Marjolein Oldenburg heeft een succesvolle carriere bij een uitzendbureau

Transcriptie

1 Marjlein Oldenburg heeft een succesvlle carriere bij een uitzendbureau als ze p haar 29ste et de diagnse verspannenheid thuis kt te zitten, Ng geen jaar later is de diagnse echter heel anders. Marjlein blijkt de vergang te hebben afgeslten.ze zal nit haar krullen en blauwe gen aan haar kind drgeven. Marjlein (3a): "Mijn wiend en ik waren eind twintig en dachten ng alle tijd van de wereld te hebben kinderen te krijgen. Ons leven draaide ns werk, zeker ten ik na de ie prtie een leuke, aar zware leidinggevende baan kreeg. Ik had er ntzettend veel zin in, aar ik was ng aar aper begnnen f ik kreeg allerlei vage klachten. Vereidheid, cncentratiestrnissen... Ik begreep er niets van. Vreger was een vlle, lange dag werken geen enkel prblee, aar langzaa aar zeker werd een halve dag vergaderen e al te veel. Ok ijn geheugen begn e in de steek te laten. Had ik iets et een cllega besprken, was het een paar dagen later alsf het gesprek nit had plaatsgevnden. Je zag cllega's naar e kijken: 'Dat hebben we tch besprken, ben je het nu al vergeten?' Ik velde e vreselijk. Waar was de Marjlein die altijd alles feills p haar netvlies had? Van een zekere wuw veranderde ik langzaa aar zeker in een twijfelende, nzekere uis. Ten de huisarts uiteindelijk de diagnse verspannen stelde, gelfde ik he eteen." Steeds eeí vage klachten "Eenaal thuis velde ik e steeds ellendiger. Ik kn ss peens niet p naen van wiendinnen f p de sipelste wrden ken. En l< drukke winkels waren pltseling ddeng. Ik rende er snel naar binnen, kcht één ding en stnd z snel gelijk weer buiten, zwetend, et een klppend hart. Ik beslt te stppen et de pil, want isschien lag het wel aan alle rtzi die in ijn lijf zat. Maar gek geneg kwa ijn enstruatie aar niet p gang. Vlgens ijn huisarts had dit alleaal et ijn verspannenheid te aken. Ik est geduld hebben en anders ver een halflaar terugken. Na zes aanden veel rusten, gingen de dagelijkse bezigheden thuis steeds wat beter. Ik had het gevel dat ik wel weer wat aankn. In verleg et de arbdienst en dn werkgever ging ik vl gede ed weer werken vlgens een pbuwschea. Maar he ik k ijn best deed, ijn cncentratie- en geheugenprbleen bleken nóg niet vrbij. En k de vereidheid sleg eteen weer te. Ik wilde z gíaag weer nraal werken, aar ijn lichaa trk het gewn niet. Mijn werkgever paste ijn pbuwschea aan, zdat ik tch kn blijven werken, al was het aar een paar uurtjes per week. Maar er lewaen alleen eer rare, vage klachten bij, zals vreselijke hfdpijnen en 's nachts heel vaak naar het tilet eten. Het allerergste was wel ijn lichaa: in een jaar tijd was er twintig kil bij geken, terwijl ik sprtte en gewn at. Ik velde e vreselijk in ijn lijf. Mijn aatje 36/38 was verdwenen. Nu est er een heel nieuwe garderbe aat 42 en af en te zelfs aat 44 ken. Als ik naar ezelf keek in de spiegel van het pashkje, was ik zó verdrietig. Ik werd steeds aar dikker terwijl het leek alsf ik er niets tegen kn den. Mijn vriend en vriendinnen waren heel lief vr e, ze lieten e erken dat uiterlijk nbelangrijk is. Maar het was niet alleen ijn lijf. Ok etineel herkende ik ezelf niet eer. De sipelste dingen lukten niet eer. Z vreg ijn vriend ij een advcaat te bellen in verband et een juridische vraag. Ik kn niet eens zelfbedenken he ik een gede advcaat kn vinden. Dat was echt niets vr ij. De nzekerheid knaagde vrtdurend aan e. Als je z aan jezelf twijfelt, durfje p het laatst niets eer aan te pakken. Vriendinnen vnden e steeds vaker ngrijpbaar. Het velde k alsf ieand anders e aanstuurde." Overvallen dr een pvliegeí 'Tt ik p een avnd - het was een halfiaar nadat ik weer wat was gaan werken - p de bank zat en vervallen werd dr een pvlieger. Ik werd heleaal war en lda. De schrik was enr, dit kón niet ged zijn. Ik ging pnieuw naar de huisarts en drng aan p een bledtest. Hij vnd de pvlieger apart, aar vr de vergang was ik ng veel te jng. Het lag echt aan de verspannenheid. Maar dat kn het vlgens ij niet alleen 36 TDSante

2

3 f$.. 'ts a/"

4 zijn. iteindelijk kreeg ik een bledtest. Ik was p ijn werk ten ik ijn huisarts belde vr de uitslag. Hij vertelde e ddleuk dat ik heleaal klaar was et de vergang. He die an e zulk draatisch nieuws ver de telefn lcn vertellen! De grnd werd nder n veten weggeslagen. Vlledig verstuur ging ik naar huis. Er ging van alles dr ijn hfd. He kn het de vergang zijn? Dat paste tch niet bij een vruw van dertig? Zu ik sneller aftakelen, f erger, deenteren? Van het ene p het andere ent velde ik e incpleet als wuw. Nader nderzek bij de gynaeclg gafhelaas dezelfde diagnse. Al ijn klachten van het afgelpen jaar waren vergangsldachten. Op een ech van ijn eierstkken was geen eicel eer te zien. Als je net de vergang ingaat, aak je ng eitjes Gelukkig had ijn baas uiteindelijk in de gaten dat het is et e ging. Hij stuurde e naar een cach, die e leerde ijn verdriet letterlijk in de gen te kijken. Hij liet ij zien dat het accepteren van de vergang vr ij een srt ruwprces was." En nu "Mijn tenalige vriend en ik zijn een jaar na de diagnse uit elkaar gegaan. Onze relatie bleek niet bestand tegen deze crisis. Hij deed alles wat in zijn acht lag ij te steunen, aar in ijn gen kn hij niet vlden. Als ik nu terugkijk, is dat niet altijd terecht geweest. Sinds een jaar heb ik een nieuwe vriend. We praten veel ver het nderwerp kinderen. We zijn er ng niet uit f we uiteindelijk kinderen willen adpteren. aan. Ik aakte gewn niets eer aan. Waarschijnlijk was de vergang al rnd ijn zeventiende begnnen, aangezien ik ten al zeer nregelatig enstrueerde. Dat ik er al die jaren niets van erkte, kwa dr het slikken van de pil. Ten ik het p ijn werk zwaarder kreeg en er lichaelijk van alles et e gebeurde, ging het niet eer en leek het p verspannenheid." Verdriet eíkennen 'Bizar was wel dat de diagnse'vervregde vergang' k een pluchting was. Zie je wel, ik was niet gek. Maar wat verheerste was een enre pijn. Mijn lichaa had e in de steek gelaten. Er zuden nit kinderen ken. Mijn tekst, waarin ik altijd een gezinsleven had ingepland, zag er peens heleaal anders uit. Vr de buitenwereld hield ik e flink. Alsf er niets aan de hand was, ging ik et pgeheven hfd alle kraafeestjes van vriendinnen en cllega's af. Ik deed wel vrlijk en ster, aar in de aut naar huis verviel het verdriet e. Dan reed ik snel weg, weg van de pijn, en zei tegen ezelf dat ik het er niet eilijk ee had. Tt de nrale vergangsleeftijd et ik edicijnen slikken en wrd ik jaarlijks nderzcht. De edicijnen zrgen ervr dat ijn btten niet wegtijdig aftakelen. Verder vrken ze ijn vergangsklachten, waardr ik etineel gelijkatiger ben en niet eer vergeetachtig. Geluldcig ben ik alle vertllige kil's weer kwijt. Begin dit jaar bekl ik et een wiendin de 6000 eter hge IGlianjar in Tanzania. Ten ik bven aankwa, strde er z'n intens war gevel dr e heen; kracht en trts. Mijn Iichaa had e niet in de steek gelaten. Dat was een ekeer vr e. Het vertruwen in ijn hjf, dat ik was kwijtgeraakt, kwa langzaaaan weer terug. Wat verblijft, is een enr litteken wat betreft ijn vruchtbaarheid, want ndertussen draait de wereld gewn dr. Vriendinnen ij-heen krijgen kinderen en ik leefng dagelijks et het verdriet dat de vervregde vergang ijn tekst een andere wending gaf. Ik werd gedwngen afscheid te neen van het lichaa dat net als dat van ijn leeftijdsgenten ensteert en kinderen kan dragen. Ik werd gedwngen afscheid te neen van een vanzelfsprekende peride in ijn leven. Een leven et kinderen." = r E tl p 6u. Z :: c - Y

5 zijn. iteindelijk kreeg ik een bledtest. Ik was p ijn werk ten ik i.jn huisarts belde vr de uitslag. Hij vertelde e ddleuk dat ik heleaal klaar was et de vergang. He die an e zulk draatisch nieuws ver de telefn kn vertellen! De grnd werd nder ijn veten weggeslagen. Vlledig verstuur ging ik naar huis. Er ging van alles dr ijn hfd. He kn het de vergang zijn? Dat paste tch niet bij een vruw van dertig? Zu ik sneller aftakelen, ferger, deenteren?van het ene p het andere ent velde ik e incpleet als vruw Nader nderzek bij de gynaeclg gafhelaas dezelfde diagnse. Al ijn klachten van het afgelpen jaar waren vergangsklachten. Op een ech van ijn eierstkken was geen eicel eer te zien. Als je net de vergang ingaat, aak je ng eitjes Gelukkig had ijn baas uiteindelijk in de gaten dat het is et e ging. Hij stuurde e naar een cach, die e leerde ijn verdriet letterlijk in de gen te kijken. Hij liet ij zien dat het accepteren van de vergang vr i.j een srt ruwprces was." En nu "Mijn tenalige vriend en ik zijn een jaar na de diagnse uit elkaar gegaan. Onze relatie bleek niet bestand tegen deze crisis. Hij deed alles wat in zijn acht lag ij te steunen, aar in ijn gen kn hij niet vlden. Als ik nu terugkijk, is dat niet altijd terecht geweest. Sinds een jaar heb ik een nieuwe vriend. We praten veel ver het nderwerp kinderen. We zijn er ng niet uit f we uiteindelijk kinderen willen adpteren. aan. Ik aakte gewn niets eer aan. Waarschijnli.jk was de vergang al rnd ijn zeventiende begnnen, aangezien ik ten al zeer nregelatig enstrueerde. Dat ik er al die jaren niets van erkte, kwa dr het slildcen van de pil. Ten ik het p ijn werk zwaarder kreeg en er lichaelijk van alles et e gebeurde, ging het niet eer en leek het p verspannenheid." Verdriet erkennen "Bizar was wel dat de diagnse 'vewregde vergang' k een pluchting was. Zie je wel, ik was niet gek. Maar wat verheerste was een enre pijn. Mijn lichaa had e in de steek gelaten. Er zuden nit kinderen ken. Mijn tekst, waarin ik altijd een gezinsleven had ingepland, zag er peens heleaal anders uit. Vr de buitenwereld hield ik e flink. Alsf er niets aan de hand was, ging ik et pgeheven hfd alle kraafeestjes van vriendinnen en cllega's af. Ik deed wel vrlijk en ster, aar in de aut naar huis verviel het verdriet e. Dan reed ik snel weg, weg van de pijn, en zei tegen ezelf dat ik het er niet eilijk ee had. Tt de nraie vergangsleeftijd et ik edicijnen slikken en wrd ik jaarlijks nderzcht. De edicijnen zrgen ervr dat ijn btten niet vregtijdig aftakelen. Verder vrken ze ijn vergangsklachten, waardr ik etineel gelijkatiger ben en niet eer vergeetachtig. Geluld<ig ben ik alle vertllige kil's weer kwijt. Begin dit jaar bekl ik et een vriendin de 6000 eter hge I(lianjar in Tanzania. Ten ik bven aankwa, strde er z'n intens war gevel dr e heen; kracht en trts. Mijn lichaa had e niet in de steek gelaten. Dat was een ekeer vr e. Het vertruwen in ijn lijl dat ik was kwijtgeraakt, kwa langzaaaan weer terug. Wat verblijft, is een enr litteken wat betreft ijn wuchtbaarheid, want ndertussen draait de wereld gewn dr. Vriendinnen ij heen kri.jgen kinderen en ik leef ng dagelijks et het verdriet dat de vervregde vergang ijn tekst een andere wending gaf. Ik werd gedwngen afscheid te neen van het lichaa dat net als dat van ijn leeftijdsgenten enstrueert en kinderen kan dragen. Ik werd gedwngen afscheid te neen van een vanzelfsprekende peride in ijn leven. Een leven et kinderen." :I L v G z