Beroep tegen schorsing als ordemaatregel en verlenging daarvan is gegrond, omdat de werknemer niet vooraf zijn zienswijze kon indienen

Transcriptie

1 Beroep tegen schorsing als ordemaatregel en verlenging daarvan is gegrond, omdat de werknemer niet vooraf zijn zienswijze kon indienen in het geding tussen: UITSPRAAK [appellant], wonende te [woonplaats], appellant, hierna te noemen [appellant] gemachtigde: de heer mr. J.L. Aarts en het College van Bestuur van [verweerder], gevestigd te [vestigingsplaats], verweerder, hierna te noemen de werkgever 1. VERLOOP VAN DE PROCEDURE Bij beroepschrift van 2 mei 2018, ingekomen op 3 mei 2018, heeft [appellant] beroep ingesteld tegen de beslissingen van de werkgever van respectievelijk 4 april 2018, om hem gedurende vier weken op grond van artikel 2.7 lid 1 cao te schorsen bij wijze van ordemaatregel en van 19 april 2018, om deze schorsing te verlengen met vier weken. De werkgever heeft op 14 juni 2018 een verweerschrift ingediend en aangevuld op 21 juni De mondelinge behandeling van het beroep vond plaats op 2 juli 2018 te Utrecht. [appellant] was aanwezig en werd bijgestaan door zijn gemachtigde. Namens de werkgever waren aanwezig de directeur onderwijscluster Economie, en HRMadviseur. [Appellant] heeft een pleitnotitie overgelegd. 2. DE FEITEN [Appellant] is sinds 2000 als docent Economie in dienst van de werkgever. Hij is werkzaam als docent in een vast dienstverband met een volledige betrekkingsomvang. Op de arbeidsverhouding is de cao van toepassing. Naar aanleiding van twee klachten, te weten van een gehele klas en van een individuele student over het gedrag van [appellant], heeft de werkgever [appellant] uitgenodigd voor een gesprek op 26 maart [Appellant] heeft zich de ochtend van 26 maart 2018 ziek gemeld. Diezelfde dag heeft de werkgever [appellant] een aangetekende brief gestuurd met daarin de mededeling dat de ziekmelding niet wordt geaccepteerd en tevens het voornemen om [appellant] te schorsen omdat hij met de klagende studenten in discussie is gegaan en zich binnen het team op onwenselijke wijze heeft uitgelaten. Onder verwijzing naar de artikelen 2.7 en 2.10 cao stelt de werkgever [appellant] in de gelegenheid om tot uiterlijk 29 maart 2018 per zijn opvattingen omtrent de voorgenomen schorsing kenbaar te maken / uitspraak d.d. 16 juli 2018 pagina 1 van 5

2 Op 28 maart 2018 stuurt [appellant] een naar de werkgever waarin hij aangeeft dat hij zich wenst te verweren tegen het voornemen tot schorsing. Hij geeft daarbij aan dat hij conform artikel 2.10 lid 3 cao 14 dagen de tijd heeft om zich te verweren. De werkgever reageert niet op deze . Op 4 april 2018 legt de werkgever [appellant] een schorsing als ordemaatregel op voor de duur van vier weken op basis van artikel 2.7 lid 1 cao. In het besluit staat dat de werkgever tot op dat moment geen opvatting van [appellant] heeft vernomen. De schorsing is blijkens de bestreden beslissing opgelegd omdat de werkgever meerdere concrete feiten en signalen had vernomen, zowel van studenten als van collegadocenten over de onberekenbare wijze van communiceren van [appellant]. In het besluit wordt [appellant], onder verwijzing naar artikel 2.10 lid 3 en lid 4 cao, de mogelijkheid geboden om zich binnen 14 dagen te verweren tegen de schorsing. Bij brief van 19 april 2018 deelt de werkgever [appellant] het besluit mee om de op 26 maart 2018 opgelegde schorsing als ordemaatregel met een periode van vier weken te verlengen omdat het door de werkgever ingestelde onderzoek zich nog in een fase bevindt dat nog geen definitieve besluitvorming kan plaatsvinden. Het beroep is gericht tegen de besluiten van 4 en 19 april [appellant] is ten tijde van de zitting 50% arbeidsongeschikt. Nadat de schorsing was afgelopen, hebben partijen afgesproken dat [appellant] zijn werkzaamheden nog niet hervat zolang het psychologisch onderzoek, dat inmiddels op aanraden van de bedrijfsarts is aangevraagd, is afgerond. 3. STANDPUNTEN VAN PARTIJEN Standpunten [appellant] De werkgever heeft zich zonder enige reden niet gehouden aan de procedurevoorschriften die de cao stelt ten aanzien van een schorsing als ordemaatregel. De schorsing is opgelegd zonder dat [appellant] verweer heeft mogen voeren tegen het voornemen daartoe. Reeds om deze reden is het beroep gegrond. Daarnaast mag een schorsing alleen worden opgelegd als dit dringend noodzakelijk is en daarvan is geen sprake. Bovendien viel de periode van schorsing deels in de vakantie en dan is het niet noodzakelijk om tot schorsing van een werknemer over te gaan. Voorts heeft de werkgever zowel de schorsing als de verlenging van de schorsing onvoldoende gemotiveerd. De schorsingen zijn slechts gebaseerd op een vermeende ongewenste wijze van aanspraken door [appellant], hetgeen onvoldoende grond is voor het opleggen van dergelijke diffamerende schorsingen. Pas in het verweerschrift heeft de werkgever een begin gemaakt met het motiveren van de schorsingen. Het achteraf via een verweerschrift legitimeren van de schorsingen is niet toegestaan. Daarnaast zijn de gemaakte verwijten in het verleden ook geen reden geweest om [appellant] te schorsen. Ook is de eerste schorsing disproportioneel lang, / uitspraak d.d. 16 juli 2018 pagina 2 van 5

3 laat staan de twee schorsingen samen. Een onderzoek in samenhang met een schorsing dient voortvarend te worden uitgevoerd. Er is geen sprake van een zodanige onrust dat deze een dergelijke lange schorsing rechtvaardigt. Ook is niet onderbouwd welke incidenten nader onderzocht moeten worden en reeds onderzocht zijn. De schorsingen kunnen dan ook niet standhouden. Standpunten werkgever [Appellant] is door de jaren meerdere malen aangesproken op zijn gedrag en verbale communicatie, zo ook tijdens het laatste functioneringsgesprek op 30 mei Daarnaast heeft hij een schriftelijke waarschuwing gekregen voor zijn gedrag op 11 mei 2016 en een mondelinge waarschuwing op 9 november [Appellant] vertoont al jaren hetzelfde gedrag en belooft telkens beterschap. Maar hij blijft desondanks telkens hetzelfde gedrag vertonen. Voor de veiligheid van betrokkenen kunnen de documenten horende bij de klacht over [appellant] niet bijgevoegd worden bij het verweerschrift. Collega s durven de incidenten die plaats hebben gevonden niet op papier te zetten, omdat ze zich geïntimideerd voelen en bang zijn voor represailles van [appellant]. In de periode naar de afronding van een schooljaar is het van belang dat er een veilige stabiele leeromgeving voor de studenten en een veilige werkomgeving voor de medewerkers bestaat. Dit was onmogelijk door de vele incidenten met [appellant]. Dit bleek ook tijdens het teamoverleg op 27 februari Ook heeft [appellant] de studenten die bij de werkgever hadden geklaagd over zijn gedrag en wijze van communiceren, daarop aangesproken. Om de rust binnen de organisatie terug te brengen, heeft de werkgever [appellant] geschorst als ordemaatregel. Omdat er twijfel was over de ziekmelding van [appellant] op 26 maart 2018 was het noodzakelijk hem te schorsen. Anders kon hij terug op school komen wanneer hem dat uitkwam. Desgevraagd heeft de werkgever ter zitting verklaard dat het onderzoek naar de gedragingen van [appellant] nog steeds gaande is. In de werkkast van [appellant] heeft de werkgever bepaalde stukken aangetroffen die de werkgever eerst verder moet onderzoeken alvorens hij een besluit kan nemen over welk vervolg hij wenst te geven aan de gebeurtenissen. Het is niet te zeggen tot wanneer het onderzoek nog precies zal duren. 4. OVERWEGINGEN VAN DE COMMISSIE De bevoegdheid en de ontvankelijkheid Aangezien de instelling is aangesloten bij de Commissie en het beroep is gericht tegen één van de besluiten, genoemd in artikel 12.2 lid cao, en binnen de daartoe geldende termijn is ingesteld, is de Commissie bevoegd van het beroep kennis te nemen en is het beroep ontvankelijk. Het schorsingsbesluit van 4 april 2018 De Commissie stelt vast dat de werkgever in de brief van 26 maart 2018 met daarin zijn voornemen tot het opleggen van een schorsing slechts in algemene zin verwijst naar de artikelen 2.7 en 2.10 cao en [appellant] in de gelegenheid stelt om zijn opvattingen / uitspraak d.d. 16 juli 2018 pagina 3 van 5

4 binnen drie dagen kenbaar te maken. Artikel 2.10 cao bepaalt dat de werknemer in de gelegenheid wordt gesteld om zijn zienswijze op dit voornemen kenbaar te maken. Vervolgens neemt de werkgever een definitief besluit. Daarbij maakt de cao onderscheid tussen een schorsing op grond van artikel 2.7 lid 1 en op grond van artikel 2.7 lid 2 van de cao. Betreft het een schorsing als bedoeld in lid 1, een schorsing als ordemaatregel voor de duur van ten hoogste vier weken als het belang van de instelling dat dringend vereist, dan moet de werknemer voordat hij wordt geschorst door de werkgever bij aangetekende brief in de gelegenheid worden gesteld zijn opvattingen omtrent de schorsing kenbaar te maken. De opvattingen van de werknemer worden opgenomen in de brief waarin de schorsing wordt bevestigd. Gaat het om een schorsing als bedoeld in artikel 2.7 lid 2 cao, dan is de verweerprocedure van artikel 2.10 lid 2 cao van toepassing en dient de werknemer binnen 14 dagen de werkgever te melden als hij zich wil verweren en dient de werkgever hem in de gelegenheid te stellen om zich binnen 28 dagen na verzending van de brief met het voornemen tot schorsing tegen een dergelijke schorsing te verweren. Uit de van [appellant] van 28 maart 2018 blijkt dat [appellant] in de veronderstelling verkeerde dat hij veertien dagen de tijd had om zich te verweren en dat hij van deze mogelijkheid gebruik wenste te maken. De werkgever heeft nagelaten op deze te reageren. Ook heeft hij niet op een andere manier aan [appellant] te kennen gegeven dat het voornemen zag op een schorsing als bedoeld in artikel 2.7 lid 1 cao en dat hij zijn opvattingen daarom voor 29 maart 2018 diende te geven. Pas in het definitieve besluit specificeert de werkgever dat het gaat om een schorsing op grond van artikel 2.7 lid 1 met een verwijzing naar de verweerprocedure uit artikel 2.10 lid 2 cao. Een verwijzing die onjuist is omdat bij een schorsing het achteraf bieden van de mogelijkheid om een zienswijze in te dienen, niet past binnen de in de cao voorgeschreven procedure en systematiek. Door [appellant] niet in de gelegenheid te stellen de belangen die aan zijn kant spelen naar voren te brengen, heeft hij zich niet adequaat kunnen verweren en heeft de werkgever deze belangen niet kunnen betrekken bij de belangenafweging die vooraf dient te gaan aan het nemen van een besluit tot schorsing. Reeds hierom zal de Commissie het beroep tegen het besluit van 4 april 2018 gegrond verklaren. Het schorsingsbesluit van 19 april 2018 De werkgever heeft de schorsing op grond van artikel 2.7 lid 1 cao met een periode van vier weken verlengd. Bij een besluit tot verlenging is er sprake van een nieuw schorsingsbesluit. Daarom is artikel 2.10 lid 1 cao ook van toepassing op de verlenging en moet de werknemer door de werkgever in de gelegenheid gesteld worden zijn opvattingen omtrent de voorgenomen verlenging kenbaar te maken. In de brief van 19 april 2018 heeft de werkgever [appellant] meegedeeld dat de schorsing voor vier weken werd verlengd omdat het ingestelde onderzoek zich nog in een fase bevond dat geen definitieve besluitvorming kon plaatsvinden. Niet gebleken is dat de werkgever [appellant] voorafgaande aan het besluit van 19 april 2018 heeft meegedeeld voornemens te zijn de schorsing te verlengen, noch dat de werkgever [appellant] heeft aangegeven welk onderzoek gaande is en welke stappen daarin zijn gezet en nog gezet moeten worden. Door niet na te gaan welke belangen mogelijk aan de / uitspraak d.d. 16 juli 2018 pagina 4 van 5

5 zijde van [appellant] speelden, heeft de werkgever deze belangen niet kunnen betrekken bij zijn besluitvorming. De hiermee gepaard gaande belangenafweging had vooraf dienen te gaan aan het nemen van het besluit tot verlenging van de schorsing. Het is immers denkbaar dat na afloop van de eerste schorsing voor de werknemer bepaalde omstandigheden, die van belang kunnen zijn voor het te nemen besluit, gewijzigd zijn. Omdat [appellant] niet in de gelegenheid is gesteld om zijn opvattingen ten aanzien van de verlenging kenbaar te maken, heeft de werkgever niet voldaan aan zijn verplichtingen voortvloeiend uit artikel 2.10 lid 1 cao en is [appellant] geschaad in zijn door de cao geboden rechtsbescherming en zal zij het beroep tegen het tweede schorsingsbesluit gegrond verklaren. Alles overziende oordeelt de Commissie het beroep tegen de besluiten van 4 en 19 april 2018 om bovenvermelde redenen gegrond. Gelet hierop kunnen alle overige door partijen opgeworpen gronden en weren onbesproken blijven. 5. OORDEEL Op grond van bovenstaande overwegingen verklaart de Commissie het beroep gegrond. Vastgesteld te Utrecht op 16 juli 2018 door mr. L.C.J. Sprengers, voorzitter, drs. H. Donkervoort en C.J. Duinmaijer, leden, in aanwezigheid van mr. T. Ketting, secretaris. mr. L.C.J. Sprengers voorzitter mr. T. Ketting secretaris / uitspraak d.d. 16 juli 2018 pagina 5 van 5