Bewerkt artikel van Bibi Schreuder

Transcriptie

1 P a g i n a 1 Bewerkt artikel van Bibi Schreuder Systemisch denken houdt in dat je zonder oordelen een individu ziet als een onderdeel van een groter geheel, een levend systeem. Bert Hellinger, die het systemisch werk met opstellingen ontwikkelde, zag dat de werking van systemen door drie principes worden gestuurd: systemen willen compleet zijn in die zin, dat ieder lid erbij wil horen; systemen hebben een ordening; ieder lid van het systeem heeft een eigen plek ieder systeem zoekt naar balans in nemen en geven. Door systemisch te kijken krijgen we inzicht in hoe onderliggende krachten uit het systeem, bijvoorbeeld het familiesysteem, ons gedrag onbewust beïnvloeden. Wij mensen hebben als kuddedier nog een oerinstinct dat onbewust het grotere geheel dient. Een van die instincten is dat we continu scannen of we erbij horen en onbewust: of alles erbij hoort. Vanuit het kuddeleven gezien is het er niet meer bij horen levensgevaarlijk: de eerste de beste leeuw kan je pakken zonder de bescherming van de kudde als geheel. Een kudde weet dat ieder zijn plek heeft en ieder weet er zijn functie, en dat waarborgt de veiligheid. Weten door onderdeel van een systeem te zijn Al heel vroeg leren we de signalen te herkennen welk gedrag gewenst is, en met welk gedrag we het risico lopen er niet meer bij te horen. Zodra je jezelf over wij hoort spreken, weet je dat je onderdeel bent van dat systeem. Je weet zonder dat dit je ooit verteld hoeft te zijn hoe het toegaat bij ons en dat dat anders is dan bij jullie. Voor een kind is het van levensbelang dat het bij de ouders en bij familie hoort. Het neemt de patronen van die familie over, het is trouw aan de normen en waarden, zo hoort het erbij, en dat geeft een gevoel van onschuld en zekerheid. Zodra je ontrouw wordt aan de waarden, normen en opvoeding van je familie, voel je je schuldig en onzeker. In de loop van het leven neem je deel aan steeds meer systemen. Naast het basissysteem van de familie wordt een kind in school, of misschien eerst in de kinderopvang, deel van een ander wij, een ander systeem, met andere normen en regels die laten merken hoe je er hier bij hoort. Het primaire systeem is echter de familie, en ieder kind is in eerste instantie trouw aan zijn eigen familie. Dit is voor een groot gedeelte een onbewuste loyaliteit. Veel gedrag wordt op een of andere manier gestuurd door de onderliggende krachten van die loyaliteit aan het familiesysteem.

2 P a g i n a 2 Systemen willen compleet zijn Soms gebeuren er pijnlijke dingen, waar we liever niet aan denken of over spreken. Verdriet, pijn of schaamte kan het leven zo moeilijk maken dat het er niet meer aan denken verder leven mogelijk maakt. Zo kunnen nare gebeurtenissen of het verlies van iemand verdrongen worden. Maar uiteindelijk is het een illusie, de feiten zijn gewoon gebeurd, alleen de emoties of de oordelen en meningen kunnen de feiten op dat moment niet aan. Systemen zijn pas compleet als iedere gebeurtenis, ieder systeemlid erbij mag horen. Gedrag zien als richtingaanwijzer Het systeem zorgt ervoor dat later soms generaties later degene die buitengesloten werd, door het gedrag van een familielid weer in beeld gebracht wordt. Voor kinderen is het van groot belang (dat kuddediereninstinct!) dat er een veilig en dus compleet systeem is. Ze lijken voelsprieten te hebben voor verstoringen in het systeem. Zodra er in het systeem iets of iemand ontbreekt, of als mensen niet hun eigen plek in het systeem innemen, zullen kinderen daar onbewust op reageren met vreemd gedrag. Ook andere systemen, bijvoorbeeld een schoolorganisatie, willen compleet zijn. Hoewel ieder anders dan bij je familie slechts tijdelijk lid is van het systeem school, kunnen er ook in dit systeem mensen of gebeurtenissen buitengesloten zijn. Mensen die ontslagen zijn om redenen waar maar liever niet meer over gesproken wordt, de schaamte over de leerling die vermist raakte tijdens een schoolkamp, en misschien zijn er gebeurtenissen in de doofpot gestopt door het bestuur, zonder dat iemand van de teamleden of leerlingen daar iets van weet. Dan toch kan het zijn dat leerlingen of het team in dienst genomen worden door het systeem om dit buitengeslotene in beeld te brengen. Het onbewuste gedrag van kinderen wijst volwassenen waar ze moeten kijken voor oplossingen. Helaas doen ze dat op een onbeholpen manier, met gedrag dat de aandacht trekt. Daardoor wordt er juist níet gekeken naar wat er in het grotere geheel niet in orde is, maar reageren we met het willen corrigeren van het gedrag. Met een systeemopstelling* komt aan het licht waar het lastige gedrag van het individu naar verwijst. Dan wordt opeens helder dat bijvoorbeeld pestgedrag niet alleen draait om twee kinderen, maar dat deze kinderen onbewust wijzen op het ontbreken van iemand, of op een verstoorde ordening van het systeem. Meestal is het gedrag een herhaald patroon. Een patroon dat zijn wortels heeft in het familiesysteem, of misschien heeft het te maken met de schoolorganisatie. We kunnen ook zonder een opstelling te doen systemisch kijken. En dat heeft heel veel effect. Als we maar durven kijken zonder oordeel, zonder dat we van tevoren weten wat te doen

3 P a g i n a 3 Ordening Zoals je weet heeft iedere persoon in een systeem een eigen plek. In het gezin staat vader op de eerste plek, bij de deur tussen de binnenwereld (het gezin) en de buitenwereld (de maatschappij). Hij staat op deze plek om zijn gezin te beschermen en heeft de blik naar buiten. Moeder staat op de tweede plek. Daarna is de volgorde oudste kind, tweede, derde enzovoort. Ook miskramen en overleden kinderen horen in deze rij thuis. Wanneer een kind niet een eigen plek inneemt, maar bijvoorbeeld tussen vader en moeder instaat zullen de gezinsleden hier onbewust op reageren in gedrag. Ook is het merkbaar wanneer (een van de) ouders een andere plek inneemt. Dit gedrag van huis uit nemen de kinderen ook weer mee de maatschappij in. Ze zullen ook in de klas dit gedrag laten zien. Andere kinderen laten dit vaak merken door buitensluiting of pikken zodat de pikorde weer hersteld kan worden. Een ervaren lerares doet een opstelling over een klas die haar het bloed onder de nagels vandaan haalt. Ze voelt zich machteloos en ziet ertegen op om deze klas les te geven. De lerares stelt een representant op voor de meisjes in de klas en een voor de jongens en daarna stelt ze zichzelf erbij op. In de opstelling blijkt dat de jongens de macht hebben in deze klas. De lerares, die zelf in de opstelling staat, wordt gevraagd of ze gesteund wordt door de schoolleiding. Ze antwoordt dat ze niet zo veel heeft aan de leiding, die man is niet capabel voor zijn taak. De representant van de jongens begint hierop hard te lachen. Er wordt een representant voor de schoolleiding bij opgesteld. De jongens draaien zich nu helemaal van de lerares af. De lerares voelt zich vermoeid en draait zich van de schoolleiding af. Dan vraagt de begeleidster van de opstelling haar om naar de schoolleider te kijken en te zeggen: Ik wil dat je me steunt. Ik kan het niet alleen met deze klas. Ze kan het bijna niet zeggen, maar doet het wel na een tijdje. Direct is te zien dat de jongens naast de meisjes gaan staan en gespannen kijken naar de lerares. Als de lerares zich omdraait, kijken de jongens en meisjes haar aan en zeggen dat ze nu wel aan het werk willen gaan. Deze opstelling laat zien dat het gedrag van de leerlingen wijst naar verstoorde orde in de organisatie. De lerares had oordelen over de schoolleiding. Daarmee kwam ze systemisch op een positie terecht boven de schoolleiding. Door steun (hulp) te kunnen vragen aan de schoolleiding nam ze weer haar eigen positie in het systeem in.

4 P a g i n a 4 Balans in nemen en geven Relaties, zowel in werk als in vriendschappen, blijven levendig door een continue uitwisseling. De een geeft, de ander neemt. Het is voelbaar. Dat drijft meestal weer tot het omdraaien van de rollen van geven en nemen. Soms blijft er schuld, de een heeft gegeven wat de ander heeft genomen en er is geen beweging terug. Dat is in orde, zolang dat gewoon erkend wordt. Maar soms neemt iemand niet de verantwoordelijkheid voor de schuld, het wordt niet erkend als feit, maar bijvoorbeeld met verzachtende omstandigheden omkleed. Sommige mensen vragen zich af waardoor ze zich toch altijd schuldig voelen, zonder dat daar reden toe is. In opstellingen zien we dan dat dit verbonden is met een nog uitstaande schuld die erkend wil worden, bijvoorbeeld van een grootvader die het erfdeel van zijn broer verkwanselde. Ook allerlei gedrag, zoals overmatig veel geven aan anderen, of zichzelf als underdog zien, kan de onbewuste drang zijn om een schuld uit het verleden in te lossen. Onbewust kan iemand zo steeds terechtkomen in de slachtofferrol. Er is één uitzondering in de wederkerigheid tussen nemen en geven en die vind je in de relatie tussen ouders en kinderen. De ouders geven, het kind neemt. Dit is al te ontdekken zodra een kind geboren wordt. De moeder geeft (borst)voeding, het kind neemt en zo kan het kind in leven blijven. Ook hier zie je in gedrag verstoringen. Wanneer de ouder neemt en het kind moet geven voel je dat dit niet in balans is. Dat hier de rollen omgedraaid zijn. Vaak heeft de betreffende ouder dan ook niet kunnen nemen van de eigen ouders en neemt dan de tekorten via het kind. Dit zijn onbewuste bewegingen van het systeem. Erkennen dat het is zoals het is Het toepassen van systemisch denken lijkt heel paradoxaal: iets kan alleen veranderen door eerst te erkennen dat het is zoals het is. Zonder enig oordeel de feiten zien en erkennen dat het is zoals het is, werkt helend voor het hele systeem, en dat heeft weer een bevrijdende uitwerking op alle leden van dat systeem. Het voelt misschien geforceerd om vreselijk gedrag te zien als iets positiefs. Ook wij professionals zijn gebonden aan onze eigen systemen en trouw aan de denkpatronen die daarbij horen. Systemisch kijken is vaak zo anders dan we in ons westers denken gewend zijn, dat we met ja, maar liever trouw blijven aan onze vertrouwde denkpatronen. Ik daag je uit om, al is het maar voor één experiment, helemaal zonder oordelen of ja-maren, een kind met negatief gedrag te erkennen voor wat hij of zij mogelijk doet voor het grotere systeem. En dan, nog steeds oordeelloos, af te wachten en te zien welke effecten je merkt. Je kunt bijvoorbeeld in je verbeelding het kind voor je zien en zeggen: Dank je dat jij opgemerkt hebt dat iets in het systeem niet in orde is. Ook al weet ik nog niet wat, ik zie dat jij hard werkt om het aan het licht te brengen. Het gaat er dus om dat jouw innerlijke houding zich opent voor de grotere gehelen. En alleen dat al heeft effect op alle bewegingen in dat systeem. Het betekent niet dat we niets doen en lijdzaam aan de kant staan. Dit is ook een methode om op te treden. We richten alleen niet onze aandacht op een klein onderdeel, of op een symptoom. Met het erkennen van iets wat in het systeem om erkenning vraagt, doen we

5 P a g i n a 5 werkelijk iets actief. Laten we kijken welke effecten we zien, in jezelf, in het gedrag, bij de betrokkenen, en in het hele systeem... Per slot van rekening nemen we tot nu toe vaak maatregelen die achteraf geen effect blijken te hebben, dus waarom niet een keer een experiment doen dat mogelijk wel effecten heeft? Het is onze taak als professionals kinderen een veilige omgeving te bieden om zich te kunnen ontwikkelen. Door ons bewust te zijn van onze eigen innerlijke houding, en steeds te checken of het systeem wel compleet mag zijn bij mij, of ik zelf mijn eigen plek inneem, en niet bijvoorbeeld door een oordeel te hebben over iemand mezelf boven diegene stel, dragen we bij aan die veiligheid. Zolang een systeem niet compleet is, of als een kind voelt dat er geoordeeld wordt over zijn ouders of afkomst, zal het kind in beslag genomen worden om het systeem compleet te maken of te verdedigen. Al die energie kan niet besteed worden aan leren of vriendschapsrelaties. We kunnen ons trainen in het systemisch kijken door onszelf steeds bloot te stellen aan de mogelijkheid dat lastig gedrag misschien voortkomt uit die systeemkrachten. Als er in een systeem (ook je eigen systeem!) onrust of een conflict is, kan het helpen je aan de hand te laten nemen door een aantal vragen. Stel jezelf deze vragen zonder oordeel, en zonder dat je een antwoord hoeft te geven: Aan wie is hij/zij trouw door dit gedrag te vertonen? Wie of wat is mogelijk buitengesloten (in zijn/haar familie, of door mij) dat hij/zij door zijn/haar gedrag nu weer probeert te her-inneren? Mag ieder en alles uit het systeem werkelijk een plek hebben bij mij, bij ons? Kan ik erkennen dat wat gebeurd is, ís zoals het is? Is er gedrag of zijn er gebeurtenissen die ik zo veroordeel, dat ik ze liever er niet laat zijn dan te erkennen dat de feiten zijn zoals ze zijn? Over wie heb ik oordelen (ook al probeer ik dat niet te laten merken)? Kan ik de ouders van het kind nemen zoals ze zijn? Ook al hebben we geen idee wat er in het systeem aan de hand is, toch kunnen we ons steeds openstellen voor de mogelijkheid dat ongewenst gedrag een gebaar is ten dienste van het systeem. Dat betekent niet dat ongewenst gedrag goedgepraat moet worden. Maar vaak slaan we een essentiële stap over als we gedrag willen corrigeren: we vergeten het te erkennen. Door direct bezig te zijn met het willen veranderen van het gedrag, sluiten we iets het feit dat dit gedrag er nou eenmaal is buiten. En voilà: daar zitten wij in dezelfde dynamiek, en volgen het patroon van buitensluiten. De kunst is dus en de taak? om onszelf als professionals een systemische blik te gunnen, en niet in de patronen voort te gaan maar vanuit een oordeelloze houding te luisteren naar wat het systeem ons via het (lastige) gedrag te vertellen heeft. * De systeemopstelling is een methode om onderliggende krachten en verbanden in een systeem (familiesysteem, onderwijssysteem, organisatiesysteem) inzichtelijk te maken. De methode maakt gebruik van representanten die, eenmaal opgesteld in de ruimte, informatie weten over het systeem dat is opgesteld, zonder dat hun iets erover verteld hoeft te worden. Ons lichaam heeft kennelijk sensoren waarmee we informatie van systemen kunnen opvangen. Albrecht Mahr noemt dit het wetende veld. Rupert Sheldrake heeft dit beschreven als morfogenetische velden.