VOORZIENINGENRECHTER VAN DE RECHTBANK DEN HAAG

Transcriptie

1 uitspraak VOORZIENINGENRECHTER VAN DE RECHTBANK DEN HAAG Bestuursrecht zaaknummer: AWB 13/19825 en 13/19823 (gemachtigde: mr. drs. T. Neijzen), en de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, verweerder (gemachtigde: mr. M. Garabitian). Procesverloop Op 31 mei 2013 hebben verzoeksters een aanvraag ingediend tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 14 van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000) met de beperking ' niet tijdelijke humanitaire gronden op grond van de overgangsregeling langdurig verblijvende kinderen' (de Regeling). Op deze aanvragen is door verweerder op 30 juli 2013 afwijzend beslist. Verzoekers hebben tegen deze besluiten 30 juli 2013 een bezwaarschrift ingediend, alsmede de voorzieningenrechter verzocht een voorziening te treffen die ertoe strekt de uitzetting achterwege te laten, totdat op het bezwaar is beslist. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken ingezonden en een verweerschrift ingediend. De openbare behandeling van het verzoek heeft plaatsgevonden op 13 november Verzoekers zijn aldaar in persoon verschenen en werden bijgestaan door hun gemachtigde. Verweerder heeft zich doen vertegenwoordigen door zijn gemaehtigde. Overwegingen 1. Indien voorafgaand aan een mogelijk beroep bij de rechtbank tegen een besluit bezwaar is gemaakt, kan de voorzieningenrechter van de rechtbank die bevoegd kan worden in de hoofdzaak, ingevolge artikel 8:81, eerste iid, Algemene wet bestuursrecht (Awb) op verzoek een voorlopige voorziening treffen indien onverwijlde spoed, gelet op de betrokken belangen, dat vereist.

2 2. Verweerder heeft verzoeksters medegedeeld dat gedurende de behandeling van het bezwaar uitzetting niet achterwege wordt gelaten, Verzoeksters hebben derhalve een spoedeisend belang bij de verzochte voorziening. 3. In het kader van de aanvraag om in aanmerking te komen voor een verblijfsvergunning regulier op grond van de Regeling wordt verzoekster 1 als hoofdaanvrager aangemerkt. De aanvraag van verzoekster 2 is afhankelijk van de aanvraag van verzoekster Verweerder heeft de aanvraag afgewezen, omdat verzoekster 1 niet in het bezit is van een geldige machtiging tot voorlopig verblijf (mw) en zij niet behoort tot een van de categorieen vreemdelingen genoemd in artikel 17, eerste lid, aanhef en onder a tot en met f, van de Vw 2000 en artikel 3.71, tweede en derde lid, van het Vreemdelingenbesluit 2000 (Vb 2000) die vrijgesteld zijn van de verphchting over een mvv te beschikken. Verzoekster 1 voldoet evenmin aan de vereisten van de Regeling, zoals opgenomen in het Wijzigingsbesluit2013/l van de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie van 30 januari 2013, houdende wijziging van de Vreemdelingencirculaire 2000 (Vc 2000), nu verzoekster nimmer een asielaanvraag in Nederland heeft ingediend. Er is een gerechtvaardigd onderscheid tussen kinderen met een asielachtergrond, en kinderen zonder een dergelijke achtergrond. Deze is onder meer gelegen in het aspect van de subjectieve vrees voor terugkeer naar het land van herkomst, een vrees die niet speelt bij kinderen die een reguliere aanvraag hebben gedaan. Voor vrijstelling van het mw-vereiste op grond van de Regeling komt verzoekster dan ook niet in aanmerking. Worteling in Nederland is geen reden om af te wijken van het beleid zoals neergelegd in de Regeling. Evenmin is gebleken van andere omstandigheden op grond waarvan verzoeksters dienen te worden vrijgesteld van het mvvvereiste, aldus verweerder. 5. Hiermee kunnen verzoeksters zich niet verenigen. Verzoeksters zijn van mening dat zij vrijgesteld dienen te worden van het mvv-vereiste reeds nu verzoeksters tot 14 juli 2011 in het bezit waren van een verblijfsvergunning. Daarnaast zijn verzoeksters van mening dat zij wel degelijk in aanmerking komen voor vrijstelling van het mw-vereiste op grond van de Regeling. Onder verwijzing naar de parlementaire geschiedenis van de Regeling stellen Verzoekers dat de ratio achter de Regeling moet worden gezocht in de worteling van kinderen in Nederland. De in de Regeling opgenomen voorwaarde dat een asielaanvraag moet zijn gedaan is dan ook een ongerechtvaardigd onderscheid tussen kinderen die wel een asielachtergrond hebben en kinderen die dat niet hebben, en is daarmee in strijd met het in verschillende (inter)nationaalrechtelijke regelingen neergelegde nondiscriminatieverbod. Verzoekers verwijzen daarbij onder meer naar artikel 1 van de Grondwet, artikel 14 in samenhang met artikel 8 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de fundarnentele vrijheden (EVRM), artikel 3 van het Internationaal Verdrag tot bescherming van de rechten van het kind (IVRK), artikel 26 van het Internationaal Verdrag inzake Burgerlijke en Politieke Rechten (FVBPR), alsmede de verschillende Internationale discriminatieverboden en jurisprudence van het Hof van Justitie van de EU en de jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Subsidiair hebben verzoekers aangevoerd dat, als het onderscheid in het algemeen wel gerechtvaardigd is, dit in hun specifieke geval toch als een ongerechtvaardigd onderscheid moet worden beschouwd, nu verzoekers hier te lande rechtmatig verblijf hebben gehad op grond van een B9-procedure. Ook bij slachtoffers van mensenhandel en hun kinderen is er sprake van een subjectieve vrees voor terugkeer naar het land van herkomst. Er is dus geen (relevant) verschil tussen (kinderen van) asielzoekers en verzoekers, als het gaat om het

3 aspect van subjectieve vrees en de daarmee gepaard gaande spanning vanwege mogelijk gedwongen terugkeer. 6. De voorzieningenrechter ovenveegt als volgt. Ingevolge artikel 16, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vw 2000, kan een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 14 van die wet worden afgewezen, indien de vreemdeling niet beschikt over een geldige mvv die overeenkomt met het verblijfsdoel waarvoor de verblijfsvergunning is aangevraagd. In artikel 17, eerste lid van de Vw 2000 en in artikel 3.71, tweede lid, van het Vb 2000 worden categorieen vreemdelingen opgesomd die vrijgesteld zijn van de verplichting over een (geldige) mvv te beschikken. Op grond van het derde lid wijst verweerder de aanvraag voor een verblijfsvergunning regulier niet af wegens het ontbreken van een geldige mw als dit leidt tot een onbillijkheid van overwegende aard (de hardheidsclausule). Ingevolge de Regeling, voorzover hier van belang, verleent verweerder een vergunning aan de vreemdeling die in het kader van de Regeling als hoofdpersoon kan worden beschouwd: a. die jonger is dan 21 jaar op de startdatum van de peilperiode; b. die zelf, dan wel ten behoeve van wie, op de startdatum van de peilperiode tenminste vijf jaar voor het bereiken van de leeftijd van 18 jaar een aanvraag als bedoeld in artikel 28 Vw (asielaanvraag) heeft, dan wel is, ingediend bij de IND en na die aanvraag tenminste vijf jaar in Nederland heeft verbleven; c. die zich gedurende de periode van verblijf in Nederland niet langer dan een aaneengesloten periode van drie maanden heeft onttrokken aan het toezicht van IND, DT&V, COA of de Vreemdelingenpolitie (in het kader van de meldplicht), of in het gevai van alleenstaande minderjarige vreemdelingen, van voogdijinstelling Nidos; en d. die, voor zover van toepassing, vooraf schriftelijk heeft aangegeven dat hij zijn lopende procedures onvoonvaardelijk intrekt bij verblijfsverlening op grond van de regeling. De IND werpt niet tegen dat door of namens de vreemdeling geen asielaanvraag is ingediend indien een ouder van de vreemdeling een asielaanvraag heeft ingediend en de vreemdeling na de start van de asielprocedure is geboren. De overige voorwaarden gelden onverkort. In paragraaf 3.3. van de Regeling, merkt verweerder, in aanvulling op het bepaalde in paragraaf Bl/4.1.1 van de Vc 2000, de groep vreemdelingen die voldoet aan de voorwaarden van de regeling aan als bijzondere groep aan wie in het kader van de hardheidsclausule als bedoeld in artikel 3.71, vierde lid (thans derde lid) van het Vb 2000, vrijstelling van het mw-vereiste wordt verleend. Indien de vreemdeling niet voldoet aan de voorwaarden van de Regeling en ook overigens niet is gebleken van omstandigheden als neergelegd in paragraaf Bl/4.1.1, wijst verweerder de aanvraag af wegens het ontbreken van een mw met toepassing van het bepaalde in artikel 16, eerste lid, aanhef en onder a van de Vw Verweerder heeft zich ter zitting op het standpunt gesteld dat worteling geen criterium is dat ten grondslag ligt aan het beleid dat is geformuleerd in de Regeling. Er wordt dan ook geen ongerechtvaardigd onderscheid gemaakt met de voorwaarde dat, om in aanmerking te komen voor een verblijfsvergunning op grond van de Kinderpardonregeling,

4 de betrokkene een asielaanvraag dient te hebben gedaan. Verweerder heeft daarbij gewezen op de bijzondere verantwoordelijkheid van de overheid ten opzichte van vreemdelingen die in Nederland asiel hebben aangevraagd. 8. Gelet op het vorenstaande ziet de voorzieningenrechter zich - kort gezegd - voor de vraag gesteld of het onderscheid tussen kinderen met een asielachtergrond en kinderen zonder een asielachtergrond, zoals dat in de Regeling wordt gemaakt, gerechtvaardigd is. Bij de beantwoording van deze vraag speelt in deze specifieke zaak de vraag mee of het feit dat verzoeksters op grond van de B9-regeling rechtmatig verblijf hebben genoten, de uitkomst anders maakt. De voorzieningenrechter is van oordeel dat deze vereenvoudigde spoedprocedure zich niet goed feent voor een zorgvuldige beoordeling van deze complexe rechtsvragen. De voorzieningenrechter acht het om die reden aangewezen dat de rechtsvragen die hier spelen te zijnertijd in een bodemprocedure worden beantwoord. Gelet hierop, alsmede op de lange duur van het verblijf van verzoeksters hier te lande en de onomkeerbare gevolgen van een eventuele uitzetting, ziet de voorzieningenrechter aanleiding om het verzoek toe te wijzen. Hierbij weegt de voorzieningenrechter mee dat verweerder geen bijzondere belangen heeft gesteld om de rechtgevolgen van de besluiten van 30 juli 2013 niet op te schorten. 9. De voorzieningenrechter wijst het verzoek toe. 10. De voorzieningenrechter veroordeelt verweerder voorts in de kosten die verzoeksters in verband met de behandeling van het verzoek bij de rechtbank redelijkerwijs hebben moeten maken, welke worden begroot op 944, - (1 punt voor de verzoekschriften, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, waarde per punt 472, - en wegingsfactor 1. De verzoeken worden beschouwd als samenhangende zaken als bedoeld in artikel 3 van het Besluit proceskosten bestuursrecht).

5 Beslissing De voorzieningenrechter: wijst het verzoek tot het treffen van een voorlopige voorziening toe, in die zin dat het verweerder wordt verboden verzoekers uit te zetten tot vier weken nadat op het bezwaar is beslist; veroordeelt verweerder in de proceskosten, begroot op 944,- (zegge: negenhonderdvierenveertig euro), te betalen door verweerder aan verzoekers. Deze uitspraak is gedaan door mr. S.A. Steinhauser, rechter, in aanwezigheid van mr. M.D. Gunster, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 27 november Kchrift verzonden aan partijen op: p J }$,'*!, f'o Rechtsmiddel Tegen deze uitspraak kan geen hoger beroep worden ingesteld.

6