel mag je dat ja, maar aangezien dit enkel mogelijk is als ik thuis ben is het vrij overbodig natuurlijk. LOL, het begint me zowaar mee te vallen. Ik begin te beseffen dat mijn contacten ook rekening moeten houden met mijn onbeschikbaarheid, of beter, de afwezigheid van constante beschikbaarheid. Van die brief naar mijn Bloemenmeisje is niets terecht gekomen, ik heb het te druk gehad deze middag en heb doorgewerkt. Maar het staat vast dat ik vanavond nog iets schrijf en haar een brief post ten laatste morgen. Ik ga wel eens moeten zoeken waar er hier in de buurt van het werk een postbus is. Waarschijnlijk is de meest nabije die in het postkantoor waar ik ook de postzegels heb gekocht. De Post. Simpelweg eenvoudig. Tussentijdse conclusie : het leven is eenvoudiger geworden door de verminderde mogelijkheden. Dag 4 - Maandag 19 Februari Gent, aan de salontafel Het begint best grappig te worden. Ik heb vanavond een paar telefoontjes gehad op mijn vaste lijn, en de meeste tegensprekers beginnen steevast te lachen als ze me horen kwebbelen over de vaste lijn. De meeste van mijn vrienden vinden het best gezellig blijkbaar. Verder heb ik... mijn eerste brief gekregen. Hij is van de Banaansjamaan, hij vraagt om morgen of donderdag af te spreken. Dat zal moeilijk gaan, want beide avonden zitten al vol. Ik zal hem morgen eens bellen vanaf het werk. De brief die ik zou schrijven aan mijn Bloemenmeisje is af. Het is een groot en lang geval geworden, nu nog zien hoe ik hem morgen kan posten. Op de terugweg naar huis heb ik nog even gevloekt : mijn autoradio is kapot en ik moet dringend eens afspreken met Garage De Backer. De CD zit al twee weken vast, ik ben dus gedoemd om steeds opnieuw naar dezelfde muziek te luisteren. Radio 1 is wel een alternatief, maar niet voor altijd. Had ik maar een GSM en internet, dan zou mijn radio al gerepareedr zijn en kon ik naar audiobooks luisteren. Damn! De brief van de Banaansjamaan Dag 5 - Dinsdag 20 Februari Brussel, 14 de verdiep Het was rustig op de baan naar het werk, de Krokusvakantie heeft blijkbaar veel toeri s naar de sneeuwgebieden gezogen. Hopelijk gaat het met de opwarming van de aarde niet te snel en blijft die sneeuw daar nog een paar jaar liggen, want de afwezigheid van ochtendfiles bevalt me wel. Zeker ook omdat ik weinig geslapen 7

8 heb, ik heb gisteren tot diep in de ochtend muziek zitten maken. En het resultaat bevalt me. Normaliter zet ik het resultaat dan online, maar dat zal nu dus niet lukken. Ik kan nog een maand wachten natuurlijk, maar dat zou een beetje valsspelen zijn. Nee, ik ga proberen om mijn set te verspreiden zonder internet. Oldskool! Ik ga een paar CDs branden en die meegeven aan de Banaansjamaan, hij zal die wel verspreiden bij de juiste mensen. En misschien kan ik hem vragen om op het muziekforum te posten dat wie mijn nieuwe set wil me maar een briefje moet schrijven. Eens kijken hoe gemotiveerd mensen zijn. Want dat downloaden is eigenlijk flauwen treut. Klik, broetsj, voilà : MP3 binnengetrokken, klik,... jaa, valt wel mee die muziek. Ik ga wat werken nu. Ik heb professioneel 24 mails te lezen. Ik vraag me af hoeveel mails op mij staan te wachten op mijn gmail account. Maar heel even maar, het gaat al beter. Ik vraag me wel nog af wat ik voel nieuwsgierigheid is of een soort van verslavings-nawee. We zien wel. Dag 5 - Dinsdag 20 Februari Brussel, 14 de verdiep Net naar de post gegaan en mijn brief naar mijn lief gepost. Het formaat is buiten alle proporties, ik wist dus niet goed hoeveel aan postzegels ik er moest opplakken. Ik heb er 3 Alberts opgeplakt. Hopelijk brengen ze mijn boodschap goed over. Ik heb mijn Bloemenmeisje trouwens een uitdaging gestuurd : als ze het ( Nederlandstalige ) weerbericht van vandaag kan herschrijven tot een kort ( Duits ) verhaaltje en ze me 3 papieren figuurtjes knutselt wint ze een zonsondergang op de pier van Oostende. Papieren draak, knutsel massive! Ik zorg dan voor een stoel, dekentje, warme koffie, een bouchée van Côte D or en een rare sigaret. Ik installeer haar daar net voor de zon ondergaat zodat ze optimaal kan genieten van dit technicolor spektakel. Maaaaaaaaaarrr!!! Als ze verliest moet ze 4 uur naar de Vlaamsche TV kijken, ik kies voor haar de programma s. Thuis, Familie, Wittekerke en nog meer van die zever. Slecht voor haar zenuwen maar goed voor haar Vlaamsch. Ze spreekt al wat Vlaamsch na al die maanden. Haar favoriete woord is nog steeds lul. Maar ze kan ook al zeggen ik vind het een voorrecht om op deze heuglijke dag in uw nabijheid te mogen vertoeven. Ze doet dat wel nog met een schattig Duits accent, maar ze doet dat verdomd goed! Fijn, zo een brief schrijven. Maar raar om vast te stellen dat ik wel POPmail kan configureren als de beste maar moeite heb om een brievenbus te vinden en postzegels te plakken. Halverwege op weg naar de brievenbus -- die inderdaad naast het postkantoor stond te stinken -- begon ik nog te denken dat mijn enveloppe te groot zou zijn voor de brievenbusmond, maar gelukkig paste hij net. Dag 5 - Dinsdag 20 Februari Gent, aan de salontafel Zo. Llama is haar CDs komen ophalen, ook zonder GSM zijn we erin geslaagd elkaar te ontmoeten. Ik merk dat de meeste 8

9 vrienden en vriendinnen mijn experiment wel grappig vinden. Tot ik vermeld dat ik een brief of kaartje wel zou appreciëren. Dan klinkt het plots ik heb geen zegels, ik kan niet meer schrijven of ik heb thuis geen stylo. Dit laatste excuus komt uit de mond van Yves by the way. Ik verwacht me dus aan niet te veel post, ik voel bij iedereen dat de drempel blijkbaar te hoog ligt. De meesten hebben dan ook al jaren niets meer via de post verstuurd. Dat was bij mij niet anders. Maar dat neem ik me nu al voor : ik ga weer wat meer zaken toevertrouwen aan Tante Post. Zo n brief heeft toch wel meer charme dan een , de vorm is vrijer, je kan alles larderen met tekeningen, onnozele kantopmerkingen en brandgaten ( om maar iets te noemen ). Met andere woorden : je kan creatiever zijn met pen en papier. Ik heb mijn Bloemenmeisje een schlaff wöhl gewenst over mijn vaste lijn en ga nu zelf onder de lakens. Toch nog een kleine anekdote : mijn moeder belde me eerder vandaag op mijn werktelefoon, de eerste keer dat ze dat deed. Om te vragen of er wat was met me, want ze had me al een paar keer gebeld op mijn GSM maar ik nam niet op. Damn, ik had vergeten mijn ouders te waarschuwen. Maar alla, ik heb hen nu ingelicht. Ze zullen voortaan bellen op het werk en op mijn vast toestel thuis. Ze wisten zelfs niet dat ik dat had, dat vaste toestel thuis. Grappig! Dag 6 - Woensdag 21 Februari Brussel, 14 de verdiep Aloha! Ik zit op het werk en heb een bijzonder drukke dag voor de boeg. Bovendien wil ik op tijd in Duutsjland zijn om nog wat te helpen schilderen bij Zaadman. Tot later, liefste dagboek! Dag 6 - Woensdag 21 Februari Duitsland, aan de keukentafel Grüss Got! Sinds vanmorgen heb ik 6 meetings gedaan, 3 presentaties gemaakt in powerpoint, 2 meeting minutes geschreven, Pi & Percolator uitgenodigd voor een spelletjesavond op donderdag bij me thuis, 333 kilometer gereden, een houten deurlijst afgeschuurd, Bloempje wakkergemaakt ( ze sliep zo mooi dat het pijn deed haar wakker te maken ), gewinkeld, soep geslurpt met fladenbrot ( Duitse naam voor die platte Turkse broden ), gerookt en geflikflooid. Een goedgevulde dag dus. Binnen 5 uur moet ik opstaan, dus ik ga het hier kort houden : ik voel me enorm goed vandaag! Mijn GSM doe ik steevast om 5 uur -- het einde van weer een dag arbeid -- uit en om 5.01 uur ben ik al vergeten dat ik een GSM heb. Af en toe mis ik het wel om instantepede te kunnen bellen, maar ik heb er mij bij neergelegd dat ik die mogelijkheid niet meer heb. Ik schrijf dan een mentale post-it aan mezelf en bel later. Whatever, het meeste dat ik te zeggen heb is toch niet zo dringend dat ik dat op het moment zelf moet doen. Ik ben geen slaaf meer van mijn GSM. Ik geef het toe : dat was ik. Altijd GSM bij de hand, lichtelijk ongerust dat ik een oproep zou missen of een SMS niet zou horen toekomen. Weg daarmee! Schluss! Ik voel me er zowaar excellent bij. De afgeschuurde deurstijl in kwestie 9

10 Ik ga me wel weer een horloge moeten aanschaffen, want ik was het gewoon om mijn GSM ook als horloge te gebruiken. Dag 7 - donderdag 22 Februari Brussel, 14 de verdiep Ik ben net aangekomen op het werk. Het ging sneller dan anders, mijn trip van Duitsland naar Brussel. De Krokusvakantie zit daar zeker voor iets tussen, want het was bijzonder fileloos onderweg. Ik hou van die rit over de nog donkere Duitse, Nederlandse en Belgische autowegen. Lost Highway van David Lynch is er niets bij. De topsnelheid van mijn auto is 185 kilometer per uur, het geeft een bijzondere kick om Duits asfalt te vreten tegen die snelheid. Ik zet daarbij de muziek keihard, de donkerte buiten, de eenzame vrachtwagens die als slakken over de baan kruipen, de wegrestaurants die eenzame reizigers herbergen en warme koffie aanbieden... ik had truckchauffeur moeten worden. Het is een bijzonder poëtische ervaring, die trip naar België, telkens weer. Zeker met de gedachten aan mijn Bloempje nog vers in mijn kop. Ze heeft me weer verse koffie meegegeven, en een lunchpakket voor onderweg. Ze staat samen met mij ontieglijk vroeg op en stuurt me nooit zonder knuffel de wijde wereld in. Mmmmmmmm. Ik moet vandaag absoluut met de Banaansjamaan bellen. Ik denk er altijd aan als ik in de wagen zit, tegen als ik thuiskom ben ik het meestal vergeten. Of zit ik in Duitsland en heb ik niet de gelegenheid te bellen. Wat me er doet aan denken dat mijn Proximusrekening deze maand heel wat lager zou moeten zijn en mijn Belgacom rekening heel wat hoger. Ik ga ook Schroeter eens bellen om te zien hoe het vlot met Microdot. Ik vraag me af wat hij al gepost heeft daar, als hij al überhaupt iets gepost heeft :) Dag 7 - donderdag 22 Februari Brussel, 14 de verdiep Ik denk er hier net aan : geen haar op mijn hoofd heeft er aan gedacht om te internetten deze morgen. Normaliter check ik Microdot en de statistieken van Microdot, en lees ik mijn persoonlijk . Maar ik ben helemaal vergeten dat ik dat niet meer kan. Tutto completo. Ik heb dus proefondervindelijk vastgesteld dat een internetverslaving na 7 dagen weg is. Ik mis mijn mail niet, ik mis mijn site niet, ik lees een gazet ter compensatie van het feit dat ik geen online nieuws meer kan lezen en ik heb meer tijd voor andere dingen, zoals dit dagboek schrijven bijvoorbeeld. I like it. Wat ik minder like : ik ben een gemakkelijke bron van informatie kwijt ( adressen opzoeken bijvoorbeeld ), ik kan mijn muziek niet meer eenvoudig delen met anderen en... ja dat is het eigenlijk. Ah ja, internet bankieren, dat mis ik ook wel één keer per maand. Maar naar het loket gaan viel goed mee, dus eigenlijk mis ik ook dat niet echt. Het zou misschien wel handig zijn moest ik kunnen chatten met mijn Bloemenmeisje. Maar ik vraag me nu af, na die 7 dagen offline zijn, of ik dat wel wil. Elkaar bellen volstaat om kleine nieuwtjes uit te wisselen, en haar stem horen, daar gaat het eigenlijk om. Die brief die ik haar geschreven heb vind ik zoveel beter dan een . Het heeft gewoon meer charme. En je moet creatiever zijn, is zo... gratuit. Vluchtiger. Ik doe minder moeite voor een , een is ook zo gestuurd. Nee, postmail is beter. Ik vraag me af of er in mijn brievenbus thuis ondertussen een aantal brieven op me wachten. Daar kijk ik nu eens echt naar uit. Als ik Schroeter hoor vandaag ga ik hem vragen om nog eens mijn thuisadres op Microdot te posten met de expliciete vraag om me iets te sturen. Maakt niet uit wat, een bierkaartje met een postzegel op en Hallo Henk volstaan al. 10

11 Dag 7 - donderdag 22 Februari Gent, in bed Brief van B-Art Schertskaartje van Carla Walter Jahaaaa! Ik heb 2 brieven ontvangen, eentje van B-Art en eentje van Carla Walter. Carla heeft er zich goedkoop van afgemaakt : ze heeft me een gelukkig 2007 kaartje gestuurd en ondertekend met de postduif. B-Art heeft er meer zijn werk van gemaakt en hij is ook de eerste die niet vergeten heeft zijn fysiek adres mee te geven zodat ik kan terugschrijven. Dom hé dat die anderen dat vergeten zijn! Maar natuurlijk zie je daar de analogie met in : bij hoef je je reply adres natuurlijk niet mee te geven, aangezien dat standaard meegestuurd wordt. Verder heb ik deze avond nog The Other Bob aan de lijn gehad. Ook hij vond het best grappig dat ik hallo zei over een vaste lijn. Hij zal vanaf 1 Maart Microdot overnemen van Schroeter. Het gaat hem goed, hij is pas terug van een vierweekse trip naar Australië. En hij heeft schelpen meegebracht voor mijn Bloemenmeisje! Ik moet dringend eens afspreken met Bob, want ik veronderstel dat hij ook een massa foto s genomen heeft. Hij vertelde me dat hij zondagmorgen is aangekomen, na een terugreis van 26 uur. Hij heeft dan kort geslapen en is in de namiddag met zijn familie naar Carnaval Aalst getogen, zoals de familietraditie dat voorschrijft. Liever hij dan ik, de cultuurschok moet hard geweest zijn. Van Kylie Minogueland naar het Rijk der Voile Jeanetten, ik vraag me af hoeveel het hem voorgedaan hebben. De verwachte gamesnight met Pi en Percolator deze avond is niet doorgegaan, Pi was ziek. En hij heeft me niet gebeld om me dat te laten weten. Ik was nochthans al thuis vanaf 5 uur, dus ik weet pertinent zeker dat hij niet op mijn vaste lijn gebeld heeft. Zou hij me gebeld hebben moest ik een GSM gehad hebben? Ik denk het wel, vroeger heeft hij dat altijd gedaan. Nu heeft hij naar Percolator gebeld en hem gevraagd mij te zeggen dat hij ziek was. Percolator heeft natuurlijk wel een GSM waar Pi op kon bellen. Dus Pi belde liever naar Percolators GSM om hem te vragen mij iets te zeggen. Waarom? Waarom heeft hij niet eerst op mijn vast toestel gebeld en geprobeerd mij te pakken te krijgen? Is de onzekerheid dat ik er misschien niet ben en dus ook niet zal antwoorden dan zo een belemmering? Ik ga het hem bij gelegenheid eens vragen. En ik ga hem ook een get well soon kaartje sturen natuurlijk! Oh ja, nog een laatste opmerking voor ik ga slapen : bellen over mijn vast toestel is zo veel spannender! Ik heb een toestel zonder display, dus ik zie nooit wie me belt. Bij een GSM zie je wie je belt en dan denk je soms ach nee, nu niet, heb ik geen goesting in en laat je je GSM maar rinkelen tot die op voic box vliegt. 11

12 Met het vaste toestel is dat er niet. Het is altijd spannend als je de rinkel hoort en opneemt. Ik heb trouwens besloten van op zoek te gaan naar zo een oude bakelieten telefoon met draaischijf. Nu ik toch oldskool gegaan ben kan ik het maar beter helemaal goed doen. 12

13 WEEK 2 Dag 8 - vrijdag 23 Februari Brussel, 14 de verdiep Straks presentatie voor het directiecomité, binnen 20 minuten. Ik ben niet echt nerveus, maar zo een belangrijke meeting zit natuurlijk wel in je kop. Ik heb nog 20 minuten te doden, normaal surf ik dan wat. Ik ben zo dom geweest geen krant of zo te kopen, ik heb dus niets om te lezen. Surfen is ideaal om zo van die dode momenten op te vullen. Anderzijds : nu zit ik dus dit te schrijven, het zou er niet van gekomen zijn moest ik internet gehad hebben. Ik heb echt wel meer tijd nu. Nee, ik doe meer nu, ik verlies mezelf niet meer in laveloos, ondoordacht verstrooiingssurfen. Zo van een klikje hier en een klikje daar en voor je het weet ben je een uur kwijt. Dat is temps passé. Ik heb het er gisteren met Percolator nog over gehad, over dit sociaal experiment. Ik weet nu al dat ik na deze maand anders zal omgaan met internet en GSM. Percolator zei En, ge zijt aan het aftellen zeker dat ge weer kunt surfen en bellen? Dat zou ik ook gezegd hebben vroeger, zo n 8 dagen geleden. Maar nu niet meer, Percolatorke! Ik weet ondertussen dat het gemak van het net als infobron en de GSM als contactbron ook gepaard gaan met iets anders, ze leggen beslag op een stuk van je, eisen je op. Ik ben er nog niet helemaal uit wat het nu precies is, geef me nog wat tijd. Maar de convenience van net en GSM hebben zeker een keerzijde. En ik weet dat ik na deze maand een betere balans zal vinden tussen de pro s en contra s. Ik was inderdaad slaaf van mijn GSM en ik spendeerde veel te veel tijd op het internet. Die conclusies staan vast. Nu nog zien wat ik ermee doe. En ik wil ze wat dieper ontleden, er wat meer over nadenken. Maar ik heb nog 22 dagen, dus dat komt in orde. t Is inmiddels 5 voor, ik ga naar mijn meeting. Daarna bol ik het waarschijnlijk af naar Duutsjland. Bloempjes gaan plukken. Dag 8 - vrijdag 23 Februari Duitsland, in haar bed Ik bevind me niet meer op Belgische bodem. Mijn voeten staan stevig gepland in Duitse grond. De zon schijnt en mijn Bloemenmeisje is haar territorium aan het reinigen. En haar spullen aan het pakken, want straks vertrekken we naar Gent en ze blijft tot woensdag. Ik ga nu nog wat slapen. Tot straks. Ze heeft me een prachtig T-shirt gegeven, met een zelfgeschilderd vlindermotief. Man man man, wat ben ik toch een gelukzak! Wat vind je van mijn T-shirt? Nog even dit : internet kan volledig de pot op, mijn GSM ligt in de auto. Van zodra ik mijn werk had verlaten heb ik hem uitgeschakeld. En dat zal zo blijven tot maandag 9 uur, als ik hem weer moet opzetten voor het werk. Dag 8 - vrijdag 23 Februari Gent, in bed Eén minuut voor middernacht. Ik lig in Gent in bed. Naast mij een warm lijfje, haar benen raken de mijne. We zijn alletwee naakt. Ik heb wel wat beters te doen dan dit te typen. 13

14 Alleen nog even vermelden dat ik een brief heb gekregen. Van Percolator. Hij is lang. En goed. En getypt geborneerde verbeeldingsloze vrouwen een nieuwe look aanmeten. Bloemenmeisje gaat voor smeren en olieën en haar haar wegscheren boven haar linkeroor. In het 4 millimeter lange haar gaat ze dan een bloem laten snijden. Sjeun! En ik heb bijgeleerd : ik heb mijn horloge uit de kast gehaald! Aangezien ik mijn GSM thuislaat zeer handig. Brief van Percolator Dag 9 - zaterdag 24 Februari Gent, aan de salontafel Bloemenmeisje en ik worden tegen bij de coiffeur verwacht. Maar voor we ons daar binnensmijten gaan we eerst nog ontbijten. Kak is dat ik nog moet bellen naar Pi, The Other Bob, de Banaansjamaan en Mister T. Ik kan dat ofwel nu doen, met het risico dat ze nog slapen, of na de knipperij, als we terug thuis zijn, maar dat kan diep in de namiddag zijn en dat is misschien te laat, want het is om af te spreken voor deze avond. Zie je, voor dergelijke gevallen is de GSM wel handig. Maar echt onoverkomelijk is het niet natuurlijk. Ik besluit uiteindelijk, na veel wikken en wegen, te bellen als ik terug thuis ben vanmiddag. Nu eerst ontbijt. En dan voorfoto s van mijn kapsel maken. En na de coiffeur nafoto s trekken. Dan alles opsturen naar de Flair en hopen dat we in die rubriek komen, waarbij ze zo van die Dag 9 - zaterdag 24 Februari Gent, aan de keukentafel Het ontbijt heeft gesmaakt, het kappen heeft geen pijn gedaan, ik heb met iedereen gebeld om af te spreken en het eten dat we gemaakt hebben deze avond was superlekker. Koken met Bloemenmeisje is ab-so-luut fijn. We nemen er onze tijd voor, samen groenten kuisen aan tafel met een aperitief en een rare sigaret, en terwijl 14

15 de stukken wortel en snijbonen alle kanten uitvliegen zitten we beide lustig en enthousiast dingen te vertellen. Echt mooi. We zijn beide geen TV-kijkers, dus geeft het ons niet wanneer we precies eten, we moeten niet om 7 uur voor de TV zitten om het nieuws te zien of zo. En ik surf niet meer, dus ik heb echt wel bakken meer tijd. Vroeger was er altijd de drang om de PC die in living staat -- en die dienst doet als stereoketen, cinema en internetstation -- te beroeren. Even het klavier aanraken, het scherm laten oplichten en kijken of er geen nieuwe mail is. Even maar. Dan even de statistieken van Microdot bekijken. Heel efkes. Dan nog even op Microdot zelf kijken of er niemand een commentaar gepost heeft. Heel heel kort maar. Dan misschien nog even het psyforum checken, of ik daar geen nieuwe private mails heb ontvangen. En dan snel het forum zelf checken of er geen interessante topics zijn gepost. Een vriend van me heeft een nieuwe tijdseenheid uitgevonden om de duur van dergelijke situaties aan te geven : het minuurtje. Als ik online ga duurt alles maar 5 minuurtjes. Heel even maar ga ik mijn mail checken en drie uur later daal ik weer terug in de realiteit. Dat is weg. Beter : dat zal weg blijven na deze maand experimenteren. Denk ik. Ik heb het donderdag nog tegen Percolator gezegd : na deze maand van offline zijn zullen er zeker een aantal dingen veranderd zijn. Ik neem me in elk geval voor om minder tijd te verschijten door elke vijftien minuten mijn mail te checken. Ik moet toegeven dat ik aan mijn computerscherm hing zoals anderen aan hun TV. Het doet pijn dat te moeten zeggen. Ik denk dat ik zo stilaan kan besluiten dat ik niet echt verslaafd was maar wel een afhankelijkheid had van internet. Ik kon het wel laten, en als ik wat anders te doen had bleef ik niet thuis om te surfen. Maar als er een klavier in de buurt was kon ik mijn handen niet thuishouden. Lap, de vaste telefoon rinkelt. Het is Pi die voor de deur staat en niet binnenkan, want de deur is op slot. Dus belt hij even om hem binnen te laten, we gaan vanavond samen iets drinken in een café met zicht op zee. Dag 10 - zondag 25 Februari Gent, in bed Op het strand van Mariakerke Bwaa, gisteren is, na Pi, The Other Bob langsgekomen met de foto s van zijn reis door Australië. Man man man, quelle grandeur! Vet! De skyline van Perth en de natuurfoto s zijn echt... overweldigend. Daarna zijn we naar de zee gereden, Mariakerke om precies te zijn, en we zijn op den Dijk iets gaan drinken. t Was iets na tienen s avonds als we aangekomen zijn, t enige dat nog open was was een café vol KVK Oostende supporters die Duvel dronken en een tafel met 3 Walen -- één man, één vrouw en één gepensioneerde -- die stiepelzat waren. Lokale folklore, I love it. Lokalpatrioten zo noemt mijn Bloemenmeisje ze. We hebben tevergeefs pannekoeken besteld, de waard van de taveerne-met-zicht-op- t-zeetje keek ons aan alsof we aliens waren. Pannekoeken bestellen om 11 uur s avonds : het is not done in Mariakerke! Ik heb me dan maar in de Irish coffee gesmeten, The Other Bob -- een alcoholicus met een jetlagprobleem - - heeft bier gestoken, Pi een cappucino en mijn Bloemenmeisje wou een sprizi, een mix van Fanta en cola, maar de fanta was op, dus werd het een doodgewone cola. Pi 15

16 zijn cappuccino ging gebukt onder een dikke laag slagroom, ik zag hem bijna niet meer zitten achter zijn witte schuimlaag. En ondertussen lag mijn GSM eenzaam thuis in de kast te wenen. In t begin van dit experiment nam ik hem nog mee, ik stak hem uitgeschakeld in mijn broekzak. Elke tien minuten keek ik voor alle zekerheid eens of ik niets gemist had. Ik sleepte hem nog mee door voor mezelf te verantwoorden zie dat ik in panne val of zo, dan kan ik ten minste nog bellen. Maar die drogreden moet ik niet meer aanhalen, ik ben in het reine gekomen met mezelf-zonder-gsm. Ik voel me beter zonder. Deze namiddag gaan we wat rondrijden in mijn geboortestreek, Halle, daarna komt Pi iets eten. Vroeger had ik gezegd als we terug naar huis keren geef ik je een belletje, dan kom je maar af. Nu moet ik hem op voorhand bellen en een vast uur afspreken. Ik stel 8 uur voor, dat geeft Bloempje en mezelf voldoende tijd om te doen wat we willen doen. Dag 10 - zondag 25 Februari Gent, aan de salontafel Ik heb vanmiddag de dubbele toerist uitgehangen. Op weg naar Halle Ten eerste heb ik toerist gespeeld in Brussel, daarbij de typische dingen gedaan zoals Manneke Pis uitlachen dat hij zo klein is, de nek verrokken door op de Grote Markt 360 rond te kijken, de Sint Hubertus Gallerijen bewonderd en rondgehotst in de Rue Des Bouchers. Maar het mooiste was toch dat we in een zijstraat van de Grote Markt een Marrokaans theehuisje hebben gevonden dat niet authentieker kon zijn. Muntthee en honinggebak voor onze neuzen die diep wegzakten in een echt Marrokaans salon, ideaal op een regenachtige zondag. De illusie van perfectheid werd alleen een beetje verstoord door de man in de keuken. Nouja, man, dat was nu net het probleem : het geslacht bepalen aan de hand van zijn fysieke kenmerken bleek onmogelijk. Een vrouwelijke borststreek, een verwijfd gezicht en een mannelijke stem. Dat alles verpakt in een roze polo die ook geen kleur bekende op geslachtelijk vlak, het paste niet echt bij mijn voorstelling van Marrokaanse authenticiteit. Maar het deed niets af aan de smakelijkheid van het gebak. Voor hen die Brussel wat kennen : het ligt in hetzelfde zijstraatje als waar vroeger de Serceuil was. Denk ik. Ten tweede heb ik de toerist uitgehangen in mijn eigen geschiedenis. Ik heb mijn Bloemenmeisje de streek getoond waar ik ben opgegroeid. Het huis van mijn ouders, de boomgaard waar ik boomhutten maakte, Hallerbos met zijn geheimzinnige riooltunnels, het plein rond de kerk waar elk jaar met Pasen kermis wordt gevierd. Tot mijn veertiende was Halle wel OK, maar achteraf is het scheefgelopen voor mij daar. Te veel conformiteit, te veel ronddekerktorenmentaliteit. En de inwoners van Halle hebben dat mooi gedemonstreerd aan mijn Bloemenmeisje : toen we iets gingen drinken op de Markt van Halle viel het ons op dat elk koppel, van pakweg 20 tot 70 jaar oud, er hetzelfde uitzag. De man in een leren vest, de vrouw in een geklede regenjas en zondags kapsel, beide lopen gebukt onder een paraplu die de man vasthoudt. Echt, we hebben daar 20 koppels op zijn minst zien passeren en allemaal, ongeacht de leeftijd, zagen ze er hetzelfde uit. In Halle word je snel oud. Ik ben blij dat ik in een andere tijdszone leef. 16

17 En mijn GSM lag ondertussen hier thuis, op tafel. Eenzaam en alleen. Ik krijg er zowaar compassie mee. Zijn groene lichtje flikkert vuurtorengewijs nog steeds even lustig, maar rinkelen dat mag hij niet. En nu ga ik Bloemenmeisje helpen met het maken van de pitta s voor vanavond, want Pi komt eten tegen 8 uur. Die pitta s maken is lustig : het zelfgemaakte deeg moet je voorzichtig opentrekken tot je een pannekoekachtig vlies bekomt van zo n halve meter diameter, daar kap je dan de vulling op. Vervolgens moet je alles oprollen door de tafeldoek waar hij opligt op te tillen en behoedzaam te schudden tot dat vlies zich oprolt. Culinaire kunst zeg ik je! Ik rol zelf! Dag 11 - Maandag 26 Februari Gent, in bed De eerste werkdag zit er weeral op. Een clichézin, maar ik zou het niet beter weten te formuleren. Vandaag heb ik 6 telefoons op mijn vast toestel gehad. Mijn vrienden zijn het allemaal gewoon geworden om me op de vaste lijn te bellen geloof ik. Zelfs Schroeter heeft me gebeld. Hij heeft me verteld dat alles goed gaat met Microdot. Hij onderhoudt mijn site perfect, gaat morgen zijn tweede artikel posten en heeft al elke dag verse hyperlinks gepost. Fijn om te horen dat het hem zo bevalt en ik moet zeggen : ik mis Microdot wel een beetje. Ik vind het fijn af en toe eens iets van wat ik schrijf te posten. Het alternatief in een internetloze wereld zou zijn zelf een tijdschriftje uitgeven, maar dat zie ik me nog zo gauw niet doen. Daarvoor is internet wel ideaal. Ik ga eens een lijstje maken van iedereen en aanduiden wie me geschreven heeft en wie me gebeld heeft op mijn vaste. Dan kan ik daar statistische analyse op loslaten en dit experiment toch nog enige schijn van wetenschappelijke relevantie meegeven. Vandaag hebben verscheidene mensen me trouwens bevestigd dat ze me een brief hebben gestuurd. Belofte maakt schuld, vrienden! En ik heb één brief gehad, van mijn Bloemenmeisje. De teller staat op vier! Ze heeft hem vrijdag in Duitsland op de post gedaan, net voordat ik bij haar was aangekomen, en hij is vandaag toegekomen. Zoals altijd bij haar is het stuff om over na te denken, gedeeltelijk een antwoord op de brief die ik haar had gestuurd. Ik hou van brieven. Dat wil ik zeker verder onderhouden. Ik ga morgen beginnen met ook de andere brieven te beantwoorden. Vanavond zijn Llama en Mister T langsgeweest. We hebben samen koffie gedronken en verhalen uitgewisseld rond de salontafel, begeleid door de geur van Dharma -- mijn favoriete geurstokje -- en badend in kaarslicht. Een mooie winterse avond. Tussentijdse conclusie : ik heb alles eens herlezen dat ik tot nu toe heb geschreven, de eerste vier dagen lijken wel geschreven 17

18 door iemand anders. Ik kan er niet meer bij dat ik die eerste dagen zo bijna-fysiek en GSM heb gemist. Mijn hand schiet nu niet meer elke tien minuten in mijn zak om mijn GSM op te diepen en te checken of ik geen SMS of oproep heb gemist. Ik vlieg niet meer naar mijn PC als ik pas thuis ben om te checken of ik heb. Ik ben geruster. Ik heb minder om me zorgen over te maken. En dat, beste dagboek, voelt mentaal enorm goed aan. Wat ik wel mis zijn een aantal praktische toepassingen van het internet, zoals een adres opzoeken, of informatie opzoeken rond iets. Ik zou natuurlijk de complete editie van de Gouden Gids kunnen binnensleuren, aangevuld met één of andere achtentachtigdelige encyclopedie, maar mijn boekenkasten staan al zo vol. Voorlopig behelp ik me wel. Anderzijds is het er nog niet van gekomen om de muziek die ik heb opgenomen te delen met anderen. Ik ging de Banaansjamaan een paar CDs bezorgen om te verdelen, maar het is er nog niet van gekomen. Misschien donderdag, dan komt hij langs. Wat ik ook enorm fijn vind aan de vaste telefoon is dat je niet, zoals bij een GSM, kan zien dat iemand je gebeld heeft. Een GSM toont je de gemiste oproepen. Of als je niet snel genoeg kan opnemen labert iemand je voic box vol. Niets van dat alles met een vast toestel. Eerste brief van Bloemenmeisje Dag 12 - Dinsdag 27 Februari Gent, in bed Vanavond is Riben langsgekomen. Hij is een paradoxaal man. Enerzijds een quasiveganist die geen leren spullen zal dragen, anderzijds is hij volledig vertechnologiseerd. Dat kan ook moeilijk anders, hij werkt in een hoogtechnologische firma in een engineer functie. Meestal zeult hij overal zijn laptop mee om, moest het nodig blijken, snel te kunnen inloggen via het www op de servers van het werk en ipconfig tabellen te kunnen herconfigureren via een SSH versleutelde VPN connectie. Ganser dagen online zitten is dus zijn beroep. We hebben het natuurlijk ook gehad over mijn sociaal experiment, dat ook hij vrij grappig vindt. Wat me opvalt is dat veel mensen zich spontaan beginnen te verantwoorden voor hun GSM- en internetgebruik. Zo van jaaaa, ik heb mijn GSM wel altijd bij me, maar eigenlijk bellen of gebeld worden doe ik niet zo vaak. Maar ja, ik heb hem nodig 18

19 voor mijn werk en ik vind het wel handig voor als ik in panne val of zo. Net alsof ze zich voor mij moeten verantwoorden dat zij hun GSM wel nog gebruiken :) Maar de globale teneur is toch minstens dat de meeste van mijn vrienden niet zeggen van komaan, zijt ge zot geworden, zo zonder GSM? Ik heb tot nu toe twee types reacties gekregen : 1) ik wil dat ook wel eens proberen, een tijdje zonder GSM en internet en 2) ik zou dat ook wel kunnen moest ik willen, maar ja, ik kan dat niet voor X en X reden. En het is deze tweede categorie die zich dan meestal begint te excuseren, alsof hun GSM en internetgebruik iets slecht is waar ze verantwoording moeten voor afleggen. Ja, internet, och, ik ga daar gans weinig op, en mijn GSM, die gebruik ik bijna niet. Kijk, ik heb vanavond zelfs geen SMS gekregen. Meestal zeggen ze dit terwijl hun GSM in hun hand danst of hij voor hen op tafel ligt. Ik herken er zo mezelf in. Of beter : ik herken er zo de mezelf van 13 dagen geleden in. Stuk voor stuk mensen die zich licht panisch voelen als ze hun GSM vergeten hebben, of als het streepje van de batterij aangeeft dat ze ver de pijp aan Maarten zal geven. Het gevoel dat je hebt geconnecteerd te zijn met je netwerk van contacten gaat op een gegeven moment de echte functionaliteit van je GSM overstijgen. Het is niet meer enkel bellen en gebeld worden, het is erbijhoren dat telt, in de contactlijst van je vrienden zitten, dat is belangrijk. Je hoort er bij. Niet dat Riben zo iemand is die constant zit te bellen! Dat is bij hem vrij beperkt. En qua internetten, ja, als je in de sector werkt kan je moeilijk anders dan ganser dagen online zijn. Ik zie hem nog zo gauw mijn experiment niet herhalen. Ik kan mijn GSM uitzetten als ik op het werk vertrek. Hij niet. Constante beschikbaarheid op professioneel vlak, ik mag er niet aan denken. De post begint zo stilaan op gang te komen. Nu heb ik ook een kaartje gekregen van Mister T, voorlopig met voorsprong het coolste dat er tussen zat qua design. Mister T noemt het zelf een SMS kaartje, veel staat er niet in, eigenlijk niet meer dan in een SMS -- dat heeft hij goed gezien -- maar zoiets in je bus vinden is oneindig veel schoner dan een SMS ontvangen. De meest gehoorde excuses die ik krijg als ik vraag om me iets te sturen is ik heb geen postzegels, ik kan niet schrijven of ik heb geen tijd. Postzegels en tijd, daar kan ik inkomen, niet iedereen is zo zot als ik om twintig minuten aan te schuiven in een postkantoor om postzegels te kopen. Een brief schrijven vraagt inderdaad veel meer moeite dan een SMS sturen, of een . Maar ik kan je verzekeren : het is zoveel mooier om een brief te ontvangen. Een brief maakt een persoonlijkere en een meer blijvende indruk. SMS en is vluchtig en anoniemer, want meer standaard. Het eerste dat ik nu doe als ik thuiskom is mijn brievenbus checken op nieuwe mail. Vroeger deed ik dat één of twee keer per week, het enige dat ik kreeg was reclame en rekeningen. Maar nu... mijn postbus heeft zonder problemen de plaats ingenomen van de inbox van mijn gmail. Kaartjes van Mister T 19

20 En wat Riben betreft : ik ga hem later op de dag een brief sturen met daarin veel prentjes en een postzegel. Dan kan hij niet anders dan me terugschrijven. Hij gebruikte het standaardexcuus nummer 2 : ik kan niet meer schrijven. Maar als ik hem een postzegel stuur is hij natuurlijk moreel quasiverplicht me iets terug te sturen. Ik ben benieuwd. Het zal ook de eerste keer zijn in de zes jaar dat ik Riben ken dat ik zijn geschrift zal zien. Raar toch om dat te moeten vaststellen? Dag 13 - Woensdag 28 Februari Brussel, 14 de verdiep Bwaa, ik moet dringend wat slaap inhalen. Ik geraak maar niet wakker vandaag. t Zal voor straks zijn dat ik hier iets schrijf. Dag 13 - Woensdag 28 Februari Brussel, 14 de verdiep Ik ben nu veel konsekwenter dan in de eerste dagen. Ik gebruik internet en GSM echt voor niets meer. In t begin dacht ik nog dat ik een paar uitzonderingen zou moeten maken, zoals bijvoorbeeld voor het werk -- soms wordt ik nog gebeld om 7 uur s avonds -- maar die tijden zijn al lang voorbij. Ik ben ook bezig met verbouwingen aan mijn huis, op 12 Maart worden mijn living en keuken gesloopt en ben ik vertrokken voor 5 weken onleefbaarheid, maar ook dat kan ik perfect regelen zonder GSM en internet. En dat had ik in het begin niet gedacht. Ik vreesde dat dat me niet zou lukken. Hoe dom van mezelf dat te denken. Sommigen koesteren het vermoeden dat ik badend in het angstzweet door het leven ga dezer dagen, ze beschouwen me als een mens met een handicap. Ik begrijp hen, want ik had vroeger net hetzelfde gedacht. Als ik lees wat ik hier in het begin schreef over online bankieren, dat ik dat miste hoe belachelijk! Nu weet ik beter. Er zijn inderdaad dingen die ik niet meer kan, maar er zijn andere dingen voor in de plaats gekomen, die ook hun voor- en nadelen hebben. Paradoxaal genoeg is de afwezigheid van constante bereikbaarheid een rustfactor. Alhoewel ik weet dat ik niet altijd bereikbaar ben in het geval er bijvoorbeeld iets ergs met mijn ouders zou gebeuren voel ik me toch een pak meer op mijn gemak. Ik moet niet meer constant checken of ik geen oproep gemist heb. Maar gehandicapt... nee, zo voel ik me niet. Au contraire, de focus van mijn aandacht is de laatste dagen geshift van mijn persoonlijke reacties op de dingen naar de reacties van anderen rond mij op mijn experiment. Het is bijvoorbeeld grappig om vast te stellen dat de vrienden die in de informatica sector werken en die ertoe komen me te schrijven -- toch zo een 40% schat ik -- me geen brief schrijven maar er eentje typen en dan uitprinten. Nu ik het zeg : ook ik heb weer leren schrijven met de hand. t Is te zeggen : de drempel die ik voelde om een langere tekst met de hand te schrijven is weg. Zo ga ik nu direct een brief of vijf schrijven en geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om dat niet met de hand te doen. Dat zou ik zonde vinden, dat die persoonlijke toets wegvalt. Voor ik dit experiment aanvangde had ook ik iets getypt. En nu ga ik ontbijten en brieven schrijven, tot subiet. Het ontbijt : broodje kaas met ketchup en ajuintjes 20