Legal. Onlineverkoop tussen particulieren

Transcriptie

1 Legal Onlineverkoop tussen particulieren Voor sommigen is het vooral tijdens de eindejaarsperiode heel gewoon geworden om gekochte of gekregen voorwerpen op internet te verkopen of door te verkopen. De feestdagen zijn in dit opzicht uitgegroeid tot de favoriete periode voor deze (nieuwe) trend. Heel wat verkoopsites en de sociale netwerken organiseren deze verkoop op gespecialiseerde platforms. Deze platforms zijn inmiddels vrij gestructureerd en groeperen de producten per categorie, prijs,. Alle internetgebruikers hebben toegang tot deze platforms en kunnen ze raadplegen (op voorwaarde dat ze zich in sommige gevallen inschrijven/identificeren). Het is belangrijk dat behalve eventuele vragen over de verantwoordelijkheden van de websitebouwer en -host, de geldende regels inzake verkoopovereenkomsten tussen particulieren (personen die geen handelaar zijn) die op het internet worden gesloten, even op een rijtje worden gezet. Niettegenstaande het feit dat het gaat om onlineverkoop, zijn de bepalingen van het burgerlijk wetboek van toepassing, aangezien de verkoper zich kan beroepen op zijn hoedanigheid van niet-professioneel verkoper. Tussen partijen die geen handelaar zijn, is de wetgeving betreffende de overeenkomsten op afstand in artikel VI.45 en volgende van het Wetboek van economisch recht niet van toepassing. Deze wetgeving richt zich immers tot ondernemingen. Onder onderneming wordt verstaan: "elke natuurlijke persoon of rechtspersoon die op duurzame wijze een economisch doel nastreeft, alsmede zijn verenigingen". Dit betekent dat zodra de verkoop voor de verkoper een volkomen eenmalige activiteit is, deze niet zal worden beschouwd als onderneming en niet onderworpen zal zijn aan de bijzondere plichten vastgelegd in het kader van het Wetboek van economisch recht (bijvoorbeeld het herroepingsrecht waarover de koper beschikt). Het gemeenrechtelijk stelsel van de verkoop (burgerlijk wetboek) voorziet dat de verkoop is gesloten, zodra men akkoord gaat over de verkochte zaak en de prijs, zelfs als de zaak nog niet is geleverd en de prijs nog niet is betaald. Het doet er niet toe of de communicatiemiddelen die werden gebruikt om te onderhandelen of te communiceren elektronische middelen op afstand zijn. De verkoper moet de nuttige informatie over het voorwerp dat hij te koop aanbiedt verstrekken en moet dezelfde plichten nakomen inzake vrijwaring voor uitwinning of voor verborgen gebreken. Iedere verkoper is immers van rechtswege verantwoordelijk voor de goede uitvoering van de gesloten overeenkomst. Dit betekent dat hij de levering van het bestelde goed moet waarborgen overeenkomstig de in het aanbod gepreciseerde kenmerken. Een verkoper kan slechts in drie situaties aan deze verantwoordelijkheid ontkomen: als de koper een fout heeft begaan (die hij dan zal moeten kunnen bewijzen); bij overmacht; in geval van onweerstaanbare en niet te voorziene feiten gepleegd door een derde die niets met de overeenkomst te maken heeft. Een van de zaken waarop de verkoper bij een verkoop op internet het minst vat heeft, is de verzending van het goed, waarvoor een extra partij - de bezorger wordt ingeschakeld. Bent u een particulier en wil u de risico's verbonden aan de levering van het voorwerp dat u verkoopt beperken, opteer dan in ieder geval voor een leveringswijze waarbij u de leveringen kunt volgen (vb. een aangetekende zending).

2 Volgens de bewoordingen van artikel 1641 van het Burgerlijk Wetboek "is de verkoper gehouden tot vrijwaring voor verborgen gebreken van de verkochte zaak, die deze ongeschikt maken tot het gebruik waartoe men ze bestemt, of die dit gebruik zodanig verminderen dat de koper, indien hij de gebreken gekend had, de zaak niet of slechts voor een mindere prijs zou hebben gekocht". Deze vrijwaringsplicht wordt opgelegd aan alle verkopers, zowel professionele als niet professionele. Ze biedt de koper de mogelijkheid om de zaak te retourneren en de prijs terugbetaald te krijgen of om de zaak te behouden en een deel van de prijs terugbetaald te krijgen. Als de verkoper op de hoogte was van de gebreken van de zaak, moet hij niet alleen de prijs die hij ervoor heeft gekregen aan de koper terugbetalen maar hem op de koop toe volledig schadeloosstellen. Was de verkoper echter niet op de hoogte van de gebreken van de zaak, dan dient hij alleen de prijs en de naar aanleiding van de verkoop gemaakte kosten aan de koper terug te betalen. Er kunnen zich evenwel problemen voordoen als een van de partijen te kwader trouw is. Bijvoorbeeld, wanneer een van de partijen zou beweren dat hij nooit een overeenkomst heeft gesloten. Het is dus van het grootste belang dat alle s (en andere documenten) die de partijen hebben uitgewisseld, worden bewaard. Deze bevatten alle essentiële elementen van de overeenkomst en het akkoord van de partijen. Het Burgerlijk Wetboek heeft de bewijslastregels tussen particulieren georganiseerd in functie van het bedrag van de onderliggende transactie: voor bedragen van minder dan 375 euro, kan de particulier het bewijs leveren met "alle rechtsmiddelen", dat wil zeggen met alle middelen. U kan dus een kopie van een als bewijs gebruiken, op voorwaarde dat de schrijver van de duidelijk kan worden geïdentificeerd! Dit sluit de gevallen uit waar personen niet hun eigen identiteit maar wel een pseudoniem gebruiken. Boven 375 euro wordt best gebruikgemaakt van een handgeschreven en ondertekend document of van een die met een elektronische handtekening is beschermd! Zo niet kan de slechts worden beschouwd als een "begin van bewijs door geschrift", dat minder bewijskracht heeft dan een echt ondertekend document. Wat ook voor problemen kan zorgen, is een fout, een misverstand tussen de partijen over het gekochte of verkochte goed, over de verkoopvoorwaarden, zelfs als dit misverstand opgezet spel van de verkoper is om de instemming van de koper te verkrijgen. Onlineverkoop tussen particulieren valt dan wel buiten de toepassingssfeer van het Wetboek van economisch recht, toch blijft het een belangrijke rechtshandeling waaruit bepaalde rechten en plichten voortvloeien en waarbij voorzichtigheid is geboden. Cindy Torino Joachim Colot

3 VAT Btw en werken in onroerende staat Doel van dit artikel is te wijzen op een belangrijk onderscheid dat vaak tot verwarring leidt: het btw-tarief van toepassing op werk in onroerende staat en diegene die de btw verschuldigd is. 1. Van toepassing zijnde tarieven Bijzonder aan de sector van het onroerend goed is het feit dat voor bepaalde diensten het verlaagd tarief van toepassing kan zijn. Werken in onroerende staat zijn in principe onderworpen aan het standaardtarief van 21%. Echter, krachtens KB 20 van het Wetboek BTW zijn sommige vastgoedhandelingen, mits aan bepaalde voorwaarden is voldaan, onderworpen aan het verlaagde tarief van 6 %. Deze voorwaarden kunnen worden samengevat als volgt: a. de handelingen moeten de omvorming, renovatie, rehabilitatie, verbetering, herstelling of het onderhoud, met uitsluiting van de reiniging - geheel of ten dele - van een woning tot voorwerp hebben. De Belastingadministratie en de jurisprudentie hebben het begrip "werken in onroerende staat" gedefinieerd en gepreciseerd via diverse beschikkingen en arresten. Sommige werken worden gelijkgesteld met werken in onroerende staat en zijn eveneens onderworpen aan het tarief van 6%, bijvoorbeeld de plaatsing van centrale verwarming of airco, sanitaire installatie, elektrische installaties en de installatie van branddetectie- en beveiliging. b. De werken moeten betrekking hebben op een woning die al minstens 5 jaar in gebruik is en die na uitvoering van de werken, daadwerkelijk uitsluitend of hoofdzakelijk als privéwoning wordt gebruikt. Er dient opgemerkt dat deze voorwaarde in principe op 1 januari 2016 wordt opgetrokken van 5 naar 10 jaar. c. De werken moeten aan een eindgebruiker, eigenaar of huurder van de privéwoning worden geleverd en gefactureerd. d. De factuur van de dienstverrichter moet melding maken van de elementen die de toepassing van het verlaagd tarief rechtvaardigen. Hiernaast moet de klant een attest bezorgen, waarin hij de datum van de eerste ingebruikname van het gebouw en de bestemming van het gebouw als privéwoning bevestigt Naast deze frequent voorkomende toepassing is er eveneens het verlaagd tarief van 6 % voor de afbraak en heropbouw van privéwoningen die zich bevinden in 1 van de 32 specifiek bepaalde stadsgebieden. 2. Wijze van betaling van de btw Daarnaast dient men zich vervolgens de vraag te stellen wie de btw verschuldigd is, wat bijgevolg volledig losstaat van het tarief dat op de dienst van toepassing is. Er moet een onderscheid worden gemaakt tussen twee situaties: Als de klant niet btw-plichtig is, moet de aannemer btw over zijn prestaties rekenen en bijgevolg op de factuur het tarief van 21 % of 6 % toepassen, afhankelijk van de kenmerken eigen aan de handeling.

4 Als de klant btw-plichtig is en periodieke aangiftes indient, moet het werk in onroerende staat worden gefactureerd exclusief btw, aangezien deze door de dienstverlener wordt betaald. Het gaat om het stelsel van verlegging van heffing (medecontractant, art 20 KB n 1 van het Wetboek btw). De afnemer van de dienst (de btw-plichtige) betaalt en recupereert bijgevolg via zijn btw-aangifte de btw in functie van zijn recht op aftrek bij de Administratie. Hij moet er in dit geval zelf op letten dat hij het juiste btw-tarief toepast, zoals hiervoor bepaald. Het tarief en de wijze van voldoening van de btw staan, zoals u ziet, volledig los van elkaar. Het is best mogelijk dat een handeling met 21 % btw wordt gefactureerd, terwijl een andere handeling, onder het stelsel van verlegging van heffing, aan een btw-tarief van 6 % onderworpen kan zijn. Marie Hérin Nicolas Lemaire

5 Social Mag de werkgever bij ongewettigde afwezigheid van een werknemer ervan uitgaan dat het gaat om werkverlating? Wanneer een werknemer ongewettigd niet op het werk komt opdagen, pleegt hij een ernstige inbreuk op een van de bij wet voorziene fundamentele plichten, die doorgaans ook in zijn overeenkomst is opgenomen. De werknemer is immers bij wet verplicht om de werkgever onmiddellijk van zijn arbeidsongeschiktheid op de hoogte te brengen. De arbeidsovereenkomst en/of het arbeidsreglement van de onderneming voorzien over het algemeen dat het aan de werknemer is om binnen een bepaalde termijn het bewijs van de reden van zijn afwezigheid (bijvoorbeeld een doktersbriefje) voor te leggen. Mag de werkgever, wanneer de werknemer niets van zich laat horen en hij helemaal niet weet waarom deze afwezig is, ervan uitgaan dat de werknemer, gelet op zijn houding, van plan is om niet meer te komen werken? Het antwoord is neen. De werkgever moet immers, voor zover mogelijk, op zekere wijze de contractbreuk door de werknemer vaststellen, door voldoende elementen te verzamelen, zodat hij er redelijkerwijs van kan uitgaan dat de werknemer opzettelijk zijn werk verlaat. Hiertoe blijkt uit de jurisprudentie dat de werkgever de werknemer per aangetekende brief moet vragen om zo spoedig mogelijk de reden voor zijn afwezigheid op het werk te melden en hem bovendien moet wijzen op de bepalingen van het arbeidsreglement die in de onderneming van toepassing zijn. Het is tevens van belang dat een maximumtermijn wordt vermeld waarbinnen de werknemer moet reageren (bijvoorbeeld 3 werkdagen). Heeft de werknemer na het verstrijken van deze termijn niet gereageerd, dan mag de werkgever hieruit afleiden dat de werknemer zijn overeenkomst wil beëindigen. De werkgever moet evenwel voorzichtig te werk gaan en onderzoeken of uit de omstandigheden duidelijk blijkt dat de werknemer dit wil. Overmacht (bijvoorbeeld een hospitalisatie) zou immers kunnen verklaren waarom de werknemer de werkgever niet van zijn arbeidsonbekwaamheid of de verlenging ervan op de hoogte kon brengen. Met het oog op meer rechtszekerheid moet de werkgever een tweede, en zelfs een derde en laatste aangetekende brief sturen, waarin hij de werknemer laat weten dat als een reactie uitblijft, hij ervan uitgaat dat de werknemer impliciet zelf zijn ontslag wil geven. Zoals eerder al aangegeven moet duidelijk blijken dat de werknemer de uitvoering van zijn overeenkomst niet wil verderzetten. Wanneer de werkverlating redelijkerwijs kan worden vermoed, dient de werkgever de werknemer op de hoogte te brengen, via een nieuwe aangetekende brief, waarin hij aangeeft dat hij diens houding als werkverlating beschouwt. In dit geval hoeft de werkgever geen opzeggingstermijn te betekenen en evenmin een compensatoire opzeggingsvergoeding te betalen. Hij kan van de werknemer wel eisen dat deze een compensatoire opzeggingsvergoeding betaalt die gelijk is aan het loon dat overeenstemt met de opzeggingstermijn die hij had moeten presteren. Kortom, om zelf geen compensatoire opzeggingsvergoeding te hoeven betalen, kan de werkgever niet anders dan in het kader van dergelijke procedure bijzonder waakzaam te zijn. Tulay Kasap Ali Amerain